Een korte samenvatting : Begin september 2024 is Carina moe en kan op een bepaald moment niet meer op haar benen staan. Ze wordt afgehaald met ambulance en na een aantal standaardtesten (bloedafname, bloeddruk, foto van de longen) blijkt ze COVID te hebben en wordt weer naar huis gestuurd. Twee dagen later laat ik opnieuw een ambulance komen omdat haar toestand verergerd is. Deze keer wordt ze wel opgenomen in AZ Monica waar ze op de longafdeling wordt gelegd.

Na enkele dagen vinden we dat er in een andere richting moet gezocht worden en er komt een neuroloog bij te pas. Er wordt een hersenbiopsie uitgevoerd, scans genomen en het verdict valt : hersenlymfoom. Met hoge spoed wordt Carina overgebracht naar het Universitair Ziekenhuis, intussen zijn er kostbare weken verloren gegaan en is haar rechterkant quasi verlamd. In het UZA worden we veel beter op de hoogte gehouden van alles wat er gebeurt maar de vooruitzichten zijn niet positief. Er volgen zware chemokuren en Carina’s dag bestaat uit overgeven, hoofdpijn, huilen en slapen. In veel gevallen mogen patiënten tussen de verschillende chemobehandelingen naar huis maar Carina is veel te zwak. Alle negatieve bijwerkingen die mogelijk zijn, krijgt ze mee te maken.

Rond nieuwjaar wordt Carina overgebracht naar het revalidatiecentrum Hoge Beuken in Hoboken. Ze mag tijdens de feestdagen zelfs af en toe naar huis. De bedoeling is om haar zo goed als mogelijk te laten genieten van het normale leven in afwachting van wat nog moet komen : een stamceltransplantatie !

Half januari is het zover en wordt ze opnieuw getransfereerd naar het UZA waar ze lichamelijk letterlijk afgebroken in de hoop dat de transplantatie zal slagen. Verschillende keren heb ik gedacht dat we ze kwijt waren. Zo ziek heb nog nooit iemand gezien. Stilaan werd het tijd om afscheid te nemen van het ziekenhuis, de behandeling daar was ten einde. Naar huis gaan was voorlopig onmogelijk en dus werd opnieuw gekozen voor Hoge Beuken. Voor maximum twee of drie weken, zo werd meegedeeld – het was toen begin maart. Het stappen en de geheugenoefeningen brachten helaas niet snel een merkbare verbetering en dus werd het verblijf altijd maar verlengd. Meer dan drie maanden duurde dat verblijf nog. De laatste weken mocht ze in het weekend altijd een nachtje naar huis en daar keek ze telkens naar uit.

En nu is het dan eindelijk zover : het definitieve ontslag uit het ziekenhuis/revalidatiecentrum, een C4 moet niet altijd negatief zijn. Alles in totaal meer dan negen maanden alleen maar witte muren, flauwe kost om te eten, afhankelijk van bezoek om voeling te houden met de buitenwereld. Bezoek dat soms niet eens toegelaten was vanwege isolatiemaatregelen. Carina is door een heel diep dal gegaan en is nu klaar om opnieuw een normaal leven te leiden. Officieel genezen verklaard tot de volgende controle …

Voor wie nu meteen de oude Carina terug verwacht, is er aan voor de moeite. Je kan er normaal mee converseren maar ze weet niet wat ze gisteren gegeten heeft. Kleine wandelingen zijn mogelijk maar de vermoeidheid loert achter het hoekje en de rollator blijft in de buurt. Vele maanden zijn uit haar geheugen verdwenen maar samen proberen we haar soms rare hersenkronkels weg te lachen.

We willen graag allebei iedereen bedanken voor de vele steunbetuigingen, kusjes, kaartjes, berichtjes en bezoekjes. Carina heeft heel dikwijls niet de fut gehad om te antwoorden maar je mag er zeker van zijn : ze heeft alles gelezen of ik heb het haar verteld. Of ze alles nog weet, is een andere zaak.

Deze middag ben ik ze gaan afhalen, ze stond te stralen aan de poort. Alles ging in de koffer, ook haar nieuwe rollator. We hebben er nu in totaal vier in omloop : eentje op de camping, een voor thuis in de buurt en de nieuwe gaat altijd mee in de auto + nog eentje in reserve bij schoonmoeder Yum. Samen met een lijstje voorschriften voor medicijnen kunnen we weer een tijdje verder. Er zal ook nog ondersteuning nodig zijn van een kinesist enkele keren per week.