Weinig verandering de laatste dagen. Het gaat zoooo traag dat je de vooruitgang soms amper merkt maar toch gaat alles veel beter vergeleken met een maand geleden. De pessimist in mij zegt dan onmiddellijk : ja akkoord, maar nog altijd veel slechter dan drie maanden geleden, vóór alle miserie begon. Het is nu toch vooral wachten op de afname van stamcellen volgende week maandag. De technische uitleg zal ik volgende week dan wel een beetje samenvatten.

Carina begint nu wel opnieuw “normaal” te eten : soep, aardappelen, boterhammen. Allemaal nog in zeer kleine hoeveelheden en ze krijgt ook nog altijd voeding langs de neus. Overgeven lijkt zo goed als helemaal achter de rug, dat maakt het allemaal toch ook een stukje aangenamer – voor haar én het bezoek. Dat dagelijkse bezoek van dochter Jessy, mama Yum of mij kijkt ze nog altijd naar uit.

Ik vind het bezoek op zich helemaal niet erg maar de verplaatsing wordt steeds problematischer. Met de auto is geen optie : zowel heen als terug staat de Antwerpse Ring muurvast. Bovendien rij ik zo goed als gratis met het openbaar vervoer, de verplaatsing met tram en bus is dus een logische oplossing. Helaas zit ik meer en langer op tram en bus dan naast Carina’s bed. Een uur onderweg vind ik aanvaardbaar, een half uur extra kan ik af en toe nog begrijpen maar twee uur (enkel !!! en dan nog eens terug naar huis) is toch echt overdreven. Steeds meer bussen van lijn 17 en 22 worden geschrapt en 30 tot 60 minuten staan wachten in de kou wordt eerder regel dan uitzondering. Ik heb medelijden met de chauffeurs die de hele dag alle kritiek moeten aanhoren, het is hun schuld niet. Er zijn gewoon geen bussen, geen reserve onderdelen en te weinig mecaniciens. Naar eigen zeggen zitten er de hele dag 20-30 chauffeurs te niksen in de stelplaatsen, gewoon omdat er geen bussen beschikbaar zijn. Het gebeurt regelmatig dat er op bepaalde lijnen slechts één chauffeur actief is voor de heen- en terugreis.