Donderdag start 2015. En net als voorgaanden jaren is alles op 1 januari gewoon hetzelfde. En dus ga ik door met alle ontelbare dingen die ik doe omdat dit het lang leven is hoop ik dan maar!
Daarom voor het nieuwe jaar geen voornemens, voorspellingen of filosofieën. Hopelijk zijn we (mijn dierbaren en ik) gewoon weer een jaar gelukkig en gezond.
Ik neem afscheid van 2014 en verwelkom het nieuwe jaar ....Gaan jullie mee met mij 2015 tegemoet?
O what a beautiful morning... Laat je niet misleiden door de titel. Er volgt nu geen cursus Engels. Alleen omdat ik die woorden nu zelf eens zo mooi vind. Let op, ik ben Vlaming in hart en nieren maar ik vind dat bepaalde woorden en uitdrukkingen soms beter klinken in een andere taal. Want zeg nu zelf, o wat een wondermooie morgen, dat klinkt niet echt. Goede morgen vind ik dan wel beter dan die trage good morning. Goede morgen, dat klinkt krachtig, daar zit pit in.
Maar gisterenmorgen was het dus een beautiful morning. Toen ik opstond scheen er zo een ondefinieerbaar licht. Geen rode gloed maar meer een wit satijnen schijn die zich uitspreidde over het landschap. Ik heb wel geen panoramisch uitzicht vanuit het raam maar ik vond het schitterend. Op zo een morgen genieten bij een goeie tasse kaffie (de West-Vlaamse vertaling van een kop koffie) is heerlijk, maar een kopje thee valt ook niet te versmaden. Er lag een redelijk pak sneeuw gestrooid over mijn tuin. Heerlijk mooi. Maar ik stond nogal vlug met mijn beide voeten op de grond toen mijn halfbedde de opmerking maakte:
"Ik vind daar eigenlijk niks heerlijks aan na de warme winterdagen van de voorbije weken!Het vriest en er waait een bijtend windje. Al eens buiten geweest?" Ik niet ....en ik moest inderdaad geen sneeuw ruimen ...Tja, daar sta je dan.
Gisterenavond even met de auto op weg geweest en dit zijn mijn bedenkingen..
De avond is donker en de weg is wit. Een onbekende zanger zingt een slaapachtig liedje en soms voel ik dat ik mijn ogen echt moet openhouden. Het is lastig rijden want het sneeuwt en ik zie de strepen van de weg niet goed meer. Op de weg waar je gewoon 90 mag rijden, tuf ik met een snelheid van 45. Harder rijden is niet verantwoord en dat doe ik dan ook niet. De weghelft naast me is helemaal wit besneeuwd en het risico op slippen is aanwezig. Ik vraag mezelf af of ik bang ben. Nee, dat ben ik niet. Ik voel me eigenlijk redelijk relaxed. Geen spierspanning in mijn lichaam die het tegendeel bewijst. Ik probeer mezelf alert te houden door een rampscenario te bedenken met remmen, slippen en in de berm terecht komen. Het helpt niet. Ik weet niet of het me niet kan schelen of omdat ik gewoon weg écht niet bang ben. Ik word immers een oud Besje voor minder ga ik niet, dus mijn tijd is nog niet aangebroken.
Mijn diepvries raakt nooit leeg, dat is iets wat hier onmogelijk is. Er wordt regelmatig van alles uitgehaald maar even regelmatig wordt er van alles bijgestoken. In feite is dat geen probleem, één keer per jaar wordt hij geleegd en gereinigd en dat in het putje van de winter, als het goed vriest. Al wat op dat ogenblik in de vriezer zit, steek ik in plastiek boxen die dan worden buitengezet. Dankzij meneertje Vorst blijft alles bevroren en kan de diepvries terwijl rustig ontdooien.
Toen we twee jaar terug een nieuwe diepvriezer kochten, kozen we voor één die niet aanvriest . Dat werkt uitstekend maar toch hou ik er aan om 1 keer per jaar alles uit te halen en te herschikken en ook om te zien wat er nog precies inzit!
Nu ben ik al weken aan het wachten om aan die klus te beginnen MAAR het vertikt het om te winteren. Ik wil die diepvriezer ledigen en eens uitkuisen met een verfrissend sopje maar het blijft herfstweer....Straks is het weer lente!
Een zachte winter is best aangenaam maar...moest het nu toch eens één dag of twee goed vriezen dan hoor je mij niet klagen. Trouwens vorst is goed om eens al de microben uit de lucht te halen, iedereen zou daar baat bij hebben en ik zou van de gelegenheid gebruik maken om te doen wat moet gedaan worden .
Ik kom even boven water na de drukte van Kerstavond en Kerstdag zelf. Zoals bij velen van jullie zijn de voorbije dagen hier ontzettend druk geweest al begint dat stilaan minder zwaar te wegen nu de kleinkinderen ouder worden maar toch .. een etentje voor 12 in elkaar steken laat zich toch voelen hoor!
Kerstavond is nog steeds het moment om gezellig hier bij ons bij een feestetentje en de kerstboom te genieten en ook de verjaardag van onze dochter te vieren. Pakjes horen er natuurlijk ook bij al gaat het er stilaan minder chaotisch aan toe. Dit jaar had ik voor elk kleinkind een ingepakt versje in de kerstboom gehangen. Dat moesten ze zoeken en luidop voorlezen en daar kregen ze een tip ivm hun Kerstcadeau ...zo werd het zoeken uit de " stapel" minder chaotisch.... Diep verborgen tussen de takken van de boom hing er ook voor iedereen een huisje met de naam erop en daarin zat dan een eurobriefje in .. want met de jaren wordt het stilaan moeilijker om iets te vinden voor onze opgroeiende schatten .. De meesten onder hen zijn aan het sparen voor één of ander gadget dat ze niet zomaar krijgen van mama en papa en dan is zo'n spaarhuisje welkom...een paar kleine extraatje maken dan meestal het geheel af ...bij Kerst horen nu eenmaal pakjes.
De groten konden we ook niet zonder pakje naar huis sturen en zelf bleven we ook niet met legen handen achter..Dus moe maar tevreden en de buik volgeladen kon iedereen op Kerstavond zijn / haar bed induiken. Gisteren zijn we bij de dochter gaan verder vieren en vandaag loop ik de weegschaal in een grote boog voorbij... Nog één feest te gaan en dan met een nieuwe lei en de buikriem aangesnoerd het nieuwe jaar weer in!
Meer dan ooit krijgen die wensen een betekenis de dag van vandaag waar oorlog en mekaar uitmoorden schering en inslag zijn. Daarom heb ik vandaag maar één wens
Vrede op aarde aan alle mensen van goede wil!!
Maar vandaag staat het feesten van ons niet alleen in het teken van Kerst maar ook in het teken van de verjaardag van onze dochter ...40 j is het al geleden dat we haar voor het eerst in de armen hielden! Nu zou dat wat moeilijk zijn maar we vieren dat wel op een andere manier vanavond!
Met kerst zitten de kerken voller dan in de rest van het jaar. En dat terwijl de wortels van dit feest eigenlijk helemaal niet zo christelijk zijn.
De geschiedenis van kerstmis begon duizenden jaren geleden, ver voor de geboorte van Christus. In Noord-Europa woonden vooral boeren. Om te kunnen overleven waren zij afhankelijk van de natuur en de seizoenen. Daarbinnen was de winter een speciale tijd. Het werk was gedaan: de oogst was binnen en het vee was geslacht. Maar er groeide nog niets op de bevroren grond en het vee had nog geen enkele aandrang zich voort te planten. Hoe fijn het ook was even niets te doen te hebben, toch verlangden de boeren naar het licht van de lente. Daarom vierden ze rond de langste nacht (21 december) allerlei lichtfeesten. Ze offerden aan de goden, stookten grote vreugdevuren om de goden gunstig te stemmen en maakten kabaal om de boze geesten te verjagen. Zo probeerden ze een goede oogst af te dwingen voor het volgende jaar.
Dit ging eeuwen zo door, totdat in de negende eeuw (in de vroege Middeleeuwen) de Franken, onder leiding van Karel de Grote, een groot deel van Noord-Europa veroverden. Met harde hand voerden zij hun nieuwe geloof in; wie geen christen wilde worden, moest dat met de dood bekopen. Hoewel de mensen zich officieel bekeerden, bleven ze hun oude feesten vieren. De kerkleiders deden toen een slimme zet. Ze koppelden de natuurfeesten aan de belangrijkste christelijke momenten. Zo besloten ze de geboorte van Christus voortaan te vieren op 25 december, de tijd van de lichtfeesten. Langzaam vergaten mensen de oude betekenis van die dag en tijdens de Middeleeuwen groeide kerstmis uit tot een belangrijk kerkelijk feest.
Ik wil even mijn hart luchten over ritsen. Nee, niet over die dingen die op de meest onmogelijke momenten klem zitten en omhoog noch omlaag willen, maar over het fenomeen waarbij je een automobilist in de file laat tussenschuiven.
Terwijl ik rijd , luister ik meestal naar de radio . Onlangs belandde ik midden in een verhaal over ritsen, dat met die auto's dus. Wie de "weet-mens-van-dienst" was, weet ik niet, maar hij vond dat een chauffeur optimaal van de ruimte gebruik moest maken. Dat heet dan doorstoten tot helemaal vooraan in de file, tot net voor de plek waar de chauffeur die al een half uur aanschuift eindelijk denkt dat hij aan de beurt is, om zich dan ritsend in de file te nestelen. Dat wordt hoffelijkheid genoemd.
Ik noem dat profitariaat en ik was heel content toen ik de presentatrice hoorde zeggen dat ze vond dat het eens tijd werd dat dergelijke wegpiraten aangepakt werden.
Nee, hoor, zei de "weet-mens" , dat is juist heel onjuist. Trouwens, je moet er altijd van uit gaan dat een chauffeur eigenlijk niet weet dat hij naar een wegversmalling komt. En hij pikte in op het voorbeeld van de presentatrice, over een splitsing ergens van een autosnelweg, waarbij de dikke nekken maar blijven doorrijden op het lege vak en dan vlak voor de afslag toch nog vlug, hup, tussen de aanschuivende chauffeurs, in het goede vak springen.
Terwijl ik op mijn stukje snelweg reed, zag ik in gedachten de "weet-mens" na het programma in zijn dure wagen van het werk of dergelijke meer springen en de weg opstuiven. Er zal altijd wel eentje zo vriendelijk zijn om hem te laten ritsen. Een "weet-mens" laat je immers niet wachten.
En neen die ergernis neem ik niet mee met de Kerstdagen .. het moest me gewoon even van het hart omdat gisteren weer zo'n " engerd" mij bijna de neus afsneed toen ik de parking van een supermarkt wilde verlaten.. Zeg nu zelf .. Natoken zonder neus.. dat staat niet hé?
Het is weer zover: het jaar is bijna voorbij. Voor het feest losbarst zijn de laatste dagen van een jaar gereserveerd voor terugkijken. De kranten staan vol met lijstjes van de beste boeken en cd’s. Op televisie zie je alle ellende die je eigenlijk niet had willen weten, nog een keer voorbij komen, in ontelbare jaaroverzichten. Op de radio zijn ze bezig aan de top 1000 en zo gaat het verder. Ik lees, kijk en luister er liever niet naar.
Als het einde van een jaar nadert dan voelt het alsof je iets verloren hebt… tijd die voorbij gevlogen is zonder dat je er erg in had. Dan heeft een mens vaak de neiging om eens achterom te kijken om te zien of je niets vergeten bent, wie je verloren bent in de loop van het jaar maar ook naar de mooie momenten van tevredenheid.
Ik betrap mezelf ieder jaar weer op het evaluatie moment. Wat heb ik het afgelopen jaar allemaal gedaan? Naar de grote lijn gekeken was het voor ons best een goed jaar. Voor sommige blogvrienden dan weer wat minder en kan het niet snel genoeg voorbij zijn! Naast de grote lijn en vele hoogtepunten, waren er ook dieptepunten. Er waren nog genoeg fouten te maken en diepe kuilen om in te vallen.
Maar dat maakt niet uit. Ik ben dit jaar gelukkig geweest en er is niets dat ik anders had willen doen. De volgende stap is het bedenken van goede voornemens. Ik weet geen dingen die ik het afgelopen jaar gedaan heb, die ik komend jaar niet meer wil doen. Goede voornemens, zeker als ze ingaan op 1 januari, zijn volgens mij gedoemd te mislukken. Daarom blijf ik mijn leuze “ carpe diem” trouw en geniet met volle teugen van elke dag ook tot het einde van dit jaar en dan opnieuw beginnen zeker?
De kerstboom staat, kerstdecoratie heeft een plaats gekregen en alle pakjes zijn gekocht al zijn er dit jaar heel wat minder dan ander jaren. De kleinkinderen worden groter en kiezen stilaan voor wat Eurootjes om zelf te besteden .. Lekker gemakkelijk en oma heeft een leuke manier bedacht om die centen te verpakken.. Ze hangen netjes op naam verborgen in de kerstboom.. Dat wordt zoeken en plukken!
Op het menu na zijn dus alle voorbereidingen getroffen voor het jaarlijkse kerstfeest hier ten huize. Wat het eten betreft, daar ga ik mijn hoofd eens moeten op breken. Elk jaar was er een kalkoen die zijn hoofd op de kapblok gelegd had maar dit jaar wil ik eens iets anders! Geen flauw idee wat ik dit jaar op de feesttafel zal toveren. Aperitief met hapjes, voorgerechtje, hoofdschotel en dessert....zover ben ik al. Niet moeilijk, zo is het ieder jaar. Nu alleen nog beslissen wat het effectief zal worden. Hoog tijd om de hersenen in werking te zetten want binnen een week is het zover ....
Ik heb goed geslapen en ben dus in mijn "fleur". Dat kan evenwel snel veranderen. Er zijn van die lullige kleinigheden waar ik eigenlijk niet zwaar aan zou moeten tillen, maar die niettemin mijn " fleur" kunnen bederven. Zo ben ik bijvoorbeeld absoluut niet blij:
- als ik me in gezelschap op of in een zitmeubel neerlaat en de bekleding daarvan een geluid maakt dat heel erg op een onbeheerste scheet lijkt. Als ik dan probeer dat geluid te reproduceren om mijn onschuld te laten blijken, wil dat meestal niet lukken.
- als ik in de supermarkt in alle afdelingen voortdurend dezelfde persoon ontmoet.
- als ik tijdens het nagels knippen een weggesprongen exemplaar niet terugvind.
- als iemand me de weg vraagt en ik pas achteraf besef dat ik foute instructies heb gegeven.
- als ik in een oude film zo’n imitatielandschap zie voorbijschuiven achter personen die in een auto zitten, waarvan de chauffeur onophoudelijk het stuurwiel corrigeert.
- als de fles ketchup die ik boven mijn maaltijd omkeer eerst een kwak rood water loslaat.
- als een banaan die er perfect uitziet na het pellen toch bruine vlekken vertoont.
- als een publiek dat ritmisch met een lied probeert mee te klappen geen maat kan houden.
- als ik er niet in slaag het deksel van een bokaal los te schroeven en de persoon die het van me overneemt wel.
"Geen enkel levenspad is een rechte weg" schreef Ani op haar blog en inderdaad elk levenspad kent bochten en kronkels voor de ene al meer dan voor de andere.
Iedereen zou graag hebben dat zijn levenspad de zwarte lijn is van de afbeelding hierboven. Dan betekent het simpelweg dat jouw levenspad zo loopt dat alles voor de wind gaat. Maar voor de meesten kleurt het pad toch in één van de andere kleuren.
De meeste levenspaden lopen niet zoals die zwarte lijn. Ze maken teveel kreukels en bochten waarvan je niet wist dat ik je dat pad kon overleven. Soms is het pad weer eventjes recht en lijkt het alsof je loopt op een loopband waardoor alles vanzelf gaat. Soms dan zit er zo'n kreukel in waardoor het lijkt alsof je tegen de loopband in moet lopen. Dan is het donker, koud en kil. Het is moeilijk om dan het masker op te zetten waardoor het nog steeds lijkt alsof je op de loopband loop waar alles vanzelf gaat. Voor velen is het dan moeilijk om niet eventjes de strijd op te geven .
Maar dan -uiteindelijk- loopt je pad meestal terug in de richting die je ook wil. Dan verdwijnt het donker en krijg je weer het gevoel datje weer eventjes op het pad zit dat recht loopt en dat alles vanzelf gaat. Dan geniet je van die momenten. Als dan weer het moment komt dat jouw levenspad die vervelende kreukel maakt waardoor het weer moeilijk wordt dan weet je dat je daardoor heen komt want langs die vervelende kreukels staan namelijk je familie en vrienden. En elke keer als je hen dan langs de zijlijn ziet staan, dan weet je weer waar je elke keer weer opnieuw de bochten voor overwon.
Voor jou lieve bezoeker hoop ik dat er niet teveel kreukels en bochten jouw levenspad bemoeilijken!
Ik ben de twee laatste dagen druk bezig geweest nu het weer nog even meezit om ervoor te zorgen dat we volgend jaar geen rampentuin hebben. Tot nu toe is het nog steeds herfst en tot die tijd is alles in de tuin redelijk veilig, zeker met wat aangeharkt blad in de borders voor de teerste planten. Mijn tuin maakt zichzelf klaar voor de winter. De bloemen van de hortensia’s drogen vanzelf en dat is prachtig om te zien. Zij vormen natuurlijke droogboeketten in mijn wintertuin. Het bijeenharken van de bladeren op het gazon en het verzetten van enkele planten is op zonnige dagen meer ontspanning dan werk en bovendien goed voor de luie spieren.
In principe kan ik de tuin vanaf het najaar een hele tijd met rust laten. In de natuur gaat het net zo en daar overleven de planten het ook allemaal prima. Maar het grote verschil tussen onze tuin en ‘de natuur’ is echter dat we van onze tuin net iets meer verwachten dan van de natuurlijke biotopen in de buurt. We planten er vorstgevoelige planten in omdat we ze mooi vinden of kiezen planten die eigenlijk niet zo geschikt zijn voor onze tuingrond. En dan moeten we natuurlijk aan de slag om alles terug op punt te zetten tegen dat de winter zich echt aankondigt .
Daar ben ik dus druk mee bezig geweest en kijk nu voldaan terug op mijn werk… Ik – of beter- mijn tuin is klaar voor de winterslaap! ZZZZZZZZZ
Je hoort de dag van vandaag niets anders. Er was een tijd dat de vakbonden nodig waren om de werknemer te beschermen en zijn rechten te laten erkennen maar wat ze nu doen daar heb ik toch mijn bedenkingen bij….
Iedereen weet dat we al jaren boven onze stand leven en het zo niet verder kan, maar niemand die er echt iets aan deed. Willen we niet de weg van Griekenland, Ierland of Italië opgaan dan moest er dringend iets gedaan worden. Ik weet het, inleveren vindt niemand leuk en iedereen wil dat een ander een stukje van zijn “ luxe” afgeeft .. maar spijtig genoeg leven we niet in een wereld voor ons alleen maar in een gemeenschap. En die gemeenschap geeft ons veel voorzieningen die je in andere landen niet vindt en dat is goed . Maar met de huidige economische toestand moeten we realistisch zijn en dan betekent dat meestal de broeksriem aanspannen. Minder werken en meer verdienen, dat zal helaas niet kunnen willen we alles nog betaalbaar houden…
Ik begrijp bepaalde bevolkingsgroepen perfect en bepaalde jobs kunnen niet tot hun 68ste uitgeoefend worden maar om dan maar een ganse maatschappij lam te leggen… neen in mijn ogen is dat geen oplossing!
Maar nog erger vind ik wat er zich recent afspeelt in de maatschappij.. kinderen worden verkracht en vermoord op weg naar school, onschuldige baby’s worden met een schroevendraaien lelijk verminkt in het gezicht… Wie durft er nu nog zijn kind alleen op straat laten spelen of rondlopen? Hoe leg je dat uit aan een kind dat de wereld niet meer te vertrouwen is dat je tegenover iedereen met een zeker wantrouwen moet staan? Is dat de boodschap die we aan hen moeten meegeven, een van angst voor de medemensen?
De wereld draait niet alleen in de soep wat de natuur betreft maar er lopen de dag van vandaag toch veel gestoorde zielen rond ….Een bedenking die mij niet gelukkig stemt!
Het was mij het weekendje wel met het grote afscheid van Luc Devos en het overlijden van koningin Fabiola. De media stond er vol van, radio en TV draaiden overuren en als je er bij stilstaat dan kan jou een stukje angst overvallen...
Maar angst, wat is dat?
In veel opzichten ben ik ‘net’ een normale vrouw: spinnen zijn eng want ze kunnen zo je tenen eraf bijten, maar aan de andere kant: muisjes zijn wel weer lief al wil ik ze niet in huis. Mensen kunnen wel een grapje met me uithalen en ik ben niet zo’n iemand die als ergens het woordje ‘tiet’ valt meteen een advocaat zal bellen. Dus bang voor dat soort conversaties ben ik ook niet.
Ik ben eigenlijk niet zo bang aangelegd. Ik denk dat mijn grootste angst is dat er iets met mijn partner gebeurt, of met mijn kinderen of kleinkinderen. Maar nog erger - en daarin zullen velen zich misschien herkennen - is de angst om alleen over te blijven.
Voor mij geen eeuwig leven, geen drankje om mijn leven een flink aantal jaren op te krikken. Als het mijn tijd is, kan ik er toch niets aan veranderen, dan moet dat gewoon zo zijn.
Wat heb je er aan om zo oud te worden dat als je dood bent, of liever gezegd, nog net voordat je dood bent…, niemand jou meer kent?
Je ouders weg, je partner weg, kinderen misschien ook weg als je heel oud wordt… niemand die kan vertellen over wie je ben en wat je belangrijk vond in het leven. Dat je dat bepaald liedje wil laten horen als je dood ben en dat dat stukje viool daarin eigenlijk het mooiste is.
Niemand die nog weet wat nu eigenlijk de reden dat je die beslissing in je leven genomen hebt of waarom je zo van muziek houdt of Ramses Shaffy geweldig vindt…
Niemand die weet dat er soms mensen zijn van wie je de kriebels krijg als je ze alleen maar hoort praten.
Of waarom deze blog Natoken heet en waar ik dat vandaan heb gehaald… of dat niemand weet dat ik liever thee drink dan alcohol.
Of misschien omdat niemand dan weet dat ik emotioneel kan worden van een schilderij, een boek of een foto.
Of dat ik er niet tegen kan als ik een man op TV zie huilen of in het echte leven, omdat ik de neiging heb om mee te huilen.
Of waarom ik spullen per se wil bewaren omdat ik bang ben een stukje van mezelf weg te gooien.
En waar ik graag wil dat mijn as wordt uitgestrooid.
Als ik te laat dood ga, weten veel mensen niet wie ik écht ben. Ach, misschien beter zo. Dan heb ik toch iets voor mezelf…
Vandaag weet je of je in het grote boek van de Sint staat of niet ... Is hij jouw huisje voorbijgegaan .. dan ben je beslist niet braaf geweest. Foei!
Ik verklap jullie lekker niet of mijn schoentje gevuld was of niet..
Ook toen ik nog met strikjes in de haren liep, ging Sinterklaas al weldoende rond. De brave man was toen wel iets minder gul met snoep en speelgoed maar dat deerde ons niet. Ik wachtte de komst van de Sint wekenlang in spanning af. Samen met mijn zus werd de laatste week elke avond het schoentje gezet. Dat werd gevuld met een wortel of een raap voor de ezel van Sinterklaas. En elke ochtend vonden we wat snoepgoed in ruil. Enkele dagen voor de grote dag werd dan de brief aan Sinterklaas geschreven.
Wat vroegen meisjes in de jaren eind ‘40 en begin '50 aan Sinterklaas? Een poppenwagen en een echte pop ipv zo’n bébé pop zonder haren .....kleurboeken en kleurpotloden, een springtouw en .. ik ook een zakje knikkers. Een Playstation, een gsm of een computer stonden toen nog lang niet op het verlanglijstje.
Soms kwam Sinterklaas de avond voor 6 december nog eens hoogst persoonlijk langs. Niet dat ik daar naar uitkeek want de gemijterde en wat streng uitziende man kreeg me toch stil al was ik anders geen “ doetje” . Ik had liever dat hij ongezien 's nachts langskwam om zijn geschenken af te leveren.
Het Sinterklaasliedje dat we toen zongen is ook nu nog gekend:
Sinterklaas kapoentje
Leg wat in mijn schoentje
Leg wat in mijn laarsje
dank u Sinterklaasje.
Ik leerde dat op school en zong het vaak bij mijn peter. Hij maakte mij soms doodsbang voor Zwarte Piet en om de Sint gunstig te stemmen zong ik dan maar uit volle borst! Peter slaagde er telkens weer in om de knecht van Sinterklaas als een echte boeman voor te stellen. Piet kondigde steevast met een luide bonk op de deur zijn komst aan ten huize Natoken en gooide dan vanaf de gang ongezien een handvol snoep de eetkamer in. Pas later kwam ik te weten dat peter de rol van Piet speelde. Heerlijke herinneringen toch?
Veel kinderen hebben vragen over Sinterklaas , zeker nu de grote dag weer nadert en hieronder kan je de antwoorden op veelgestelde vragen lezen:
1. Hoe heet de goedheiligman nou echt, Sinterklaas, de Sint of Sint Nicolaas? Toen hij geboren werd, kreeg hij de naam "Nicolaas". Het "Sint" werd later toegevoegd, toen hij bisschop werd. Het is dus eigenlijk Sint Nicolaas, maar Sinterklaas mag natuurlijk ook.
2. Hoe oud is Sinterklaas? Nicolaas, zoals hij toen heette, werd in het jaar 270 geboren en is nu dus 1741 jaar oud!
3. Heeft hij altijd in Spanje gewoond? Nee. Hij werd geboren in Lycië, een land dat toen het "Oost Romeinse Rijk" heette. Toen hij bisschop werd, was dat in het plaatsje Myra. Myra is gelegen in het huidige Turkije. Door de handel met Italië kwam hij ook in dat land. Toen waren de grenzen anders dan nu en toen hoorde een stuk van Italië bij Spanje. In die tijd was Spanje een erg rijk land waar veel dure dingen vandaan kwamen. Vandaar dat Sinterklaas vanaf die tijd uit Spanje komt.
4. Waarom rijdt de Sint op een paard? Vroeger geloofden de mensen in een god, "Wodan". Deze Wodan reed op een groot wit paard. Rijke mensen van vroeger vonden dat mooi en reden ook graag op schimmels. Sinterklaas vindt dat nog steeds mooi en daarom rijdt hij nu nog steeds op een schimmel.
5. Waarom zijn Zwarte Pieten niet wit of geel of een andere kleur? Hoe Zwarte Pieten er eerst uit hebben gezien, weet niemand en een huidskleur is ook niet belangrijk, ook niet voor Sinterklaas. Zeker is wel, dat de Pieten zwart zijn geworden door de schoorstenen waar ze jarenlang doorheen zijn gegaan.
6. Zijn de zakken bedoeld om kinderen mee te nemen naar Spanje? Nee hoor, dat gebeurt echt niet. Sinterklaas is een kindervriend, ook voor kinderen die wel eens een beetje stout zijn. Hij vindt stoute kinderen wel iets minder lief en hij geeft ze misschien een cadeautje minder. Maar meenemen naar Spanje? Nee, dat doet Sinterklaas nooit!
7. Waarom worden er ook vaak zakjes met chocoladegeld door de Sint weggegeven? Dat stamt uit een ver verleden van Sinterklaas, iets wat eeuwen geleden gebeurd is. Sinterklaas kwam drie zusjes tegen. Hun vader was zo arm dat hij hun niet kon onderhouden. Daarom waren de zusjes gedwongen zichzelf te verkopen. Toen heeft de Sint drie nachten achter elkaar een zakje met geld door hun schoorsteen gegooid. Nu konden de zusjes trouwen, want het geld konden zij als bruidsschat gebruiken. Om dit te herdenken geeft de Sint nu nog steeds `geld` weg.
8. Waarom mogen kinderen hun schoen zetten? Sinterklaas wil de kinderen zo alvast voorbereiden op het grote feest van 6 december. Hij probeert zo ook om het nog een beetje spannender te maken dan het allemaal al is. De cadeautjes horen in een schoen te komen, omdat ieder kind zijn eigen schoen heeft. Zo kan Zwarte Piet zich niet vergissen in het verdelen van de cadeau`s.
)
Nog één feest te gaan en dan met een nieuwe lei en de buikriem aangesnoerd het nieuwe jaar weer in! 
....
