Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
30-04-2012
Hoi... met Riet...
Op de terugreis vanuit Nieuw Zeeland hadden we nog een dag om Singapore in
Kerstsfeer te ontdekken. Je ziet dat ook de mannen elkaar gevonden
hebben.
Wim is gauw enthousiast ergens voor, tenminste als het op
vakantie en verre oorden aankomt. Hij zou best nog eens naar Indonesië willen en
als er een huizenprogramma over een zoektocht in Turkije is naar een
vakantiehuis voor een wat ouder stel zit hij al verlekkerd te kijken. Mmmm as
wie-j nog es 10 jaor jonger waren zol ik dat ok wel willen. Ik zie me echt geen
maanden in Turkije zitten of Spanje. Ja wat rondtrekken in Frankrijk wil nog wel
en Engeland en Schotland staan bij ons allebei nog steeds bovenaan op ons
vakantielijstje, maar er gaan wonen is toch wat anders. In februari zouden
Ben en Riet , onze vrienden sinds de campertocht door Nieuw Zeeland in 2007,
naar Spanje en Portugal voor een week of zes. Of wij weer meewilden net als
verleden jaar, vroegen ze van te voren, maar in plaats daarvan werd voor ons het
een weekje Israël met Ben en Diny. En zoals jullie weten was dat heel bijzonder.
Maar vlak voor ze weg zouden gaan met de ASCI belde Riet op dat ze behoorlijk
ziek was en nog steeds aan het infuus lag. De vakantie was gecanceld. Toen ik
een week later belde en nog eens belde kreeg ik maar geen gehoor en begon
ongerust te worden. Tot ik op het idee kwam om hun 06 nummer eens te proberen.
En warempel Hoi, met Riet, hoorde ik. Wie-j zit in Spanje, in Benidorm.
Toen ze van het infuus af was zijn ze met hun camper afgereisd naar het warme
zuiden en ja in Benidorm zijn Nederlandse artsen, een Nederlandse kerk en hééél
veel Nederlanders en vooral veel zon. Ze hoeven zich daar om de taal niet druk
te maken. Intussen zijn ze weer thuis, hebben er een kleinzoon bij en komen
Koninginnedag hier meevieren en om helemaal weer bij te praten en horen we wat
de volgende plannen zijn.
Mijn aandeel aan de expositie: Titel: Voor het eerst. Het was voor het eerst dat we onze kleinzoon Robin in onze armen kregen. Een bijzondere gebeurtenis... wel 14 jaar geleden.
Dat was het dan de feestelijke opening van onze gezamenlijke expositie Op
de tast. Meer dan 200 mensen waren aanwezig om dit mee te maken. Ellen vertelde
over het werken met haar cursisten en de opzet van deze expositie. Toen kwam
Annie. Een van mijn medecursisten Marijke vormt samen met haar vriendin Annie
een duo: De Damessamen. Marijke schildert en Annie maakt er gedichten bij en
draagt die voor bij dat schilderij. Dat deed ze nu bij het schilderij van
Marijke met de titel: Aftastend in mijn buitelend bestaan. Marijke is zeer
fantasierijk. Ze stelde zich voor dat ze vrij zwemt en ineens in een groot
aquarium gevangen zit achter glas en tast daar verbijsterd de ruimte
af. Daarna werd de expositie verder geopend door een wervelende dans van een
dansgroep o.l.v. Rusch Kloosterman van CQ Centrum voor de Kunsten. Opnieuw
applaus! En toen was er een drankje om deze opening verder te vieren. Nanki
had namens ons allemaal een geweldige bos bloemen laten maken voor Ellen. Blij
neemt ze die in ontvangst. We zullen nog vaker even komen kijken want met zoveel
mensen bij elkaar neem je niet alles op, maar dat dit erg mooi geworden is, is
een feit. Tot slot duiken Wim en ik naar de overkant: Da-Xin, de Chinees waar
we zo vaak even een loempiaatje meenemen, maar waar we nu echt gaan zitten en op
ons gemak een rijsttafel bestellen .
Meer weten over de damessamen?
Klik....op... www.dedamessamen.nl En natuutlijk is www.helderrood.nl de prachtige website van Ellen Kroeze en haar man Dick Lubbersen
Annie Martens, één van de damessamen... Ellen die de bloemen in ontvangst nam van Nanki die ze namens alle cursisten aanbood.
Wanneer je het over hobbys van vrouwen hebt staat vaak shoppen boven aan het lijstje. Meestal zijn zij het ook die voor kleding, toiletspullen en voeding van het gezin zorgen. Maar dit is shoppen voor de fun en daarmee wordt toch meestal het struinen langs kledingzaken en waarschijnlijk parfumerieën bedoeld. Wanneer wij samen in ons dorp met stadsallures lopen, mòet ik gewoon even bij Sapho kijken. Daarvoor komen we eerst langs Schomaker, de kledingzaak waar Wim altijd kan slagen als hij iets nodig heeft. Soms, als er een aktie is, kan ik hem in het voorbijgaan nog wel eens naar binnen lokken en vooruit voor een Gardeur gaat hij nog wel eens door de knieën. Terwijl hij aan het passen is ga ik met de verkoper op zoek naar iets wat erbij zou kunnen passen een shirt hé en dat vest past daar weer precies bij. Tegen twee kan hij niet op en wanneer hij het setje bij elkaar ziet en ik zijn ogen zie glimmen, weet ik het zeker shoppen valt zo best mee . Voor de wekelijkse boodschappen willen mannen ook nog wel mee. Op vrijdagavond en zaterdagochtend worden er verschillende, fris gedouched, samen met vrouwlief gespot bij Albert Heijn. Wim is bovendien verknocht aan groente en fruit van de Turkse winkel. Gisteren, tijdens zijn eerste uitje op de fiets nu de bronchitis afzakt, kwam hij thuis met een enorm plat Turks brood. Je zou op het eerste gezicht zeggen: hoe krijg je het op, maar dat blijkt geen probleem. Je scheurt er een stukje af en met een klein beetje Boursin er op is het een traktatie. En vandaag fietste hij toevallig weer door Angelslo en kwam thuis met een flinke bos selderij, een zak perssinaasappels en grape fruits. Helemaal eigen initiatief!
Heb je het gezien? Er is iets
uitgevonden waardoor de ruit van de auto springt wanneer je te water raakt met
het spul. Jarenlang hebben we rondgereden met zon lifehammer voorin de auto en
nu blijkt dat je daar de ruiten niet eens mee stuk krijgt. Ik rijd trouwens niet
graag langs water, mama vroeger ook al niet. Wanneer we vanaf Linde naar Hattem
reden was de kortste weg langs het Apeldoorns kanaal naar Hattem. Dat ging nog
want dan reed je aan de goede kant van de weg, maar ging je weer terug dan
reed je aan de kant van het kanaal. Dan ging ik liever over de gewone straatweg,
de autosnelweg was er natuurlijk nog lang niet. Maar Wim kon zich maar met
moeite in mijn angst om te water te raken verplaatsen. We waren nog niet eens
verloofd toen hij al begon met adviezen van wat je vooral het eerste moest doen
als eenmaal het onvermijdelijke gebeurd was. Eerst lamp aan, dan de auto vol
laten lopen .huhuhu. Dan ging de deur gewoon open en hup zwom je zo naar de
kant. Tenminste als ik het goed onthouden heb. Maar ik wist natuurlijk zeker dat
ik me verstijfd van angst niet zou kunnen bewegen. Het toppunt was toen we
eens in Bronckhorst de oversteek per pont wilden maken naar Brummen, of
misschien was het andersom. De IJssel stond aardig hoog en het stormde wat. Het
donkere water van de IJssel gromde ons toe. We reden de pont op en Wim vroeg
ineens: Wat doe- j noe t eerste a- j in t water terechte komt? Ik wist niet
hoe gauw ik de auto uit moest komen.
Maar aan deze Clematis Franckie heb ik weinig te doen.
Ik ben geen 25
meer. Ik wist het wel natuurlijk maar je vergeet het wel eens. Nu het voorjaar
echt aangebroken is en het warmer wordt en er wat regen valt, schiet alles de
grond uit. Ik heb wat pootaardappels gekocht en bij het keetje gepoot. Zo kan ik
dit jaar het onkruid daar wat intomen, maar verder . Op plekken waar ik de
vogels gevoerd heb deze winter groeien honderdduzend plantjes kool en kruiden
zie ik er tussen. Het staat overal tussen de planten. De hanger met vogelvoer
was een paar keer losgeschoten en nu zit ik met de pret. Mn rug protesteert in
alle toonaarden. Op de plaats waar we eerder een groenten- en bloementuin hadden
groeien nu brandnetels. En buiten het hek en trouwens ook er binnen, groeit de
bekende haneklauw. Ik heb deze keer voor mijn voorjaarssoepje behalve die
brandnetel en haneklauw ook weegbree en paardenbloemblad gebruikt en natuurlijk
wortels, ui en prei. We hebben Johan en Joke al laten proeven en Ben en Niesje.
Zelfs Rob, de schapenman kreeg deze hartversterking. Natuurlijk krijgt Wim een
extra portie, daar knapt hij misschien snel van op, want van geduld hebben heeft
hij nog nooit gehoord. Nu hij niets doet waarvan hij zich in het zweet kan
jagen, voelt hij zich al beter. Verder ben ik de strijd begonnen met het
onkruid dat overal enthousiast de kop op steekt. Ik was een gebroken mens toen
ik een paar kruiwagens vol troep had weggebracht en toen besefte ik inderdaad
ik bun gien viefentwintig meer.
Afgelopen vrijdag waren Sanne en Daan met Geesje in de weer.
Wim
is nog steeds niet in zn knollentuin. Vorige week maandag was hij al naar de
huisarts geweest en kreeg een kuur voor zn bronchitis, misschien ook nog een
staartje griep. Maar eigenlijk knapte hij niet echt op. Zondagmiddag zakten zijn
ogen telkens dicht tijdens de sport op de tv en 's avonds lag hij er vlot in en
was er s nachts niet best aan toe. Hij moest zo snurken dat ik geen oog dicht
deed en stopte het snurken dan kon hij even geen adem krijgen, net of er iets
dicht ging zitten. Dan moest ik hem een flinke por geven en dan kwam er weer een
uitgebreide snurk. Hoe kom ie dr bie-j, zei hij dan toen ik hem wakker
maakte, ik snurke niet. Hoewel hij gistermorgen geen koorts had gingen we toch
weer opnieuw naar de vervangend huisarts en kreeg hij een andere kuur die
hopelijk beter aanslaat. Hij mag van mij niks doen, alleen mee naar de lammeren
om de kleine Geesje haar fles te geven terwijl ik tutje en de stoere de fles
voorhoud. Maar gistermorgen heb ik me alleen gered. Dat vereiste tactiek. Ik
liet eerst twee lammeren uit de stal om die melk te geven. Nummer drie bleef
maar even binnen, zij het onder protest, en daarna was die aan de beurt. Binnen
twee minuten was alles weg. Ze krijgen nu drie keer per dag melk, de
Schoonebekers vandaag nog 350 ml per keer en Geesje 300 ml. Dat wordt steeds
meer en straks krijgen ze er nog lammerenkorrels bij. Ze rennen nu ook steeds
naar de andere schapen en liggen af en toe met zn drieën dichtbij ze. Maar
vannacht lagen ze lekker samen in het hooi in de stal
Afgelopen weekend was er weer een kunstroute uitgezet hier in Emmen. Ook Atelier
Helderrood van Ellen Kroeze en Dick Lubbersen deed hier aan mee. Ik kwam al bij
haar schilderen toen ze nog haar ateliertje op zolder had en we er net met zn
vijven konden zitten. Daarna huurden ze een verdieping bij Flier, een luxe
meubelzaak. En een paar jaar terug starten ze hun droom om te gaan wonen en
werken op het Waanderveld een nieuw stuk bouwrijp gemaakte grond naast de
Rietlanden waar ze een prachtig atelier hebben met een woonhuis erachter tussen
de andere huizen waar wonen en werken gecombineerd wordt. Ook heel bijzonder hoe
ze zich ontwikkeld heeft. Ben en Niesje zijn vandaag bij ons en zij zijn er
meteen voor in om een paar kunstenaars te bezoeken. Wel een beetje vroeg want de
lammeren moeten op tijd weer hun melk hebben. En natuurlijk beginnen we bij
atelier Helderrood. Ik wist bij voorbaat al dat deze kunst konden waarderen.
Naast atelier Helderrood is ook Abel die veel met kinderen werkt, door verhalen
te laten vertellen en daarbij te tekenen komen er prachtige creaties tot stand.
Daarna bezoeken we Ria Dijkstra die me verraste met enorme portretten van
bekende mensen: Mata Hari, Greta Garbo enz. Ik kende alleen haar bijzondere
abstracte werken, maar ook zij ontwikkelt zich verder. Heel mooi. De laatste
die we bezoeken is OPERA VII, een zeer modern atelier van Maarten van Leuken. Ik
werd er wel vrolijk van maar het was niet mijn stijl om in huis te hebben. Hij
heeft dit schilderij van zijn moeder gemaakt, een impressie neem ik aan. Ik
vroeg hem wat zijn moeder er zelf van vond. Maar zo zei hij: Die heeft ze nog
nooit gezien. Eenmaal weer thuis krijgen de lammeren direct hun melk. Ze
doen het goed en lopen vrij buiten in de wei en racen met zn drieën heen en
weer als ze het op de heupen hebben en gaan zelf naar binnen als het regent.
Maar vannacht gaat toch het deurtje wel dicht, alleen al voor mijn eigen
gemoedsrust. Benieuwd naar Atelier Helderrood? Klik op de www.helderrood.nl en je krijgt
alle informatie over beeldende kunstenaars Ellen Kroeze en Dick Lubbersen die
allebei een eigen stijl hebben ontwikkeld. Heel erg de moeite
waard.
Vandaag had ik even twee moeders. Dat was handig. Ik kreeg
tenminste genoeg melk. Die dikkerd had de fles eerder leeg dan tutje en ik, maar
kreeg lekker geen kans om ons wat af te snoepen. We hebben ook het hooi in de
hoek ontdekt en dat ligt toch lekker! Nou ajuus hoor ik kom later misschien nog
wel eens terug! Groetjes . Geesje.
Het gaat goed met dat kleine spul. Het
zijn taaie rakkertjes en ze hebben de fles in een ogenblik leeg. Het nest
laten we nog even opgebouwd tot de andere lammeren er zijn, want je weet maar
nooit of er nog meer aan de fles moeten. Vorig jaar had Rob er geen een en dit
jaar al vier waarvan er drie bij ons zijn. Johan en Joke kwamen vandaag. Lekker
om een dag bij te praten. De buurt waar ik opgroeide passeert de revue: Riek
Antink, ons vroegere meisje voor dag en nacht, is geopereerd en ligt op een
TOP-kamer op de Wehme (tijdelijke opvang). Jos was jarig, is ook al 29
natuurlijk niet aan gedacht, maar alsnog gefeliciteerd. Ik hoor dat Margo ook al
een huisdier heeft, een konijntje, net als Joanne. Die hoef je niet uit te
laten. Haar vader vroeg al plagend of ze dacht dat ie met kerst dik genoeg zou
zijn, maar Margo laat de kachel niet met zich aanmaken. Joke had een tijdlang
veel last van haar schouder en kon in de tuin niks doen. Dus zou Jos daar even
een goed begin mee maken, maar hij klaagde nogal over de schoffel waar hij niks
mee kon beginnen, het was ook nog een exemplaar uit de tijd van pa en mama. Die
had geen schuld meer. Mag je raden wat ie voor zn verjaardag kreeg!... Twee
schoffels, kunnen ze samen schoffelen. Terwijl ik met Johan en Joke onze
geweldige Kringloop Het Goed opzoek, gaat Wim zich bezighouden met het
diner. Niet gek! Als we terugkomen is de tafel al gedekt. Waar vind je nog zon
man? Moet ik heel zuinig op zijn. Het eten smaakt perfect en er blijft genoeg
over voor Rick die zoals altijd precies om kwart voor zes aanschuift. Dan is er
snelheid geboden. De lammeren krijgen nog een fles waar Joke en ik zich over
ontfermen, omkleden en dan gaan Johan en Joke op huis aan en wij naar Zwartemeer
voor een avond met zangkoren, allemaal o.l.v. Henriette de Groot, waaronder de
Neighbours, de pas opgerichte zanggroep waar Wim bij is.'Wat von ie-j d'r van?,
vraagt hij me na hun optreden. Het is een avond met veel verschillende optredens
en Neighbours maakt hier een beste beurt.
Waarom neighbours? Omdat er
mensen van beide kanten van de grens hierin optreden. Er wonen hier veel
Nederlanders net over de grens met Duitsland. De huizen zijn er goedkoper.
Hier ben ik weer... Ja hoor ik heb het gered. Met een klein aanloopje en
een flinke afzet ga ik over de rand van het nest. Zie den kleinn toch is,
hoor ik de moeder zeggen. t Wodt tied dat et spul naor de schure geet. As t
visite kump rök et hele huus nog naor schaop. We mochten vandaag toch weer even
maar buiten op het terras. De moeder ging er bij zitten en af en toe hoorde ik:
Ho ho . En dan zaten die beide druktemakers tussen de struiken. Het was wel
lachen. Toen kwamen er heel veel kinderen en die mochten meehelpen de melk
klaar te maken voor mijn fles en toen kregen we die lekkere warme melk van hen.
Ik hoorde ze roepen: Daan, goed vasthouden hè. Maar ook Tim en Sanne en Frank
waren er bij. En we werden allemaal geknuffeld. Wat hebben we geslapen toen we
weer in ons nest waren.
Ken je dat verhuizen? Dat deden we ook nog. Nu
hebben we een heel groot nest met hooi in een hoek, maar ik hoor niks meer geen
gepraat, geen tv. We zijn hier gewoon met zn drieën en we moeten het maar
gezellig maken hier. Gelukkig komt onze melk wel op tijd en gaat de moeder er op
haar gemakje bij zitten. De man is er nu ook steeds bij en die geeft mij mn
melk, want anders is die dikke me altijd voor . Een vechtersbaas is dat hoor!.
Nee dan die andere, die is heel wat aardiger. Das een tutje, wordt er gezegd.
Wat dat nu weer is?
Hallo, ik ben Geesje. Tenminste ik hoorde mijn nieuwe moeder zeggen: Den kleinn zol ik Geesje neumen. t Is toch een echt Drents heidelämmeken en hier in Drenthe bunt zovölle Geesjes.' Mn eigen moeder daar heb ik geen beste herinneringen aan, die was gruwelijk in de war en zodoende kwam ik hier. Alleen deze moeder heeft twee benen en daar blijf ik maar dicht in de buurt. Er loopt hier nog veel meer rond. De katten doen net of ze mij niet zien, maar Tessa wel. Die houdt mij in de gaten. Ik werd meteen netjes in een klein hokje gezet en telkens als ik weer een slaapje uit had mocht ik er uit en mee naar de wei naar de andere schapen. Die snuffelden nieuwsgierig, alleen die ene met de beide lammeren deed vals tegen mij. Nee ik blijf voorlopig maar bij mijn nieuwe moeder in de buurt. Vanmorgen was ik ineens niet meer alleen in het nest. Twee andere lammeren werden zomaar bij mij neer gezet. Zo zielig, hoor ik, ze hebben geen moeder meer en ze zijn al 9 dagen. Ik vind ze niks niet zielig. Ze zijn zwart met wit en kijken heel stoer en gaan samen in de andere hoek van het nest liggen. Na ons eerste slaapje mogen we er uit. Die twee schieten er vandoor naar de andere hoek van de kamer. Ik niet, ik blijf dichtbij de moeder. Ik krijg ook het eerst die lekkere melk. Mmmmm! Dan worden de anderen ook gepakt als ze klem achter een stoel zitten. En die lusten ook die fles melk wel. Als het middag is mogen ook die twee nieuwe vriendinnetjes mee naar het terras om te spelen. Das niks weerd, hoor ik de moeder zeggen, ze vret al an de planten.. dat kuw niet hebbn, straks bunt ze nog giftig. Dat was voor die twee een korte vreugd. Midden op de middag krijgen ze instructie, lijkt het wel. De moeder heeft een fles met melk en ieder keer als ze kom dan kom dan roept krijgen we wat melk. Ik ben altijd eerste natuurlijk, dan de meest zwarte en warempel na een tijdje komt die andere er ook bij als er weer geroepen wordt. t Is wel een heel ander soort, zegt de moeder tegen de man, disse Schoonebekers bunt trotse schaopen kiek maor hoe ze de kop rechtop holdt. Die mot eigenlijk een chiquere name hebbn, ik zol den enen Diana neumen of Priscilla. Ach dat mot hun baasje maor bedenken.
Vanavond hebben we een speeluurtje gehad in de voorste kamer en opnieuw werden die twee geroepen: Kom dan kom dan .. En warempel ze beginnen het door te hebben dat er dan melk aan komt. Ik mocht er als enige wat later vanavond nog even uit. Ik had een aanloop genomen in het nest en ging bijna over de rand. Ik denk dat het me morgen gaat lukken
Het begint hier wel een beestenboel te
worden. Behalve de beide katten, onze trouwe Tessa en door de week Queeny hebben
we een lam in de keuken en om het huis. Bovendien twee ponys die het gras op
het erf kort mogen houden. Af en toe komen ze voor het grote raam langs op weg
naar de zijtuin waar nu nog het meeste gras staat. We hebben op deze manier nog
niet hoeven te maaien. En in de wei de schapen met de twee lammeren. Ik heb het
flessenlam al een paar keer meegenomen naar de schapen. Ze loopt al als een
hondje achter me aan, kan ze vast wennen aan haar soortgenoten. De ooi met de
beide lammeren moet er niks van hebben maar de andere drie snuffelen
nieuwsgierig aan de nieuweling. In huis gaat het prima, ze gaat liggen als ze
moe wordt en heb ik geen tijd om er op te letten dan gaat ze gewoon in haar
nest. Net een kind dat in de box gaat. Het is een voorbeeldig lam. Maar
morgenvroeg komen er een paar Schoonebeker lammeren bij. De moeder lag ineens
dood in de wei bij Rob, terwijl de beide lammeren nog steeds aan haar uier
zogen. Het waren ooilammeren van een goed soort, waar hij juist heel blij mee
was. Dat was schrikken. Hij had vandaag een dag vrij en heeft de beiden al
enigszins aan de fles gewend. Morgenvroeg, op weg naar zn werk komt hij ze
brengen. Dat wordt nog heel leuk hier.
Zeg niet dat mensen niets meer voor elkaar over hebben of dat iedereen alleen
maar meer aan zichzelf denkt. Er zijn dorpsgemeenschappen en ik denk ook wel
stadswijken waar het tegendeel bewezen wordt. Zo is er in Eefde rond kerst al
vaak een kerstmarkt georganiseerd ten behoeve van het zangkoor. Dan heb je geluk
met de familie van Zeyts die zo'n mooie oude boerderij heeft èn openstelt waar
op de deel alles een plekje kan vinden. Het ging natuurlijk gepaard met zang en
een kerstspel waar voor menigeen van mijn familie een rol was weggelegd. Nu
is een hele groep mensen binnen de gemeente bezig geweest om elke maand spullen
in te zamelen om voor een goed doel te verkopen. Die werden dan zolang
opgeslagen en afgelopen zaterdag was het dan zover. Zus Diny was natuurlijk met haar
bloemenvriendin Hannieke bezig bij de bloemstukken. De mannen waaronder zwager Ben en
vriend Eppie zijn meer voor het grote werk van sjouwen en aanslepen. Vrijdag opbouwen
en zaterdag de Rommelmarkt. Maar het was echt niet alleen rommel, er waren ook
echt mooie dingen afgestaan. Het is goed geweest dat de boel bij de kerk goed
werd afgezet. Zaterdag om 9 uur precies mochten de mensen het terrein van de
Ontmoetingskerk in Eefde op. Ben zag nog kans om ondanks de drukte een film te
maken die een aardig overzicht geeft van de inspanningen, de samenwerking en de
gezellige dag. Het is een mooi gezicht op de Youtube film die Ben ervan maakte
en ons stuurde, die aanstormende menigte. Geen wonder dat er goed verkocht is en
een enorm bedrag van meer dan 10.000 euro geteld kon worden na afloop. Een deel
gaat naar een project in de Dominicaanse Republiek dat door enkele kerkleden
gesteund wordt. Met man en macht werd er na afloop gewerkt om de kerkzaal weer
in orde te krijgen want de kerkdiensten gaan ook gewoon door. Een impressie
van deze dagen is te zien wanneer je klikt op http://www.youtube.com/watch?v=zsG-FAvRtEA .
We moeten morgen wel even spul
voor de vaatwasser halen, meld ik Wim. Dat ding zit al weer bijna vol en er
zijn geen tabletten meer. Kun je er niet een keer gewoon afwasmiddel bij doen?
En anders spoel je toch gewoon een keer met heter water. Hij heeft altijd wel
een oplossing. Afwasmiddel schuimt te erg geloof ik en alleen met water????
Weet ie hoe wi-j dat op vakantie dejen? Wi-j wasten alles gewoon in het
stromend water van de bekke in Limburg en met zand schoerden wi-j de boel
schone. Zn top vakantie van meer dan 50 jaar geleden met neef Jan en consorten
wordt nog steeds aangehaald. Hoe ze stro haalden bij de boer om op te slapen,
hoe een stel de tent verkeerd had opgezet en het regenwater er in stroomde,
hoeveel aardappels hij geschild had en hoe snel die in de magen verdwenen. En
vooral hoe hoog die Cauberg bij Valkenburg wel was waar ze met volle bepakking
tegenop fietsten. Dat kwam in het weekend ook nog voorbij toen de Amstel Gold
race daar langs kwam. Ja hoe ouder je wordt hoe meer verleden er is om over te
praten of aan terug te denken. Maar hier zijn de drie Rs van dokter Spock
weer van kracht: Rust Reinheid en Regelmaat. Bij jonge dieren is het net als bij
kleine kinderen. Op tijd de fles, een rondje over het erf en het lam loopt als
een hondje achter me aan, even spelen en natuurlijk wat knuffelen en dan in het
nest. Gewoon laten blaten en binnen een minuut is het stil en doet ie zn
slaapje weer. Je kunt merken dat dit soort, het Drentse heideschaap, dichter bij
de natuur staat. Het is slanker dan de Texelaars en ook driester. Nog geen dag
oud en het neemt al een aanloop om over het schot van het nest te springen. Wim
heeft er al een plank opgezet. Bij de andere drie ooien is het nog
afwachten.
'Ik heb even een vraagje, begint Rob onze schapenman. Je hebt al eens
gezegd dat je fleslammeren had .. en dat je die eventueel wel wilde opvangen. Is
dat nog steeds zo? Weet je het zeker.... heel veel werk hoor!' En zo komt
het dat ik binnen de kortste tijd de voormalige lattenbodem van het huwelijksbed
van Willem en Hillie weer tevoorschijn tover uit de schuur en het klaar zet voor
Wim want die is de bouwer. Hij kent me al aardig en wanneer hij terugkomt van
het zingen met de cantorij verblikt of verbloost hij niet wanneer hij de stukken
lattenbodem ziet staan en even later is het plekje naast de open haard weer in
volle glorie hersteld heb. Dit keer niet voor pups, maar voor een prachtig
heidelammetje. De moeder is in de war. Waarschijnlijk heeft dit ooilam nadat het
geboren werd bij een andere ooi geprobeerd te drinken en wordt nu door de eigen
moeder verstoten. En dat is niet mis. Er wordt flink gemept als een lam niet
geaccepteerd wordt. We hebben het al eens zien gebeuren dat een lam door de
moeder hoog in de hoek van de stal geschopt wordt en zon lam blijft maar
proberen hè. Zo raar en heel naar om te zien. Tegen half 10 s avonds komt
Rob de nieuwe aanwinst brengen. Een extra portie biest uit de fles is zo
verdwenen en een uurtje later gaat er ook wat melk achteraan. Is zo gebeurd,
drinkt net zo gemakkelijk. Ze blijft nu eerst een paar dagen in huis en dan zal
ze toch naar de schuur en de andere schapen toe. Enfin ik hoef me voorlopig
niet te vervelen.
Volgens ingewijden
zou ze het meest op haar moeder lijken, alleen is ze wat vrolijker. 'Altijd
blijven lachen', was het devies van onze nu 102 jarige tante Heintje, toen ze
gevraagd werd naar het geheim om zo oud te mogen worden. En warempel ze staat
nog lachend en tevreden op de foto bij haar afscheid op de Borkel, het
verzorgingshuis waar ze de laatste 17 jaar gewoond heeft. - zie onder
Nieuws op www.hettysite.nl - Ze heeft er zelfs een tijd samen met haar zus Hanna gewoond die
uiteindelijk na het overlijden van haar man Gerrit, zwager Albert en schoonzus
Bertha ook naar de Borkel ging. Ook Hanna is dik in de 90 geworden, maar Heintje
overtreft ze allemaal. Zou ze s morgens bij het wakker worden ook al zo
blijmoedig zijn, vraag ik me dan af. Zou ze nooit tegen een dag hebben opgezien?
Vanmorgen kwam het in de preek van Jan de Korte naar voren dat je s morgens als
een berg tegen de dag kunt opzien. Zoals hij het verwoordde herken ik het en ik
vermoed dat hijzelf ook precies weet hoe het voelt. De kunst is om die
krampachtigheid los te kunnen laten. Dan kan er ineens een last van je afvallen
zomaar van het een op het andere moment. Eenmaal thuisgekomen wilde Agnes het
mooie danklied, dat gezongen werd voor de kinderen naar de nevendienst gingen,
wel op haar viool proberen. Is toch nog lastig als je net begint. Ik kan wel
eens jaloers worden op mensen die s morgens al lopen te zingen of in elk geval
met volle zin de dag beginnen. Ik moet eerst een uur op gang komen, douchen,
thee, niet veel zeggen en dan ineens is het of mijn bloed gaat stromen en ik er
lekker weer tegenaan kan. Wim is eerder op gang en maakt gebruik van de ochtend.
Dat schijnt ook met je bioritme te maken te hebben. Ik ben meer van de avonden,
ben ik helemaal helder en weet vooral precies wat ik de andere dag wil gaan
doen. Ken je dat? Alleen snap ik de volgende morgen niet meer waar ik de energie
vandaan ga halen. Toen ik nog werkzaam was op het Carmelcollege begon het te
komen na de eerste kop koffie voor schooltijd en kwam ik vooral het tweede
lesuur op stoom. Wat diezelfde morgen nog een berg leek die je bijna niet
kon beklimmen berg? Weg berg!
Het is weer het logeerweekend met Agnes en dit keer kwam ze gewapend met
viool en een spray voor pony Amber. Dus dat belooft wat. We hebben intussen al
twee keer een oefensessie meegemaakt van haar beginnende vioolkunsten. Het
klinkt al echt niet meer als kattengejank, mailde haar moeder al en inderdaad
klonk het al goed, vooral met de achtergrondmuziek van de cd die bij haar
lesboek hoort. Ze heeft er gevoel voor. Meteen kreeg ook Amber vandaag een
schoonheidsbehandeling. De laarzen gingen aan en Amber werd aan een paal
vastgezet. De wintervacht was al flink dunner en werd er vakkundig afgeborsteld.
Toen kwam de spray voor de dag, maar dat beviel de dame minder. Ik heb maar even
geassisteerd en nu glimt ze als moeders mooiste. Sara kreeg ook een beurt maar
die leek het niks. Ze is ook dragend en zal waarschijnlijk binnenkort weer naar
de eigenaar gaan want in mei zal het veulen geboren worden. Dan moet Amber het
deze zomer doen met de schapen als gezelschap. Zelfs nu al staan beide ponys
vaak in de hoek waar ze het dichtst bij de schapen zijn. Daar is het nog rustig
bij de andere drie ooien, nog geen lammeren. Maar moeder met de lammeren doet
het geweldig. We zijn dus vaak op de bank bij de wei te vinden.
Hier achter de liguster zijn de brandnetels al gesneuveld, maar eerst
gingen de toppen eraf voor de soep. Wim repareert het hekwerk van de
erfscheiding, maar we willen geen toppen van de palen zien vanuit het
raam.
Je zou eigenlijk alleen moeten eten wat in je eigen streek groeit
en bloeit, heb ik wel eens gelezen. Sinaasappels groeien hier niet en voor de
broodnodige vitamine c zit er voldoende in spruiten en andere Nederlandse
groenten en fruit. Maar ja een sinaasappeltje of banaantje op zn tijd is toch
wel lekker. Wanneer je je geprikt hebt aan de bekende brandnetel, moet je om je
heen kijken om een blaadje weegbree of hondsdraf te plukken en die te kneuzen en
het sap op de prikplek te smeren. En het helpt echt kan ik je uit ervaring
meedelen. Een vriendin van me doet een uitgebreide cursus over kruiden en de
geneeskracht ervan. Ik noem haar al mijn kruidenvrouwtje. Vaak maakt ze me een
smeerseltje om uit te proberen. Zo heeft ze ook een brandnetelzalf gemaakt die
ook de brand uit de huid wegneemt als je je geprikt hebt. En een
goudsbloemzalfje, dat de genezing van schrammen en lidtekens bevordert. Ook
maakt ze een kastanjegelei die weer goed is tegen spataderen of adviseert
kamillebloesem wanneer er een blaasontsteking begint. Wel lastig want je moet
een badje maken met gedroogde kamille en daar met je handeltje boven gaan
zitten. Dat ging me wat ver, maar ja als je pijn hebt doe je alles. Dit
voorjaar heb ik de brandnetel die hier op het erf volop groeit maar eens
gebruikt. Ik heb er al een stamppotje mee geprobeerd, erg lekker. Je kunt er ook
thee van maken maar dat heb ik nog niet gedaan, maar wel soep gemaakt. Het zou
een reinigende werking hebben, vooral in het vroege voorjaar. Je plukt alleen de
toppen. Ik heb het gemengd met haneklauw, wortel, selderij, prei en broccoli en
een restje aardappel dat ik over had na het eten. Samen met wat bouillonbokjes
en een beetje zout werd het een lekkere soep. Eens zien of ik morgen de wereld
weer aan kan
Maor wij hebt al twee hunde, zei Diny. En ik hebbe Sjoerd, sprak tante
Hermien. En ik had nog niks, zei Hennie. We zijn bij Ben en Diny aanbeland
om Dinys verjaardag te vieren. Het begint al net zoals het vroeger bij ons
thuis was. We komen net tegen het eind van het middageten. Et maor effen met.
Schoef maor an! Haar favoriete recept Kip Hawai smaakt geweldig. Die middag met
nichtje Hennie, Annie en Eef, Leida en Hans wordt gezellig en de verhalen komen
los. Hennie vertelt over haar hond Brit die afkomstig is van de familie Bijenhof
in de Wildenborch. Terwijl ze met Diny en tante Hermien op bezoek is bij de
jarige oom Wim moeten ze natuurlijk even bij de pups kijken die de hond van
Gerrit en Gerda heeft gekregen. Ik zie het voor me, iedereen vertederd
natuurlijk. Ie zollen dr zo ene metnemmen, vonden ze alle drie. Maor wij
hebt al twee hunde, zei Diny. En ik hebbe Sjoerd, sprak tante Hermien. En ik had
nog niks, zei Hennie. Ze had al wel een tijdje aan een hond gedacht, maar ja
Evert was er nog niet zo voor. Maar wat doe je als je zon stel pups ziet. Er
waren nog twee teefjes bij en de rustigste van die twee leek Hennie wel wat. Die
kreeg toen van Gerda een rode stip als herkenning. En zo had Hennie haar Brit
waar ze erg veel plezier van gehad heeft. Op onze weg terug gaan we over
Hattem, even kijken of de planten op omas graf het goed doen. We zijn tevreden.
En dan zien we Ben en Niesje bij Paul Sietse en Annemarie. Ze doen het goed als
vaste oppas in noodgevallen. Met drie kleine meisjes is er vaak zomaar even een
oppas nodig: zwemles en bezoekjes aan een ouderavond. Ja ook Eva gaat sinds
kort naar de basisschool. De kleine Anna van 4 maanden vindt alles nog best, als
ze maar van zich af kan kijken. Wij laten even zien dat we de kleintjes nog niet
ontgroeid zijn.
Opa Ben met kleindochters Julia en Eva. En de kleine Anna zit bij mij...
Soms krijg je zomaar een aardig mailtje van één van de neven of nichtjes
die je samen met je eigen kinderen hebt zien opgroeien. Wanneer ze eenmaal
volwassen zijn zie je elkaar niet meer zo vaak, meestal is dat bij een broer of
zus thuis als de familie weer eens bij elkaar is. En dan zie je dat die krummels
van toen zulke leuke mensen zijn geworden. De kinderen van Ben en Niesje en
Henry en Tonny zagen we natuurlijk vaak als we in Hattem waren. En het is ook
niet voor niets dat we Gera al drie keer hebben opgezocht in het verre Canada en
pas hebben we nog koffie gedronken bij Catharina in Utrecht. Zo hebben we ook
onze memories aan de jongens van Ben en Diny. De jongere versie van Henk en
Anneke, Yvonne en Monique, hebben al eens hier gelogeerd en Jos en Joanne van de
Boomgaard hebben we aangemoedigd bij de voetbal en verhalen verteld over de
streken van hun vader. Berend is al eens met ons meegeweest naar Wales en Wouter
heeft voor onze beveiliging aan het Schoolpad gezorgd. Maar vandaag kreeg ik
die leuke mail van Jaap, waar we kort geleden in de Meern de 30e verjaardag van
Mirjam meegevierd hebben. Ik weet nog als de dag van gisteren dat we samen 4 op
een rij speelden tijdens een vakantie in de bergen en dat hij zo gek was op la
vache qui rit. De tijd staat niet stil. Hij mailde me om te vertellen over
zijn plan om elke dag een foto te maken. Hij heeft onderwerpen genoeg met zijn
hobbys. En nu heeft hij het schilderstukje op de plak berkenstam van teckel
Franck, die ik voor hen maakte, gefotografeerd en die hij net als zijn andere
fotos van de laatste tijd op Flickr heeft gezet. Wanneer je op http://www.flickr.com/photos/jaapwagenvoort/7055004907/in/photostream klikt
kun je meegenieten. Ik moet zeggen dat de kwaliteit hoog is en dat ligt niet
alleen aan de kwaliteit van zijn camera, maar hij weet de momenten te vangen.
Erg mooi!
Als Wim hier z'n slippers verliest hoeft hij er niemand naar te vragen. Wel
lang geleden, het zal hier 1961-'62 zijn.
Waor hej mien kamme elaoten?
Wim heeft overal zn vaste plekken voor, in dit geval bovenop het badmeubel. Ik
denk even diep na en ik weet het weer. Ik heb een van de twee meegenomen naar
het zwembad want ik wist niet zeker of ik mijn borstel wel ingepakt had. Maar of
ik die kam nu in een tas heb gestopt of in een jaszak ik ben het even kwijt.
Vanavond had ik even een mes nodig om oase in stukken te kunnen snijden en
dat gaat erg goed met het vleesmes. Wim is net terug van zn Mannenkoor en
warempel daar hoor ik al:Waor hej et mes neereleg? Ik heb geen idee.
Misschien op de tuintafel, maar kan ook op de plantentafel of het kastje naast
de deur of bij de vuilnisbak toen ik de restjes weggooide. Of hej em soms met
enommen naor de w.c, want ja als ik ineens nodig moet . Wim vindt hem niet
buiten. Ik weet het ook niet meer. Morgen maar kijken, maar waar nu toch die kam
gebleven is? Maar niet alleen voor de zaken die ik heb gebruikt, verlegd of
meegenomen, moet ik rekenschap afleggen, maar alles wat Wim niet zo gauw weet te
liggen, vraagt hij gewoon. Waorumme zal ik toch zuuken as ie et weet te
liggen. En daar zit wat in. Wims moeder was er gemakkelijk in. Zo gauw er
iemand vroeg: Moe, waor bunt mien schoene?, was het gegarandeerde antwoord:
In t schoene kastje. Hetzelfde gold voor brillen, zakdoeken, boeken, pennen
enz. Ze had er ook geen tijd voor om de spullen voor haar jongens te zoeken. Wat
schoenen betrof kon Wim er soms lang naar zoeken. Piet en hij hadden dezelfde
maat schoenen. Alleen Wim poetste ze. Wanneer hij ze aan wilde doen waren ze dus
weg. Piet nam gewoon de schoenen die er het mooiste uitzagen. Hoe zou hij dat nu
in Frankrijk doen, vraag ik me dan af.
1979--Met z'n allen op pad. De a.s bruidegom zicht rechts
vooraan.
Trouw niet voor je 40 bent, wordt er wel eens gezegd, maar dat
heb ik blijkbaar letterlijk genomen. Zo begon de mail die we van een van onze
jonge vrienden kregen. We zijn blij met en voor hem. Hij heeft intussen in die
eerste veertig jaar van zijn leven al heel wat van de wereld gezien. Jaren heeft
hij in Singapore gewerkt en zijn favoriete vakantieland was China. Zijn moeder
had misschien nog wel verwacht dat hij met een Chinese thuis zou
komen. Intussen pakte hij een extra studie op en werkt al weer een tijd in
Nederland en vond het tijd om een eigen stulpje te bemachtigen. Dat werd een
mooi plekje, in dit geval zelfs in een zgn groene zone. Dat had hij eerst goed
bekeken. Niet dat hij een hekel aan buitenlanders had maar om er nu midden
tussen te zitten was een brug te ver. Hij redde het om in Rotterdam zon plekje
te vinden. En nu nog een man verzuchtten indertijd de beide omas toen
Catharina op zichzelf ging wonen. En hun wens ging in vervulling. Zo zal de
moeder ook gedacht hebben van haar zoon: Nu nog een vriendin. En warempel deze
jonge vriend ging eens op vakantie en komt de vrouw van zijn dromen tegen en de
aantrekkingskracht blijkt wederzijds. Maar het is geen Nederlandse. Jammer
dan . Maar ze komen elkaar weer een tegen en de vonk slaat opnieuw over en nu
houden ze contact. En dan weten ze het zeker . Ze zijn voor elkaar bestemd.
Moeder blij iedereen blij. De Nederlandse inburgeringscursus wordt in no time
met succes gevolgd en nu is ze bij haar lief aan het inburgeren. En nog heel
even dan is het zover. Op 21 april wordt de bruiloft gevierd, in Istanbul. Heel
veel geluk Steef en Damla. Alleen de meest groene vlek op de kaart van
Rotterdam zal iets lichter groen geworden zijn.
Mag ik even voorstellen: mijn naamgenootje Hetty. Het is de dikste van deze twee en net vanmiddag geboren. Het is bij Schoonebekers wel iets anders dan wij gewend waren bij de Texelaars of een mengsel ervan. Dan was het spannend bij de geboorte en werden moeder en kind direct apart gezet om aan elkaar te wennen, vaak nog met de warme lamp erop. En steeds maar kijken of het lam al had gedronken. Na een dag of vier ging moeder met kind een poosje naar buiten, t liefst in het zonnetje. Bij deze Schoonebekers is het andere koek. De bevalling gaat ongemerkt. Kom je bij de wei en ineens zie je een lam bij moeder staan. In dit geval was het de eerste keer voor de ooi en leek ze wat zenuwachtig. Wanneer het lam onder de ooi wilde duiken op zoek naar de spenen, ging moeder ooi er achteraan om haar niet uit het oog te verliezen. Dat werd rondjes draaien. Ik zag me al in de weer met de fles. Maar we belden Rob en die vertelde dat dit normaal gedrag is bij de eerste keer. Nadat we samen met Rob binnen een kop koffie hadden gedronken en weer gingen kijken zagen we dat de ooi rustiger was en het lam liet drinken. Je hebt nu een naamgenootje', zei hij. 'Dit wordt Hetty'. Zo en die had de eerste biest tenminste binnen. Nu moest de nageboorte er nog af dacht Rob. Binnen een uur was er geen nageboorte maar wel een nieuw lam en begon het zenuwachtige gedoe van moeder ooi opnieuw. En warempel na een drie kwartier kwam er de rust en zagen we het kleintje drinken. Het is koud en het lam nog nat. Wim heeft het droog gewreven, maar toch Maar ja dit is een oerras dat dichtbij de natuur staat en zichzelf moet redden als het enigszins kan. Toch zal het eerste zijn wat we morgenvroeg gaan doen snel naar de wei om te zien of de kleintjes nog net zo levendig zijn als vanavond.
Ik had vroeger al iets met kabouters. Opoe vertelde ons over
kabouter Pum. Ik had nl zon gebreid popje met een puntmuts die ik zo noemde.
Zij bedacht er steeds andere avonturen voor. Het mooiste vond ik dat hij met zn
eigen vliegtuigje dieren ging halen uit Afrika.... voor de dierentuin. Later heb
ik de juf op de kleuterschool op haar woord geloofd dat de paddenstoel, rood met
witte stippen, echt waar een kabouterhuisje was. Ik heb er wel eens een middag
naast gezeten, wachtend op mijn kaboutervriendje, want ik wist het zeker dat het
míjn vriendje zou worden. Ik was hevig teleurgesteld toen er na uren nog niks
tevoorschijn was gekomen. Daarna kwamen de verhalen van Piggelmee, de
kabouter die in een Keulse pot in de duinen bij de zee woonde met zijn vrouwtje
Tureluur en in een hele grote schelp de zee ging bevaren. Bij Flipje in Tiel kon
je ze bestellen als je er wat zegeltjes van de Betuwejam bij deed. Zo ga je toch
in kabouters geloven. Net toen dat kinderlijke kaboutergeloof begon te tanen
kwam Rien Poortvliet met een prachtig levensecht getekend èn verteld boek De
Kabouter. Tja en dan ga je weer twijfelen toch? Toen we een jaar of tien
geleden ergens in Noord Holland zomaar in een tuincentrum een paar betonnen
kabouters ontdekten die precies op die van Rien Poortvliet leken hebben we ze
gekocht en bij de vijver gezet. Jammer genoeg is het vrouwtje vorig jaar door
een manoeuvre van Wim met de tuinslang in de vijver gevallen en hebben we haar
tot nu toe niet kunnen redden. Maar weet je ik ben niet de enige
kabouterfreak. Dan moet je eens bij Ben en Diny rondom hun huis in de tuin op
onderzoek en je zult er verscheidene ontdekken, de meeste zijn op de kop getikt
bij de Kringloop dat wel. Ja... ik heb iets met kabouters...bekende ze. En mijn
buurvrouw Geesje heeft er een heel stel, gemaakt van schuin afgesneden takken
waarvan ze de schuine kant voorzien heeft van een geverfd kaboutergezichtje.
Toch was er een uitdaging. Ze had ook een dikkere boomstam van een oude
appelboom die schuin afgezaagd was. Daar moest ook een kabouter op en dàt zag ze
niet zitten. Tja en toen .........vroeg ze mij.. En dit is het geworden
Ik moet het toch even zo tussendoor melden. De Schapentrektocht is geslaagd. Met bijna 400 schapen zijn de herders de Hondsrug, de heuvelrug in Drenthe van zuid naar noord, van Emmen neer Groningen getrokken. Het ging over velden en door bossen, door dorpjes en de stad Groningen uiteindelijk. Voor het zesde jaar zullen de schapen daar bermen en plantsoenen afgrazen niet alleen omdat het goedkoper zou zijn dan grasmaaiers van de plantsoenendienst, maar ook om de mensen en vooral ook de kinderen dichter bij de natuur te brengen. Bouke Arens, de vaste schaapherder hier in Stad Groningen zal hier 7 maanden rondtrekken met de kudde. Klik op : http://www.rtvdrenthe.nl/video/blatend-over-hondsrug-7 en je kunt behalve deze laatste etappe ook alle andere dagen terugkijken. Hoop dat jullie er net zo van genoten hebben als ik!
Heb je zin om vanavond mee te gaan naar de uitvoering van St Mark
Passion, vraagt Wim me. Daniel Rouwkema, ook de dirigent van zijn Mannenkoor
Valerius, is dirigent van het Vocaal Ensemble Magnificat, het voormalig El
Shaddai. En ik ben benieuwd naar hun optreden. Er zijn een paar goede solisten
bij en in deze tijd van bezinning is zon uitvoering helemaal op z'n plaats.
Wim neemt wel De Passie op tv op. Dat lijkt ook de moeite waard. Danny de
Munk als Jezus en Frans Bauer als Petrusfiguur. Hoe verzinnen ze het. Maar ik
laat me wel verrassen morgen.
We zijn net terug van de uitvoering van St
Mark Passion en het was indrukwekkend mooi en perfect uitgevoerd. De bariton die
de Jezuspartij zong Daniel Mostert, een Roemeen van oorsprong, had zon mooie
warme stem dat Wim er geëmotioneerd van werd. Ik wou dat ik zo kon zingen,
merkte hij op de terugweg op. Nou zolang hij in de kerk aan alle kanten
complimenten krijgt over zijn zang, heeft hij geen klagen. A.s. zondag zingt hij
voor het eerst mee wanneer de Cantorij haar medewerking verleent aan de
kerkdienst met Pasen. Mijn stem daarentegen is zo gezakt dat ik steeds een
octaaf lager mee moet zingen. Ik heb altijd graag gezongen maar nu is er geen
lol meer aan en blijft het bij luisteren of... meebrommen.
En opnieuw is
de schaapskudde een dag verder richting Groningen. De route van vandaag ging
vanaf Midlaren naar Haren waar ze de laatste nacht van de tocht zullen
doorbrengen. En dan morgen naar Groningen en ze gaan het halen. Ze zullen
tegen een uur of twee in Groningen zijn waar ze de rest van de zomer van het ene
plantsoen naar het andere gaan. Klik op http://www.rtvdrenthe.nl/video/blatend-over-hondsrug-6
Ga je mee naar Intratuin, vroeg Anja pas. Ze heeft sinds kort haar handen
vrij omdat ook Daan begonnen is op de Basisschool. En zo fietsten we vanmorgen
die kant op. Anja wilde kijken naar die grote buitenfotos op linnen waar ze hun
boerderij mee op wil fleuren. Ze zocht er een paar uit, koeien èn een paar
paardenkoppen sorry Diny hoofden. Die zullen vast heel mooi staan. Ik denk er
nog even over. Ik ben vanavond voor het eerst sinds ik hier woon naar een
Paasworkshop geweest in Bargeroosterveld. Er is sinds kort een nieuw winkeltje
met allerlei leuke cadeauartikelen en bloemen. Judith heet ze en is pas
begonnen. Achter haar winkel is een schuurtje en daar zou het gebeuren. De
elektra kon het niet allemaal trekken. Èn de koffiepot aan en een paar
kacheltjes. Alles sloeg uit. Met veel extra snoerwerk kregen we de lampen weer
aan, maar de kacheltjes lieten we maar uit. Och als je eenmaal bezig bent met
een stel is het al gauw warm genoeg. Kön ie-j wel plat verstaon? Vuul ie-j
oe daor niet eenzaam, vroeg me een van de dames. En bun ie-j nooit bange? Ik
kon haar gerust stellen. Niet eenzaam en niet bange. Wanneer ik in de Rietlanden
met Kim of Laska in het donker een rondje liep had ik vaker het idee dat er
iemand achter de bosjes vandaan zou kunnen springen dan hier bij dit huis. Hier
is gewoon niemand. En komt er toch een dan waarschuwt Tessa wel. En ik spreek
wel geen Drents, maar het Achterhoeks komt er dichtbij. Ik trok even een blik
Achterhoeks open en dat vonden zij toen ook. Ik ging met een mooi stuk naar
huis. Ik ben er wat bloemen betreft voor de Pasen weer klaar voor.
Eigenlijk dacht ik altijd dat de soep van buurvrouw Wielens haar eigen
recept is. Elke zaterdag kookt ze een pan soep, lekker makkelijk voor de zondag.
Het is een soort groentesoep en daar gaat altijd een grote verse worst in. Dat
kenden wij niet. We hebben er al vaak een pruufken van gehad. Erg lekker! En
elke zondagmiddag komt zoon Wim uit Assen even bij zijn moeder op bezoek, vaak
met de jongste dochter Laura. Hej nog een beetien soep moe, vraagt hij dan.
En altijd schept hij zichzelf dan een flinke kop van die lekkere gruuntesoep met
worst van zn moeder uit de pan. Wie gisteren het lied van Daniel Lohues
Hier kom ik weg goed heeft beluisterd heeft het gehoord van die groentesoep
met worst waar Daniel blijkbaar ook zo aan gehecht is een streekgerecht van
hier dus. Daarom nog even de tekst van dat mooie en gevoelige
lied:
Daniel Lohues: Hier kom ik weg
Je moeten dr van
haoln Dat is wat ik doe Bekend terein, vrumd genog Hoe t rök en vuuld,
hoe het lek en klinkt Elke straote ken ik, elke bocht Jij woont hier ver
vandaan, zeggen ze elders in het land Dan zeg ik, insgelijks, u ook, aj t
zien van dizze kant.
Hier kom ik weg, veur mien hiele leben Ben k met
dizze horizon verweben Hier kom ik weg, hier stiet ons huus Bliekbar kom
ik daor altied weer terecht Hier kom ik weg
Hier bennen die paar
mensen Zunder wie t niks is Bekend gedrag, vrumd genog De wiede wereld
is der wel, Via draod en golven Waormet ik vaak Naor gruuner grös heb
zocht Naor de verste verten Wul ik altied wel hen Mar dat gevuul dreijt
zich weer um Zo gauw as ik daor ben
Ruumte smoort de drokte Stilte
gef rust Ben me der nie alle dagen Hielmaol van bewust Hoe graag ik
hier mag wezen Gruuntesoep met worst! Leven hier helpt net zo goed As
drinken tegen de dörst.
En wie de schapentrektocht van het Bargerveen
naar de stad Groningen verder mee wil volgen klikt gewoon op http://www.rtvdrenthe.nl/video/blatend-over-hondsrug-3 . Ze zitten
nu al in Gasselte en het wordt een steeds grootser evenement. Scholen èn
burgemeester alles loopt uit wanneer de kudde door hun dorp komt. Dat het Drents
Archief ook met z'n tijd meegaat krijg je ook mee.
Nee, niet alleen Wim Harwig bracht mij bij de taal en de plek waar ik me
nog steeds thuis voel. Zondag werd het ook aangehaald in de kerkdienst die door
gemeenteleden zelf in elkaar was gezet. We hebben daar een commissie Leren
Vieren voor en deze keer was het weer bijzonder. Het ging niet alleen over Ga
op weg wat de titel was van de viering, maar ook over het je thuis voelen
ergens. Een nieuw lied van Daniel Lohues werd hierbij aangehaald: Hier kom ik
weg. Ja zo zeggen ze dat hier. Daniel komt uit Erica en na vijf jaar
omzwervingen is hij er weer terug. Ooit was er in Emmen in de Muzeval een
avond met voor de pauze de Achterhoekse groep Boh foi toch en na de pauze
Skik, de band met Daniel Lohues. De eerste was hier geen succes. Ik denk
dat ze de liedjes niet goed konden verstaan, ik vind ze heel melodieus en
prachtig. Toen kwam Skik en ineens kwam het publiek flink los. Skik vond ìk weer
niks, maar nu Daniel Lohues met zijn luisterliedjes aan de weg timmert is het
wat anders. Deze week hebben we vanwege het 10 jarig bestaan van het Dagblad van het Noorden 10 dagen lang dag een gastredacteur die mag zeggen wat
hij graag in de krant wil hebben. We hebben hiervoor Marga Kool al gehad.
Gisteren was het Bert Visscher en vandaag Daniel Lohues. Waar Daniël het
over wilde hebben? Het landschap in Oost Nederland, een interview met Herman van
Veen, zijn 10 jaar columns op zaterdag in het Dagblad van het Noorden, de voors
en tegens over windmolens in het Drentse landschap, het verhaal over vriend en
muzikant Hans van der Linden, kerkorgels in het noorden, Saksische schoonheden
en dan bedoelt hij de verschillende typen Saksische boerderijen, Daniëls Ragu
Bolognese en tot slot drie mensen die hem geïnspireerd hebben: Paul Mc Cartney,
Leonardo da Vinci en Franciscus van Assisi
hoor je
Daniel zingen: Hier kom ik weg. En kies de onderste.. Geniet ervan En een oude column van hem die wel in
deze tijd past:
Judas De meester had in de klas verteld over Judas.
Dat die heel gemeen was. Een verrader. En dat een verrader nu nog soms Judas
werd genoemd. Ik kende Judas uit de Johannes Passion. De evangelist zong zo mooi
dramatisch Judas aber, der ihn verriet . Nee, niet zo mooi allemaal van die
Judas. Hoe kon hij dat nou doen? De volgende schooldag was geen gewone. De
meester had ons beloofd dat we die middag naar het overdekte zwembad zouden
gaan. Maar opeens, na het speelkwartier, veranderde zijn plan. We zouden niet
meer gaan zwemmen, maar gewoon in de gymnastiekzaal gaan apenkooien. Dat vond ik
heel erg. De hele klas maakte zeurderige, teleurgestelde geluiden. Het begrip
verraad had ik nog niet helemaal goed doorgrond. Ik riep namelijk keihard tegen
de meester, Judas! Dat heb ik geweten. Voor de komende jaren had ik het
verbruid. De kracht van Judas was me duidelijk. Nog steeds. Je komt Judas vaak
tegen. Bij Bob Dylan bijvoorbeeld. Ooit zelf voor Judas uitgemaakt omdat hij
zonder met zijn fans te overleggen een andere muzikale taal ging bezigen. En in
zijn lied With God on our side vraagt Dylan zich af of Judas bij het verlinken
van Jezus, God aan zijn kant had. Judas kan door Christenen ook gezien worden
als held. Judas zorgde er immers voor dat Gods plan ten uitvoering kwam. Als
Judas Jezus niet verraden had, was deze misschien wel niet gekruisigd. En dat
moest wel, want anders kon Jezus niet opstaan uit de doden. Dan was er geen
mysterie. Geen basis voor een goedlopende religie. Dan was het Christendom nooit
zo ver gekomen. Dan hadden we hier nog steeds rond paasvuren gedanst met zwarte
houtskool-vegen op het gezicht. Dan hadden we Donar en Freya nog vereerd en ons
vee ter zegening door de rook van de paasvuren gedreven. Die Judas
toch....
De trektocht van de stadsschaapskudde richting Groningen komt nu richting
Borger waar ze zullen overnachten en hun rustdag zullen hebben bij het
Hunebedcentrum. Klik op: http://www.rtvdrenthe.nl/video/blatend-over-hondsrug-2
Het graf van van vader Hendrik Jan en ons baby broertje, maar ook van onze
gezamenlijke grootouders Johan Berend Willem Bijenhof en Heintje Bijenhof-
Barmentloo.
Er zijn mensen die eenmaal van huis weg toch de band met
hun roots belangrijker gaan vinden dan ze ooit gedacht hadden. Hoewel uncle
Heurmen zich echt Amerikaan voelde en wilde dat zijn kinderen dat ook zouden
zijn, bleek hij op latere leeftijd steeds vaker zijn geboorteplek op te zoeken.
Het Achterhoeks dialect zat er ook nog steeds goed in, al begon hij elke zin
met: Well. Wim Harwig is naar Zeeland getrokken en is met de echte Zeeuwse
Marjan getrouwd die aan haar zee verknocht is. Maar toch hecht hij aan de
Achterhoek, zijn geboortegrond, en geniet ervan als hij de taal van de streek
weer hoort. Ook vandaag vertelde hij dat op zijn website. Hij had met Marjan, Mo
en hun nieuwe camper een nachtje bij Johan en Joke op camping de Boomgaard
gestaan, lekker gewandeld in de bossen en de graven van zijn voorouders
opgezocht. Van het graf van zijn ouders en onze ome Jaap en tante Riek heeft hij
zelfs een kort filmpje gemaakt. Ik zag er de lelietjes van dalen al boven de
grond, de bloemen waar tante Riek, en ook opoe Bijenhof weet ik, zo van hield.
Hij haalde het gezegde aan: "A'j oew veurolders neet eert, bu'j oew name neet
weerd". Ik denk dat het een uitdrukking van oom Jaap was net als de spreuk toen
hij speeksel op zn gewonde plekken smeerde tijdens een te lange en te warme
fietstocht: Wat goed is veur de mond is ok goed veur de wond. En dat he'j
altied bie'j oe, voegde hij er dan aan toe. Zie: www.wimharwig.com. Hoewel ik altijd in het oosten van Nederland gebleven ben waar
het Nedersaksisch gesproken wordt, krijg ik toch een gevoel van thuiskomen
wanneer ik gewoon in de supermarkt in Vorden mijn eigen klankkleur weer ontdek
en denk dan: Hè hier praot ze eindelijk weer gewoon. En ook wij zijn er toch
regelmatig te vinden. Onze caravan gaat na de Pinksteren weer richting
Boomgaard.
Zöw effen naor t hunebed in t Valtherbos?, vraag ik Wim vanmorgen.
Die weet al meteen waar ik het over heb. De schaapskudde, op weg naar de stad
Groningen, is nu zo dicht in de buurt. Dat maken we niet vaak mee. De route die
ze vandaag gaan afleggen staat bovendien in het Dagblad van het Noorden, dus dat
kan niet missen. De etappe van vandaag gaat naar Odoorn waar ze op het
terrein van de SIVO de nacht gaan doorbrengen. Dus we zitten al bijtijds op
de fiets richting hunebed D 39. Wanneer we aankomen is de kudde net vertrokken
en omdat we niet alleen de achterkant willen zien maken we een omweg door het
bos om ze verderop op te wachten en ontdekken de groep ineens bij een open plek
waar de schapen kunnen grazen en de herders aan een vroege koffie gaan, een
ideale plek. We zetten ons op een bankje aan de rand van de open plek en
genieten meer dan een half uur van de grazende kudde met lammeren om ons heen.
Intussen worden de herders geïnterviewd en gefilmd. Het is inderdaad een
mengelmoes aan schapen. Het zijn echt niet alleen Schoonebekers en Veluwse
heideschapen. Er zijn veel kruisingen bij. Ik herken er Kerry Hill in met de
zwarte randen om de ogen en zie de donzige beertjes die Hampshire Down sporen in
zich hebben. Het maakt ons niet uut, zegt één van de herders, als dr maor
wol an zit en vier poten dr onder. Er is een lam met een ontsteking aan zn
hoefje. Maar het plaatje van de goede herder die met het lam op zn schouders
verder gaat, is hier niet aan de orde. Behalve de drie herders met twee
bordercollies is er een volgwagen bij met een schapenkar er achter. Dan is
het zover. Een van de herders roept de hond en een ogenblik later zwermt de
kudde al bij elkaar en gaan ze verder. Eén herder met hond gaat voorop en twee
anderen lopen achteraan. Er wordt nog wel goed gekeken of er gaan lam
achtergebleven is in de struiken en dan gaat het verder. Wij hebt gien haost,
zegt de herder lachend, stap veur stap . komt wij dr
ook! Door een klik op : http://www.rtvdrenthe.nl/video/blatend-over-hondsrug-1 kun je het eerste deel van de dag meebeleven. En zie je bij de speelweide aan de overkant heel even een paar mensen op een bankje zitten, mag je raden wie dat zijn...
SIVOStichting Internationale Volksculturen. In Odoorn wordt
ieder jaar het SIVO festival gehouden waar deelname èn veel publiek op af komt
uit binnen- en buitenland.
Turks brood.
Een pontje ergens in Friesland.
Maar aan deze Clematis Franckie heb ik weinig te doen.
Neighbours.
Hallo, ik ben Geesje. Tenminste ik hoorde mijn nieuwe moeder zeggen: Den kleinn zol ik Geesje neumen. t Is toch een echt Drents heidelämmeken en hier in Drenthe bunt zovölle Geesjes.' 
Als Wim hier z'n slippers verliest hoeft hij er niemand naar te vragen. Wel
lang geleden, het zal hier 1961-'62 zijn.
