Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
08-12-2011
Over vriendschap en trouw
Tessa met haar pups 2006
Wat hebben we een plezier gehad met al onze honden. In Hengelo al met kleine Laska die een speelvriendje was voor de hele buurt, grote Laska als trouwe oppasser op de oprit tussen Ger en Lies en ons huis, Kim heeft heel wat nachtelijk gespuis op afstand gehouden aan ons Schoolpad en Scott... ach Scott was de vriend voor het leven. Samen met Wim op schapentraining en voor mij een steun en toeverlaat. Nu heeft Tessa die rol en heeft ook al midden in de nacht door een kort waaks blafje gewaarschuwd voor onraad. Diezelfde nacht is verderop richting Bargeroosterveld de schuur leeggehaald. Daar was ook wel een hond, maar een jachthond die jammer genoeg geen bek los deed. Gisteren kreeg ik een ontroerende video van Dinie Voortman over wat honden kunnen betekenen voor ons. http://www.youtube.com/watch_popup?v=YBIwCdvhgX4&feature=uploademail Het is de moeite waard om hem helemaal uit te kijken... zo mooi!
Het was gewoon weer even thuiskomen op de dinsdagmorgen. Ik mocht nog een keer inhalen bij Ellen Kroeze in wiens atelier Helderrood we allemaal op onze eigen manier schilderen. Dat stimuleert ze ook. De een schildert abstract en de ander realistisch. Marijke heeft een snelheid die gooit er op een ochtend een kwak verf tegenaan. Ze probeert van alles uit. Met een soort craquelé verf heeft ze een voorbeeld gemaakt. De eerste 20 minuten beginnen we altijd met koffie en thee en krijgen we informatie en praten bij. Maar dan gaat het er op los. Ik heb een jaar s avonds geschilderd en telkens 6 keer in plaats van 11 keer, maar nu ga ik weer terug naar mijn oude groep op de dinsdagochtend. We hebben een onderwerp opgekregen om daar iets mee te doen: Op de tast. Vandaag waren er al een heel stel te zien Mieke heeft de blote voeten van Gerard geschilderd met een bij er vlakbij. Jannie het handje van een kleinkind dat heel voorzichtig een klein konijntje vasthoudt. Ik heb de foto gebruikt waarop Wim en ik voor de eerste keer Robin vasthouden. Wim heeft hem op de arm maar ik zit er al zo bij dat mijn hand ook om hem heen is. Nee ik heb het mezelf niet gemakkelijk gemaakt, want het moet nog lijken ook, maar het schiet op. Maar Marijke heeft een groot abstract gemaakt en warempel, ook hier zie je een paar handen in. Dan wil ik wel eens weer wat groots proberen en wordt het vast weer iets met dieren, ik heb al een paar ideeën.
Wel heel lang geleden was ik zó teleurgesteld dat sinterklaas niet voor de cadeautjes zorgde maar dat pa en mama, opoe en opa dat deden. Niet alleen teleurgesteld, maar boos dat ze me zo voor de gek hadden gehouden. Ik wilde het niet geloven. Tot mama uitlegde dat de houten poppenwagen bij Ruiterkamp gemaakt was en nadat pa de buitenkant groen en binnenin crème geverfd had hij in de diepe kast op opa en opoes kamer had staan drogen. Die boosheid was gauw over en de jaren erop was het weer mooi om te zien hoe Johan en Henk zo helemaal onder de indruk waren van de sint die door het kleine raampje in de voordeur met mama overlegde over die zoete kindertjes die wel een liedje voor hem konden zingen. Ik zie nog de bibberende pijpjes van Henks broekje toen hij van sinterklaas kapoentje zong. En wat hebben we al veel sinterklaasavonden meegemaakt . In Linde, Hattem, Aalten, Hengelo, Vorden en Emmen. Volgens mij was het dit jaar voor het eerst dat het niet gevierd zou worden wegens te druk, we vieren al kerst, geen zin enz. Toen bij Ben en Diny de jongens dit jaar ook niet in waren voor de sint boekten die meteen een paar dagen Sauerland. En toen Jaap op het laatste moment toch wel sint wilde vieren was het: jammer dan te laat! Aan Wim heb ik ook al geen beste wat sint betreft, maar toen ik vandaag op het laatste moment in de aanval ging, hielp hij toch mee. Vanavond gingen we dus samen op pad om bij onze kinderen zelf voor sint te spelen. In het verleden deden we dat wel eens om mensen te verrassen je weet wel aanbellen, pakje neerleggen en hard wegrennen, maar dit keer leverde sint Schoolpad de verrassingszak persoonlijk af met een gedicht die er op neerkwam dat sint heel graag zijn verjaardag volgend jaar aan het Schoolpad zou willen vieren. Maakt ook niet uit wij hebben een leuke avond gehad op drie adressen.
Nee, ik heb geen beste herinneringen aan het slachten van kippen. Opoe had zon klein scherp iepken waarmee ze de kip in een keer de kop afhakte. Ik griezelde ervan als die kip zonder kop rond fladderde. Gelukkig heeft onze buurman Jans een betere methode, tenminste voor eventuele toeschouwers en waarschijnlijk ook voor de kip. Ik heb het zelf nooit gezien maar Wim wel en heel wat voor ons overbodige hanen zijn bij de buren in de pan verdwenen, nadat Jans het voorbereidend werk deed op zijn rustige en volgens Wim zeer humane manier. Buurvrouws zus Jantina is gek op kippensoep, komt goed uit, want wij hoeven ze niet terug. Op de Achterhoekse spreukenkalender is nog zon buurman die van die hobbyboertjes naast zich heeft die een paar kipjes hebben, maar daar op een andere manier mee omgaan dan de boeren zelf. Geert Roelofs vertelt het als een Liemers dialoog, maar ik maak er natuurlijk even Achterhoeks van.
De kip is ziek
- Buurman, kun je even komen kijken? Volgens mij is één van onze kippen ziek. - Ik wil wel kommen buurvrouw, maor ik wet neet of ik wat an een zeke kippe kan doon. - Nou ja, misschien moet ik er mee naar de dierenarts of moet ik de man hier laten komen. - Leg e nog? Volgens mien hef e t köntjen al een half jaor elene dichte ekneppen. - De andere legt af en toe nog. Ik zeg tegen mijn man:Eén ei per week is ook genoeg. - Jao jao, hee zol d'r es te völle van kriegen . Maor aover de kippe: ik zol em de nekke ummedraejen. - Dat meen je niet! Dan zou ik haar nog liever een spuitje laten geven. Je kunt haar toch niet zomaar doodmaken? - Kiek noe es, wat een armzalig dier. Dat vuult dr nog minder van as n spuitje en t schaelt oe een hoop in de knippe. - Doen jullie dat altijd zo met dieren? Zo ga je niet met ze om. Dat is niet humaan. - Humaan? n Dier is gien mense en moj ok niet as mense behandeln. Ie mot dr wel good veur zörgen. - Vooruit dan maar. Neeeeee! Niet waar ik bij ben! Wat? Is het nu al gebeurd?
Kan ik je laptop niet even lenen. Het is warm, heel warm en Mark had vakantie. Buiten bij hen op het terras was het aangenaam en hij wil wel even kunnen spelen met dat ding, lekker ontspannen. Computers zat in huis, maar die neem je niet even mee naar buiten. Toen we 4 jaar geleden naar Nieuw Zeeland zouden gaan camperen, was ik al met de website begonnen en wilde graag een laptop. Dat gebeurde. Vriend Bareld kwam hem brengen, een flinke tas met inhoud en een snelle uitleg. Behalve veel plezier had ik ook nogal wat ellende. In Singapore was de stroom uit het scheerstopcontact te licht en sloeg de laptop op zwart. Lichtelijk in paniek belde ik Bareld. Het bleek de slaapstand. En dan de ontvangst op de verschillende campings was ook niet je dat. Bovendien moest ik nog heel wat leren. Behalve Nieuw Zeeland leerde ik in die 7 weken mijn laptop kennen. Een nadeel was wel dat het meeslepen van dat extra koffertje niet erg handig was. Nu zijn er kleinere en, omdat de tablets van Apple of Samsung niet geschikt zijn voor Windows, ben ik overgegaan op een klein notebook en die ben ik nu aan het inwijden. Vriend Bareld kwam gisteravond met een geheel nieuwe computer. Die van ons was gecrasht. Zelfs Nod 32 had het kwaadaardig virus niet opgemerkt. En omdat die pc al op leeftijd was kwam Bareld een nieuwe brengen plus mijn notebookje om alles voor ons te installeren. Het was al laat, maar Tessa kondigde met flink geblaf zijn komst aan nog voor hij het hek aanraakte. Superhondje toch? En het was ergens in de vroege uurtjes toen hij naar huis ging, maar nu hebben we het dan voor elkaar. Ook het werken in Word gaat als vanouds zoals je ziet. Dus Mark als je weer eens lekker buiten wilt zitten met een laptopje op schoot, mag je er wel even eentje lenen
Een paar dagen geleden s avonds zagen we in de verte bij het bos een licht. En omdat daar s avonds nooit wat te zien is ga je bedenken wat dat toch kan zijn. t Zult toch gien streupers wean?, vrogen wi-j ons af. Vrogger heurn ie daor nog wel es van, maor toen dejen ze dat wel um es wat extra vleis in de pot te kriegen. Noe had ik nog wat olde kalenderblaedjes van onzen Achterhoeksen spreukenkalender van velene jaor nog liggen en ik griepe dr zomaor ene waor nog een leuke jeugdherinnering van Gerda van Egelink op steet en dat ging aover streupen. Woj t es heurn?
Streupen
Mien aovergrofva was streuper. n Streuper met n lechbak. Eschrokken deur t lech bleef t wild stokstief zittn en t was dan makkelijk te scheten. Dat moch neet, maor t was spannend en n betjen meer vleis in de panne was ok zo gek nog neet. Hee dee dat samen met de baovenmeister, t hoofd van de schole. Den had t in dee dage ok niet breed. Mien moo kreeg s mons een breefke met naor schole, woorop ston: Vanaovend zo en zo late.. en generaal Pets metbrengen. Generaal Pets was t geweer. Op n aovend ging t mis. n Slimmen veldwachter grep de beide kearls in de krage. De generaals Pets wodden nao een rechtszake in beslag enommen en mien aovergrofva draeijen veur veertien dage de bak in. Too te weer thuus was, leep e eers naor de jachhond, zien kammeraod en hulpe in t geniep. Hee dee t hok lös en zae:Kom dr maor uut makker, dat vaste zitten is niks! Streupen hef e nooit meer edaone. Nou ja, n enkele kere schot e bie t lech van de maone, onder t slaopkamerraam deur, nog wal es n haze dee de boerenkool in t höfke zat op te vretten. Volgens aovergrofva was dat gien streupen, maor bescharming van eigen bezit.
Wat steet daor dan kiek es daor bie-j Drenth. Dat kan toch niet. Zie-j dat? Zondagmorgen kijk ik vanuit het achterraam over de velden richting Bargeroosterveld. De mist die dagenlang over de landerijen hing is opgetrokken. Zo gek het ziet er ineens anders uit. Op de plek waar een paar dagen terug nog het afgebrande huis zielig stond te wezen lijkt het nu of er in één dag een heel nieuw huis opgerezen is. Dat kan toch nooit, denken we. Het duurt toch maanden voor alle vergunningen voor een nieuw te bouwen huis rond zijn? Je snapt natuurlijk dat we s middags wel even met Tessa die kant op gaan, mn kleine Canon in de jaszak mee. Na ons rondje door het bos gaan we linksaf richting het vreemde bouwwerk. Het blijkt een soort chalet, een noodwoning, in aanbouw te zijn. De dakplaten en de dakgoten liggen nog gewoon aan de kant van de weg. Een trieste hoop geblakerd hout en stenen ligt er naast. Achter de noodwoning in aanbouw staat een grote witte container. De stalen boot die al zolang naast hun huis heeft gestaan is nu weg. De familie laat er blijkbaar geen gras over groeien en wil zo snel mogelijk in hun tijdelijke behuizing wonen. Dan zijn ze weer op zichzelf. Tot zolang zijn ze bij familie onder dak. Met oud en nieuw wordt er door de nu volwassen jongens van de familie altijd met carbid geschoten in een soort grote melkbus, alleen is die drie keer zo groot. De deksel knalt er dan met hevige knal af. Alle jongelui van Bargeroosterveld verzamelen er zich op oudejaarsdag. Hier kunnen we er ook nog van meegenieten, al is het meer dan een kilometer verderop. Van mij mag het. Alleen gaan we dan niet die kant op met Tessa voor ons rondje bos. Zo'n rondvliegende busdeksel lijkt ons niet wat. Ik ben benieuwd of dat er deze oudejaarsdag nog van komt.
Een prachtige foto van Spikey die Esmeralda meestuurde.
Wat een verdriet om Spikey. Een van de pups uit het laatste nestje van Tessa en Scott ging naar Esmeralda en Werner. Alle pups waren vertederend, maar deze had iets bijzonders. Hij sprak me zo aan dat ik het boekje Ik ben Scotty over deze pup schreef. Hij had het geluk dat hij mee mocht naar de cursus schapendrijven en samen met z'n baas Werner waren ze succesvol. Af en toe hadden we nog contact. Vorig jaar hoorden we al dat Spike na het toedienen van Frontline (tegen vlooien en teken) epileptieaanvallen kreeg. Toen ik dit voorjaar informeerde naar Spike leek het allemaal tot rust te zijn gekomen, maar nu bleek dat weer in volle hevigheid terug te zijn. Zo hevig dat de familie hun Spikey moest laten inslapen. Wat een verdriet om hun geliefde Spike. Esmeralda waarschuwt nogmaals tegen het gebruik van Frontline, want ze weet zeker dat dit bij Spike de boosdoener is geweest. Terwijl ze me mailt is Werner bezig om Spike op een mooi plekje in hun tuin te begraven. Hij is maar vijf jaar geworden. Net als Queeny, Alfa, Toska, Meike, Kenai en Sam gaf ook Spikey ons veel plezier en genoten we van alle dolle capriolen Met een klik op http://www.youtube.com/watch?v=YA8ya6pXQgU kunnen jullie nog een training zien van Werner met Spike zo mooi!
Deze winter zijn we weer even zonder schapen. Schapenman Rob heeft de vijf Drentse heideschapen opgehaald. Ze gingen eerst in de ponystal en daarna één voor één er uitgehaald, de pedicure verzorgd en kregen door zn grote hulp een anti- wormmiddel toegediend. Dan pas gingen ze in de aanhanger. De bedoeling is dat ze tot eind februari bij een boer mogen lopen. Daarna krijgen we een aantal Schoonebeker ooien weer hier. Ze mogen hier aflammeren. Dat doen ze blijkbaar gemakkelijk en gewoon buiten. Maar wij hebben natuurlijk nog wel een stal achter de hand. Ik vroeg Rob wat hij deed wanneer er een moederloos -, verstoten lam of een drieling werd geboren. Die zet ik meteen op Marktplaats, zei hij. Gratis af te halen Daar heb ik geen tijd voor. Doe dat maar niet meer. Als je even belt haal ik hem wel op. En zo gaat het gebeuren. Ik hoop niet op teveel, Rob ook niet, want een flessenlam bij Drentse heideschapen wordt nooit zo goed als een lam bij de moeder en daar gaat Rob ook niet verder mee fokken. Nee jij hoeft ze niet te halen die breng ik je, was het antwoord op mijn voorstel.
Nooit te oud om te leren. Robin instrueert Wim hoe hij zijn nieuwe mobiel kan gebruiken.
Ikzelf had altijd wat moeite om op gang te komen met studeren. Uitstellen weet je wel. Maar na het eten heel vroeger was ik wel snel naar boven.. ja huiswerk hè! Diny moet het me af en toe nog onder de neus wrijven dat ik daar een handje van had. Een afwasmachine hadden we in die tijd nog nooit van gehoord. Diny was vaak de pineut. Toch had ik niet echt een hekel aan afwassen. Samen hebben we veel plezier gehad tijdens dit karweitje, zongen we samen tweestemmig Twee reebruine ogen die keken de jager aan en Muss ie denn muss ie denn.. van de Duitse Freddy Quinn. Het waren de enige twee platen die we bij onze eerste bijeengespaarde pick up hadden. Wims moeder had een speciale manier om de jongens aan de studie te krijgen. Toen Wim indertijd thuis studeerde voor zn A diploma voor Scheepswerktuigkundige duurde dat krantlezen haar wel wat lang en zei ze:A-j toch nog effen niks te doen heb wi-j misschien wel effen een kit kolen halen, een boodschap doen, sla uut de tuin halen', enz. Hij was daar al heel snel flauw van en zat binnen de kortste keren achter zijn boeken. Toen hij wat later tijdens de laatste weken voordat Gerhard geboren werd voor zn B1 studeerde zat hij sneller achter de boeken. Hij voelde de verantwoordelijkheid voor zn gezin al aardig drukken. En ook in Hengelo toen hij voor een soort HTS studie bezig was geen enkele moeite om er na zn werk voor te gaan zitten. Samen met een paar jongeren, beiden Klaas, werden er heel wat extra uurtjes bij ons aan de grote tafel studerend doorgebracht. Gerhard hield ook al niet erg van studeren. Het was dat het moest. Maar ik kan je toch vertellen dat hij net in korte tijd zo maar een paar certificaten haalde voor zn werk bij Centrix en dat hij er in december nog eentje gaat binnenslepen. Robin zag ik van de week ook in de nieuwe studieruimte beneden zitten, de computer heeft hem veel te bieden, lekker makkelijk als je werkstukken moet maken en tussendoor even chatten natuurlijk. Nee ik heb hem ook nog niet vaak zien afdrogen.
En dan komen we bij het Museum Belvédère dat ligt in het schilderachtige Oranjewoud bij Heerenveen, vlakbij het prachtige Landgoed Oranjewoud. Vanaf de parkeerplaats is het een eind wandelen naar de ingang. Wim heeft z'n twijfels als hij het vierkante blok ziet staan. Het moderne gebouw heeft een natuurlijke plaats in het nieuwe landschapspark; de donkere gevel valt bijna weg tegen de stammen van de bomen. Vanuit het museumcafé heb je uitzicht op het museumpark met het grand canal, dat de moderne baroktuinen doorsnijdt, en aan het einde daarvan zie je Landgoed Oranjewoud.
Het moderne museum Belvédère
Els Timmerman geb.1946
Zonder titel 2009-2011 olieverf op doek
Maar natuurlijk val ik als een blok voor een Friese schilder die zijn omgeving weergeeft, zowel het Friese landschap als de dieren om hem heen, vogels, geiten, kippen, een haan enz.: Jan Mankes 1889- 1920. Hij is niet oud geworden maar heeft prachtig werk achtergelaten. Zo mooi! Er is ook een boek van hem uitgegeven over zijn leven met veel van zijn werk en brieven er in. Maar nee.. ik heb me net in kunnen houden en het niet gekocht.
En wat te zeggen van de twee geitjes van Jan Mankes.-1889-1920 1910- Olieverf op doek
Frans Walon geb. 1955 getiteld: Moeke acryl, houtskool en potlood op paneel
Een schilderij van Boele Bregman- 1918-1980-, getiteld: het orgel 1961 olieverf op doek
Natuurlijk gaat hiervandaan onze terugweg vanzelf langs Donkerbroek. En daar kan Wim echt niet voorbij komen zonder de gebakken lever te proeven bij Het Witte Huis, precies bij het kruispunt.Ik ga er dan ook niet tegen in, lekker makkelijk vandaag. Heel tevreden komen we thuis na een paar dagen het noorden te hebben doorkruist.
De Friese vette klei ziet er net zo uit als de Groninger. En we schieten even in de lach als we denken aan ons eerste bezoekje aan het Uithuizer wad toen we verkeerd reden en in de Groninger klei moesten omkeren. Dat was geen sinecure. We legden uiteindelijk maar de handdoeken achter de wielen van de auto, die we bij ons hadden om de lammeren die we mee zouden krijgen warm te houden. Ze zullen er nog wel liggen. Ietwat grijs gespikkeld kwamen we wat later bij de fam. Knol aan.
Net als in Groningen zien we veel grote lange bulten met bieten die er op wachten om opgehaald te worden. De boerderijen hebben overal uileborden met twee zwanen er op, oorspronkelijk bedoeld om de kerk- en steenuilen in en uit te laten vliegen. Mooi gezicht. De bedoeling is nu dat we bij Heerenveen in de buurt van Oranjewoud het Fries Museum met Moderne kunst gaan bezoeken. We hebben een museumjaarkaart. Daar maken we nu maar flink gebruik van.
Eigenlijk had ik bedacht om naar Schiermonnikoog te gaan maar met windkracht 8 en de mist hebben we de plannen veranderd. Maar... we willen wel de zee zien en gaan op weg naar Lauwersoog. Ineens bedenken we dat we vlak langs Kleine Huisjes komen waar Henk en Annie wonen die 14 jaar geleden een pup van ons kregen, ook een Tessa. Annie liet ons geregeld weten hoe geweldig Tessa was en hoeveel diploma's ze haalde met Flyball en behendigheid. Ze was de enige zonder stamboom, maar met de meeste punten. We gokken er op om iemand thuis te vinden. En ze zijn er, Henk heeft zelfs een dagje vrij en zo praten we bij in hun knusse kamertje, vol met dieren. Nee... Tessa is een paar maanden terug overleden, vertelt Annie en moet nog wel een traantje wegpinken. Een mooie foto van haar staat op de schoorsteenmantel. We bekijken twee plakboeken met foto's van de 14 jaar die Tessa bij hen hoorde en hen zoveel plezier bezorgde.Annie vertelt dat Tessa op Hoog Catharijne haar zelfs behoed had voor zakkenrollers. Ze zitten echter nog lang niet zonder. We tellen 5 honden in de kamer, waaronder een nieuwe pup in een bench, kruising bordercollie. Bovendien de nodige katten. En buiten lopen nog een Ijslandse - en een Shetland pony. Alle dieren zijn zeer aanhalig. De langharige grijze kat draait zich meteen een plekje bij Wim op schoot. En dan gaan we weer op pad...
We willen immers de zee zien. Dus op naar Lauwersoog. Daar is Villa Zeezicht, een restaurant waar je boven een prachtig uitzicht hebt over de Waddenzee aan de ene en het Lauwersmeer aan de andere kant. De chocolademelk smaakt er prima. We zien de haven van Lauwersoog met de veerboot naar Schiermonnikoog. Voor we verder gaan Friesland in maken we een foto van de Cleveringsluizen. De R.J. Cleveringsluizen (vóór 2 oktober 2007 Lauwerssluizen) zijn spuisluizen ten westen van Lauwersoog. Het spuisluizencomplex in de N361 bestaat uit drie bouwwerken (met elk vier spuikanalen), waarvan er twee op het grondgebied van Friesland staan en de andere zich in de provincie Groningen bevindt.
Vrouwluu bunt altied wel ergens druk met, beweert Wim wanneer we achter de koffie zitten in de Bevedère bij Heerenveen. Het is een Museum vol met Moderne Friese kunst, schilderijen van Friese kunstenaars en een tijdelijke expositie van Academie Minerva in Groningen. De dames bij de receptie hebben blijkbaar veel te bespreken en het lijkt op het gekwetter van een hele vlucht mussen. Vannacht hebben we overnacht in hotel Waddenweelde in Pieterburen. Via Hotelveiling had ik een paar weken terug geboden op een overnachting voor twee personen met ontbijt. Voor 21 euro kreeg ik het voor elkaar en hebben er dus meteen maar gebruik van gemaakt. Natuurlijk hebben we de Zeehondencreche van Lenie t Hart ook bezocht. Er wordt stevig verbouwd en gewerkt aan een nieuwe waterzuivering. Verschillende stadia van de opvang hebben we gezien. De eerste vier hokken waren allemaal quarantaine plekken. Sommigen waren nog zielig en moesten met stoom wat extra warmte en vocht krijgen, maar ook zag ik een paar, die ons nieuwsgierig bekeken. Buiten kwamen de zeehondenkopjes snel boven water. Waarschijnlijk denken ze dat we vis voor ze hebben. Waddenweelde staat aan het begin van het Pieterpad, dat loopt van Pieterburen naar de St Pietersberg in Limburg.
Zo nieuwsgierig... We kregen uitleg over de oorzaken van de hoeveelheid verzwakte 'huilers' die aanspoelen op het strand. Dit jaar zijn het er veel meer dan vorig jaar.Terwijl ze eerst dachten dat de vervuiling de grootste oorzaak was, blijkt een virus ook een flinke boosdoener.
Dat binnenkort was dus gisteren. Op naar Uithuizen naar Jannie Knol van haar schapenboerderij waar ze zo lang en gelukkig woonde met Siebrand en hun kinderen. Zoon Gerko, jazeker van Boer zoekt vrouw, is nu heer en meester, samen met zijn Amanda. Jannie is nu, een paar jaar na het overlijden van Siebrand van de boerderij op het Wad naar het dorp Uithuizen verhuisd. En dat willen we gaan kijken. De Tom Tom wijst ons keurig de weg en eenmaal in Uithuizen krijgen we van Jannie meteen een rondleiding door haar mooie appartement. Een nieuwe start op een mooie plek. Kleindochter Nienke vindt het maar wat gezellig dat oma vlakbij haar school woont en ze komt steeds even bij haar tussen de middag. Het appartement staat vol met herinneringen aan een leven met schapen en honden. Je zou niet zeggen dat ze er nog maar kort woont. Jannie verrast ons met hutspot dat ze de vorige avond al heeft klaargemaakt. Heerlijk. Ze is ook blij met de gedraaide houten bol waar een waxinekaarsje precies in past. Herman van de Shantys heeft hem gedraaid uit de stam van een dikke Gouden Regen. Zelfs Corrie komt 's middags even bijpraten. De sfeer is als vanouds, al missen we allemaal de opgewekte stem van vader Siebrand. 'De volgende keer moeten jullie een blijven slapen', zegt Jannie. 'Je kunt hier mooi fietsen".
Typisch Groninger boerderij in de buurt van Usquert.
Veel Emmenaren gaan regelmatig naar Groningen. Er gaat niets boven Groningen, schijnen ze te denken. Ik vind het ook een leuke stad, lekker druk met studenten en veel terrasjes en cafeetjes. En er is een Ikea en het Groninger Museum. Wanneer wij op stap gaan is het toch meestal precies de andere kant op Zwolle, Zutphen of nog verder Amsterdam of Den Haag. Sinds wij zon 60+ kortingskaart hebben van de NS gebruiken we die toch naar het westen of zuiden. Trouwens wanneer je naar Groningen zou willen met de trein vanuit Emmen, moet je eerst naar Zwolle en dan via Hoogeveen en Assen naar Stad, zoals de Groningers zelf zeggen. Zij noemen zich Stadjers. Maar sinds we de weg ontdekt hebben naar het Wad zijn we wat veranderd en gaan toch minstens een paar keer per jaar naar het echte noorden van Nederland. Uithuizen, Uithuizermeeden, Pieterburen, Kleine Huisjes, Eemshaven, we hebben er al heel wat ontdekt. Een paar van onze pups van Scott en Tessa zijn naar het noorden gegaan. De laatste is Josca die als schapendrijver toch niet zo geschikt bleek en nu bij Ben en Diny de blitz maakt. Als het lammertijd is moeten we gewoon even kijken hoe Corrie en Gerko met hun familie en hulpen alle zeilen bijzetten. Vooral de lammeren bij de ooien met drie- en vierlingen, die weg moeten bij de moeders en aan de lammerenbar gaan vind ik zo mooi om mee te maken. Moeder Jannie heeft steeds volop meegewerkt, maar nu ze naar het dorp verhuisd is zal dat anders worden. Heel binnenkort gaan we kijken, al zijn er nu nog geen lammeren. Een reden te meer om in februari nog eens te gaan.
Weet ie dit is toch zon goeien hond, zegt Ben terwijl hij Josca even een aai over de kop geeft. Hij is net terug van een korte wandeling met teckel Jippe en bordercollie Josca. Met ons kleine rondjen umme geet de teckel ok wel mee, maor as ik wieter lope dan kan ik den better thuus laoten want den geet er mien iedere keer vandeur. Dan hef e weer een knien in de neuze. As ik dan thuus komme steet e mien op te wachten. Nee as ik richting Almen gao dan geet allene Josca met. En weet ie as dr in de wiedte een fietse an kump, geet e metene stief naost mien zitten. Ik hoeve niks meer te zeggen. Dat weet e gewoon. Ach zon besten hond is et. Josca kijkt zn baas aan. Die twee zijn het helemaal met elkaar eens. Na de vertelmiddag in de Lindese Molen blijven we bij Ben en Diny. Ben heeft nog een mooie film liggen en die kijken we op het grote doek met de beamer. In de pauze kijken we nog wel even een stukje Ivo Niehe op de TV want Prinses Margriet en Pieter zijn een onderdeel van het programma. Maar dan trekken we ons weer terug in de filmzaal. Even later kijken we naar de PPS, gemaakt van fotos die Diny maakte toen ze verleden jaar een bezoek aan Amerika brachten en samen met Berdena en Curtis een mooie tocht langs familie en Natuurparken maakten. Ben heeft het al gebruikt bij een lezing voor ouderen. Dat werd gewaardeerd want verscheidene hadden ooit wel van de geemigreerde Herman Eggink gehoord, de broer van Hanna Voortman. En boven met uitzicht op het Twentekanaal waar je de schepen langs ziet varen, slapen we die nacht als rozen.
Gek is het dat niemand hier van Marga Kool heeft gehoord. In Drenthe en omstreken is ze een gevierd schrijfster, zowel in het nederlands als in haar streektaal. het Drents uit de omgeving van Zuidwolde. Het verhaal van Jopie, dat Dinie Hiddink hier vertelde komt uit een boek van Marga Kool Een kleine Wereld. Jopie bleek een inwonende jongen te zijn bij het gezin Kool en kwam uit een vreselijk smerig en asociaal gezin. Op de Haar was geen geld voor een knecht of een meid maar iemand als hulpje tegen kost en inwoning kon wel. Dat werd Jopie, die door moeder van top tot teen gewassen en door vader geknipt werd, normale leefregels meekreeg en heel muzikaal bleek. Dinie vertelde zo mooi dat het leek of je er zelf bij was. Je leefde mee toen Jopie weer naar huis moest toen zijn vader door de bliksem getroffen was. Maar toen Marga, veel ouder en allang in een stad wonend, weer terugkwam voor de begrafenis van haar vader werd het lievelingslied van vader gezongen. Ze hoorde tijdens het zingen van dit lied Er ruist langs de wolken de heldere stem van Jopie er bovenuit die op deze manier haar vader de laatste eer bewees. Het was zo stil in de Lindese Molen dat je een speld kon horen vallen. Ik was echt niet de enige die tranen in de ogen had. Maar toen begon Op Drift zijn kunsten te vertonen met een hoogstaand lied over blote konten in de hooiberg. Het was zó op het verkeerde moment. Ik snap werkelijk niet dat dit niet beter op elkaar was afgestemd. Even later zongen en speelden ze een rustiger repertoire had dus anders gekund. Toen Wendy Addink nog even met de band zong maakte dat wel weer veel goed. Wie graag iets meer wil weten over Marga Kool en haar werk klik op http://www.margakool.nl/?ID=20 . En... ik kon het gewoon niet laten... ik heb 'Een kleine Wereld' al besteld bij Bol.com, 2e hands... dat wel, maar mèt handtekening van de schrijfster.
Wis ie'j al da'j met Achterhoekers neet gauw ruzie kriegt? Dat ze net as et riet met de wind meebuugt? Dat ze a-t ze ergens gien zin in hebt neet gauw nee zekt, maor meer zoiets as:k Zal nog wel zeen .? Dat ze- en veural de vrouwluu- bassend niejsgierig bunt en achter de bloemn alles veurbiej zeet kommen. Dat ze doar loerbloemn veur hebt en dat de Sanseveria met stip boaven an steet? Aj dat allemaole nog neet wissen mo-j toch es naor een vertelmiddag van Dinie Hiddink zoas wiele dat gistermiddag dejen. In Theater Onder de Molen in Linde was ze gistermiddag te zien en te horen. Op de heen weg hadden we zus Diny al meegenomen. 'Nee ik gao niet met ik heb eur al eheurd., was Bens commentaar.Ik vinne dat ok meer veur vrouwluu, kwam er achteraan. Trouwens ik mot nog met et peerd an de gang. Na de koffie met de beroemde molenkoek van de Ruterkampjes die de Molen beheren, gingen wij er helemaal voor zitten. Wat? Vrouwenprogramma? Er waren net zoveel mannen als vrouwen. En na de opening door José van der Staak stak Dinie van wal. Meteen kwam de Achterhoeker helemaal in beeld, een paar luchtige maar rake verhalen. Ze vertelde met verve en ik wist meteen dat we niet voor niks waren gekomen. Voor de pauze deed de Boerenrockband Op Drift ook nog even goed zijn best, maar ik kan niet zeggen dat ik het er zo goed bij vond passen. Het zoontje van een van hen deed al stiekem mee met zn eigen gitaartje. Je kon zien dat hij de teksten, hoewel niet hoogdravend, al uit zijn hoofd kende. Na de pauze kwam toch de topper Dinie vertelde een verhaal van onze Drentse Marga Kool over Jopie, een verhaal over haar eigen jeugd op hun boerderij De Haar ergens in Drenthe. Diny en ik keken elkaar meteen al aan.'De Haar",.... zo heette ook het huis waar wij beiden geboren zijn.
Onverwacht komt Anja even langs met de beide jongsten. Ze komt van de markt en heeft een prachtige bos dikke chrysanten voor ons meegebracht. Laat die twee maar hier, stel ik voor, want ze moet Frank nog uit school halen. Ze hebben binnen een paar tellen de jasjes al uit en ontfermen zich over speelkist met trein en blokken. Er zitten ook nog een paar grote houten dobbelstenen in, ooit in Hengelo door Mark op zn timmerclubje gemaakt. Je ziet de ontwikkeling goed bij die twee. Daan, die drie en een half is telt al goed terwijl hij de gaatjes op de dobbelsteen aanwijst. Die van zes maakt hij zeven van omdat hij gewoon een teveel aanwijst. Tim is vijf en roept meteen het goede aantal zo gauw de dobbelsteen stil ligt. Die ziet de hoeveelheid ineens. Daan ontdekt nog een houten puzzel die Gerhard kreeg toen hij twee was. Tja . Wie wat bewaart . heeft er altijd gemak van. Eerst speelden Robin en Eva met dit speelgoed en nu de buurkinderen. Ze kunnen goed samen spelen en Wim en ik zitten er midden tussen. Wim doet nog wel een poging om tegelijk tv te kijken, maar daar komt niet veel van terecht. Als Anja komt trekken we ons terug in de keuken om aan de koffie te gaan. Daan en Tim hebben nog zoveel energie om aan de vloerpuzzel te gaan, maar eerst moet er opgeruimd worden. Ook dan zie je verschil. Terwijl Tim zich helemaal uitslooft, doet Daan rustig aan. Je ziet hem denken het gaat prima zo!
Een prachtige foto van Spikey die Esmeralda meestuurde.
De Friese vette klei ziet er net zo uit als de Groninger. En we schieten even in de lach als we denken aan ons eerste bezoekje aan het Uithuizer wad toen we verkeerd reden en in de Groninger klei moesten omkeren. Dat was geen sinecure. We legden uiteindelijk maar de handdoeken achter de wielen van de auto, die we bij ons hadden om de lammeren die we mee zouden krijgen warm te houden. Ze zullen er nog wel liggen. Ietwat grijs gespikkeld kwamen we wat later bij de fam. Knol aan.
Typisch Groninger boerderij in de buurt van Usquert.
