Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
30-05-2008
De Swingbridge
Er werd vanmorgen flink gespoten en gesmeerd met anti- mug, in dit geval anti- sandfly. Iedereen heeft ineens heilig ontzag voor die kleine op onweersbeestjes lijkende lastpakken. Ook de after bite wordt al driftig aangesproken. t Zijn sekreten. Je kunt je het beste niet douchen. Stinkende mensen daar hebben ze een hekel aan.( opm .? natuurlijk Dick) Steeds vertrekken Frans en Lya als eersten en meestal volgen Frans en Rietje al snel daarna. Ik wil niet steeds de laatste zijn, roept Greet iedere keer. Ach wat maakt het ook uit. Ik hebbe mien thee nog niet op, zei Ben pas nog, toen wij vertrokken. Zo heeft ieder zn eigen ritme. Gisteren kwamen we nog bij de Swingbridge. Het zou een toeristenattractie zijn. Dus wij ook 5 dollar de man betaald en gaan op weg naar de brug een smalle brug helemaal van touwen gemaakt. Durf jij dat?, roept Greet me toe die aan de kant op haar Jan zit te wachten. Ik loop wiebelend 5 m. achter Wim aan de brug op. Die begint me heen en weer te zwabberen. In de verte komen ons een heel stel mensen tegen. Dan zie ik ineens de diepe kloof waar we overheen zouden moeten . Afgelopen dat doe ik niet. Mn maag krimpt al helemaal in elkaar. Wim wel hij wel . Hij zegt altijd dat hij zon hoogtevrees heeft. Nou dat hoef je dus van nu af aan niet meer te geloven. Petje af Anda dat je dat gedaan hebt! Je kunt ook terug met een of andere schietstoel waarmee je met een rotgang naar de overkant geslingerd wordt. Ze verzinnen wat .!! Na de Pancake Rocks ( net een stapel..inderdaad pannekoeken) en Blowholes in Punaikaki rijden we door naar Hokitika waar we in zon groensteenatelier mooie sieraden zien maken. We komen verscheidene keren over een One Line Bridge, die ook gebruikt wordt door de trein, een raar idee. Maar we weten ondertussen dat er in Nw Zeeland niet veel treinen lopen. Dat scheelt.
We zitten nu in Kaiteriteri, aan een baai...warm...en we lassen een dag in met luieren, wasje draaien, lezen,...gezellig teuten en strand!! O.o dat wordt huilen vannacht"!, zegt Loes als ze Wim z'n rood/bruine borstkas ziet. Gelukkig valt dat mee. We hebben heerlijk gegeten in het restaurant met de groep gisteravond en als je soms denkt dat we de sint hier mislopen...mis! Er worden briefjes getrokken en...aan het werk voor de 5e december! Marijke heeft daar heeeeelemaal geen zin in, maar haar Dick wel. Dus probleempje opgelost. Na de rustige dag gaan we nu op weg naar Westport aan ... jazeker de Westkust. Bij een stop kopen we kiwi's, want dit is een fruitgebied. Daarna stoppen we weer...maar zijn snel weer terug in de camper!....SANDFLY'S. Anda had ons gewaarschuwd. We zijn voorbereid. We spuiten dat het een lieve lust is. Het is een prachtige rit. We zouden hier zo wel willen wonen. We zien deze vogels in een soort balts. Ik moet hun naam nu toch echt opzoeken. En nu zijn we dan even in Murchison om het Visitors Centre van de aardbevingen te bezoeken. Hier rijden we dan vanuit Westport op weg naar Franz Josef, een route van 290 km. We komen weer langs de Seal Colony. Gisteren hebben we de zeeleeuwen nog met elkaar zien spelen in de zon of lekker luieren op een steen. Onverwacht gingen we gisteravond nog naar een Beach Restaurantje. Lekker, gemakkelijk en gezellig! Buiten staat een prachtig uitgesneden zeeleeuw met welp. Een oude Kauriboom is hiervoor gebruikt. Het was erg lawaaiig in het kleine restaurant. Een kippenhok was er niks bij. Riet vraagt bij het weggaan op haar Sallands aan een mevrouw uit Wales:Hej ok nog las ehad van ons gekakel? Pardon? Ze moeten er allebei om lachen, maar met zn allen komen we er wel uit. Riet is nergens bang voor en praat met iedereen als het moet met handen en voeten. We rijden op dreigende hoge bergen af. We komen langs Greymouth. Hier zou de meeste regen van NW Zeeland vallen, zon 3 x zoveel als in Nederland. Het is een woest gebied hoge heide- en andere struiken: Het Paparoa National Park. En we krijgen inderdaad een buitje. Er is hier ook bijna geen verkeer.
"Is het voor alle gezindten", vraagt Dick wanneer hij bij ons in de lift wil stappen op de Interlander Ferry. Hij blijft grappig... en dat zo vroeg op de morgen! We gaan op zoek naar een comfortabele plek voor de komende 3,5 uur. Iedereen heeft slecht geslapen. Stel je voor dat je de wekker niet hoort! Om 7 uur staan we al met de hele club op een rij te wachten, terwijl we pas om 5 voor half 8 aanwezig hoeven te zijn.We gaan naar Picton aan de Nelson Bay. Bets is zo bang om zeeziek te worden dat ze gelijk een tabletje neemt en naar het bovendek vertrekt. Martien als een trouwe waakhond achter haar aan. Ben loopt met een dikke sjaal om. Ja...ja... een stijve nek. Lastig! Riet heeft hem al gemasseerd. Verder gaat het zoals het hoort en om half 12 begint het tweede deel van onze reis: Het Zuidereiland!De prachtige fjordenweg heeft vele bochten... "Iej zollen d'r kromme tene van kriegen", zegt Riet, wanneer we elkaar weer terugzien bij het Abel Tasman monument, dat in 2000 onthuld is door de burgemeester van Grootegast. Hier staat Addo Anno Mulders, 51 jaar geleden geemigreerd vanuit Bathmen, op ons te wachten bij de Nederlandse vlag. Hij vertelt over Abel Tasman die hier 350 jaar geleden aan land kwam. Het landschap is afwisselend van steil en bochtig...naar vlak met fruitbomen, maar onveranderd .....mooi!
We hebben hier maar 1 dag en besluiten naar het Nationaal Te Papa Museum te gaan. We zijn boven op de 4e verdieping bij de kunst afdeling begonnen en op ons gemak zo afgezakt naar beneden.Natuurlijk weer samen met Ben en Riet. Ja, er stonden meer van onze campers op de parkeerplaats en we komen steeds reisgenoten tegen. Gijs heeft zelfs een prachtige trui gekocht van merinowol, gemengd met possum heel mooi. Het is heel interessant om de verhalen van immigranten te horen en te zien. Wat heeft ze bezield om naar Nieuw Zeeland te komen. We zien ook al veel over het Zuidereiland. Spannend, want morgen gaan we met de ferry over!! Riet vindt ook iets voor de wichter, maar dat zal ik hier niet verklappen! En na de cappucino met gebak gaan we op weg naar de Botanische Tuinen van Wellington. We gaan met een kabelbaan naar boven en gaan op weg naar de rozentuin. Nooit zoveel soorten rozen bij elkaar gezien en zo groot en zonder luis of zwarte vlekken. Weer terug bij de camper van Ben en Riet komen we Dick en Marijke tegen. Ook zij liften mee naar onze Hutt Park Holidaypark Camping. De 3 mannen zitten voorin. Hoe komt het toch dat we er veeel langer over doen? Nu zitten we opnieuw met een glaasje wijn en een blokje kaas bij te komen van de mooie dag. Morgen .om half 7 gaan we al rijden!![/b]
De mannen vermaken zich daarna ook, ondanks het feit dat Riet en ik de kans pakken om winkel in winkel uit te kleppen in dit toch heel aardige stadje. Dat is het voordeel als je met zn vieren op stap bent! De Art Deco stijl is overal te herkennen. De architect Hayes die de nieuw te bouwen stad ontworpen heeft, heeft ook het huis van onze buschauffeur indertijd in 1914 ontworpen voor zijn grootvader. We ontmoeten een Ierse, die 8 jaar geleden naar Napier kwam, verliefd werd op de stad ( misschien ook wel op één van de inwoners) en nooit meer weggegaan is!. We besluiten de middag lekker lui in onze stoeltjes aan het strand. Het leven is goed! De weg naar Wellington is 324 km. Het lijkt een heel eind, maar we lassen onderweg regelmatig even een stop in om koffie te drinken, soepje te maken, een middagdutje. Dan komen we op de route het Wildlife Centre tegen. Je denkt gelijk aan allerlei wilde beesten, maar nee .de beesten leven natuurlijk wel in het wild, maar geen leeuwen buffels of adelaars hier , maar allerlei kleine papegaaisoorten en andere vogels die beschermd worden. Er is een hele mooie Bushwalk te wandelen in ong. 40 min. Je waant je echt in de bush. We zien ook hele dikke palingen. We treffen het. De Kakas worden om 3 uur gevoerd. Het is ook een soort papegaai die hier beschermd worden, maar het heel goed doen. Ze zijn cheeky volgens de uitleg en inderdaad proberen ze je te laten schrikken door luid krijsend vlak over je heen te vliegen! Dan op naar het Kiwihuis. Hier is het nacht en wanneer je een poosje wacht zie je de Kiwi rondscharrelen en met zn lange snavel in de grond prikken op zoek naar voedsel. We zijn er een beetje stil van. De Kiwi heeft nogal wat vijanden, heel anders dan de possem. Ooit zijn in 1920 3 possums uitgezet in Nw Zeeland. Het was een gebeurtenis waarbij de schoolkinderen vrij kregen. Nu zijn er ong 80 miljoen van en ze worden van alle kanten bestreden omdat ze alles opvreten en vernielen. Het is voor de Nieuw Zeelanders een sport om ze dood te rijden
Ook geïnteresseerd in dierenportretten, landschappen of dierenprentenboekjes? Welkom op www.hettysite.nl !
You are very lucky today, zegt dan onze gids. De invalchauffeur van Gannet Tours van die morgen is gelijk één van de eigenaren van de onderneming. Hij nodigt ons uit op zijn Homestead, een landgoed met prachtig uitzicht, bloeiende rozen en bougainville. Het is prachtig in stijl ingericht. Zijn bet-overgrootvader vestigde zich hier al in 1854. Zijn grootvader had dit huis in 1914 laten bouwen, maar sneuvelde zelf in Galipoli in de 1e W.O. Het is interessant te horen hoe zon Nieuw Zeelandse familie hier iets moois opgebouwd heeft. Er volgt nog een tocht naar het uitzichtspunt van de Te Mata Peak. Het is zo warm dat de mussen dood van het dak vallen. Dan is de airco stuk van onze bus. Er wordt een nieuwe bus gecharterd kun je nagaan hoe warm het was! Daarna volgt een tour door de omgeving en een rondleiding inclusief diner op Wijngoed Mission, dat ooit gesticht werd door monniken en in stijl gebleven is. Me dunkt een volle, maar geweldige dag!
Ik heb op mn verjaardag nog nooit 30 mensen op mn terras gehad, zegt Aagje. We hebben haar toegezongen. Henk heeft verklapt dat bij hun thuis de jarige altijd een hoedje van papier op gezet krijgt. Dus ook hier. We hebben allemaal onze stoelen en koffie zelf meegebracht en Henk snijdt met verve de taarten aan. Daarna hebben we een héééle vrije dag. Daar nemen we dus van ..tot een uur of 2. Ja een stad die in Art Deco stijl weer opgebouwd is na de aardbeving moeten we toch wel even gaan zien. Maar de mannen .ja ja Wim en Ben hebben nog meer voor ons in petto. Het uitzichtspunt hoog ja heel hoog aan het eind van de boulevard moet nog beklommen worden met de camper. Dus dat gebeurt. Met het zweet op de rug stappen Riet en ik na de smalle steile weggetjes boven uit. We worden gelijk als een verzoenend gebaar getracteerd op een ijsje. Maar het uitzicht is inderdaad om over naar huis te schrijven.
[b]Land in zicht, roept de matroos vanuit het kraaiennest boven in de mast van het schip. Kapitein Cook is al weer een hele tijd op zee met zijn schepen. Hij denkt .. : hier kunnen we dan mooi water en eten aan boord halen. Ons eten is bijna op! Zijn donkere hutjongen is op Tahiti bij hem aan boord gekomen. Hij helpt kapitein Cook overal mee en is steeds bij hem. Nu gooien de matrozen hun anker uit en gaan aan land om voedsel en water te zoeken. Er is nog niemand te zien Maar de Maoris, die hier wonen hebben de schepen allang gezien en . ook die donkere jongen. Dat is één van ons denken ze. Hij is net zo donker als wij. Oohhh!! Dan gaan een stel Maorie-krijgers er op af .pakken de donkere jongen en gaan er met hem vandoor! Wat vreemd hij praat wel anders dan onze kinderen!... Dat laat kapitein Cook niet op zich zitten en laat de kanonnen aan boord bulderen!. Wat een schrik bij de Maoris. De zwarte hutjongen bedenkt zich geen moment .duikt van de rots af in de zee en zwemt naar het schip terug naar zijn kapitein Cook. Die noemde die kaap van toen af aan Cape Kidnapper.[/b]
Op 3 februari 1931 werd Napier bijna helemaal verwoest door een aardbeving met een kracht van 7,8 op de schaal van Richter. Later werd het weer opgebouwd in de toen populaire Art Deco stijl. En dat gaan we deze dagen bewonderen. Dit is het Kennedypark in Napier, de mooiste camping tot nu toe, zowel om te zien als het sanitair. Bij de Harara Falls was het uitzicht ook fantastisch, maar het sanitair brrrr . Je kon er je kont niet keren. Nu zie je iedereen sjouwen met bakken wasgoed. Bets wast het meest zo te zien! Op dit moment wordt Ben onder handen genomen door Riet coupe Herman de Bijker. Ook Dick, nee de andere Dick meldt zich om bijgewerkt te worden, anders heeft hij straks zon wit randje in zn nek omdat de zon daar niet bij kon! Marijke noemt het gewoon coupe kaal. 22-11 Het was werkelijk een topdag gisteren! We hadden een excursie naar Cape Kidnappers en de Jan van Gentenkolonie. De tocht er naar toe gebeurde met smalle bussen met hele grote wielen. Onderweg moesten we wel een paar keer de ogen dicht doen . Zon afgrond ... Greet had het niet meer! Ze zat helemaal verstijfd de andere kant op te kijken. Ik zat hier ook niet op te wachten. Maar wanneer je wat zien wilt Dit gebied is opgekocht door een Amerikaan en wordt goed onderhouden. Je kunt er golfen tegen een fiks bedrag en voor 1000 $ per nacht overnachten. Helemaal boven weten we niet wat we zien zoveel vogels bij elkaar. De Jan van Genten zien ons amper. Ze zien alleen elkaar en zijn druk met elkaar het hof maken, eieren uitbroeden of jongen verzorgen. Er zitten hier wel 2200 paren. We kijken onze ogen uit! Tussen de middag is het heet. We kopen een broodje en een cappucino. Dit is het warmste deel van Nw Zeeland.
Dan start de zoektocht naar het Visitors Centre van de geothermische electriciteitscentrale van Wairakei. We bekijken een video om te zien hoe hier met behulp van het hete water dat hier overal uit de grond komt electriciteit wordt opgewekt, dat 5% van Nieuw Zeeland van stroom voorziet. We rijden op aanraden van Dick en Carla nog naar boven om neer te kijken op het complex. We ontdekken nog iets voor de jongens, de grote dan nee, we verklappen nog niets [/b]Hier zitten we dan aan ons Oostelijk Thuisfront. Toevallig kwamen we naast Ben en Riet te staan. We hebben een picknicktafel gescoord en praten de reis van vandaag door. We rijden niet samen, maar tussendoor trekken we veel met elkaar op. Wim heeft last van vliegen. Ze zitten er ook uitdagend bij die beide mannen..allebei in hun blote bast! Nu doen ze even hun ronde op de camping. Wat is het vandaag voor dag, vroeg Wim vanmorgen. Ik heb het gevoel dat het iedere dag zondag is! Leuk gevoel toch! Het is zon prachtige dag! Mooi weer! Geweldige natuur onderweg! De brem die onderweg zoveel te zien is wordt langzaam vervangen door wilde gele lupinen. Wanneer we dichter bij de kust komen worden de boerderijen met merinos langzamerhand vervangen door wijngaarden, lavendelvelden en boomgaarden. We kopen flink wat fruit in. Er zijn nu ook kersen. Lekker! Wat wil een mens nog meer!
De geothermische electriciteitscentrale 2 x De Huga Falls
Zaterdag....een vrije dag. Er is genoeg te doen. We overleggen met Ben en Riet om samen wat te ondernemen. Het wordt een kijkje in de stad...prachtige gebouwen -veel Engelse invloeden- ! Badhuizen...en overal die stomende modderpoelen en geysers. En dan.... het Agridome, mijn keus. Wat dat is? Natuurlijk een demonstratie met alle soorten schapen die hier in Nw Zeeland voorkomen. De man geeft een erg leuke show met honden erbij en eenden. Ook de Australian Shepherd toont zijn kunsten door over de schapen heen te lopen. Die kan ook in zijn eentje 2000 schapen aan! We hebben genoten! Tja toen moest er nog brood ingeslagen worden en wijn. Dat was even zoeken, maar ....we zijn op tijd voor onze avond bij de Maories![/b] Vanavond nemen we een duik in de Maoriecultuur. We maken een echte Hangi mee, met zang en dans, een begroetingsceremonie, een tocht in het donker langs bijzondere bomen, bronnen, glimwormen enz. Eduard was door ons aangewezen als Chief en hij werd begroet door de Maori. Hij deed het perfect- hij pakte een teakje op en begroette - 2 x neus tegen neus ( hongi) en vertelde dat hij in vrede kwam uit een land helemaal aan het andere eind van onze aardbol. Het was een geweldige avond met Maori-entertainment. Als laatste optreden lieten de jonge mannen zien hoe ze indruk konden maken op de meisjes...met veel stoer doen, geschreeuw, tong uitsteken en rollende ogen. Ze hoeven voor hun conditie in elk geval niet bij de voetbal. Bij ons rijden ze rond op opgevoerde scooters of in een sportief autootje! Zelfde effect! Daarna kregen we de Hangi, een maaltijd die in de grond gaargestoomd was, opgediend. Erg lekker...kip, lam, zoete aardappelen, mais met rijst ... Niks mis mee! Tenslotte nog de mooie wandeling in het donker met alle geluiden van muziekinstrumenten en zang op de achtergrond. Bij de plek met de glimwormen was het even: "Torches out" Een echte "secret place"![/b]
Geïnteresseerd in dierenportretten en dieren prentenboekjes? welkom op www.hettysite.nl
Onze gids Frans had vanmiddag weer iets leuks georganiseerd! We gingen samen in een aantal campers naar Waimangu om daar in de omgeving van allemaal dampende kraters en warmwaterbronnen te wandelen. En het aardige was: Je kon met de bus terug! Wij gingen met de camper van Ben en Riet. We waren helemaal beduusd van zoveel moois. Het wandelen was vooral het eerste stuk goed te doen. Daarna pakten Riet en ik de bus. Ik had geen kaart Wim had die in de rugzak, maar op mijn mededeling dat ik mijn husband kwijt was, mocht ik natuurlijk toch mee. Iedere keer wanneer de chauffeur me later weer zag, vroeg hij of we de mannen al teruggevonden hadden. Lachen!... We hebben een paar pukekos gezien. Het was een heel aparte belevenis om temidden van al dat gebubbel ja echt heet water waar je je vingers aan brandt gewoon te wandelen. Riet kletst me de oren van de kop. Die kan er wat van! Maar we vinden dat alleen maar erg gezellig. De familie van beide kanten is natuurlijk al volledig doorgelicht dat begrijp je! Morgen? Richting Lake Taipo![/b]
Man..man, wat kan 305 km lang zijn als je daarvan minstens 250 km in bochten stijgend of dalend af moet leggen! Dan komen we ook nog bij de hot water Beach, waar het helaas vloed is en er weinig in te graven valt in warme blubber! Maar wel een plek om even koffie te drinken. Overal zie je onze campers komen en gaan en met een zwaai of tuutje begroeten we elkaar. In Pahia is onze volgende stop en met Dick en Marijke en Annemiek en Bart praten we even bij! En...ik vind ineens een internet café, waar we foto's kunnen mailen en is de site weer bijgewerkt. Wim maakt daar nog even de blitz bij het meisje in de shop door al struikelend binnen te vallen. Later na haar waarschuwing "Mind the doorstep" komt ze niet weer bij als Wim achterstevoren de winkel verlaat! In de "Bay of Plenty", een fruitgebied, drinken we een cappucino in het Kiwi Inf. Centre. En dan.... eindelijk Rotarua. Al kilometers ervoor ruikt het naar rotte eieren... overal zie je dampende modderpoeltjes, ja...ook in de stad! Het heet niet voor niets Sulfer City!! Ik lig al om half 10 plat. Het "bij-rijden" is geloof ik nog vermoeiender dan zelf rijden. Ben en Riet gingen via een goudstadje en kwamen via een alternatieve route. Ben vroeg zich in the middle of nowhere nog wel even af waar toch z'n reserveband zou zitten voor het geval dat....[/b]
"Ik holle ok niet zo van lopen", zei Ben gistermorgen. Hij nam Annie en mij mee in de camper naar de Driving Creeck Railway. Riet wel! Alleen toen ze later terug kwam had ze arm en been behoorlijk geschramd. Ze lachte toen ze vertelde dat haar "wichter" nu aan haar konden vragen of ze de kleren nog heel had! Dat werd haar vroeger nl nogal eens verweten wanneer ze gevallen waren, dat ze daar altijd eerst naar vroeg! Iedere keer denk ik dat we het mooiste van Nw Zeeland wel gezien hebben, maar deze plek is ook weer prachtig. Er wordt hier veel op mosselen gevist. Op de camping is zelfs een plek om vis schoon te maken. Om 5 uur hadden we een "Happy Hour", glas en stoel meebrengen! Voor de rest zorgen Lya en Janny! Het wordt nog steeds gezelliger. En aan het eind van de dag tot besluit: een wijntje bij Ben en Riet.[/b] Dat moet wel een Nw Zeelander of Australier zijn! Op blote voeten loopt een jonge man door het scherpe grind naar het toiletgebouw. Karen vertelde laatst dat hier veel kinderen het liefst op blote voeten lopen. Van Jennifer weet ik dat zij dat in Australie ook het liefst deed. Gisteren zei ik nog: "In dit land had ik wel geboren willen worden". De relaxte levensstijl spreekt me erg aan. En het "Enjoy your day" bij het afscheid telkens klinkt heel overtuigend. Het is net of bij Dick en ook anderen het haar witter en de gezichten bruiner zijn geworden. Vandaag wordt Rotorua, het centrum van de Maori cultuur bereikt![/b]
