31-08-2012 om 19:16 geschreven door hetty  

Wim schudt regelmatig z’n hoofd als hij me bezig ziet. Iedere keer als ik uit de auto stap of voor ik er in ga, sta ik even gebukt om onkruid tussen het grind weg te halen. ‘Straks mo-j et weer bezuren… dan ku-j niet op of neer dat wet ik noe al’. Hij heeft gelijk want na dat bukken wordt het er met mijn rug niet beter op. Maar ja… het is of de spuit met gif, of overal anti- worteldoek onder het grind… of toch maar wieden. Ik bewandel de tussenweg. In juni als het te erg wordt hanteer ik de spuit en na die tijd probeer ik de schade beperkt te houden door stukje voor stukje het gras en onkruid er uit te trekken. De viooltjes die de kop opsteken laat ik staan net als het vingerhoedskruid als het een beetje aan de zijkant groeit. ‘O kijk eens’, zei een vriendin pas, ‘hebben jullie het kleine wilgenroosje? Dat heeft goede invloed op de prostaat’. Zij maakt regelmatig smeerseltjes, thee en drankjes van kruiden. Weegbree is goed voor de longen en daar hebben we ook genoeg van. Haar zelfgemaakte brandnetelzalf hebben we altijd bij de hand, helpt tegen jeuk door brandnetels en muggebeten. Een zalfje van het herderstasje zou ook een rustgevende werking hebben en staat ook voor het grijpen.
Zonet kwamen we thuis van het opbouwen van de expositie in ‘het Hoefijzer’, ik stap uit en zie meteen deze dappere. Zomaar midden op de inrit staat ze mooi te wezen. Zeg nou zelf….

30-08-2012 om 08:39 geschreven door hetty  

Het kleine schilderijtje van een herder met schapen is geschilderd door tante Hermien en als het in de vitrine past, gaat het ook mee.

Mensen houden van verzamelen. Ik heb wel eens een hele verzameling sigarenbandjes gezien en postzegels. Dat had voor mij weinig zin want pa rookte volgens mij alleen Willem II. Een goede kennis van ons heeft meerdere verzamelingen in vitrines in haar woonkamer. Dat zijn wel kleine dingetjes want anders zou de kamer te klein worden: vingerhoedjes, allemaal met een verhaal. En poesjes waarvan ze er twee in levende lijve heeft en de rest bestaat uit beeldjes en schilderijtjes.
Het zal jullie niet verbazen dat het bij mij schapen geworden zijn. Niet dat ik dat van plan was, ik zie ze natuurlijk het liefst in levende lijve, maar zo ongemerkt kwam er in de loop der jaren een klein formaat schaap bij op de plank in het kleine kamertje. Bijna iedere vakantie vind ik er wel een die ik niet kan laten staan en de reis naar huis meemaakt. En dat is onderhand een echte verzameling geworden met o.a. exemplaren uit Wales, Engeland en Schotland en Canada. Natuurlijk red ik er af en toe ook één uit een kringloopwinkel.
Toen de man die de exposities verzorgt in ‘het Hoefijzer’, het dorpshuis in het mooie oude Zuidbarge, me vroeg om te exposeren, leek me dat wel wat. ‘We hebben ook een vitrinekast’, zei hij. ‘Daar zoeken we ook nog wat voor… heb jij misschien een idee?’
En ineens schoot me de verzameling schaapjes in de gedachten. Ik zou het kunnen combineren met wat je met schapenwol kan doen. Dat gaat dus deze week nog gebeuren. Gisteren heeft een schoonmaakploeg vrijwilligers het dorpshuis de jaarlijkse schoonmaakbeurt gegeven voor de nieuwe start van het seizoen. En dan is de expo aan de beurt. Ik heb al het een en ander klaar staan. Bij de schilderijen moet de Canadian Moose de blikvanger worden en de vitrine wordt helemaal ‘Schaap’.

28-08-2012 om 20:41 geschreven door hetty  

Onze trouwe oppassers Ben en Niesje waren natuurlijk van de partij.

Zondagavond--Ik kan me niet herinneren dat het zulk slecht weer was op 26 augustus, wel dat we door de warmte bij de Kota onder de bomen gingen zitten. Maar desondanks leek het wel een inloophuis vandaag. De felicitaties via post, mail, telefoon en facebook stroomden binnen en kwamen familie en vrienden langs.
Ik werd weer bijgepraat over George,het duivenkuiken die het goed doet en steeds mooier wordt.
Robin kwam wat eerder tussen de buien door om nog even zijn Frans op te poetsen voor de anderen kwamen. Hij doet het goed op school, maar Frans is lastig, vindt hij.
Ik heb weer nieuwe bloemen voor binnen en buiten en allerlei aardigheidjes. Robin en Eva gingen ogenblikkelijk aan de gang met spelletjes, Master mind en Levensweg doen het nog steeds goed.
‘Voel je je nu echt jarig?’, vroeg Wim me straks. Ik kan het alleen maar beamen. De geplande barbecue is vanwege het weer voor het eerst op mijn verjaardag omgezet naar een stevige pan nasi mèt…. pindasaus.
En dat ging er prima in. De Finse kota werd ook dit keer gebruikt voor een hapje en een drankje, maar op een gegeven moment kwam het mannelijk deel in ganzenpas weer naar binnen. Het was precies 7 uur, denk je dat het voor die heerlijk ruikende nasi is, maar ze zaten ogenblikkelijk in het gelid voor de voetbal.
De buurtjes met Frank, Daan en Tim waren intussen ook gearriveerd en Eva wierp zich op als entertainer voor de kids en organiseerde rondjes hardlopen. Zelfs Daan zette zijn beste beentje voor.
Intussen zijn Ben en Niesje en de kinderen weer op huis aan. Alleen Rick bleef nog even voor een kopje koffie en dan is de rust weergekeerd in Huize Schoolpad. Ook mooi!

27-08-2012 om 13:27 geschreven door hetty  

Eenmaal per jaar gaan we als slot of misschien juist aan het begin van ons expo-seizoen een middag op stap. Gewoon wat nieuwe ideeën opdoen met elkaar. Co is de organisator. Die kent alle plaatsen waar kunst beoefend wordt in de omgeving. Zo gingen we vandaag richting Westerwolde en het Oldamt in Oost Groningen. Wat een prachtige rit was het al.
We hebben in Bellingwolde een bijzondere meubelmaker ontmoet, Wim Mulder, die samen met zijn vrouw het meubelatelier Allerhanden runt. Hij is een fantastisch meubelontwerper en is op het ogenblik daarnaast bezig zijn opgedane kennis door te geven aan anderen. Hij ontwierp de Sedes 5000, eigentijdse vormgeving en zit als gegoten. Niet alleen een vakman maar een bijzonder mens waarmee je meteen een intens contact maakt. Hij werd geraakt door de levensfilosofie van het Boeddhisme en had het over een bijzonder boek dat hij aan het lezen was: Zelfcompassie van Kristin Neff. Wanneer je door iemand geraakt wordt en in plaats van in het verweer te komen je afvraagt waarom je dit gedrag zo raakt, kun je hier gemakkelijker mee omgaan en na verloop van tijd je eigen frustraties of trauma’s los te laten. Herkenbaar.
Je kon hier voor heel redelijke prijzen prachtige meubels kopen en allerlei houtkunst. Hij was net bezig een teakhouten bak af te werken. Zonder afwerking zou hij als vogeldrinkbak of plantenschaal buiten kunnen staan. We namen hem mee… ik ben immers binnenkort jarig en Wim is altijd blij als hij weet wat ik mooi vind.

26-08-2012 om 09:17 geschreven door hetty  

25-08-2012 om 09:13 geschreven door hetty  

Begin april kwam ze… een klein Drents heidelammetje. Haar moeder was waarschijnlijk wat in de war toen ze het kleine ding van zich afschopte. Ze had net haar tweede lam gebaard en deze eerste had een andere ooi uitgezocht om een poging tot drinken te wagen. Moeder rook wat afwijkends en het was gebeurd met de moederzorg. Het nieuwe lam accepteerde ze wel. En zo kwam het kleine ding in de armen van Rob hierheen. ‘Je weet toch wel dat het veel werk is… een lam aan de fles?’ Ja dat wist ik intussen wel, maar ik vind het steeds weer ontzettend leuk. Ze ging in het hok naast de open haard dat indertijd al voor de pups van Kim en Scott gemaakt was van de bodem van het huwelijksbed van Willem en Hillie. Het doet sinds die tijd al tien keer dienst voor pups of lammeren. Geesje kreeg er even later gezelschap van een tweeling Schoonebeker lammetjes waarvan de moeder dood ging. Toen het stel na een paar dagen wat minder voedingen per dag nodig had gingen ze naar de wei en ’s nachts in de schuur. Een maand later was het zover dat ze bij de ooien en hun lammeren in de wei mochten. Het was een genot om ’s avonds naar het gespring en geren te kijken van dat jonge spul. Helaas liep het met de tweeling minder goed af. Ze kregen Myasis.. ondanks de voorzorgbehandeling van Rob. De blauwe vlieg had eitjes in hun vacht gelegd en de maden deden in korte tijd zoveel kwaad dat ze het uiteindelijk niet overleefden…..
Maar Geesje zoals ik het Drents heidelammetje noemde, had nergens last van. Een paar weken geleden werden de lammeren gespeend. De moederooien kunnen zo weer op krachten komen voor het nieuwe dek seizoen en de lammeren gingen naar hun eigen wei met soortgenoten.
‘Moet je niet even afscheid nemen van Geesje?’, vroeg Rob. Natuurlijk! Maurice die eigenlijk de man is van de Drenten maakte snel een foto met zijn mobiel. Zo heb ik nog een tastbare herinnering aan dit ontzettend grappige lam. En er is me nog een foto beloofd van Geesje tussen haar soortgenoten waar ze al helemaal in de groep is opgenomen.

24-08-2012 om 08:55 geschreven door hetty  

De Haar, geschilderd door tante Hermien Aartsen- Bijenhof.

Ik begin nu te snappen waarom de jeugd en natuurlijk ook een categorie ouderen constant met hun mobiel bezig zijn. Ze moeten gewoon even kijken of er weer nieuwe post op Facebook is, want niet alleen je eigen post is te zien maar ook dat van je Facebookvrienden. Het zijn leuke, snelle contacten. Alleen wil ik dan na een opmerking vragen beantwoorden of onduidelijkheden uitleggen, dan lezen al die 30 (bij mij dan) of 400 bij sommige anderen dat ook. Ik mis dan gewoon mijn eigen stukjes die ik hier gewend ben te schrijven. Ik ben eigenlijk meer een verteller met een fotootje erbij dan een fotograaf met een regeltje uitleg. De winterfoto van ons huis aan de achterkant leek blijkbaar zo op het boerderijtje de Haar in Vorden waar we geboren zijn, dat bij neef Jan z’n herinneringen aan de oorlogstijd weer boven kwamen. Hij was zo’n opgeschoten jongen die veel bij ons op de Haar kwam voor een bordje roggemeelse pap. Hij heeft er ook wel gelogeerd en bij razzia’s bracht hij met vader Hendrik Jan de nacht door in een deel van het kippenhok bij de spoorlijn, waar hout lag opgeslagen, en waar de ratten door het stro ritselden. Hij vertelde over het wassen 's morgens onder de pomp en de deel van 'de Haar' waar de teil werd neergezet voor het zaterdagse bad, samen met onze vader Hendrik Jan. Wel bijzonder dat zowel Diny als ik uiteindelijk, toen de kans zich voordeed, in een vergelijkbaar boerderijtje terecht zijn gekomen. Zonder deel....dat wel!

23-08-2012 om 09:52 geschreven door hetty  

Ik begin weer leven te vertonen na die paar dagen verplichte rust. Er is een gevoel van wakker worden. De loomheid valt van me af. Bij Wim is het anders. Die lijkt geen hinder te hebben van de hitte, maar begint te steunen bij iets lagere temperaturen. Vanmorgen deed hij zijn rondje langs onze menagerie op z’n slippers en kwam melden: ’Ik zie dat kleine lam niet’. ‘Bu’j d’r dan al hen ewest?, vraag ik, want de vier schapen met dit lam lopen in de achterste wei. ‘Op mien sloffen zeker?, het gras is behoorlijk nat van de dauw. De laarzen gaan aan en ik loop ook mee. Ze moeten me niet aan mijn schapen komen. Erg genoeg dat laatst zomaar een lam gestolen is, hebben ze mee door de wei moeten sjouwen, twee keer over schrikdraad plus sloot gesprongen, nooit meer iets van gehoord of gezien. Wim moet heel dichtbij komen voor de schapen in de benen komen, het lam lag lekker tegen zijn moeder aan. Het eerste wat hij doet is onder z'n moeder duiken voor een extra teugje melk. De dag is weer goed. En die foto van gisteren…? Vergeet die maar gauw… dit is ook mooi!

21-08-2012 om 20:41 geschreven door hetty  

Heel.. heel even verlangde ik naar dit plaatje.

Zondagavond--Het was de aller-heetste dag tot nu toe. De mussen vallen dood van het dak, is er een uitdrukking voor. Deze hittegolf wordt al vergeleken met de zomer van 1994. We woonden net hier aan het Schoolpad en alles was geregeld om op vakantie te gaan met de caravan. Ben en Niesje pasten toen ook al op. Onze eerste stop was Zuid Limburg, een mooie natuurlijke camping. Ik weet alleen nog dat het te warm was om te wandelen en dat we de hele dag met onze stoel met de schaduw van dat ene kleine boompje mee schoven. En ik dacht aan al die bomen die bij ons eigen huis staan. Heel even dachten we eraan om terug te gaan, maar we kozen toch voor de Bretonse kust.
Het spijt me nu dat we geen groot bad in de tuin hebben zoals veel anderen. Ik was er gisteren beslist languit in gaan liggen. Het beste kun je met zulk weer boodschappen gaan doen in een supermarkt, maar die waren toen niet open. Ik kan me herinneren dat ik op 18 jarige leeftijd nog eens in de waterbak van de koeien ben geplonsd, die laatste zomer op de Boomgaard. Toen zal het dus ook flink op temperatuur zijn geweest. Gisteren werd het dus rust, even vlierbessenlimonade drinken bij Susan waar we uit de kerk aan gingen en toen lekker languit en weinig doen… nou je af en toe kijken of er al weer een nieuwe vriend(in) zich op Facebook had gemeld. Tot nu toe vind ik het een leuk communicatiemiddel, maar de tijd zal het leren.
Vannacht deden de beide ventilatoren op onze slaapkamer hun best en we sliepen met alleen een laken over….

21-08-2012 om 11:24 geschreven door hetty  

Het is gebeurd. Ik ben overstag. Ik had het niet gedacht maar ik ben ’op Facebook’. Eerst had ik me aangemeld maar kon het vervolg niet vinden, vandaag was het ineens raak. Terwijl ik een aantal ‘vrienden’ op dat Facebook aanklik, krijg ik ogenblikkelijk al van vier een reactie dat ze graag vriend willen worden. De rest volgde in de loop van de middag. Wat het precies voor me gaat betekenen weet ik niet. In elk geval kun je zo gemakkelijk contact leggen met familie en vrienden èn andersom natuurlijk. Wat ik leuk vind zijn de prachtige, vaak veelzeggende foto’s van familie en vrienden. Soms vergis je je. Ik had Nancy Eggink aangeklikt in de veronderstelling dat het Nancy uit Denver was, maar het bleek haar schoonzus Nancy uit Wisconsin die met Kevin Eggink getrouwd is, zoon van Luella en Harold. Nancy uit Denver heb ik al eens ontmoet, maar Nancy Jo zoals Luella haar noemt nog niet. Er waren prachtige foto’s bij van hun gezin. Zou ze wel weten wie ik ben. Nou… daar kom ik gauw genoeg achter. De wereld wordt steeds kleiner op deze manier. Je wordt er wel nieuwsgierig van. Ik heb al contact met Jaap en Sjennie Harwig uit Zuid Afrika en verder veel van de jongere garde in de familie. Nou ja… broer Henk en zwager Ben en wat te zeggen van Dirkje waagden zich al aan dit communicatiemiddel. En deze laatste .. vond ik een uitdaging. Ik ben het fenomeen nog aan het uitproberen. Je kunt als je wilt je hele doopceel lichten, maar dat gaat me nog te ver. Het plaatje bovenaan vond ik het mooist het afgelopen jaar en herinnert me aan een indrukwekkend moment op de Olijfberg waar we een prachtig zicht op Jeruzalem hadden.
Voorlopig hou ik in elk geval eerst de website bij en verder laat ik het maar gebeuren…….

20-08-2012 om 21:24 geschreven door hetty  

20-08-2012 om 17:03 geschreven door hetty  

19-08-2012 om 14:27 geschreven door hetty  

Dan gaan we op zoek naar de Galerie van Ton Schulte en treffen het. We zien prachtige schilderijen die hij vaak ’s nachts in zijn atelier op de Kuipersberg schildert. Ze lijken nog intenser van kleur geworden. Ook hij maakt een ontwikkeling door. Hij heeft een heel eigen stijl ontwikkeld waaraan je toch kunt zien dat hij grafische technieken gestudeerd heeft vroeger. We worden erg aardig ontvangen. Ook de kinderenkrijgen alle aandacht. We mogen nog even naar een film kijken die gemaakt is toen de expositie in Osnabrück geopend werd.
En dan is het mooi geweest en gaat het weer op huis aan. Wel scoren we nog een ijsje bij Toscane. Dan mogen ze kiezen waar we zullen gaan eten. Eva is gek op Italiaans eten en Robin vindt dat best. Wim houdt niet van pizza’s maar toen we eenmaal in de Sardinese pizzeria waren moest hij zijn mening over Italiaans eten herzien. Dit ging er goed bij hem in.
En zo komt er een eind aan de logeerpartij en het dagje uit. Den Haag houden ze nog te goed.

18-08-2012 om 09:26 geschreven door hetty  

‘Köttelperen?’ Eva weet niet hoe ze het heeft. ’Daar heb ik nog nooit van gehoord’. Een voorbijganger in het Openluchtmuseum in Ootmarsum draait zich om. ‘Wet ie niet wat köttelpeern bunt?’ Ik komme uut Köttelpeerndarp… uut Denekamp en hier Ootmarsum heet et ok wel Siepelstad’. Dat zal denk ik vooral in Carnavalstijd een rol spelen.
We hebben er al een halve dag op zitten. We waren al met Robin en Eva bij de Molen van Bels in Vasse, de plek waar we in 1977 ons 12,5 jarig feestje vierden. Eigenlijk waren we dat niet van plan… een feest, maar schoonzus Anneke meldde: ’Iele könt ‘r wel niks an doone maor wie-j komt toch!’
Ik zei toen dat ze zich er dan maar op moest kleden omdat er spelletjes in de tuin gedaan zouden worden en inderdaad verschenen de schoonzussen in spijkerbroek. Maar we hadden intussen een speurtocht op touw gezet die eindigde bij deze molen van Bels, een restaurant en theeschenkerij bij Vasse, dicht bij de Duitse grens.
Robin en Eva vonden alles prachtig, het landschap, de huizen en ook de binnenkant van de in oude stijl gebleven restaurant bij de Watermolen die binnenkort haar 50e jaar volmaakt.
Eenmaal in Ootmarsum wilden we ze het Museum van Ton Schulte laten zien. Zelf waren we allebei indertijd geraakt door het licht en de heldere kleuren in zijn werk. Maar jammer, het Museum is morgen pas open en daar door verdiepten we ons eerst maar eens in de leuke winkeltjes. Dat moest niet te lang duren volgens de mannen. Omdat ’s middags wel de Galerie van Ton Schulte open zou gaan gingen we het Openluchtmuseum maar eens in. Ook dat vonden de twee een prima keus bleek achteraf.

17-08-2012 om 22:47 geschreven door hetty  

15-08-2012 om 09:01 geschreven door hetty  

Tessa

En dan is het weer 'Agnesweekend'. Ze is moe, heel moe. Ze is veel rustiger dan anders. Ze werkt in deze vakantie in de komkommers en dat is best zwaar werk voor een jong meisje. Maar nu is het even genoeg geweest en heeft ze gewoon vakantie.
We hebben al wel een plannetje voor morgen. Ze gaat een blankhouten dienblad schilderen. Eerst een kleurtje er op en als dat droog is gaat ze het verder versieren. Ze heeft al sierletters gevonden op internet en afgedrukt want de namen van de hele familie moeten er op. Ze denkt nog even over wat er verder nog op moet. Het is altijd handig om in elk geval iets creatiefs te plannen in zo’n weekend. Anders blijft het bij tv, computer en chatten. Amber loopt bij buurman Jans in de kudde. Daar heeft ze ook niets aan en Tessa…? Ach onze Tessa… Gisteren is Wim er nog een keer mee naar onze eigenste dokter Harrie geweest. Die ontdekte staar aan beide ogen. Daarom is ze zo schrikkerig, het was zo erg dat ze laatst van schrik in de vijver sprong. Verder is ze vroeg oud met haar 9 jaar. Er rest ons niets anders dan haar maar te vertroetelen. Maar als we een waakhond willen die in elk geval even aanslaat als er iemand aan komt moeten we naar een andere omzien. We wachten er nog maar even mee…..

15-08-2012 om 08:59 geschreven door hetty  

Je kunt heel wat doen met wol. Maar de ene soort wol is de andere niet. De wol van Texelaars is goed te spinnen en ook lekker zacht. Ik ben nog steeds aan het oefenen met vilten en heb al heel wat filmpjes op internet gevonden over vilten van Mongolië tot Nederland, van kunstwerken tot kleine gekleurde vilten lapjes. Ik maak nog steeds gebruik van de lange haren van de Schoonebekers om een soort zonnetjes te maken. Ik heb er Sally al één meegegeven toen die met Susan op bezoek kwam. Een jaar geleden was ze hier ook en vorig jaar september waren we bij haar in Schotland, vlakbij Aberdeen, waar ze ons verwende met een echte Schotse lunch. Hier verraste Wim ons met zijn inmiddels beroemde mosterdsoep met spekjes.
Toch heb ik nu ook wolvlies besteld en kleine hoeveelheden gekleurde merinoswol om het een en ander met vilten uit te proberen.
De wol van Reini en Tea is prachtig om te spinnen, zó zacht.
Al zoekend naar viltmethodes kwam ik vanavond op een filmpje terecht van een bruidspaar uit Wales dat in de ban van de schapen is. Zij is een herderin en fokt de zeldzame Lincoln longwool schapen en dat is te zien aan haar bruidsjurk. Ook de bruidegom, eveneens schapenhouder, heeft een vest van dezelfde wol aan. Ze vond het zo jammer dat de mooie lange wol alleen maar gebruikt werd voor tapijten. Je kunt wel nagaan dat ook de bruiloftsgangers iets meekregen wat met schaap te maken heeft. Nieuwsgierig geworden? Klik op http://www.dailymail.co.uk/femail/article-1205007/Shepherdess-bride-marries-stunning-dress-wool-flock.html    ...
Er zit 67 uur werk in, ontworpen door haarzelf en met hulp van een spinster en naaister gemaakt. Let ook op haar bruidsboeket... natuurlijk geen gewone maar...een plukje bloemen aan haar herdersstaf...

14-08-2012 om 09:01 geschreven door hetty  

Vandaag is Tim z’n dag. De oorpijn is over en nu komt hij een nachtje slapen. Natuurlijk wordt er eerst getekend en gekletst en een dvd-tje gekeken. We hebben er nog een paar liggen die Robin en Eva vroeger ook leuk vonden. We controleren samen het lam en de kippen. We weten nu dat hij meer van de macaroni is dan van de rijst en dat wordt het dus vandaag. Het is gezellig weer van dat jonge spul om je heen te hebben.
Tegen 7 uur is Tim uitgeteld. Ja hij wil nog wel in bad, nog even een chipje. Dan is het tandenpoetsen en naar bed. Hij ligt dichtbij in ons kleine werk/ logeerkamertje. Weet je dat er al een tandenborstel voor kinderen is die een liedje gaat spelen wanneer je van de onderkant poetsen naar de bovenkant moet? En wanneer dat klaar is komt er weer een riedeltje.
Tim gaat heel tevreden slapen want hij weet dat Anja hem morgen vroeg komt halen mèt…. Iets lekkers voor bij de koffie want dat deed ze ook toen Frank laatst voor het eerst hier geslapen had.

12-08-2012 om 20:59 geschreven door hetty  

Het begin van de dag in de caravan...

De avond bij Ben en Diny stond in het teken van tuinen. Niet alleen werd hun eigen tuin geïnspecteerd en bewonderd door ons en Eppie en Dirkje, maar ook de film van hun gezamenlijke tuinenreis naar Kent was klaar. We zetten ons in de ‘filmzaal’ bij het grote doek en genoten van de films waar we alle zes een aandeel in hadden. Behalve de tuinen in Engeland bekeken we ons gezamenlijk reisje naar Salzburg verleden jaar en onze Israëlreis van afgelopen januari. Mooi!
Vandaag zijn we weer thuis, tellen de kippen en gaan we in één streep naar de wei om tot onze opluchting te zien dat het kleine lam het weer goed doet. Hij had een lelijk wondje aan zijn pootje dat intussen door Rob behandeld is. Er hadden al van die vreselijke maden in gezeten. Rob had het hele lam met een middel behandeld tegen die maden. Gisteren wilde hij dat opnieuw doen, vertelde hij, maar kon het lam niet te pakken krijgen. Zo hard liep dat ding alweer. Ook vandaag lukt het hem niet. Ik beloof het in de gaten te houden. Een uurtje later zie ik het kleine ding slapen en ga er stilletjes op af. Ik kan hem nu zo pakken en het pootje nog eens extra behandelen.
Dankzij Anja en Mark hadden we een paar rustige vakantiedagen. De dag dat we weggingen had ik poep ontdekt bij de kapschuur, midden op het grind. Het was niet van een hond of kat. Voor een marter was het te groot. Ik kreeg al visioenen van een vos die onze net gekregen kippetjes dood beet. Normaal laten we de kippen gewoon buiten lopen als we een paar dagen weggaan, maar nu zag ik die vos al aan komen sluipen. Anja beloofde het hok ’s avonds dicht te doen en Mark deed het ’s morgens weer open.

12-08-2012 om 20:57 geschreven door hetty  

11-08-2012 om 14:30 geschreven door hetty  

10-08-2012 om 13:16 geschreven door hetty  

08-08-2012 om 20:06 geschreven door hetty  

Zomer 2005. Wim blaast het vuur aan in het oude olievat op het dek bij Fred en Gera. Snowball houdt de wacht.

Ineens staan er een stuk of vijf mensen om me heen. Geschrokken kijken ze naar mij en vragen bezorgd hoe het met mij gaat. Ik lig op de grond half onder mijn fiets. Ik weet niet eens precies wat er gebeurde. Tegen de middag fietsten we samen naar de markt, gewoon even wat rondstruinen. En toen we naar huis gingen namen we het voetpad langs de Angelinoflat. Maar toen we weer op de straat kwamen zag ik een auto aankomen waarvoor ik wilde remmen, maar wat er nou misging weet ik niet meer. Ik kiepte gewoon om en kreeg een handvat onder mijn knie. Ik had even nodig om bij te komen van de schrik. Onder de bezorgde blikken trekt Wim me weer overeind. Ik kan alles nog bewegen en de pijn onder de knie valt ook mee. De man in de auto waarvoor ik zo hard remde komt zelfs nog informeren of we hulp nodig hebben. Vertel me niet dat de mensen in deze tijd niet meer zouden omzien naar elkaar.
Terwijl we naar huis fietsen voelde ik een dikke bult opkomen links onder mijn knie en eenmaal thuis bindt Wim er met een theedoek een pakketje om uit de vriezer, dat daar speciaal voor kneuzingen e.d. ligt te wachten. Na een uurtje languit in de stoel is de bult al wat geslonken.
Vanavond bij ons kampvuurtje gooit Wim een ander pakketje, zo'n speciaal zakje uit de 'one dollar store' uit Canada, in het vuur. Het werkt nog. Allerlei kleuren blauw en groen verschijnen in de vlammen. En even komen de herinneringen aan die vakantie in 2005 weer boven.

07-08-2012 om 16:17 geschreven door hetty  

04-08-2012 om 20:40 geschreven door hetty  

‘Zijn we nog vrienden?’ Chiropractor Nimo heeft zonet Wim onder handen genomen. Z’n rug heeft hij vorige week al stevig behandeld en is veel beter. Maar de voet wil nog niet. Die zit vast en Nimo heeft hem op zijn eigen niet zo zachtzinnige manier losgewrikt. Het kwam hard aan zo te zien en te horen, maar je kent het gezegde van de zachte heelmeesters. Toen Wim weer op z’n benen stond klopte Nimo hem op de schouder met deze vraag: ’Zijn we nog vrienden?’ Wim antwoordde adrem: ’Ik geef je vijf minuten’. Gisteravond moest hij met die voet in het warme water. We hebben zo’n voetbadje dat zo lekker trilt en borrelt en ik had nog lavendelkorrels om er in te doen. Dat deed zijn werk. En zo is hij vandaag weer boven jan. Wim kreeg bovendien het advies om meer water te drinken… is beter voor de tussenwervelschijven. Dus staat er nu steeds een flesje water klaar voor gebruik. Maar ja… meer water erin… moet er ook weer uit.
Mijn rug en nek zitten ook weer los. Ik kreeg wat oefeningen mee voor de buikspieren. Nimo denkt dat daardoor mijn problemen met lopen kunnen verbeteren. Ja ja… wij worden wel een dagje ouder en je wilt toch wat kunnen ondernemen.. toch?

03-08-2012 om 23:15 geschreven door hetty  

‘Er lopen er nu weer vijf’. Wim heeft net z’n ochtendrondje langs katten, kippen en schapen gedaan. ‘Wat vijf? Er zijn toch 5 kippen,..... vier hennetjes en dat jonge haantje?’
‘Nee… in de wei.. ik zag net een lam geboren worden’. Ik sta even met mijn oren te klapperen. Vorige week zijn de andere lammeren net gespeend en afgevoerd naar een wei met alleen ooilammeren en de zwarte ram naar een weitje met jonge ramlammeren. Nu krijgen de ooien een paar maanden om helemaal weer op krachten te komen voor het dek seizoen aanbreekt. Eén schaap was gust gebleven…… dachten we dus. Nee dus.. Ergens eind februari moet die dan toch gedekt zijn.
Ik bel meteen Rob om de verrassing te melden. ‘Rob… je hebt gezinsuitbreiding’. ‘ Gezinsuitbreiding?’ Het is even stil aan de andere kant van de lijn. Hij kan me even niet volgen.
‘Die ene ooi die geen lam had heeft er nu wel één. Wim zag het net geboren worden’,, vertel ik hem.
‘Nee… dat kan helemaal niet.’ Maar een onbevlekte ontvangenis komt bij schapen echt niet voor en Rob z’n hersens hoor ik bijna kraken.
‘Wacht es… dit was die uitbreker… die heeft aan het eind voor ze 11 maart bij jullie kwam een tijdje op stal gestaan …en daar was ook dat ramlam bij dat slecht liep door kromgegroeide voorpoten. Die heeft dus dit kunstje geflikt’. Rob is er niet echt blij mee. Dit lam groeit nu alleen op en de moeder is tegen het dekseizoen er nog niet klaar voor.
Maar voor mij is het een cadeautje. Weer lekker bij de wei zitten en kijken naar de schapen met toch weer wat jongs erbij.
'Maar ik gun je je cadeautje', voegt Rob er wel aan toe.

02-08-2012 om 16:56 geschreven door hetty  

01-08-2012 om 12:15 geschreven door hetty