Deze voormiddag moest ik naar de dokter voor een bloedafname. Vermits wij hier verwend zijn qua openbaar vervoer en we verschillende mogelijkheden hebben om overal te geraken, trok ik mij niet te veel aan van de aangekondigde staking bij De Lijn. Slecht gegokt, dat werd al snel duidelijk. Na een half uur kwam er eindelijk een tram aan en wanneer een volgende zou komen was niet duidelijk. Met die eerste tram was ik nog maar aan het centraal station geraakt en van daaruit moest ik nog verder naar Deurne. Dat was te veel gevraagd. Er reed echt bijna niks en samen met een andere gestrande reiziger die dezelfde richting uit moest nam ik een taxi.

Terug naar huis stond ik niet onder tijdsdruk en na drie kwartier stappen was ik thuis. Onderweg dacht ik steeds aan Carina, die rond de middag zou geopereerd worden. Om 15u belde dochter Jessy om te informeren of alles gelukt was en wat bleek : Carina lag nog altijd te wachten op haar kamer. Kunnen ze echt niet wat efficiënter werken en hun beloftes nakomen ? Weer extra uren in spanning !

Uiteindelijk kwam om 18u30 een telefoontje van IC om te melden dat de operatie geslaagd was en ze nog even bezoek mocht ontvangen. Daar hebben we natuurlijk gebruik van gemaakt. Omringd door 799 machines lag ze daar, nog suf van de narcose. Na een tijdje deed ze haar ogen open en kwam er een teken van herkenning. Nu volgt er weer een periode van afwachten en pas binnen enkele dagen zal een behandeling kunnen opgestart worden.