Een jongedame in de woestijn

Een groep van studenten ging samen met een aantal docenten op excursie.
Het was een reis waar veel te bezichtigen viel en de studenten moesten verslag maken van alles wat zij zagen tijdens dit uitstapje.
In het begin trokken de studenten onder begeleiding van een docente erop uit in groepjes maar na een tijdje ging ieder zijn eigen kant op.

Onder de studente was er een jongedame die erg opging in het vastleggen van de bezienswaardigheden dat zij hierdoor ver afdwaalde van de groep.
Na uren besloten de docenten te vertrekken met de bus terwijl zij de jongedame achterlieten zonder dat zij dit doorhadden.
Toen de jongedame na verloop van tijd terugkeerde naar de verzamelplaats kwam zij erachter dat iedereen al vertrokken was.
Tevergeefs riep zij nog om haar heen maar niemand was er meer die haar kon horen. Zij besloot dan maar ook om te gaan lopen in de hoop dat zij een dorp zou tegenkomen. Na een lange tijd te hebben
gelopen en gehuild zag zij een kleine verlaten hut en besloot aan te kloppen.
Een jongeman van eind twintig deed de deur open en vroeg haar verbaasd:
“Wie ben jij?”
Zij antwoordde: “Ik ben een studente die hier op excursie met school is gekomen.
Maar zij hebben mij achtergelaten en ik weet de weg niet terug.”
Hij zei toen: “Je bent in een afgelegen gebied terechtgekomen.
Waar jij naar toe moet is helemaal de andere kant op.”
Hij bood haar daarop aan om binnen te komen en de nacht in zijn hut door te brengen waarna hij haar in de ochtend zou helpen om thuis te komen.
Zij mocht van hem op het bed slapen terwijl hij aan de andere kant van de kamer op de grond zou gaan slapen.
De man maakte met behulp van een laken een scheidingswand tussen hem en de jongedame.

De jongedame was vervolgens op bed gaan liggen en bedekte uit angst zichzelf volledig, behalve haar ogen om in de gaten te houden wat de man deed.
De man zat aan de andere kant een boek te lezen en opeens gooide hij het boek dicht… Zijn blik richtte zich op de kaars die voor hem lag en na een
tijdje plaatste hij zijn vinger voor een periode van vijf minuten boven de kaars. Het kon niet anders dan dat hij zijn vinger had verbrand. Dit ritueel verrichtte hij met al zijn vingers terwijl het meisje huilend en vol angst toekeek.
Zij dacht bij zichzelf: “Dit moet een djinn zijn die rituele handelingen verricht.”

Geen van beiden wist die nacht te kunnen slapen.
De volgende dag bracht de man de jongedame naar huis en eenmaal thuis aangekomen vertelde zij in een shocktoestand het verhaal van de man aan haar
vader.
Als gevolg van de angst die zij die nacht heeft moeten doorstaan werd zij de dagen daarop ziek en verliet haar kamer niet.
De vader van de jongedame besloot daarom op zoek te gaan naar de jongeman.

Eenmaal de jongeman te hebben gevonden, vroeg hij hem de weg te wijzen zonder te vertellen wie hij was.
Toen de vader met hem aan het praten was merkte hij op dat beide handen van de jongeman in verband omwikkeld waren.
Hij vroeg hem naar de reden hiervan.
De jongeman antwoordde:
“Twee nachten terug kwam er een mooie jongedame aan mijn deur en moest noodgedwongen de nacht bij mij doorbrengen.
De shaytaan probeerde mij te verleiden tot het plegen van een zonde.
Uit vrees iets te doen waar ik spijt van zou krijgen besloot ik mijn vingers te verbranden, de ene na de andere om daarmee mijn seksuele verlangens weg te branden. Ik wilde er alles aan doen om mijzelf niet aan de jongedame te
vergrijpen.
Dat zou mij namelijk meer pijn doen dan wanneer ik mijn vingers zou verbranden.”

De vader was zeer onder de indruk van de jongeman en nodigde hem uit om met hem mee te komen naar
zijn huis. Hij besloot om de jongeman met zijn dochter te laten trouwen, zonder dat de jongeman
doorhad dat de dochter van deze man dezelfde mooie jongedame was die bij hem de nacht had doorgebracht.
Op deze wijze beloonde Allah de jongeman voor het feit dat hij niet toegaf aan de shaytaan door zich te vergrijpen aan deze mooie jongedame met een huwelijksleven met dezelfde mooie vrouw.

De drie mannen in een grot

Verteld voor kinderen van een authentieke Hadith van de Profeet Mohammed (vrede zij met hem)


Op een dag waren er drie mannen die samen op reis waren. Het was een mooie dag toen ze hun huizen verlieten, maar nu werd het laat en begonnen de wolken zich te verzamelen in de lucht. Het werd donker doordat ze de zon verborgen. Een van de drie mannen zei; “ik denk dat we beter kunnen zoeken om ergens te gaan schuilen, het lijkt alsof er een storm op komst is”. De anderen waren het met hem eens.
Er was nergens in de buurt een dorp, er waren alleen een paar grotten in de bergen in de buurt, dus besloten ze om een grot te vinden die groot genoeg was om daar de nacht door te brengen.
Terwijl ze de smalle bergpaden begonnen te beklimmen, begon de regen te vallen. Hun kleding werd nat dus haastten ze zich totdat zij een mooie droge grot hadden gevonden, en besloten dat dat de juiste plek voor hen was om de nacht in door te brengen. Het begon zo hard te regenen dat het niet lang duurde voordat de kleine rotsen naar beneden liet vallen en de wind de grot begon uit te houwen.
Zo nu en dan was er een donder van het onweer, en een flits van licht die de omringende bergen verlichtte.
De drie mannen dankten Allah dat ze goed en droog zaten, en ze begonnen het zich zo comfortabel mogelijk te maken, aangezien ze nog de hele nacht voor zich hadden.

De storm werd erger en stromen van water stroomden langs de berg. De regen sloeg tegen de rotsen en de wind huilde harder dan ooit. Plotseling, klonk er een hevig lawaai, en rotsen van allerlei formaten en vormen stuiterden en rolden voor de ingang van de grot. Toen klonk er een nog harder lawaai, van een reusachtige kei die onderaan de berg in stukken viel. De donder werd harder en harder, en het geluid weerklonk in de grot. Alles was zo donker geworden, en de drie mannen kropen dieper de grot in voor veiligheid. Plotseling, stopte het meest harde geluid. De drie mannen vroegen zich af wat er was gebeurt dus ze besloten om in het donker hun weg terug te zoeken naar de ingang van de grot. Tot hun grote schrik zagen ze dat het lawaai dat ze gehoord hadden werd veroorzaakt door een reusachtige kei, die nu de ingang van de grot sloot. De ingang was zo geblokkeerd dat er geen weg meer uit was! De drie mannen waren heel sterk, dus ze duwden en duwden met al hun kracht tegen de kei, om te proberen om een opening te maken die groot genoeg was om er tussendoor te kunnen. Maar hoe hard ze ook duwden, de kei verschoof geen millimeter! “Dit is niet goed”, zei een van de mannen, “we zullen deze kei nooit zelf kunnen verschuiven, het is te groot. Onze enige hoop is Allah te vragen om ons te helpen. Misschien als we hem vragen om ons te helpen in ruil voor onze goede daden, zal Hij onze gebeden accepteren en ons helpen.” Ze waren het er allemaal mee eens dat dit de enige manier was en ze zouden elk tot Allah bidden en Hem vragen om hen te helpen.

De eerste man dacht een tijdje na, en toen herinnerde hij zich iets dat hij elke nacht iets voor zijn bejaarde ouders deed voordat ze zouden gaan slapen. Hij had nooit de vriendelijkheid van zijn ouders vergeten toen hij jong was. Hij herinnerde zich hoe zij voor hem hadden gezorgd en hem hadden opgevoed. Nu dat ze oud waren, had hij een kans om hun zijn liefde en respect te laten zien. Hij wist ook dat Allah houdt van degenen die vriendelijk zijn tegen hun ouders. Dus hij dacht bij zichzelf dat misschien als hij Allah zou vragen bij de goedheid van de daad die hij in gedachten had, dat Allah vanuit zijn barmhartigheid de kei voor de grot zou verplaatsen. Dus hij bad, zeggende; “O Allah, mijn ouders zijn erg oud, dus elke nacht geef ik hen een kopje melk voordat ze gaan slapen. Ik geef hen altijd als eerste hun melk, voordat iemand anders dat doet in onze familie, om hun te laten zien hoe veel ik van hen hou en hen respecteer. Op een nacht kwam ik heel laat thuis. Ik was aan het zoeken voor veevoeder voor mijn vee, maar het had langer dan gewoonlijk geduurd om het te vinden. Het was zo laat dat mijn ouders in slaap waren gevallen voordat ik hen hun melk kon geven. Ik wou hen niet wakker maken om hun hun melk te geven, noch wou ik de rest van mijn familie melk geven zonder dat ik het eerst aan mijn ouders had gegeven. Dus ik wachtte geduldig naast hen met de kruik in mijn hand totdat de dageraad kwam. De kinderen waren hongerig en begonnen te huilen en mijn ouders werden wakker, dus ik gaf hen hun melk. O Allah, ik deed dit zoekende naar uw tevredenheid, alstublieft help ons nu”.

Er was lawaai en de kei bewoog, maar het was niet genoeg om hen er uit te laten klimmen.
Het was nu de beurt van de tweede man. Hij bad tot Allah, zeggende; “O Allah, ik had een nicht en ik wou haar misbruiken, maar ze liet het me niet toe. Toen kwam er een hongersnood, het was een moeilijke tijd voor iedereen, en ze kwam naar mij om me om hulp te vragen. Ik zei dat ik haar 120 dinaar zou geven als ze zou doen wat ik wou. Ze was wanhopig en stemde toe, maar net toen ik op het punt stond om haar te misbruiken, zei ze; ‘Vrees Allah, en verbreek zijn wet niet’. Ik voelde me zo beschaamd en schuldig, dus ik zei haar dat ze kon gaan en het geld mee kon nemen als een gift. O Allah, ik deed dit, zoekende naar uw tevredenheid.” Er klonk nogmaals lawaai en de kei bewoog nogmaals, maar nog steeds niet genoeg om hen er uit te laten.

Het was de beurt aan de derde man. Hij bad tot Allah, zeggende; “O Allah, ik huurde eens een paar boerenknechten om voor mij te weken. Wanneer ze klaar waren met hun werk, gaf ik hun ieder hun geld; tenminste, iedereen behalve één, die vertrok voordat ik de kans had gekregen om hem te betalen. Ik vroeg me af wat ik het beste kon doen met het geld van deze man; het behoorde niet aan mij toe. Toen kwam in me op dat het een goed idee zou zijn om het te investeren in rundvee voor hem. De tijd ging voorbij en de knecht was nog steeds niet teruggekeerd om zijn geld op te halen. Het rund had kalveren gekregen, en als snel had hij een grote kudde van verschillende dieren, dus ik kocht enkele bedienden om voor de kudde te kunnen zorgen. Toen op een dag toen ik op de markt was, zag ik hem. Ik was erg blij dat hij teruggekeerd was. Voordat ik iets kon zeggen, vroeg hij me naar zijn geld. Ik nodigde hem uit om met me mee te komen en ik liet hem zijn bedienden zien die voor zijn kamelen, runderen en geiten zorgde en zei; “Dit alles is van jou!” De man dacht dat ik een grapje maakte en zei; “Dienaar van Allah, maak geen grapjes met mij!”. Maar ik verzekerde hem dat ik geen grapje maakte en dat dit alles aan hem toehoorde, omdat ik zijn geld voor hem geïnvesteerd had. De man was erg blij en nam alles en liet niets achter. O Allah, ik deed dit, zoekende naar uw tevredenheid, dus alstublieft, help ons hier uit!

Toen hij dit zei was er een hard lawaai en de kei bewoog, in feite bewoog het zo veel dat de mannen niet eens uit de grot hoefden te klimmen! Ze konden de grot verlaten zonder ook maar hun hoofden hoeven te buigen. Je kunt je wel voorstellen hoe blij ze waren dat ze de grot uit konden. Ze wisten allen dat ze nog meer hun best moesten doen om Allah tevreden te stellen en meer en meer goede daden moesten doen. De regen was opgehouden. De lucht rook zo fris en goed. De zon scheen weer en de vogels zongen, alsof er nooit een storm was geweest en de mannen vervolgden hun reis, Allah dankend en lovend voor zijn barmhartigheid.


Lessen van het verhaal.
1. We hebben geleerd dat we vriendelijk en respectvol moeten zijn tegenover onze ouders.
2. Allah houdt van degenen die goed zijn voor hun ouders.
3. We moeten niet de wetten van Allah breken.
4. We moeten denken hoe we anderen kunnen helpen omwille van Allah.
5. We moeten ons herinneren dat we niet alleen aan Allah moeten denken wanneer we problemen hebben, maar altijd.

De vriendschap van Aboe Bakr

Op een donker nacht vertrokken Aboe Bakr en Rasoeloellah (De boodschapper van Allah) uit Mekka om naar Medina te gaan. Ze wilden zich bij de andere moslims in Mekka voegen. Ze liepen de hele nacht lang. Tegen de ochtend kwamen ze aan bij een grot, die Thaur heette. Ze waren bang dat de ongelovigen zouden proberen om hen te vinden, daarom besloten ze zich in de grot te verbergen, tot de ongelovigen hun zoektocht zouden opgeven. "Laat ons de grot binnengaan", zei Rasoeloellah.

Aboe Bakr antwoordde:"O, Rasoeloellah, wacht buiten en laat mij naar binnen gaan om te controleren of er giftige insecten of gevaarlijke slangen in zitten." Toen ging Aboe Bakr naar binnen.
De grot was precies groot genoeg om twee mannen te verbergen. Hij merkte, dat er veel gaten in de rots zaten. Hij was bang dat 's nachts giftige slangen en insecten uit de gaten zouden komen. Hij scheurde zijn bovenjas aan stukken en gebruikte de stof om de gaten in de grot dicht te stoppen. Nadat de grot klaar was vroeg hij Rasoeloellah binnen te komen. Toen Rasoeloellah hem zo zag vroeg hij:" Wat is er met je kleding gebeurt?!" Aboe Bakr vertelde hem dat hij het had gebruikt om de gaten in de grot dicht te maken zodat er geen insecten of slangen uit konden komen om Rasoeloellah kwaad te doen. Rasoeloellah moest ontzettend lachen hij hield veel van zijn vriend Aboe Bakr.

Ze hadden de hele nacht gereisd en Rasoeloellah ging slapen. In de grot zag Aboe Bakr dat er nog een gat over was. Rasoeloellah was in slaap gevallen met zijn hoofd op Aboe Bakrs been. Aboe Bakr wilde hem niet storen, daarom strekte hij zijn andere been en maakte het gat met zijn voet dicht.

Er zat in dat gat toevallig een slang. De slang beet in Aboe Bakrs voet. Hij voelde een hevige pijn, maar haalde zijn voet niet uit het gat. Tranen kwamen in Aboe Bakrs ogen en vielen op het gezicht van Rasoeloellah. Rasoeloellah werd wakker en zag dat Aboe Bakr vreselijke pijn had. "Wat is er met je gebeurd, mijn vriend?" Vroeg Rasoeloellah. Aboe Bakr vertelde hem het verhaal. Rasoeloellah deed wat spuug op de wond. Toen voelde Aboe Bakr geen pijn meer.

Aboe Bakr en ook de metgezellen hielden zoveel van Rasoeloellah, dat ze alles zouden doen om hem een plezier of een genoegen te doen. Ze waren bereid om elk offer voor de zaak van de islam te maken. Moge Allah hun zielen zegenen.

De koning en zijn adviseur…
(een verhaal over vertrouwen op Allah)



Er was eens een koning die een adviseur had. Deze adviseur vertrouwde op Allah in al zijn zaken. Op een dag raakte de koning zijn vinger kwijt en toen de adviseur dit zag zei hij tegen de koning: “Ghayr, ghayr, inshaa’Allah! (Alles wat van Allah komt is goed.)” Hierop werd de koning erg boos op zijn adviseur en zei: “Wat is er nu goed aan dat ik mijn vinger kwijt ben?” Vervolgens gaf de koning opdracht om de adviseur in de gevangenis te gooien.

De adviseur reageerde zoals altijd met de woorden: “Ghayr, ghayr, inshaa’Allah!” En werd toen naar de gevangenis gebracht.

De koning pleegde iedere vrijdag erop uit te trekken en tijdens zijn laatste uitstapje was hij in de buurt van een groot bos. Na uitgerust te hebben ging de koning het bos in voor een wandeling. Het was zo dat in dit bos mensen leefden die een afgodsbeeld aanbaden. En toevallig was het op die bewuste dag dat dit volk hun jaarlijkse feest vierden ter ere van hun afgodsbeeld. Ze waren op zoek naar iemand om op te offeren voor hun godheid. Zij troffen de koning aan, besloten hem in de boeien te slaan om hem vervolgens op te offeren. Toen zij echter zagen dat hij een vinger miste vonden zij het niet gepast om een verminkte persoon aan hun godheid te schenken. Hierop lieten zij hem gaan. De koning moest toen meteen denken aan de woorden van zijn adviseur: “Ghayr, ghayr, inshaa’Allah!”

Toen de koning terug kwam van zijn uitstapje liet hij onmiddellijk zijn adviseur vrij en vertelde hem over datgene wat hem was overkomen in het bos. Hij zei: “Het was werkelijk een goede zaak dat ik mijn vinger kwijtraakte, maar wat mij bevreemde waren jouw woorden toen jij de gevangenis in moest, namelijk: ‘Ghayr, ghayr, inshaa’Allah!’ Wat was hier dan zo goed aan?” Waarop de adviseur antwoordde: “Ik ben uw adviseur en ben dus altijd in uw gezelschap. En was het niet dat ik de gevangenis in moest, dan was ik samen met u het bos in gegaan en dan zouden deze afgodsaanbidders mij hebben opgeofferd aan hun godheid aangezien ik geen lichamelijke mankementen heb. Vandaar dat de gevangenis beter voor mij was.”

Zijn Dochter

Dit is een verhaal van een jongeman die op een zeer mooie maar tegelijkertijd tragische manier geleid is door Allah. Hij vertelt:

“ Ik was een persoon die graag bij zijn vrienden was. Wij waren altijd samen, altijd op zoek naar manieren om onszelf bezig te houden met verwerpelijk vermaak en verdorven zaken, waar we onze dagen mee vulden en onze nachten mee door brachten. Dit terwijl mijn lieve arme vrouw thuis eenzaam haar dagen voorbij zag gaan. Zij klaagde steeds vaker over de eenzaamheid en de dagelijkse ellende waarin zij leefde maar ik had daar geen oor voor, en negeerde het.

Op een nacht kwam ik, zoals gewoonlijk in die tijd, rond een uur of drie thuis. Mijn vrouw en dochter lagen al lang te slapen. Ik ging naar de woonkamer en zette mijn verdorven gedrag waar ik net van thuiskwam gewoon binnenshuis voort door wat vieze films te gaan kijken. Plotseling ging de deur van de kamer open !!! Daar zat ik dan, oog in oog met mijn vijfjarige dochter. Ik keek haar recht in de ogen, aan de andere kant werd er tot mijn grote verdriet teruggekeken met een teleurgestelde en trieste blik.

Verstijfd was ik, elke poging om iets te zeggen op dat moment stokte al bij de eerste klank. Na een seconde of wat die in mijn verlamde situatie als een eeuwigheid voelde bereikten de eerste klanken mijn bewustzijn. Het was haar lieve stem waarmee ze zei: “Papa, je zou je moeten schamen, ben je niet bang voor Allah…Heb toch vrees voor Allah!” en zij zei dit drie maal, deed de deur dicht en ging terug naar haar kamer.

Ik bleef onthutst achter en wist niet hoe te reageren. Een tijd lang zat ik als door de bliksem getroffen stil en bewegingsloos voor me uit te staren met open mond. Toen ik een beetje uit mijn toestand begon te raken irriteerde ik mij gelijk mateloos aan de verachtelijke beelden die nog steeds speelden en die er nu opeens heel anders uitzagen. Ik stond op, deed de tv uit en begon na te denken over de gebeurtenis die mij voor de rest van mijn leven haarscherp zou bijblijven, uit nervositeit begon ik door de kamer te ijsberen. Haar woorden hadden mij heel diep geraakt. Zij riepen bij mij een gevoel op dat ik tot dan toe nooit had ervaren.

Ik besloot voor mijzelf dat het beste was om naar haar kamer toe te gaan, dus ik begaf mij zenuwachtig die kant op terwijl ik nog klampachtig zat te bedenken wat ik zou zeggen. Eenmaal daar aangekomen, zag ik dat zij weer in slaap was gevallen. Ik ging kapot van binnen en dacht dat ik gek werd. In het holst van de nacht zat ik mijzelf op te vreten terwijl ik niks dan de stilte hoorde. Ik voelde mij ellendig als nooit tevoren, maar wat moest ik doen? Wat kon ik doen? Ineens werd de oorverdovende stilte onderbroken door een geluid dat alles veranderde, een geluid dat ik altijd al heb gehoord maar waar ik nooit naar heb geluisterd, een geluid waar ik de laatste jaren liever mijn oren voor sloot en pas blij was als die afgelopen was. Het was de oproep tot het ochtendgebed. Een rustig gevoel kwam over mij en ik begon na te denken. Aarzelend besloot ik om de kleine wassing te gaan verrichten, toen ik daar klaar mee was besloot ik mij op weg te begeven naar de moskee. Ik had niet veel zin om te gaan maar de woorden van mijn kleine dochter bleven mij achtervolgen.

De Imam opende het gebed en las een aantal verzen uit de Koran. Op het moment dat hij knielde en ik hem volgde, barstte ik spontaan in tranen uit. Ik kon mij niet inhouden al zou ik het gewild hebben. Dit was de eerste keer in zeven jaar dat ik weer voor Allah stond om het gebed te verrichten. De huilbui deed mij goed. Ik was opgelucht en het voelde alsof alle ongeloof, hypocrisie en verdorvenheid die ik in mij had, samen met de tranen uit mij wegstroomden. Thuis aangekomen, ging ik zitten en wachtte totdat het tijd was om naar mijn werk te gaan. Nog steeds zat ik mij te verwonderen om de reeks gebeurtenissen.

Toen ik op mijn werk kwam, zag ik mijn collega verbaasd en vreemd naar mij kijken. Het was natuurlijk een vreemde gewaarwording voor hem dat ik zo vroeg binnen was, terwijl ik daarvoor door mijn levensstijl vaak ofwel altijd laat was. Hij wilde meteen het fijne ervan weten. Ik vertelde hem wat mij overkwam, waarna hij zei: “Wees Allah dankbaar voor het geven van zo’n dochter die jou aan het denken heeft gezet en wees Hem ook dankbaar voor het niet sterven in de toestand waarin je verkeerde.”

Ik voelde mij na een tijdje werken onwijs vermoeid (ik had namelijk nog steeds niet geslapen) en vroeg om een halve dag vrij te nemen om de rest van de dag uit te rusten. Ik verlangde ook naar het zien van mijn kleine dochter. Ik kon gaan, dus vol goede moed ging ik onderweg naar huis. Ik keek er zo naar uit om mijn dochtertje te spreken, mijn excuses aan te bieden, haar te bedanken en te omhelzen. Er stond mij heel wat anders te wachten.

Toen ik het huis binnenliep, kwam mijn vrouw in paniek en huilend op mij af. Mijn hart begon sneller te bonzen, ik vreesde al het ergste. Ik vroeg angstig wat er aan de hand was en zij overdonderde mij met precies dat ergste waar ik voor vreesde. Ze was dood, mijn vijfjarige bloempje, waar ik sinds de nacht ervoor nog meer van was gaan houden, was overleden. Ik kon het niet geloven. Haar woorden die mij zo diep hadden geraakt waren de laatste die ik van haar gehoord heb. Een onbeschrijfelijk heftige pijn kwam over mij. Ik kon mijzelf niet meer beheersen en tranen begonnen wild te stromen.

Ik besefte mij na een tijdje dat dit een beproeving van Allah was om mijn geloof op de proef te stellen, en wist dat ik mij sterk moest houden. Ik belde mijn collega op en vertelde moeizaam wat er gebeurd was. Toen ik hem vroeg of hij kon komen om mij te helpen met het wassen en begraven van mijn dochter, gaf hij hier meteen gehoor aan. Wij verrichtten het gebed voor haar en droegen haar naar de begraafplaats. Op de begraafplaats zei mijn collega tegen mij: “Het is niet gepast dat een ander dan jij jouw dochter in het graf plaatst.” Ik pakte haar met tranen in mijn ogen en legde haar voorzichtig in het graf terwijl ik dacht; ik ben niet mijn dochter aan het begraven maar het licht dat mij weer naar Allah heeft geleid."

Dit is een waargebeurd verhaal, verteld door de trieste vader in het Arabisch en vertaald door team al-yaqeen

De doofstomme uitnodiger tot de Islam

Ik ben een jongeman van zevenendertig jaar, gehuwd en heb kinderen. Ik heb mij schuldig gemaakt aan zowel grote als kleine zonden. Wat betreft het gebed: dat verrichtte ik niet gezamenlijk, en dit verrichtte ik slechts tijdens bijzondere gelegenheden om anderen daarmee tevreden te stellen. De reden hiervan is de slechte gezelschap waarmee ik optrok: de meest waardeloze mensen, waaronder waarzeggers. Het is dan ook niet vreemd dat de shaytaan continu bij mij aanwezig was.

Marwan, mijn doofstomme zoon van zeven jaar oud genoot dankzij zijn moeder een godsdienstige opvoeding. Toen op een avond ik en Marwan thuis waren, was ik aan het bedenken wat te gaan doen met mijn vrienden. Waar zouden wij die avond naartoe gaan? Het was al na het avondgebed toen mijn zoon mij probeerde duidelijk te maken dat ik het gebed moest gaan verrichten. Met gebaren drukte hij zich vragend uit, alsof hij wilde zeggen: “Waarom, O lieve vader, bidt u niet?” Hij richtte zijn hand vervolgens naar de hemel en maakte mij duidelijk dat Allah mij ziet. Het kwam wel vaker voor dat mijn zoontje mij zag terwijl ik zonden beging, maar dit keer stond ik perplex. Mijn kleine zoontje begon voor mij te huilen.

Ik probeerde mijn zoontje naast mij te plaatsen, maar hij rende weg en na een tijdje ging hij naar de wasbak om de woedoe'te verrichten, terwijl hij nog niet helemaal wist hoe hij dit moest doen, want zijn moeder was hem dit nog aan het leren. Mijn vrouw, die overigens de hele Koran uit het hoofd kent, vermaande mij veelvuldig, maar helaas zonder enig resultaat. Mijn zoontje kwam binnen en maakte mij duidelijk dat ik even moest wachten en begon voor mij te bidden. Nadat hij klaar was met het gebed pakte hij de Koran, plaatste dit voor zich en opende dit in één keer, zonder maar te bladeren. Hij plaatste zijn vinger op het volgende vers in Soerat Mariam (interpretatie van de betekenis):

“O mijn lieve vader, waarlijk, ik vrees dat een bestraffing van de Barmhartige u zal treffen, dan zal u een helper van de shaytaan worden.” (Soerat Mariam: 45)

Hierop barstte hij in tranen uit. Waarna wij samen voor een lange tijd begonnen te huilen. Marwan stond op, veegde daarna de tranen uit mijn ogen, begon mijn hoofd en hand te kussen en maakte mij duidelijk: “Verricht het gebed, O mijn lieve vader, voordat u onder de groene zoden ligt en daar uw verdiende bestraffing zult ondergaan.”

Bij Allah, ik verkeerde in doodsangst en in een toestand van shock. Haastig deed ik alle lichten aan en mijn kleine zoontje volgde mij vol verbazing terwijl ik alle kamers in en uit liep. Hij maakte mij duidelijk: “Laat die lichten toch en laten we naar de grote moskee gaan.” Hiermee bedoelde hij de Heilige moskee van de Profeet (vrede zij met hem). Ik zei: “Nee, we gaan wel naar de moskee bij ons in de buurt.” Marwan weigerde dit en wilde perse naar de moskee van de Profeet (vrede zij met hem), dus besloot ik hem in weerwil van mijn angst mee te nemen.

Geen moment wendde hij zijn blik van mij af en even later kwamen wij aan in de ‘Rawdat us-Shariefah’ waar het overvol was van de mensen. Op dat moment was de tijd voor de oproep tot het Ishaa’-gebed aangebroken. Tijdens het gebed begon de imam het volgende vers te reciteren (interpretatie van de betekenis):

“O jullie die geloven, volgt niet de voetstappen van de shaytaan. En wie de voetstappen van de shaytaan volgt: waarlijk, hij beveelt slechts de gruweldaden en het verwerpelijke. En als de Gunst van Allah er voor jullie niet geweest was en zijn Barmhartigheid, dan zou niet één van jullie zich ooit reinigen. Maar Allah reinigt wie Hij wil. En Allah is Alhorend en Alwetend.” (Soerat an-Noer: 21)

Ik kon mij zelf niet beheersen vanwege al mijn tranen en Marwan die naast mij stond raakte hierdoor geëmotioneerd. Noch tijdens het gebed stond Marwan op en haalde een doekje uit zijn zak waarmee hij mijn tranen begon te vegen. Ook na het gebed kon ik niet ophouden met huilen en was Marwan bezig mijn tranen aan het vegen. Wij bleven voor een lange periode in deze toestand, totdat mijn zoon mij duidelijk maakte: “Genoeg vader, wees niet bang.” Vanwege mijn vele gehuil had ik hem bang gemaakt.

We keerden terug naar huis en ik realiseerde mij dat deze nacht de beste nacht was die mij was overkomen. Ik was als nieuwgeboren. Eenmaal thuis aangekomen begonnen mijn vrouw en kinderen allen te huilen, terwijl ze nog niet eens wisten wat er was gebeurd. Marwan vertelde op zijn manier: “Mijn vader heeft in de Heilige moskee gebeden.” Toen mijn vrouw dit hoorde was zij erg tevreden want dit blijde nieuws kwam mede door de goede opvoeding van Marwan. Ik vroeg haar: “Bij Allah, zeg me, heb jij hem opgedragen om de Koran te openen op dat vers? En tot drie maal toe zweerde dat zij dit niet had gedaan.” Ze zei: “Wees Allah dankbaar voor de leiding die Hij jou heeft geschonken.”

Dit was de beste nacht uit mijn leven en nu, Allah zij dank, mis ik geen enkele gezamenlijke gebed meer in de moskee en ik heb al mijn slechte vrienden de rug toegekeerd. Ik kan werkelijk zeggen dat ik de zoetheid van het geloof heb geproefd. Als je me zou kunnen zien, zou je dit van mijn gezicht kunnen aflezen. Mijn leven is nu vervuld van geluk, liefde en wederzijds begrip tussen mij en mijn vrouw, kinderen en in het bijzonder mijn lieve doofstomme zoon Marwan waar ik zoveel van houd. Waarom niet, terwijl hij, na Allah, degene was die mij heeft geleid.

Uit het boek ‘al-cAa’idoena il-Allah’ van
Sheich cAa’idh al-Qarniy

Neem de tijd en lees het!

La illaha illa Allah!!

Ze kennen Allah alleen in de maand Ramadan….
Dan zie je ze allemaal naar de moskee gaan……..
Buiten de maand Ramadan: Angelique,
Patricia, Betty, Cindy, …
Als blinden gaan ze chickies achterna….
Met Ali B. in hun oren ….

Want, ze willlen er ook bijhoren.
Af en toe een beetje rap van Yes-R……
Het gebed: thuis gewoon een beetje oefening en…
ewa de moskee is ver!!
En als je met hen over het gebed begint:
“Allah is Vergevensgezind…..”

Of : “ewa komt goed insha Allah…!” Soeb7ana Allah….!
Hoe lang blijf je nog dat ZEGGEN??!

Wanneer ga je met het gebed beginnen??
Vrees dat je als ongelovige dood gaat!
Ik zeg je kameraad: de dood loert op jou!

Toon gauw berouw…..!De dood pakt jou onverwachts!´
s nachts in je slaap of overdags!
Dan zul je de Engel des Doods in de ogen aankijken!

En zal je ziel de keel bereiken….!! Wat komt eruit!
Een “ik ben je zat, van Ali B”- geluid?
Of Laa ilaha illa lah!
ben je zat, van Ali B”- geluid?!
Of Laa ilaha illa lah!
Wetend dat hij met jou ziel weg zal gaan…
Voor Allah zul je staan….
Of dacht je dat je zult vergaan?
Dat je na je dood niet meer zult bestaan?
Een eindexamen zonder eindresultaten…..
Niet zakken of slagen?

Waarom denk je dat je dan op aarde bent?
Waarom denk je dat je wordt verwend?
Zomaar toeval?
Besef je dan niet dat je Heer je veroordelen zal?
Besef je dan niet dat je Heer je zal ondervragen?
Over die zaken toen de mensen je niet zagen?
Over die afspraakjes die je afsprak via je mobiel….?

Ik zeg tegen jou: doe beter je best.
Dit leventje is slechts een test!
Dit is het enige wat ik je aan kan raden.
Je komt in je graf met wormen en maden!!

[h6]Wellicht dat de slangen ook uitgenodigd zijn??
Wallah ik hoop het niet voor je, dat is echt niet fijn!
Je werd geroepen voor het gebed…….!
Maar je koos voor de discotheek … dat was vett!!

Je voelde je nog te jong om te trouwen….
En je koos voor relaties met vrouwen!
Versaci en armani broeken waren wreed…….

Maar nu ben je gewikkeld in een witte kleed…..!
Je bracht je kameraden naar een plek om te gaan stappen…
Nu wordt je gebracht naar een plek met boven jou
weglopende voetstappen…

Huilen baat niet meer….
Je krijgt geen herkansing voor een tweede keer…
Je bent er dan geweest!
Van uitgaan, muziek en chickies hield je het meest!
Geen hidjaab en strakke kledij….
“Ewa..ik ben vrij….”

Nee!! Je was een slaaf van de mensen….
Je gaf gehoor aan al hun begeerten en wensen…
Uren per dag heb je voor de spiegel gestaan…
Zoveel zonden heb je daardoor begaan!
Masha Allah … zij die zichzelf bedekt..!

Zij is het die de waarheid heeft ontdekt!!
Masha Allah… zij verdient respect!
Zij waakt over haar gebed……..
Zij is niet iemand die op andermans fouten let…..
Zij is iemand die een knoop in haar tong legt!
Zij is iemand die niet roddelt en slechts de waarheid zegt!
Op maandags en donderdags brengt ze haar dagen vastend door..!
Aan de verleidingen van de shaytaan geeft ze geen gehoor!!

Met hem gaat/kan ze Insha’allah trouwen…
Hij die geen zina pleegt en niet omgaat met andere vrouwen..!
Hij die zijn tong bezig houdt met:
“staghfiroellah, soeb7ana Allah, alhamdoulilah, laa ilaha illa lah,
allahoe akbar, wa laa 7ouwla wa laa, qouatta illa billah….”

Hij die zijn oogspieren traint…..
Hij die uit vrees voor Allah weent….
Hij die over zijn gebed waakt….
Hij die geen andere vrouwhand aanraakt….

Hij die de Koraan uit het hoofd leert en volgens soenah leeft.
Hij die zijn tijd in goede daden investeert….
Hij die naar de moskee gaat….
Hij die zijn baard groeien laat….
Hij die zijn geld omwille van Allah uitgeeft!!

O ziel..
Besef je niet dat alle zaken die je nu doet aan de mensen bekend zullen worden gemaakt?
Door Degene die dag en nacht over je waakt?
Over elke seconde van muziek die in je oren ging…
Over het dragen van die dikke gouden ring..
Over die relatie waarover je ouders onwetend over waren…..
Over die rente die je kreeg wanneer je je geld op de bank liet sparen…..
Over die roddel die je tong doorgaf…..
Over je hand die je aan het andere geslacht gaf…..

O ziel….
Wat heeft je weggehouden van hetgeen Allah je beviel?
Het makkelijke werd voor jou te zwaar…
Het bedekken van je haar…
Het dragen van wijde kleding waar je maar ook naar toe gaat…..
Voor de broeder: dat hij de baard groeien laat….
Wat is er toch met ons aan de hand?
Waarom gebruiken wij niet ons verstand?
Onze harten leven nauwelijks meer…..

Op een dag zal Allah zeggen tegen de bewoners van het Paradijs:
“ O mensen…Zijn jullie tevreden? Waarop ze antwoorden: “….
Hoe zouden wij niet tevreden kunnen zijn
terwijl U ons van de Hel heeft gered en ons van het lijden heeft bevreden…. “
En dan zal Allah zeggen: “ Willen jullie iets beters dan het Paradijs.

En dan antwoorden de mensen: “ Is er dan iets beters dan het Paradijs als prijs? “
Dan zal er een soort gordijn open gaan en zullen zij hun Heer zien!!!!
Streef naar het Paradijs…. Opdat Allah je het zal geven misschien…
Het Paradijs….. wat geen OOG ooit heeft gezien…..
Wat geen OOR ooit gehoord heeft…. En nog is het in het menselijk hart verschenen…
Laten we hiervoor ons best doen opdat Allah ons zal vergeven.En ons het Paradijs zal geven….
Ik kijk om me heen…Waar is toch iedereen….

Waar zijn degenen die nog aan hun Schepper denken?
We zien “moslims” die elkaar bacardi in schenken.
Rond gebedstijd zie je nog moslims op straat…..
Onze zusters zonder een hoofddoek en lang gewaad…..
Waar gaat dit naar toe? Vraag jezelf af: “ Zijn de dingen goed die ik doe?
“Roddel ik niet over anderen? “Hoe kan ik mezelf veranderen?

In plaats van : “ Mascha Allah wat een mooi gedicht! “

Maar vraag je af: “ Hoe zorg ik ervoor dat ik insha Allah meer goede daden verricht”?
O jij…. Die de islam hebt aangenomen als je geloof…..
Gedraag je netjes tegen over iedereen…..
Wat is er toch met jouw hart dat hij harder is dan steen?
Lees je de koran dan niet om hem zacht te maken….?
Zodat je je goed gaat gedragen een geen mashakiel gaat veroozaken?
Maar nee…. Je kiest liever voor de gezang van de sheitaan……
En je laat hetgeen wat je goed laten voelen: de koraan…..

Je ouders!! Respecteer hen beide….
Opdat je geen groot verlies gaat leiden…..
Is je lieve mammie het niet die je eten staat te bereiden?
En die je bijstaat in moeilijke tijden? Was zij het niet die je luiers heeft verschoont?
“ Ewa laat mij met rust” …… Is dit hoe je haar daarvoor beloont?
Is dit de dank…Terwijl je de huiskamer vol het ruiken van je stank?
Je gehuil en gekrijs…Geef jij dit haar als prijs? En hoe zit het met je buren?
Behandel je ze netjes of moeten ze een bodyguard inhuren?

O jij die stoer doet…….
Besef je dan niet dat je alles wat je doet aan Allah op een Dag uitleggen moet?
Waarom ga je achter de meiden aan terwijl je er niet van houdt dat iemand achter je zus aan zit?
Waarom steel je van iemand anders bezit?
En wat is er toch met je dat je niet bidt?
Het gebed……. Het gebed……het gebed….. de verbinding tussen jou en Allah!!
Soebhana Allah!!Leg je de hoor neer?
Verbreek je het contact met je Heer?
Weet je wel wat je aanricht? Nogmaals: Weet je wel wat je aanricht??Het gebed is lichttttt…..!!
En je hebt het licht uitgedoofd om in donker verder te gaan?

Zie wat jij jezelf hebt aangedaan! Waarom gehoorzaam je de sheitaan!
Voor velen is hij nu een vriend en geen vijand…!!
Je ziet “moslims” met een gouden tand.!!Om ze3ma indruk te maken!!
Om fitna te veroorzaken!!Vrees jou Heer!!
Goud is alleen toegestaan voor onze diamanten (zusters) in de islaam…Kijk de islaam….!
Voor degenen die zeggen dat vrouwen in de islaam niets mogen…..
Goud is toegestaan alleen voor vrouwen, voor mannen is het verboden!
Kijk, naar dat!! Kijk hoe prachtig! Voorwaar: Dit is de religie van Allah …… Hij is Machtig…..!
O degen die in de koraan gelooft….. wanneer ga je er eens uit lezen?
Wanneer ga je eens Allah vrezen!!
Wanneer ga je Allahs gebruiksaanwijzing van het leven (koran) bestuderen…? En hem leren…..?
En hem vervolgens praktiseren?

Voor degenen met een vriendin…….
Vrees Allah…!! Vrees Allah!!….. Vrees Allah!!…..
Maak daar een eind aan en geen begin….!!
Het hebben van een vriend of vriendin…. Is een teken van laagheid….
Weet dat Allah je straf heeft voorbereidt!!
Net zoals je het haat dat iemand je zus als vriendin heeft….!!!
Wees dan niet zo laf dat je iemands anders zus als vriendin streeft….!!

Dat is het respect van de vrouw. Maar er is nog hoop…… er is berouw…
Maak er een einde aan…. Toon aan Allah berouw…….
Weet dat Hij je dan zeker vergeven zou….!!Weet de hoge positie van de moslimvrouw…….
maar weet…. Onze moslimvrouw is trots op haar zelf en verdient respect!!
Zij is het waaruit wij zijn voortgekomen…. Zij is het die zich goed bedekt…..
Als een diamant dat in een mooie doosje wordt bewaart…..
Zo ook onze moslimvrouw….. zodat ze niet door hongerige beesten wordt aangestaard…..
Dit is het respect voor onze diamant!!Niemand komt aan haar …. Maar dan ook niemand!!
Beste zuster…. Ik praat nu tegen jou…..
Jij bent de hierboven beschreven moslimvrouw…….Onze moslimvrouw…….
Bedek je prachtige lichaam dat Allah je geschonken heeft……
Wil jij dan dienen als slaaf die alleen maar om z’n eigen behoeften geeft?
Degenen die alleen maar gebruik van jou wil maken…..Degenen die jou met kwaad wil aanraken….

O zuster…. Keer terug naar de islaam…..O zuster. Bedek je lichaam….
O zuster….. Kijk dan hoe zij hun vrouwen verkopen achter een raam…
Verheven is onze moslimvrouw in de islaam….!
Als een prinses wordt ze behandelt…..
Onze moslimvrouw wordt niet achter ramen verhandelt……
Bedek je dus o beste zuster….. Gehoorzaam je Heer…..
Dit is de gebruiksaanwijzing van je Heer!!….
En voor beiden is het verplicht: het waken over jullie kuisheid….!
Zorg ervoor dat je niet wordt verleidt……

De Kamster van de dochter van de Farao

De kamster van de dochter van de Farao. De geschiedenis heeft haar naam niet onthouden, maar wel haar daad.

Een rechtschapen vrouw die samen met haar echtgenoot leefde in de schaduw van het koninkrijk van de Farao. Haar echtgenoot had een hoge positie bij de Farao en zij was een dienstbode en opvoedster van de dochters van de Farao.

Daarop begunstigde Allah hen beiden met het Geloof. Maar het duurde niet lang voordat de Farao op de hoogte kwam van het Geloof van haar echtgenoot en doodde hem. De vrouw bleef echter werken in het huis van de Farao als kamster van de dochters van de Farao. Zij onderhield haar vijf kinderen en voedde hen zoals een vogel haar jongen voedt.

Toen zij op een dag de dochter van de Farao kamde, viel de kam plotseling uit haar hand. Daarop zei ze: "In de Naam van Allah." De dochter van de Farao vroeg: "Allah... mijn vader?" De kamster zei tegen de dochter van de Farao: "Neen. Allah is mijn Heer, jouw Heer en de Heer van jouw vader..."

De dochter vond het vreemd dat een ander naast haar vader aanbeden werd. Daarom vertelde ze haar vader erover. De Farao schrok dat in zijn paleis een ander dan hij aanbeden werd.

Dus liet hij haar komen en zei tegen haar: "Wie is jouw Heer?" Zij antwoordde: "Mijn Heer en jouw Heer is Allah." Daarop beval hij haar om haar religie te verlaten. Hij sloot haar op en sloeg haar, maar zij verliet haar religie niet.

Dus beval de Farao dat er een koperen ketel werd gebracht, waarop deze gevuld werd met olie. Vervolgens werd deze opgewarmd, totdat hij kookte. Daarop liet hij haar voor de ketel staan. Toen zij de bestraffing zag, was ze ervan overtuigd dat het slechts één ziel is die haar lichaam zal verlaten en Allah - Verheven is Hij - zal ontmoeten.

De Farao wist dat haar meest dierbare geliefden haar vijf kinderen waren. De weeskinderen voor wie zij zo hard werkte om hen te voeden. De Farao wilde haar bestraffing vergroten, dus liet hij de vijf kinderen komen. Hun ogen draaiden in het rond, terwijl zij niet wisten waarheen zij gebracht werden.

Toen zij hun moeder zagen, hielden zij zich aan haar vast en begonnen te huilen. Daarop sloot zij hen in haar armen, kuste hen, rook hen en huilde. Zij nam de kleinste van hen, drukte hem tegen haar borst en gaf hem melk.

Toen de Farao dit tafereel zag, beval hij dat de oudste onder hen gegrepen werd. De soldaten sleurden hem en duwden hem richting de kokende olie, terwijl de jongen naar zijn moeder om hulp schreeuwde. Hij smeekte de soldaten om genade en smeekte daarna de Farao. Hij probeerde los te komen en te vluchten. Hij riep naar zijn broertjes en sloeg de soldaten met zijn handjes, terwijl zij hem klappen gaven en voortduwden. Ondertussen keek zijn moeder naar hem en nam afscheid.

Het duurde slechts enkele ogenblikken totdat de kleine in de olie werd geworpen, terwijl de moeder huilde en toekeek, en zijn broertjes hun ogen bedekten met hun handjes. Zijn vlees smolt van zijn magere lichaam en zijn witte botten dreven boven de olie. De Farao keek naar de vrouw en beval haar om ongeloof te plegen aan Allah, maar zij weigerde. Daarop werd de Farao kwaad en beval dat haar tweede kind werd gegrepen. Hij werd weggegrist van zijn moeder, terwijl hij huilde en om hulp smeekte. Het duurde slechts enkele ogenblikken totdat ook hij in de olie werd geworpen, terwijl zijn moeder naar hem keek. Zijn witte botten kwamen bovendrijven en vermengden zich met de botten van zijn broer. Maar de moeder bleef standvastig op haar religie en was overtuigd van de ontmoeting met haar Heer.

Daarna beval de Farao dat haar derde kind genomen werd, waarop hij werd voortgesleept en naar de kokende ketel werd gebracht. Vervolgens werd hij opgetild en verdween in de olie en kwam hem hetzelfde lot als zijn broers tegemoet.

Maar de moeder bleef standvastig op haar religie. De Farao beval dat de vierde in de olie werd geworpen. De soldaten kwamen op hem af. Hij was nog klein en hield zich vast aan het kleed van zijn moeder. Toen de soldaten hem trokken, begon hij te huilen en wierp zich neer op de voeten van zijn moeder terwijl zijn tranen over haar voeten rolden. Zijn moeder probeerde hem te dragen samen met zijn broertje. Zij probeerde afscheid van hem te nemen, hem te kussen en te ruiken voordat hij van haar gescheiden zou worden. Daarop kwamen zij tussen hen in en namen hem bij zijn armpjes. Hij huilde, smeekte om hulp en riep om genade met onbegrijpelijke woorden. Maar zij waren hem niet genadig.

Het duurde slechts enkele ogenblikken of hij verdronk in de kokende olie. Het lichaam verdween en de stem verbrak. De moeder rook de geur van het vlees. Zijn witte botjes kwamen boven de borrelende olie drijven. Zijn moeder keek naar de botten van haar kind, terwijl hij naar het Huis van het Hiernamaals was vertrokken.

Zij huilde en was verscheurd om zijn afscheid. Hoe vaak had ze hem tegen haar borst gedrukt en melk te drinken gegeven. Hoe vaak was ze opgebleven vanwege zijn opblijven en had ze gehuild vanwege zijn huilen. Hoeveel nachten had hij doorgebracht in haar schoot. Hoe vaak had hij met haar haren gespeeld en had zij hem aangekleed. Maar zij spande zich in om sterk te zijn en zich te beheersen. Daarop keken zij naar haar en kwamen naar haar toe.

Zij trokken het vijfde kind, de baby, uit haar handen, terwijl hij haar melk dronk. Toen hij van haar werd weggenomen, begon de kleine te schreeuwen. De arme vrouw kon het niet meer aan en begon te huilen.

Toen Allah Verheven is Hij haar verslagenheid, zwakte en verdriet om haar kind zag, liet Hij de baby spreken, waarop deze tegen haar zei:

"O moeder, wees geduldig, want voorwaar, u bevindt zich op de waarheid..." Daarna werd de stem verbroken en verdween in de ketel met zijn broers. De baby werd in de olie geworpen, terwijl hij in zijn mond nog restanten van de melk van zijn moeder had. In zijn hand had hij nog een haartje van haar haren en op zijn kleren waren haar tranen.

De vijf kinderen waren verdwenen. De ketel was gevuld met hun botten. De olie borrelde door hun vlees. De arme vrouw keek naar de kleine botten.

Van wie waren deze botten? Van haar kinderen. Degenen die haar huis zo lang hadden gevuld met vreugde en gelach. Zij waren de streling van haar ogen. De verheuging van haar hart. Nu zij haar verlaten hadden, was het alsof haar hart uit haar borst was verwijderd.

Hoe vaak had zij hen in haar armen genomen. Hoe vaak had zij hen tegen haar borst gedrukt. Hoe vaak had zij hen aangekleed met haar handen. En hun tranen met haar vingers weggeveegd. Maar nu waren zij uit haar handen weggerukt en voor haar neus vermoord. Zij hadden haar alleen achtergelaten, maar het zou niet lang duren of zij zou met hen zijn.

Zij was in staat om hen te verhinderen van deze bestraffing, door enkel een woord van ongeloof te uiten aan de Farao. Maar zij wist dat wat bij Allah is, beter en blijvender is.

De soldaten begaven zich in haar richting als dolle honden. Zij duwden haar richting de ketel. Toen zij haar in de hoogte hadden getild om haar in de olie te werpen, keek zij naar de botten van haar kinderen. Ze herinnerde zich haar leven samen met haar kinderen. Dus keek zij richting de Farao en zei: "Ik heb een verzoek aan jou." Hij vroeg: "Wat is jouw verzoek?" Zij zei: "Dat je mijn botten en de botten van mijn kinderen verenigt en in één graf begraaft." Daarna sloot ze haar ogen en werd in de ketel geworpen. Haar lichaam verbrandde en haar botten dreven omhoog...

Hoe groot was haar standvastigheid. En hoe groot is haar beloning.

De Profeet saw zag tijdens de nacht dat hij naar de zeven hemelen werd opgeheven wat van de genietingen waar zij zich in bevindt. Al-Bayhaqie heeft overgeleverd dat de Profeet saw tegen zijn Metgezellen zei:

"Toen ik naar de hemelen werd opgeheven, rook ik een zoete geur. Daarop vroeg ik: "Wat is deze geur?" Er werd tegen mij gezegd: "Dit is (de geur van) de kamster van de dochter van de Farao en haar kinderen..."

Allah is de Grootste! Zij leed een klein beetje in dit leven, maar is haar beloning tegemoet gekomen in het Hiernamaals. Deze gelovige vrouw bevindt zich nabij haar Heer. In Tuinen en rivieren, en een waarachtige verblijfplaats bij een Machtige Heerser.


In al-Boekhaarie staat dat de Boodschapper van Allah saw gezegd heeft:

"Als een vrouw van het Paradijs één blik zou werpen naar de mensen van de aarde, dan zou ze datgene wat zich hiertussen bevindt verlichten en vullen met een zoete geur. En voorzeker, haar sluier op haar hoofd is beter dan deze wereld en alles wat hierin zit..."

En Moeslim heeft overgeleverd dat de Profeet saw gezegd heeft:

"Degene die het Paradijs binnengaat, zal genieten en geen ellende kennen. Zijn kleding zal niet verslijten en zijn jeugd zal niet vergaan. Hij zal in het Paradijs hebben wat geen oog gezien heeft, geen oor gehoord heeft en geen hart zich heeft ingebeeld. En wie het Paradijs binnengaat, vergeet de bestraffing van deze wereld..."

bron:Geselecteerd en vertaald vanuit het Arabisch door:
Aboe 'Abdir-Rahmaan Harkaatie

Prachtig verhaal

Dit verhaal werd door sheikh Khalid Arashed vaak verteld...
men zegt dat het zijn persoonlijke verhaal is:

Ik was de 30 jaar nog niet gepasseerd toen mijn vrouw in haar buik de eerste van mijn zonen ter wereld zou brengen... Ik kan mij die nacht nog goed herinneren.
Ik bleef tot het einde van de nacht met een groep vrienden in een
uitgaansgelegenheid.
Het was een avond vol lege woorden.
Een avond vol met roddels en haram en commentaar op mensen.
Ik was degene die het vaakst het gelach van de mensen veroorzaakte.
Ik roddelen over mensen en zij lachen.
Die avond maakte ik ze erg aan het lachen.
Ik had het bijzondere 'talent' dat ik mensen goed kon imiteren.
Met het veranderen van mijn stem kon ik heel dicht bij de stem komen van de persoon die ik belachelijk maakte.
Ja, ik maakte allerlei mensen belachelijk.
Niemand kon aan mij ontsnappen zelfs niet mijn vrienden.
Sommige mensen gingen mij vermijden om zo aan mijn tong te kunnen
ontsnappen.
Die nacht maakte ik een blinde man belachelijk die ik bedelend op de markt gezien had.
Ik had hem met mijn voet laten struikelen en vallen.
Hij draaide zijn hoofd en wist niet wat te zeggen.
De lachende
echo's van mijn'''grap'' vulden de markt.
Ik keerde zoals gewoonlijk laat terug naar mijn huis.
Mijn vrouw zat op mij te wachten.
Ze was in een treurige stemming.
Ze zei met trillende stem:Rashed, waar was je?'
Ik zei met spot: 'op mars... bij mijn vrienden natuurlijk!'
Het was duidelijk aan mijn vrouw te zien dat zij moe was.
Ze zei,terwijl mijn opmerking haar verstikte:Rashed, ik ben erg
moe.
Ik kanop elk moment nu gaan vallen!'
Een stille traan rolde over haar wang
Ikmerkte dat ik mijn vrouw verwaarloosd had.
Ik had haaraandacht moeten schenken en mijn avond uit minder lang moeten maken.
voral omdat ze in haar negende maand zat.
Snel bracht ik haarnaar hetziekenhuis en ging de verloskundekamer binnen. Zij had lange uren pijn.
Ik wachtte met weinig geduld haar bevalling af.
Het verliep allemaal moeizaam.
k wachtte lang totdat ik moe werd.
Ik ging terug naarhuisen
Ik liet mijn telfoonnummer achter zadat ik gebedl kon worden als er nieuws was.
Na een uur werd ik gebeld door het ziekenhuis waarbij ze mijn
berichtten over de komst van Salem (mijn zoon).
Meteen ging ik naar het ziekenhuis.
Ik vroeg naar de kamer van mijn vrouw maar de mensen van het ziekenhuis vroegen mij eerst bij de dokter langs te gaan die de bevalling van mijn vrouw had begeleid.
Schreeuwend zei ikze: 'Wat voor dokter?
ik wil mijn zoon Salem zien!
'Ze zeiden: 'Ga eerstlangs de arts'.
Ik stapte bij de arts naar binnen.
Ze vertelde mij dat onprettige dingen kunnen gebeuren en dat men dat soort dinge moet accepteren.
Toen zei ze: 'Uw zoon heeft ernstige misvorminge in zijn oog en het lijkt erop dat hijniet zal kunnen zien!'
Ik liet mijn hoofd hangen en kropte mijn gevoel op en herinnerde mij de blinde bedelaar die ik op de markt liet struikelen en waar ik de mensen om liet lachen.
SoubhanAllah 'Wat je met anderen doet zal er met jou worden gedaan!. Ikbleef verstomd.
Ik wist niet wat ik moest zeggen.
Toen
dacht ik aan mijn vrouw en zoon en bedankte de dokter voor haar vriendelijkheid en ging mijn vrouw bezoeken.
Mijn vrouw was helemaal niet bedroefd.
Zij geloofde geheel in dat Allah de dingen al voorbestemd heeft.
Zij was tevreden.
Zij heeft mij altijd vermaand om mensen niet belachelijk te maken zeggende Spot niet met mensen!
Weverlieten hetziekenhuis samen met Salem.
Eerlijk gezegd gaf ik hem niet veelaandacht.
Ik beschouwde hem als niet aanwezig in het huis.
Wanneer zijngehuil te hard werd vluchtte ik naar de woonkamer om daar te slapen.
Mijn vrouw gafhem heel veel aandacht.
Zij hield erg van hem.
Zelf haatte ik hem en ik kon niet van em houden!
Salem groeide en begon te kruipen.
Hij had een merkwaardige manier van kruipen.
Toen hij bijna 1jaar oud was probeerde hij te lopen.
Toen ontdekten we dat hij mank liep.
Hij werd op mij een grotere last dan hij al voor mij was.
Na Salem beviel mijn vrouw van Omar en Khalid.
De jaren gingen voorbij en Salem en zijn broers groeiden op.
In die tijd hield ik er niet van om thuis te blijven.
Altijd was ik bij mijn vrienden.
Eigenlijk was ik een soort speeltje in hun handen.
Mijn vrouw verloor echter nooit de hoop dat ik mijn leven zou verbeteren.
Zij deed altijd du3a voor mij dat ik het juiste pad zou volgen.
Ze werd niet boos vanwege mijn wilde gedrag.
Ze werd echter wel erg bedroefd als zij zag dat ik Salem negeerde en wel aand8 schonk aan zijn broertjes.
Salem werd groter en met hem mijn zorgen.
Ik vond het best toen mijn vrouw Salem wilde inschrijven in een speciale school voor gehandicapte kinderen.
Bij het voorbijgaan van de jaren werd er ik er geen betere persoon van. De dagen waren steeds hetzelfde: werk,slaap, eten en uitgaan.
Op een gegeven vrijdag werd ik om 11 uur 's ochtends wakker.
Het was,vond ik nog vroeg.
Ik was uitgenodigd voor een bruiloft banket.
Ik kleedde me aan, deed geurtjes op en was van plan om te vertrekken.
Lopend door de woonkamer werd ik gestopt door de aanblik van Salem.
Hij huilde hevig.
Het was de eerste keer dat ik aandacht schonk aan het huilen van Salem.
10 jaar lang heb ik hem genegeerd.
Ik probeerde hem ook nu weer te negeren maar het lukte mij niet.
Ik hoorde hem zijn moeder roepen terwijl ik zelf in de kamer was.
Ik ging naar hem toe en zeiSalem! Waarom huil je?!'.
Zodra hij mijn stem hoorde stopte hij met huiilen.
Toen hij merkte dat ik dichtbij stond, taste hij in het rond met zijn kleine handen.
Wat is er met hem?
Ik ontdekte dat hij probeerde zichzelf van mij te verplaatsen!
Alsof hij zei: 'merk je me nu pas op?
Waar was je 10 jaar lang?'
Ik volgde hem zijn kamer in.
In het begin wilde hij me niet vertellen wrm hij huilde.
Met vriendelijke woorden probeerde ik hem wel te laten vertellen wat er mis was.
Salem begon te vertellen waarom hij huilde en ik luisterde verschrikt naar hem.
En weten jullie wat nu de reden was??
Dat zijn broertje Omar, die hem altijd hielp om bij de moskee te komen,te laat was.
En omdat op die dag het vrijdagsgebed was, was hij bang dat hij geen plek meer zou vinden op de eerste rij.
Hij riep Omar en hij riep zijn moeder maar geen antwoord, toen begon hij te huilen.
Ik keek naar de tranen die uit zijn blinde ogen rolden.
Ik kon de rest van zijn woorden niet meer aanhoren.
Ik legde mijn hand op zijn mond en zei: Salem, is dit waarom je huilde??'
'Ja' zei hij.
Ik vergat mijn vrienden en ik vergat het banket en zei: 'Wees niet bedroefd Salem.
Weet je wie er vandaag met je naar de moskee gaat?'
Hij zei:'Omar natuurlijk, maar hij is altijd laat'
Ik zei: 'Nee...ik zal met je mee gaan'.
Salem was totaal verrast... hij geloofde het niet.
Hij dacht dat ik met hem spotte en hij begon weer te huilen.
Ik veegde zijn tranen weg en nam hem bij de hand.
Ik wilde hem met de auto brengen.
Hij weigerde en zei: 'De moskee is dichtbij.. ik wil lopend naar de moskee.
' Ja, dit zei hij.
Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een moskee binnen ging, maar dit keer was de eerste keer dat ik angst voelde en spijt over wat ik al die jaren heb genegeerd.
De moskee was vol met mensen, toch kon ik voor Salem een plek in de eerste rij vinden.
We luisterden naar de vrijdagspreek en Salem deed naast mij de salat... of eigenlijk was ik de gene die naast hem bad.
Na de salat vroeg Salem mij om hem een exemplaar van de Quran te geven.
Ik was verbaasd!!
Hoe kan hij nu lezen als hij blind is?
Ik had bijna zijn vraag genegeerd maar ik wilde zijn gevoel niet kwetsen. Ik gaf hem de Quran.
Hij vroeg mij toen om sourat Al Kahf op te zoeken.
Ik zocht door de pagina's en keek in de inhoudsopgave totdat ik de soura vond.
Hij nam de Quran en legde hem voor zich en hij begon de soura te reciteren met zijn ogen gesloten.
SoubhanAllah!
Hij kende de sourat helemaal uit zijn hoofd!
Ik schaamde mij.
Ik nam een ander exemplaar van de Quran en voelde een soort kippenvel over mijn ledematen.
Ik las en ik las.
Ik smeekte Allah om mij te vergeven en mij te leiden.
Ik kon het niet meer aan... Ik begon als een kind te huilen.
Er waren nog wat mensen in de moskee Sunna gebeden aan het doen.
Ik schaamde me tegenover ze en probeerde mijn huilen te bedwingen. Maar mijn gehuil werd steeds hoger en harder.
Ik merkte niets meer totdat ik een kleine zoekende hand voelde op mijn gezicht dat daarna mijn tranen wegveegde.
Het was Salem!!
Ik omhelsde hem, keek hem daarna aan en zei toen in mijzelf: Jij bent niet de blinde, ik ben degene die blind is' Omdat ik achter erg slechte mensen aan liep die mij naar het vuur sleurden.
We keerden terug naar het huis.
Mijn vrouw was zeer ongerust over Salem, maar haar ongerustheid werd omgezet in tranen toen zijn wist dat ik het vrijdagsgebed met Salem had
gebeden.
Vanaf die dag was er geen salat in de moskee wat ik nog miste.
Ik verliet mijn slechte 'vrienden' en ik kreeg goede vrienden die ik in de
moskee leerde kennen.
Ik proefde samen met hen de smaak van Imaan (geloof).
Zij leerden mij dingen die het wereldse leven mij van had laten afdwalen. Geen lezing of extra gebed liet ik nog voorbij mij gaan.
Ik las de Quran meerdere malen per maand uit.
Mijn tong werd zachter met het gedenken van Allah in de hoop dat Hij mijn geroddel en gespot over de mensen zou vergeven.
Ik merkte dat ik veel dichter bij mijn gezin stond.
De blikken van angst en medeleven verdwenen uit de ogen van mijn vrouw.
Er stond constant een glimlach op het gezicht van mijn zoon Salem.
Wie hem zou zien zou denken dat hij in het bezit was van de hele wereld. Ik was Allah erg dankbaar voor zijn gunsten.
Op een dag besloten mijn goede vrienden om naar een ver gebied te gaan om daar da3wa (uitnodigen tot het goede)te doen.
Ik twijfelde of ik met ze mee zou gaan.
Ik vroeg Allah om hulp en ik vroeg mijn vrouw om advies.
Ik verwachtte dat zij niet zou instemmen maar het tegenovergestelde gebeurde!
Ze was erg blij en ze moedigde mij aan.
Vroeger vertrok ik op reis zonder het met haar te overleggen in mijn verdorven leefstijl.
Ik richtte mij tot Salem en meldde hem dat ik op reis zou gaan waarna hij mij met zijn kleine armen in afscheid omhelsde.
Drie en een halve maand duurde mijn afwezigheid.
Gedurende die hele periode nam ik elke keer als ik de mogelijkheid had nam ik contact op met mijn vrouw en mijn kinderen.
Ik miste hen erg.
En wat miste ik Salem!!
Wat wilde ik graag zijn stem horen!
Hij was de enige die ik niet aan de telefoon had gehad gedurende mijn hele reis.
Hij was of op school of in de moskee wanneer ik belde.
Elke keer als ik mijn vrouw vertelde dat ik Salem zo miste moest ze lachen.
Behalve de laatste keer dat ik belde.
Ik hoorde haar lach niet die ik verwachte.
Haar stem was anders.
Ik zei tegen haar: 'Geef aan Salem mijn salaam (groet door.
'InshaaAllah' antwoordde zij.
En ze bleef stil.
Eindelijk kwam ik thuis.
Ik klopte op de deur hopend dat Salem de deur zou openen.
Tot mijn verbazing deed mijn zoontje Khalid open (hij was de 4 jaar nog niet gepasseerd).
Ik zette hem op mijn schouders terwijl hij schreeuwde: 'Papa... Papa..' Ik weet niet.
waarom mijn borst benauwd werd toen ik het huis binnenging...
Ik zocht mijn toevlucht bij Allah tegen de vervloekte satan.
Mijn vrouw kwam naar mij toe maar ze was anders dan normaal.
Alsof ze deed alsof ze blij was.
Ik bekeek haar eens goed en vroeg haar: 'Wat is er met je?',
'Niets' zei ze.
Toen dacht ik weer aan Salem en vroeg haar: 'Waar is
>>Salem?'
Haarhoofd boog naar beneden.
Ze antwoordde niet.
Er rolde brandende tranen over haar wangen.
Toen begon ik naar haar te schreeuwen: 'Salem!
Waar is Salem???'
Ik hoorde toen niets meer behalve de stem van mijn zoontje.
Khalid die in zijn taaltje zei: 'Papa...Thalem is naal Jennah... Bij Allah...'.
Mijn vrouw kon de situatie niet meer aan.
Ze begon hard te huilen.
Ze viel bijna flauw en kon zich nog net uit de kamer verplaatsen.
Later begreep ik dat Salem twee weken voor mijn terugkomst een hoge koorts had gekregen.
Mijn vrouw had hem naar het ziekenhuis gebracht.
De koorts werd steeds heviger en wilde hem maar niet loslaten totdat zijn ziel en zijn lichaam van elkaar gescheiden waren.
Als het je allemaal te benauwd wordt.
Als je ziel het niet meer houdt met wat het moet dragen roep dan: Ya
Allah (Oh Allah)!
Als je geen oplossing meer ziet en alle wegen lijken gesloten en alle hoop lijkt beëindigd roep dan: Ya Allah (Oh Allah)!
Er is geen god behalve Allah Heer van de zeven hemelen en van de aarde van de geweldige troon.

Een man die onschendbaar was voor het vuur

Eén van onze vrome voorgangers vertelt: “Op een dag zag ik hoe een ijzersmid kokend heet ijzer met zijn handen aan het bewerken was en dat dit hem helemaal geen pijn deed. Ik zei tegen mezelf: ,,Dit moet wel een rechtgeleide dienaar zijn, aangezien het vuur hem niet kan schaden.” Ik kwam dichterbij en groette hem. Hij groette mij terug. Waarop ik hem vroeg: ,,Bij Degene Die jou begunstigd heeft met deze gave, verricht smeekbede voor mij.”
De man begon toen te huilen en zei tegen mij: ,,Bij Allah, mijn broeder, ik ben niet zo goed als jij van mij denkt.”
Ik zei toen tegen hem: ,,O broeder, niemand behalve rechtgeleide mensen kunnen dit doen.”
Hij zei: ,,Aan dit gaat een merkwaardig verhaal vooraf.”
Ik zei: ,,Als je het me wilt vertellen, graag.”
Hij zei: ,,Goed. Op een dag was ik hier in deze smederij van mij aanwezig toen plotseling een vrouw de zaak binnenliep. Zij was zeer aantrekkelijk. Nog nooit heb ik een vrouw met zo een mooi gezicht gezien. Zij vroeg mij: ,,O broeder, heb je iets te geven in de Naam van Allah?”
Toen ik naar haar keek was ik helemaal weg van haar en zei: ,,Als jij met mij naar huis gaat dan zal ik je alles geven wat je wilt.”
Lang bleef zij naar mij staren om vervolgens te vertrekken. Zij bleef dagen weg, maar kwam terug en zei: ,,Onder dwang van omstandigheden zie ik mij genoodzaakt om op jouw voorstel in te gaan.” Hierop sloot ik de zaak en liep met haar naar huis.
Eenmaal thuis aangekomen zei zij: ,,Ik heb mijn kinderen in een benarde positie achtergelaten. Zou het mogelijk zijn dat jij mij tenminste nu iets geeft zodat ik dit naar hen toe kan brengen. Dan beloof ik later terug te komen.”
Hierop gaf ik haar wat geld en ik deed haar plechtig beloven terug te zullen komen. Dit deed zij ook. Een uur later was zij terug. Ik liet haar binnen en deed de deur achter ons dicht. Waarop zij vroeg: ,,Waarom heb je de deur dicht gedaan?”
Ik antwoordde: ,,Uit vrees voor de mensen.”
Hierop vroeg zei: ,,Waarom vrees je dan niet de Heer van de mensen?”
Ik zei tegen haar: ,,Hij is de Meest Vergevingsgezinde, de Genadevolle.” En ik stormde op haar af en merkte vervolgens dat zij beefde en dat tranen over haar wangen rolden. Ik vroeg haar toen: ,,Waarom beef je en huil je zo?”
Zij antwoordde: ,,Uit vrees voor Allah, de Almachtige,” en zei vervolgens tegen mij: ,,Als je mij laat gaan omwille van Allah dan verzeker ik jou dat Allah jou in het wereldse leven en in het Hiernamaals niet zal straffen met het Vuur.”
Ik stond vervolgens op, gaf haar alles wat ik bij mij had en zei: ,,Ik laat je gaan, uit vrees voor Allah.” Toen zij vertrok werd ik overmand door slaap. In mijn slaap zag ik een mooie vrouw die op haar hoofd een kroon van rode robijnen droeg.
Zij zei tegen mij: ,,Moge Allah jou namens ons belonen met het goede.”
Ik vroeg haar toen: ,,Wie ben jij?”
Zij antwoordde: ,,Ik ben de moeder van het meisje dat jij hebt laten gaan omwille van Allah, de Verhevene. Moge Allah jou in dit wereldse leven en in het Hiernamaals behoeden voor het Vuur.”Daarna werd ik wakker en sindsdien schaadt vuur mij niet en ik hoop dat het mij in het Hiernamaals ook niet zal schaden.

Leerzaam verhaal

Hij herinnerde zich zijn grootmoeder die hem altijd waarschuwde over de vaste tijden van het gebed. Ze zei tegen hem:

Mijn zoon, waarom laat je gebeden altijd tot het laatste moment?

Zijn grootmoeder was op leeftijd en over de 70 jaar maar, wanneer zij de Adhaan (oproep tot het gebed) hoorde stond ze op net als een pijl die werd afgeschoten en verrichte het gebed.
Terwijl hij nooit van zijn ego en luiheid kon winnen om op tijd op te staan en te bidden!
Hij verricht altijd zijn gebed op het laatste moment en hij deed het ook nog eens heel snel zodat hij dit op net op tijd kon verrichten.

Terwijl hij aan dit verhaal dacht. Stond hij op en realiseerde hij ineens dat de salaat al-I’sha over 15 minuten was. Hij deed snel de wudhu en verrichte de salaat al-Maghreb want die had wee niet op tijd verricht.

Terwijl hij de tasbih (Allah gedenken) aan het doen was, moest hij weer aan zijn grootmoeder denken en hij was onder de indruk hoe zei altijd haar gebeden verrichte. Zijn grootmoeder verrichte altijd het gebed in alle ruste en vrede. Hij begon met het doen van smeekbedes en daalde neer voor de Soedjoed en bleef zo een tijdje. Hij had daarvoor nog een zware dag gehad op werk en hij was heel moe.

Op gegeven moment schrok hij ineens wakker!

Hij werd wakker omdat hij geschreeuw en heel harde geluiden hoorde.

Hij had last van hitte en zweet heel overvloedig.

Hij keek om zich heen.

Het was heel erg druk met mensen om zich heen.

Welke richting hij ook maar op keek zag hij mensen staan.

Sommige van hen stonden bevroren op hun plek en keken verdwaasd om zich heen. Sommige van hen renden naar rechts en sommige van hen rende naar links. Sommige van hen lagen op hun knie met hun hoofden op hun handen en zaten te wachten!

Pure angst en verdriet namen zijn gedachten over, omdat hij zich realiseerde waar hij was. Zijn hard stond op barsten.

Dit is de Dag Des Oordeels!

Toen hij nog leefde hoorde hij vaak verhalen over de vragen die zouden gesteld worden op De Dag Des Oordeels, maar het leek zo lang geleden.

Zouden zijn gedachten met hem spelletjes spelen? Zou dit echt zijn waar hij nu is?

Nee! Het wachten en de angst waren zo groot dat hij dit niet heef kunnen fantaseren!

Ondertussen waren de ondervragingen en het afrekenen al begonnen. Hij begon te lopen naar mensen en hen vragen of zijn naam al genoemd was? Niemand kon hem antwoord geven.

Ineens werd zijn naam genoemd door een oproeper!

De menigte spleet zich in twee, als de rode zee die werd gespleten door Musa (mozes) alaihi salaam en ze maakten een baan vrij voor hem. Twee Engelen grepen hem bij zijn armen sleepte hem voorwaarts. Hij liep en keek verdwaasd door de mensen massa heen. De Engelen prachtig hem naar het midden en lieten hem daar alleen achter. Hij sloeg zijn hoofd neer en zijn hele leven flitste voorbij als een film die hij kon zien.

Hij herinnerde zich mensen in het aardse leven die andere mensen altijd hielpen. Hij herinnerde zich zijn vader die zijn hele leven toewijdde aan Islam door hen uit te nodigen en te leren over islam. Hij herinnerde zich zijn moeder die altijd gasten uitnodigde bij haar thuis en ze te eten gaf, als ene tafel leeg was de andere tafel weer vol meten zodat mensen konden eten.

Hij opende weer zijn ogen en hij kon alleen een ander wereld zien en dat zijn tijd was aangebroken!

Hij pleite zijn zaak en zei:

Ik was ook altijd op de pad van goedheid! Ik hielp ook altijd ander mensen, ik verbreide de worden van Allah, Ik verrichte het gebed, ik vaste in de maand Ramadan! Alles wat mij werd opgedragen door Allah te doen deed ik en alles wat Allah mee verbood te doen vermeed ik.

Hij begon te huilen met tranen die net als waterval uit zijn ogen kwamen en begon te denken hoeveel hij van Allah houd.

Hij wist dat, wat hij ook heeft gedaan in het wereldse leven aan daden minder is dan wat Allah verdient terwijl Allah zijn enige redder en beschermer is. Hij begon te zweten als nooit te voren en ze lichaam begon over te beven van angst.

Zijn ogen waren gefixeerd op de schaal waar zijn goede en slechte daden werden gewogen en wachten op de beslissing.

Eindelijk! De beslissing was er.

De twee Engelen draaiden zich om richting de menigte met een papier in hun handen!

Zijn benen begonnen te beven van angst en hij kon nauwelijks blijven staan van de angst. Hij deed zijn ogen dicht van verdriet en spijt terwijl op dat moment de Engelen de beslissing begonnen te lezen. Er werd besloten dat hij naar de Djahanaam (hel) gaat.

Hij viel op zijn knie en schreeuwde uit; Dit kan niet waar zijn!!!

Hoe kan ik nou naar Djahnaam gaan? Ik heb heel mij leven toegewijd aan Islam? Ik heb de woorden van Allah verspreid! Zijn ogen begonnen te tranen en hij begon ernstig te zweten.

Te twee Engelen grepen hem bij zijn voorhoofd en sleepte hem mee door de menigte heen naar de schreeuwende vuur die donderde van de hitte.

Hij begon schreeuwde zijn longen uit naar de mensen en vroeg hen hem te helpen. Hij begon te schreeuwen met al zijn goede daden die hij had verricht, want hij had zijn vader geholpen, hij had zijn gebeden verricht, hij deed mee met het vasten en hij las de Qoran, maar tevergeefs niemand wou hem helpen.

De Engelen sleepte hem steeds, dichter en dichter bij de Hel. Hij begon de Hitte te voelen van de Hel en haar geschreeuw en donder van vlammen. Hij keek terug op zijn aardse leven en wat hij heeft gedaan, dat hem hiernaartoe heeft geleid en besefte dat dit zijn verblijf plaatst zou zijn.

Toen herinnerde hij een uitspraak van de Profeet vrede zij met hem- die zie: Hoe rein is een persoon die zich zelf reinigt in een rivier 5 keer per dag, zodat hij het gebed 5x per dag kan verrichten en dit maakt hem schoon van zijn zondes

Hij begon te schreeuwen!

Mijn gebed? Mijn gebed? Mijn gebed?

De twee Engelen stopten niet en ze waren aan de rand gekomen van van de Hel. De vlammen van de Hel vuur en hitte deden zijn gezicht bijna smelten. Hij keek nog een keer om, maar zijn ogen waren droog van hoop en had geen greintje hoop meer in zich.

Hij werd in de Hel geworpen!

Hij schreeuwde het uit terwijl hij de Hel in viel richting het vuur, niet eens na een paar meter werd hij vast gegrepen bij zijn arm door een hand en trok hem terug.

Hij hefde zijn hoofd op en zag een oude man met lang witte haar en een lange witte baard. Hij veegde de stof van hem af. Hij vroeg aan de oude man:

Wie ben jij?

De oude man antwoorde:

Ik ben je gebeden

Hij vroeg weer:

waarom ben je dan zo laat! Ik zat bijna in de hel? Je hebt me gered op het laatste moment ik zat er bijna in.

De oude man glimlachte en schudde zijn hoofd en hij zei:

Je verrichte altijd het gebed op de laatste moment ben je vergeten?

Op dat moment schrok hij wakker in de Soedjoed en hefde zijn hoofd van de Soejdoed. Hij was helemaal bezweet. En hoorde ineens de Adhaan voor de Salaat al-I’sha. Op dat moment zonder erbij na te denken stond hij als een speer op en verrichte hij Wudhu om het gebed te gaan verrichten.

Verhaal van een Mudjahid


Toen zij mij naar de gevangenis brachten, nadat ik een jaar in verschillende Martel Centra had doorgebracht, bleek zelfs de meest verschrikkelijke gevangenis een aangename plaats. In de gevangenis hoefde ik niet langer meer dat geschreeuw en gesnik, die rillingen tot in de ruggengraat veroorzaken, aan te horen. Noch hoefde ik getuige te zijn van de meest vernederende, schandelijke en onmenselijke scènes; wat dagelijkse routine is van elk Martel Centrum.

In de gevangenis onderwierpen zij mij aan een speciale behandeling en vertrouwden zij mij toe aan een beruchte bewaarder, wiens harde en strenge regime bij zelfs de meest geharde crimineel het daglicht uit hem doet schrikken. Eigenlijk was deze afdeling een gevangenis in een gevangenis, waarin zij alleen die gevangenen in stoppen die in rellen zijn opgepakt of voor een ander exceptionele misdaad; voor een maximum periode van dertig dagen. Maar bij mijn aankomst stopten zij mij onmiddellijk in een cel in deze afdeling. Toch voelde ik mij nog steeds als een man die een schaduw van een boom had gevonden, nadat ik de dag had doorgebracht in de brandende zon, omdat de plaats waar zij mij ervoor hadden gestopt, een plaats was waar elke ochtendschemering vergezeld werd met angstige hart sidderingen.
Waarin elke ochtend werd begonnen met het verwijderen van de handboeien en enkelkettingen. Onder de schaduw van pistolen, wapenstokken en beledigende taal, werden wij naar de toiletten bijeengedreven. Dit was de enige mogelijkheid in vierentwintig uur om ons te ontlasten, iedereen van ons moet deze reis maken in viertal; waggelend en vallend onder het constante gezwaai van wapenstokken, gekreun, gejammer en gesnik moesten we deze noodzakelijke taak volbrengen.

Om negen uur begint het hele gebouw te vibreren met oorverdovend geschreeuw. Ja! Het proces van ondervraging is begonnen. Sommigen zijn ondersteboven opgehangen, zij schreeuwen, maar in het midden van hun geschreeuw kunnen ook verzen van de Heilige Qor'aan worden gehoord. Sommigen worden gefolterd door elektriciteit op hun gevoelige lichaamsdelen te plaatsen, zij gillen en schreeuwen en toch komt het woord "Allah, Allah" over hun lippen. Sommigen worden tegen de grond gewerkt, terwijl hun benen uit elkaar worden getrokken door de folteraars. Op sommige naakte lichamen is onophoudelijke slaag aan de gang. Iemands baard wordt uit de huid getrokken. Sommigen worden vertrapt om hen te dwingen alcohol te drinken. De meeste slachtoffers' kleren worden verwijderd en zijn helemaal naakt. Hun penissen worden in de monden van hun collega's geduwd terwijl de folteraars met hen spotten met: "Nu, waarom helpen je collega's jou niet?" of "welnu, heb je jou onafhankelijkheid gevonden?" Sommige worden met benzine injecties ingespoten en hun ingewanden staan in brand; geschreeuw schudt het hele Martel Centrum. Sommigen worden gedwongen om dagen achtereen op hun tenen te staan.

Onder de favoriete martelmiddelen van deze beesten is de mix van urine en uitwerpselen in het voedsel van de slachtoffers of het slachtoffer in het midden plaatsen van een gevormde cirkel om hem heen, dan hem om de beurt slaan en schoppen terwijl men hem beschimpt met woorden zoals: "welnu, waarom praat je niet over de Jihaad", dan begint de slaag met de ijzeren staven. Onder deze martelingen wordt het slachtoffer gedwongen om tegen zijn moeder te vloeken, om Anti-Pakistan en Anti-Jihaad slogans te roepen.

Een Mujahid's participatie in de Jihaad is om moeders te beschermen en om in de eerste plaats de Jihaad te doen herleven. Daarom wordt zijn inschikkelijkheid met deze bevelen met uitdagende stilte beantwoord, dus gaat het slaan door. De Mujahid valt neer op de grond, nu springen zijn beulen op zijn gewonde lichaam, zij openen hun monden met brute kracht en pissen in zijn mond of hij wordt sexueel misbruikt. Deze daden van barbarisme gaan door totdat de Mujahid bewusteloos valt in een plas van zijn eigen bloed.

Oh! Het was een erg onwerkelijke en vreemde plaats. Ja! De wereld zit vol met gelijknamige Martel Centra, waar de ontwikkelde wereld haar ontwikkelde martel methodes op de leeuwen van Allah (swt) uitvoert. In de valse hoop dat zij de Islam wegvagen of misschien in de vergeefse hoop om hun passies en verbintenissen met de Jihaad uit te roeien of te verzwakken. Het ironische is, dat deze Martel Centra ovens worden, ieder wie erin wordt gegooid komt er schijnend uit; zoals het goud in de smeltovens puurder als ooit tevoren uit komt.
In zulke Martel Centra, hoewel het lichaam gesneden, geranseld en verminkt wordt, wordt de Imaan niet alleen behouden, maar groeit deze zelfs sterker. Hier wordt het ware gezicht van de vijand geobserveerd, hier wordt de geest en ziel gesterkt, hier, waar hoewel het bloed uit het lichaam sijpelt, de gelovigen hechter en versterkt worden.

Dit zijn de Trainings Centra vanwaar Sayyadana (onze edelman) Hazrat Bilal Habshi رضي الله عنه en Sayyadana Hazrat Khubab رضي الله عنه te voorschijn kwamen als puur schijnend goud. Hier, boven alle verwachtingen en twijfels, vult de stank van brandend vlees de folteraar's neusgaten, maar de gelovige ruikt in de plaats de frisse geur van Imaan.
Hier observeerde ik met mijn eigen ogen de ware natuur van Imaan en Kufr, zoals beschreven in de Heilige Qor'aan. Hier ontdekte ik wat Kufr werkelijk betekent en ik was ook getuige van de geurige scènes van Imaan.
Wanneer één van onze broeders gemarteld worden; is iedereen van ons aan het snikken en rillen we in onze prostratie, de droge vloer wordt al gauw nat met onze tranen; Allah (swt) smekend voor de bescherming en het welzijn van onze broeder.
Hier was de gemeenschappelijke ervaring: dat wanneer één van ons de onvoorstelbare fysieke pijn en kwellingen ondergaat; lijdt de rest van ons aan zowel de fysieke als de mentale pijn namens deze broeder. Een keer, toen ik werd teruggebracht naar mijn cel na een speciale foltering, zagen mijn collega's mijn conditie; zij begonnen zoveel onder hun lakens te huilen dat de hele kamer gevuld werd met het geluid van hun gehuil.
Tijdens de fysieke marteling stroomde het bloed uit mijn lichaam, maar mijn ogen bleven الحمد لله droog en geen traandruppel viel uit mijn ogen. Maar nadat ik getuige was van hun gevoelens en medelijden brak de dam en begon ik ook te huilen. Mijn dankbetuiging gaat naar Allah (swt) uit, omdat ik niet vanwege het geweld van de Kafirs huilde maar vanwege de zoetheid van Imaan.

Hier is het ons niet toegestaan om elkaar te helpen, zelfs wanneer men erg in het nauw zit, of om elkaar respectvol aan te spreken. Maar zulke draconische restricties worden door de collega's genegeerd; waarvoor ze verschrikkelijke straffen moeten ondergaan.

Hoe kon ik de Imaan verhogende scène vergeten: toen een collega in de nacht, die op de één of andere manier er in geslaagd was om de Iodex te bemachtigen; waggelend naar ons toe kwam, net zover als dat zijn handboeien en kettingen het hem toelieten en niet bewust van zijn eigen gewonde lichaam en van de gevaarlijke gevolgen van zo'n actie, hij onze extreem ontstoken handen en voeten begon in te wrijven.
Enfin, wat ik gezien heb in zo'n verschrikkelijke plaats aan bloeiende waarden van Imaan, is een onschatbare bezit van mijn leven geworden en heeft mijn geloof nog sterker gemaakt en mij nog meer grote dingen geleerd.

Na de overdracht naar drie van zulke beruchte Martel Centra; toen ik bij de gevangenis arriveerde was het iets natuurlijks om rust en opluchting te voelen, maar de gevangenis autoriteiten waren van tevoren gewaarschuwd door de geheime diensten van ons gevaar. Dus hielden de gevangenis autoriteiten ons onder hele strikte toezicht en legden ons alle soorten van restricties op.

Toen de geest en lichaam een toevlucht vonden van de onophoudelijke martelingen, begon ik langzaam en stapsgewijs weer te functioneren en toen het bereik van pen en papier werd gerealiseerd; begon toen de zorg van de voltooiing van de onafgemaakte taak mij op te slokken. Mijn hart en gedachten waren volledig bezet met zulke belangrijke zaken die aan de Ummah doorgegeven moesten worden. Ontelbare nieuwe lessen die tijdens deze periode geleerd werden moesten doorgegeven worden aan de Ummah. Ik pakte mijn tassen in en verliet mijn thuis alleen maar voor de herstelling van de vroegere pracht van de Moslim Ummah en om het behagen van Allah (swt) te zoeken, daarom moest ik een paar belangrijke feiten aan de Ummah overbrengen. Aldus begon ik op elk beschikbare mogelijkheid de pen in contact te brengen met het papier en was zo instaat om tweehonderd vellen papier samen te stellen over een belangrijk onderwerp. Het was een erg belangrijk en vitaal onderwerp, die belangrijke informatie bevatte. Maar plotseling werd de situatie in de gevangenis veel slechter en moest ik de compilatie met mijn eigen handen vernietigen, om te voorkomen dat het in de handen van de vijand viel in plaats van de vrienden. Het was een hartverscheurende ervaring en voor het eerst voelde ik mij verslagen. Een gedachte kwam bij mij op dat het misschien vanwege de tekortkomingen en nalatigheden van het verleden was dat de vakantie van de taak van de Deen nog niet over was.

Drie maanden na deze episode was de situatie een beetje verbeterd en na het horen en lezen van sommige gebeurtenissen; ontstak er opnieuw een innerlijke angst op. Die passievolle denkers van de Islam, die hun kostbare levens gespendeerd hadden voor de tweede opwekking van de Islam en voor de herstelling van de vroegere waardigheid van de Moslim Ummah door de middelen van de Jihaad; is uitgekomen. En nu is de Jihaad الحمد لله in volle gang met al haar pracht en hun zoektocht naar zo'n groep om de deugdzame daden van de Jihaad uit te voeren hebben het licht van de dag gezien. Het bestaan van zo'n groep van de Mujahideen, als een goed en oprecht georganiseerde kracht is الحمد لله waarheid geworden.

Maar nu zijn de complot verslaafde kaafirs van de hele wereld verenigd tegen de Mujahideen. Zij jagen elk verraderlijke strategie na om de Mujahideen te elimineren, daarom worden de Mujahideen geconfronteerd met bedreigingen vanuit elke hoek. In deze omstandigheden is het vitaal voor de Mujahideen om een zorgvuldig en uitgebreid gevorderde strategie te bedenken, om henzelf te beschermen tegen eventuele interne of externe bedreigingen.

Tot gisteren waren alle overwegingen gericht op de voorbereidingen en formatie van een groep die de plicht van de Jihaad moest uitvoeren: het ophijsen van de woorden van Allah boven alle ideologieën en filosofieën die door de mensen gemaakt zijn. En om de pracht van de Islam te herstellen en om het leggen van de noodzakelijke benodigdheden voor de deelnemers in deze deugdzame daad van de Jihaad. De fundamentele benodigdheden voor een Mujahid zijn door deze grote denkers van de Islam geformuleerd. Een Mujahid moet een rotsvast geloof en totale verbintenis met de Jihaad bezitten. Het geloof dat de dood op het pad van Allah de meest waardevolle eer is, zelfs waardevoller dan het leven zelf en van immuniteit van de grap van de westerse ideologische slavernij.

Maar nu moeten de nieuwe bezorgdheid en verontrusting van de complete bescherming van de Jihaad en de Mujahideen geadresseerd worden en de noodzakelijke stappen moeten genomen worden om deze grote gift van Allah (swt) te beschermen, wat geschonken is aan deze Ummah na eeuwen van lang wachten, tegen elk denkbare onheil, calamiteit, dreiging en gevaar.

Deze bezorgdheid groeide uit tot zo'n omvang dat ik vooruit werd geduwd om onmiddellijk een openbrief aan de Mujahideen collega's te schrijven. Ik schreef een paar bladzijdes in haast, om de Mujahideen te waarschuwen van die gevaren die hen dreigde te overspoelen van elke hoek, maar het onderwerp breide zich verder uit en uiteindelijke eindigde ik met aanmerkelijk meer dan ik voorheen had gepland. Ondertussen keerden de omstandigheden in de gevangenis weer de ongunstige kant op, maar nu hadden we bepaalde ingenieuze methodes ontwikkeld om deze vellen te verstoppen. Met Allah's hulp werd de strijd gewonnen om deze vellen voor dertig of veertig dagen te beschermen. Deze bladzijdes, die in abnormale omstandigheden in het geheim werden geschreven, werden van de vernietiging gered.

Tijdens deze periode kwam ik ondertussen een boek tegen met de titel: "Het Effect van de Islamitische oprijs en val op de wereld" van Hazrat Maulana Al Sayyad Abul Hasan Ali Nadwi. Omdat ik de eer had om dit boek te lezen, groeiden mijn denken en percepties sterker. Het boek bevatte het meeste van de materiaal dat in mijn hart en gedachtes smeulde en het was net alsof Maulana Al Sayyad Abul Hasan Ali Nadwi mijn niet uitgesproken gedachtes had gepresenteerd in de vorm van welbesprekende en onderwijzende proza.

Toen later de situatie in de gevangenis een beetje verbeterde, verbeterde ik de verstopte bladzijdes en maakte het onvoltooide materiaal af. Ik voegde er ook een aantal passages van het boek van Maulana Al Sayyad Abul Hasan Ali Nadwi aan toe. Dit is hoe deze paar bladzijdes in een periode van enkele maanden werd samengesteld. Nou moest de moeilijke taak van het zenden van deze vellen aan de oprechte collega's overwonnen worden, maar met Allah's hulp was deze onoverkomelijke probleem succesvol opgelost en dit ruwe schets is nu in hun handen.

Dit was de beknopte achtergrond van het schrijven en verzenden van deze compositie; ik weet niet wat er ermee hierna zal gebeuren. Ik ben tevreden dat ik deze Amanat aan de leider van de Ummah heb mogen overdragen. Vanwege mijn ontoereikende kennis heb ik hem verzocht om te doen wat hij denkt dat het beste is met betrekking tot deze compositie. Als de publicatie in het belang van de Ummah is, dan moet hij het met de noodzakelijke correcties en wijzigingen publiceren; maar als deze samenstelling onnodig is, dan zou hij niet moeten twijfelen om het in de vuilnisbak te deponeren.

Als dit werkje wordt gepubliceerd, dan richt ik dit speciale verzoek aan alle gerespecteerde Mujahideen (ongeacht hun band met welke organisatie ook of hun engagement in welke oorlogstheater). Dit boek is speciaal voor jou geschreven door iemand van je zelf. Daarom druk ik jou op het hart om het aandachtig te lezen en als je enige passages tegenkomen die je hart raakt; houdt je hier dan aan vast, praktiseer het en draag het over aan andere broeders.
Herinner! De Moslim Ummah kijkt vandaag met verwachtingen naar je uit. De onderdrukte moeders, zusters en dochters wachten vol wanhoop op jou, het geroep van "Al-Ahad, Al-Ahad" van de Martel Centra smeken jou. De Heilige K'abah, de Masjid ul Nabawi en elke masaajid vibreren met de Du'aas en gebeden voor jou. Jou bestaan is een zegen en je dood is Martelaarschap.

Pas op! De vijanden van Allah (swt) zijn zich aan het verenigen tegen jou. Zij weven de eeuwige netten van samenzweringen tegen jou. Zelfs jou bestaan is ontoelaatbaar voor hen. Jou totale vernietiging is hun hoofddoel. Je wordt overal geportretteerd, of dit nou bij de Verenigde Naties, Economische Confederaties of de Defensie Bondgenootschappen zijn; als het meest gevaarlijke probleem van de wereld.

Anti-Islamitische elementen camoufleren hun satanische intenties en activiteiten door het laten groeien van baarden en het zichzelf portretteren als de sympathisanten; zij proberen binnen jullie ranken te penetreren. Alle Kafirs en Munafiqs voelen zich door jou bedreigd en deze satanische krachten zijn nu actief in oorlog met jou.
Insha'Allah zal jouw Rubb (swt) jou beschermen van dit gevaar, maar je moet wat inspanningen ondernemen en wat acties om de vijandelijke samenzweringen te dwarsbomen.

Twee hechte vrienden

Er waren twee hechte vrienden. De één was erg slim, spontaan en actief. De ander was erg naïef, rechtschapen en zwijgzaam. Op een dag gaat de slimme jongen naar zijn vriend, om te vertellen dat het slecht gaat met zijn zaken, en wil geld van hem lenen. Zijn vriend geeft hem al zijn geld. Met dit geld maakte hij zijn zaken weer in orde. Na een tijd gaat de slimme jongen weer naar zijn (inmiddels verloofde) vriend en zegt tegen hem dat hij zijn verloofde heel leuk vind en wil zelf met haar trouwen. Zijn vriend is heel verbaasd, en weet niet wat hij moet zeggen. Er was echter zo een sterke band tussen de twee vrienden, dat hij gewoon geen nee kon zeggen, en geeft zijn verloofde aan zijn vriend. Na een tijd gaat het slecht met de zaken van de naïeve jongen, en hij denkt gelijk aan zijn vriend (met de gedachte: ik heb hem geholpen toen hij het moeilijk had). Hij gaat naar het bedrijf van zijn vriend en vraagt om werk.

Zijn vriend geeft hem geen werk. De naïeve jongen gaat met spijt en verdriet terug, maar is nog steeds niet boos op zijn vriend. Op een dag komt er op straat een zieke en oude man naar hem toe. Hij zegt dat hij geen geld heeft voor medicijnen. De jongen heeft medelijden en koopt medicijnen voor de oude man. Korte tijd daarna krijgt hij te horen dat de oude man overleden is. De oude man blijkt erg rijk geweest te zijn en schenkt zijn hele erfenis aan de naïeve jongen. De jongen is nu rijk en koopt een huis tegenover het bedrijf van zijn vriend. Op een dag belt er een bedelaarster aan bij de jongen. De oude vrouw zegt dat ze honger heeft, en wil eten.

De jongen neemt haar zonder te twijfelen naar binnen en geeft haar te eten. Hij krijgt te horen dat de vrouw niemand heeft, en hij vertelt dat hij zelf ook eenzaam is. Hij besluit om haar in zijn huis te laten wonen, en dat zij in ruil daarvoor het huishouden doet en eten voor hem maakt. De oude vrouw accepteert dit gelijk. Op een dag zegt de vrouw tegen de naïeve jongen dat hij een geschikte vrouw voor zichzelf moet vinden om mee te trouwen. De jongen zegt: waar vind ik zo een vrouw? Ik ken geen geschikte vrouw. De oude vrouw zegt dat zij wel een geschikte vrouw kent en dat ze hem met haar wil laten kennismaken. Na de ontmoeting met de vrouw besluiten de twee te gaan trouwen en de bruiloftsuitnodigingen worden gedrukt.

De jongen nodigt zijn vriend toch uit, ondanks dat hij gekwetst is. De dag van de bruiloft breekt aan. De naïeve man pakt de microfoon omdat hij wat wil zeggen tegen de gasten. Hij zei: "Ik had ooit een vriend waar ik veel van hield. Op een dag wilde hij geld van mij lenen, omdat het slecht ging met zijn zaken. Ik heb hem al mijn geld gegeven. Ik stond op het punt om te trouwen, maar hij vertelde dat hij mijn verloofde zo leuk vond en dat hij zelf met haar wilde trouwen. Met veel verdriet heb ik haar aan hem gegeven, omdat wij goede vrienden waren en ik hem niet wilde teleurstellen.

Toen MIJN zaken slecht gingen, ging ik naar zijn bedrijf en vroeg om werk. Hij gaf me geen werk. Ik was erg verdrietig, maar ik werd niet boos op hem, omdat we echte vrienden waren." Na de toespraak kan de andere jongen er niet meer tegen. Hij pakt de microfoon en begint te praten: "Ik had ook een vriend waar ik veel van hield. Toen het slecht ging met mijn zaken vroeg ik geld aan hem en hij gaf al zijn geld aan mij. Daarna vroeg ik hem om zijn verloofde, en met veel verdriet gaf hij haar aan mij. De reden dat ik zelf met haar wilde trouwen, was omdat ze niet geschikt was voor mijn vriend (ze was een prostituee). Omdat mijn vriend erg naief is en niet zou merken dat ze een prostituee was, heb ik er op deze manier voor gezorgd dat ze niet met elkaar zouden trouwen. Toen het slecht ging met mijn zaken, kwam hij naar mij toe en vroeg om werk. Omdat ik mijn vriend (moreel) niet onder mijn leiding kon laten werken, heb ik hem geen werk gegeven. De oude man die hij op een dag tegenkwam was mijn vader. Hij stond op het punt te sterven. Ik heb hem naar mijn vriend gestuurd en ik heb gezorgd dat hij die erfenis kreeg. De bedelaarster die aan zijn deur kwam was mijn moeder. Ik had haar gestuurd omdat ik wilde dat er goed voor mijn vriend gezorgd zou worden. Het meisje waarmee hij nu mee gaat trouwen is mijn zusje. Ik wilde dat zij met hem zou trouwen, omdat hij mijn vriend is.

Dus: ook al sluit Allaah de ene poort naar hetgeen waar je zo van houdt, Hij zal uiteindelijk een andere poort voor je openen. Als je maar geduld hebt en op Allaah vertrouwt. Allaah zegt in de Edele Qur'aan:

“Maar het kan zijn dat jullie afkeer van iets hebben, terwijl het goed voor jullie is; en het kan zijn dat jullie van iets houden, terwijl het slecht voor jullie is.” (Al-Baqarah: vers 216)

Insha'Allaah zullen jullie hier lering uit trekken en beter met tegenslagen om kunnen gaan.

Subh'aanaka Allaahumma wa bih'amdiek, ash-hadu allaa illaaha illaa anta, astaghfieruka wa atuba ilayk.

Het jongetje en de appelboom

Lang geleden was er eens een hele grote appelboom.
Een klein jongetje genoot er erg van om elke dag bij de boom te spelen. Hij klom tot de boomtop, at de appels van de boom en soms sliep hij zelfs in de schaduw
van de boom. Hij hield van de boom en de boom vond het erg leuk dat de jongen met hem speelde.
De tijd ging voorbij...
Het kleine jongetje werd groter en hij speelde niet meer elke dag bij de boom. Op een mooie dag, kwam hij weer terug naar de boom en hij keek bedroefd.

"Kom je met me spelen? "vroeg de boom aan het jongetje
''Ik ben geen klein kind meer, ik speel niet meer met bomen" zei de jongen. "Ik wil nu speelgoed maar ik heb geld nodig
om die te kopen"

"Sorry, ik heb geen geld" zei de boom....."maar je kan al mijn appels plukken en verkopen, zodat jewel geld hebt". Het jongetje was erg blij.
Hij plukte alle appels van de boom en ging meteen glimlach op zijn gezicht weg. Vanaf de dag dat alle appels van de boom geplukt waren kwam de jongen niet meer terug. De boom voelde zich verdrietig.

Op een dag kwam de jongen weer terug, en de boom was erg blij. "Kom met me spelen" zei de boom.
"Ik heb geen tijd om te spelen " antwoordde de jongen,
"Ik moet nu werken voor mijn gezin, we hebben namelijk een huis nodig, kun je me helpen?"

"Sorry, maar ik heb geen huis" zei de boom,"maar je kunt mijn takken eraf hakken om een huis te bouwen". De jongen deed daten ging vervolgens weer weg met een glimlach op zijn gezicht. De boom was blij dat hij de jongen gelukkig kon maken, maar de jongen kwam daarnaniet meer terug. De boom werd daar eenzaam en verdrietig door.

Op een hete zomerdag kwam de jongen terug naar de boom. "Kom met me spelen" zei de boom.
"Ik ben verdrietig en ik word ouder.
Ik wil gaan varen, daardoor ontspan ik mezelf. Boom, kun jij me een boot geven?"

"Weet je wat jongen, je kunt mijn boomstam gebruiken om daar een boot van te maken,je kunt dan ver weg gaan varen en
gelukkiger worden".Dus dat is wat de jongen deed.
Hij hakte de boomstam uit, om een boot te maken waarmee hij ver weg kon gaan varen.

Sindsdien duurde het erg lang voordat de jongenweer terugkwam. Eindelijk,nadat er vele jaren voorbij waren gegaan ging de jongen weer eens op bezoek bij de boom.

"Het spijt me jongen, verontschuldigde de boom,maar ik heb niks meer voor jou, mijn appels zijn op"
"Appels? Die kan ik toch niet eten, ik heb geen tanden meer" zei de jongen.
"Ik heb ook geen boomstam voor je om in te klimmen"zei de boom.
"Klimmen? Daar ben ik nu te oud voor geworden" zei de jongen
” Ik kan je echt niets meer geven, zei de boom mettranen in zijn ogen,"het enige wat er nog van mij over is:zijn mijn stervende wortels"

" Ik heb niet veel meer nodig"antwoordde de jongen "alleen een plekje om uit te rusten"ik ben moe geworden na al die jaren".

"Goed! riep de boom ineens, "oude boomwortels zijn gemaakt om op te leunen en uit te rusten, kom lekker bij me zitten en rust lekker uit!".
De jongen ging zitten en de boom was zo blij dat er naast zijn glimlach ook nog eens een traan op zijn gezicht verscheen.

Dit verhaal is voor iedereen.
Je moet de boom zien als jouw ouders.
Toen we klein waren vonden we het allemaal leuk om met pappa en mamma te spelen...
Toen we groter werden deden we dat niet meer, maar we kwamen wel naar pap en mam toe als we iets nodig hadden of wanneer we in de problemen zitten.

Het maakt niet uit wat er is, onze ouders zullen er altijd voor ons zijn, en zullen ons alles geven om ons gelukkig te maken.
Misschien denk je dat de jongen gemeen is tegenover de boom maar dat is precies de manier waarop wij onze ouders behandelen.

Als je jezelf in het verhaaltje van de jongen herkent,begin dan eens wat meer aandacht aan je ouders te geven,wees goed voor ze, net zo goed als ze voor jou zijn.
Zij (en dan voornamelijk je moeder!) zijn inshallah jouw sleutel tot het paradijs.
Doe je best, en vergeet niet je ouders te vertellen hoeveel je van ze houdt.
Ze houden namelijk ook van jou!

Aisha en haar parels

Het blijde kleine meisje met de springende blonde krullen was bijna vijf. Terwijl ze op haar moeder wachtte bij de kassa, zag ze hen, een cirkel van glinsterende parels in een roze plastic doosje. ? Oh alsjeblieft mama. Mag ik die hebben? Alsjeblieft, mama, alsjeblieft??

Snel keek haar moeder op de achterkant van het plastic doosje en keek toen weer in de smekende blauwe ogen van het opgeheven gezichtje van haar dochtertje. ?E?n euro vijfennegentig. Dat is bijna ? 2,00. Als je ze echt wilt hebben, dan bedenk ik wel wat extra klusjes voor je en dan heb je snel genoeg geld om ze zelf te kopen. Het is nog maar een week voor Eid en misschien krijg je nog wel een mooie euromunt van oma.

Zodra Aisha thuiskwam, leegde ze haar spaarpot en telde 17 eurocent. Na het eten deed ze meer dan haar eigen klusjes en ging ze naar de buren. Ze vroeg Tante Jamshed of ze paardebloemen mocht plukken voor 10 cent. Op Eid-ul-Fitr gaf haar oma haar een mooie nieuwe euromunt en eindelijk had ze genoeg geld om de parelketting te kopen. Aisha was dol op haar parels.
Ze gaven haar het gevoel dat ze mooi aangekleed was en heel volwassen. Ze droeg ze altijd. Naar Koranles op zondag, naar de kleuterschool en zelfs als ze naar bed ging. De enige keer dat ze de parels afdeed was als ze ging zwemmen of in bad ging. Haar moeder had gezegd dat als ze nat werden, ze misschien groen zouden worden

Aisha had een hele lieve vader en elke avond wanneer ze klaar was om naar bed te gaan, hield hij op met wat hij ook aan het doen was en kwam hij naar boven om haar een verhaal uit de Koran voor te lezen. Op een avond toen hij het verhaal voorgelezen had, vroeg hij Aisha ?Hou je van mij??
?Oh ja papa. Je weet toch dat ik van je houdt??
?Geef me dan je parels.?
?Oh papa, niet mijn parels! Je mag de Prinses hebben, de witte schelp uit mijn verzameling, die met de roze schaduw. Weet je wel papa? Die jij me gegeven hebt. Dat is mijn favoriet.?
?Dat is goed Aisha. Papa houdt van jou. Allah-hafez.? En hij gaf haar een zoen op haar wang

Ongeveer een week later, na het voorlezen van een verhaal, vroeg Aisha haar vader weer ?hou je van mij??. ?Papa, je weet toch dat ik van je hou?? ?Geef me dan je parels.?
?Oh papa, niet mijn parels! Je mag mijn pop hebben. Die nieuwe die ik gekregen heb omdat ik lief geweest ben. Ze is heel mooi en je mag ook het gele dekentje hebben die bij haar bedje past.?
?Dat is goed. Welterusten. Mag Allah je zegenen en beschermen, Aisha. Papa houdt van jou.?
En zoals altijd kuste hij haar wang zacht

Een paar avonden later toen haar papa binnen kwam, zat Aisha op haar bed met haar benen gekruist in de kleermakerszit. Toen hij dichterbij kwam zag hij dat haar kin trilde en er een stille traan over haar wang gleed.
?Wat is er, Aisha? Wat is er aan de hand?? Aisha zei niets maar opende haar handje naar haar vader. En terwijl ze hem opende, lag daar haar parelketting. Met een lichte beving zei ze ?Hier papa, dit is voor jou.? Met tranen in zijn ogen strekte Aisha?s papa zijn hand uit om de goedkope ketting te pakken en zijn andere hand stak hij in zijn zak en haalde daar een blauw fluwelen doosje uit met een ketting van echte parels en gaf die aan Aisha

Hij had ze al die tijd al. Hij wachtte alleen nog op Aisha om hem het goedkope ding te geven, zodat hij haar de echte schat kon geven

Zo is het ook met Allah, de Almachtige. Hij wacht op ons om de goedkope dingen op te geven zodat hij ons kan zegenen met prachtige schatten.
Is Allah niet groots? Hou jij vast aan dingen waarvan Allah wil dat je het loslaat?

Hou jij vast aan schadelijke of onnodige partners, relaties, gewoontes en activiteiten waar je zo gehecht aan geraakt bent dat het onmogelijk lijkt om ze los te laten? Soms is het zo moeilijk om te zien wat er in de andere hand is, maar geloof ??n ding ?
Allah neemt nooit iets weg zonder je er iets beters voor in de plaats te geven

Oh moeder, wees blij uw bruidschat is geaccepteerd

De geschiedschrijvers vermeldden het volgende verhaal:

Toen de vijanden oprukten tegen de moslims stond de prediker van Basra, cAbd ul-Waahid ibnoe Zayd, op. Hij sprak de mensen toe en moedigde hen aan om geld uit te geven en te strijden op de Weg van Allah. Hij beschreef hen de gunsten van het Paradijs en daarna sprak hij over de gezellinnen van het Paradijs, zeggende:

“Zij is de wens waarnaar de minnenden smachten

Vrij van alle tekortkomingen en bestaande uit al het goede

Dringt het nog niet door tot de koesteraar dat zij vol verlangen zit te wachten…”

Hierop begonnen de mensen vurig naar het Paradijs te verlangen en konden ze hun tranen niet bedwingen. Uit de menigte dook een vrouw op, genaamd Oem Ibrahiem al-Basriy. Ze zei: “O Aboe cOebayd, ken je mijn zoon Ibrahiem die door alle welgestelde families van Basra wordt gevraagd om te huwen met hun dochters, en zijn moeder die steeds blijft weigeren?” Hij antwoordde: “Ja, die ken ik.” Zij zei: “Bij Allah, ik ben onder de indruk van de schoonheid van deze gezellin en ik wens haar als bruid voor mijn zoon Ibrahiem. Beschrijf haar daarom nogmaals eens aan mij.” Aboe cOebayd zei:

“Haar verschijning doet het maanlicht verbleken

Wanneer zij lacht dan ontsluiert haar gebit als een verborgen parel zo wit

Waar zij langskomt gaan bloemen spontaan in bloei staan

Als het zeewater in aanraking komt met haar speeksel dan verzoet dit

Smachtend verlangen naar haar drijft mij tot waan.”

Toen de mensen dit alles hoorden, konden ze zich niet meer inhouden en begonnen ze Allah te verheerlijken. Oem Ibrahiem stond op en zei: “Bij Allah, ik wens haar werkelijk als bruid voor mijn zoon Ibrahiem. Kun jij haar nog dit moment aan mijn zoon huwen en van mij een bruidschat van tienduizend goudstukken in ontvangst nemen. Wellicht dat Allah hem het martelaarschap zal schenken waardoor hij voor mij en zijn vader voorspraak zal mogen doen op de Dag des Oordeels.” Aboe cOebayd zei toen: “Als je dit doet, dan hoop ik dat Allah je rijkelijk zal belonen.” De oude vrouw riep vervolgens: “O Ibrahiem, O Ibrahiem.” Waarna een aantrekkelijke jonge man naar voren kwam en zei: “Hier ben ik moeder.” Zij vroeg: “O mijn lieve zoon, zou je niet tevreden zijn met zo een bruid? Dit betekent wel dat jij je zult moeten opofferen op de Weg van Allah.” Hij antwoordde: “Bij Allah O moeder, natuurlijk wil ik dit.”

De oude vrouw vertrok snel naar huis en kwam terug met tienduizend goudstukken die ze vervolgens in de schoot van Aboe cAbd ul-Waahid ibnoe Zayd wierp. Daarna richtte zij haar blik naar de hemel en zei: “O Allah, ik getuig U dat ik mijn zoon heb gehuwd aan deze gezellin onder de voorwaarde dat hij zichzelf voor u opoffert. Accepteer dit dan van mij, O Meest Barmhartige.” Vervolgens zei ze: “O Aboe cOebayd, dit is de bruidschat voor de bruid. Gebruik het om jezelf en anderen klaar te maken voor de strijd. Vervolgens vertrok ze en kocht ze voor ha.ar zoon het beste paard en meest geavanceerde uitrusting.” Toen de tijd was aangebroken voor haar zoon om ten strijde te trekken, rukte hij op terwijl de mensen om hem heen het volgende vers reciteerden:

“Waarlijk, Allah heeft van de gelovigen hun levens en bezittingen gekocht, daartegenover is hen het Paradijs beloofd. Zij strijden op de Weg van Allah, zodat zij doden en gedood worden als een belofte waar Hij Zich aan heeft verbonden.” (Soerat at-Tauwbah: 111)



Toen Ibrahiem op het punt stond om te vertrekken, keek zijn moeder hem aan, gaf hem een lijkengewaad en wat parfum en zei: “O mijn lieve zoon, als je op het punt staat om de vijand te treffen, trek dan dit lijkengewaad aan en doe dit parfum op. En zorg ervoor dat je Allah niet teleurstelt in deze kwestie. Vervolgens omhelsde zij hem en nam afscheid.” Haar laatste woorden waren: “Ga mijn lieve zoon. Ik vraag Allah om ons niet eerder te herenigen voor de Dag des Oordeels.” Langzaam verdween Ibrahiem uit het zicht van zijn moeder.

Toen het gevecht uitbrak en de twee strijdende partijen elkaar ontmoetten, snelde Ibrahiem zich naar de voorste linies en vocht als een leeuw en slaagde erin om meer dan dertig man van de vijand te doden. Toen de vijand dit opmerkte, trok een groep van hen erop uit om hem aan te vallen. De ene stak hem met een speer. De andere weer verwondde hem met het zwaard, totdat hij het begaf en van zijn paard viel.

Toen de strijd was afgelopen en de moslims de overwinning hadden behaald keerde het moslimleger terug naar Basra. Eenmaal daar aangekomen werden zij door de mensen als helden onthaald. Tussen de menigte stond Oem Ibrahiem om haar heen te kijken. Toen zij Aboe cOebayd zag, vroeg ze hem: “Heeft Allah mijn geschenk geaccepteerd en kan ik gerust zijn? Of is het afgewezen en wacht mij niets anders dan droefenis.” Waarop hij antwoordde: “Bij Allah, jouw geschenk is geaccepteerd.”

“Alle lof zij Allah, Degene Die mijn niet heeft teleurgesteld in mijn verwachting en mijn geschenk heeft geaccepteerd,” riep ze uit. Hierna vertrok zij alleen naar huis en zoals gewoonlijk maakte ze haar klaar om naar bed te gaan.

De volgende dag toen ze wakker werd vertrok Oem Ibrahiem naar Aboe cOebayd. Ze zei: “As-Salaamoe calaykoem, O Aboe cOebayd. Ik kom met een blijde tijding.” Hij zei: “Moge Allah jou altijd blijde tijdingen brengen. Wat heb je me te vertellen?” Waarop zij antwoordde: “O Aboe cOebayd, gisteren terwijl ik sliep, zag ik mijn zoon Ibrahiem in een droom terwijl hij in een oogverblindende tuin was met daarboven een groene koepel. Hij lag op een bed van parels en op zijn hoofd droeg hij een schitterende kroon. Hij zei: ,,O mijn lieve moeder, wees blij, de bruidschat is geaccepteerd en het huwelijk is reeds ingezegend.”

Shaitaan zegt:  

Kan jij mij voor de geest halen?
Ik ben het die jou verleidt
Ooit zal je ontzettend balen
Ik ben degene tegen wie je strijdt
Door mij werd de hel gebouwd
Ooit zal er worden gerouwd
Ik heb vermaak verzonnen
Ik ben de strijd tegen Allah begonnen
Door mij ben je bezeten
Ik ben het aller slechtste van je geweten
Die duivelse stem in je hoofd
Ik ben het die jouw innerlijke rust verdoofd
Ik maak de wereld o zo prachtig
En doe steeds meer mensen verleiden
Ik voel mij ontzettend machtig
Want hoe meer zielen hoe meer ik moet uitbreiden
Ik zal je achterna blijven gaan
Tot dat je uitgeput raakt
Ik zal er zijn tot jou einde van jouw bestaan
Zodat je van je geloof afhaakt
Ik zal je op de hielen zitten
Tot jouw allerlaatste zucht
Ik zal jou volgen tijdens jouw wereldse ritten
Totdat de dood jou redt en je van mij vlucht
Ik ben degene in jouw aardse nachtmerrie
En jou belemmerd in jouw religie
Ik ben degene die jij vervloekt
Maar mijn vermaak is door jou volgeboekt
Ik ben degene die je haat
En tegelijkertijd ben ik jouw allerbeste maat
Ik ben degene die jij niet in je buurt wilt
Maar ook degene die jouw honger naar amusement stilt
Ik zal genieten van jouw ondergang
En jouw ziel vergooien je leven lang
Ik ben degene die zal verschijnen
Op de dag dat jouw goede daden zullen verdwijnen
Ik ben diegene die je verkiest
Over diegene die jou het leven inblies
Ik zal jouw kinderen van het goede pad afbrengen
En hun tussen de ongelovigen mengen
Ik zal hen achterna gaan
Tot het einde van hun bestaan
Ik was er sinds Adam ontstond
Diegene die zich heeft verwond
Ik was te arrogant om te buigen
Degene die te vroeg deed juichen
Ik ben diegene die vermeld staat in de Qor’aan
Als Iblies de shaitaan
Ik zag je gisteren toen je jouw dagelijkse bezigheden begon.

Je stond op zonder te knielen of te bidden.
Je hebt zelfs geen tijd genomen om voor je eten te bidden of te danken en ook toen je naar bed ging bad je niet voor je ging slapen. je bent zo heerlijk ondankbaar! Ik waardeer dat echt in je!
Ik kan dan ook niet zeggen hoe fijn ik het vind dat je van mij bent.

Weet je nog, we zijn al jaren samen en toch houd ik nog steeds niet van je. Om tegen mijn natuur in eens eerlijk te zijn: "Ik haat jou omdat
ik Allah haat enik gebruik jou alleen om Allah een hak te zetten, omdat hij mij uit de hemel schopte.

En ik zal jou gebruiken zolang als je maar enigszins nuttig voor mij bent om Allah betaald te zetten
wat hij deed en daarna mag ook jij van mij letterlijk oprotten.
Weet je dwaas, Allah houdt van jou en Hij heeft grote plannen met jou, maar toch ben
je jouw hele leven dicht bij mij gebleven, en ik zal je er dan ook voor belonen en zorgen
dat je hele leven één grote ellende wordt.

Wij zullen fijn samen blijven dat zal Allah zeker pijn doen. Dankzij jou laat de tijd Hem duidelijk zien wie de baas in jouw leven is.

Denk maar eens terug aan die fijne tijd die we samen hadden, terwijl we mensenuitscholden, naar wilde feesten gingen, stalen, logen, bedrogen, hypocriet waren,overspel pleegden, rookten, ons zat dronken, de moskeediensten oversloegen, gore moppen vertelden en roddelden. Je wilt dat toch zeker niet allemaal opgeven.?

Kom op dwaas, laten we samen in de eeuwigheid branden!

Weet dat ik echt wat hete plannen voor je heb.
Dit briefje is dan ook alleen maar om mijn waardering voor je uit
te preken en je te danken voor het feit dat ik het grootste deel
van je leven gebruik van je heb mogen maken.
Dwaas, je bent zo'n onnozele hals dat ik wel om je moet lachen,
wanneer ik zie dat zodra je weer een verzocht wordt je er dan direct intuint. Je doet soms zo stom, dat zelfs ik er misselijk van word.

Maar inmiddels begint de zonde zijn tol in je leven op te eisen en dus heb ik nieuwe aanwas nodig, dus ga vooral door zoals je bezig was en leer de jeugd hoe ze moeten zondigen, liegen en bedriegen, gokken en hoe ze de moskee of de zondagsschool links
kunnen laten liggen en in plaats daarvan naar een dansparty en of een disco kunnen gaan, en hun oren kunnen vullen met het kabaal van de top 10.

Doe zelf ook al deze dingen in hun bijzijn, en spoedig zullen zij je imiteren. Zo zijn kinderen nu eenmaal. Wel dwaas, ik moet nu gaan
maar ik kom over een paar seconden weer terug om je opnieuw te
verzoeken. Als je ook naar enig verstand had zou je ergens heen gaan waar je jouw zonden voor Allah kon belijden, en zou je die paar jaar die je nog te gaan hebt op aarde samen met Allah doorbrengen.

Het is wel mijn aard niet om iemand ergens voor te waarschuwen,maar ik ken je, je blijft toch wel bij me, hoewel het meer dan belachelijk is dat jij op jouw leeftijd je nog steeds aan de zonde verslingert.

Begrijp me nu niet verkeerd hoor, ik haat je nog steeds, en dat zal ook zo blijven.

Als je echt van me houd dan stuur je dit bericht natuurlijk aan niemand door.
Tot de dood ons samenbrengt.
Satan...Duivel....Iblies

Umar RA

Umar (Radiallah anho) leefde ook van de handel. Toen hij Khalifah na Abu Bakr (Radiallah anho) werd, verzamelde hij de mensen en zei tot hen:

“Ik verdiende mijn inkomen door de handel. Daar jullie mij met de taak van Kalifah belast hebben, kan ik geen aandacht aan mijn zaken geven. Nu, wat denken jullie van mijn levensonderhoud?”

Verschillende bedragen van dagelijkse toelage uit de Bait-ul-Mal werden gesuggereerd door verschillende mensen. Ali (Radiallah anho) sprak niet. Umar (Radiallah anho) vroeg hem:

“O, Ali. wat is jouw voorstel?”

Hij antwoordde:

“Ik stel voor datje een gemiddeld bedrag zal nemen dat voldoende zal zijn voor je familie.”

Umar(Radiallah anho) accepteerde zijn voorstel en een gereduceerd bedrag werd vastgesteld voor zijn dagelijkse toelage.

Later stelden verschillende mensen waaronder Ali. Usman. Zubair en Talhah (Radiallah anhum) voor dat de toelage van Umar (Radiallah anho) verhoogd kon worden daar die nauwelijks voldoende was, maar niemand durfde het aan Umar(Radiallah anho) voor te stellen. De mensen benaderden Ummul-momineen Hafsah, zijn dochter, en verzochten haar om de reactie van Umar op hun voorstel te peilen zonder hem te zeggen van wie het afkomstig was. Toen Hafsah haar vader hierover sprak werd hij erg boos en zei:

“Wie zijn de mensen die dit voorstel hebben gedaan?”

Hafsah: “Ik zou graag eerst uw mening hierover willen horen.”

Umar: “Als ik ze zou kennen, zou ik ze een klap in hun gezicht geven Hafsah! Zeg me maar wat het beste kledingstuk van de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) in jouw huis was?”

Hafsah: “Het waren een paar rossig gekleurde kleren die de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) des Vrijdags aantrok of wanneer hij een afgezant moest ontvangen.”

Umar: “Wat was de beste maaltijd die de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) ooit thuis bij jou gegeten had?”

Hafsah: “Wij waren gewoon gerstebrood te eten. Op een dag wreef ik een stukje brood in met het bezinksel van een leeg boterblik, en hij at het met smaak en bood het ook aan anderen aan.”

Umar: “Wat was het beste beddegoed dat de Heilige Profee t(Salallaho alaihi wasallam) ooit gebruikt heeft in jouw huis?”

Hafsah: “Het was een stuk dik goed. Gedurende de zomer werd het in vieren gevouwen en in de winter lag hij op de onderste helft, terwijl hij zich met de bovenste helft bedekte.”

Umar: “Hafsah! Ga en zeg aan de mensen dat de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) door zijn persoonlijke voorbeeld een standaard heeft gesteld. Ik moet hem volgen. Mijn voorbeeld en die van mijn twee andere metgezellen nl. de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) en Abu Bakr (Radiallah anho) is als drie mannen die op dezelfde weg reizen. De eerste man begon met een bepaalde hoeveelheid provisie en bereikte zijn einddoel. De tweede volgde zijn voorbeeld en ook hij bereikte zijn eindbestemming en sloot zich bij de eerste aan. Als de derde dezelfde weg volgt zal hij het voorbeeld van de eerste twee moeten volgen anders zal hij zich nooit bij hun aansluiten.”

Zo is het leven van degene die machtige wereld monarchieën van angst deed sidderen. Wat een eenvoudig leven heeft hij geleid! Eens reciteerde hij de Khutbah toen opgemerkt werd dat zijn kleding zoveel als twintig lappen had, een lederen inbegrepen.

Eens kwam hij laat voor zijn Jumah gebed en vertelde de mensen:

“Excuseer mij, mensen! Ik ben laat omdat ik mijn kleren waste en geen andere kleren had om aan te trekken.”

Eens gebruikte hij zijn maaltijd toen Utbah bin Abi Farqad (Radiallah anho) toestemming vroeg om hem te zien. Hij gaf hem toestemming om binnen te komen en nodigde hem uit om de maaltijd met hem te delen. Utbah begon te eten maar het brood was zo grof dat hij het niet kon slikken. Hij zei:

“Waarom gebruik je geen verfijnd meel, Umar (Radiallah anho)?”

Hij zei: “Kan elke Moslim zich verfijnd meel veroorloven voor zijn brood?”

Utbah antwoordde: “Nee. Niet iedereen kan het zich veroorloven.”

Hij merkte op: “Helaas! Je wenst dus dat ik al mijn genot hier vervul, terwijl ik in deze wereld ben.”

Moraal: Er zijn duizenden van zulke verhalen over de beroemde Sahabah. Niet een ieder zal het lukken ze na te volgen, want wij missen vaak de lichamelijke en geestelijke sterkte van die mensen. Wij moeten het leven van de Sahabah wel als ideaal voor ons houden, zodat wij tenminste enkele van onze gemakken kunnen opgeven en een eenvoudig leven kunnen leiden (te oordelen naar moderne standaard). Met het leven van de Sahabah als ideaal, kunnen wij ons tenminste beschaamd voelen wanneer wij met elkaar wedijveren door achter de weelde en de gemakken van deze wereld aan te hollen.

Salaam Alaikoem broeder en zusters,

Keer terug naar, naar al mijn Islamitische blogs.

Klik op onderstaande link, Inshallah.

http://blog.seniorennet.be/blogs/ 

Word wakker mensen! Lees dit! Insha´Allah!

Ik werd wakker, tot mijn schrik zag ik dat ik getild werd door een paar mannen....
Ik wou ze vragen waar ze mij naartoe brachten, maar mijn tong werkte niet mee...
Ik wilde ze tegenhouden van mij te verplaatsen, maar mijn lichaam werkte niet mee...
Langzaam maar zeker werd het met me duidelijk dat ik naar de moskee werd gebracht...
Ik kende de weg omdat ik er soms was tijdens de ramadan...
Omdat me vrienden altijd gingen...
Toen zag ik dat men het dodengebed verrichtten, toen drong het tot me door!...
Is dit voor mij?...
Ben ik nu werkelijk dood?...
Dat kan toch niet?...
Ik had nog zo veel in gedachte om te doen, NEE!...
Ik wilde nog naar Hajj...
Ik ben niet bereid, ik had niet eens de mooie eigenschap om het gebed te verrichten...
O nee, nu is het te laat...
Ik ga voor mijn heer staan!...
En mijn handen zullen getuigen!
Ya Rabbi, had ik maar een goede vader, die mij van kleins af aan naar de moskee bracht, die mij van de
moskee liet houden!...
Die mij de qur'aan leerde lezen, die mij sura's uitlegde en samen met mij uit onze hoofden leerde...
Maar toen besefte ik, dat ik dit ook niet deed voor mijn kinderen...
Maar nu is het te laat...
O Allah nu is het te laat...
Toen ik de imaam hoorde reciteren hoopte ik dat hij ietjes langer door zou gaan, dat hij ietsjes meer
smeekbedes voor mij zou doen...
Ik zag de vrienden met wie ik slechte zaken pleegde...
Ik wist hoe zij waren, maar ja zo was ik ook...
Toen ik naar de wasruimte werd gedragen, zag ik dat de imaam mij aan het wassen was, wat een aardige
man dacht ik toen...
Hij sloeg onwetend een plekje op mijn rug over, hij moest dat stukje nog wassen...
Ik schreeuwde het uit, maar er kwam niets uit mijn mond...
Moet ik ZO naar mijn heer!?...
Maar tevergeefs...
Vervolgens werd ik omwikkelt in 3 witte doeken....
Ik wilde ze waarschuwen om het niet te strak om mij te binden, maar ik kon alweer niets zeggen...
Toen was ik op het begraafplaats...
Mijn ouders over mij buigend, huilend smekend...
Wat een verschrikkelijk gevoel...
Toen werd er een gat gegraven in de grond...
Toen de mannen mij in het graf wilden leggen, wilde ik het uitschreeuwen...
Dat is toch veel te smal?...
Daar kan ik me toch niet in bewegen?...
En hoe moet ik daar ademen?...
Ik werd met de seconde nerveuzer en banger...
Toen werd ik er tot mijn grote schrik ingelegd, en ze gooide het zand over mij heen...
Toen ik in mijn graf lag, zag ik aan mijn rechterkant een Prachtig paleis, omringd met zeeën die ik nog
nooit zo heb gezien, prachtig gewoon!...
En aan mijn linkerkant zag ik een verschrikkelijk hellevuur waardoor ik ging zweten...
Ik was door en door nat van het zweet...
Bang, nee DOODSbang!...
Ik was zo bang om in dat hellevuur te belanden, YA ALLAH, Ya Rabbi!...
Geef mij nog een kans o Allah...
Geef mij 1 minuut...
1 minuut om 1 gebed te verrichten voor U Ya Rabbi...
Maar jammer genoeg zijn er dan geen herkansingen!...
Ya Rabbi geef mij nog een kans en ik zal mijn leven knielend doorgaan!...
En toen hoorde hij de Athaan...
Hij opende zijn ogen en zag dat dit alles slechts een droom was...
Hij sloeg zijn bezweette deken van hem af en rende naar de badkamer om al Woedhoe te verrichten en
rende toen naar de moskee om Salaat-ul-Fadjr met hen mee te bidden...
Deze man is geliefd bij Allah swt, net als wij...
Deze man heeft een teken gekregen, een verduidelijking van hoe belangrijk het is om je tijd goed te benutten...
Beste broeders en zusters, Insha allah zullen wij hier lering uit trekken en ons zo snel mogelijk
voorbereiden voor de dood...
Want wij zullen sterven, jong en oud, ziek en gezond, voorbereid of niet voorbereid...
En dan zijn er geen 2e kansen meer...
Het is of nu of nooit!...
Grijp je kans!...
Sla die nieuwe bladzijde in je leven om!...
Verricht dat gebed!...
Voorwaar, we zullen spijt krijgen voor elke minuut die we niet in de vorm van aanbidding jegens Allah swt hebben besteed.
Dus begin opnieuw, moge Allah swt tevreden zijn met ons en ons begeleiden naar de poorten van Djenna, en ons de plaats van eeuwige zaligheid laten binnentreden.

Ameen!