16-07-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

16-07-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

16-07-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Wim in Maastricht.

Arme Wim... nou ja... denkt hij alles voor elkaar te hebben. We zijn op tijd op de camping De Geulhof in Mechelen, pootjes uit, koffiepot aan en Wim maakt alles klaar voor de wedstrijd van die avond. Nieuwe tv uitgepakt, digitenne geinstalleerd en alle stekkers gecontroleerd. Laat die tv het nou niet doen. Kan zo terug naar de Gamma. Wim is echter niet voor één gat te vangen en gaat samen met de buurtjes naar een Mechelens café waar ze de avond staande hebben doorgebracht. Over de wedstrijd hoef ik verder niet veel woorden vuil te maken. In de verte hoorde ik aan de geluiden dat het niet naar wens ging.
Bij thuiskomst hebben we er maar een glas wijn op gedronken terwijl onze campingburen met venijnige halen alle oranje van hun huis op wielen verwijderden.

16-07-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

15-07-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

11-07-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Het hart van Emmen.

vrijdagmiddag--Ik kan me niet herinneren dat het ooit zo heet is geweest hier. Zonet was het nog 35 C in de schaduw. We gingen vanmorgen al vroeg naar de markt. Ik ging wat kleren terugbrengen die ik gisteren in een opwelling gekocht had. Maar natuurlijk niet eerst gepast… het was toen ook al zo warm. Toen ik ze gisteravond hier uitprobeerde… helemaal mis. Het ene was te wijd, het andere stond me voor geen meter en een derde was te nauw.
“Ik had het ook niet gepast”, verontschuldig ik me bij de verkoopster. Het is nog voor tienen en ze zegt:”Hoeveel mensen ik al vanmorgen hier heb gehad met hetzelfde….?”
We pakken maar even een terrasje om wat te drinken en ik besef dat het centrum van Emmen toch wel wat heeft. Het is een echt brinkdorp met een plein en een kerk in het midden en dan met zo’n gezellige markt.
Even later gaan we samen nog even op zoek naar badstof voor een saunahemd voor Wim. Wanneer hij na een saunagang even bij wil komen is z’n gewone badjas wat dik en lang. Nee… Wim wil weer net zo’n badstoffen hes als in Hengelo, een Abraham hemd noemden we die toen. Gewoon een stuk badstof dubbel nemen en een gat er in knippen voor het hoofd en een mooi sexy split van voren. Dan stik je de zijkanten een stuk in en werk je de halsopening netjes af. Och... hee was t- er toen zo wies met.
We ontdekken badstof in allerlei kleuren: wit, rose, hemelsblauw en lentegroen. Hij kiest voor groen.”Val ik tenminste een betje op”, meldt hij de verkoper. “Nou niet a-j d’r met in ’t grös gaot liggen”, antwoordde deze ad rem.
Op de terug weg komen we op de fiets bij buurvrouw Wolterdina langs en willen haar even gedag zeggen voor we naar Limburg vertrekken. We komen daar zo maar niet weg en even later zitten we aan de soep… heerlijk met dit warme weer. En… trouwens… waar vind je nog zo’n buurvrouw?

10-07-2010 om 08:51 geschreven door hetty  

Onze allereerste kippen met kuikens. De beide kippen met haan kregen we van van Henk en Anneke.

“Ik heb je advies nodig”, zei mijn vriendin vanmorgen. Donderdag is onze- bijna- vaste ochtend dat we even gaan struinen bij onze Kringloopwinkel. Na het aquajoggen kom ik er toch langs en zo spreek je elkaar weer eens. Ze is net binnen. “Advies… van mij? Wat mag dan je probleem zijn?”
“Wendy is broeds.” Ze denkt geloof ik dat het een afwijking bij kippen is. “Eigenlijk kan het niet eens .” Vorig jaar hebben ze drie kippen met zorg opgehaald bij een legbatterij, gered zou je het kunnen noemen. Batterijkippen zijn zo gefokt dat ze normalerwijze niet broeds zullen worden. Maar deze dus wel. In de legbatterij waren ze waarschijnlijk nu, na een jaar flink leggen, al geslacht.
Deze drie hebben een zeer vrij leventje. Een ruim hok, een prachtige ren en uitstekend voer. Drie keer per dag mogen ze een uurtje in de tuin en worden teruggelokt met spaghetti vermengd met olijfolie. Tilly, één van de anderen, is pas een tijdje ziek geweest , maar na een zorgzame schoonmaakbeurt en een versterkend wormmiddel, besteld via internet, is die volledig hersteld. En nu dit: Wendy broeds....
Tja … wat kun je daarop zeggen? Dat het een normale zaak is bij kippen? Bij die drie van ons is er zomers altijd wel een broeds. We zijn er al weer een paar weken eentje kwijt. Dan is –t-ie of dood of zit ergens te broeden. Alleen zal er nu geen kuiken te voorschijn komen want… zoals de trouwe lezers weten: onze haan is dood. Er lopen nog wel drie kuikens bij een andere kip, maar deze zal echt op een paar onbevruchte eieren zitten.
Tja… ik heb haar drie opties gegeven:
--Of je jaagt haar af en toe van het nest zodat ze wat eet. Meestal helpt het niet en zit ze verontwaardigd en in de war weer broeds te wezen.
--Of… en dat zou mijn keuze zijn: Je haalt bij mijn buurvrouw Anja een paar bevruchte eieren en legt die onder Wendy. Dan heeft ze wat te broeden en heb je straks een paar leuke kuikens rondscharrelen… zo mooi!
--Of… een optie van buurman Jans.: Je doet Wendy in een jute zak en hangt die een dag aan de waslijn. Als je geluk hebt raakt ze ontregeld en gaat weer leggen. Maar weinig kans dat het lukt.
Mijn dierenvriendin gruwt van het idee dat haar Wendy dit zou overkomen.
Ik weet nog niet hoe het afloopt. Zal ik eens raden? Ik denk optie 1, want stel je voor dat er alleen hanen uit die eieren komen… wat dan? Ik hou jullie op de hoogte.

09-07-2010 om 07:59 geschreven door hetty  

Valt niet op hè..?

Een enkel nadeel van het buitenleven is dat je afhankelijk bent van een schotel om tv beelden binnen te krijgen, maar sinds kort is er het fenomeen Digitenne. Voor de achterkamer hebben we die maar eens aangeschaft en het werkt.. hoewel…? “Wie-j hebt hier maor 25% bereik”, meldt Wim over het bereik met Digitenne. Om de haverklap begint de tv te protesteren en moeten we in de benen om het kastje weer te verhangen. En wanneer je de magnetron aanzet is het helemaal huilen met de pet op. Wim heeft al wel een buitenantenne gekregen, maar die zat nog in de verpakking tot vanmiddag. Want… de gewone binnen-digitenne gaat mee in de caravan,. Stel je voor dat er zondagavond geen tv in de buurt is in Mechelen. En nu wordt de buiten-digitenne uitgeprobeerd. Het snoer gaat eerst vanuit de kamer via de badkamer naar buiten naar een vogelhuisje bij de vijver. “Kiek toch es… inens een bereik van 80%”, klinkt het tevreden. Ik zie al die snoeren al blijvend voor me. “Waorumme hang ie ‘em niet gewoon buten aan ‘t holt onder het dak?”, stel ik voor. . “Johan hef 'em ok zon ende van huus af hangen en de draod inegraven nog wel”.
We proberen het toch uit op die plek tegen de dakrand. En ineens… 100% bereik. Dat is het. Nu nog het snoer door de muur naar buiten zien te krijgen. Daar is wel een hele grote boor voor nodig. Wim hangt al met Mark aan de telefoon. Ze helpen elkaar regelmatig uit de brand. Wat de een niet heeft heeft de ander of kan die iets versieren via zijn netwerk. En even later komt Mark aanlopen met een héle grote koffer met een enórme boor. Dan is het meten en boren. En warempel een half uurtje later zit de draad door de muur naar buiten en zie je die niet meer.
En weet je wat achteraf zo handig is. Als je al dat boorstof gaat opzuigen doe je de rest ook maar gelijk mee, zelfs de verzonken radiator wordt uitgezogen en het rooster gesopt.

08-07-2010 om 17:53 geschreven door hetty  

07-07-2010 om 13:50 geschreven door hetty  

Als - bijna- laatste item bij dit mooie afscheid van het Baudartius van zwager Ben zie je hier het stukje van het glas- in- lood raam met het Ora et Labora waar ons vroeger al regelmatig op gewezen werd door docenten. Toch werd toen over het algemeen ook het Labora al sterker aangemoedigd. Het kwam ooit mooi uit tegen het licht van de binnentuin waar het beeld van tekenleraar Germans een mooi plekje had. Hoewel de plek die het nu heeft in de tuin bij Ben en Diny is nog mooier.
Na een nodige verbouwing werd deze binnentuin omgetoverd tot een prachtige ruimte met een Gaudi bank in het midden, een echte aanwinst. Maar het raam kwam er minder af. Ik weet niet of het lampje, dat Ben in werking mocht stellen achter het woordje Ora, hier aan of uit is, maar ècht mooi komt het raam hier niet uit.

Door de te donkere foto wat te bewerken kun je nu toch zien hoe mooi dit glas- in- lood raam ontworpen is.

Ik weet niet of dit echt een ontwerp van de architect en kunstenaar Gaudi is, maar zo wordt deze prachtige en goed zittende bank voor leerlingen èn personeel genoemd.
Ik vind hem mooi!
In het Parc Güell in Barcelona moet het originele ontwerp staan van Antoni Gaudi 1852-1926

En tot slot een foto van het moment dat Ben wordt toegesproken. Leanne, de dochter van Leen Reichard die ook na 40 jaar afscheid neemt, kiest een goed moment.

06-07-2010 om 08:57 geschreven door hetty  

Ben op Vera met 4 Havo bij het Baudartius College in de oude Hanzestad Zutphen.

Het omgaan met paarden loopt als een rode draad door het leven van zwager Ben. Hij groeide er mee op op het Timmermanshuus en werd lid van de rijvereniging waar indertijd meneer van de Wall Bake de scepter zwaaide met zijn wat hese stemmetje. Daar ontmoette hij Diny die net als hij paardrijden helemaal het einde vond. Meestal liet Diny Vurose eerst een half uurtje door het losse aardappelland draven om haar wat af te matten en dan ging het richting manege die toen nog in het bos tegenover de Kieftskamp was. Vurose had zelfs dan nog kuren en gooide haar er eens af midden in een hoop mest. Maar Diny klom er altijd meteen weer op. Dat zijn de echte liefhebbers.
Van Ben herinner ik me dat hij ook meedeed aan wedstrijden op Duindicht. Ik weet nog wel dat er hevig gelijnd werd door Ben, want ieder kilootje te veel was nadelig voor de snelheid. Was je echter te licht dan kreeg je wat ballast mee. Maar nadat een jurylid op het moment dat Ben net op kop lag iets met een hindernis ging doen waardoor zijn paard afgeleid werd, had hij de schik er af.
Wouter is er net zo een. Samen met Ben berijden ze Vera, die ze vanaf het begin alles moesten leren. Volgens mij gaat dat helemaal goed komen.
Ik vermoed dat Ben regelmatig het woord paard en Vera heeft laten vallen in zijn mentorgroep 4 Havo. En Ben beloofde ze dat wanneer ze allemaal over zouden gaan naar 5 Havo hij mèt Vera acte de présence zou geven bij de laatste les. En… ze wonnen de weddenschap en Ben ging op Vera naar het Baudartius. Het werd erg gewaardeerd en jullie zien… het is voor school en nageslacht vastgelegd op de gevoelige plaat. Er is in de wandelgangen van het Baudartius zelfs een titel voor hem bedacht: Paardenfluisteraar

05-07-2010 om 08:30 geschreven door hetty  

Wat nu?.... even niks.

"De combinatie van onderwijs en landleven heeft mij gelukkig gemaakt" en “Met familie mo-j wandelen en niet handelen”, vertelde zwager Ben bij zijn afscheid van het Baudartius College. Dat laatste is een Achterhoekse spreuk, en daarmee zag hij ook zijn collega’s voor het gemak maar even als familie. Het was een eer om er bij te zijn. Ben’s fietsmaatje en vriend Harm Muis was met zijn vrouw Betsie eveneens van de partij en samen met Wim genoot ik en wij allemaal van alle inspirerende woorden die er gesproken werden. Wouter hield zich op de achtergrond bezig met de camera.
Vier oudgedienden namen afscheid, allemaal uit de exacte hoek. Guus Hagt, de rector, leidde alles met verve en stap voor stap werden de vier onder de loep genomen en mochten ze zelf hun eindwoordje doen. Ieder deed dat op zijn eigen wijze. De term: Wat schuift nou zoiets, de vraag die blijkbaar vaak gesteld werd aan collega en wiskunde-methodeschrijver Reichard, van Getal en Ruimte, zal ik niet snel vergeten. Het antwoord is nooit duidelijk gegeven. Zes miljoen exemplaren zijn er tot op heden verkocht, maar het antwoord kwam niet verder dan… :"Dat is per boek verschillend". Een andere collega maakte zich voor zijn afscheid ineens zorgen om zijn inkomen na zijn pensioen. Die werd geadviseerd om kleiner te gaan wonen. Blijkbaar woont deze collega in een kast van een huis. Maar ook zijn Volvo in ruilen voor een Toyota vonden ze een optie en… zijn tweede of misschien ook zijn derde huis van de hand te doen.
Ben kreeg de meest persoonlijke toespraak, niet lang maar met diepgang. Het prachtige gebrandschilderde raam dat er al vanaf de bouw van deze mooie school een ereplaats had waardoor je de woorden ora et labora- bid en werk- goed kon lezen was na een verbouwing aan de binnenkant van de school terecht gekomen waardoor het Ora bijna niet te ontcijferen was. Toen Ben eens een kritisch geluid had laten horen dat het met de school zelf ook die kant op ging, net als met het raam is dat wel te harte genomen. En nu werd Ben voor een minuutje meegenomen naar buiten de ruimte en mocht het nieuwe licht achter het woordje Ora in gebruik stellen. Ook letterlijk is het Ora et Labora weer compleet geworden. De big hug die hij als enige kreeg van rector Guus Hagt ontlokte Ben een:”Dat is de eerste keer dat ik door een man gezoend ben”, maar het zegt wel wat van de onderlinge relatie met deze nog vrij nieuwe rector..
De sectieleider, ik meen André, gaf een boeiende speech weg. Ben heeft blijkbaar bij leerlingen èn collega's veel indruk gemaakt toen hij de prijs voor de weddenschap die hij met 4 Havo was aangegaan moest inlossen. “Wie is toch die mooie man op dat grote paard?”, hadden leerlingen gezegd toen Ben op Vera, beiden opgepoetst en aangekleed zoals het hoort, bij school verscheen. Wanneer iedereen over zou gaan in deze mentorgroep, had Ben beloofd zijn paard, waar hij het blijkbaar geregeld over had, te showen.
En daarna was Ben aan het woord.
Hij schetste de enorme overgang van ons wereldje in de Achterhoek naar de prachtige school met de marmeren trappen, het Baudartius. Hoe we ons ’s morgens om 5 voor 8 verzamelden bij de grote kastanje midden in Vorden en daarna als groep naar Zutphen vertrokken. Harm en ik werden persoonlijk genoemd als mede fietsers en natuurlijk omdat hij uiteindelijk met zus Diny trouwde.
Na diensttijd en studie kwam hij zelf voor de klas en via een school in Velp koos hij toch weer voor Zutphen en uiteindelijk werd het Baudartius, de school waar zijn eigen roots liggen. Hij benoemde de hoogtepunten in zijn carrière, maar schroomde niet om ook enkele akkefietjes te noemen die hij tegen kwam en woorden van dank voor degene die het aanging.
Nog lang werd er bij een borrel en hapjes nagekaart en toen wij uiteindelijk allang aan de Molendijk in de schaduw zaten kwam Ben met een grote bos bloemen op het stuur aanfietsen, precies op tijd om Nederland- Brazilië te zien.

"Ik kan zien dat Diny de hand heeft gehad in je uiterlijk. Mooi overhemd heb je aan, Ben", sprak vriend en sectiegenoot André. En warempel... dat was zo. Hij was die morgen eerst met een wat gewoner soort aangekomen, maar was meteen al door Diny teruggefloten. "Doot oew nie-je oaverhemd d'r toch bie-j an. Den heurt d'r bie-j en steet oe goed" en dat werd door meer opgemerkt.
Mooi toch?

Harm Muis en Ben Wagenvoort. Samen gingen ze naar de School met den Bijbel in Vorden, samen naar het Baudartius, hebben samen de 4e klas nog eens gedaan, allebei daarna eerst maar in militaire dienst en ook nu nog steeds bevriend. .
Ben stelde hem aan zijn collega's voor als de man daar met dat patriarchale uiterlijk.
Zowel Harm als ik kregen een exemplaar van het Baudartius Nieuws, nr 4 van schooljaar 2009/2010, zodat we wat bij kunnen lezen over het Baudartius van nu. En ik mag niet vergeten te vermelden ook het interview van collega Gosse Koolstra met Ben ter gelegenheid van zijn afscheid van het onderwijs na 41 jaar.

04-07-2010 om 11:07 geschreven door hetty  

Eva, midden, als Floor.

Allemaal afscheid, de hele week door,... afscheid met een gouden randje dit keer.
Eva vierde samen met groep 8 van de Vlonder het afscheid van hun basisschooltijd. Stralend was ze het middelpunt van de Musical Online waar ze als Floor de Wizkid weggetoverd werd. Een leuke musical van deze tijd waar alle kinderen een leuke rol kregen toebedeeld. Die Eva... zelfs een solo die klonk als een klok. Wat een lef hebben die kinderen van tegenwoordig. Voor ieder kind was een rol weggelegd die bij ze paste. Zijn de kinderen tegenwoordig groter als ze van de basisschool af gaan of zie ik dat alleen maar zo? Erg leuke avond op De Vlonder!

03-07-2010 om 22:59 geschreven door hetty  

Het Huis van Heden is een bijzondere huis. Het is een hospice en sinds een paar jaar op een prachtige locatie midden in de natuur gebouwd. Heel veel sponsoren hebben dit mogelijk gemaakt. De gasten die er zijn komen om hun laatste weken hier op een zo prettig mogelijke manier door te brengen. Soms is dat thuis niet meer mogelijk.
Wij gingen er vanmiddag op de fiets heen om met eigen ogen te zien en te horen hoe hier geleefd wordt, wij...zijn de dames van Passage, een groep vrouwen die maandelijks een avond bij elkaar komen om een maatschappelijk-, literatuur- of een natuuronderwerp te bespreken. En nu gingen we dus zelf op bezoek. Indrukwekkend dat er met zoveel vrijwilligers gewerkt wordt. Er zijn drie gastenkamers, maar wel 45 vrijwilligers die telkens met z'n tweeen de zorg hebben voor de gasten zodat ze zich echt thuis kunnen voelen. Het verplegen wordt door verplegend personeel verzorgd, net als de nachtdienst. We waren onder de indruk. Ik denk dat een paar van ons zich als vrijwilliger zullen melden. Dan volgt er eerst nog een cursus van 8 dagdelen en dan kun je besluiten of het wel of niet iets voor je is om ongeveer 2 dagdelen per week als vrijwilliger te beginnen.
Er werd gelijk een fietstochtje aan vastgeknoopt. We vergisten ons nog even en moesten nog hijgend de bult op. Maar ja... goed voor de conditie hè. Hierdoor kwamen we wel even door een gedeelte met een soort woud van bereklauwen. Ik heb nog niet vaak zoveel moois gezien. Volgende week ga ik beslist terug om het vast te leggen... zo mooi!

03-07-2010 om 08:22 geschreven door hetty  

Nog even bij Bram en Betty op het terras.

"1917”, fluistert oom Bram in m’n oor bij het afscheid. Als ik hem niet begrijpend aankijkt vervolgt hij:”De opstand der Bolsjewieken”. Hij is in een linkse en wat opstandige bui aan het eind van een bijzondere en emotionele dag: het afscheid en begrafenis van zijn zus en onze tante Jo. We waren net op weg naar de auto toen we hem met Betty op het terras bij de Herberg zagen zitten We hadden ze lang niet gezien en hij wees al snel op de, ondanks de stortbui, nog droge stoelen naast hem en laat koffie voor ons vieren aanrukken.
Een bijzondere dag, een bijzonder afscheid van een geliefde tante. De kinderen , klein- en zelfs de achterkleinkinderen speelden een belangrijke rol in de afscheidsdienst in de NH Kerk in Vorden waar heel veel familie, vrienden en dorpsgenoten aanwezig waren. Het aansteken van de kaarsen door Joop, een van de kleinkinderen en een achterkleinkind was een mooi ritueel. Erna gaf in ontroerende bewoordingen het verhaal van het leven van haar moeder weer in haar moedertaal, het Achterhoeks. Haar behoefte om mensen om zich heen te hebben en lekker voor ze te koken. De pannenkoeken, poffertjes en de puddingen en dan met name de chocoladepudding werd door meerderen geroemd. Zoon Wim vertelde over zijn herinneringen aan een liefdevolle jeugd waarbij tante Jo veel goed vond en gaf als voorbeeld het in elkaar zetten van een radiozender op de keukentafel. Vooral de zaterdag werd genoemd wanneer pa naar de markt was. Het bleek op “Top” een unieke speelplek voor hen met vrienden en buurkinderen. De zoete inval zou ik het noemen. En heel even denk ik terug aan onze tijd in Hengelo met onze opgroeiende jongens wanneer op vrijdag en zaterdag de grote pingpongtafel in de kamer beneden stond voor de buurt en wij met het bord op schoot aten. Als onze jongens ook maar een klein beetje over hun jeugd denken als Wim, Joop, Reini en Erna, teken ik er voor. Een begrafenis als dit is natuurlijk behalve een afscheid ook een ontmoeting met familie en bekenden die je lang niet gezien hebt. Jan en Ineke Sigger en Gerrie Kettelarij, Diny Hazewinkel, een vroeger buurmeisje van de familie op “Top”, Dinie Voortman, de Ruterkampjes, ook dat hoort erbij. Ik denk dat wanneer tante Jo dit allemaal zou zien- en ik denk dat dat zo is- ze misschien aan het eind van de middag, net als zo vaak, zou willen zeggen:”Gezellig hè?”

01-07-2010 om 08:49 geschreven door hetty  

Jo en Hendrik Jan.. nog niet zo lang getrouwd, voor hun boerderij "Top".
Foto's uit het gewone leven vertellen vaak meer dan de officiele foto's.

Tante Jo is overleden, een zus van mijn vader, nu 96 jaar oud. Het was een vlammetje dat langzaan uitdoofde. Vandaag is de begrafenis en wij gaan daarvoor naar de Achterhoek waar ook mijn roots liggen.

Een bezoekje aan tante Jo dat we niet snel vergeten.
Het is al een jaar of wat geleden en tante Jo was nog redelijk mobiel, toen Diny en ik haar een bezoekje brachten. We zaten samen in het keukentje met een kopje koffie toen ze vertelde dat de dominee op bezoek was geweest. “Zon aardige man en zo gewoon en ie-j konnen zo goed met ‘em praoten”. Ze had hem gevraagd:”Dominee geleuf ie- j ok in dreumen, dreumen die wat kunt betekenen?” En ze vertelde hem over het ongeluk dat zus Dina overkomen was toen ze met onze pa Hendrik Jan op weg was naar haar nieuwe baan in het Gooi. “En wat zo biezunder was dominee. Dina had mien een dag of wat eerder verteld dat ze zon vremde nare dreum had ehad. Ze had toch edreumd dat ze dood ging, maor dat ‘r eerst nog een feestje zol wean. En laot ze noe vlak veurdat ze wegging naor et Gooi nog een feestjen ehad hemm’n van de jongelings- en meisjesvereniging. Daor was ze altied nogal druk met.”
De dominee antwoordde met een eigen verhaal. Hij vertelde dat hij toen hij veel jonger was hij heel graag als zendeling uitgezonden wilde worden. Hij was getrouwd en had al een stel kleine kinderen. Maar zijn vrouw zag zijn plannen, en blijkbaar nog meer van hem, niet zo zitten. Op een gegeven moment wilde ze zelfs scheiden en liet hem achter met de kinderen. Nee… dat zendelingenplan ging niet meer door.
In die tijd droomde hij van een hele mooie vlinder. Het was heel vreemd dat die vlinder langzaam uit elkaar ging rafelen tot er niet veel meer van over was. Hij besefte dat dit op zijn leven sloeg op dat moment.
Hij vertelde verder dat hij goede oppas vond voor zijn kinderen op de avonden dat hij een vergadering had. Er was nl een gezin met een stel grote meisjes iets verderop in de straat. Er was er altijd wel een die graag op wilde passen. Eentje is gebleven want ze werden verliefd en zijn getrouwd. En er kwamen nog een paar kinderen bij.
“Oo”, zei tante Jo… “wie-j hebt zo aardig met mekare epraot.”

30-06-2010 om 09:21 geschreven door hetty  

29-06-2010 om 19:19 geschreven door hetty  

“Ik heb alleen maar jongens”, zegt moeder van der Kolk als we bij de Bongerd buiten in de schaduw een plekje gevonden hebben. En ze begint meteen te repeteren: “Wim en Hetty, Piet en Marry, Henry en Tonny en Ben en Niesje”, besluit ze tevreden. De vorige keer ging ze steeds door met de namen van de kleinkinderen, maar daar komt ze nu niet verder mee dan Gera en Arend.
"Het is mien wat:Old wodden wil iederene wel, maor old wean is nog een hele kunst”, vindt ze dan. "En toch… ik bun ’t leaven nog lange niet zat." Ze is altijd blij wanneer je komt. Haar wereldje is klein geworden.
We waren vanmorgen al bijtijds bij Ben en Niesje. Onderweg horen we steeds het lied van Andre Hazes over Orahanje en zijn daden en zijn doen.... op de autoradio. In Hattem is alles oranje aan hun huis aan de Dorpsweg 4 en 6. Jammer ik had geen fototoestelletje bij me.
Ik had dit keer geen bloemetje meegebracht, maar de Wereldwijzer: Camperen in de USA en Canada. Ben begint meteen te studeren. Er staan veel handige tips in over hook ups, pull thru, afvoerslangen, routes en nog veel meer. We beginnen al naar onze Canada vakantie toe te leven.
Eva en ook Julia van Paul Sietze en Annemarie zijn ook bij opa Ben en oma Niesje. Ze gaan na de middag even naar bed voor een slaapje en dan gaan de oranje kleren aan die pa Paul Sietse meegegeven heeft en zit heel Nederland straks voor de buis. Het valt mee met de drukte als we terugrijden naar Emmen. We hadden minstens verwacht dat het zgn sinterklaasdrukte zou zijn. Al die voetballiefhebbers die op tijd voor dè wedstrijd willen zitten. Henry heeft geluk. Hij hoeft er dit keer niet midden in de nacht voor op te staan.
Wanneer we thuiskomen om drie uur is Queeny al weg. Mark was vanmorgen hééél vroeg om haar te brengen en heeft ook bijtijds vrij genomen.
Achter me staat de wedstrijd Nederland- Slovenie aan en al een paar keer is het bijna raak. O nu is het echt 1-0. Nu houd ik het ook niet meer en schiet vlug naast Wim voor de buis.

28-06-2010 om 21:49 geschreven door hetty  

“Opa zou nu 96 geworden zijn”, zei Rick toen hij gisteren binnenkwam. Het is zaterdag 26 juni. Rick is er een van de tijden, de jaartallen, bijzondere data… tenminste die wat te betekenen hebben. En deze opa heeft hij goed gekend en heeft veel voor hem betekend en niet alleen voor Rick. Toen we dit huis aan het Schoolpad gingen bekijken was hij erbij.. met tante Gerritje en Ben en Diny. Hij was, toen hij nog in het bestuur van de Vordense Boerenleenbank/ Raiffeisen en nu Rabobank zat, jarenlang degene die huizen moest schatten wanneer er een hypotheek was aangevraagd. Hij had de constructie goedgekeurd en de kozijnen op houtrot gecontroleerd. Met hem spraken we af wat we bieden zouden. “Als Coba dit toch eens zou kunnen zien”, zei hij nog. “Net een huusken veur oe”, zei Diny. En tante Gerritje zei: “Ie kriegt een hoop werk um ’t huus.” Ben discussieerde met de makelaar over de hoogte van de slaapkamers boven.
Vader Hein was er ook bij toen we Scott als pup uit Ruinen ophaalden en kwam hier om de coniferen te snoeien. En telkens nam hij de tijd om even bij Rick in zijn appartementje bij ons in de schuur te zitten en met hem van gedachten te wisselen. Het ging meestal over muziek en wat Rick betreft: popmuziek. Opa vroeg hem eens of hij ook muziek had die hij mooi zou vinden. En warempel Rick had ook een cd van James Last.
En toen ineens was hij er niet meer. Zomaar van z’n fiets gevallen, met de voet nog aan de trapper, vlakbij de Boomgaard. Hij was gewend om iedere morgen een tijdje mee te helpen bij Johan en Joke op de boerderij en paste regelmatig even op Jos en Joanne. Rick was onder de indruk.
Later zei hij vaak:”Het is net of opa nog bij me is als ik in de auto zit en dat hij over mijn schouder meekijkt.” Ik moet hem er toch eens naar vragen of hij dat gevoel nog wel eens heeft.
Rick trekt zich op dit moment wat terug van ons. Hij komt minder vaak en belt niet meer iedere dag. Een keer per week komt hij nu. De ene keer op zaterdag en de week erop op zondag. Hij maakt foto’s van alles wat hij tegenkomt en probeert leuke dingen uit zoals deze foto. En soms heeft hij nieuwe plannen… een fototoestel met nóg meer mogelijkheden…. voor straks in Canada.

28-06-2010 om 08:22 geschreven door hetty