Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
31-07-2010
Zó klein èn zo handig...
Deze foto's zijn, net als de vorige twee met het opgedroogde cameraatje gemaakt. De achterste drie beelden van de vijf zintuigen: het zien-r-, de tastzin en de smaak.
Wim kwam maandagavond binnen en hield me een kletsnat fototoestel onder de neus de mijne: Niet zo handig hè um zon ding buten te laoten liggen. Ik had er fotos mee geschoten toen Gerhard en Robin de vouwwagen kwamen halen en op de tuintafel laten liggen, ook nog zonder hoesje. s Middags kwam er een ontzettende plensbui waarbij de regenmeter zelfs halfvol zat. Ik zag het somber in voor mijn geliefde handige kleine toestelletje en Wim natuurlijk helemaal. Het enige wat ik kon bedenken: de batterij en het fotochipje er uit halen en alles voor het ventilatorkacheltje leggen. Dat hebben we 3x een uur gedaan. Intussen had ik al een nieuwe uitgezocht bij www.camera.nl. De ontwikkelingen gaan snel. Het type zeer kleine compactcamera van Canon was er niet eens meer alleen een nog geavanceerdere uitvoering. Zag er goed uit, je kon er nog meer mee en de SD fotokaartjes die ik had kon ik gewoon gebruiken. Dan klinkt het vanuit de keuken:Hee dut t nog! Niet te geloven... helemaal goed, zelfs geen waas te bekennen. Ik sluit met een zucht de website van camera.nl. Maar wat nou toch zo vervelend is? Iedere keer als Wim dat ding ziet mòèt hij gewoon even zeggen:Ie-j mot wel wat zuniger op oew fotostellechien wodden de volgende keer is het wèl mis. Na de vijfde keer schoot ik uit mn slof: t Is afelopen, noe wet ik t wel. Ik zeg toch ok gien vief keer tegen oe daj oew mobieltjen niet mot laoten vallen.! En dat hielp.
In de hoofdgang van het Scheperziekenhuis staan de 5 zintuigen afgebeeld vervaardigd door de kunstenaar Hans Ittmann (1914- 1972), in bruikleen gesteld door de gemeente Emmen. Vooraan de reuk, dan het gehoor, het zien, de tastzin en de smaak. Ik vind ze mooi!
Wim stapt binnen of er niets gebeurd is. We zijn beladen met folders over nazorg en gezonde voeding. We hadden gehoord dat Jennifers vader Klaas ook opgenomen is in het Scheperziekenhuis en gingen hem even goeiendag zeggen. En even later gaan we bij buurvrouw Wielens aan, is die ook weer gerust. En dan begint het leven weer aan het Schoolpad. Wim mag een week niet autorijden of fietsen, niet meer dan 5 kilo tillen, verder geen bijzonders . Gewoon alles doen en blijven bewegen. "We komen zondag wel bij jou", meldt broer Ben als hij hoort van een week niet autorijden. Nou ja... zo'n eerste dag.... kan hij lekker spelletjes Freecell spelen op de pc. Ik zie hem genieten. Verder moet hij wat van z'n klussen regelen nu hij dat zelf niet kan doen. Het oud papier voor Valerius moet worden opgehaald, ook begin september als we op vakantie zijn. En... nog even.. en Mark en Jennifer zullen weer terug zijn.
Hé heb ik geen les van u gehad?, vroeg zuster Chantal vanmorgen toen ik Wim wegbracht naar de afdeling Cardiologie. U bent toch mevrouw van der Kolk en u gaf toch Nederlands. Ik kijk het zustertje even goed aan en zie meteen de bekende donkere ogen die je zo vol vertrouwen aan konden kijken. U weet wel Adrienne zat ook in die klas en de voetbaljongens O die vonden wij zo stoer en ze begint te glimlachen bij de herinnering. Vandaag was het een bijzondere dag. Omdat we de volgende maand naar Canada willen vond de cardioloog het raadzaam om een hartcatheterisatie bij Wim uit te voeren. Hij had al een tijd wat vage klachten op de borst als hij gefietst of gelopen had. Zweten kwam er bij en toen hij gisteren zijn fiets naar de fietsenmaker bracht vertrouwde hij me toe:Ik ben blij dat er woensdag naar gekeken wordt. Vanmorgen pakte hij zn rugzakje met spullen voor één nacht maar vast uit voorzorg mee. Na de voorbereidingen mocht Wim meteen het gele operatiekamerschortje aan en toen ik naar huis ging brachten Chantal en een andere verpleegster hem al naar de operatiekamer. Een uurtje later belde zuster Chantal. Ze hebben een behoorlijke vernauwing gevonden aan de linkerkant van het hart en hebben meteen maar gedotterd en er een stent in gezet. Dat was even schrik maar een nog grotere opluchting. Hij had er niet veel langer mee moeten lopen. Hij heeft een engeltje op zijn schouder gehad, werd er gezegd. Wat een dag. Telefoontjes met familie en vrienden maakten veel goed. Morgen tussen 9 en 10 mag ik hem weer ophalen... mèt stent
Waar bij Mark en Jennifer de volledige vakantie wordt benut door vanaf dag 1 wèg te zijn is het aan de Kuifmees anders gesteld. Daar wordt een vakantie geheel op hun gemak voorbereid. Dat is ook al vakantiegevoel. De auto wordt eens flink uitgezogen- Robin. Er worden lijstjes gemaakt - Judith- en dan volgen de boodschappen op kampeer- en verzorgingsgebied- Gerhard èn Judith-. De vouwcaravan werd afgelopen maandag opgehaald. Agnes en ik hadden hem al helemaal schoongepoetst want een winter onder een open carport dat kun je wel zien. Gerhard en Robin zijn aardig op elkaar ingespeeld. De knipperlichten worden grondig gecontroleerd. s Middags zal de vouwcaravan geïnspecteerd worden en alle stokken nageteld. Ze waren in hun tententijd eens een zak met stokken kwijt en daar leer je van. De vouwcaravan opzetten is voor hen straks gesneden koek. Judith geeft de aanwijzingen ik zie het weer voor me. En dan gaat hun vakantie beginnen. Het is alleen jammer voor ze dat ze een regendag gepland hebben om op pad te gaan. Tja Gerhard is wel weerprofeet, maar het weer veranderen kan nog niemand. Het worden 10 dagen aan het Leekstermeer. Ze hebben al ontdekt dat kampeerhal De Vrijbuiter in hun buurt is. Staat in elk geval garant voor één droge middag.
Nou... even dan..?
Ach wat een schattige pup was het toen Queeny met 7 weken met Mark meeging. Ze kreeg alle aandacht. Je hoefde maar te wijzen en ze zat op je schoot. Tja... nu is ze 3 jaar en je hoeft ...inderdaad niet eens meer te wijzen. Robin vindt het wel gezellig.
Ik heb een goede kennis die me vertelde dat ze echt niet kan koken. Ze is verder heel creatief met de kwast en naald en draad, maar koken nee dat is nooit haar hobby geworden. Het was zelfs zo dat ze toen haar man naar hun dochter in Australië was ze zelfs zo de bruine bonen uit het blik lepelde. Waarom ze zelf niet meeging weet ik niet meer, maar een leuk mens is het.. geweldig.
Vandaag keek ik toevallig naar herhalingen van Showroom. Wat was dat een leuke serie bijzondere mensen. Daan Modderman kwam voorbij met zn paarden en zwart houten lijkkoets. Maar er kwam ook ene Sue Berk in beeld, een oude dame die prachtige wandkleden maakte, maar verder niks kon. Dat hoefde vroeger in de betere kringen niet, zei ze. Toen ze uiteindelijk haat toekomstige echtgenoot Schout bij Nacht Berk tegen kwam was het voor beiden liefde op het eerste gezicht. Dikke Berk werd hij door velen genoemd, maar Sue vond hem geweldig met zijn volle figuur. Toen hij haar hand kwam vragen aan haar vader- dat ging toen nog zo- barstte haar moeder in huilen uit terwijl ze zei:Arme jongen, ze kan niks! Maar Berk vond dat een uitdaging. Die had de pest aan die moeders die hun dochter ophemelden met : Annetje kan zo mooi piano spelen. Ik denk dat Sue geluk had dat ze inderdaad niets hoefde te doen aan huishouden. Maar toen de oorlog uitbrak ging haar dikke Berk met de Heemskerck prinses Juliana naar Canada brengen en kwam 5 jaar lang niet thuis. Toen er in Nederland geen eten meer was ging Sue op de fiets met haar dochter naar de boeren waar ze zich nuttig maakte met naaien. Zo kwam ze die tijd door. Nee koken doet ze nog steeds niet en de rest ook niet . Toen de mensen van de NCRV er waren voor het interview vroeg ze of ze ook iets aan haar tv konden doen. Ze waren immers van de tv. Het beeld was zo slecht. Ze maakten de glazen voorkant van de tv goed schoon en klaar was Sue. Er bleek een dikke laag stof en koffie spetters op te zitten. En zo was het overal in haar huis. Na de uitzending van Showroom werd ze natuurlijk steeds herkend en er kwamen mensen die graag haar onderkomen wilden zien. Ze zette gewoon de deur open zodat iedereen in en uit kon lopen. Het ging wel erg ver. Je zou met Joh. Kievit kunnen spreken in de Avonturen van Dik Trom: en een bijzonder mens en dat is het
En zo kwam het dat ik even aan mijn goede kennis moest denken die het geluk heeft dat haar man van koken houdt.
Wat vind je het leukste om in Emmen te gaan kijken?, vraag ik Agnes, onze logé, gisteren. Dat is snel duidelijk kledingwinkels en dan het liefst in de buurt van Cool Cat. Dat is blijkbaar haar favoriete shop. Nou, zeg ik. ik denk dat Wim daar dan even buiten blijft. Ik herinner me vorige keren als ik voor kinderen op zoek was naar iets hips. Er is daar nl altijd muziek! En duidelijk popmuziek en vaak een beetje hard. Dit keer viel het mee.. zachte discomuziek en warempel Wim verschijnt even later ook. Agnes valt op kleurtjes en op glitter. Het kost geen moeite om daar iets in te vinden. Gelijk met ons loopt een slanke jonge vrouw met haar Canadese herder naar binnen die haar op de voet volgt zonder lijn. Ze wil iets passen en wijst naar de grond en zegt alleen maar :Down. De hond gaat keurig voor haar hokje liggen. Als ik haar een complimentje maak met haar goed opgevoede hond, lacht ze en zegt alleen :Dat moet ook wel. Agnes merkt op:"Dat zou Queeny ook wel doen." We zijn op tijd weer thuis beladen met spullen voor de barbecue en we gaan bezig met de voorbereidingen. Gerhard en Judith gaan a.s week ook op vakantie en dat moet gevierd worden. Robin komt al wat eerder en maait het gras om het huis. Dat is zijn klusje geworden. Handig zon grote kleinzoon die ook nog eens niet ver weg woont. En het werd gezellig. Tja . Mark, Jennifer en Eva waren er wel niet bij, maar je kunt soms niet alles hebben. Met Rick èn Agnes erbij was het een gezellig clubje. En nu maar hopen op mooi weer voor deze vakantiegangers, want die gaan naar het Leekstermeer.
Queeny vermaakt zich prima, zei ik nog tegen Mark toen hij even belde vanaf hun vakantieadresje in Zuid Frankrijk.. Zij ligt nog niet bij het hek op je te wachten zoals hij dat op doordeweekse dagen wel eens doet wanneer het wat laat wordt voor je haar komt halen. De andere dieren zijn levendiger nu het iets koeler is geworden en zeg nou zelf. Iedereen is actiever. We lopen nu weer naar het bos met Tessa en Queeny. De kip met kuikens zie je weer overal scharrelen. De katten zie je meer en de honden liggen niet meer voor pampus. Die waren s middags ook het liefst in huis languit op de stenen vloer. Gisteren was het wel een héél actieve dag voor Tessa en Queeny want de buurjongetjes Frank en Tim kwamen. Hand in hand kwamen ze aangelopen. Moeder Anja keek ze na en ik wachtte ze weer op bij de hoek van de Bargerweg/ Schoolpad. Mark had voldoende speeltjes voor Queeny achter het hek gedumpt voor ze vertrokken en één zwartwitte bal is favoriet. Ik weet niet wie er het meest moe was de honden of de jongens. Zo te zien waren het Tessa en Queeny die liepen om het hardst. Daar hadden we de rest van de dag geen hond meer aan. Nou ja . Agnes dan. Die is altijd blij als ze honden, katten of de ponys ziet. In eens zie ik Queeny weer voor het raam op een poef liggen kijken, de ogen gericht op het hek. Het is half 6. Zou die tijd er toch ingebakken zitten, de tijd dat Mark meestal komt. Nog 8 nachtjes slapen Queeny! Agnes ontfermt zich over haar en leidt haar af. Komt helemaal goed!
Ben en Riet samen met Wim bij de discuswerper in de tuinen van de Wiersse.
Wanneer ik Wim met veel respect hoor praten over ene Titia zou ik toch denken dat het een statige vrouw zal zijn. Een beetje adellijk type zal ik maar zeggen. Bovendien is ze de drijvende kracht achter de Voedselbank. Toen ik haar deze winter zag bij een bijeenkomst bleek het een gewone vrouw te zijn met een alledaags uiterlijk maar wel met een bijzondere uitstraling. Bij een naam alleen kun je blijkbaar niet een goed beeld krijgen. Ik ken ook een paar Jantjes, die bijzondere gaven hebben. Of Jannies. Soms vindt iemand zijn of haar naam niet passend en wordt een Wilma zomaar Berber. Of Marijke Christina of zoals in onze familie een Marry die Marijke wil zijn. Ik ben nog uit de generatie dat iedereen vernoemd werd. Dat veranderde in de jaren 60 en 70. Toen kwamen de Franse en Engelse namen in. Oom Paul, de vader van Niesje, had het niet zo op de nieuwere generatie met de buitenlandse namen. Hij had een goed lopende textiel- en beddenzaak en kreeg wel eens ouders met kinderen in die winkel die bijzonder onopgevoed op de bedden sprongen. De meestalmoeders riepen ze dan voorzichtig tot de orde: Monique niet op de bedden springen ! Chantal ga eens weg bij die gordijnen .! Isabel blijf met je vingers van die lakens af! Maar luisteren? Ho maar. Wat had hij de pest aan die vrijgevochten kinderen met hun buitenlandse namen. Nu zie je weer een teruggang naar eenvoudige vaak Hollandse namen. Emma, Eva, Kim, Vera, Tim, Tom, Bas en Daan Vorige week vertelde Riet dat ze in hun C1000 supermarkt niet afwachtte tot de ouders hun kinderen in het gareel hadden. Ze greep gewoon zon racemonster bij de arm en kneep er eens flink in. Daar kreeg ze eens de opmerking van zon meisje:Mijn vader is hier ook hoor! Net of Riet daar bang voor moest zijn. Ik ken er gelukkig ook een paar andere. In de vakantie op de camping in Mechelen liep een jongetje voor me uit en zag een meneer die liep te sjouwen met visspullen. Die liet zn net vallen. Het jongetje schoot er op af en gaf de meneer netjes zijn net weer aan. En buurjongetje Frank deelt alles wat hij krijgt met je. Ik had hem vanmiddag een schaaltje chips gegeven. Je mag er ook wel wat pakken, hoor, zei hij. Je kunt nooit vroeg genoeg met opvoeden beginnen.
Rick in zijn woonkamer, genomen door Sabine die iedere week een uurtje komt. 'Zo sta je zelf ook eens op de foto', had ze gezegd. Je kunt aan de inhoud van de kast wel zien wat zijn hobby is.
Niet neulen je hebt ook rechten. Ik weet het van mn voorman. Kijk maar eens op consuwijzer.nl. Rick hoorde van Wim zn mobiel die een veel te vaag beeld geeft. Je kunt bijna niets meer lezen. Meteen toen we afgelopen maandag terug kwamen uit Linde is Wim naar de Kpn geweest met dat ding, maar zonder de aankoopbon wilden ze niets doen. "Hebt u hem laten vallen?", vroegen ze nog. Eenmaal thuis doorzochten we het laatje waar hij in moest zitten, maar noppes. We hebben onder de hand alle laden en eventuele plekken in huis al doorzocht. Wel is er het complete doosje met gebruiksaanwijzing en al, maar geen bon. Nee Rick zou het er niet bij laten zitten. Gewoon er mee terug naar die zaak. Ze moeten goede spullen leveren. Je moet net zo lang blijven tot ze een oplossing voor je hebben. Dat zou ik tenminste doen. Ja als Rick ergens voor gaat dan ben je voorlopig niet van hem af. En als het niet lukt . Papa kan dat zeker niet . Dan ga ik wel. Rick is in een goede bui. Hij had gistermiddag hitteverlof tenminste samen met de baas, ieder de helft aan uren. Toen ze eergisteren pas om half drie met die boodschap kwamen, had Rick daar geen zin in. Hij hoefde nog maar een half uur. Terwijl de rest ogenblikkelijk aftaaide bleef hij aan het werk zonde om een halve middag van zn vrije tijd in te leveren. Hij heeft ook weinig last van de warmte en heeft zelfs nog een jas aan als hij komt. Hij is het helemaal met Opa Bijenhof eens: Wat goed is veur de kou is ok goed veur de hette. Toch is hij blij met z'n airco die de kamer lekker koel houdt met dit weer.
Weer thuis. We hebben een speciaal rek voor de E-bikes aangeschaft. Die kunnen meer dragen.
De honden racen naar het hek... er komt bezoek. Gerhard verschijnt, helemaal lopend met zijn hond Ziva. Goed voor de hond èn voor hem. En zo zien we elkaar nog eens. Queeny en Ziva zijn echte speelmaatjes, gaan ook beiden naar de behendigheidstraining met hun baasjes, maar Tessa kijkt gewoon de andere kant op. Die vindt dat gespring om zich heen helemaal niks. We zijn terug op onze basis en hebben net Ben en Niesje, onze zeer gewaardeerde oppas, uitgezwaaid.Het huis was helemaal spic en span en Niesje kookte een heerlijke maaltijd. Ik was net op tijd terug om vanmorgen mee te helpen met het inrichten van de nieuwe expositie, dit keer van Jannie Siebring, in de Schepershof. Niesje ging mee op de fiets en kon dit ook eens meemaken. En... het hangt er mooi! Jannie is tevreden en wij ook. Ze schildert in verschillende technieken: aquarel, acryl en krijt. Ik wist niet dat je met krijt ook zo helder kon werken. De middag brengen we door onder de bomen bij de kota... languit. Best vol te houden...
"Ie kunt vanmiddag toch wel blieven?" Op weg naar huis gaan we even bij Ben en Diny langs. Het is net als bij mama vroeger. Ze wil je gewoon nog niet weg hebben. Maar ja.... het is goed geweest. We worden nog even verwend met soep en een broodje. Dan komen Berend en José de caravan weer terug brengen. Olaf was in Thüringen ziek geworden en daarom zijn ze wat eerder terug gekomen. Wat hadden ze het heet gehad. Volgens mij komen ze ook tot de slotsom dat je soms net zo goed in de buurt kunt blijven en dan is een middagje aan de Molendijk nooit weg. En dan zitten we 's avonds met Ben en Niesje bij ons kampvuurtje en hopen dat in Canada straks nog vaker te doen. Ben en Wim... je hebt er geen kind aan. Die zijn aan het uitplussen hoe de tv die in Zuid Limburg niet aan de praat was te krijgen, in elkaar steekt. Eerst blijkt er een aan en uitknopje op te zitten die we niet konden vinden Ha! En dan wordt het zoeken met de zenders. Alles kunnen ze krijgen behalve Nederland 1, 2 en 3. Misschien heeft Rick straks in het weekend nog wat te doen.
Denk maar aan een kateker", had de van oorsprong Engelse landheer de Catacre tegen de mensen op zijn landgoed de Wiersse gezegd, wist Ben gisteravond te vertellen. Kateker is de Achterhoekse benaming voor een eekhoorn. Diny had ons al verteld:"De Wiersse hef marn een open dag. Daor mo'j es hengaon... echt de muujte weerd." En dat deden we gisteren. Al waren de rhododendrons nu uitgebloeid, de landschapstuin, moes- en bloementuin waren prachtig. De rozentuin deed er nog een schepje boven op. En een kop koffie in het koetshuis na die tijd deed de rest. Echt prachtig. We hadden er al een mooi tochtje per fiets van gemaakt. Ben en Riet hadden nogal bekijks met hun vouwfietsen mèt elektrische ondersteuning. Ze hadden ze al zo kunnen verkopen. Deze fietsen zijn zo nl niet in de handel, maar de electra is er later op gezet. Ze vliegen soms vooruit omdat de fietsen zelf zo licht zijn. Volgens mij kunnen ze er wel 100 km mee fietsen voor ze weer opgeladen moeten worden. Na onze verplichte middagtuk hebben we gezellig gebarbecued en tot onze verrassing kwamen ineens Ben en Diny aan. Dat werd dus een avondje met z'n allen incusief Johan en Joke en Ben en Riet vóór de caravan ... ouderwets gezellig. En nu...? Inpakken en op de koffie bij Joke en dan weer op huus an. We willen onze trouwe oppas ook nog een paar dagen meemaken. Och... het leven is zo gek nog niet....
Het nieuwe onderkomen van Johan en Joke... nog even geduld.
Toen Robin voor het eerst met ons meeging naar de camping bij Johan en Joke leerden we hem eerst het refrein van het Achterhoekse lied van de Grolsche Hofzangers: D'n Achterhook, Achterhook is de streek van mien hart, Veur mien bu-j de parel van heel Gelderland. Hij zong het achter in de auto uit volle borst mee. Hier ligt het blad van de Achterhoekse VVV voor me: Effe Uutblaoz'n en ik vind een weerbericht: 't Weerwief weet 't weer van vandage. Zee zeg: Ak nat bin dan règ'nt! Ak slinger dan weit! A-j mien neet zeet is 't duuster. Ak dreuge bin is 't goed weer! Ak een schimme bin dan dampt 't! Ak begiezelt bin dan vrust 't! Ak warm bin schient de zunne! Ak nog witter bin dan sneejt! A't volle maone is vuul ik mien 't beste! en ak van al dat hang'n verkollen bin ewodden.. Dan he'k een druppel an de neuze...!
"Wat een paradijsje... wat een paradijsje", zegt Riet als we bij Ben en Diny het erf op rijden. En het weer was mooi en het bleef mooi. We fietsen een prachtig rondje Linde, Vorden, Almen, Eefde, Warnsveld en weer via Vorden naar Linde. Het geeft iets extra's als je zo'n gezellige tussenstop kunt inplannen als bij Ben en Diny. "Dee kump zeker bie-j jullie vandan", merkt Ben op als ze Josca zien. Hij herinnert zich onze bordercollies toen ze bij ons in Emmen waren. Ze zijn zelf geen honden gewend en Jippe en Josca vragen alle aandacht van Ben, beetje teveel zelfs zodat ze even tot de orde geroepen worden. Wat later staan we bij de sluis om te lijken naar het schutten van een enorme rijnaak uit Gent die maar net in de sluis past. In Vorden nemen we het er nog even van. We zoeken het terrasje bij de Rotonde op. We herinneren ons de tijd dat cafetaria de Rotonde gebouwd werd. Dat woord kenden we in Vorden nog niet en wanneer oom Wim ging uitleggen hoe je iemand in Vorden moest vinden zei hij dan:"O daor gao-j in Vodden bie-j de Rotronde linksaf". We zeggen het af en toe nog steeds. Onze dag besluiten we bij Johan en Joke onder de veranda, want Henk en Anneke komen ook en we bewonderen samen de bouw van het nieuwe huis van Johan en Joke. In een woord prachtig. We moeten nu nog via een laddertje naar de bovenverdieping, maar zoals het er nu uitziet zal eind september begonnen kunnen worden met het inrichten.
"Ze zekt wel es tegen ons:"Waorumme gaot jullie toch zo vake weg a'j zo mooi woont? Dat dee ik toch nooit!" Ben en Riet uit Luttenberg staan alweer een dagje naast ons met hun camper. "Ach", zegt Riet dan:"As jullie dan thuus blieft is et ok niet zo druk op de weg." Ze houden gewoon van reizen. Nu ze hun bedrijf niet meer hebben is er gelegenheid genoeg en daar maken ze met hun camper dankbaar gebruik van. Wat is het gezellig om elkaar weer terug te zien. Tijdens onze reis door Nieuw Zeeland trokken we veel met elkaar op en na die tijd zien we elkaar zo nu en dan. We hebben de Stoppelhaene in Raalte al met hen meegemaakt en al een paar keer op camping De Boomgaard met hen gekampeerd. We delen alle wel en wee. Vandaag gaan we er op de fiets op uit. De route via Almen heeft Diny al uit de doeken gedaan. Als het weer zo blijft teken ik er voor.
En nu...? We zijn weer terug op De Boomgaard en hebben weer bijgepraat met Johan en Joke. Hun nieuwe huis schiet lekker op. De fa Ruiterkamp doet haar best om eind september klaar te zijn. Het wordt prachtig. En natuurlijk zijn we ook al bij Ben en Diny geweest. Wouter heeft het filmpje van Ben z'n afscheid klaar. Ben kan terugzien op een feestelijke maand. Nu komt de rust.Nou ja rust..... Ze hebben geboekt. De reis van en naar Minneapolis met Iceland Air is een feit. Ze zullen nog een tussenlanding maken op IJsland. Ze verheugen zich op dit volgend evenement. Ze gaan Curtis en Berdena terugzien en met hen een trip maken. Luella en Harold en de rest van de familie Eggink in Sibley, allemaal nakomelingen van uncle Herman, zullen er beslist ook deel van uitmaken. Opnieuw wordt het een reisje in de voetsporen van opa Eggink en dankzij de drang van ome Herman om boer te willen worden in de USA. Maar zo lang als opa's reis zal het niet worden. Ik schat een week of drie. In diezelfde tijd zullen wij in Canada zijn. En dan komen Diny en ik op het idee om er een middagje van te maken. Wim trekt zich terug voor z'n boek en hand- en spandiensten bij Johan en wij trekken samen op uit. Altijd goed.
We hadden nòg een dag in Zuid Limburg. De herinneringen kwamen boven bij Wim. Op 15 jarige leeftijd was hij met vrienden naar Valkenburg gefietst met tent en aanverwante artikelen achterop. Ze vroegen wat stro bij een boer om op te kunnen slapen. Ieder dag schilden ze een pan vol aardappelen die ze zonder problemen naar binnen werkten. En natuurlijk werd het drielandenpunt bij Vaals bezocht. Er waren toen gewoon drie stenen bij elkaar gelegd als baken. Dus nu na 55 jaar gingen we eens kijken bij dat beroemde punt. Nou ik kan je zeggen dat het er anders uitzag dan Wim zich herinnerde. Het ene restaurant na het andere, een uitkijktoren met lift, vlaggen en allerlei borden met opschriften èn... allemaal mensen... jong en oud. Tja... in 55 jaar kan er heel wat veranderen. Het toerisme heeft toegeslagen en het blijft een mooi plekje in Nederland. En dan heb ik het ook nog niet over Valkenburg zelf gehad. De Hoofdstraat is een aaneenschakeling van terrasjes. Nee ook dat kon Wim zich niet meer zo herinneren. Ja de ruine en de Cauberg waar hij met die bepakking tegenop fietste naar de camping. Maar dat hebben we nu maar niet meer herontdekt. Het was nog steeds heet en de rest van de middag bracht ik door in de schaduw van de caravan met de ventilator in de deuropening om iets verkoeling te brengen. Wel heb ik een boek gelezen dat ik niet weer weg kon leggen voor ik het uit had. Door Anda al een paar keer aangeraden en geleend van Niesje heb ik ademloos gelezen. Nu is Wim er mee bezig. En Anda had gelijk. Iedereen zou het moeten doornemen: Haar naam was Sarah. Een aanrader!
Een top- entertainer deze André. We hebben genoten van het begin tot het eind. Hoewel we prachtige plaatsen in het voorste vak hebben, kan ik niet zeggen dat je meer ziet dan op de tv, maar om hier eens echt bij te zijn en de sfeer te proeven is gewoon eenmalig. Een nieuwe ster, uit Zuid Afrika meegebracht zingt een prachtig Ave Maria. En dan komt iets waar ik erg op gehoopt heb: een Zuid Afrikaans kinderkoor uit Bloemfontein en daarna een kinderorkestje uit Houtbay. De African Dream komt daarna. Wat een stemmen en wat een sfeer. De walsen van Strauss... ja daar reken je op... ook mooi, maar deze echt Afrikaanse oerstemmen spanden de kroon Ik denk dat de kinderen na hun optredens in Maastricht weer terug zullen gaan naar Zuid Afrika en wat ben ik blij dat we hier bij kunnen zijn.
Dit wordt Wim z'n dag. Het is te heet om lang in Maastricht rond te hangen, maar we kunnen het niet langer uithouden en om half vier zijn we toch gearriveerd bij het MECC waar we genoeg parkeerplek vinden en we met de bus naar het centrum gaan. Genoeg tijd om rond te struinen, ergens heel feestelijk te eten tussen heel veel André Rieu fans en dan is het zover. Tegen half 9 worden we door een soort Abeltjes- liftboys in rode pakjes- naar onze plaatsen gebracht en we genietn al van alles om ons heen. iedereen heeft er zin in. Een doedelzak band doet de ronde en een minuut of 5 voor de aanvang staat ineens André met zijn gevolg te wachten tot het tijd is en dan begint het feest, want dat werd het.
Arme Wim... nou ja... denkt hij alles voor elkaar te hebben. We zijn op tijd op de camping De Geulhof in Mechelen, pootjes uit, koffiepot aan en Wim maakt alles klaar voor de wedstrijd van die avond. Nieuwe tv uitgepakt, digitenne geinstalleerd en alle stekkers gecontroleerd. Laat die tv het nou niet doen. Kan zo terug naar de Gamma. Wim is echter niet voor één gat te vangen en gaat samen met de buurtjes naar een Mechelens café waar ze de avond staande hebben doorgebracht. Over de wedstrijd hoef ik verder niet veel woorden vuil te maken. In de verte hoorde ik aan de geluiden dat het niet naar wens ging. Bij thuiskomst hebben we er maar een glas wijn op gedronken terwijl onze campingburen met venijnige halen alle oranje van hun huis op wielen verwijderden.
"Hoe bevalt het u hier?", vroeg ik gisteravond aan een ouder echtpaar tegenover ons. "Geweldig", was hun reactie,"zo'n mooie camping. Ze hebben zelfs de Zoover Award gekregen. En zo'n attente campingbaas en zo'n leuke vrouw." Toen ik een beetje glimmend vertelde dat Johan mijn broer is, voegde hij er aan toe:"Dan heb je een hele leuke broer". Ja dat wisten we al. Humor heeft hij wel, hoewel Henk daar ook zijn portie van heeft meegekregen. Ik ging net even bij ze langs om dag te zeggen want we vertrekken zo weer naar ons volgende adres. Tja... hij had zich goed voorbereid die Wim. Nieuwe tv gekocht. Digitenne en aanverwante dingen ingepakt. Wil hij gisteren de boel installeren... heeft hij de smartcard thuis laten liggen... je kunt wel zeggen: het kleinste onderdeel. Gisteravond zat hij dus met een stel mede-voetballiefhebbers in de recreatieruimte. Was ook leuk. Maar vanavond hoeft hij dus niet een restaurant te zoeken in Mechelen... dankzij Johan. Zonet drukte die me de smartcard in de hand die hij Wim beloofd had met een: "Ik mot 'm wel weer hebben". Je vraagt je af hoe ik kan internetten zonder laptop? Camping De Boomgaard heeft gratis gebruik van internet in zijn recreatieruimte. Zegt het voort....
ps. Mark en Jennifer zijn zonder files en andere narigheid aangekomen in Les Issambres. Je kunt wel raden wat Mark het eerst deed: tv uitproberen.
Vanaf vandaag zullen de columns onregelmatiger en waarschijnlijk korter of helemaal niet zijn. Vanmiddag gaan we weer richting Boomgaard en morgen door naar Mechelen in Zuid Limburg.. Maandag is de grote dag. We gaan naar het Vrijthof in Maastricht naar André Rieu. Wim heeft voor zn 70e verjaardag in januari die kaartjes van ons samen gekregen en nu is het dan zover. Mark en Jennifer zijn met Eva op weg naar Zuid Frankrijk naar Les Issambres 3 weken zelfs en dat tijdens het drukste weekend van het jaar. Ik heb ze het adres van Piet en Marry in de Morvan plus telefoonnummer meegegeven, want je weet het niet .je weet het niet... Wat zal ik blij zijn als ze over zijn.. Moeders hè! Die voorbereidingen is me ook wat:Mam ik durf het bijna niet te vragen maar kun je je laptop misschien een paar weken missen? Pap de Tom tom van ons is geloof ik opgeblazen mogen we die van jullie mee? En hebben jullie misschien een kaart van Frankrijk? Ik duik de vakantiehoek in en zoek wat spulletjes bij elkaar. Pech onderweg in alle talen, doorgaande routekaaren .. Vannacht om 3 uur zijn ze vertrokken. Gelukkig rijden ze om de beurt en met een airco in de auto drijf je er ook van het zweten niet uit. Ik ben blij dat Gerhard en Judith hier in de buurt blijven. Als ik me niet vergis wordt het bij hen het Lauwersmeer. Ook lekker . en voor ons in elk geval rustiger. En hier..? Vanmiddag komt Rick hier de honneurs waarnemen en blijft tot Ben en Niesje morgen komen. En voor hen begint hier hun vakantie. Hun favoriete terras Bertje heeft fijne schaduwplekken en zicht op het publiek dat uit de dierentuin komt. Dat wordt genieten .
vrijdagmiddag--Ik kan me niet herinneren dat het ooit zo heet is geweest hier. Zonet was het nog 35 C in de schaduw. We gingen vanmorgen al vroeg naar de markt. Ik ging wat kleren terugbrengen die ik gisteren in een opwelling gekocht had. Maar natuurlijk niet eerst gepast het was toen ook al zo warm. Toen ik ze gisteravond hier uitprobeerde helemaal mis. Het ene was te wijd, het andere stond me voor geen meter en een derde was te nauw. Ik had het ook niet gepast, verontschuldig ik me bij de verkoopster. Het is nog voor tienen en ze zegt:Hoeveel mensen ik al vanmorgen hier heb gehad met hetzelfde .? We pakken maar even een terrasje om wat te drinken en ik besef dat het centrum van Emmen toch wel wat heeft. Het is een echt brinkdorp met een plein en een kerk in het midden en dan met zon gezellige markt. Even later gaan we samen nog even op zoek naar badstof voor een saunahemd voor Wim. Wanneer hij na een saunagang even bij wil komen is zn gewone badjas wat dik en lang. Nee Wim wil weer net zon badstoffen hes als in Hengelo, een Abraham hemd noemden we die toen. Gewoon een stuk badstof dubbel nemen en een gat er in knippen voor het hoofd en een mooi sexy split van voren. Dan stik je de zijkanten een stuk in en werk je de halsopening netjes af. Och... hee was t- er toen zo wies met. We ontdekken badstof in allerlei kleuren: wit, rose, hemelsblauw en lentegroen. Hij kiest voor groen.Val ik tenminste een betje op, meldt hij de verkoper. Nou niet a-j dr met in t grös gaot liggen, antwoordde deze ad rem. Op de terug weg komen we op de fiets bij buurvrouw Wolterdina langs en willen haar even gedag zeggen voor we naar Limburg vertrekken. We komen daar zo maar niet weg en even later zitten we aan de soep heerlijk met dit warme weer. En trouwens waar vind je nog zon buurvrouw?
Onze allereerste kippen met kuikens. De beide kippen met haan kregen we van van Henk en Anneke.
Ik heb je advies nodig, zei mijn vriendin vanmorgen. Donderdag is onze- bijna- vaste ochtend dat we even gaan struinen bij onze Kringloopwinkel. Na het aquajoggen kom ik er toch langs en zo spreek je elkaar weer eens. Ze is net binnen. Advies van mij? Wat mag dan je probleem zijn? Wendy is broeds. Ze denkt geloof ik dat het een afwijking bij kippen is. Eigenlijk kan het niet eens . Vorig jaar hebben ze drie kippen met zorg opgehaald bij een legbatterij, gered zou je het kunnen noemen. Batterijkippen zijn zo gefokt dat ze normalerwijze niet broeds zullen worden. Maar deze dus wel. In de legbatterij waren ze waarschijnlijk nu, na een jaar flink leggen, al geslacht. Deze drie hebben een zeer vrij leventje. Een ruim hok, een prachtige ren en uitstekend voer. Drie keer per dag mogen ze een uurtje in de tuin en worden teruggelokt met spaghetti vermengd met olijfolie. Tilly, één van de anderen, is pas een tijdje ziek geweest , maar na een zorgzame schoonmaakbeurt en een versterkend wormmiddel, besteld via internet, is die volledig hersteld. En nu dit: Wendy broeds.... Tja wat kun je daarop zeggen? Dat het een normale zaak is bij kippen? Bij die drie van ons is er zomers altijd wel een broeds. We zijn er al weer een paar weken eentje kwijt. Dan is t-ie of dood of zit ergens te broeden. Alleen zal er nu geen kuiken te voorschijn komen want zoals de trouwe lezers weten: onze haan is dood. Er lopen nog wel drie kuikens bij een andere kip, maar deze zal echt op een paar onbevruchte eieren zitten. Tja ik heb haar drie opties gegeven: --Of je jaagt haar af en toe van het nest zodat ze wat eet. Meestal helpt het niet en zit ze verontwaardigd en in de war weer broeds te wezen. --Of en dat zou mijn keuze zijn: Je haalt bij mijn buurvrouw Anja een paar bevruchte eieren en legt die onder Wendy. Dan heeft ze wat te broeden en heb je straks een paar leuke kuikens rondscharrelen zo mooi! --Of een optie van buurman Jans.: Je doet Wendy in een jute zak en hangt die een dag aan de waslijn. Als je geluk hebt raakt ze ontregeld en gaat weer leggen. Maar weinig kans dat het lukt. Mijn dierenvriendin gruwt van het idee dat haar Wendy dit zou overkomen. Ik weet nog niet hoe het afloopt. Zal ik eens raden? Ik denk optie 1, want stel je voor dat er alleen hanen uit die eieren komen wat dan? Ik hou jullie op de hoogte.
Een enkel nadeel van het buitenleven is dat je afhankelijk bent van een schotel om tv beelden binnen te krijgen, maar sinds kort is er het fenomeen Digitenne. Voor de achterkamer hebben we die maar eens aangeschaft en het werkt.. hoewel ? Wie-j hebt hier maor 25% bereik, meldt Wim over het bereik met Digitenne. Om de haverklap begint de tv te protesteren en moeten we in de benen om het kastje weer te verhangen. En wanneer je de magnetron aanzet is het helemaal huilen met de pet op. Wim heeft al wel een buitenantenne gekregen, maar die zat nog in de verpakking tot vanmiddag. Want de gewone binnen-digitenne gaat mee in de caravan,. Stel je voor dat er zondagavond geen tv in de buurt is in Mechelen. En nu wordt de buiten-digitenne uitgeprobeerd. Het snoer gaat eerst vanuit de kamer via de badkamer naar buiten naar een vogelhuisje bij de vijver. Kiek toch es inens een bereik van 80%, klinkt het tevreden. Ik zie al die snoeren al blijvend voor me. Waorumme hang ie em niet gewoon buten aan t holt onder het dak?, stel ik voor. . Johan hef 'em ok zon ende van huus af hangen en de draod inegraven nog wel. We proberen het toch uit op die plek tegen de dakrand. En ineens 100% bereik. Dat is het. Nu nog het snoer door de muur naar buiten zien te krijgen. Daar is wel een hele grote boor voor nodig. Wim hangt al met Mark aan de telefoon. Ze helpen elkaar regelmatig uit de brand. Wat de een niet heeft heeft de ander of kan die iets versieren via zijn netwerk. En even later komt Mark aanlopen met een héle grote koffer met een enórme boor. Dan is het meten en boren. En warempel een half uurtje later zit de draad door de muur naar buiten en zie je die niet meer. En weet je wat achteraf zo handig is. Als je al dat boorstof gaat opzuigen doe je de rest ook maar gelijk mee, zelfs de verzonken radiator wordt uitgezogen en het rooster gesopt.
Basisschool het Anker had het goed bekeken. De aanvangstijd van Musical De Trein , die opgevoerd zou worden door groep 8, werd een uur vervroegd. In plaats van half 8 begon die om half 7. En dat was vanwege het feit dat de voetbalwedstrijd Nederland- Uruguay om half 9 begon. En dat wilde niemand missen, de kinderen zeker niet. De musical was leuk, de kinderen deden ieder op zijn manier erg hun best. Robin had een leuke rol als de kruier. Mooi om te zien hoe hij het hele stuk in zijn hoofd had en telkens stilletjes aanwijzingen gaf als iemand iets vergat. Erg leuk was het dat de leerkrachten op hun beurt dit afscheid van de kinderen van groep 8 en van ouders alle aandacht gaven. Een belangrijke periode wordt afgesloten en een nieuwe begint. En toen was het zover. Nee we bleven niet hangen en zelfs Robin was precies om vijf voor half 9 thuis en ging zich omkleden . Natuurlijk in het oranje. Gerhard maakte het helemaal bont met oranje shirt en sjaal en een oranje gestreepte boevenpet. Judith hing haar oranje beessies van de AH in de oorbellen, de vuvuzela stond klaar, net als de vlag die het Wilhelmus voortbracht en het festijn kon beginnen. Jullie willen niet weten wat opa, zoon en kleinzoon er uit kraamden dat eerste kwartier. Ze wisten het vooral beter dan de bondscoach. Toen het eerste doelpunt voor Nederland was gevallen kwam er wat rust in de tent maar na de 1-1 was de spanning te snijden. In huize Schaapstreek zaten Mark en Eva voor de buis, Mark gekluisterd zelfs. Eva bleek erg geïnteresseerd in alle bijkomstigheden van voetbal. Eva: Is de aanvoerder de beste speler? Mark: Dat hangt er van af. Soms wel soms niet. Eva: Waar hangt dat dan van af? Mark: Straks Eva straks nu kijken. Eva: Heeft de aanvoerder die band om? Mark : Ja Eva. Eva: Maar de keeper heeft ook een soort band om Mark: O ja? Eva: Ja zijn er dan twee aanvoerders? Mark: Nee en nu even niet Eva ik wil kijken Tja
En jullie kennen de uitslag. Ons Oranje mag nog een keer. Waar we het zien weet ik nog niet. Waarschijnlijk zitten we al in Zuid Limburg op de camping, want maandag is de grote dag ..
Helemaal klaar en compleet met vuvuzela en een vlag die het Wilhelmus laat horen
Als - bijna- laatste item bij dit mooie afscheid van het Baudartius van zwager Ben zie je hier het stukje van het glas- in- lood raam met het Ora et Labora waar ons vroeger al regelmatig op gewezen werd door docenten. Toch werd toen over het algemeen ook het Labora al sterker aangemoedigd. Het kwam ooit mooi uit tegen het licht van de binnentuin waar het beeld van tekenleraar Germans een mooi plekje had. Hoewel de plek die het nu heeft in de tuin bij Ben en Diny is nog mooier. Na een nodige verbouwing werd deze binnentuin omgetoverd tot een prachtige ruimte met een Gaudi bank in het midden, een echte aanwinst. Maar het raam kwam er minder af. Ik weet niet of het lampje, dat Ben in werking mocht stellen achter het woordje Ora, hier aan of uit is, maar ècht mooi komt het raam hier niet uit.
Door de te donkere foto wat te bewerken kun je nu toch zien hoe mooi dit glas- in- lood raam ontworpen is.
Ik weet niet of dit echt een ontwerp van de architect en kunstenaar Gaudi is, maar zo wordt deze prachtige en goed zittende bank voor leerlingen èn personeel genoemd. Ik vind hem mooi! In het Parc Güell in Barcelona moet het originele ontwerp staan van Antoni Gaudi 1852-1926
En tot slot een foto van het moment dat Ben wordt toegesproken. Leanne, de dochter van Leen Reichard die ook na 40 jaar afscheid neemt, kiest een goed moment.
Over een weddenschap .. en een paardenfluisteraar...
Ben op Vera met 4 Havo bij het Baudartius College in de oude Hanzestad Zutphen.
Het omgaan met paarden loopt als een rode draad door het leven van zwager Ben. Hij groeide er mee op op het Timmermanshuus en werd lid van de rijvereniging waar indertijd meneer van de Wall Bake de scepter zwaaide met zijn wat hese stemmetje. Daar ontmoette hij Diny die net als hij paardrijden helemaal het einde vond. Meestal liet Diny Vurose eerst een half uurtje door het losse aardappelland draven om haar wat af te matten en dan ging het richting manege die toen nog in het bos tegenover de Kieftskamp was. Vurose had zelfs dan nog kuren en gooide haar er eens af midden in een hoop mest. Maar Diny klom er altijd meteen weer op. Dat zijn de echte liefhebbers. Van Ben herinner ik me dat hij ook meedeed aan wedstrijden op Duindicht. Ik weet nog wel dat er hevig gelijnd werd door Ben, want ieder kilootje te veel was nadelig voor de snelheid. Was je echter te licht dan kreeg je wat ballast mee. Maar nadat een jurylid op het moment dat Ben net op kop lag iets met een hindernis ging doen waardoor zijn paard afgeleid werd, had hij de schik er af. Wouter is er net zo een. Samen met Ben berijden ze Vera, die ze vanaf het begin alles moesten leren. Volgens mij gaat dat helemaal goed komen. Ik vermoed dat Ben regelmatig het woord paard en Vera heeft laten vallen in zijn mentorgroep 4 Havo. En Ben beloofde ze dat wanneer ze allemaal over zouden gaan naar 5 Havo hij mèt Vera acte de présence zou geven bij de laatste les. En ze wonnen de weddenschap en Ben ging op Vera naar het Baudartius. Het werd erg gewaardeerd en jullie zien het is voor school en nageslacht vastgelegd op de gevoelige plaat. Er is in de wandelgangen van het Baudartius zelfs een titel voor hem bedacht: Paardenfluisteraar
"De combinatie van onderwijs en landleven heeft mij gelukkig gemaakt" en Met familie mo-j wandelen en niet handelen, vertelde zwager Ben bij zijn afscheid van het Baudartius College. Dat laatste is een Achterhoekse spreuk, en daarmee zag hij ook zijn collegas voor het gemak maar even als familie. Het was een eer om er bij te zijn. Bens fietsmaatje en vriend Harm Muis was met zijn vrouw Betsie eveneens van de partij en samen met Wim genoot ik en wij allemaal van alle inspirerende woorden die er gesproken werden. Wouter hield zich op de achtergrond bezig met de camera. Vier oudgedienden namen afscheid, allemaal uit de exacte hoek. Guus Hagt, de rector, leidde alles met verve en stap voor stap werden de vier onder de loep genomen en mochten ze zelf hun eindwoordje doen. Ieder deed dat op zijn eigen wijze. De term: Wat schuift nou zoiets, de vraag die blijkbaar vaak gesteld werd aan collega en wiskunde-methodeschrijver Reichard, van Getal en Ruimte, zal ik niet snel vergeten. Het antwoord is nooit duidelijk gegeven. Zes miljoen exemplaren zijn er tot op heden verkocht, maar het antwoord kwam niet verder dan :"Dat is per boek verschillend". Een andere collega maakte zich voor zijn afscheid ineens zorgen om zijn inkomen na zijn pensioen. Die werd geadviseerd om kleiner te gaan wonen. Blijkbaar woont deze collega in een kast van een huis. Maar ook zijn Volvo in ruilen voor een Toyota vonden ze een optie en zijn tweede of misschien ook zijn derde huis van de hand te doen. Ben kreeg de meest persoonlijke toespraak, niet lang maar met diepgang. Het prachtige gebrandschilderde raam dat er al vanaf de bouw van deze mooie school een ereplaats had waardoor je de woorden ora et labora- bid en werk- goed kon lezen was na een verbouwing aan de binnenkant van de school terecht gekomen waardoor het Ora bijna niet te ontcijferen was. Toen Ben eens een kritisch geluid had laten horen dat het met de school zelf ook die kant op ging, net als met het raam is dat wel te harte genomen. En nu werd Ben voor een minuutje meegenomen naar buiten de ruimte en mocht het nieuwe licht achter het woordje Ora in gebruik stellen. Ook letterlijk is het Ora et Labora weer compleet geworden. De big hug die hij als enige kreeg van rector Guus Hagt ontlokte Ben een:Dat is de eerste keer dat ik door een man gezoend ben, maar het zegt wel wat van de onderlinge relatie met deze nog vrij nieuwe rector.. De sectieleider, ik meen André, gaf een boeiende speech weg. Ben heeft blijkbaar bij leerlingen èn collega's veel indruk gemaakt toen hij de prijs voor de weddenschap die hij met 4 Havo was aangegaan moest inlossen. Wie is toch die mooie man op dat grote paard?, hadden leerlingen gezegd toen Ben op Vera, beiden opgepoetst en aangekleed zoals het hoort, bij school verscheen. Wanneer iedereen over zou gaan in deze mentorgroep, had Ben beloofd zijn paard, waar hij het blijkbaar geregeld over had, te showen. En daarna was Ben aan het woord. Hij schetste de enorme overgang van ons wereldje in de Achterhoek naar de prachtige school met de marmeren trappen, het Baudartius. Hoe we ons s morgens om 5 voor 8 verzamelden bij de grote kastanje midden in Vorden en daarna als groep naar Zutphen vertrokken. Harm en ik werden persoonlijk genoemd als mede fietsers en natuurlijk omdat hij uiteindelijk met zus Diny trouwde. Na diensttijd en studie kwam hij zelf voor de klas en via een school in Velp koos hij toch weer voor Zutphen en uiteindelijk werd het Baudartius, de school waar zijn eigen roots liggen. Hij benoemde de hoogtepunten in zijn carrière, maar schroomde niet om ook enkele akkefietjes te noemen die hij tegen kwam en woorden van dank voor degene die het aanging. Nog lang werd er bij een borrel en hapjes nagekaart en toen wij uiteindelijk allang aan de Molendijk in de schaduw zaten kwam Ben met een grote bos bloemen op het stuur aanfietsen, precies op tijd om Nederland- Brazilië te zien.
Net op tijd voor de voetbal
"Ik kan zien dat Diny de hand heeft gehad in je uiterlijk. Mooi overhemd heb je aan, Ben", sprak vriend en sectiegenoot André. En warempel... dat was zo. Hij was die morgen eerst met een wat gewoner soort aangekomen, maar was meteen al door Diny teruggefloten. "Doot oew nie-je oaverhemd d'r toch bie-j an. Den heurt d'r bie-j en steet oe goed" en dat werd door meer opgemerkt. Mooi toch?
Harm Muis en Ben Wagenvoort. Samen gingen ze naar de School met den Bijbel in Vorden, samen naar het Baudartius, hebben samen de 4e klas nog eens gedaan, allebei daarna eerst maar in militaire dienst en ook nu nog steeds bevriend. . Ben stelde hem aan zijn collega's voor als de man daar met dat patriarchale uiterlijk. Zowel Harm als ik kregen een exemplaar van het Baudartius Nieuws, nr 4 van schooljaar 2009/2010, zodat we wat bij kunnen lezen over het Baudartius van nu. En ik mag niet vergeten te vermelden ook het interview van collega Gosse Koolstra met Ben ter gelegenheid van zijn afscheid van het onderwijs na 41 jaar.
Allemaal afscheid, de hele week door,... afscheid met een gouden randje dit keer. Eva vierde samen met groep 8 van de Vlonder het afscheid van hun basisschooltijd. Stralend was ze het middelpunt van de Musical Online waar ze als Floor de Wizkid weggetoverd werd. Een leuke musical van deze tijd waar alle kinderen een leuke rol kregen toebedeeld. Die Eva... zelfs een solo die klonk als een klok. Wat een lef hebben die kinderen van tegenwoordig. Voor ieder kind was een rol weggelegd die bij ze paste. Zijn de kinderen tegenwoordig groter als ze van de basisschool af gaan of zie ik dat alleen maar zo? Erg leuke avond op De Vlonder!
Het Huis van Heden is een bijzondere huis. Het is een hospice en sinds een paar jaar op een prachtige locatie midden in de natuur gebouwd. Heel veel sponsoren hebben dit mogelijk gemaakt. De gasten die er zijn komen om hun laatste weken hier op een zo prettig mogelijke manier door te brengen. Soms is dat thuis niet meer mogelijk. Wij gingen er vanmiddag op de fiets heen om met eigen ogen te zien en te horen hoe hier geleefd wordt, wij...zijn de dames van Passage, een groep vrouwen die maandelijks een avond bij elkaar komen om een maatschappelijk-, literatuur- of een natuuronderwerp te bespreken. En nu gingen we dus zelf op bezoek. Indrukwekkend dat er met zoveel vrijwilligers gewerkt wordt. Er zijn drie gastenkamers, maar wel 45 vrijwilligers die telkens met z'n tweeen de zorg hebben voor de gasten zodat ze zich echt thuis kunnen voelen. Het verplegen wordt door verplegend personeel verzorgd, net als de nachtdienst. We waren onder de indruk. Ik denk dat een paar van ons zich als vrijwilliger zullen melden. Dan volgt er eerst nog een cursus van 8 dagdelen en dan kun je besluiten of het wel of niet iets voor je is om ongeveer 2 dagdelen per week als vrijwilliger te beginnen. Er werd gelijk een fietstochtje aan vastgeknoopt. We vergisten ons nog even en moesten nog hijgend de bult op. Maar ja... goed voor de conditie hè. Hierdoor kwamen we wel even door een gedeelte met een soort woud van bereklauwen. Ik heb nog niet vaak zoveel moois gezien. Volgende week ga ik beslist terug om het vast te leggen... zo mooi!
"1917, fluistert oom Bram in mn oor bij het afscheid. Als ik hem niet begrijpend aankijkt vervolgt hij:De opstand der Bolsjewieken. Hij is in een linkse en wat opstandige bui aan het eind van een bijzondere en emotionele dag: het afscheid en begrafenis van zijn zus en onze tante Jo. We waren net op weg naar de auto toen we hem met Betty op het terras bij de Herberg zagen zitten We hadden ze lang niet gezien en hij wees al snel op de, ondanks de stortbui, nog droge stoelen naast hem en laat koffie voor ons vieren aanrukken. Een bijzondere dag, een bijzonder afscheid van een geliefde tante. De kinderen , klein- en zelfs de achterkleinkinderen speelden een belangrijke rol in de afscheidsdienst in de NH Kerk in Vorden waar heel veel familie, vrienden en dorpsgenoten aanwezig waren. Het aansteken van de kaarsen door Joop, een van de kleinkinderen en een achterkleinkind was een mooi ritueel. Erna gaf in ontroerende bewoordingen het verhaal van het leven van haar moeder weer in haar moedertaal, het Achterhoeks. Haar behoefte om mensen om zich heen te hebben en lekker voor ze te koken. De pannenkoeken, poffertjes en de puddingen en dan met name de chocoladepudding werd door meerderen geroemd. Zoon Wim vertelde over zijn herinneringen aan een liefdevolle jeugd waarbij tante Jo veel goed vond en gaf als voorbeeld het in elkaar zetten van een radiozender op de keukentafel. Vooral de zaterdag werd genoemd wanneer pa naar de markt was. Het bleek op Top een unieke speelplek voor hen met vrienden en buurkinderen. De zoete inval zou ik het noemen. En heel even denk ik terug aan onze tijd in Hengelo met onze opgroeiende jongens wanneer op vrijdag en zaterdag de grote pingpongtafel in de kamer beneden stond voor de buurt en wij met het bord op schoot aten. Als onze jongens ook maar een klein beetje over hun jeugd denken als Wim, Joop, Reini en Erna, teken ik er voor. Een begrafenis als dit is natuurlijk behalve een afscheid ook een ontmoeting met familie en bekenden die je lang niet gezien hebt. Jan en Ineke Sigger en Gerrie Kettelarij, Diny Hazewinkel, een vroeger buurmeisje van de familie op Top, Dinie Voortman, de Ruterkampjes, ook dat hoort erbij. Ik denk dat wanneer tante Jo dit allemaal zou zien- en ik denk dat dat zo is- ze misschien aan het eind van de middag, net als zo vaak, zou willen zeggen:Gezellig hè?
Een doorkijkje bij Ben en Diny.
We hadden nòg een dag in Zuid Limburg. De herinneringen kwamen boven bij Wim. Op 15 jarige leeftijd was hij met vrienden naar Valkenburg gefietst met tent en aanverwante artikelen achterop. Ze vroegen wat stro bij een boer om op te kunnen slapen. Ieder dag schilden ze een pan vol aardappelen die ze zonder problemen naar binnen werkten. En natuurlijk werd het drielandenpunt bij Vaals bezocht. Er waren toen gewoon drie stenen bij elkaar gelegd als baken.
Een top- entertainer deze André. We hebben genoten van het begin tot het eind. Hoewel we prachtige plaatsen in het voorste vak hebben, kan ik niet zeggen dat je meer ziet dan op de tv, maar om hier eens echt bij te zijn en de sfeer te proeven is gewoon eenmalig. Een nieuwe ster, uit Zuid Afrika meegebracht zingt een prachtig Ave Maria. En dan komt iets waar ik erg op gehoopt heb: een Zuid Afrikaans kinderkoor uit Bloemfontein en daarna een kinderorkestje uit Houtbay. De African Dream komt daarna. Wat een stemmen en wat een sfeer. De walsen van Strauss... ja daar reken je op... ook mooi, maar deze echt Afrikaanse oerstemmen spanden de kroon Ik denk dat de kinderen na hun optredens in Maastricht weer terug zullen gaan naar Zuid Afrika en wat ben ik blij dat we hier bij kunnen zijn.
Dit wordt Wim z'n dag. Het is te heet om lang in Maastricht rond te hangen, maar we kunnen het niet langer uithouden en om half vier zijn we toch gearriveerd bij het MECC waar we genoeg parkeerplek vinden en we met de bus naar het centrum gaan. Genoeg tijd om rond te struinen, ergens heel feestelijk te eten tussen heel veel André Rieu fans en dan is het zover. Tegen half 9 worden we door een soort Abeltjes- liftboys in rode pakjes- naar onze plaatsen gebracht en we genietn al van alles om ons heen. iedereen heeft er zin in. Een doedelzak band doet de ronde en een minuut of 5 voor de aanvang staat ineens André met zijn gevolg te wachten tot het tijd is en dan begint het feest, want dat werd het.
Onze favoriete plek op camping de Boomgaard.
Dan stik je de zijkanten een stuk in en werk je de halsopening netjes af. Och... hee was t- er toen zo wies met. 
Basisschool het Anker had het goed bekeken. De aanvangstijd van Musical De Trein , die opgevoerd zou worden door groep 8, werd een uur vervroegd. In plaats van half 8 begon die om half 7. En dat was vanwege het feit dat de voetbalwedstrijd Nederland- Uruguay om half 9 begon. En dat wilde niemand missen, de kinderen zeker niet. 
