Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
31-12-2015
Melk
Ja, het schilderij met koeien op de deel is af. Het hangt op een prominente plaats waar je niet omheen kunt... boven de tv en is zo altijd in beeld al zou ik het een betere plaats toewensen. Ach het leek zo op de stal van vader Hein bij ons op de Boomgaard dat ik dit gewoon moest schilderen. Het is net of ik de geur op de deel nog ruik, de warme koeienlucht met het hooi, de mangels en de veekoeken. Ik vergeet hier bewust het persvoer. Ik hoor zelfs het rammelen van een ketting wanneer een koe ging staan of liggen, een vertrouwd geluid. Maar eergisteren was er op het journaal onder dit stukje nostalgie ook een andere koeienstal in beeld, een moderne melkstal. Nu het melkquotum is afgeschaft worden er veel meer grote stallen gebouwd en zijn er dus veel meer koeien en dus heel veel melk.... te veel melk dus.En het nieuws was dat de boeren nu van Campina extra geld krijgen om minder te produceren. Hoe krom kan het zijn. Terwijl vader Hein in de 50er jaren 10 koetjes, meest roodbonte, op een rij had staan zijn er nu stallen van zo'n 200 koeien, meest grote Holsteiners. Een robot doet het werk. In Iowa namen Harold en Luella ons mee naar een stal met 3000 koeien, Jerseys. Er werd door een ploeg buitenlandse werknemers gemolken, de hele dag door. Iets persoonlijks was er niet bij, gewoon een melkfabriek. Daar kan ik niet warm van worden.
Geen Kerst zonder een Kerstconcert met Valerius, het Christelijk Mannenkoor waar Wim al zo'n 10 jaar zijn versterking aan biedt. Na het Jubileumconcert in de Goede Herderkerk in november hadden ze nu alweer een mooi Kerstprogramma voor elkaar. Er werd dan ook flink gerepeteerd door de mannen en wat een mooie bijkomstigheid is: ze kregen nieuwe kostuums. Een prachtig zwart pak met crème overhemd en een gouden vlinderdas met pochet. Het ontlokte meteen de uitdrukking: de golden boys. Ben was ook dit jaar van de partij en met Susan en Ben toog ik 's avonds naar de Grote Kerk in het centrum, een heel oude kerk waar je nog over de oude grafstenen naar binnen wandelt. Judith Petra, een prachtige sopraan zowel uiterlijk als qua stem, gaf een extra dimensie aan de avond. Aan het orgel zat Wietse Meinardi en oogste ook lof met o.a zijn solo Go tell it on the mountain. Heel fijn was ook de combinatie samenzang met koor èn sopraan. Vooral het refrein samen Nowell, Nowell, Born is the King of Israël was indrukwekkend mooi. En hier dan: 'Golden boy' Wim in zijn nieuwe kostuum!
Op Texel zijn en niet naar Ecomare? Dat gaat niet. Dus het laatste stuk van de middag brachten wij daar door en zagen het voederen van de bruinvissen, de vissen in het zeeaquarium en later ook de zeehonden. De dieren die hier opknappen worden weer teruggezet als dat mogelijk is. Alleen als ze niet voor zichzelf kunnen zorgen mogen ze blijven. We kregen enorm veel informatie mee. Wat weten die meiden er veel van en de liefde voor de dieren spatte er van af. Erg mooi was het om dit te zien!
En zo vlug zijn die paar dagen weer voorbij. We kwamen net te laat voor de veerboot van 10 uur dachten we... Maar ze hebben blijkbaar ons zien aankomen en 4 minuten over 10 reden we aan boord. Alle weertypen hebben we gehad in die paar dagen, maar het afscheid van Texel was heftig. De veerboot deed er maar 20 minuten over maar het ging me toch tekeer op dat kleine stukje! Ik kon het niet laten om een foto te maken toen de aanleghaven in beeld kwam. We waren nu mooi op tijd om Ben in Hattem met een bezoek te vereren. Afgelopen zondag was het de laatste zondag van het kerkelijk jaar en werden de overledenen van het afgelopen jaar herdacht. Ook Niesje werd herdacht en Ben was hier gelukkig omgeven door de kinderen en Henry en Tonny. Zo hebben we ook hier weer bijgepraat en nieuwe afspraken kunnen maken. En toen... waren we weer thuis. Queeny werd net gebracht en ook vandaag was de dag weer op een leuke manier gevuld.
Wat ga je doen als je nog een volle dag hebt op het eilend Texel.Wim zet zich klaar achter het stuur. ' Zeg maor waor a'j hen wilt!' Ik heb intussen de krant met Texeler info er bij gepakt. We beginnen maar eens in Den Burg, zo'n beetje de hoofdstad van het eiland. Het blijkt een aardig dorpje te zijn met veel gezellige winkeltjes, Maar ja... de kreet van Ben Veldkamp die hij Riet voorhield komt telkens weer in mijn geheugen boven:' He'j der gebrek an?' Zo ook hier, maar een enkele keer is het toch duidelijk: Soms even wel. Maar deze dag gaat het ons meer om het ontdekken van het eiland. We zitten al gauw weer in de auto en nu zet Wim het einddoel op het noorden. Dat heeft nu bij hem de prioriteit. Ooit waren we met onze jongens hier een weekje in de voorjaarsvakantie, in een gehuurde caravan op camping De Krim. Hij had een behoorlijk ontzag voor de zee aan de Nederlandse kust, vandaar een vakantie aan zee zonder dat er gezwommen werd. Bij de vuurtoren nabij De Kocksdorp maken we een wandeling over het strand dat bij eb heeeeel breed is. Storm begint zich helemaal uit te leven.
'Als jullie er zijn, dan gaat daar op Texel de storm wel liggen', zei Rick afgelopen zaterdag. 'Hoe dat zo?' , vroeg ik. Ik had net gezien dat er wind en sneeuw aankwam.' 'Nou... jullie nemen Storm toch mee'. Dat is Rick weer, die heeft wat met cryptische omschrijvingen. Intussen hebben we het allemaal gehad, wind, hagel, sneeuw en vanmorgen waren de autoruiten bevroren. Na een prachtige rit van oost naar west over de Afsluitdijk door Nederland zijn we gisteren op Texel aanbeland. Hotel De Pelikaan is een gezellig familiehotel achter de duinen bij De Koog. Eenmaal geacclimatiseerd gingen we meteen de zee opzoeken. Het was een eindje lopen naar het strand, maar bij Paal 7 was het strandpaviljoen nog open en trakteerden we onszelf op warme chocolademelk met appeltaart en maakte Storm kennis met de zee. Nee hij ging er niet in, bordercollie hè! Ik krijg ineens een terugblik van de wandelingetjes met Scott, Kim en Sacha die in de zomervakanties bij ons logeerde. De bordercollies liepen met een ruime bocht om de plassen heen maar Sacha nam de waterplassen met groot plezier. We hebben net ons ontbijt achter de kiezen en gaan zo verder onderzoek uit op dit mooie eiland.
