Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
16-12-2011
Ook rugklachten...?
Even een idee voor die oefeningen van Johan bij rugklachten? Het is een soort steno geworden, maar als ik het snap doen jullie dat zeker. Zoek er maar een paar uit, maar... ik zou met bovenstaande niet beginnen....:
- 1 rechtop gestrekt, dan vooroverbuigen, desnoods eerst op de dijen. rechtop- handen op de kont en achterover leunen.
- 2 staan- been zijdelings gestrekt optillen
- 3 los staan- handen opgetild voor-- been gestrekt naar achter
- 4 strekken van rug.. liggend
- 5 knie naar schouder- liggend
- 6 knie cirkelbeweging liggend
- 7 strekken van hamstring.. liggen één been omhoog, handen achter linkerknie iets naar borst trekken
- 8 liggen met opgetrokken knieen- voorover 30 keer langzaam links en rechts
- 11 plat op buik- handen onder schouder en bovenlichaam omhoog brengen
- 12 liggen op buik- hoofd + hielen gelijk optillen
- 13 liggen op buik- linkerarm en rechterbeen tegelijk optillen- 10 keer--daarna andersom
- 14 opdrukken tot heup- ,tot knie, - tot teen
- 15 draaien vanuit kleermakerszit zit- r. hand op l. knie en andersom
- 16 zitten, gestrekt- tenen aanraken 20 sec.
Nr 9 is mijn favoriet èn de herinnering aan die goede Canadese chiropracter die ook adviseerde om niet slough- met wat kromme rug- te gaan zitten, maar met schouders en kont naar achteren.
Sinds ik de goede raad van de jeugdige orthopeed de Vries opvolg door de zeer eenvoudige oefening twee keer per dag uit te voeren, gaat het veel beter met mn rechterknie. Die had ik in het voorjaar bij al die trappen in Barcelona bij het Parc Huell en het voetbalstadion geforceerd. Ik mocht daar uiteindelijk als enige met Wim in de lift, geflankeerd door een suppoost. De anderen die graag mee wilden liften kwamen er niet in. Dan voel je je wel wat aftands worden, kan ik je melden. Toen de fysiotherapie geen vruchten afwierp, kwam ik toch bij orthopeed de Vries terecht. Inderdaad wat slijtage. Hij gaf me de eenvoudige oefening mee om de spieren om de knie te versterken: Til je been 10 seconden lang op . En doe dat dertig keer . Drie maal per dag. Vooruit met de geit, dacht ik maar en startte. Nadat ik het eerst maar 10 keer volhield zat ik na een week op 30 keer. En warempel na twee weken begon mijn actie vruchten af te werpen. Geen pijn meer. Ik hou het nog steeds twee keer per dag vol samen met een oefening van de chiropractor uit Canada die me erg geholpen heeft vorig jaar toen mijn rug kuren had: Ga op de rug liggen met opgetrokken knieën. Breng je knieën naar rechts terwijl je hoofd naar links gedraaid is. Daarna breng je je opgetrokken knieën naar links en je hoofd draai je naar rechts en doe dit 10 keer. Makkelijk zat. Gaat in één moeite door. Waarom ik hierover begin, vraag je je af? Ik vond een briefje terug met zelf opgeschreven oefeningen die ik van broer Johan had. Die zit ook wel eens te klungelen met zijn rug en had hier baat bij. Maar dat zijn er 20. Wil ik toch ook eens gaan proberen.
Het is vandaag grijs en grauw zoals waarschijnlijk in het hele land. Dat vind ik niks. Als het nu nog wat waaide daar hou ik wel van. Lekker spannend als de wind om het huis giert. Ik hoor jullie denken: als je er maar niet door hoeft. Gisteren waaide het en omdat het eerst niet regende nam ik de fiets naar het zwembad. Een klein stukje had ik de wind schuin achter, maar toen ik afboog kreeg ik hem schuin voor en even later woei ik bijna de sloot in omdat ik hem van opzij kreeg. Het was äösen, ik weet er geen Nederlands woord voor- misschien zoiets als: met veel inspanning vooruit komen. Het deed me weer aan de tijd denken dat ik vanuit Linde naar Zutphen fietste, ook in weer en wind, en later naar Doetinchem. Ik had toen wel een regencape, maar toch werd mn rok regelmatig nat. Het was dan ook de gewoonste zaak dat wij als buitenkinderen bij de verwarming gepoot werden om het eerste uur op te drogen. Op de terugweg vanaf het Aquarena nam ik de weg langs het bos, wat meer uit de wind, dacht ik. En wat beschut voor de regen die intussen met bakken uit de hemel kwam. Dat was ook zo maar hier was het zo modderig dat ik zelfs met de E-bike in de hoogste stand moeite had om op de fiets te blijven. Toen ik thuis kwam had Wim het hek al open gezet en de deur van de schuur eveneens, zodat ik zo naar binnen kon rijden. Ik had het even gehad en besefte : ik ben geen 18 meer.
Deze ging ook aardig te keer, maar wij bleven op afstand.
Drie keer hebben we Canada bezocht. Twee maal in de zomer, samen met Henry en Tonny. En behalve de bijzondere kolibri's en veel andere mooie vogels zagen we ze ook... de elken. Overal op campings zag je ze lopen die grote herten, elken worden ze genoemd. Ze graasden rustig langs de rand of ook op de camping. Ik vond het wel enorme beesten. We werden eens wakker 's nachts van het schudden van de caravan. Het bleek een elk te zijn die zich even kwam schuren. Die eerste keren hebben we ook beren gespot, nee daar kwamen we ook niet dichtbij en met het wandelen hadden we een berenbelletje om. Wanneer beren mensen horen gaan ze vanzelf een andere kant op. Ik heb het belletje Anda nog uitgeleend toen die met Dick naar de Rockies ging, maar over veel wandelen in de vrije natuur heb ik niet van haar gehoord Afgelopen jaar was het september, dit keer waren met Ben en Niesje bij Henry en Tonny te gast die nu zelf ook in de buurt bij Gera en Frad wonen. Rick logeerde bij Fred en Gera, maar trok met ons mee op onze rondreis. En in september is het is de bronsttijd. Dan worden de mannetjes elken actief en wordt er ook gewaarschuwd om niet dichtbij ze te komen, want daar houdt een mannetjes elk niet van wanneer hij moet vechten voor een vrouwtje. Bij Jasper, waar we met camper èn caravan stonden, hebben we een groepje elken gezien die het verkeer behoorlijk ophielden, maar iedereen wachtte rustig tot de groep elken de nieuwe plek bereikt had om te grazen. Van Ben en Niesje kreeg ik deze beelden op You Tube die je laten zien wat er allemaal kan gebeuren, vooral als je de waarschuwingen in de wind slaat. Door een klik op http://www.youtube.com/watch_popup?v=794wEIbHlDc&vq=large Bedankt Ben!
'Go, wat leuk! Joy! Hoe kom je aan die krat?' Niesje heeft het kleine kratje met walnoten opgemerkt die hierin hebben staan drogen. Dat Joy was me nog niet eens opgevallen. Ja, vertelt ze, dat waren van die kleine buikflesjes met een soort sinas. Ik kende vroeger alleen de grote groene flessen Groli met stevige dikke draaidoppen, ook een soort sinas. Met verjaardagen en met heet weer werd dat geschonken. Een paar jaar geleden was Joke aan het opruimen op de Boomgaard en kwam o.a. dit kratje tegen en wilde hem al wegdoen. 'Leuk ding', vond ik en zag hem al staan met bloemen er in of misschien zou ik hem wel schilderen. Joke zag het en zei:'Of heb ie d'r belang bie-j. Nemt maor met, ik doe dr toch niks mee. Maar van schilderen of bloemen was alleen nog niets gekomen. Nu zit er de laatste oogst walnoten in. En ik maar denken hoe kwamen ze op ' de Boomgaard' toch aan zon oud kistje waarvan ik in elk geval nooit flesjes heb gezien. Dan ga je maar eens internet op. En inderdaad is er een serieuze poging geweest om vanaf 1946 door de fa Koster deze frisdrank met een flitsende naam Joy bekendheid te geven. Er kwam behalve de Joy sinas een Joy Citron en een Joy Cassis, maar eind jaren 60 ging het over in het grote geheel van Heineken en werd het hele emballagepark met flesjes en kratten vernietigd. Ik kan nu dus tevreden melden dat 'de Boomgaard' er eentje heeft weten te redden. Ik durf hem niet eens meer over te schilderen.
Cadeautjes voor iemand die je lief is vereist enige zorg. Vaak zijn de wensen te groot om er om te durven vragen en willen ze het liefst geld om in dit geval dat op computergebied te kunnen besteden. Daar heb je toch ook ouders voor. En Gerhard en Judith zijn in de gezegende omstandigheden dat ouders van allebei er nog zijn. Maar Gerhard heeft nog een hobby en dat is lezen, vooral over de 2e Wereldoorlog en spannende oorlogsboeken. En dat kreeg hij volop. Geschiedschrijving èn fictie. En als ontspanning tussendoor een laatste boekje van Mart Smeets: Lance. Van deze sportverslaggever heeft hij al een hele serie. Ik ben tussen kerst en oud- en nieuw niet bereikbaar, meldde Gerhard nadat hij een vierde oorlogsboek uitpakte. Bij ons was het Agnes weekend, zoals elke tweede weekend van de maand en zij ging natuurlijk gezellig mee. Zo zag ze onze hele familie eens bij elkaar. Nadat Eva Robin van achter zijn computer had weggesleurd werd hun laatste sinterklaasaanwinst Risk op tafel gezet, een spel dat vroeger oneindig gespeeld werd bij ons. Eva, Robin en Agnes zaten er al gauw helemaal in, Agnes bijgestaan door Mark. Dat was altijd al een spellenman. Wim schoof halverwege de avond bij ons aan. Die had meegewerkt aan een concert in Elim met zijn Mannenkoor Valerius. Het blijft altijd leuk dat ook onze oude buren Ger en Lies van de partij zijn met verjaardagen, want zoals altijd leven wij mee met elkaars lief en leed. En ook Scotty is er nog, de pup uit ons allereerste nestje van Kim en Scott, nu 15 jaar oud, die naar hun dochter Linda is gegaan. Linda woont zo dichtbij dat Lies, net zoals ze dat vroeger met Kim deed, ook Scotty regelmatig uitlaat. En nu hebben we héél lang uitgeslapen, Agnes en ik dan, want Wim is een trouw kerkganger. Behalve het meemaken van de kerkdienst, houdt hij er zo ook zijn sociale contacten bij.
Wat babyfotos betreft komen onze jongens er wat bekaaid af. De fotos van onze trouwdag waren ook al niet je dat. Wel de professionele fotos van de fotograaf, maar voor de rest was het naatje. Dat lag niet aan de jongens die fotografeerden maar aan de batterij van de flitser van het fototoestel die voor de gelegenheid geleend was van de fotograaf. Van baby Gerhard werden er wel fotos gemaakt maar toen het rolletje vol was met 36 opnamen was hij al een maand of 5 en toen dat rolletje uit het toestel werd gehaald kwam er licht bij en was de kwaliteit voor een deel van de fotos ook slecht. En jammer dan je kunt het niet even over doen. Gelukkig zijn er uit later tijd heel wat gemaakt. Deze foto is van een zondag bij oma van der Kolk. Zolang ze aan de Dorpsweg woonde was het vaste prik om bij haar koffie te drinken op zondagmorgen en zolang wij in Hattem woonden deden wij daar aan mee. Ben en Henry woonden hier nog thuis. Wanneer Ben baby Gerhard vasthield was die zo rustig als wat, maar had Henry hem te pakken dan was het altijd donderjagen en wilde spelletjes. Het was net of hij aanvoelde wat er van hem verwacht werd. Toen Robin geboren werd was het wel even anders. Er werd wat af gefotografeerd door vader, moeder, opas en omas. Tijdens het af zwemmen voor zijn diploma kon je zien dat hij er al helemaal aan gewend was om te worden gefotografeerd. Al zwemmend, met vader Gerhard filmend en moeder Judith met fototoestel in aanslag meelopend aan de kant, zwom hij netjes door met lachend gezicht naar hun kant gericht. Waarom ik ineens over Baby Gerhard begin? Deze viert vandaag zijn 46e verjaardag! Gefeliciteerd jongen...
Wat hebben we een plezier gehad met al onze honden. In Hengelo al met kleine Laska die een speelvriendje was voor de hele buurt, grote Laska als trouwe oppasser op de oprit tussen Ger en Lies en ons huis, Kim heeft heel wat nachtelijk gespuis op afstand gehouden aan ons Schoolpad en Scott... ach Scott was de vriend voor het leven. Samen met Wim op schapentraining en voor mij een steun en toeverlaat. Nu heeft Tessa die rol en heeft ook al midden in de nacht door een kort waaks blafje gewaarschuwd voor onraad. Diezelfde nacht is verderop richting Bargeroosterveld de schuur leeggehaald. Daar was ook wel een hond, maar een jachthond die jammer genoeg geen bek los deed. Gisteren kreeg ik een ontroerende video van Dinie Voortman over wat honden kunnen betekenen voor ons. http://www.youtube.com/watch_popup?v=YBIwCdvhgX4&feature=uploademail Het is de moeite waard om hem helemaal uit te kijken... zo mooi!
Het was gewoon weer even thuiskomen op de dinsdagmorgen. Ik mocht nog een keer inhalen bij Ellen Kroeze in wiens atelier Helderrood we allemaal op onze eigen manier schilderen. Dat stimuleert ze ook. De een schildert abstract en de ander realistisch. Marijke heeft een snelheid die gooit er op een ochtend een kwak verf tegenaan. Ze probeert van alles uit. Met een soort craquelé verf heeft ze een voorbeeld gemaakt. De eerste 20 minuten beginnen we altijd met koffie en thee en krijgen we informatie en praten bij. Maar dan gaat het er op los. Ik heb een jaar s avonds geschilderd en telkens 6 keer in plaats van 11 keer, maar nu ga ik weer terug naar mijn oude groep op de dinsdagochtend. We hebben een onderwerp opgekregen om daar iets mee te doen: Op de tast. Vandaag waren er al een heel stel te zien Mieke heeft de blote voeten van Gerard geschilderd met een bij er vlakbij. Jannie het handje van een kleinkind dat heel voorzichtig een klein konijntje vasthoudt. Ik heb de foto gebruikt waarop Wim en ik voor de eerste keer Robin vasthouden. Wim heeft hem op de arm maar ik zit er al zo bij dat mijn hand ook om hem heen is. Nee ik heb het mezelf niet gemakkelijk gemaakt, want het moet nog lijken ook, maar het schiet op. Maar Marijke heeft een groot abstract gemaakt en warempel, ook hier zie je een paar handen in. Dan wil ik wel eens weer wat groots proberen en wordt het vast weer iets met dieren, ik heb al een paar ideeën.
Wel heel lang geleden was ik zó teleurgesteld dat sinterklaas niet voor de cadeautjes zorgde maar dat pa en mama, opoe en opa dat deden. Niet alleen teleurgesteld, maar boos dat ze me zo voor de gek hadden gehouden. Ik wilde het niet geloven. Tot mama uitlegde dat de houten poppenwagen bij Ruiterkamp gemaakt was en nadat pa de buitenkant groen en binnenin crème geverfd had hij in de diepe kast op opa en opoes kamer had staan drogen. Die boosheid was gauw over en de jaren erop was het weer mooi om te zien hoe Johan en Henk zo helemaal onder de indruk waren van de sint die door het kleine raampje in de voordeur met mama overlegde over die zoete kindertjes die wel een liedje voor hem konden zingen. Ik zie nog de bibberende pijpjes van Henks broekje toen hij van sinterklaas kapoentje zong. En wat hebben we al veel sinterklaasavonden meegemaakt . In Linde, Hattem, Aalten, Hengelo, Vorden en Emmen. Volgens mij was het dit jaar voor het eerst dat het niet gevierd zou worden wegens te druk, we vieren al kerst, geen zin enz. Toen bij Ben en Diny de jongens dit jaar ook niet in waren voor de sint boekten die meteen een paar dagen Sauerland. En toen Jaap op het laatste moment toch wel sint wilde vieren was het: jammer dan te laat! Aan Wim heb ik ook al geen beste wat sint betreft, maar toen ik vandaag op het laatste moment in de aanval ging, hielp hij toch mee. Vanavond gingen we dus samen op pad om bij onze kinderen zelf voor sint te spelen. In het verleden deden we dat wel eens om mensen te verrassen je weet wel aanbellen, pakje neerleggen en hard wegrennen, maar dit keer leverde sint Schoolpad de verrassingszak persoonlijk af met een gedicht die er op neerkwam dat sint heel graag zijn verjaardag volgend jaar aan het Schoolpad zou willen vieren. Maakt ook niet uit wij hebben een leuke avond gehad op drie adressen.
Nee, ik heb geen beste herinneringen aan het slachten van kippen. Opoe had zon klein scherp iepken waarmee ze de kip in een keer de kop afhakte. Ik griezelde ervan als die kip zonder kop rond fladderde. Gelukkig heeft onze buurman Jans een betere methode, tenminste voor eventuele toeschouwers en waarschijnlijk ook voor de kip. Ik heb het zelf nooit gezien maar Wim wel en heel wat voor ons overbodige hanen zijn bij de buren in de pan verdwenen, nadat Jans het voorbereidend werk deed op zijn rustige en volgens Wim zeer humane manier. Buurvrouws zus Jantina is gek op kippensoep, komt goed uit, want wij hoeven ze niet terug. Op de Achterhoekse spreukenkalender is nog zon buurman die van die hobbyboertjes naast zich heeft die een paar kipjes hebben, maar daar op een andere manier mee omgaan dan de boeren zelf. Geert Roelofs vertelt het als een Liemers dialoog, maar ik maak er natuurlijk even Achterhoeks van.
De kip is ziek
- Buurman, kun je even komen kijken? Volgens mij is één van onze kippen ziek. - Ik wil wel kommen buurvrouw, maor ik wet neet of ik wat an een zeke kippe kan doon. - Nou ja, misschien moet ik er mee naar de dierenarts of moet ik de man hier laten komen. - Leg e nog? Volgens mien hef e t köntjen al een half jaor elene dichte ekneppen. - De andere legt af en toe nog. Ik zeg tegen mijn man:Eén ei per week is ook genoeg. - Jao jao, hee zol d'r es te völle van kriegen . Maor aover de kippe: ik zol em de nekke ummedraejen. - Dat meen je niet! Dan zou ik haar nog liever een spuitje laten geven. Je kunt haar toch niet zomaar doodmaken? - Kiek noe es, wat een armzalig dier. Dat vuult dr nog minder van as n spuitje en t schaelt oe een hoop in de knippe. - Doen jullie dat altijd zo met dieren? Zo ga je niet met ze om. Dat is niet humaan. - Humaan? n Dier is gien mense en moj ok niet as mense behandeln. Ie mot dr wel good veur zörgen. - Vooruit dan maar. Neeeeee! Niet waar ik bij ben! Wat? Is het nu al gebeurd?
Kan ik je laptop niet even lenen. Het is warm, heel warm en Mark had vakantie. Buiten bij hen op het terras was het aangenaam en hij wil wel even kunnen spelen met dat ding, lekker ontspannen. Computers zat in huis, maar die neem je niet even mee naar buiten. Toen we 4 jaar geleden naar Nieuw Zeeland zouden gaan camperen, was ik al met de website begonnen en wilde graag een laptop. Dat gebeurde. Vriend Bareld kwam hem brengen, een flinke tas met inhoud en een snelle uitleg. Behalve veel plezier had ik ook nogal wat ellende. In Singapore was de stroom uit het scheerstopcontact te licht en sloeg de laptop op zwart. Lichtelijk in paniek belde ik Bareld. Het bleek de slaapstand. En dan de ontvangst op de verschillende campings was ook niet je dat. Bovendien moest ik nog heel wat leren. Behalve Nieuw Zeeland leerde ik in die 7 weken mijn laptop kennen. Een nadeel was wel dat het meeslepen van dat extra koffertje niet erg handig was. Nu zijn er kleinere en, omdat de tablets van Apple of Samsung niet geschikt zijn voor Windows, ben ik overgegaan op een klein notebook en die ben ik nu aan het inwijden. Vriend Bareld kwam gisteravond met een geheel nieuwe computer. Die van ons was gecrasht. Zelfs Nod 32 had het kwaadaardig virus niet opgemerkt. En omdat die pc al op leeftijd was kwam Bareld een nieuwe brengen plus mijn notebookje om alles voor ons te installeren. Het was al laat, maar Tessa kondigde met flink geblaf zijn komst aan nog voor hij het hek aanraakte. Superhondje toch? En het was ergens in de vroege uurtjes toen hij naar huis ging, maar nu hebben we het dan voor elkaar. Ook het werken in Word gaat als vanouds zoals je ziet. Dus Mark als je weer eens lekker buiten wilt zitten met een laptopje op schoot, mag je er wel even eentje lenen
Een paar dagen geleden s avonds zagen we in de verte bij het bos een licht. En omdat daar s avonds nooit wat te zien is ga je bedenken wat dat toch kan zijn. t Zult toch gien streupers wean?, vrogen wi-j ons af. Vrogger heurn ie daor nog wel es van, maor toen dejen ze dat wel um es wat extra vleis in de pot te kriegen. Noe had ik nog wat olde kalenderblaedjes van onzen Achterhoeksen spreukenkalender van velene jaor nog liggen en ik griepe dr zomaor ene waor nog een leuke jeugdherinnering van Gerda van Egelink op steet en dat ging aover streupen. Woj t es heurn?
Streupen
Mien aovergrofva was streuper. n Streuper met n lechbak. Eschrokken deur t lech bleef t wild stokstief zittn en t was dan makkelijk te scheten. Dat moch neet, maor t was spannend en n betjen meer vleis in de panne was ok zo gek nog neet. Hee dee dat samen met de baovenmeister, t hoofd van de schole. Den had t in dee dage ok niet breed. Mien moo kreeg s mons een breefke met naor schole, woorop ston: Vanaovend zo en zo late.. en generaal Pets metbrengen. Generaal Pets was t geweer. Op n aovend ging t mis. n Slimmen veldwachter grep de beide kearls in de krage. De generaals Pets wodden nao een rechtszake in beslag enommen en mien aovergrofva draeijen veur veertien dage de bak in. Too te weer thuus was, leep e eers naor de jachhond, zien kammeraod en hulpe in t geniep. Hee dee t hok lös en zae:Kom dr maor uut makker, dat vaste zitten is niks! Streupen hef e nooit meer edaone. Nou ja, n enkele kere schot e bie t lech van de maone, onder t slaopkamerraam deur, nog wal es n haze dee de boerenkool in t höfke zat op te vretten. Volgens aovergrofva was dat gien streupen, maor bescharming van eigen bezit.
Wat steet daor dan kiek es daor bie-j Drenth. Dat kan toch niet. Zie-j dat? Zondagmorgen kijk ik vanuit het achterraam over de velden richting Bargeroosterveld. De mist die dagenlang over de landerijen hing is opgetrokken. Zo gek het ziet er ineens anders uit. Op de plek waar een paar dagen terug nog het afgebrande huis zielig stond te wezen lijkt het nu of er in één dag een heel nieuw huis opgerezen is. Dat kan toch nooit, denken we. Het duurt toch maanden voor alle vergunningen voor een nieuw te bouwen huis rond zijn? Je snapt natuurlijk dat we s middags wel even met Tessa die kant op gaan, mn kleine Canon in de jaszak mee. Na ons rondje door het bos gaan we linksaf richting het vreemde bouwwerk. Het blijkt een soort chalet, een noodwoning, in aanbouw te zijn. De dakplaten en de dakgoten liggen nog gewoon aan de kant van de weg. Een trieste hoop geblakerd hout en stenen ligt er naast. Achter de noodwoning in aanbouw staat een grote witte container. De stalen boot die al zolang naast hun huis heeft gestaan is nu weg. De familie laat er blijkbaar geen gras over groeien en wil zo snel mogelijk in hun tijdelijke behuizing wonen. Dan zijn ze weer op zichzelf. Tot zolang zijn ze bij familie onder dak. Met oud en nieuw wordt er door de nu volwassen jongens van de familie altijd met carbid geschoten in een soort grote melkbus, alleen is die drie keer zo groot. De deksel knalt er dan met hevige knal af. Alle jongelui van Bargeroosterveld verzamelen er zich op oudejaarsdag. Hier kunnen we er ook nog van meegenieten, al is het meer dan een kilometer verderop. Van mij mag het. Alleen gaan we dan niet die kant op met Tessa voor ons rondje bos. Zo'n rondvliegende busdeksel lijkt ons niet wat. Ik ben benieuwd of dat er deze oudejaarsdag nog van komt.
Een prachtige foto van Spikey die Esmeralda meestuurde.
Wat een verdriet om Spikey. Een van de pups uit het laatste nestje van Tessa en Scott ging naar Esmeralda en Werner. Alle pups waren vertederend, maar deze had iets bijzonders. Hij sprak me zo aan dat ik het boekje Ik ben Scotty over deze pup schreef. Hij had het geluk dat hij mee mocht naar de cursus schapendrijven en samen met z'n baas Werner waren ze succesvol. Af en toe hadden we nog contact. Vorig jaar hoorden we al dat Spike na het toedienen van Frontline (tegen vlooien en teken) epileptieaanvallen kreeg. Toen ik dit voorjaar informeerde naar Spike leek het allemaal tot rust te zijn gekomen, maar nu bleek dat weer in volle hevigheid terug te zijn. Zo hevig dat de familie hun Spikey moest laten inslapen. Wat een verdriet om hun geliefde Spike. Esmeralda waarschuwt nogmaals tegen het gebruik van Frontline, want ze weet zeker dat dit bij Spike de boosdoener is geweest. Terwijl ze me mailt is Werner bezig om Spike op een mooi plekje in hun tuin te begraven. Hij is maar vijf jaar geworden. Net als Queeny, Alfa, Toska, Meike, Kenai en Sam gaf ook Spikey ons veel plezier en genoten we van alle dolle capriolen Met een klik op http://www.youtube.com/watch?v=YA8ya6pXQgU kunnen jullie nog een training zien van Werner met Spike zo mooi!
Deze winter zijn we weer even zonder schapen. Schapenman Rob heeft de vijf Drentse heideschapen opgehaald. Ze gingen eerst in de ponystal en daarna één voor één er uitgehaald, de pedicure verzorgd en kregen door zn grote hulp een anti- wormmiddel toegediend. Dan pas gingen ze in de aanhanger. De bedoeling is dat ze tot eind februari bij een boer mogen lopen. Daarna krijgen we een aantal Schoonebeker ooien weer hier. Ze mogen hier aflammeren. Dat doen ze blijkbaar gemakkelijk en gewoon buiten. Maar wij hebben natuurlijk nog wel een stal achter de hand. Ik vroeg Rob wat hij deed wanneer er een moederloos -, verstoten lam of een drieling werd geboren. Die zet ik meteen op Marktplaats, zei hij. Gratis af te halen Daar heb ik geen tijd voor. Doe dat maar niet meer. Als je even belt haal ik hem wel op. En zo gaat het gebeuren. Ik hoop niet op teveel, Rob ook niet, want een flessenlam bij Drentse heideschapen wordt nooit zo goed als een lam bij de moeder en daar gaat Rob ook niet verder mee fokken. Nee jij hoeft ze niet te halen die breng ik je, was het antwoord op mijn voorstel.
Nooit te oud om te leren. Robin instrueert Wim hoe hij zijn nieuwe mobiel kan gebruiken.
Ikzelf had altijd wat moeite om op gang te komen met studeren. Uitstellen weet je wel. Maar na het eten heel vroeger was ik wel snel naar boven.. ja huiswerk hè! Diny moet het me af en toe nog onder de neus wrijven dat ik daar een handje van had. Een afwasmachine hadden we in die tijd nog nooit van gehoord. Diny was vaak de pineut. Toch had ik niet echt een hekel aan afwassen. Samen hebben we veel plezier gehad tijdens dit karweitje, zongen we samen tweestemmig Twee reebruine ogen die keken de jager aan en Muss ie denn muss ie denn.. van de Duitse Freddy Quinn. Het waren de enige twee platen die we bij onze eerste bijeengespaarde pick up hadden. Wims moeder had een speciale manier om de jongens aan de studie te krijgen. Toen Wim indertijd thuis studeerde voor zn A diploma voor Scheepswerktuigkundige duurde dat krantlezen haar wel wat lang en zei ze:A-j toch nog effen niks te doen heb wi-j misschien wel effen een kit kolen halen, een boodschap doen, sla uut de tuin halen', enz. Hij was daar al heel snel flauw van en zat binnen de kortste keren achter zijn boeken. Toen hij wat later tijdens de laatste weken voordat Gerhard geboren werd voor zn B1 studeerde zat hij sneller achter de boeken. Hij voelde de verantwoordelijkheid voor zn gezin al aardig drukken. En ook in Hengelo toen hij voor een soort HTS studie bezig was geen enkele moeite om er na zn werk voor te gaan zitten. Samen met een paar jongeren, beiden Klaas, werden er heel wat extra uurtjes bij ons aan de grote tafel studerend doorgebracht. Gerhard hield ook al niet erg van studeren. Het was dat het moest. Maar ik kan je toch vertellen dat hij net in korte tijd zo maar een paar certificaten haalde voor zn werk bij Centrix en dat hij er in december nog eentje gaat binnenslepen. Robin zag ik van de week ook in de nieuwe studieruimte beneden zitten, de computer heeft hem veel te bieden, lekker makkelijk als je werkstukken moet maken en tussendoor even chatten natuurlijk. Nee ik heb hem ook nog niet vaak zien afdrogen.
En dan komen we bij het Museum Belvédère dat ligt in het schilderachtige Oranjewoud bij Heerenveen, vlakbij het prachtige Landgoed Oranjewoud. Vanaf de parkeerplaats is het een eind wandelen naar de ingang. Wim heeft z'n twijfels als hij het vierkante blok ziet staan. Het moderne gebouw heeft een natuurlijke plaats in het nieuwe landschapspark; de donkere gevel valt bijna weg tegen de stammen van de bomen. Vanuit het museumcafé heb je uitzicht op het museumpark met het grand canal, dat de moderne baroktuinen doorsnijdt, en aan het einde daarvan zie je Landgoed Oranjewoud.
Het moderne museum Belvédère
Els Timmerman geb.1946
Zonder titel 2009-2011 olieverf op doek
Maar natuurlijk val ik als een blok voor een Friese schilder die zijn omgeving weergeeft, zowel het Friese landschap als de dieren om hem heen, vogels, geiten, kippen, een haan enz.: Jan Mankes 1889- 1920. Hij is niet oud geworden maar heeft prachtig werk achtergelaten. Zo mooi! Er is ook een boek van hem uitgegeven over zijn leven met veel van zijn werk en brieven er in. Maar nee.. ik heb me net in kunnen houden en het niet gekocht.
En wat te zeggen van de twee geitjes van Jan Mankes.-1889-1920 1910- Olieverf op doek
Frans Walon geb. 1955 getiteld: Moeke acryl, houtskool en potlood op paneel
Een schilderij van Boele Bregman- 1918-1980-, getiteld: het orgel 1961 olieverf op doek
Natuurlijk gaat hiervandaan onze terugweg vanzelf langs Donkerbroek. En daar kan Wim echt niet voorbij komen zonder de gebakken lever te proeven bij Het Witte Huis, precies bij het kruispunt.Ik ga er dan ook niet tegen in, lekker makkelijk vandaag. Heel tevreden komen we thuis na een paar dagen het noorden te hebben doorkruist.
De Friese vette klei ziet er net zo uit als de Groninger. En we schieten even in de lach als we denken aan ons eerste bezoekje aan het Uithuizer wad toen we verkeerd reden en in de Groninger klei moesten omkeren. Dat was geen sinecure. We legden uiteindelijk maar de handdoeken achter de wielen van de auto, die we bij ons hadden om de lammeren die we mee zouden krijgen warm te houden. Ze zullen er nog wel liggen. Ietwat grijs gespikkeld kwamen we wat later bij de fam. Knol aan.
Net als in Groningen zien we veel grote lange bulten met bieten die er op wachten om opgehaald te worden. De boerderijen hebben overal uileborden met twee zwanen er op, oorspronkelijk bedoeld om de kerk- en steenuilen in en uit te laten vliegen. Mooi gezicht. De bedoeling is nu dat we bij Heerenveen in de buurt van Oranjewoud het Fries Museum met Moderne kunst gaan bezoeken. We hebben een museumjaarkaart. Daar maken we nu maar flink gebruik van.
Eigenlijk had ik bedacht om naar Schiermonnikoog te gaan maar met windkracht 8 en de mist hebben we de plannen veranderd. Maar... we willen wel de zee zien en gaan op weg naar Lauwersoog. Ineens bedenken we dat we vlak langs Kleine Huisjes komen waar Henk en Annie wonen die 14 jaar geleden een pup van ons kregen, ook een Tessa. Annie liet ons geregeld weten hoe geweldig Tessa was en hoeveel diploma's ze haalde met Flyball en behendigheid. Ze was de enige zonder stamboom, maar met de meeste punten. We gokken er op om iemand thuis te vinden. En ze zijn er, Henk heeft zelfs een dagje vrij en zo praten we bij in hun knusse kamertje, vol met dieren. Nee... Tessa is een paar maanden terug overleden, vertelt Annie en moet nog wel een traantje wegpinken. Een mooie foto van haar staat op de schoorsteenmantel. We bekijken twee plakboeken met foto's van de 14 jaar die Tessa bij hen hoorde en hen zoveel plezier bezorgde.Annie vertelt dat Tessa op Hoog Catharijne haar zelfs behoed had voor zakkenrollers. Ze zitten echter nog lang niet zonder. We tellen 5 honden in de kamer, waaronder een nieuwe pup in een bench, kruising bordercollie. Bovendien de nodige katten. En buiten lopen nog een Ijslandse - en een Shetland pony. Alle dieren zijn zeer aanhalig. De langharige grijze kat draait zich meteen een plekje bij Wim op schoot. En dan gaan we weer op pad...
We willen immers de zee zien. Dus op naar Lauwersoog. Daar is Villa Zeezicht, een restaurant waar je boven een prachtig uitzicht hebt over de Waddenzee aan de ene en het Lauwersmeer aan de andere kant. De chocolademelk smaakt er prima. We zien de haven van Lauwersoog met de veerboot naar Schiermonnikoog. Voor we verder gaan Friesland in maken we een foto van de Cleveringsluizen. De R.J. Cleveringsluizen (vóór 2 oktober 2007 Lauwerssluizen) zijn spuisluizen ten westen van Lauwersoog. Het spuisluizencomplex in de N361 bestaat uit drie bouwwerken (met elk vier spuikanalen), waarvan er twee op het grondgebied van Friesland staan en de andere zich in de provincie Groningen bevindt.
Deze ging ook aardig te keer, maar wij bleven op afstand.
'Go, wat leuk! Joy! Hoe kom je aan die krat?' Niesje heeft het kleine kratje met walnoten opgemerkt die hierin hebben staan drogen. Dat Joy was me nog niet eens opgevallen. Ja, vertelt ze, dat waren van die kleine buikflesjes met een soort sinas. 
Een prachtige foto van Spikey die Esmeralda meestuurde.
De Friese vette klei ziet er net zo uit als de Groninger. En we schieten even in de lach als we denken aan ons eerste bezoekje aan het Uithuizer wad toen we verkeerd reden en in de Groninger klei moesten omkeren. Dat was geen sinecure. We legden uiteindelijk maar de handdoeken achter de wielen van de auto, die we bij ons hadden om de lammeren die we mee zouden krijgen warm te houden. Ze zullen er nog wel liggen. Ietwat grijs gespikkeld kwamen we wat later bij de fam. Knol aan.
