Ik ben nog de kwaadste niet al zeg ik het zelf. Het is al meermaals gebeurd dat ik iemand voorliet aan de kassa. Niet dat het een constante is maar zo af en toe komt het eens voor dat ik in een gulle bui ben. Meestal hadden die mensen maar enkele aankopen bij en vroegen ze beleefd of het mocht. Zelf doe ik dat alleen als ik super gehaast ben en enkel één of twee aankopen heb. Je beurt afwachten hoort erbij.
Gebeurt het dat iemand mij vraagt om voor te gaan met een goede reden dan overtreft mijn goedheid ( euh euh) mijn slechte kant en in plaats van te zeggen wat soms op het puntje van mijn tong ligt, knik ik ze vriendelijk toe terwijl ik "tuurlijk, doe maar" zeg. Nadat ze betaald hebben krijg ik dan als tegenprestatie een knikje als bedanking en iedereen is weer een tevreden mens .
Vandaag was het weer prijs. Juist toen ik mijn kar aan de kassa wilde uitladen , kwam er een vent (man is een te mooi woord voor dat geval) naast me staan met een kartonnen schaal met ik schat 12 yoghurtpotjes in zijn handen en op die potjes lagen er nog twee flessen drinkyoghurt. Hij keek me aan met een koele blik, keek van mij naar zijn aankopen en schudde toen met zijn hoofd richting de transportband waarmee hij bedoelde: mag het er op, mag ik voor? Hij was van vreemde origine en ik dacht met mijn "koekegoed hart" dat hij onze taal niet genoeg machtig was om duidelijk te maken wat hij wou en het daarom met hoofdbewegingen deed. Even flitste de gedachte door mijn hoofd om zo'n lomperik gewoon voor te laten. Waarschijnlijk zaten zijn bloedjes van kindjes te wachten tot hij thuiskwam zodat ze een yoghurtje bij het ontbijt konden eten. Maar dat knikje met het hoofd en die blik vol overtuiging dat hij wel voor mocht , stak me en ik vroeg hem beleefd zijn beurt af te wachten.
Toevallig ging de kassa naast mij open. Met een vaart schoot hij uit de rij , iedereen voorbij om als eerste aan te schuiven. Een onbeleefde schoft was het! Bovendien sprak hij perfect nederlands, dat hoorde ik toen hij het meisje aan de kassa deed schrikken toen ze hem het kasticket overhandigde.
"Ik moet die brol niet, "sprak hij luid en de daad bij het woord voegend, smeet hij het kasticket met een air op de grond en weg was hij. Het was met plezier dat ik u niet voorliet, dacht ik....eigenlijk had ik het luidop moeten zeggen maar aan zo'n lomperik verspil ik geen woord!.
Alhoewel het geen hobby van me is, doe ik het. Meestal niet met volle goesting maar eenmaal ik gestart ben, valt het zo af en toe wel mee. Soms vind ik het dan zelfs prettig vooral als ik de ongestreken stapel zie minderen terwijl de netjes gestreken stukken vermeerderen.
Het onderwerp 'strijken' werd onlangs tijdens een uitje met vrienden plots aangesneden alsof we het over geen leukere dingen konden hebben.
"Strijk jij veel?" vroeg ze.
"Alles," antwoordde ik naar waarheid.
"Alles???"
"Bijna alles, behalve ondergoed en sponsen handdoeken."
"Komaan! Meen je dat? Ook zakkendoeken? Keukenhanddoeken? Beddelakens en overtrekken? "
Mijn verbazing was groot toen ik hoorde dat zij dat niet deed. Blijkbaar ben ik niet de enige die een broertje dood heeft aan strijken maar mijn afkeer is minder groot dan die van haar. Ik kan me dus niet voorstellen dat ik een gewassen, gekreukelde zakdoek zou bovenhalen om er mijn neus in te snuiten of om er om het even wat mee te doen. Een ongestreken zakkendoek ziet er zo 'slonzig' uit. Meestal gebruik ik papieren zakdoekjes om die strijk te vermijden, niets saaier dan zakkendoeken strijken. Zelfs keukenhanddoeken die na het wassen netjes opgeplooid kunnen worden....het is sterker dan mezelf, die moeten gestreken de lade in. En het beddengoed, geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om dat niet te strijken alhoewel het een helse karwei is. Het oogt niet alleen mooier maar het ligt zooooo zalig. Niets zo plezant als in een bed te kruipen waar versgewassen en gestreken lakens op liggen. Lekker strak en goedgeurend, mijn garantie voor een heerlijke nachtrust.
De reactie op mijn 'waarom ik dat alles strijk' was:
"Goed zot! Na minder dan een kwartier is alles terug verrompeld, zie je niet meer dat het gestreken was."
Het is waar alhoewel een kwartier nu ook sterk overdreven is, wat gestreken is blijft niet rimpelloos na gebruik maar wat gewassen is blijft evenzeer smetteloos .
Conclusie:
Ik ben geen fan van strijken maar ik vermoed dat ik me toch niet goed zou voelen als mijn versgewassen dingen niet netjes gestreken zijn. Het ene is onlosmakelijk verbonden met het andere....was/strijk, een siamese tweeling. En omdat deze week nogal bezet was , bleef de stapel hier groeien en "mocht" ik er zaterdag invliegen kwestie van het saunagevoel dat al gans de dag overheerste nog wat op te drijven...Maar zoals jullie zien ik heb het overleefd
Donderdag was onze afspraak met vrienden om met de kusttram weer eens de kust af te rijden , ergens een etentje mee te pikken en te genieten van de zon en het gezelschap. Bij het terugkeren passeerden we Heist . Tijdens juli en augustus vindt in Heist elke donderdagnamiddag een gezellige folkloremarkt plaats. Je maakt er kennis met oude ambachten en demonstraties en kunt er naar hartenlust grasduinen langs de talrijke kraampjes. Dat is wat we ook deden en we kwamen naar huis met een kilo ambachtelijk gebakken pannenkoeken en een paar mooie foto’s.. Geniet maar mee, de pannenkoeken eten we hier wel op.
Spinnen
Losse vezels van materialen als wol, vlas en katoen zijn niet geschikt om mee te weven, naaien, breien, haken of touw te slaan. Ze moeten daarom eerst tot bruikbare draden verwerkt worden.Dat is wat die dame deed...
Klompen maken
Om klompen te maken moet men wilgen- of populierenhout hebben. De bollen worden open gekloofd met kloofmessen in 4-5-6 stukken en vervolgens met een bijl met een scheve hecht in model geslagen. Daarna worden ze op het snijpaard met een lang mes, ook wel paalmes of klotsmes genaamd, op model gesneden. De man hier gebruikt wilgenhout of hout van een canadaboom ( achtkant in het WVL dialect) omdat dat zacht is...
Klossen
Kloskant wordt gemaakt met behulp van kantklosjes. Deze klosjes worden altijd in paren gebruikt, die over het gehele werk bij elkaar blijven behoren. Op deze klosjes worden draden gewikkeld. Een ervaren kantklosster kan werken met honderden klosjes tegelijk, die zeer snel om elkaar heen geslagen worden. Na het maken van een aantal slagen wordt een speld in het patroon gestoken, wat het vlechtwerk op zijn plaats houdt.Vingervlug is deze dame hier...
Smeden
De smid was vroeger een zeer veelvoorkomend beroep, ieder dorp had er wel een. Hij was de belangrijke persoon die alle ijzeren voorwerpen maakte die in de maatschappij nodig waren. De smid was onmisbaar voor de boeren, want hij maakte voor hen al het benodigde gereedschap zoals ploegen, schoppen, harken en schoffels.
Tegenwoordig is de 'algemene' smid vrijwel verdwenen en is zijn taak overgenomen door machinefabrieken die met grote productiesnelheid de metalen voorwerpen maken die voor het dagelijkse leven nodig zijn. Alleen het oude beroep van hoefsmid is nog steeds vrijwel onveranderd gebleven. Ook is er nog vraag naar producten van de edelsmid voor juwelierswerk.
Deze smid maakte gepersonaliseerde hoefijzertjes ...
Mandenvlechten
Een mandenvlechter of korver is een ambachtsman die voor zijn hobby of beroep manden vlecht met allerlei natuurlijke materialen zoals wilgentenen, rotan, stro of rietstengels. Het is een oud ambacht, dat in de westerse wereld enkel nog als hobby wordt beoefend en gedemonstreerd. Onze vlechter gebruikte bamboe dat hij eerst geweekt had om het soepel te maken. Maar soms werkt hij ook met roggestro.
Regelmatig vallen mensen zomaar over hun eigen voeten, ze glijden uit of ze struikelen over iets je kan het zo gek niet bedenken en breken daardoor soms een arm of een been. Het kan gebeuren, het is menselijk.
Zelf ben ik geen liefhebber van valpartijtjes zeker niet als het over mezelf gaat. Als de situatie zich voordoet, zal ik er alles aan doen om recht te blijven vooral als er toeschouwers in de buurt zijn. Dat de poging om staande te blijven een gekker zicht is dan meteen op de grond te donderen, daar denk ik dan niet aan. De bewegingen die ik dan maak vooral met mijn armen...ik kan me voorstellen hoe het er uit ziet .
Gisterenmorgen was het zover, ik viel in de prijzen toen ik in een buurtwinkeltje wilde binnengaan. Ik zette één voet op de dorpel en voelde meteen hoe mijn knie vooruit schoof. Die miserabele gladde sandalen ook! Ondanks de ellendige situatie zag ik direct de klanten en de winkelier waardoor mijn armen onmiddellijk in de verdediging gingen en de gekende spastische bewegingen maakten in een poging om niet languit in het deurgat te gaan liggen. Net toen ik de grond zag naderen kon ik met één hand de deur grijpen waardoor ik half gebogen de winkel in strompelde. Oef...niet gevallen. De aanwezigen stonden mij geschrokken aan te kijken en om mijn eer te redden zei ik gewoon:
"Ziezo, zo ben ik snel binnen."
De winkelier grijnsde terwijl hij lachend vroeg of er misschien veel wind was? "Neen," antwoordde ik, "het komt door door uw dorpel."
"Die ligt hier nochtans al heel lang was zijn repliek."
Een beleefde manier om te zeggen dat het mijn eigen schuld was .
Terwijl ik mijn beurt afwachtte, voelde ik dat mijn pols ietwat stug was ondertussen is er niets meer van te voelen. Waarschijnlijk van de snelle slag met mijn hand toen ik de deur vastgreep. Ik stond te denken dat ik alsnog een breuk had kunnen oplopen, eigenlijk had ik best geluk gehad.
"Wat is het voor u?", hoorde ik de winkelier vragen. In al mijn overpeinzingen had ik niet gezien dat ik aan de beurt was en zijn vraag overrompelde mij.
"Een klein groot bruin brood," antwoordde ik.
"Mevrouw," zei de man met een ernstig gezicht terwijl ik zag dat hij ieder moment in lachen kon uitbarsten, "het is precies uw dagje niet vandaag."
Vol medelijden met mezelf schudde ik met mijn hoofd van neen en vroeg een klein bruin brood. Het was pas toen ik thuis was dat het mij inviel dat ik eigenlijk een stokbrood nodig had. Neen ,het was mijn dagje niet.....
Recept voor elke dag ....Niet gemakkelijk maar als je het blijft proberen dan lukt het wel
Neem zes opgehoopte lepels optimisme , een theelepel verdraagzaamheid, een snufje tact en een paar pittige korrels volharding. Om het gerecht luchtig te maken, voegt men er een flinke dosis levensblijheid aan toe, die eerst gezeefd dient te worden, om harde stukjes tegenslag te vermijden .
Mochten deze toch in het beslag voorkomen, indien de gaatjes in de zeef te groot zijn, dan dient men zich er doorheen te bijten . Kneed de massa vervolgens door elkaar, met milde en gulle hand . Ten einde het geheel smeuïg te maken, roert men er een rijkelijke hoeveelheid liefde doorheen .
Als het gerecht klaar is, garneert men het met kleine takjes attenties, verkrijgbaar in het magazijn " De Goede Wil ". Serveer het dagelijks met een opgewekt gezicht, op een glanzende schotel van bereidwilligheid .
Dit recept is goedgekeurd , door het Ministerie van "GEESTELIJKEVOLKSGEZONDHEID " met de aanbeveling het dagelijks te gebruiken , wegens zijn hoge voedingswaarde .
Het wordt hier even uitblazen en bekomen van een superleuk en geslaagd weekend. Dochter en schoonzoon worden beiden 40 j dit jaar en zijn deze maand ook 15 j getrouwd en daarom planden ze een poolparty ...Dat is durven in ons Belgiekske waar het weer nooit voorspelbaar is maar kom ze hadden de goden met zich.. Stel je voor dat dit vandaag zou gepland zijn!
Nu nat werden we zaterdag hoe dan ook. Wie dacht via een zijpoortje droog binnen te geraken kwam van een natte reis terug want iedereen werd verwelkomd met een tuinsproe!er waar je door moest... De sfeer zat er meteen in en bij een natje en een droogje voor de inwendige mens ging de lol crecendo omhoog! Deze oma heeft het zelfs gedurfd om een mojito te drinken...al is alcohol niet direct mijn ding! Het feestje liep uit tot laat in de avond om voor de geïnteresseerden te eindigen in een sfeervol bubbelbad met de nodige bubbels (letterlijk) en lichtjes...
Gisteren waren dan de 4 van de zoon hier want mama en papa zouden in hun " oude dag" de sfeer in Tomorrowand opsnuiven. We brachten de kids terug naar huis om hen in hun eigen bedje te laten uitslapen want na een week talenkamp en dan de party op zaterdag waar de animatie voor de kids tiptop was , vielen die bijna om van de vaak en vandaag start hun sportkamp!
Wij oudjes hebben dan maar met één oog open en het ander op half tien bij hen thuis gewacht tot hun fuivers thuiskwamen ...Tegen dat wij dan in onze bivak lagen was het al een stukje nacht ,daarom dat ik pas nu tijd vind voor een logje. Het wordt pas vandaag rustig ten huize Natoken Vifke!
Voor iedereen een toffe week en die regen mag al stoppen . Hier viel in 24 u al 48l water!!!
Als ik kijk naar onze twee prachtige kinderen, besef ik dat we geluk hebben. Met vallen en opstaan hebben wij elkaar opgevoed. Ik hen als mijn kinderen… zij mij als hun moeder. Ik heb veel van hen geleerd, stond daar ook open voor. En zij… zij op hun beurt hebben veel van mij geleerd. Hebben geleerd dat emoties niet verkeerd zijn, dat houden van uitgesproken mag worden, dat je goed bent zoals je bent, dat je respect voor anderen en andermans mening moet hebben maar ook dat je met respect voor je zelf en je eigen mening mag opkomen…..
Betekent dit nu dat ik achterover mag gaan hangen en denken dat mijn werk gedaan is nu ze 42 en 40 zijn? Nee dat denk ik niet. Een moeder ben je vanaf het moment van bevruchting en eindigt met je dood. Dankbaar ben ik wel dat wij het tot hier met elkaar gered hebben, want soms is er niets voor nodig om je kind af te zien glijden naar de groep jongeren die schreeuwen om iemand die hun grenzen vastlegt, omdat zij het zelf niet kunnen…
Maar het meest dankbaar ben ik voor de kleinkinderen die ze ons schonken...die voor zoveel drukte zorgen als ze hier zijn maar die we ook missen zodra ze weg zijn...gelukkig zijn daar dan de vakanties om wat schade in te halen
In mijn mailbox krijg ik met de regelmaat van een klok tips door om gezond te leven .. Ik krijg daar stilaan mijn bedenkingen bij.
Even kijken...
Ons gewicht moet heel dicht bij een door doktoren of wetenschapper uitgedacht gemiddelde liggen anders zijn we ongezond.
We moeten daarbij gemiddeld zoveel uur per week sporten en we moeten ons aan de schijf van vijf houden met ons eten, dan krijgen we binnen wat we gemiddeld binnen moeten krijgen.
Er is uitgedacht hoeveel we gemiddeld moeten slapen, mogen zitten en moeten bewegen.
Bloeddruk moet ook vooral binnen de uitgerekende en vastgestelde waarden blijven, anders moet er afgevallen, gesport of pillen worden geslikt. Bloeddruk mag eigenlijk geen paar streepjes afwijken van wat ze gemiddeld vinden, want dan kijkt men al bezorgd. Een hartaanval of beroerte ligt al op de loer.
Ze kunnen tegenwoordig precies vertellen wat je gemiddelde levensverwachting is als je gezond of ongezond gegeten hebt en daarbij wel of niet gerookt en alcohol gedronken hebt.
Dan hebben ze ook weer andere gemiddelden als je veel of weinig gesport hebt en veel of weinig stress ondervonden hebt.
Maar is het niet vaak zo: gebruik je gezond verstand en luister naar je lichaam en als het nodig is naar de dokter. Want geen mens is hetzelfde. We zijn geen eenheidsworsten.
Het vasthouden aan die heilige gemiddelden maakt ons vaak ontevreden daarom zeg ik op mijn manier :
Wereldwijd reageert men nog steeds vol afschuw en met ongeloof op de ramp met vlucht MH17 van Malaysia Airlines donderdag ll Met 193 Nederlandse slachtoffers is niet alleen Nederland maar de hele wereld geschokt. Het is een zinloze en verschrikkelijke catastrofe . Er is zeker een behoefte om de zo breed gevoelde pijn te benoemen, om aan te geven dat een land zich in het hart geraakt voelt. 193. Het is een getal met vele gezichten, vele dieptrieste verhalen, van rouw in vele variaties. Deze ramp, deze aanslag, raakt ons allemaal Belgen Australiërs , Nederlanders en zoveel meer … Als je meevoelt met de slachtoffers .. laat het weten
En dan bedoel ik de stilte hier ten huize van Natoken na een week van jong geweld. Het was een toffe week met onze 6 schatten , ze zijn om te stelen ieder op zijn / haar manier maar ... ik draai niet om de pot, het is stilaan een vermoeiende bezighouding! Ik heb een schat van een slaapgenoot die altijd bezig is ,iedereen helpt waar hij kan en die zijn nakomelingen dolgraag ziet. Ze weten perfect bij wie ze moeten zijn als er iets kapot is want.. opa kan alles maken maar ... diezelfde opa heeft het niet echt in de genen om hen echt bezig te houden. Daarom dat deze oma na een week even moet bij tanken, gewoon even alleen wil zijn met haar gedachten want die snatertjes staan geen seconde stil en willen respons en ook dat kan vermoeiend zijn! Komt daarbij dat ik iets extra wil koken zoals hun lievelingsgerechtjes en hun dessertjes.. ik wil er even op uit trekken met de fiets s om hen te leren genieten van de stilte van het bos en van het groen en het leven dat tussen de struiken leeft... Ik moest af en toe eens tussenkomen als het er te levendig aan toe ging, meespelen als er eentje uit de boot viel , voor doktertje spelen als een wondje voor pijn zorgde en intussen zien dat onze eigen huishouding bleef draaien, dat de boodschappen gedaan werden, dat het huis geen te grote chaos werd dat..
Och stop Natoken en geef toe dat je niettegenstaande alles genoten hebt en je al die drukte zal missen als ze eenmaal groter zijn. Dus ga nu slapen en droom maar verder van je schatten want morgen zijn het volwassenen en ben jij misschien diegene die oppas nodig heeft!!Ook geen gedachte om vrolijk van te worden dus zal ik me maar focussen op de gezellige drukte van de voorbije week ...
Vandaag is mijn schat jarig. Hij stapt ook op het laatste wagonneke van tram zes . Met de vier van de zoon hier wordt een drukke maar gezellig dag en als het weer meezit dan doen we samen wel iets!
Voor jou T een dikke kus en proficiat met je verjaardag.
Als zelfs de tour de France een stukje van Flanders Fields - het decor van éen van de meest verwoestende conflicten uit de geschiedenis- in zijn ritten opneemt dan wil dat wat zeggen en daarom sta ik ook even stil bij wat zich daar 100j geleden afspeelde. De beelden van die duizenden kruisjes netjes naast elkaar met enkel een bloemetje als waardering, daar word je stil van, het grijpt je naar de keel. Al die levens, in rijen naast elkaar gevochten, in rijen naast elkaar gesneuveld en nu in rijen naast elkaar begraven. Wat een zinloos verlies en toch.. helemaal zinoos is het niet want aan hen die daar al een eeuw liggen danken we ons leven.
Daarom het lied van Willem Vermandere dat ze deze week als afsluiter bij Vive le vélo speelden... ontroerend mooi!
Terwijl ik hier in een vorig logje vertelde van de rariteiten in mijn tuin door de regenval “sakkeren “ sommige blogvriendinnen dat de regen hun plannetje om te gaan shoppen letterlijk in het water deed vallen. Kijk zie dat is nu eens iets waar ik geen last van heb. Het is voor mij eerder een marteling als je me meeneemt op kroegen of -winkeltocht. Ik heb daar echt zelden behoefte aan. Ik moet daar niet aan denken. Urenlang tutten in een winkel vind ik horror. Met een vriendin een middagje door de stad lopen vind ik wel leuk, maar niet zozeer voor de kleren. Ik hoor andere vrouwen vaak over 'lekker shoppen' praten. Ben ik nu echt zo apart? Soms vraag ik me af of ze bij het samenstellen van mijn persoontje niet bepaalde typische eigenschappen opzettelijk weggelaten hebben ? Eerlijk? Ik luister nog liever naar de klaagzang van mijn tuin die door de regen overrompeld wordt door onkruid dat je hoort en ziet groeien dan te moeten gaan winkelshoppen..
Julllie horen dat klagen niet hé maar ik wel zelfs tot achter mijn pceeke …Mijn bloemen roepen moord en brand omdat dat verdomd slingergroen hen bijna versmacht! Jaja ,ik zal nog maar eens in gang schieten zodat mijn bloemen weer in alle glans en glorie kunnen stralen…………….
En voor diegenen die het niet kunnen laten… shop meteen voor mij!
)
Meestal hadden die mensen maar enkele aankopen bij en vroegen ze beleefd of het mocht. Zelf doe ik dat alleen als ik super gehaast ben en enkel één of twee aankopen heb. Je beurt afwachten hoort erbij. 
dat hij onze taal niet genoeg machtig was om duidelijk te maken wat hij wou en het daarom met hoofdbewegingen deed. Even flitste de gedachte door mijn hoofd om zo'n lomperik gewoon voor te laten. Waarschijnlijk zaten zijn bloedjes van kindjes te wachten tot hij thuiskwam zodat ze een yoghurtje bij het ontbijt konden eten. Maar dat knikje met het hoofd en die blik vol overtuiging dat hij wel voor mocht , stak me en ik vroeg hem beleefd zijn beurt af te wachten.
