Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
31-12-2011
Onder de koe....
Nog steeds te koop vanaf 8,45 euro.
Heb je ze gezien de beide gezinnen
met 12 kinderen de laatste paar weken op de tv Ned. 1. Niet te geloven! Maar
beide gezinnen hebben geluk. Er is harmonie en liefde. Niet dat ik 12 kinderen
als ideaal stel. Dat was bij mij nooit goed gegaan. Ik ben niet zon
organisator, eerder een wat chaotisch typje. Toen de Mark bijna naar de
kleuterschool zou en ik over een leeg huis begon sprak Wim zn veto uit en dat
was maar goed ook. Mama heeft ook nooit zon hoge dunk gehad van mijn
huishoudelijke capaciteiten, zo vertelde tante Hermien me later, maar we hebben
ons gered en nog steeds doen we veel dingen samen. Ik sop de vensterbanken en
maak ze leeg. Wim wast de ramen binnen en buiten en ik pak de boel in. Wim kookt
tegenwoordig vaak en ik stofzuig de boel. Mama had slechte ervaringen met
bevallingen. Net als haar zussen en ook opoe kreeg zij een doodgeboren kindje.
Ze waarschuwde ons dan ook met de verzuchting: Kinder kriegen.. foi foi Ie
staot met een been in het graf. Leuk is het om dat als dochter te horen! Of ze
beklaagde familielid of buurvrouw die met de zesde dag na de bevalling al weer
onder de koe zat om te melken. Zij had het geluk dat opoe met vaste hand en geklopte eitjes
met cognac er voor zorgde dat zij weer goed herstelde. In deze tijd met
kraamhulp en ziekenhuisbevallingen is alles anders. De jonge vaders hebben
ouderschapsverlof waardoor ze een papadag hebben. Sommige moedertjes krijgen
een cadeau van hun echtgenoot voor de doorstane smarten, een mooi horloge,
armband of collier. Wim was meer de praktische, meer van het opoe Bijenhof-
soort. Hij kocht meteen de eerste dag een dikke biefstuk van een half pond voor
mij èn een fles Pleegzuster Bloedwijn.
'Tussen Kunst en Kitsch' kwam deze week uit Ostende. Vanuit Nederland waren er mensen met hun spullen gekomen maar net zoveel uit Vlaanderen zo te horen. Mooie taal. Eén dame had het over haar floppertje die ze weer in de tas had, maar ik zag een mooie Tiffany broche voorbij komen die 3000 euro waard was. Veel van de spullen die getoond werden vonden de eigenaars zelf lang niet altijd mooi, maar ze glommen als ze flink wat waard bleken te zijn. Wij hebben niet veel van waarde in geld in huis. Het enige wat echt waardevol was op de Boomgaard was de oude Zaanse klok uit 1649, een erfstuk uit de familie van pa. Hij had het gewoon achter op de bagagedrager meegebracht van de boerderij op het Medler. Er bleek in de jaren 70 belangstelling voor te zijn en toen er ineens zomaar een vremde kearl in de kamer had gestaan om naar de klok te kijken, besloot pa het bod van 10000 gulden te incasseren, dat hem geboden was, voor die klok op een gegeven moment verdwenen zou zijn. Er kwam een aardige Franse klok voor in de plaats, mama kreeg een gouden horloge en wij kregen alle vier een bedrag.
Wat een mooie ring heb jij, zegt Sascha. Ik ben helemaal perplex. Zulke dingen hoor ik nooit meer. De tijd dat ik Eva uit school haalde ligt ook al weer een tijdje achter ons. Die zei ook wel eens iets over een mooie broek of trui. Jongens valt zoiets nooit op. Berend en José zijn er met hun beide kinderen Sascha en Olaf. Al snel zijn ze samen bezig met blokken en autos uit de kist. En Sascha wil best even op schoot en ook wel een spelletje spelen. We bekijken samen alle dieren van het dierenkwartet. De kameel vindt ze erg interessant. De vogels bekijken we, het koolmeesje en het roodborstje. Dan komen we bij de vlinders. Dagpauwoog, koninginnepage . ze ziet er de rups bij. Ja, daar komt die mooie vlinder uit, vertel ik haar. Ik denk een vijfjarige maar niet het hele proces uit de doeken te doen. Maar ik word meteen gecorrigeerd. Nee hoor, eerst komt nog de cocon, zegt deze kleine. Deze kinderen krijgen al jong onderricht over de natuur. Ik herinner me dat Berend ooit bij een vogelclubje was. We blijven meteen op de hoogte van de deugden en ondeugden van Josca. De deugden wist ik al:'Perfecte hond, luustert zo goed hè!' !Maar na de kerstmaaltijd in huize Wagenvoort was er van de overgebleven supertoetje met veel slagroom niets meer over nadat Josca dat ontdekt had onder de veranda. Tja... Ach het is gezellig om neef Berend met zijn gezin hier te hebben. Ze zijn al bij Rick geweest en die heeft ze, zij het met een omweg, de weg gewezen naar hier. Leuk is het dat Gerhard, Judith en Robin ook even aan komen en dat ze heel even Mark zien die Queeny op komt halen. Dan worden ook zij bepaald bij het onverwachte en soms harde werkelijkheid in het leven. Berend moet redelijk vroeg weer weg om op tijd een condoleancebezoek af te leggen. De vrouw van een sportcollega is overleden.
Er is een link voor de lekkere en gezonde recepten van José bij de website van Berend z'n www.herbergpv.nl met alles over zonnecollectoren en zorg voor het milieu. Wanneer je op www.jose.herbergpv.nl klikt kun je meegenieten. Die eerste, de groenselderijsoep, ga ik meteen proberen.
Deze winter zijn we weer even zonder schapen. Schapenman Rob heeft de vijf Drentse heideschapen opgehaald. Ze gingen eerst in de ponystal en daarna één voor één er uitgehaald, de pedicure verzorgd en kregen door zn grote hulp een anti- wormmiddel toegediend. Dan pas gingen ze in de aanhanger. De bedoeling is dat ze tot eind februari bij een boer mogen lopen. Daarna krijgen we een aantal Schoonebeker ooien weer hier. Ze mogen hier aflammeren. Dat doen ze blijkbaar gemakkelijk en gewoon buiten. Maar wij hebben natuurlijk nog wel een stal achter de hand. Ik vroeg Rob wat hij deed wanneer er een moederloos -, verstoten lam of een drieling werd geboren. Die zet ik meteen op Marktplaats, zei hij. Gratis af te halen Daar heb ik geen tijd voor. Doe dat maar niet meer. Als je even belt haal ik hem wel op. En zo gaat het gebeuren. Ik hoop niet op teveel, Rob ook niet, want een flessenlam bij Drentse heideschapen wordt nooit zo goed als een lam bij de moeder en daar gaat Rob ook niet verder mee fokken. Nee jij hoeft ze niet te halen die breng ik je, was het antwoord op mijn voorstel.
Soms kan één woordje je ontroeren. Soms zo intens dat je even een traan niet kunt tegenhouden. Ken je dat? Mijn eigen website bestaat nu iets meer dan vier jaar maar daarvoor had ik al wat uitgeprobeerd op dit seniorennet. En dan ga je ook de sites van anderen bekijken. Toch wat nieuwsgierig Er waren interessante bij met veel reiservaringen, leuke met grappige dingen, maar ook echte, recht uit het hart. Ik reageerde af en toe eens en kwam zo in contact met een gelijkgestemde. Toen we een paar jaar terug op doorreis naar Normandie waren samen met Rick, stelde ik haar voor om ergens bij onze stop in België een kopje koffie samen te gaan drinken. Dat is gebeurd en hoe! We hebben een hele dag samen doorgebracht, niet alleen op dat terrasje, maar ook op de camping en naderhand met een museumbezoek en flensjes na. We wandelden door het dorpsbos en praatten met elkaar of we elkaar al jaren kenden. Rick vond het allemaal prima en genoot mee. We hebben elkaar later, opnieuw tijdens een tripje, weer gezien en heeft ze ons haar Brugge getoond, het stadje waar ze zoveel goede herinneringen aan heeft. We zwierven van het ene terrasje naar het andere en intussen vertelde ze veel van de geschiedenis van Brugge, ook háár geschiedenis. Het was een prachtige dag. Nee we hebben elkaar nu al een hele tijd niet meer gezien maar hebben af en toe mail- en zoals nu contact per post met de feestdagen. Zonet kregen we haar kaart binnen met heel veel goede wensen, maar wat stond er op de adreskant? Hetty en Wim van der Kolk en Rick.
De Grote Kerk in Emmen is een aantal jaren geleden helemaal opgeknapt. Van binnen is niet veel meer te zien van de oude situatie, alleen de kroonluchters zijn er nog. Ergens jammer, maar verder is het ook ingericht voor culturele doeleinden, zoals concerten en een kerstmarkt. Er staan een aantal stoelen en er zijn spierwitte muren die het uitstekend doen voor exposities. Die wisselen elke paar maanden. Nu hangen er heel grappige schilderijen van Marius van Dokkum. Ook Co die de spil is van onze expo-groep van de kerk had ze al ontdekt en stuurde een van de leuksteals kerstwens. Aan iedereen die deze site bezoekt wensen we warmte en een verrassend 2012 Wim en Hetty
Das mooi, zie Johan toen we voor zn verjaardag een paar bioscoopbonnen
meebrachten. Joke liet zich vorige week ontvallen dat ze wel zin hadden om naar
de film Nova Zembla te gaan. Daarom kozen Diny en ik voor die bonnen. We deden
er meteen maar wat versnaperingen bij, want daar is in elk geval Johan gek op:
een busje drop met een koe er op moet toch in de smaak vallen bij een
melkveehouder! En ik weet nog uit het verleden dat er regelmatig repen chocola
verdwenen uit het keukenkastje. Dus een flinke reep Fair Trade chocola kon er
ook nog bij. En wat zegt die grapjas: Dat had iele noe niet hoeven doen. In
dee nieje bioscoop in Zutphen daor kuj van alles bestellen en dan komt ze t oe
brengen! Dan buj pas helemaole uut! We kennen hem langer dan vandaag. Die
drop en chocola komt wel op. Joke moet nog oppassen dat ze er nog iets van
meekrijgt. Het was trouwens volle bak op Johans verjaardag. De 'fouragerie'
was ook prima in orde. Die liep gesmeerd. En we konden uitgebreid met familie en
aanhang bijpraten. Wisten jullie bv dat Hendrik en Jannie zulke fanatieke
fietsers zijn in hun vakantie. De Weserroute, de Elbe route honderden
kilometers hebben ze al in de benen. Petje af! Hun volgende project is
Amsterdam- Rome, in stukken dat wel. Rick was voor de gelegenheid ook
meegekomen. Die heeft nog zoveel dagen tegoed van zijn werk dat hij ze maar
opnam want anders zijn ze weg. Ik zag dat hij het naar de zin had. Bij Ben en
Diny was ons bed nog warm van de vorige week en doken we er zo weer in. Nu
zijn we allang weer thuis, de Kerstnachtdienst was prachtig in de Bron, de
mannen van Valerius zongen ingehouden en mooi en vannacht zongen we met de hele
kerk buiten het Ere zij God. Kerst 2011
De winkel van Sinkel. Al de lekkernijen van Alie hebben een origineel
opschrift op hun etiket: Uit tuin en kelder van Alie van Gelder. De
mensen kunnen zelf hun lekkers uitzoeken en het geld in een klein soort melkbus
deponeren. En...nee, Alie wordt er niet rijk van. De winst gaat naar de
kerk.
reactie Henry: De kromme benen van Hofmeijer: Hofmeijer was een slager die in Hattem zijn
slagerij in de Ridderstraat had.( Nu zit Bennie v.d. Berg daar met zijn
zaak) Hofmeijer had extreme O-benen, naar sommigen zeiden, door het vaak
tussen zijn knieën vastklemmen van de te slachten varkens. Voor het
waarheidsgehalte van dit laatste kan ik niet instaan, voor de rest van het
verhaal wel.Is Wim toch wat vergeetachtig (seniormoments noemen ze dat hier)aan
het worden? Is ons kerstbericht wel aangekomen? Laat dat even weten
svp. Groeten vanuit een stralend en wit Alberta
Misschien hebben jullie de reactie gelezen van Henry uit Canada.
ja.. die houdt me wel in de gaten. Hij had mijn stukje eerder gelezen dan Wim.
'Natuurlijk', zegt Wim ,'weet ik wel wie Hofmeier was. Een visboer vroeger in
Hattem of e...?'
Rick staat op tijd klaar. We gaan alweer op pad. Dit
keer gaan we oma weer eens opzoeken. Het is even oefenen voor haar voor ze
precies weet wie we zijn, maar dan is het er weer. Het hart met rode bloemen
blijft bij de dagopvang, want daar is ze de meeste tijd. Ze vindt het fijn dat
we er zijn. Rick heeft het altijd goed kunnen vinden met zijn oma. Met haar
alles sal reg kom, brengen we haar weer terug voor het middageten en ze vult
het ogenblikkelijk aan met behalve de kromme benen van Hofmeier. Wie dat was
zullen we nooit weten of Ben moet het zich kunnen herinneren. Voor we bij Ben
en Niesje binnen zijn kijken we even bij Alie aan de overkant. Die maakt
verschrikkelijk lekkere dingen van bramen, meloen, pruimen en al wat de natuur
biedt en nu had ze ook heel wat kerstbakjes in de aanbieding. Er staat altijd
genoeg uitgestald om een leuk cadeautje uit te zoeken of een lekkere jam voor
onszelf. Bij Ben en Nies is het al net als vroeger bij moeder van der Kolk,
de zoete inval. Kleindochter Isa is er om tussen de middag over te blijven en
even later verschijnen Paul Sietse en Annemarie met de beide jongste dochters.
Ik krijg meteen de kleine 3 weken oude Anna in mijn armen. Dat is wel even
geleden dat me dat gebeurde, maar opnieuw besef ik: wat een wonder, zon
kleintje.
Weet je dat in het koopcontract van het huis van mn zuster en zwager
stond dat ze verplicht waren om voor voeding en kleding van vader te zorgen? We
zitten na de laatste les aquajoggen voor de kerst bij te praten en de voormalig
brandweercommandant vertelt over zijn leven. Ja dat is net zoiets als je
olders an t ende brengen, antwoord ik. We begrijpen elkaar helemaal en in
een kwartier nemen we de geschiedenis door vanaf de AOW wet van Drees in 1957,
via de Bestedingsbeperking die enkele jaren later gepropageerd werd, naar het
heden nu we gestimuleerd worden om wat meer uit te geven om de economie
draaiende te houden. En dat nu onze pensioenen waar we zolang voor gewerkt
hebben onder druk staan. Zowel het ABP van mijn pensioen als de PME van Wim
staan er niet geweldig voor en wordt eind volgend jaar bekeken of dat
consequenties heeft voor de hoogte van ons pensioen. We gaan eerst maar eens
kerst en oud en nieuw vieren. De ingrediënten zijn ingeslagen, want hoewel we
samen met de hele familie aan de Schaapstreek zullen zijn, wordt er door
iedereen aan meegewerkt. Wim is gevraagd voor de mosterdsoep en ik om een salade
te maken. De beide schoondochters die het geheel organiseren bedachten dat er
voor de mannen niet al te veel vlees op het menu stond en vulden ons aandeel aan
met een rollade. Je ziet het dat gaat helemaal goed komen .
Het Amnesty kerstverhaal maakte indruk. Janny vertelde het met verve en
wij waren als muisjes zo stil. Vanavond hadden we onze jaarlijkse Kerstavond
van Passage Zuidbarge Rietlanden. Het is altijd een viering die door een groepje
samengesteld wordt compleet met het verhaal van Jezusgeboorte, gedichten en na
de pauze een echt kerstverhaal. Het laat meteen nog eens zien dat Amnesty
belangrijk werk doet. Het leuke van zo'n viering van Passage is altijd dat
praktisch iedereen een taak heeft. Behalve het kerstgedicht van Toon Hermans dat
ik gevonden had om voor te dragen had ik de schone taak om mee te helpen de boel
klaar te zetten en koffie en thee te helpen schenken. Er wordt ook erg
meegeleefd met leden die ziek zijn of moeilijkheden hebben. Dat geeft een
band. Ze hebben het in het buurtcentrum van Zuidbarge, het Hoefijzer, goed
voor elkaar. Er wordt gewerkt met een hele groep vrijwilligers zodat er altijd
iemand aanwezig is die de koffie en thee zet en alles opruimt in de
keuken. Vroeger was dit de kleuterschool van Zuidbarge. Op de plek van de
lagere school staan nu huizen, want sinds de Rietlanden gebouwd is staan daar de
scholen. Toen wij nog in de Rietlanden woonden was er nog een bakker/
kruidenier, maar ook die is verdwenen en is er in de Rietlanden een aardig
winkelcentrum. Het kleine 'groen'centrum is nu een groot tuincentrum geworden
mèt diervoeders. Wij komen er nog steeds voor de honden-, katten- en
paardenbrok. Het is er gemoedelijk en dàt stellen wij op prijs.
Het bedankje van krantenbezorger Fred op de krant.
We wonen zo buiten af dat we weinig collectes aan de deur krijgen, eigenlijk
helemaal niks. Ook geen weekbladen of reclames. Dat is wel anders geweest. De
krantenbezorgers gooien wel een kaartje met beste wensen in de bus samen met de
krant, maar die zien we nooit. De krant wordt hier nl. al om 4 uur s morgens in
de brievenbus gegooid. Vorig jaar hebben we maar eens 10 euro in een envelop
gedaan met een kaart met goede wensen en dank voor de correcte bezorging. We
kregen netjes een bedankje bij de krant voor de attentie. Wim staat het nog
steeds vers in het geheugen hoe hij, moeder en de andere jongens de krant in
Hattem rondbrachten en met oud en nieuw zo een extra centje binnenhaalden als ze
het kerstkaartje met wensen persoonlijk af konden geven. Daarom wil hij
opnieuw iets doen. Alleen we hebben een nieuwe postbus. Die gaat alleen open
met een sleuteltje. Daar kun je wel een envelop indoen maar dat ziet de bezorger
niet, laat staan dat ie d'r bij kan. Toen had Wim een ingenieus systeem bedacht
met een envelop aan een touwtje. Dat zag ik niet zitten. Òf de krantenman trekt
de envelop kapot door aan het touw te trekken of de envelop schiet los en heeft
hij nog niks. Nu hebben we de envelop in een boterhamzakje gedaan tegen de
regen. Die hangt aan een touwtje achter de brievenbus met een ander papiertje
aan de voorkant geplakt. Dat hangen we dan pas op voor we naar bed gaan. Moet
lukken toch?
'Wanneer gaan jullie naar 't beloofde land', vraagt Berend als we ons voor even gesetteld hebben bij Ben en Diny. Ben is jarig. En dat mag hij weten. Het wordt volle bak vandaag. Ik schiet wel even in de lach bij Berend z'n 'beloofde land'. Het duurt nog even, wanneer we een rondreisje door Israel gepland hebben. Onze oppas is al weer geregeld. Leuk dat Ben z'n verjaardag op een zondag valt. Zo zie je de jongens met hun gezinnen ook weer eens. Berend en José met Sascha en Olaf en Jaap en Mirjam met Simon. De familie breidt zich aardig uit. Leuk om Ben en Diny als opa en oma bezig te zien. 's Avonds komt de rest, maar eerst moet Diny aan haar sociale verplichtingen voldoen door mee te zingen met haar gemengd koor in de Eefdese kerk. Wim en ik gaan mee en vieren opnieuw een kerstconcert mee, nu van Eefdes Mannenkoor, de Fanfare en Diny's gemengd koor. Wim is een kritisch luisteraar, vooral omdat er een paar liederen bij zijn die hijzelf met z'n Mannenkoor zingt, maar hij is tevreden. Zo te zien is vanavond ons oude gezin compleet. Henk en Anneke en Johan en Joke zijn er samen met de andere vrienden die al zolang vrienden zijn. Erg gezellig en het wordt een latertje....
De Grote Kerk in Emmen was goed gevuld toen ik zaterdagavond meeging om van
het Kerstconcert dat het Chr. Mannenkoor Valerius ten gehore bracht, te gaan
genieten. Er waren weer nieuwe nummers ingestudeerd waaronder ook Oh Tannenbaum.
En dat klonk zo geweldig, de mannen hadden er schik in. Dirigent Daniel Rouwkema
weet zijn koor aardig te bespelen en de afwisseling in hard en zacht maakte het
heel bijzonder. Henriette van Lith, een mooie sopraan in een prachtige rode jurk
zong ontroerend o.a. het Ave Maria. Nicole Grothe bespeelde op grootse wijze
haar dwarsfluit en Minne Veldman zorgde voor begeleiding op orgel en piano. Zelf
vond ik het stuk voor piano en dwarsfluit prachtig vertolkt door Daniel
en Nicole. Het was gewoon een heel afwisselende avond. Ik zat aanvankelijk
wat verder naar achteren naast een voormalig eigenaar van een modezaak in
Klazienaveen die nu met zn vrouw in Emmen woont, niet tot haar genoegen begreep
ik. Ze was graag in Klazienaveen gebleven. 'Maar waarom bent u niet in dat mooie
nieuwe Schip gaan wonen in Klazienaveen?', vroeg ik hem. Nee dat is te dicht
bij de zaak, dan bleef hij zich er toch maar mee bemoeien. Het was nu de zaak
van zijn zoon. Na de pauze wenkte Greetje me Hier vooraan is nog een plekje,
waarom kom je niet hier zitten? En zo zaten we gezellig vlak achter de solisten
en konden extra genieten van onze mannen van dichtbij en de mooie knalrode jurk
met strik van Henriette.
Ieder jaar ben ik van plan eens op tijd met de kerstvoorbereidingen te
beginnen en meestal stromen de kerstkaarten binnen terwijl ik er met mijn hoofd,
laat staan handen, er nog niet bij ben. Ja de kerstboom staat sinds vanmorgen te
pronken, nog kaal dat wel, helemaal nog in zijn eigen sier zal ik maar zeggen.
En dat heeft eigenlijk ook wel wat. Net als ieder jaar heb ik plannen om leuke
kerstkaartjes te maken, maar ook dit keer ben ik te laat. Maar zoals onze vaste
adressen zien zijn er wel veel dieren bij en dat zegt ook weer wat van onze
interesses. Een van onze dierbare kennissen was er wel heel vroeg bij. Ze
heeft altijd iets creatiefs. Stuurde ze ons al een een kerstboom met een echte
cent in de top met de boodschap dat ze ons hun laatste cent nog gunden, ook dit
jaar was er een kerstboom bij. Met een tekst erbij die klinkt als een klok.
Ik wil jullie even laten meegenieten:
't Wordt bezuinigen 't volgend
jaar. Hoe doen we dat nu met elkaar? Persoonlijk dachten wij met Kerst te
beginnen, dus geen spar meer in huis.... maar wat dan te
verzinnen?
Toen zag ik in 't bos, gemaakt door een spin een prachtige
boom, precies naar ons zin.
We wensen u allen met elkaar ook zo'n
mooie start van 't nieuwe jaar
Even een idee voor die oefeningen van Johan bij rugklachten? Het is een soort steno geworden, maar als ik het snap doen jullie dat zeker. Zoek er maar een paar uit, maar... ik zou met bovenstaande niet beginnen....:
- 1 rechtop gestrekt, dan vooroverbuigen, desnoods eerst op de dijen. rechtop- handen op de kont en achterover leunen.
- 2 staan- been zijdelings gestrekt optillen
- 3 los staan- handen opgetild voor-- been gestrekt naar achter
- 4 strekken van rug.. liggend
- 5 knie naar schouder- liggend
- 6 knie cirkelbeweging liggend
- 7 strekken van hamstring.. liggen één been omhoog, handen achter linkerknie iets naar borst trekken
- 8 liggen met opgetrokken knieen- voorover 30 keer langzaam links en rechts
- 11 plat op buik- handen onder schouder en bovenlichaam omhoog brengen
- 12 liggen op buik- hoofd + hielen gelijk optillen
- 13 liggen op buik- linkerarm en rechterbeen tegelijk optillen- 10 keer--daarna andersom
- 14 opdrukken tot heup- ,tot knie, - tot teen
- 15 draaien vanuit kleermakerszit zit- r. hand op l. knie en andersom
- 16 zitten, gestrekt- tenen aanraken 20 sec.
Nr 9 is mijn favoriet èn de herinnering aan die goede Canadese chiropracter die ook adviseerde om niet slough- met wat kromme rug- te gaan zitten, maar met schouders en kont naar achteren.
Sinds ik de goede raad van de jeugdige orthopeed de Vries opvolg door de zeer eenvoudige oefening twee keer per dag uit te voeren, gaat het veel beter met mn rechterknie. Die had ik in het voorjaar bij al die trappen in Barcelona bij het Parc Huell en het voetbalstadion geforceerd. Ik mocht daar uiteindelijk als enige met Wim in de lift, geflankeerd door een suppoost. De anderen die graag mee wilden liften kwamen er niet in. Dan voel je je wel wat aftands worden, kan ik je melden. Toen de fysiotherapie geen vruchten afwierp, kwam ik toch bij orthopeed de Vries terecht. Inderdaad wat slijtage. Hij gaf me de eenvoudige oefening mee om de spieren om de knie te versterken: Til je been 10 seconden lang op . En doe dat dertig keer . Drie maal per dag. Vooruit met de geit, dacht ik maar en startte. Nadat ik het eerst maar 10 keer volhield zat ik na een week op 30 keer. En warempel na twee weken begon mijn actie vruchten af te werpen. Geen pijn meer. Ik hou het nog steeds twee keer per dag vol samen met een oefening van de chiropractor uit Canada die me erg geholpen heeft vorig jaar toen mijn rug kuren had: Ga op de rug liggen met opgetrokken knieën. Breng je knieën naar rechts terwijl je hoofd naar links gedraaid is. Daarna breng je je opgetrokken knieën naar links en je hoofd draai je naar rechts en doe dit 10 keer. Makkelijk zat. Gaat in één moeite door. Waarom ik hierover begin, vraag je je af? Ik vond een briefje terug met zelf opgeschreven oefeningen die ik van broer Johan had. Die zit ook wel eens te klungelen met zijn rug en had hier baat bij. Maar dat zijn er 20. Wil ik toch ook eens gaan proberen.
Het is vandaag grijs en grauw zoals waarschijnlijk in het hele land. Dat vind ik niks. Als het nu nog wat waaide daar hou ik wel van. Lekker spannend als de wind om het huis giert. Ik hoor jullie denken: als je er maar niet door hoeft. Gisteren waaide het en omdat het eerst niet regende nam ik de fiets naar het zwembad. Een klein stukje had ik de wind schuin achter, maar toen ik afboog kreeg ik hem schuin voor en even later woei ik bijna de sloot in omdat ik hem van opzij kreeg. Het was äösen, ik weet er geen Nederlands woord voor- misschien zoiets als: met veel inspanning vooruit komen. Het deed me weer aan de tijd denken dat ik vanuit Linde naar Zutphen fietste, ook in weer en wind, en later naar Doetinchem. Ik had toen wel een regencape, maar toch werd mn rok regelmatig nat. Het was dan ook de gewoonste zaak dat wij als buitenkinderen bij de verwarming gepoot werden om het eerste uur op te drogen. Op de terugweg vanaf het Aquarena nam ik de weg langs het bos, wat meer uit de wind, dacht ik. En wat beschut voor de regen die intussen met bakken uit de hemel kwam. Dat was ook zo maar hier was het zo modderig dat ik zelfs met de E-bike in de hoogste stand moeite had om op de fiets te blijven. Toen ik thuis kwam had Wim het hek al open gezet en de deur van de schuur eveneens, zodat ik zo naar binnen kon rijden. Ik had het even gehad en besefte : ik ben geen 18 meer.
Deze ging ook aardig te keer, maar wij bleven op afstand.
Drie keer hebben we Canada bezocht. Twee maal in de zomer, samen met Henry en Tonny. En behalve de bijzondere kolibri's en veel andere mooie vogels zagen we ze ook... de elken. Overal op campings zag je ze lopen die grote herten, elken worden ze genoemd. Ze graasden rustig langs de rand of ook op de camping. Ik vond het wel enorme beesten. We werden eens wakker 's nachts van het schudden van de caravan. Het bleek een elk te zijn die zich even kwam schuren. Die eerste keren hebben we ook beren gespot, nee daar kwamen we ook niet dichtbij en met het wandelen hadden we een berenbelletje om. Wanneer beren mensen horen gaan ze vanzelf een andere kant op. Ik heb het belletje Anda nog uitgeleend toen die met Dick naar de Rockies ging, maar over veel wandelen in de vrije natuur heb ik niet van haar gehoord Afgelopen jaar was het september, dit keer waren met Ben en Niesje bij Henry en Tonny te gast die nu zelf ook in de buurt bij Gera en Frad wonen. Rick logeerde bij Fred en Gera, maar trok met ons mee op onze rondreis. En in september is het is de bronsttijd. Dan worden de mannetjes elken actief en wordt er ook gewaarschuwd om niet dichtbij ze te komen, want daar houdt een mannetjes elk niet van wanneer hij moet vechten voor een vrouwtje. Bij Jasper, waar we met camper èn caravan stonden, hebben we een groepje elken gezien die het verkeer behoorlijk ophielden, maar iedereen wachtte rustig tot de groep elken de nieuwe plek bereikt had om te grazen. Van Ben en Niesje kreeg ik deze beelden op You Tube die je laten zien wat er allemaal kan gebeuren, vooral als je de waarschuwingen in de wind slaat. Door een klik op http://www.youtube.com/watch_popup?v=794wEIbHlDc&vq=large Bedankt Ben!
'Go, wat leuk! Joy! Hoe kom je aan die krat?' Niesje heeft het kleine kratje met walnoten opgemerkt die hierin hebben staan drogen. Dat Joy was me nog niet eens opgevallen. Ja, vertelt ze, dat waren van die kleine buikflesjes met een soort sinas. Ik kende vroeger alleen de grote groene flessen Groli met stevige dikke draaidoppen, ook een soort sinas. Met verjaardagen en met heet weer werd dat geschonken. Een paar jaar geleden was Joke aan het opruimen op de Boomgaard en kwam o.a. dit kratje tegen en wilde hem al wegdoen. 'Leuk ding', vond ik en zag hem al staan met bloemen er in of misschien zou ik hem wel schilderen. Joke zag het en zei:'Of heb ie d'r belang bie-j. Nemt maor met, ik doe dr toch niks mee. Maar van schilderen of bloemen was alleen nog niets gekomen. Nu zit er de laatste oogst walnoten in. En ik maar denken hoe kwamen ze op ' de Boomgaard' toch aan zon oud kistje waarvan ik in elk geval nooit flesjes heb gezien. Dan ga je maar eens internet op. En inderdaad is er een serieuze poging geweest om vanaf 1946 door de fa Koster deze frisdrank met een flitsende naam Joy bekendheid te geven. Er kwam behalve de Joy sinas een Joy Citron en een Joy Cassis, maar eind jaren 60 ging het over in het grote geheel van Heineken en werd het hele emballagepark met flesjes en kratten vernietigd. Ik kan nu dus tevreden melden dat 'de Boomgaard' er eentje heeft weten te redden. Ik durf hem niet eens meer over te schilderen.
Cadeautjes voor iemand die je lief is vereist enige zorg. Vaak zijn de wensen te groot om er om te durven vragen en willen ze het liefst geld om in dit geval dat op computergebied te kunnen besteden. Daar heb je toch ook ouders voor. En Gerhard en Judith zijn in de gezegende omstandigheden dat ouders van allebei er nog zijn. Maar Gerhard heeft nog een hobby en dat is lezen, vooral over de 2e Wereldoorlog en spannende oorlogsboeken. En dat kreeg hij volop. Geschiedschrijving èn fictie. En als ontspanning tussendoor een laatste boekje van Mart Smeets: Lance. Van deze sportverslaggever heeft hij al een hele serie. Ik ben tussen kerst en oud- en nieuw niet bereikbaar, meldde Gerhard nadat hij een vierde oorlogsboek uitpakte. Bij ons was het Agnes weekend, zoals elke tweede weekend van de maand en zij ging natuurlijk gezellig mee. Zo zag ze onze hele familie eens bij elkaar. Nadat Eva Robin van achter zijn computer had weggesleurd werd hun laatste sinterklaasaanwinst Risk op tafel gezet, een spel dat vroeger oneindig gespeeld werd bij ons. Eva, Robin en Agnes zaten er al gauw helemaal in, Agnes bijgestaan door Mark. Dat was altijd al een spellenman. Wim schoof halverwege de avond bij ons aan. Die had meegewerkt aan een concert in Elim met zijn Mannenkoor Valerius. Het blijft altijd leuk dat ook onze oude buren Ger en Lies van de partij zijn met verjaardagen, want zoals altijd leven wij mee met elkaars lief en leed. En ook Scotty is er nog, de pup uit ons allereerste nestje van Kim en Scott, nu 15 jaar oud, die naar hun dochter Linda is gegaan. Linda woont zo dichtbij dat Lies, net zoals ze dat vroeger met Kim deed, ook Scotty regelmatig uitlaat. En nu hebben we héél lang uitgeslapen, Agnes en ik dan, want Wim is een trouw kerkganger. Behalve het meemaken van de kerkdienst, houdt hij er zo ook zijn sociale contacten bij.
Wat babyfotos betreft komen onze jongens er wat bekaaid af. De fotos van onze trouwdag waren ook al niet je dat. Wel de professionele fotos van de fotograaf, maar voor de rest was het naatje. Dat lag niet aan de jongens die fotografeerden maar aan de batterij van de flitser van het fototoestel die voor de gelegenheid geleend was van de fotograaf. Van baby Gerhard werden er wel fotos gemaakt maar toen het rolletje vol was met 36 opnamen was hij al een maand of 5 en toen dat rolletje uit het toestel werd gehaald kwam er licht bij en was de kwaliteit voor een deel van de fotos ook slecht. En jammer dan je kunt het niet even over doen. Gelukkig zijn er uit later tijd heel wat gemaakt. Deze foto is van een zondag bij oma van der Kolk. Zolang ze aan de Dorpsweg woonde was het vaste prik om bij haar koffie te drinken op zondagmorgen en zolang wij in Hattem woonden deden wij daar aan mee. Ben en Henry woonden hier nog thuis. Wanneer Ben baby Gerhard vasthield was die zo rustig als wat, maar had Henry hem te pakken dan was het altijd donderjagen en wilde spelletjes. Het was net of hij aanvoelde wat er van hem verwacht werd. Toen Robin geboren werd was het wel even anders. Er werd wat af gefotografeerd door vader, moeder, opas en omas. Tijdens het af zwemmen voor zijn diploma kon je zien dat hij er al helemaal aan gewend was om te worden gefotografeerd. Al zwemmend, met vader Gerhard filmend en moeder Judith met fototoestel in aanslag meelopend aan de kant, zwom hij netjes door met lachend gezicht naar hun kant gericht. Waarom ik ineens over Baby Gerhard begin? Deze viert vandaag zijn 46e verjaardag! Gefeliciteerd jongen...
Wat hebben we een plezier gehad met al onze honden. In Hengelo al met kleine Laska die een speelvriendje was voor de hele buurt, grote Laska als trouwe oppasser op de oprit tussen Ger en Lies en ons huis, Kim heeft heel wat nachtelijk gespuis op afstand gehouden aan ons Schoolpad en Scott... ach Scott was de vriend voor het leven. Samen met Wim op schapentraining en voor mij een steun en toeverlaat. Nu heeft Tessa die rol en heeft ook al midden in de nacht door een kort waaks blafje gewaarschuwd voor onraad. Diezelfde nacht is verderop richting Bargeroosterveld de schuur leeggehaald. Daar was ook wel een hond, maar een jachthond die jammer genoeg geen bek los deed. Gisteren kreeg ik een ontroerende video van Dinie Voortman over wat honden kunnen betekenen voor ons. http://www.youtube.com/watch_popup?v=YBIwCdvhgX4&feature=uploademail Het is de moeite waard om hem helemaal uit te kijken... zo mooi!
Het was gewoon weer even thuiskomen op de dinsdagmorgen. Ik mocht nog een keer inhalen bij Ellen Kroeze in wiens atelier Helderrood we allemaal op onze eigen manier schilderen. Dat stimuleert ze ook. De een schildert abstract en de ander realistisch. Marijke heeft een snelheid die gooit er op een ochtend een kwak verf tegenaan. Ze probeert van alles uit. Met een soort craquelé verf heeft ze een voorbeeld gemaakt. De eerste 20 minuten beginnen we altijd met koffie en thee en krijgen we informatie en praten bij. Maar dan gaat het er op los. Ik heb een jaar s avonds geschilderd en telkens 6 keer in plaats van 11 keer, maar nu ga ik weer terug naar mijn oude groep op de dinsdagochtend. We hebben een onderwerp opgekregen om daar iets mee te doen: Op de tast. Vandaag waren er al een heel stel te zien Mieke heeft de blote voeten van Gerard geschilderd met een bij er vlakbij. Jannie het handje van een kleinkind dat heel voorzichtig een klein konijntje vasthoudt. Ik heb de foto gebruikt waarop Wim en ik voor de eerste keer Robin vasthouden. Wim heeft hem op de arm maar ik zit er al zo bij dat mijn hand ook om hem heen is. Nee ik heb het mezelf niet gemakkelijk gemaakt, want het moet nog lijken ook, maar het schiet op. Maar Marijke heeft een groot abstract gemaakt en warempel, ook hier zie je een paar handen in. Dan wil ik wel eens weer wat groots proberen en wordt het vast weer iets met dieren, ik heb al een paar ideeën.
Wel heel lang geleden was ik zó teleurgesteld dat sinterklaas niet voor de cadeautjes zorgde maar dat pa en mama, opoe en opa dat deden. Niet alleen teleurgesteld, maar boos dat ze me zo voor de gek hadden gehouden. Ik wilde het niet geloven. Tot mama uitlegde dat de houten poppenwagen bij Ruiterkamp gemaakt was en nadat pa de buitenkant groen en binnenin crème geverfd had hij in de diepe kast op opa en opoes kamer had staan drogen. Die boosheid was gauw over en de jaren erop was het weer mooi om te zien hoe Johan en Henk zo helemaal onder de indruk waren van de sint die door het kleine raampje in de voordeur met mama overlegde over die zoete kindertjes die wel een liedje voor hem konden zingen. Ik zie nog de bibberende pijpjes van Henks broekje toen hij van sinterklaas kapoentje zong. En wat hebben we al veel sinterklaasavonden meegemaakt . In Linde, Hattem, Aalten, Hengelo, Vorden en Emmen. Volgens mij was het dit jaar voor het eerst dat het niet gevierd zou worden wegens te druk, we vieren al kerst, geen zin enz. Toen bij Ben en Diny de jongens dit jaar ook niet in waren voor de sint boekten die meteen een paar dagen Sauerland. En toen Jaap op het laatste moment toch wel sint wilde vieren was het: jammer dan te laat! Aan Wim heb ik ook al geen beste wat sint betreft, maar toen ik vandaag op het laatste moment in de aanval ging, hielp hij toch mee. Vanavond gingen we dus samen op pad om bij onze kinderen zelf voor sint te spelen. In het verleden deden we dat wel eens om mensen te verrassen je weet wel aanbellen, pakje neerleggen en hard wegrennen, maar dit keer leverde sint Schoolpad de verrassingszak persoonlijk af met een gedicht die er op neerkwam dat sint heel graag zijn verjaardag volgend jaar aan het Schoolpad zou willen vieren. Maakt ook niet uit wij hebben een leuke avond gehad op drie adressen.
Nee, ik heb geen beste herinneringen aan het slachten van kippen. Opoe had zon klein scherp iepken waarmee ze de kip in een keer de kop afhakte. Ik griezelde ervan als die kip zonder kop rond fladderde. Gelukkig heeft onze buurman Jans een betere methode, tenminste voor eventuele toeschouwers en waarschijnlijk ook voor de kip. Ik heb het zelf nooit gezien maar Wim wel en heel wat voor ons overbodige hanen zijn bij de buren in de pan verdwenen, nadat Jans het voorbereidend werk deed op zijn rustige en volgens Wim zeer humane manier. Buurvrouws zus Jantina is gek op kippensoep, komt goed uit, want wij hoeven ze niet terug. Op de Achterhoekse spreukenkalender is nog zon buurman die van die hobbyboertjes naast zich heeft die een paar kipjes hebben, maar daar op een andere manier mee omgaan dan de boeren zelf. Geert Roelofs vertelt het als een Liemers dialoog, maar ik maak er natuurlijk even Achterhoeks van.
De kip is ziek
- Buurman, kun je even komen kijken? Volgens mij is één van onze kippen ziek. - Ik wil wel kommen buurvrouw, maor ik wet neet of ik wat an een zeke kippe kan doon. - Nou ja, misschien moet ik er mee naar de dierenarts of moet ik de man hier laten komen. - Leg e nog? Volgens mien hef e t köntjen al een half jaor elene dichte ekneppen. - De andere legt af en toe nog. Ik zeg tegen mijn man:Eén ei per week is ook genoeg. - Jao jao, hee zol d'r es te völle van kriegen . Maor aover de kippe: ik zol em de nekke ummedraejen. - Dat meen je niet! Dan zou ik haar nog liever een spuitje laten geven. Je kunt haar toch niet zomaar doodmaken? - Kiek noe es, wat een armzalig dier. Dat vuult dr nog minder van as n spuitje en t schaelt oe een hoop in de knippe. - Doen jullie dat altijd zo met dieren? Zo ga je niet met ze om. Dat is niet humaan. - Humaan? n Dier is gien mense en moj ok niet as mense behandeln. Ie mot dr wel good veur zörgen. - Vooruit dan maar. Neeeeee! Niet waar ik bij ben! Wat? Is het nu al gebeurd?
Kan ik je laptop niet even lenen. Het is warm, heel warm en Mark had vakantie. Buiten bij hen op het terras was het aangenaam en hij wil wel even kunnen spelen met dat ding, lekker ontspannen. Computers zat in huis, maar die neem je niet even mee naar buiten. Toen we 4 jaar geleden naar Nieuw Zeeland zouden gaan camperen, was ik al met de website begonnen en wilde graag een laptop. Dat gebeurde. Vriend Bareld kwam hem brengen, een flinke tas met inhoud en een snelle uitleg. Behalve veel plezier had ik ook nogal wat ellende. In Singapore was de stroom uit het scheerstopcontact te licht en sloeg de laptop op zwart. Lichtelijk in paniek belde ik Bareld. Het bleek de slaapstand. En dan de ontvangst op de verschillende campings was ook niet je dat. Bovendien moest ik nog heel wat leren. Behalve Nieuw Zeeland leerde ik in die 7 weken mijn laptop kennen. Een nadeel was wel dat het meeslepen van dat extra koffertje niet erg handig was. Nu zijn er kleinere en, omdat de tablets van Apple of Samsung niet geschikt zijn voor Windows, ben ik overgegaan op een klein notebook en die ben ik nu aan het inwijden. Vriend Bareld kwam gisteravond met een geheel nieuwe computer. Die van ons was gecrasht. Zelfs Nod 32 had het kwaadaardig virus niet opgemerkt. En omdat die pc al op leeftijd was kwam Bareld een nieuwe brengen plus mijn notebookje om alles voor ons te installeren. Het was al laat, maar Tessa kondigde met flink geblaf zijn komst aan nog voor hij het hek aanraakte. Superhondje toch? En het was ergens in de vroege uurtjes toen hij naar huis ging, maar nu hebben we het dan voor elkaar. Ook het werken in Word gaat als vanouds zoals je ziet. Dus Mark als je weer eens lekker buiten wilt zitten met een laptopje op schoot, mag je er wel even eentje lenen
Een paar dagen geleden s avonds zagen we in de verte bij het bos een licht. En omdat daar s avonds nooit wat te zien is ga je bedenken wat dat toch kan zijn. t Zult toch gien streupers wean?, vrogen wi-j ons af. Vrogger heurn ie daor nog wel es van, maor toen dejen ze dat wel um es wat extra vleis in de pot te kriegen. Noe had ik nog wat olde kalenderblaedjes van onzen Achterhoeksen spreukenkalender van velene jaor nog liggen en ik griepe dr zomaor ene waor nog een leuke jeugdherinnering van Gerda van Egelink op steet en dat ging aover streupen. Woj t es heurn?
Streupen
Mien aovergrofva was streuper. n Streuper met n lechbak. Eschrokken deur t lech bleef t wild stokstief zittn en t was dan makkelijk te scheten. Dat moch neet, maor t was spannend en n betjen meer vleis in de panne was ok zo gek nog neet. Hee dee dat samen met de baovenmeister, t hoofd van de schole. Den had t in dee dage ok niet breed. Mien moo kreeg s mons een breefke met naor schole, woorop ston: Vanaovend zo en zo late.. en generaal Pets metbrengen. Generaal Pets was t geweer. Op n aovend ging t mis. n Slimmen veldwachter grep de beide kearls in de krage. De generaals Pets wodden nao een rechtszake in beslag enommen en mien aovergrofva draeijen veur veertien dage de bak in. Too te weer thuus was, leep e eers naor de jachhond, zien kammeraod en hulpe in t geniep. Hee dee t hok lös en zae:Kom dr maor uut makker, dat vaste zitten is niks! Streupen hef e nooit meer edaone. Nou ja, n enkele kere schot e bie t lech van de maone, onder t slaopkamerraam deur, nog wal es n haze dee de boerenkool in t höfke zat op te vretten. Volgens aovergrofva was dat gien streupen, maor bescharming van eigen bezit.
Wat steet daor dan kiek es daor bie-j Drenth. Dat kan toch niet. Zie-j dat? Zondagmorgen kijk ik vanuit het achterraam over de velden richting Bargeroosterveld. De mist die dagenlang over de landerijen hing is opgetrokken. Zo gek het ziet er ineens anders uit. Op de plek waar een paar dagen terug nog het afgebrande huis zielig stond te wezen lijkt het nu of er in één dag een heel nieuw huis opgerezen is. Dat kan toch nooit, denken we. Het duurt toch maanden voor alle vergunningen voor een nieuw te bouwen huis rond zijn? Je snapt natuurlijk dat we s middags wel even met Tessa die kant op gaan, mn kleine Canon in de jaszak mee. Na ons rondje door het bos gaan we linksaf richting het vreemde bouwwerk. Het blijkt een soort chalet, een noodwoning, in aanbouw te zijn. De dakplaten en de dakgoten liggen nog gewoon aan de kant van de weg. Een trieste hoop geblakerd hout en stenen ligt er naast. Achter de noodwoning in aanbouw staat een grote witte container. De stalen boot die al zolang naast hun huis heeft gestaan is nu weg. De familie laat er blijkbaar geen gras over groeien en wil zo snel mogelijk in hun tijdelijke behuizing wonen. Dan zijn ze weer op zichzelf. Tot zolang zijn ze bij familie onder dak. Met oud en nieuw wordt er door de nu volwassen jongens van de familie altijd met carbid geschoten in een soort grote melkbus, alleen is die drie keer zo groot. De deksel knalt er dan met hevige knal af. Alle jongelui van Bargeroosterveld verzamelen er zich op oudejaarsdag. Hier kunnen we er ook nog van meegenieten, al is het meer dan een kilometer verderop. Van mij mag het. Alleen gaan we dan niet die kant op met Tessa voor ons rondje bos. Zo'n rondvliegende busdeksel lijkt ons niet wat. Ik ben benieuwd of dat er deze oudejaarsdag nog van komt.
Een prachtige foto van Spikey die Esmeralda meestuurde.
Wat een verdriet om Spikey. Een van de pups uit het laatste nestje van Tessa en Scott ging naar Esmeralda en Werner. Alle pups waren vertederend, maar deze had iets bijzonders. Hij sprak me zo aan dat ik het boekje Ik ben Scotty over deze pup schreef. Hij had het geluk dat hij mee mocht naar de cursus schapendrijven en samen met z'n baas Werner waren ze succesvol. Af en toe hadden we nog contact. Vorig jaar hoorden we al dat Spike na het toedienen van Frontline (tegen vlooien en teken) epileptieaanvallen kreeg. Toen ik dit voorjaar informeerde naar Spike leek het allemaal tot rust te zijn gekomen, maar nu bleek dat weer in volle hevigheid terug te zijn. Zo hevig dat de familie hun Spikey moest laten inslapen. Wat een verdriet om hun geliefde Spike. Esmeralda waarschuwt nogmaals tegen het gebruik van Frontline, want ze weet zeker dat dit bij Spike de boosdoener is geweest. Terwijl ze me mailt is Werner bezig om Spike op een mooi plekje in hun tuin te begraven. Hij is maar vijf jaar geworden. Net als Queeny, Alfa, Toska, Meike, Kenai en Sam gaf ook Spikey ons veel plezier en genoten we van alle dolle capriolen Met een klik op http://www.youtube.com/watch?v=YA8ya6pXQgU kunnen jullie nog een training zien van Werner met Spike zo mooi!
Deze winter zijn we weer even zonder schapen. Schapenman Rob heeft de vijf Drentse heideschapen opgehaald. Ze gingen eerst in de ponystal en daarna één voor één er uitgehaald, de pedicure verzorgd en kregen door zn grote hulp een anti- wormmiddel toegediend. Dan pas gingen ze in de aanhanger. De bedoeling is dat ze tot eind februari bij een boer mogen lopen. Daarna krijgen we een aantal Schoonebeker ooien weer hier. Ze mogen hier aflammeren. Dat doen ze blijkbaar gemakkelijk en gewoon buiten. Maar wij hebben natuurlijk nog wel een stal achter de hand. Ik vroeg Rob wat hij deed wanneer er een moederloos -, verstoten lam of een drieling werd geboren. Die zet ik meteen op Marktplaats, zei hij. Gratis af te halen Daar heb ik geen tijd voor. Doe dat maar niet meer. Als je even belt haal ik hem wel op. En zo gaat het gebeuren. Ik hoop niet op teveel, Rob ook niet, want een flessenlam bij Drentse heideschapen wordt nooit zo goed als een lam bij de moeder en daar gaat Rob ook niet verder mee fokken. Nee jij hoeft ze niet te halen die breng ik je, was het antwoord op mijn voorstel.
Nooit te oud om te leren. Robin instrueert Wim hoe hij zijn nieuwe mobiel kan gebruiken.
Ikzelf had altijd wat moeite om op gang te komen met studeren. Uitstellen weet je wel. Maar na het eten heel vroeger was ik wel snel naar boven.. ja huiswerk hè! Diny moet het me af en toe nog onder de neus wrijven dat ik daar een handje van had. Een afwasmachine hadden we in die tijd nog nooit van gehoord. Diny was vaak de pineut. Toch had ik niet echt een hekel aan afwassen. Samen hebben we veel plezier gehad tijdens dit karweitje, zongen we samen tweestemmig Twee reebruine ogen die keken de jager aan en Muss ie denn muss ie denn.. van de Duitse Freddy Quinn. Het waren de enige twee platen die we bij onze eerste bijeengespaarde pick up hadden. Wims moeder had een speciale manier om de jongens aan de studie te krijgen. Toen Wim indertijd thuis studeerde voor zn A diploma voor Scheepswerktuigkundige duurde dat krantlezen haar wel wat lang en zei ze:A-j toch nog effen niks te doen heb wi-j misschien wel effen een kit kolen halen, een boodschap doen, sla uut de tuin halen', enz. Hij was daar al heel snel flauw van en zat binnen de kortste keren achter zijn boeken. Toen hij wat later tijdens de laatste weken voordat Gerhard geboren werd voor zn B1 studeerde zat hij sneller achter de boeken. Hij voelde de verantwoordelijkheid voor zn gezin al aardig drukken. En ook in Hengelo toen hij voor een soort HTS studie bezig was geen enkele moeite om er na zn werk voor te gaan zitten. Samen met een paar jongeren, beiden Klaas, werden er heel wat extra uurtjes bij ons aan de grote tafel studerend doorgebracht. Gerhard hield ook al niet erg van studeren. Het was dat het moest. Maar ik kan je toch vertellen dat hij net in korte tijd zo maar een paar certificaten haalde voor zn werk bij Centrix en dat hij er in december nog eentje gaat binnenslepen. Robin zag ik van de week ook in de nieuwe studieruimte beneden zitten, de computer heeft hem veel te bieden, lekker makkelijk als je werkstukken moet maken en tussendoor even chatten natuurlijk. Nee ik heb hem ook nog niet vaak zien afdrogen.
En dan komen we bij het Museum Belvédère dat ligt in het schilderachtige Oranjewoud bij Heerenveen, vlakbij het prachtige Landgoed Oranjewoud. Vanaf de parkeerplaats is het een eind wandelen naar de ingang. Wim heeft z'n twijfels als hij het vierkante blok ziet staan. Het moderne gebouw heeft een natuurlijke plaats in het nieuwe landschapspark; de donkere gevel valt bijna weg tegen de stammen van de bomen. Vanuit het museumcafé heb je uitzicht op het museumpark met het grand canal, dat de moderne baroktuinen doorsnijdt, en aan het einde daarvan zie je Landgoed Oranjewoud.
Het moderne museum Belvédère
Els Timmerman geb.1946
Zonder titel 2009-2011 olieverf op doek
Maar natuurlijk val ik als een blok voor een Friese schilder die zijn omgeving weergeeft, zowel het Friese landschap als de dieren om hem heen, vogels, geiten, kippen, een haan enz.: Jan Mankes 1889- 1920. Hij is niet oud geworden maar heeft prachtig werk achtergelaten. Zo mooi! Er is ook een boek van hem uitgegeven over zijn leven met veel van zijn werk en brieven er in. Maar nee.. ik heb me net in kunnen houden en het niet gekocht.
En wat te zeggen van de twee geitjes van Jan Mankes.-1889-1920 1910- Olieverf op doek
Frans Walon geb. 1955 getiteld: Moeke acryl, houtskool en potlood op paneel
Een schilderij van Boele Bregman- 1918-1980-, getiteld: het orgel 1961 olieverf op doek
Natuurlijk gaat hiervandaan onze terugweg vanzelf langs Donkerbroek. En daar kan Wim echt niet voorbij komen zonder de gebakken lever te proeven bij Het Witte Huis, precies bij het kruispunt.Ik ga er dan ook niet tegen in, lekker makkelijk vandaag. Heel tevreden komen we thuis na een paar dagen het noorden te hebben doorkruist.
Wat een mooie ring heb jij, zegt Sascha. Ik ben helemaal perplex. Zulke dingen hoor ik nooit meer. De tijd dat ik Eva uit school haalde ligt ook al weer een tijdje achter ons. Die zei ook wel eens iets over een mooie broek of trui. Jongens valt zoiets nooit op. 
Soms kan één woordje je ontroeren. Soms zo intens dat je even een traan niet kunt tegenhouden. Ken je dat? Mijn eigen website bestaat nu iets meer dan vier jaar maar daarvoor had ik al wat uitgeprobeerd op dit seniorennet. En dan ga je ook de sites van anderen bekijken. Toch wat nieuwsgierig
Er waren interessante bij met veel reiservaringen, leuke met grappige dingen, maar ook echte, recht uit het hart. Ik reageerde af en toe eens en kwam zo in contact met een gelijkgestemde.
Deze ging ook aardig te keer, maar wij bleven op afstand.
'Go, wat leuk! Joy! Hoe kom je aan die krat?' Niesje heeft het kleine kratje met walnoten opgemerkt die hierin hebben staan drogen. Dat Joy was me nog niet eens opgevallen. Ja, vertelt ze, dat waren van die kleine buikflesjes met een soort sinas. 
Een prachtige foto van Spikey die Esmeralda meestuurde.
