Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
29-06-2015
Zomer aan het Schoolpad 2
Dit is ons zomers uitzicht aan de achterkant. Op het land van boer Bloemink en ook daarachter groeit dit jaar de gerst als een speer. Zo mooi om te zien als de wind er overheen gaat. Dit is vele malen beter dan mais waar je vanaf juli tot eind september niet overheen kunt kijken.
Het is een goed jaar voor de boerenzwaluwen, tenminste om ons huis. Ze zijn niet meer te tellen. Behalve de twee nesten in de ponystal moeten er meer zijn. Wim meldde van de week dat er nog drie jongen te zien waren in een nestje. Ik erheen, gewapend met mijn vaste cameraatje. Ik knipte maar op goed geluk want de jongen die naar Wim zo reikhalzend hadden uitgekeken waren niet te zien. Ik kon ze wel voelen. Ik keek op het schermpje en zag niets anders dan nest en wat bruine veertjes, maar eenmaal op de computer keken me toch ineens drie kraaloogjes aan. Misschien hebben ze zich nu al gemengd onder de menigte die over het gersteland van boer Bloemink scheert. Daar zijn onmogelijk foto’s van te knippen, een pracht gezicht, vooral als het weer wat minder is. Dan zijn de muggen die ze willen vangen laag boven de grond. Wat een uitzicht hebben jullie, zei Gerhard gisteren die even over het zomerse land uitkeek door het achterraam. Heb je dit al geschilderd? Nee, dat had ik nog niet, alleen het winterse uitzicht. Maar hij heeft gelijk, dit zomerse plaatje vraagt ook om een schilderij.
Ik wist het zeker, de autosleutels konden niet weg zijn. Maar over 10 minuten moest Wim wel bij de huisarts zijn. En echt… ze hingen niet aan hun haakje. Wim is heel trouw aan dit vaste sleutelplekje. Ik wat minder, maar dit keer had hij echt het laatst gereden. ‘Wat dee ie-j dan toen ie de auto uut kwammen?’ Zo kun je alle voetstappen volgen. Na de kerk, met de storm op het meer nog in onze gedachten, alleen de liturgie weggelegd, toen naar binnen, boven omgekleed… Alle mogelijke plekjes in deze omgeving hebben we afgezocht. Intussen was Wim al op de fiets de regen ingegaan. Ik weer verder zoeken, 10 keer niks, onder de kapschuur, tussen de planten naast het voetpad, bij het hout, de afvalbak, tussen de klimop, boven op de slaapkamer alle zakken in z’n nette kleren nagevoeld. ‘Al mien sleutels zit der an, ok die van de caravan', steunde Wim even later. ‘Waor he’j de reservesleutel dan?’ ‘In de caravan!’ Ons humeur begon al behoorlijk te zakken. Mark en Rick gebeld, heel misschien hebben die gistermiddag in het voorbijgaan iets zien liggen. Ook niks. We zitten tegen de avond aan de pizza wegens geen zin in koken. ‘Bunne wi’j dan nog bie de auto ewes gistermiddag?’ Mijn herinnering moest even geweld aan worden gedaan. Ineens wist ik het weer. Ik wilde kijken of die ene deken nog in de auto lag, net zo een als die we voor Queeny gebruiken. En ja die lag er. We gebruiken die op de achterbank als er een hond mee moet. Mijn brein werd meteen weer helder. Ik vloog naar mijn oude fleecejack. Ja hoor, de autosleutels! Onze avond is weer goed. En morgen eten we weer gezond. Beloofd!
Zo was ze in het begin, onze Pippie. En zo is ze nu. Mooi grijs geworden zoals het een Gotland pels schaapje betaamt.
…en we noemen haar Pippie’, vonden we toen het kleine verstoten Gotland pelslammetje bij ons kwam. Moeder ooi had wel haar broertje geaccepteerd, maar deze niet. Ze kon er nog wel bij. Ze dronk alleen zo weinig. ’Het is ook wel een klein soort schaap hoor’, stelde Rob mij aanvankelijk gerust. Toch zat er weinig vooruitgang in. Ze kon niet meer dan 170 ml per keer op. Ze dronk de helft van Stien, het Drentse heide lam, dat toch ook een vrij klein soort schaap is. Toen Rob haar eens bekeek zei hij meteen: ’Dat ding is niet goed’. En zo was het. Maar wat doe je er aan. Gewoon doorgaan met wat er in kan. Tot ze op een keer niet meer wilde drinken, het kopje scheef en het buikje strak. Ik masseerde haar lekker en kreeg er ’s avonds nog een beetje verdunde melk in. Maar ook de volgende dag werd het niks. Het anders zo enthousiaste ding kwam nu achteraan en onderweg naar het hek viel ze gewoon wel drie keer om. Ik belde Rob. ‘Laat maar gaan’, was zijn advies. Ik verwachtte eigenlijk niet anders dan dat ze de volgende morgen dood in het hok of de wei zou liggen. Een beetje verdrietig ging ik die morgen richting wei. Tot mijn verbazing stond ze met de anderen te wachten. En, wonder o wonder, begon ze weer te drinken en ook gras en brokjes te eten, zij het met mate. Begin van deze week verbaasde ze me door een hele fles leeg te drinken, bijna de hoeveelheid die ze anders per dag dronk. En ze blijft drinken, het stemmetje wordt sterker en ze draaft weer voorop als het etenstijd is. Pippie is een taaie…. Ze blijft nog even.
We zijn er weer, terug op onze plek, camping de Boomgaard. We vallen meteen met de neus in de boter want al gauw werd er geroepen:' De uilenman is er'. Die liet ons een klein steenuiltje zien. De hele camping liep uit om dit kleine wonder van dichtbij te zien. Nadat er een paar jaar geleden een steenuiltje was gesignaleerd werd er een lange nestkast in de notenboom geplaatst. Er zitten schotten in om het de kleine rovers zoals steenmarters en wezeltjes onmogelijk te maken om de eieren of de kleine vogels te roven. Vorig jaar was er al succes met vier uiltjes en nu dus opnieuw. Ze zijn nog te klein om te ringen. Daarvoor komt deze uilenman terug.
