11-07-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Het hart van Emmen.

vrijdagmiddag--Ik kan me niet herinneren dat het ooit zo heet is geweest hier. Zonet was het nog 35 C in de schaduw. We gingen vanmorgen al vroeg naar de markt. Ik ging wat kleren terugbrengen die ik gisteren in een opwelling gekocht had. Maar natuurlijk niet eerst gepast… het was toen ook al zo warm. Toen ik ze gisteravond hier uitprobeerde… helemaal mis. Het ene was te wijd, het andere stond me voor geen meter en een derde was te nauw.
“Ik had het ook niet gepast”, verontschuldig ik me bij de verkoopster. Het is nog voor tienen en ze zegt:”Hoeveel mensen ik al vanmorgen hier heb gehad met hetzelfde….?”
We pakken maar even een terrasje om wat te drinken en ik besef dat het centrum van Emmen toch wel wat heeft. Het is een echt brinkdorp met een plein en een kerk in het midden en dan met zo’n gezellige markt.
Even later gaan we samen nog even op zoek naar badstof voor een saunahemd voor Wim. Wanneer hij na een saunagang even bij wil komen is z’n gewone badjas wat dik en lang. Nee… Wim wil weer net zo’n badstoffen hes als in Hengelo, een Abraham hemd noemden we die toen. Gewoon een stuk badstof dubbel nemen en een gat er in knippen voor het hoofd en een mooi sexy split van voren. Dan stik je de zijkanten een stuk in en werk je de halsopening netjes af. Och... hee was t- er toen zo wies met.
We ontdekken badstof in allerlei kleuren: wit, rose, hemelsblauw en lentegroen. Hij kiest voor groen.”Val ik tenminste een betje op”, meldt hij de verkoper. “Nou niet a-j d’r met in ’t grös gaot liggen”, antwoordde deze ad rem.
Op de terug weg komen we op de fiets bij buurvrouw Wolterdina langs en willen haar even gedag zeggen voor we naar Limburg vertrekken. We komen daar zo maar niet weg en even later zitten we aan de soep… heerlijk met dit warme weer. En… trouwens… waar vind je nog zo’n buurvrouw?

10-07-2010 om 08:51 geschreven door hetty  

Onze allereerste kippen met kuikens. De beide kippen met haan kregen we van van Henk en Anneke.

“Ik heb je advies nodig”, zei mijn vriendin vanmorgen. Donderdag is onze- bijna- vaste ochtend dat we even gaan struinen bij onze Kringloopwinkel. Na het aquajoggen kom ik er toch langs en zo spreek je elkaar weer eens. Ze is net binnen. “Advies… van mij? Wat mag dan je probleem zijn?”
“Wendy is broeds.” Ze denkt geloof ik dat het een afwijking bij kippen is. “Eigenlijk kan het niet eens .” Vorig jaar hebben ze drie kippen met zorg opgehaald bij een legbatterij, gered zou je het kunnen noemen. Batterijkippen zijn zo gefokt dat ze normalerwijze niet broeds zullen worden. Maar deze dus wel. In de legbatterij waren ze waarschijnlijk nu, na een jaar flink leggen, al geslacht.
Deze drie hebben een zeer vrij leventje. Een ruim hok, een prachtige ren en uitstekend voer. Drie keer per dag mogen ze een uurtje in de tuin en worden teruggelokt met spaghetti vermengd met olijfolie. Tilly, één van de anderen, is pas een tijdje ziek geweest , maar na een zorgzame schoonmaakbeurt en een versterkend wormmiddel, besteld via internet, is die volledig hersteld. En nu dit: Wendy broeds....
Tja … wat kun je daarop zeggen? Dat het een normale zaak is bij kippen? Bij die drie van ons is er zomers altijd wel een broeds. We zijn er al weer een paar weken eentje kwijt. Dan is –t-ie of dood of zit ergens te broeden. Alleen zal er nu geen kuiken te voorschijn komen want… zoals de trouwe lezers weten: onze haan is dood. Er lopen nog wel drie kuikens bij een andere kip, maar deze zal echt op een paar onbevruchte eieren zitten.
Tja… ik heb haar drie opties gegeven:
--Of je jaagt haar af en toe van het nest zodat ze wat eet. Meestal helpt het niet en zit ze verontwaardigd en in de war weer broeds te wezen.
--Of… en dat zou mijn keuze zijn: Je haalt bij mijn buurvrouw Anja een paar bevruchte eieren en legt die onder Wendy. Dan heeft ze wat te broeden en heb je straks een paar leuke kuikens rondscharrelen… zo mooi!
--Of… een optie van buurman Jans.: Je doet Wendy in een jute zak en hangt die een dag aan de waslijn. Als je geluk hebt raakt ze ontregeld en gaat weer leggen. Maar weinig kans dat het lukt.
Mijn dierenvriendin gruwt van het idee dat haar Wendy dit zou overkomen.
Ik weet nog niet hoe het afloopt. Zal ik eens raden? Ik denk optie 1, want stel je voor dat er alleen hanen uit die eieren komen… wat dan? Ik hou jullie op de hoogte.

09-07-2010 om 07:59 geschreven door hetty  

Valt niet op hè..?

Een enkel nadeel van het buitenleven is dat je afhankelijk bent van een schotel om tv beelden binnen te krijgen, maar sinds kort is er het fenomeen Digitenne. Voor de achterkamer hebben we die maar eens aangeschaft en het werkt.. hoewel…? “Wie-j hebt hier maor 25% bereik”, meldt Wim over het bereik met Digitenne. Om de haverklap begint de tv te protesteren en moeten we in de benen om het kastje weer te verhangen. En wanneer je de magnetron aanzet is het helemaal huilen met de pet op. Wim heeft al wel een buitenantenne gekregen, maar die zat nog in de verpakking tot vanmiddag. Want… de gewone binnen-digitenne gaat mee in de caravan,. Stel je voor dat er zondagavond geen tv in de buurt is in Mechelen. En nu wordt de buiten-digitenne uitgeprobeerd. Het snoer gaat eerst vanuit de kamer via de badkamer naar buiten naar een vogelhuisje bij de vijver. “Kiek toch es… inens een bereik van 80%”, klinkt het tevreden. Ik zie al die snoeren al blijvend voor me. “Waorumme hang ie ‘em niet gewoon buten aan ‘t holt onder het dak?”, stel ik voor. . “Johan hef 'em ok zon ende van huus af hangen en de draod inegraven nog wel”.
We proberen het toch uit op die plek tegen de dakrand. En ineens… 100% bereik. Dat is het. Nu nog het snoer door de muur naar buiten zien te krijgen. Daar is wel een hele grote boor voor nodig. Wim hangt al met Mark aan de telefoon. Ze helpen elkaar regelmatig uit de brand. Wat de een niet heeft heeft de ander of kan die iets versieren via zijn netwerk. En even later komt Mark aanlopen met een héle grote koffer met een enórme boor. Dan is het meten en boren. En warempel een half uurtje later zit de draad door de muur naar buiten en zie je die niet meer.
En weet je wat achteraf zo handig is. Als je al dat boorstof gaat opzuigen doe je de rest ook maar gelijk mee, zelfs de verzonken radiator wordt uitgezogen en het rooster gesopt.

08-07-2010 om 17:53 geschreven door hetty  

07-07-2010 om 13:50 geschreven door hetty  

Als - bijna- laatste item bij dit mooie afscheid van het Baudartius van zwager Ben zie je hier het stukje van het glas- in- lood raam met het Ora et Labora waar ons vroeger al regelmatig op gewezen werd door docenten. Toch werd toen over het algemeen ook het Labora al sterker aangemoedigd. Het kwam ooit mooi uit tegen het licht van de binnentuin waar het beeld van tekenleraar Germans een mooi plekje had. Hoewel de plek die het nu heeft in de tuin bij Ben en Diny is nog mooier.
Na een nodige verbouwing werd deze binnentuin omgetoverd tot een prachtige ruimte met een Gaudi bank in het midden, een echte aanwinst. Maar het raam kwam er minder af. Ik weet niet of het lampje, dat Ben in werking mocht stellen achter het woordje Ora, hier aan of uit is, maar ècht mooi komt het raam hier niet uit.

Door de te donkere foto wat te bewerken kun je nu toch zien hoe mooi dit glas- in- lood raam ontworpen is.

Ik weet niet of dit echt een ontwerp van de architect en kunstenaar Gaudi is, maar zo wordt deze prachtige en goed zittende bank voor leerlingen èn personeel genoemd.
Ik vind hem mooi!
In het Parc Güell in Barcelona moet het originele ontwerp staan van Antoni Gaudi 1852-1926

En tot slot een foto van het moment dat Ben wordt toegesproken. Leanne, de dochter van Leen Reichard die ook na 40 jaar afscheid neemt, kiest een goed moment.

06-07-2010 om 08:57 geschreven door hetty  

Ben op Vera met 4 Havo bij het Baudartius College in de oude Hanzestad Zutphen.

Het omgaan met paarden loopt als een rode draad door het leven van zwager Ben. Hij groeide er mee op op het Timmermanshuus en werd lid van de rijvereniging waar indertijd meneer van de Wall Bake de scepter zwaaide met zijn wat hese stemmetje. Daar ontmoette hij Diny die net als hij paardrijden helemaal het einde vond. Meestal liet Diny Vurose eerst een half uurtje door het losse aardappelland draven om haar wat af te matten en dan ging het richting manege die toen nog in het bos tegenover de Kieftskamp was. Vurose had zelfs dan nog kuren en gooide haar er eens af midden in een hoop mest. Maar Diny klom er altijd meteen weer op. Dat zijn de echte liefhebbers.
Van Ben herinner ik me dat hij ook meedeed aan wedstrijden op Duindicht. Ik weet nog wel dat er hevig gelijnd werd door Ben, want ieder kilootje te veel was nadelig voor de snelheid. Was je echter te licht dan kreeg je wat ballast mee. Maar nadat een jurylid op het moment dat Ben net op kop lag iets met een hindernis ging doen waardoor zijn paard afgeleid werd, had hij de schik er af.
Wouter is er net zo een. Samen met Ben berijden ze Vera, die ze vanaf het begin alles moesten leren. Volgens mij gaat dat helemaal goed komen.
Ik vermoed dat Ben regelmatig het woord paard en Vera heeft laten vallen in zijn mentorgroep 4 Havo. En Ben beloofde ze dat wanneer ze allemaal over zouden gaan naar 5 Havo hij mèt Vera acte de présence zou geven bij de laatste les. En… ze wonnen de weddenschap en Ben ging op Vera naar het Baudartius. Het werd erg gewaardeerd en jullie zien… het is voor school en nageslacht vastgelegd op de gevoelige plaat. Er is in de wandelgangen van het Baudartius zelfs een titel voor hem bedacht: Paardenfluisteraar

05-07-2010 om 08:30 geschreven door hetty  

Wat nu?.... even niks.

"De combinatie van onderwijs en landleven heeft mij gelukkig gemaakt" en “Met familie mo-j wandelen en niet handelen”, vertelde zwager Ben bij zijn afscheid van het Baudartius College. Dat laatste is een Achterhoekse spreuk, en daarmee zag hij ook zijn collega’s voor het gemak maar even als familie. Het was een eer om er bij te zijn. Ben’s fietsmaatje en vriend Harm Muis was met zijn vrouw Betsie eveneens van de partij en samen met Wim genoot ik en wij allemaal van alle inspirerende woorden die er gesproken werden. Wouter hield zich op de achtergrond bezig met de camera.
Vier oudgedienden namen afscheid, allemaal uit de exacte hoek. Guus Hagt, de rector, leidde alles met verve en stap voor stap werden de vier onder de loep genomen en mochten ze zelf hun eindwoordje doen. Ieder deed dat op zijn eigen wijze. De term: Wat schuift nou zoiets, de vraag die blijkbaar vaak gesteld werd aan collega en wiskunde-methodeschrijver Reichard, van Getal en Ruimte, zal ik niet snel vergeten. Het antwoord is nooit duidelijk gegeven. Zes miljoen exemplaren zijn er tot op heden verkocht, maar het antwoord kwam niet verder dan… :"Dat is per boek verschillend". Een andere collega maakte zich voor zijn afscheid ineens zorgen om zijn inkomen na zijn pensioen. Die werd geadviseerd om kleiner te gaan wonen. Blijkbaar woont deze collega in een kast van een huis. Maar ook zijn Volvo in ruilen voor een Toyota vonden ze een optie en… zijn tweede of misschien ook zijn derde huis van de hand te doen.
Ben kreeg de meest persoonlijke toespraak, niet lang maar met diepgang. Het prachtige gebrandschilderde raam dat er al vanaf de bouw van deze mooie school een ereplaats had waardoor je de woorden ora et labora- bid en werk- goed kon lezen was na een verbouwing aan de binnenkant van de school terecht gekomen waardoor het Ora bijna niet te ontcijferen was. Toen Ben eens een kritisch geluid had laten horen dat het met de school zelf ook die kant op ging, net als met het raam is dat wel te harte genomen. En nu werd Ben voor een minuutje meegenomen naar buiten de ruimte en mocht het nieuwe licht achter het woordje Ora in gebruik stellen. Ook letterlijk is het Ora et Labora weer compleet geworden. De big hug die hij als enige kreeg van rector Guus Hagt ontlokte Ben een:”Dat is de eerste keer dat ik door een man gezoend ben”, maar het zegt wel wat van de onderlinge relatie met deze nog vrij nieuwe rector..
De sectieleider, ik meen André, gaf een boeiende speech weg. Ben heeft blijkbaar bij leerlingen èn collega's veel indruk gemaakt toen hij de prijs voor de weddenschap die hij met 4 Havo was aangegaan moest inlossen. “Wie is toch die mooie man op dat grote paard?”, hadden leerlingen gezegd toen Ben op Vera, beiden opgepoetst en aangekleed zoals het hoort, bij school verscheen. Wanneer iedereen over zou gaan in deze mentorgroep, had Ben beloofd zijn paard, waar hij het blijkbaar geregeld over had, te showen.
En daarna was Ben aan het woord.
Hij schetste de enorme overgang van ons wereldje in de Achterhoek naar de prachtige school met de marmeren trappen, het Baudartius. Hoe we ons ’s morgens om 5 voor 8 verzamelden bij de grote kastanje midden in Vorden en daarna als groep naar Zutphen vertrokken. Harm en ik werden persoonlijk genoemd als mede fietsers en natuurlijk omdat hij uiteindelijk met zus Diny trouwde.
Na diensttijd en studie kwam hij zelf voor de klas en via een school in Velp koos hij toch weer voor Zutphen en uiteindelijk werd het Baudartius, de school waar zijn eigen roots liggen. Hij benoemde de hoogtepunten in zijn carrière, maar schroomde niet om ook enkele akkefietjes te noemen die hij tegen kwam en woorden van dank voor degene die het aanging.
Nog lang werd er bij een borrel en hapjes nagekaart en toen wij uiteindelijk allang aan de Molendijk in de schaduw zaten kwam Ben met een grote bos bloemen op het stuur aanfietsen, precies op tijd om Nederland- Brazilië te zien.

"Ik kan zien dat Diny de hand heeft gehad in je uiterlijk. Mooi overhemd heb je aan, Ben", sprak vriend en sectiegenoot André. En warempel... dat was zo. Hij was die morgen eerst met een wat gewoner soort aangekomen, maar was meteen al door Diny teruggefloten. "Doot oew nie-je oaverhemd d'r toch bie-j an. Den heurt d'r bie-j en steet oe goed" en dat werd door meer opgemerkt.
Mooi toch?

Harm Muis en Ben Wagenvoort. Samen gingen ze naar de School met den Bijbel in Vorden, samen naar het Baudartius, hebben samen de 4e klas nog eens gedaan, allebei daarna eerst maar in militaire dienst en ook nu nog steeds bevriend. .
Ben stelde hem aan zijn collega's voor als de man daar met dat patriarchale uiterlijk.
Zowel Harm als ik kregen een exemplaar van het Baudartius Nieuws, nr 4 van schooljaar 2009/2010, zodat we wat bij kunnen lezen over het Baudartius van nu. En ik mag niet vergeten te vermelden ook het interview van collega Gosse Koolstra met Ben ter gelegenheid van zijn afscheid van het onderwijs na 41 jaar.

04-07-2010 om 11:07 geschreven door hetty  

Eva, midden, als Floor.

Allemaal afscheid, de hele week door,... afscheid met een gouden randje dit keer.
Eva vierde samen met groep 8 van de Vlonder het afscheid van hun basisschooltijd. Stralend was ze het middelpunt van de Musical Online waar ze als Floor de Wizkid weggetoverd werd. Een leuke musical van deze tijd waar alle kinderen een leuke rol kregen toebedeeld. Die Eva... zelfs een solo die klonk als een klok. Wat een lef hebben die kinderen van tegenwoordig. Voor ieder kind was een rol weggelegd die bij ze paste. Zijn de kinderen tegenwoordig groter als ze van de basisschool af gaan of zie ik dat alleen maar zo? Erg leuke avond op De Vlonder!

03-07-2010 om 22:59 geschreven door hetty  

Het Huis van Heden is een bijzondere huis. Het is een hospice en sinds een paar jaar op een prachtige locatie midden in de natuur gebouwd. Heel veel sponsoren hebben dit mogelijk gemaakt. De gasten die er zijn komen om hun laatste weken hier op een zo prettig mogelijke manier door te brengen. Soms is dat thuis niet meer mogelijk.
Wij gingen er vanmiddag op de fiets heen om met eigen ogen te zien en te horen hoe hier geleefd wordt, wij...zijn de dames van Passage, een groep vrouwen die maandelijks een avond bij elkaar komen om een maatschappelijk-, literatuur- of een natuuronderwerp te bespreken. En nu gingen we dus zelf op bezoek. Indrukwekkend dat er met zoveel vrijwilligers gewerkt wordt. Er zijn drie gastenkamers, maar wel 45 vrijwilligers die telkens met z'n tweeen de zorg hebben voor de gasten zodat ze zich echt thuis kunnen voelen. Het verplegen wordt door verplegend personeel verzorgd, net als de nachtdienst. We waren onder de indruk. Ik denk dat een paar van ons zich als vrijwilliger zullen melden. Dan volgt er eerst nog een cursus van 8 dagdelen en dan kun je besluiten of het wel of niet iets voor je is om ongeveer 2 dagdelen per week als vrijwilliger te beginnen.
Er werd gelijk een fietstochtje aan vastgeknoopt. We vergisten ons nog even en moesten nog hijgend de bult op. Maar ja... goed voor de conditie hè. Hierdoor kwamen we wel even door een gedeelte met een soort woud van bereklauwen. Ik heb nog niet vaak zoveel moois gezien. Volgende week ga ik beslist terug om het vast te leggen... zo mooi!

03-07-2010 om 08:22 geschreven door hetty  

Nog even bij Bram en Betty op het terras.

"1917”, fluistert oom Bram in m’n oor bij het afscheid. Als ik hem niet begrijpend aankijkt vervolgt hij:”De opstand der Bolsjewieken”. Hij is in een linkse en wat opstandige bui aan het eind van een bijzondere en emotionele dag: het afscheid en begrafenis van zijn zus en onze tante Jo. We waren net op weg naar de auto toen we hem met Betty op het terras bij de Herberg zagen zitten We hadden ze lang niet gezien en hij wees al snel op de, ondanks de stortbui, nog droge stoelen naast hem en laat koffie voor ons vieren aanrukken.
Een bijzondere dag, een bijzonder afscheid van een geliefde tante. De kinderen , klein- en zelfs de achterkleinkinderen speelden een belangrijke rol in de afscheidsdienst in de NH Kerk in Vorden waar heel veel familie, vrienden en dorpsgenoten aanwezig waren. Het aansteken van de kaarsen door Joop, een van de kleinkinderen en een achterkleinkind was een mooi ritueel. Erna gaf in ontroerende bewoordingen het verhaal van het leven van haar moeder weer in haar moedertaal, het Achterhoeks. Haar behoefte om mensen om zich heen te hebben en lekker voor ze te koken. De pannenkoeken, poffertjes en de puddingen en dan met name de chocoladepudding werd door meerderen geroemd. Zoon Wim vertelde over zijn herinneringen aan een liefdevolle jeugd waarbij tante Jo veel goed vond en gaf als voorbeeld het in elkaar zetten van een radiozender op de keukentafel. Vooral de zaterdag werd genoemd wanneer pa naar de markt was. Het bleek op “Top” een unieke speelplek voor hen met vrienden en buurkinderen. De zoete inval zou ik het noemen. En heel even denk ik terug aan onze tijd in Hengelo met onze opgroeiende jongens wanneer op vrijdag en zaterdag de grote pingpongtafel in de kamer beneden stond voor de buurt en wij met het bord op schoot aten. Als onze jongens ook maar een klein beetje over hun jeugd denken als Wim, Joop, Reini en Erna, teken ik er voor. Een begrafenis als dit is natuurlijk behalve een afscheid ook een ontmoeting met familie en bekenden die je lang niet gezien hebt. Jan en Ineke Sigger en Gerrie Kettelarij, Diny Hazewinkel, een vroeger buurmeisje van de familie op “Top”, Dinie Voortman, de Ruterkampjes, ook dat hoort erbij. Ik denk dat wanneer tante Jo dit allemaal zou zien- en ik denk dat dat zo is- ze misschien aan het eind van de middag, net als zo vaak, zou willen zeggen:”Gezellig hè?”

01-07-2010 om 08:49 geschreven door hetty  

Jo en Hendrik Jan.. nog niet zo lang getrouwd, voor hun boerderij "Top".
Foto's uit het gewone leven vertellen vaak meer dan de officiele foto's.

Tante Jo is overleden, een zus van mijn vader, nu 96 jaar oud. Het was een vlammetje dat langzaan uitdoofde. Vandaag is de begrafenis en wij gaan daarvoor naar de Achterhoek waar ook mijn roots liggen.

Een bezoekje aan tante Jo dat we niet snel vergeten.
Het is al een jaar of wat geleden en tante Jo was nog redelijk mobiel, toen Diny en ik haar een bezoekje brachten. We zaten samen in het keukentje met een kopje koffie toen ze vertelde dat de dominee op bezoek was geweest. “Zon aardige man en zo gewoon en ie-j konnen zo goed met ‘em praoten”. Ze had hem gevraagd:”Dominee geleuf ie- j ok in dreumen, dreumen die wat kunt betekenen?” En ze vertelde hem over het ongeluk dat zus Dina overkomen was toen ze met onze pa Hendrik Jan op weg was naar haar nieuwe baan in het Gooi. “En wat zo biezunder was dominee. Dina had mien een dag of wat eerder verteld dat ze zon vremde nare dreum had ehad. Ze had toch edreumd dat ze dood ging, maor dat ‘r eerst nog een feestje zol wean. En laot ze noe vlak veurdat ze wegging naor et Gooi nog een feestjen ehad hemm’n van de jongelings- en meisjesvereniging. Daor was ze altied nogal druk met.”
De dominee antwoordde met een eigen verhaal. Hij vertelde dat hij toen hij veel jonger was hij heel graag als zendeling uitgezonden wilde worden. Hij was getrouwd en had al een stel kleine kinderen. Maar zijn vrouw zag zijn plannen, en blijkbaar nog meer van hem, niet zo zitten. Op een gegeven moment wilde ze zelfs scheiden en liet hem achter met de kinderen. Nee… dat zendelingenplan ging niet meer door.
In die tijd droomde hij van een hele mooie vlinder. Het was heel vreemd dat die vlinder langzaam uit elkaar ging rafelen tot er niet veel meer van over was. Hij besefte dat dit op zijn leven sloeg op dat moment.
Hij vertelde verder dat hij goede oppas vond voor zijn kinderen op de avonden dat hij een vergadering had. Er was nl een gezin met een stel grote meisjes iets verderop in de straat. Er was er altijd wel een die graag op wilde passen. Eentje is gebleven want ze werden verliefd en zijn getrouwd. En er kwamen nog een paar kinderen bij.
“Oo”, zei tante Jo… “wie-j hebt zo aardig met mekare epraot.”

30-06-2010 om 09:21 geschreven door hetty  

29-06-2010 om 19:19 geschreven door hetty  

“Ik heb alleen maar jongens”, zegt moeder van der Kolk als we bij de Bongerd buiten in de schaduw een plekje gevonden hebben. En ze begint meteen te repeteren: “Wim en Hetty, Piet en Marry, Henry en Tonny en Ben en Niesje”, besluit ze tevreden. De vorige keer ging ze steeds door met de namen van de kleinkinderen, maar daar komt ze nu niet verder mee dan Gera en Arend.
"Het is mien wat:Old wodden wil iederene wel, maor old wean is nog een hele kunst”, vindt ze dan. "En toch… ik bun ’t leaven nog lange niet zat." Ze is altijd blij wanneer je komt. Haar wereldje is klein geworden.
We waren vanmorgen al bijtijds bij Ben en Niesje. Onderweg horen we steeds het lied van Andre Hazes over Orahanje en zijn daden en zijn doen.... op de autoradio. In Hattem is alles oranje aan hun huis aan de Dorpsweg 4 en 6. Jammer ik had geen fototoestelletje bij me.
Ik had dit keer geen bloemetje meegebracht, maar de Wereldwijzer: Camperen in de USA en Canada. Ben begint meteen te studeren. Er staan veel handige tips in over hook ups, pull thru, afvoerslangen, routes en nog veel meer. We beginnen al naar onze Canada vakantie toe te leven.
Eva en ook Julia van Paul Sietze en Annemarie zijn ook bij opa Ben en oma Niesje. Ze gaan na de middag even naar bed voor een slaapje en dan gaan de oranje kleren aan die pa Paul Sietse meegegeven heeft en zit heel Nederland straks voor de buis. Het valt mee met de drukte als we terugrijden naar Emmen. We hadden minstens verwacht dat het zgn sinterklaasdrukte zou zijn. Al die voetballiefhebbers die op tijd voor dè wedstrijd willen zitten. Henry heeft geluk. Hij hoeft er dit keer niet midden in de nacht voor op te staan.
Wanneer we thuiskomen om drie uur is Queeny al weg. Mark was vanmorgen hééél vroeg om haar te brengen en heeft ook bijtijds vrij genomen.
Achter me staat de wedstrijd Nederland- Slovenie aan en al een paar keer is het bijna raak. O nu is het echt 1-0. Nu houd ik het ook niet meer en schiet vlug naast Wim voor de buis.

28-06-2010 om 21:49 geschreven door hetty  

“Opa zou nu 96 geworden zijn”, zei Rick toen hij gisteren binnenkwam. Het is zaterdag 26 juni. Rick is er een van de tijden, de jaartallen, bijzondere data… tenminste die wat te betekenen hebben. En deze opa heeft hij goed gekend en heeft veel voor hem betekend en niet alleen voor Rick. Toen we dit huis aan het Schoolpad gingen bekijken was hij erbij.. met tante Gerritje en Ben en Diny. Hij was, toen hij nog in het bestuur van de Vordense Boerenleenbank/ Raiffeisen en nu Rabobank zat, jarenlang degene die huizen moest schatten wanneer er een hypotheek was aangevraagd. Hij had de constructie goedgekeurd en de kozijnen op houtrot gecontroleerd. Met hem spraken we af wat we bieden zouden. “Als Coba dit toch eens zou kunnen zien”, zei hij nog. “Net een huusken veur oe”, zei Diny. En tante Gerritje zei: “Ie kriegt een hoop werk um ’t huus.” Ben discussieerde met de makelaar over de hoogte van de slaapkamers boven.
Vader Hein was er ook bij toen we Scott als pup uit Ruinen ophaalden en kwam hier om de coniferen te snoeien. En telkens nam hij de tijd om even bij Rick in zijn appartementje bij ons in de schuur te zitten en met hem van gedachten te wisselen. Het ging meestal over muziek en wat Rick betreft: popmuziek. Opa vroeg hem eens of hij ook muziek had die hij mooi zou vinden. En warempel Rick had ook een cd van James Last.
En toen ineens was hij er niet meer. Zomaar van z’n fiets gevallen, met de voet nog aan de trapper, vlakbij de Boomgaard. Hij was gewend om iedere morgen een tijdje mee te helpen bij Johan en Joke op de boerderij en paste regelmatig even op Jos en Joanne. Rick was onder de indruk.
Later zei hij vaak:”Het is net of opa nog bij me is als ik in de auto zit en dat hij over mijn schouder meekijkt.” Ik moet hem er toch eens naar vragen of hij dat gevoel nog wel eens heeft.
Rick trekt zich op dit moment wat terug van ons. Hij komt minder vaak en belt niet meer iedere dag. Een keer per week komt hij nu. De ene keer op zaterdag en de week erop op zondag. Hij maakt foto’s van alles wat hij tegenkomt en probeert leuke dingen uit zoals deze foto. En soms heeft hij nieuwe plannen… een fototoestel met nóg meer mogelijkheden…. voor straks in Canada.

28-06-2010 om 08:22 geschreven door hetty  

Toen Wim dus zelf de Schipholfoto nog eens goed bekeek, hij gebruikte zelfs het plusje om te vergroten, kwamen er zomaar allerlei herinneringen boven. "O kiek... Gaitie van Eikenhorst.. oo en dat mut Trijnie Roetman wezen. En dat was - ik zal geen namen noemen- zien moe kwam bie-j ons an de deure veur dee 25 gulden." Dat vergeet Wim van z'n leven niet.
In de tijd dat vader Gerard al ziek was had moeder Siet het niet breed met hun vier jongens. En laat Wim nou op een dag een verkreukeld stukje papier zien liggen. Hij is nieuwsgierig en wanneer hij het opraapt blijkt het 25 gulden te zijn. Helemaal over de rooie laat hij het moeder zien. Die stuurt hem meteen door naar het politiebureau om aangifte te doen. "En niks afgeven heur", krijgt hij als waarschuwing mee. Het is nl. zo dat wanneer een jaar lang niemand dat geld komt opeisen... dan mag je het houden.
Een paar dagen later laat Wim zich in de klas ontvallen dat hij zomaar 25 gulden gevonden heeft en dat hij dat opgegeven heeft bij het politiebureau.
Laat nu meteen de volgende dag de moeder van die jongen bij moeder Siet aan de deur komen:"Ik kom effen dee viefentwintig gulden ophaal'n die jullie Wim evunnen hef". Maar moeder Siet is niet van gisteren en vraagt :"Wanneer denk ie-j da'j 'm verleuren bunt?"
"Oo... gistermiddag.... dat wet ik zeker." "Dan kan et dissen niet wean", zei moeder gevat, "want Wim hef 'em eergisteren al evunnen."
De 25 gulden is een jaar lang goed bewaard en daarna was t-ie van hun.

27-06-2010 om 18:04 geschreven door hetty  

Met Ben en Diny in het Kenmorehotel, het oudste hotel van Schotland.

Een paar dagen geleden toen we net de nieuwe expositie ingericht hadden in de Voorhof… dit keer de prachtige quilts van Bea van Arkel, kwam onze dominee Jan de Korte even kijken. ’s Zomers heeft hij een aantal zondagen die hij aan een bepaald onderwerp wijdt en daar ook door de week een middag of meer aan koppelt. Hij was zelf al terug van zijn vakantie samen met Margriet en dat bracht hem op het onderwerp reizen. Wij waren zijn eerste proefkonijnen geloof ik. Wat zegt het op reis zijn ons? Zelf nestelt hij zich het liefst 3 weken op één plek om er helemaal uit te zijn en ook om tot rust te komen. En vooral veel wandelen heb ik begrepen. Bij Tiny bleek vakantie het meest met reizen naar familie te maken te hebben. Co leek me een ondernemend type, maar door de kwetsbare rug van Roelie zit een echte reisvakantie er niet in.
“En jij dan”, vroeg Jan. “Jullie zijn ook regelmatig op pad, lees ik op je website. Wat betekent vakantie voor jullie?”
Moeilijk te zeggen. Het is zo verschillend. Onze eerste vakanties met het gezin waren naar Badenhard, de jachthut van de fam. Laborenz. Later volgde het Schwarzwald, Auvergne, Ventemiglia en Peschiera met Dick en Anda en hun jongens. Daarna heel wat vakanties met Klaas en Sanny naar de bergen. Maar toen de tijd kwam dat de jongens niet meer mee gingen, begon ons avontuur door Engeland en Schotland en is er een totaal gevoel van verwondering, de schoonheid van het Lake District en de Yorkshire Dales… en Scotland of course. Toch moet de caravan na 14 dagen weer richting zuiden gaan… naar de ferry. Dan heb ik geen haast meer, geniet van alles wat ik tegen kom. Het kijken alleen al naar de Engelse gewoontes, an awfully nice cup of tea in een tearoom… wel met een scone of ander lekkers, de fish and chips die we in elk geval één keer moeten proeven, maar eigenlijk is de jacked potatoe de topper op culinair gebied.
Eigenlijk vieren we 3 keer van een vakantie: het plannen van de route… zo ongeveer dan, want afspreken doen we niets, de reis zelf en na afloop zorgen de foto’s dat we de reis voor de derde keer beleven.
Gek is het wanneer we in Canada zijn bij Fred en Gera, al is het 6 weken, dat ik geen gevoel van heimwee ken. Het voelt een beetje als thuis. Ook tijdens de reis van 7 weken door Nieuw Zeeland had ik geen greintje heimwee. We hebben beiden genoten van alle avontuur en prachtige natuur èn ons gezelschap.
We hebben net weer prachtige dagen gehad bij Dick en Anda in Z Frankrijk, we hebben onze Vlaamse vriendin weer ontmoet in Brugge. En tot slot gaf ons bezoek aan Wim en Marjan in Vlissingen een mooi slot aan de 10-daagse.
Hebben jullie dat nou ook als je weer thuis komt… dat je ook dan weer verrast bent door de sfeer en schoonheid van onze eigen omgeving. Heel even hoef je helemaal niets meer.
 Oost west thuis best.
Maar zal ik eens wat vertellen? We hebben net een boek gekocht Camperreizen USA en Canada van Aad Struijk. De voorbereiding voor onze trip in september is dus al begonnen.

Ik begin wel benieuwd te worden wat Jan de Korte gaat uitwerken over dit onderwerp.

27-06-2010 om 14:33 geschreven door hetty  

Je kunt ook nooit even weggaan of precies dàn gebeurt er iets waar je wel bij had willen zijn. Zo’n 25 jaar al stond de blauwe gasbol, ooit bedoeld als opslag voor barre tijden, nutteloos te wezen. In 2005 is een groep kunstenaars in gesprek gegaan met voormalig eigenaar Essent om er een speciaal kunstwerk van te mogen maken.
Op 4 juni is, na bijna een jaar keihard werken, de opgepimpte gasbol onthuld. 17 Toyistische kunstenaars hebben ruim 6.000 manuren gestoken in de realisatie van het kunstwerk ‘Leven met energie', een mega- schilderij over de ontwikkeling van Emmen. Daarmee wordt het verhaal van de energie regio Zuidoost-Drenthe verteld: een prachtige en kleurrijke vertelling van turf en veen naar zon, wind en water.
Op 29 juli 2009 werd begonnen met de opbouw van de steiger rond de bol. Daarna werd hij helemaal wit geschilderd om zo een geschikte ondergrond te creëren voor het te schilderen kunstwerk.
Kunstenaars uit Nederland, België, Italië, IJsland, Zuid-Afrika, Maleisië, Thailand, Amerika en Mexico hebben een indrukwekkende teamprestatie geleverd door onder soms zeer moeilijke omstandigheden hun kunstwerk op de bol aan te brengen. De bol, met een oppervlak van 1.200 m2, is vijfmaal beschilderd.

Deze stalen bol is nu omgedoopt tot De Stip en staat symbool voor groene, duurzame energie. Zij laat zien dat Emmen vanaf 4 juni ‘bol staat van de energie'. Met de onthulling van De Stip door wethouder Mariet Thalens is Emmen een spectaculair kunstwerk rijker van maar liefst 22 meter hoog.
En… van de € 450.000 die dit project gekost heeft is al € 350.000 binnen. Er worden nu zeefdrukken van dit kunstwerk verkocht om de rest binnen te halen.

25-06-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

De queeny's van nu.

“Mijn zusje heeft de dag na ons feestje haar schoenen in de container gemikt”, zei een van de mede aquajogsters. “Ze stonden zo mooi maar ze kon er niet op lopen.” Het is mooi weer en we zitten na onze inspanningen voor het goede doel aan de koffie buiten op het terras bij ons zwembad Aquarena. Dat brengt de gesprekken op schoenen.. zitschoenen … chique schoenen. Onze herinneringen gaan terug naar de tijd dat queenyhakjes in de mode waren net als nu weer. Brabantse Ria weet nog dat ze ze net nieuw had en dat ze meteen de eerste dag de beide hakken er onder weg knapten. Eerst had ze er nog even op gelopen met één hak in haar zak, maar toen ze de andere hak terugvond had ze de moed om, al was het op zondag, bij de schoenmaker aan te bellen om hulp omdat ze er zo niet mee thuis durfde te komen. Er zou anders wat gezwaaid hebben bij ons moe. Die streek met de hand over z’n hart. Ze heeft een paar uur op blote voeten gelopen en ’s avonds kon ze haar schoenen met queenyhakjes weer aan. De volgende morgen ziet haar moeder de toch enigszins beschadigde schoenen onder de kapstok staan en zegt iets als:”Wat zie ik toch aan die schoenen van jou? Ze zien er heel anders uit”. “Nee niks hoor… ik heb er gisteravond gewoon op gedanst”. Ons moe heeft het nooit geweten.
Zo wist ik er ook nog wel één. In diezelfde tijd moest ik in Zutphen de trein halen op weg naar Hattem, ook op queenyhakjes. Ik ren het perron op als de conducteur die in de nog open goederenwagon net op z’n fluit blaast … Die grijpt me bij de hand en trekt me naar binnen met m’n weekendtas… en daar gaat de trein…… maar één van mijn schoenen op het perron achterlatend. Ogenblikkelijk roept die conducteur naar een perronmedewerker om de schoen met de volgende trein naar Deventer mee te geven. Daar zat ik dan… mèt tas en op één schoen. In Deventer werd ik opgevangen door een paar medewerkers van de NS en mocht bij hen in hun wachtruimte zitten en kreeg zelfs koffie voor de schrik. Met de volgende trein kwam mijn schoen mee en met een dikke grijns werd die overhandigd. Nee ...sinds die tijd kan de NS  bij mij geen kwaad meer doen.
Dan roept de plicht sommigen weer en we gaan nog nalachend uit elkaar.

24-06-2010 om 23:15 geschreven door hetty  

Snoeien van heggen en hagen moet je zo mogelijk doen voor de langste dag. We hebben het net gered met de hulst die aan weerskanten van het hek staat. De zijkanten heb ik bijgewerkt en de boven- en achterkant nam Wim voor zijn rekening. Hij nam tegelijk nog een extra stukje zijkant mee. “Dat ding nemt völs te völle ruumte in beslag”, was zijn redenatie. Net of we zo weinig plek hebben! Hij ruimde alle snoeisel meteen op, twee kruiwagens vol, en bracht het op onze groeiende geluidswal. Alle snoeihout van ons erf en dat van de Schaapstreek wordt hier opgebracht. Ik vind echt dat je het merken kunt… minder geluid van de weg èn minder zicht op de auto’s die langs komen. Vanaf de weg valt ons huis steeds minder op en dat willen we zo houden.
Wanneer mensen hier voor het eerst komen stel ik vaak voor om ballonnen op te hangen bij onze inrit. Dan is het wat duidelijker waar ze moeten zijn. Dat was meestal:”Ha ha…. Denk je dat we je niet kunnen vinden… we hebben een Tom tom hoor.” Maar als ze ons gevonden hebben na er toch langsgereden te zijn of van de verkeerde kant over onze hobbelige landweg te zijn gekomen vinden ze die ballonnen toch nog niet zo’n gek idee.
Ik hang ze nu gewoon op, zelfs na zo’n ha ha...!

Bijlagen:
tuin 008 (Small).jpg (49.9 KB)