Vandaag op controle geweest in het Universitair Ziekenhuis. De uitslagen van de recente MRI scan waren prima en ook al de bloedwaarden waren in orde. En dan denkt iedereen dat alles achter de rug is maar niks is minder waar. We zullen nog altijd veel geduld moeten hebben en de dokter heeft nu ook toegegeven dat het niveau van vóór de miserie waarschijnlijk nooit meer gehaald zal worden. Op wat we dan precies wél mogen hopen durft niemand zich uitspreken. Carina heeft het er steeds moeilijker mee en volgens haar heeft het al lang genoeg geduurd. Toch moet ook zij toegeven dat er week na week kleine vorderingen worden gemaakt. Het grootste probleem momenteel is dat ze zeer wankel op haar benen staat.

De volgende controle zou normaal eind oktober zijn maar we hebben die opgeschoven naar begin december. Op die manier kunnen we misschien met de auto toch voor een tweetal maanden naar Spanje, daarna zien we dan wel weer. De dokter ziet geen enkel bezwaar tegen die plannen, ook niet als we met het vliegtuig zouden gaan.

En zo konden we toch met goed nieuws het ziekenhuis verlaten en reden we naar huis. Waarschijnlijk waren we te voet sneller geweest want er stond een gigantische file op de Antwerpse Ring. Morgenvroeg is er weer een afspraak bij de kine en daarna verdwijnen we opnieuw voor een paar dagen naar Lochristi.