Ik zou dit bericht kunnen beginnen met een vraag : wil je eerst het goede nieuws of eerst het slechte nieuws ? Ik doe gewoon mijn goesting en begin eraan. Deze voormiddag gingen we naar het Universitair Ziekenhuis voor een bloedafname, gevolgd door een bezoek aan de hematoloog die ons meer zou vertellen over de laatste MRI scan. Beter nieuws konden we niet krijgen : op de hersenscan was niets abnormaal te zien, voor de derde keer op rij. Wat een prachtig nieuws !

Tijdens een bijkomende routinecontrole bleek al snel dat er iets verkeerd zat in Carina’s buik. De laatste dagen had ze veel pijn gehad en heeft ze veel overgegeven. De hematoloog vond het nuttig om een afspraak te maken voor een echografie van de gal en die afspraak werd dan ook onmiddellijk gemaakt. We waren net op weg naar de uitgang of Carina kreeg telefoon : de hematoloog had de laatste bloedwaarden gekregen en raadde ons aan om meteen langs de spoedgevallen een echo aan te vragen, hij had ze al verwittigd en hij dacht zelfs meteen aan een operatie.

En toen begon onze daguitstap langs alle vleugels en verdiepingen van het UZA. Een echo van dit, een CT scan van dat, langs die specialist en ook nog eens langs die andere slimme witte jas. Na een tijdje twijfelen tussen een probleem met de appendix of de gal was het resultaat : we gaan u (Carina dus) enkele dagen hier laten en we starten alvast met antibiotica intraveneus toe te dienen. Daar zijn ze weer met zo’n paal … Onnodig te vertellen dat Carina niet echt gelukkig was en er vloeide meer dan één traantje.

Morgenvroeg steken de dokters de koppen nog eens bij elkaar en waarschijnlijk volgt dan een operatie aan de gal. Dat orgaan is duidelijk ontstoken en er zit ook een grote steen in.

Allemaal niet plezant natuurlijk maar die is een routine ingreep en totaal niet te vergelijken met het hersenlymfoom waar alle miserie mee begonnen is. Toch weer bang afwachten ...