Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
05-02-2011
Soms... zijn het nèt mensen.
Twee jaar terug liep er nog een aardig stel, een kloek met kuikens.
Je kunt niet voor anderen denken. Je kunt wel denken dat iemand iets vindt omdat jij dat vindt of doet omdat jij dat zo zou doen, maar zo werkt dat niet. Zo ook met die kip van ons. Denk je haar een plezier te doen en gezelschap bij buurman Jans te halen voor wat plezier in haar eenzame bestaan. Wat denk je dat er gebeurt? Toen het s morgens tijd was om te voeren en de nieuwe kip en het haantje uit het hok gelaten werden en de eigen kip uit de struiken kwam om het ochtendritueel te volgen was het helemaal mis. t Geet r hen, kwam Wim wat ontdaan binnen verslag uitbrengen. Ze vliegt mekare an t Is een gevecht op leaven en dood met die beide kippen. Ik heb zoiets metemaakt. En t haantje dan?, vraag ik. Ja die probeert r af en toe tussen te vliegn, maor dat helpt niet. De bloedspetters vliegt al in de rondte. Ja daar meng ik mij ook niet tussen en na een minuut of tien ga ik het erf eens rond om te zien wie het onderspit gedolven heeft. Ik hoor niks en ga op zoek. Lopen ze alledrie gewoon in de ren. s Middags ga ik nog eens kijken. Alleen het haantje zit er nog in, hevig protesterend achter het gaas. De kippen waren er gewoon uitgevlogen, nee niet als vriendinnen. De eigen kip loopt weer tussen de vogels en de andere is even spoorloos. Vanmorgen waren alleen de nieuwelingen bij het voeren. Ons eigen kippetje laat zich niet meer bij de ren zien. Die zoekt het zelf wel uit. Soms . zijn het net mensen.
Soms kom je schrijven van anderen tegen dat je ineens raakt. Vanmorgen struinde ik met Susan rond op de boekenafdeling van Het Goed, onze vaste stek. Ik vind daar een dun boekje, gedrukt ter gelegenheid van het afscheid van machinist Harm Otten bij de NS, een boekje met leuke èn voor mij herkenbare verhalen, van zijn hand. De titel is: Dat leg ik je later wel uit. Dat moest hij als kind vaak horen. Wie niet..? Ik wil jullie laten meegenieten met deze eerste. Ik kort het hier en daar wat in, als Harm het niet erg vindt
Afscheid
Fier liep hij vroeger bij ons in het weiland, de stoere Fries met zijn lange manen. Twee maal per dag trok hij de zware melkwagen door de modderige zandweg en hij wist precies bij welke boer hij even moest stoppen. In het voorjaar trok hij de ploeg door de zware vastzittende grond, zonder problemen en in de zomer de maaimachine door het natte gras.
Het was zwaar werk maar dat kon hij aan, de grote zwarte. Als het gras droog was, moest hij er met de hooimachine door. Dat was een stuk lichter. Och een keer een gemakkelijk dienstje was nooit weg. Nee hij maakte geen onderscheid. Met gemak liep hij voor de mestkar en eens per week haalde hij het huisvuil op bij de rijkere mensen. Hij kreeg dan schillen en het oude brood, de grote zwarte. Nee, hij had kennis van zaken. De aardappelen en bieten van het land halen, de rogge en haver maaien in het najaar en in de winter de knollen binnen halen. Het voordeel van de oogst binnenhalen was dat hij nog wat te eten kreeg onderweg. Dat kon hij bij de mestkar wel vergeten.
Hij was mak en beleerd, zoals ze dat noemen. Zodoende trok hij zo nu en dan de lijkkoets, een koets met grote zwarte slangen aan de zijkant en zwarte gordijnen met zilverkleurige franjes. Een groot zwart kleed droeg hij dan, met over zijn hoofd een grote zwarte kap met daarin twee gaten voor zijn ogen en op zijn hoofd een zwarte pluim. Als er iemand in het dorp ernstig ziek was, zei men:De zwarte zal binnenkort de pluim weer dragen. En hij deed het met toewijding, langzaam sjokkend bracht hij de laatste eer. Velen heeft hij naar de laatste rustplaats gebracht. Zo ook opa die overal een antwoord op wist. En het leek of de zwarte nog langzamer liep dan anders, omdat hij wist dat het kleine joch achter de koets hem bij moest houden! Op het kerkhof moest hij even wachten, dan stond hij te dromen met het achterbeen wat gekromd, sabbelend op een paar suikerklontjes. Een makkelijke dienst vandaag.
Maar de oude werd oud en aftands zoals ze dat noemen en op een morgen kwam de veewagen het erf op rijden. Hij gaat weg, zei vader. Ik kan er ook niets aan doen, en hij wreef zich met zn dikke vingers in de ogen. Hij vloekte, iets wat hij normaal alleen maar deed als hij de belastinginspecteur van het erf schopte en hem de vijf-tandige mestvork nagooide. Nee, hij kon er ook niks aan doen, zo gaat het op de boerderij. Moeder schoof het gordijn opzij en zette de bril af, iets wat ze normaal s avonds deed bij het naar bed gaan. De zwarte ging onwennig de auto in en had moeite zijn evenwicht te bewaren. Nog eenmaal keek hij door de spijlen van de auto en hinnikte. Langzaam liep ik naar de stal waar het hooi in de ruif zat en de haver in de krib. Het paardentuig hing aan de spijker en uit onmacht en woede schopte ik het stro door elkaar. Nooit is me verteld waar de zwarte naar toe is gegaan, maar ik denk waar alle aftandse paarden heen gaan, naar Italië. Ik hoop dat hij niet geleden heeft en ik hoop dat hij zon Italiaan nog even een flinke trap in zijn ballen heeft gegeven. Nee, paardenvlees eet ik niet en als een Italiaan me op het perron iets vraagt laat ik een wind en stuur hem de verkeerde kant op. En zelfs nu, als ik een Fries paard in de wei zie lopen denk ik terug aan de zwarte, met zijn enorme ervaring. Na een week kwam er een nieuw paard, een jong ding, lastig, eigenwijs en onbeleerd. Zo etterbak, zei ik tegen hem,zal ik eens flink in je kruis trappen? Denk maar niet dat wij ooit vrienden worden.
Een paar jaar geleden hadden we veel te veel hanen en moest er ingegrepen worden.
De mande steet al in 't kippenhok, klonk het toen Wim vanmorgen thuis kwam na het zingen. Het haantje heeft dus geluk en mag bij ons de vrijheid proeven. Er zullen niet veel kippen zijn die zo lekker vrij rond kunnen lopen. En vanavond haal ik ok nog een kippe bie-j Jans. Het is toch ook veel leuker om een stelletje te hebben dan één zon kip die helemaal in zn eentje loopt te scharrelen. Nu zitten de beide nieuwelingen samen in het hok. De eigen kip zit vannacht nog hoog in de struiken zoals ze gewend is, maar misschien voegt ze zich morgen bij de nieuwe als er gevoerd wordt..
Verder was het voor ons doen een druk dagje. Frank was ook jarig en de gouden voetbal, die we meebrachten, werd in dank aanvaard. Het is er altijd gezellig in een huis met kinderendie enthousiast op je af stormen en een kat die bij je in de nek gaat liggen. De rest van de dierenpopulatie is buiten, kippen, katten, pauwen, ponys en een oud paard.
Op de fiets gingen we daarna het dorp in richting Scheperziekenhuis. De ziekenhuispredikant, Wim de Groot die ons kent van het bedden rijden, ontmoetten we in de gang. Zijn jullie op bezoek, vraagt hij voorzichtig. Nee we komen voor een lezing van een diëtiste over goede voeding, speciaal bij hartproblemen. Er is voor ons niet veel nieuws bij, alleen over dieetmargarine en de goede en slechte vetten.
Rick heeft weer geluk vandaag. Bareld is geweest met een nieuw modem, een rauter en heeft skype voor hem op de computer gezet. Het was minder dat we hierdoor laat op Mark zn verjaardag kwamen, want Rick reed met ons mee en we moesten natuurlijk wachten tot de pc weer compleet was.
Het was een gezellig samenzijn aan de Schaapstreek. Mark was echt jarig. Eva verraste ons nog met zang. Ik wist wel dat ze aardig kan zingen, maar nu ze les heeft gaat haar stem met sprongen vooruit. We waren allemaal blij verrast. De volgende jarige in de familie is Eva, maar ja als het een beetje meezit zitten we 2000 km zuidelijker.
Spannend hè? Mark kijkt me verbaasd aan. Heb ik iets gemist? Hij komt gisteravond Queeny halen en wil weer weggaan. Nou . nog één nachtje slapen toch? Dan schiet hij in de lach. Vandaag is hij jarig en wordt 41. Ik kan het zelf ook bijna niet geloven 41. Nu hebben we drie kinderen die alledrie al aan een midlife crisis toe zijn, al merk ik daar tot nu toe niet veel van. Het is wel een lekker gevoel dat je niet meer hoeft op te voeden. Adviseren mag af en toe, maar dat proberen we te beperken tot er om gevraagd wordt. Bij Rick gaan we nog wel eens de fout in. Die moet je niet zeggen: Breng je even iets voor me mee als je morgen toch komt? Zelfs voorzichtig zeggen: Als ik jou was zou ik uit het werk meteen even lekker douchen. Fout fout helemaal fout. Het is dat hij nu een nieuwe badkamer heeft, maar douchen doet hij op zìjn tijd en hij zegt niet wanneer. Mark zn vragen om advies heeft te maken met spijkerbroeken die zo lekker zitten en slijtage vertonen. "Als je nog even tijd over hebt?" Of de vraag of je Eva ergens vandaan wilt halen. Dat is geen straf. Zo zie je haar weer wat vaker. En Gerhard en Judith zijn in de ban van hun komende verbouwing. Het huis krijgt wat meer ruimte, een werkplek en een ruimere hal en een schuur waar nu de carport is. Judith weet precies hoe het worden moet en Gerhard heeft de financiën keurig op een rij en weet precies wat wel en niet kan. Wat dat betreft kunnen we rustig een paar weken op stap. Alleen . Nu heeft buurman Jans een haantje over. Hij kan niet bij de haan en kippen in het hok want ze staan elkaar naar het leven die hanen dan. Broer Wim had hem in Assen in de nieuwbouw en dat was geen succes. De buren werden te vroeg wakker. Nu zit hij in een te kleine kooi bij Jans in het stookhok te wachten of er bij ons een plekje is of . tja . Zullen wij dan is ons kippetje niet meer zo alleen? Maar Wim heeft zijn veto al uitgesproken. Hij ziet de boom bij het kippenhok al weer vol nakomelingen zitten en natuurlijk zullen dat allemaal haantjes zijn. Och Wim het is wel een leuk haantje en anders moet hij geslacht?? Wordt vervolgd.
Wat is dat leuk om zo maar een paar extra veulentjes in de wei te hebben. Ze moesten nu echt bij hun moeders weg omdat die dragend zijn en geen lebberend jong van vorig jaar kunnen hebben. Bij één merrie was het al te laat. Daarbij was zomaar een piepklein veulentje los gekomen, veel te vroeg. 't "Was net een klein hondtien", zei de eigenaar. "Ik had ze ok eerder mott'n breng'n", voegde hij er aan toe. Ze zijn nu mooi met zn vieren en die kleintjes zijn koddige dingen. Alle vier zitten ze dik in hun wintervacht. De kou deert ze niet. Voor het eerst ben ik weer naar schilderles geweest, een nieuwe groep want ik ga nu om de week, 5 keer in totaal. Maar nu moest ik gelijk al bekennen dat ik wat lessen ga missen wanneer we eind van de maand op zwerftocht gaan. Ik kreeg meteen adviezen: Heb je een goede caravan waarin je het warm kunt stoken? Weet je dat niet alle campings open zijn in de winter enz. Wanneer kom je terug? Op dat laatste kon ik geen antwoord geven. Gewoon als we er genoeg van hebben gaan we terug. Ook wel eens lekker om niks op tijd te moeten. We zien wel. Het was geen groot probleem want morgenvroeg kan ik al een les inhalen bij mijn oude schildersgroep. Ik ben begonnen om de deel met koeien zoals dat vroeger was te schilderen, koeien met horens en lekker in het stro. Het lijkt nog niet erg, maar dat is altijd in het begin. Pas na een derde poging denk ik: het kan nog wel wat worden en als het dan nog een keer lekker gaat zie ik: het wordt wat. En àls het wat wordt mogen jullie het zien.
