Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
31-10-2008
Hoe vang je hanen....?
Zoiets heb ik nog nooit gezien, vertelt Gerald wanneer hij weer eens naar onze tuin komt kijken. We waren in Frankrijk in de buurt van een meer. Daar zag ik toch een enorme groep kraanvogels zich verzamelen boven het huis waar we logeerden. En er was onrust in de groep. De ene helft wilde naar het zuiden vertrekken en de andere helft om de een of andere reden nog niet. Het was een gekrakeel onder elkaar Geweldig! Ze gingen niet. Een paar dagen later verzamelden ze zich opnieuw en toen ging hun vertrek naar hun verblijf voor de winter wèl door. Het staat nog steeds op mn netvlies dat gekwetter van die hele groep. Ik zal het nooit vergeten. Gerald komt de waterlelie halen. Die moet gescheurd worden en hij mag de rest meenemen. Doe dat visserspak van je maar eens aan, zegt hij tegen Wim. Gera heeft dat ooit aan Rick meegegeven. In Innisfail hadden we die ontdekt tijdens een vakantie in Canada in zon second handshop, maar niet meegenomen. Rick ging een maand later toch en kon hem mooi meenemen. Daar staat Wim dan in die broek met laarzen er aan vast. Er wordt een touw aan beide kanten van de vijver geknoopt en Wim laat zich zakken. Hij haalt de veel te grote lelie naar de kant. Dan moet één stuk weer teruggezet. Laat hem gewoon zakken met een grote steen erop, adviseert Gerald. Tot drie keer toe wipt de grote steen er af. Dan wordt die vast- gebonden met een touwtje. Dat lijkt beter. Gerald geniet nog even van alle kippen die door Queeny en Tessa bij elkaar gedreven zijn. Tja zeg ik, de meesten zijn hanen. Die moeten naar Jans, maar wij kunnen ze niet vangen. Wat niet vangen. Neem dat net bij de vijver maar. We geven hem het grote net aan een lange stok. En hup daar heeft hij er al één. Zo doe je dat. De rest mogen we zelf vangen. We hebben er nog minstens 8 in de aanbieding. Hu .!
Wel eens 12 kuub hout bij elkaar gezien? Moet je maar eens bij ons op het erf komen kijken. Tja in de tijd van de hoge gasprijzen moet je wel wat! En onze houtkachel doet het goed. Af en toe maak ik het ruitje schoon met een koud gebruikt theezakje. Een middeltje uit grootmoeders tijd dat nog steeds perfect werkt. Even in laten trekken en napoetsen met zon geel met groen schuursponsje! Mark wist een goed adresje. Hij heeft de ruimte onder zn afdak al goed gevuld. Herr Werner Mayer uit Oosterhesselen heeft een stuk bos bij Odoorn toegewezen gekregen en dunt dat vakkundig uit in de winter. In voor- en najaar wordt het dan gezaagd en gekloofd èn naar de liefhebbers gebracht. Daar kwam hij dan aan op zaterdagmorgen vroeg. Stoere vent met een nog stoerdere tractor. Hij had er een bij zich waarbij je niet over de wielen kunt kijken en een aanhanger er achter met 16 big bags met gekloofd hout. Doe je dat allemaal alleen, vroegen we. Nee er werken een paar 60 plussers in hun vrije tijd mee en een asielzoeker die werkervaring wil opdoen en de taal wil leren. Deze week moet alles onder dak. We kunnen er in elk geval een paar jaar van stoken. Samen met vriend Koop die ook bij de Voedselbank actief is heeft Wim deze zomer al een prachtig afdak getimmerd tegen de kapschuur aan. Wanneer we iedere dag 2 big bags verwerken vind ik het mooi genoeg. We kunnen zo in elk geval met een gerust hart de winter in. Een bijkomend voordeel is dat Wim meteen de kapschuur van een nieuwe laag buitenbeits voorzien heeft. Dan kan die er ook weer tegen! Omdat hij nog steeds last heeft van zn armen en schouders heeft hij er iets op gevonden. Nu hanteert hij de spuit die bij de compressor gebruikt wordt. Veiligheidsbril op mondkapje voor en spuiten maar. Wie niet sterk is moet slim zijn!
Een mooi plaatje van oud- Hattem. Het achterste hoge huis heet "Pand der Liefde". Ooit was het meen ik een oude mannenhuis. Opa van der Kolk is er z'n eerste jaren opgegroeid.
Wat vin ik et fijn dat jullie hier bunt, zegt oma van der Kolk wanneer we haar in het nieuw ingerichte Zorgcentrum De Bongerd opzoeken. Het ziet er veel vrolijker uit met veel rood en gemakkelijke banken en stoelen overal. Ook de eetzaal is prachtig geworden. Oma ziet het niet meer. Haar ogen zijn niet best meer. Wel heeft ze aardig de sjas er in achter haar nieuwe rollator. We kunnen haar amper bijhouden. Ze is altijd goed te pas. Waar gaan jullie straks naar toe, herhaalt ze telkens weer. Rick is ook mee gegaan en dat vindt ze geweldig. We brengen haar tegen de middag terug voor het diner. Een zuster vraagt of ze even nog meegaat naar het toilet. Nee, ik hoef niet, antwoordt moeder. Ach, mevrouw van der Kolk, dat doet u toch wel even voor mij, zegt de zuster dan vriendelijk. Dan geeft ze zich meteen gewonnen: Vooruit dan maar! Natuurlijk gaan we even bij Ben en Niesje aan. Catharina en Paulijne en Elianne zijn er ook. Arien komt nog. Ze waren al voorbij Harderwijk toen ze tot de ontdekking kwamen dat ze de taart voor Jetskes verjaardag vergeten waren. Hij zette zn vrouwen toen maar op de trein en ging zelf de taart maar weer ophalen in Utrecht. Wanneer we weer gaan komen we toch vlak langs Sleen. Och even kijken hoe de lege keuken er uit ziet. Hun rechterhand bij de verbouwing Pascal heeft intussen een soort tafel getimmerd waar de gasplaat op staat. Perfect! Nu kan er tenminste weer gekookt worden. De indeling van de keuken op papier is al klaar. De kleur waarschijnlijk ook. We drinken alvast op de goede afloop.
Op het station van Innsbruck neemt Rick afscheid van z'n maatje Klaas voor hij naar "Werkenrode" in Groesbeek vertrekt. De week erna maken we nog een geweldige gletsjertoer met Klaas en Sanny.
Vandaag hebben we Klaas Reinder van der Deen begraven na een indrukwekkende dankdienst die voor een groot deel door hemzelf was voorbereid. Behalve het aandeel van de dominee werd de dienst vooral door kinderen èn kleinkinderen geregisseerd. Bijzonder was dat via een verbinding met Canada de familie daar ook de dienst konden volgen. Renny die met Engelsman Justin getrouwd is sprak hen vanuit de Bethelkerk in Hengelo toe. Han en Ipe vertelden over hun vader en lieten een compilatie van een laatste gezamenlijke familieweekend zien toen ze al wisten dat Klaas waarschijnlijk niet lang meer zou leven. Het was een bijzondere serie waarin de onderlinge band en het samen genieten sprak. De kleinkinderen bedankten opa onder het aansteken van de kaarsen, kleindochter Petra speelde saxofoon en de kinderen met hun aanhang zongen na de zegen een prachtig lied, zó zuiver: [i]The Lord bless you and keep you The Lord make his face to shine upon you, to shine upon you and be gracious, and be gracious unto you.[/i] Klaas was trots op zijn gezin. Het was een afscheid dat Klaas waardig was. Samen brachten we hem weg. Sanny, de kinderen en kleinkinderen legden als laatste allemaal een rode roos op de kist voor die zakte. Gerhard en Rick zijn ook meegegaan. Gerhard is als vriend van Ipe veel bij de van der Deens thuis geweest. Rick had met Klaas wel een bijzondere band. Klaas wist altijd de juiste toon bij Rick te treffen en betrok hem in de vakanties overal bij. Gisteravond heeft Rick zn speciale fotoboek er weer even bijgehaald en heeft alle fotos van onze gezamenlijke vakanties weer bekeken. Al zagen we elkaar door de afstand niet meer zo vaak we hebben in Klaas een trouwe vriend verloren.
Ik heb respect voor grijze haren, zegt Wim als hij galant een paar inderdaad grijze dames voor laat gaan bij de C1000. Ze kijken hem stomverbaasd aan. Dan antwoordt de ene gevat:En ik heb respect voor een grijze snor. Lachen..! We doen samen nog even de laatste boodschappen, want Jennifer en Mark komen straks zo uit hun werk vandaan bij ons eten. Wim heeft de schort al voor en werpt zich op een recept van Dick. Het begint wel lastig te worden om bij hen te koken. De keuken is immers gesloopt. Mark heeft hier al een paar plastic bakken vandaan gehaald en een tuintafel om tijdelijk fatsoenlijk te kunnen afwassen. Ik zei al tegen Jennifer:Als het je even teveel wordt ga maar even met je ogen dicht op de bank zitten en stel je je nieuwe keuken voor. Ooo , zei ze lachend, dat doe ik de hele tijd al. Ik stel me gewoon in op een aantal weken kamperen. Nee, Jennifer zit er niet mee. Het wordt vast heel mooi! Alle puin is al weg en nu de ruimte overzichtelijk is geworden kunnen ze de nieuwe inrichting gaan plannen. Gisteren waren we even bij hen. Arno de stukadoor was net het afdak boven de voordeur aan het renoveren. Ha.. juffr. van der Kolk, zei hij. Ik moest even goed nadenken, maar toen had ik hem èn zijn broer Patrick weer voor de geest. We hebben zelfs ooit een jong poesje van hen gekregen toen we 14 jaar geleden hier aan het Schoolpad kwamen wonen. Je kwam hem zelf met de brommer brengen. Je had hem gewoon achter de jas zitten. Dan moet het Patrick geweest zijn ik ben al 34. Inderdaad Patrick had net zon blonde krullebol. En zo kom ik regelmatig oud- leerlingen tegen, die van pubers nu bijna allemaal tot brave huisvaders hebben ontwikkeld. Arno was een leerling metaal op de LTS, maar is uiteindelijk een eigen stukadoors- bedrijf begonnen. Altijd leuk om te zien wat er van hen geworden is!
Onze eerste gezamenlijke vakantie in Kirschenteuer in1982. Van links naar rechts: Klaas, Sanny, Wim, Hetty, Renny, Rick, Mark, Ipe en Gerhard.
Het kwam niet echt onverwacht. Klaas van der Deen is overleden. In januari belde hij Wim nog voor zn verjaardag en vertelde dat het hen goed ging. Toch had hij toen al een afspraak bij een arts voor zn klachten. Het bleek een niet operabele alvleesklierkanker te zijn en we hebben meegeleefd terwijl hij langzaam minder werd. Het was zo moeilijk te accepteren dat zijn lichaam hem in de steek liet. Vanmorgen werden we gebeld door de TNT Post. De rouwbrief was onderweg verloren gegaan en een mevrouw las ons voor wanneer de rouwdienst en de begrafenis zou zijn. Zaterdag zullen we naar Hengelo gaan om een trouwe vriend de laatste eer te bewijzen. Sanny en Klaas waren een eenheid. We zijn meerdere keren samen met hun en onze kinderen afgereisd naar de bergen. Nadat we een keer de hitte van Peschiera, de warmste plek aan het Gardameer, meegemaakt hadden, besloten we dat we maar eens voor de bergen te kiezen. Waarom ga je niet samen met ons mee, zei de familie van der Deen. Gerhard en Ipe waren klasgenoten en vrienden. Verscheidene keren hebben we een geweldige vakantie gevierd samen met de van der Deentjes. Rick kreeg steeds extra aandacht. Klaas wist precies de goede toon te zetten bij Rick. Wanneer wij onze dagvoorraad aan broodjes voor onderweg vergeten waren, deelden ze hun voorraad met ons. Op de eerste reis naar Karinthie lieten ze ons kennismaken met de Gross Glockner en de eeuwige sneeuw. We hebben samen heel wat bergwandelingen gemaakt. Toen we verhuisden naar Emmen waren het Klaas en Sanny die meegingen om van een uitgewoond huis met de verfkwast nog iets te maken. Zo stonden ze altijd klaar voor wie het nodig had. Ze hebben ons nog een paar keer opgezocht hier aan het Schoolpad, zelfs nog met de caravan, want na al het huren van huisjes en caravans wilden ze toch ook wat meer gaan trekken. En dat hebben ze gedaan. Zaterdag zullen we afscheid nemen van een man die, weliswaar niet in lengte, groot was in zijn omgang met mensen. Sanny, de kinderen en een kring van vrienden hebben hem bijgestaan in deze laatste moeilijke tijd
Je had ze moeten zien zitten die twee . Opa Wim met Robin. Op hun gemak op de bank de benen uitgestrekt voor zich op tafel, een kop thee onder handbereik. Beiden hebben een zakje chips om lekker te snoepen. Ze zien er uit of ze het verdiend hebben. Het werk zit er op! Er is voor de laatste keer dit jaar gemaaid en er is blad geruimd. Zullen we nu een dvd-tje gaan kijken, stelde Robin voor. En nu zitten we dan voor : De twee helden van de Kameleon deel 2. De logeerpartij zit er al weer bijna op. Vanmorgen heb ik met Robin en Tessa een rondje bos gedaan. Tessa hield niet op met stokken sjouwen en Robin met stokken gooien. Het bos is mooi in de herfst. We komen langs de open plek waar we een paar jaar geleden nog een ree gespot hebben. Het Oeverse Bos is een prachtig stukje natuur. De buurvrouw herinnert zich dat ze als kind er dwars doorheen fietste naar de winkel in Barger -Oosterveld. Nu kun je amper een paadje meer vinden. Je kunt merken dat we deze zomer minder rondjes gelopen hebben. Als we niet vaker gaan, groeit ons bos helemaal dicht. Overal liggen omgewaaide bomen. Robin ontdekt een heel stel bomen met geverfde stippen en cirkels er op. Moeten die gekapt worden? Wim brengt hem op dit moment naar huis. Tessa zal hem zeker missen . en wij ook![/
't Zou toch jammer zijn wanneer de nieuwe weg over ons huis gepland zou zijn. Voor niets laten rietdekken?
Ja Rick . We hebben een nieuwe telefoon. Wat zeg ik? Drie telefoons. Wanneer je vernieuwt moet je het gelijk maar goed doen. Eén van de oude telefoons was lach niet in de wc pot gevallen. Rick zag tijdens onze vakantie belangrijke binnengekomen post. De gemeente had bericht gestuurd over de geplande wegverdubbeling in 2016. Ze willen in elk geval rekening houden met de aanwezigheid van ons huis en de verdubbeling wordt aan de westkant gepland, aan de overkant dus! Bovendien staat er een geluidsscherm op het programma en denken ze aan een aan- en afvoerweg. Rick ging ons toen gelijk bellen, maar moest ook even naar het toilet . En zo ist gekomen. Fixet had brievenbussen en telefoons in de reclame. Beiden leek ons wel wat. Er komt nu een blauwe brievenbus èn hebben we die nieuwe telefoons. Mag toch wel na 10 jaar! Robin heeft ze al geïnstalleerd. Hij had dat thuis ook al eens gedaan. Mark en Jennifer zijn heel blij met ons, vooral ook met onze auto met trekhaak. Vandaag hebben we twee aanhangwagens vol afgevoerd. Robin , heel stoer met de werkhandschoenen aan, heeft ook daar flink gesjouwd. De oude keuken ligt nu bij het stortbordes in Zweelo in honderdduzend stukjes. Ik heb nog één koperen haakje gered .. als souvenir.
Tessa had gisteren wat moeite met Tessa jr en Robbie om zich heen. Maar toch ging het later goed. Kun je zien wat moeder en dochter is? Mary Anne krijgt ze toch tevreden bij elkaar. Vandaag had Tessa weer het rijk alleen. Ze kreeg alle aandacht bij Robin.
Ik hoor vanaf hier het geluid van de bladblazer. Robin heeft vakantie en is een paar dagen bij ons. Ik heb wel eens gelezen: wanneer een kind 10 jaar is dan belooft het al wat voor de toekomst. Het is wel duidelijk dat Robin graag bezig is, maar ook dat hij belangstelling heeft voor techniek. Zn interesse in het weer en andere natuurkundige zaken is leuk. Hij is al een heel tijdje zoet geweest met een boekje over het weer waar ook een cd-rom bij is. Vanmorgen hoorde ik hem thuis piano spelen. Gerhard was vroeger niet naar de Muziekschool te krijgen, maar Judith heeft blijkbaar meer argumenten of misschien was dat ook niet eens nodig. Hij vindt het gewoon leuk!In ¾ jaar heeft hij al aardig leren spelen. We zijn net terug uit het bos. Heerlijk is het om daar die lekkere herfstlucht op te snuiven. Tessa was helemaal in de ban van Robin èn de stokken. Bovendien hebben we weer een voorraadje lariksappeltjes. Die gebruiken we om de houtkachel mee aan te maken. Dat ruikt ook weer zo lekker. Vanavond hebben we het rijk alleen, Robin en ik. Wim is naar de Shantys. Met drinken en een zakje chips zitten we voor de buis. Discovery is favoriet! Samen kijken we naar Dirty Jobs. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het is erg interessant. We zien hoe zeep gemaakt wordt met geitenmelk en kunstriffen als huis voor de krabben, kreeften, vissen en alle zeedieren die er belang bij hebben. Het is natuurlijk allemaal vreselijk vies werk. Dat is lachen natuurlijk!
Kun je ook wel motoren schilderen, vroeg Mary Anne deze zomer toen we hen opzochten in hun stacaravan in Holten. Mijn broer wordt 50 en dat zou toch een leuk cadeau zijn. Ze rijden beiden motor, Henk en Mia. Maar dan moet de naam Shadow er ook bij. Het contact tussen ons is steeds gebleven nadat ze twee jaar geleden Tessa jr bij ons uitzochten uit het eerste nestje van Tessa en Scott. Ze wilden zelf graag een houten handwijzer voor op de camping met hun nummer en Tessa en Robbie er bij. Ik ging meteen aan de slag en had ze voor onze vakantie naar Frankrijk al af. Vanmiddag kwamen Mary-Anne en Pieter met Tessa jr en Robbie de borden ophalen. Tessa vond het eerst maar zo zo . die andere honden die ook aandacht wilden. Maar in de loop van de middag ging het beter en we kregen ze zelfs samen op de foto. De bordercollie-kalender krijgt beslist een mooi plekje. Dank je wel! Ik weet niet of ik het wel zolang stil kan houden hoor, hoor ik Mary-Anne tegen Pieter zeggen. Wanneer is die verjaardag van je broer dan?, vraag ik. Oh dat is pas volgend jaar! Vanavond kwam er al een reactie uit Rotterdam van Henk en Mia. Ze vonden het prachtig! Ze moeten wel meteen doorgereden zijn hiervandaan om het te kunnen brengen.
Daar zitten we dan in de luxe luie bioscoopstoelen en laten alle reclame eerst over ons heen komen. Er zit een stel vriendinnen schuin achter ons en ja hoor die kwetteren er wat af. Wim kijkt al verstoord naar achter, maar dat helpt niet echt. Wanneer de film eenmaal begint is dat ook over. Dan overvalt Nieuw Zeeland ons weer helemaal. Het verhaal van drie bruiden die omstreeks 1950 hun bruidegoms achterna vliegen. Maar het begint eigenlijk met het bijna einde wanneer de hoofdpersoon, Rutger Hauer, overlijdt nadat hij de wijn van zijn plantage Druivenbloed getest heeft en daarna waarschijnlijk door een hartaanval van de weg raakt en midden tussen zn wijnranken overlijdt. Daarna volgt het hele verhaal van zijn en het leven van deze drie bruiden dat zo nauw met elkaar verweven blijken te zijn. De rol van Rutger Hauer is dus eigenlijk maar klein. De jongere hoofdpersoon neemt in alle flash backs die rol op zich. Ik vond het een prachtige film die in die geweldige entourage van Nw Zeeland opgenomen is. Veel plekken herkenden we. De Chief die vorig jaar bij de Hangi in Rotorua de leiding had speelde volgens mij ook mee als de oudere Maori-vriend en wijnmaker van de hoofdpersoon: Mosi. Ik vond er meer dan voldoende spanning in zitten. Wim had eigenlijk meer spektakel verwacht . er zat maar één knokpartij in.
Wanneer we wat later weer thuis wachten op Ivo Niehe ziet Wim nog kans om een stukje knokken te zien op een andere zender. Bij iedere klap die er uitgedeeld wordt beweegt hij zijn hoofd mee. Ik heb nooit kunnen begrijpen dat iemand zoiets mooi of boeiend kan vinden. "Je weet toch dat het niet echt is", is Wims enige commentaar daarop.
De Chief die ons veel vertelde over de cultuur van de Maories en de leiding had over de hele avond.
De meest rechtse Maori dame was tevens onze koffiejuf.
Vanavond is het zover. De langverwachte film The Bride Flight draait in Utopolis hier in Emmen. Toen we bijna een jaar geleden in Queenstown waren gingen we met een stel naar een Bird Centre dat vlakbij de camping was. We kregen behalve de uitleg over de vogels in Nieuw Zeeland ook een optreden van een groep Maories met zang en dans. We hadden in Rotorua al een echte Hangi- avond meegemaakt en al veel over de Maorie cultuur gehoord en gezien. Toen we aan het eind van het bezoek nog even samen koffie dronken in het eenvoudige restaurantje van het Centre bediende ons één van de vrouwen die ook meezong en danste bij de voorstelling. Ze had al gauw in de gaten dat we een voor haar enigszins bekende taal spraken. Ze vertelde dat ze de week ervoor met de Nederlandse crew voor de opnames voor de film The Bride Flight had opgetrokken. Daarom had ze al door dat we uit Nederland kwamen. Rutger Hauer schijnt een hoofdpersoon te zijn. Bij diens begrafenis in de film dan, had zij met een groep Maories mogen optreden. De oudere vrouwelijke hoofdpersonen wist ze niet goed meer, maar we raadden naar haar beschrijving Willeke van Ammelrooy. . Ze speelt inderdaad mee De jongere konden we niet raden. We zullen het vanavond zien. De film zou afgelopen zomer klaar zijn vertelde ze. Nou ze zat er niet ver naast. Wim zag de aankondiging in de krant staan. Vanavond is het zover. Nieuw Zeeland gaat opnieuw voor ons leven.
Het Openlucht Museum bij Cardiff was een paar jaar terug ook echt de moeite waard.
We hadden nog een dag vrij reizen met de NS. Dat zou vandaag gebeuren. Het was wel de laatste dag dat we hem konden opnemen. Vanmorgen werd ik wakker met een gevoel van : nee hè...weer weg? "Als we weg willen moeten we nu...", zei Wim. Ik had vannacht lang wakker gelegen voor ik in slaap viel door alle wederwaardigheden gisteravond. Nee, we moeten toch niks. We gaan een volgende keer wel naar Leiden. Het Oudheidkundig Museum daar is altijd een bezoekje waard. De laatste keer dat ik er was is meer dan 40 jaar geleden toen ik met de eindexamenklas van de Kweekschool op werkweek was in Oegstgeest. Wim is er nog nooit geweest. Je bent nooit te oud om cultuur te snuiven... toch? In plaats van de trein te pakken ging ik na de koffie aan het opruimen boven. Vanmiddag zouden we die vier zakken met kleren bij Het Goed afleveren. Wim start de auto en zegt:"Wat is dat voor getril en ik hoor ook meer lawaai." Dat werd dus eerst de garage. Er werd een proefritje gemaakt en de auto ging op de brug. Tja... er was toch wel het één en ander geraakt. Achteraf geen fatale onderdelen, maar een paar honderd euro gaat dat grapje wel kosten. Er werd tijdelijk wat recht gebogen en volgende week wordt er wat vernieuwd. Duur avondje schilderen was dat! We kregen wel een paar bonnen voor gratis koffie bij Het Goed. Wie het kleine niet eert....
Opoe en opa Bijenhof, die de eerste 14 jaar van m'n leven zo'n grote rol hebben gespeeld.
De lessen bij Ellen die ik door onze vakantie gemist heb, mag ik inhalen op een ander tijdstip. Zo kwam ik vanavond weer bij mn oude groep terug. Gek! Ik heb ze zo gemist! Janny, Angelique, Carolien, Sylvia. We hadden geloof ik wel een bijzondere groep op woensdagavond. Als enige groep begonnen we met koffie en een praatje. Het hoefde niet eens lang te duren. Nu hebben we weer kunnen bijpraten. De andere groepen beginnen gewoon te werken. s Avonds les heeft natuurlijk ook een nadeel. In het donker moet je de weg vinden. Vanavond waren er minder lantaarnpalen verlicht en het regende flink. Ik kon niet eens de afslag naar de achteringang bij Flier vinden en moest iets verderop weer draaien. Terwijl ik de weg op reed bonkte er wat onder de auto ik reed op de betonnen rand tussen fietspad en rijweg. Ik weet nu wat ik in panieksituaties zeg: O gutteguttegut o gutteguttegut. Net opoe vroeger! Wim heeft net de auto geïnspecteerd, voor zover dat met de verlichting van de kapschuur kan en heeft niets kunnen ontdekken. Als morgenvroeg de benzinetank niet leeg is dan is het allemaal nog meegevallen.
Hè het was weer als vanouds op onze schilderochtend. Ik ben weer aan iets nieuws begonnen. De planken voor Mary Anne zijn af en zaterdag komen zij en Pieter ze ophalen. Hun eigen naambord hebben ze al op foto gezien en werd enthousiast goedgekeurd, maar de Shadows, de beide motoren voor haar broer nog niet. Spannend! En steeds als ik met iets nieuws begin, denk ik dat ik het niet meer kan .schilderen. Pas na een derde keer zie ik dat het wat vorm krijgt en zie ik het weer zitten. Zo raar. Ook nu weer. Straks ga ik nog even aan de slag en morgen mag ik een les inhalen. Misschien zie ik dan het licht weer. Toen ik het vertelde bleek dat de meesten dat hadden. Na de koffie gingen we de nieuwe expositie bekijken van de Souza groep die nu in Galerie Spiegelbeeld exposeert. Die zit precies achter ons atelier Helderrood en boven Flier. Eigenlijk is het gelijk de showroom van deze moderne meubelzaak. De naam komt van SOUpe op ZAterdag. Ze schilderen 1x per maand samen op zaterdag vandaar. Het is een vrij professionele groep schilders. Ik keek mn ogen uit. Prachtige abstracten, kleurige, maar ook ingetogen of spetterende schilderijen. Dat geeft je weer een kick! Wim is weer in zn element: bladblazen, ponyhok uitmesten en met Jans op pad om een pony op te halen bij oudere mensen die gaan verhuizen. Ze wilden hun Helena niet voor de slacht verkopen en nu loopt ze bij Jans en Geesje lekker bij Kitty en t Broenechie in de wei. Ze wordt aan alle kanten besnuffeld en racet al gezellig mee rond in de wei.
Terug op de basis?, mailde de enige echte Ben al. Nee, we waren toen nog op De Boomgaard, maar dat is natuurlijk ook een basis gebleken. We hebben er nog een paar nachtjes bij aan geknoopt om de vlucht van boer en boerin te kunnen aanschouwen. En dat konden we. De piloot draaide keurig twee rondjes boven de boerderij voor hij weer koers zette naar Teuge. Daarna ben ik met Wim gaan wandelen in de bossen bij kasteel De Kiefskamp. We hoorden inderdaad dezelfde geluiden als die op de cd stonden bij het boek van Rob Stoeckart over de Kiefskamp. Dit bos heeft veel beukebomen. We hoorden èn zagen een specht, maar hij was zo hoog in de bomen aan het kloppen dat we zn kleur niet konden zien. Waarschijnlijk een bonte. We vonden zelfs nog een mooie plak hout om iets op te kunnen schilderen en droegen hem vast naar de weg waar we de volgende morgen langs zouden komen en legden het wat verdekt neer. Maar vanmorgen ? Foetsie. Gisteravond was er een feestje in de recreatieruimte van de camping. Het was volle bak. Het werd een gezellige afsluiting van het campingjaar en gelijk het feestje voor Johan en Joke voor het 30-jarig jubileum. Guus en Rita die al een poosje weer naar huis waren konden het niet voorbij laten gaan en kwamen het speciaal meevieren vanuit Ellecom. En vanmorgen .. waren onze drie weken vakantie echt om en vertrokken we weer naar onze thuisbasis. Ja wel via Apeldoorn waar Dick en Anda ondertussen ook weer gearriveerd waren. Je weet wel . de tas en de andere pakjes die we per ongeluk meegenomen hadden. Thuis werden we bij het hek verwelkomd door een enthousiaste Tessa en Queeny. De ponys kwamen hun broodje halen en de katten stonden klaar om mee naar binnen te gaan. Er zat weer een kip op 6 eieren, maar die heeft Wim toch maar weggehaald. We hebben hanen genoeg! De wasmachine draait op volle toeren, de caravan is leeg, Mark heeft nu weer één i.p.v twee honden mee naar huis, Wim is naar zn Shantys en ik bereid me al weer voor op het schilderen morgenvroeg bij Ellen. Het gewone leven is weer begonnen
Wij wachten op de komst van de boer en boerin door de lucht.
Johan, Joke en Jos kwamen vlak over, draaiden twee rondjes en... wij maar zwaaien!
De tranen rollen Wim over z'n wangen... nee niet van verdriet. Hij grinnikt er bij en moet telkens even z'n boekje wegleggen om bij te komen. In die Switch van een paar dagen geleden vond ik het boekje terug dat ik 40 jaar terug al eens gekocht had, maar dat nu versleten en weg is: Juf... daar zit een weduwe in de boom. Er is ook een tweede van dezelfde meester Hoving die de kinderuitspraken opschreef en er later een boekje van maakte: Juf... die vlinder heeft mijn pyama aan. Wanneer Wim weer een leuke tegen komt leest hij hem al hikkend of snurkend van het lachen voor.
Je moet Jan op se ribbekas slaan. Hij maak mij rein kapot van de senuwe. Je moet hem straffe. Je moet hem ransele. Se moeder vrouw Poot.
Jantje had van sinterklaas een geweertje gekregen en daar is hij nu elke dag druk mee in de weer. "Schei toch uit Jantje", zegt z'n moeder. "Ik heb zo'n hekel aan dat geschiet". Maar mam, ik schiet alleen in de lucht", zegt Jantje vergoelijkend. "Ja", voegt de zesjarige Wim er ongevraagd aan toe,"en dan Onze-Lieve-Heer in zijn gat schieten."
Geert komt huilend de keuken binnen. "Wat scheelt eraan?", vraagt moeder. "Papa heeft zich op de duim geslagen". "Daar hoef jij toch niet om te huilen?" "Nee, ik heb eerst ook gelachen."
Mijn vader is boer. Hij ruikt net als een koe en als ik in huis koe ruik, weet ik dat papa weer thuis is en dan ben ik blij.
Het bekende Oudejaarslied wordt door Nico gewijzigd in: Uren dagen maanden jaren Vliegen als een schaap door 't veen.
Ik vint juf lief. Mijn moeder vint juf ook lief, maar mijn vader vint juf heel lief!
Juf vertelt in de biologieles dat vogels vaak in paartjes leven. "Sommigen leven liever alleen", vertelt ze, "maar heel veel vogels zie je altijd samen in de bomen of op de telefoondraden. Er zijn natuurlijk ook vogels waarvan het mannetje of het vrouwtje door de kat is opgegeten." Tijdens de rekenles roept Tonny opeens:" Juf, kijk eens naar buiten. Daar zit een weduwe in de boom."
Je snapt niet hoe het kan! Weer een mooi Italiaans overhemd gescoord voor Wim. Goede maat, frisse kleuren, nooit gedragen.. en dat voor 6. Vast van iemand geweest die zei:"Hoe kun je nu zo'n streepjeshemd voor me kopen... ik hou helemaal niet van streepjes"! Wim staat ie in elk geval erg mooi. Ik moest gewoon even naar Switch, de Kringloopwinkel in Lochem. Soms heb je helemaal geluk wanneer jouw uitverkoren artikel de kleur van de dag heeft. Dan krijg je het voor half geld. Twee jaar geleden waren we in de zomer bij Fred en Gera in Canada. Jannie, de moeder van Fred, was ook in haar huisje naast de Liquorstore in Spruce View. Jannie is ook gecharmeerd van Kringloopwinkels en op een middag ging ze met ons mee shoppen. Zij wist de weg. In Innisfail begonnen we bij The Salvation Army. Ik zag daar niets bijzonders, maar Jannie pikte daar ook al een mooi overhemd met korte mouw voor Wim er uit. "Is het een Tommy Hillfinger", vroeg ze telkens wanneer we iets tegen dachten te komen. Ze kent alle interessante merken. Daarna gingen we gewoon verder in een enorme 2e hands shop in Red Deer. Wim draagt nog steeds de sportieve wintersweater die we daar vonden. "Ooo kind... beeldschoon.. die moet je nemen", was haar reactie. Tot slot gingen we in een leuk restaurantje samen eten. We hebben wat afgelachen met Jannie. Wanneer we elkaar weer eens zien wordt steeds die gezellige shopmiddag herdacht.
Ooit zo'n ding voorbij zien komen? Over de zandweg bij Ben en Diny kwam buurman Jan langs met zijn soort vliegtuigje met vliegwiel.. een soort paraglider met motor. Hier kijk je tegen de achterkant met het vliegwiel aan. Hij had hem vlakbij even uitgeprobeerd en was al 30 m hoog geweest. Ben had hem al zien vliegen boven de bomen! Dat moesten we wel even van dichtbij bewonderen. Eerst moet je nog een behoorlijk examen afleggen voor je er de lucht mee in mag. Bovendien moet het apparaat compleet goedgekeurd zijn. Och... dit was even oefenen geweest. Nu gaat hij op zoek naar geschikte weilanden voor verdere training.
2 Nog even een blik op de voorkant waar de zitting is. Jan vertelt er met enthousiasme over. Hij heeft altijd al willen vliegen."En als ik het nu niet doe .. komt er niet meer van", zo zegthij. Hij lijkt wat dat betreft op neef Joop die samen met neef Anton in Harfsen een vliegtuig gebouwd heeft. Opa Eggink was ook zo'n technische man, die bij de boerderij al in de dertiger jaren een werkplaats had waar je u tegen zegt. Ooit heeft hij een soort perpetuum mobile gemaakt-- de eeuwige beweger--, maar tot zijn groot verdriet bleef dat ding op een gegeven moment toch stil staan. Opa had ook in de tijd dat de radio in opkomst was tegelijkertijd z'n eerste radio zelf gebouwd. Ik vind het nog steeds jammer dat we hem niet wat vaker mee konden maken. Tante Dika en tante Jo van "Top" woonden vlakbij hen in Barchem en die neven en nichtjes woonden dus lekker dichtbij en kwamen er denk ik dagelijks over de vloer. Wij woonden toch een km of 10 verder en in een tijd zonder auto doe je dat niet zo vaak. Meestal was er dan wat te vieren en zag je gelijk alle neven en nichtjes bij zo'n gelegenheid weer eens. Toen ik op een gegeven moment halverwege op het Medler bij de Cooperatie op kantoor vakantiewerk deed ging ik tussen de middag bij opa en ome Jan en tante Jantje een boterham mee eten. Opoe was toen al overleden. Opa zat er verder vaak op zo'n canapeetje naast de kachel en voerde daar heel wat diepzinnige gesprekken. Hij was een bijzonder mens en wanneer ik de familie bekijk is er toch het één en ander van die technische èn spirituele kant doorgegeven.
Het eerste wat we zien wanneer we bij Ben en Diny aankomen is Josca die kringetjes loopt om Vera het grote paard. Ze komt meteen als ik haar roep, maar keert ogenblikkelijk weer terug naar haar "werk". Ze is tevreden als ze wat doen mag... bordercollie hè! Buiten is ze het meest op haar gemak. Als Ben gewoon op de stoel buiten zit ligt ze aan zijn voeten. En is ze één keer binnen dan is ze het liefst in de bijkeuken in de mand. En dat terwijl Jippe overdag vaak binnen is omdat hij niet erg van sommige voorbijgangers houdt en er al in wat broeken gehapt is. En dat voor zo'n teckel. Maar 's avonds is Jippe aan de beurt. Die mag lekker bij de baas op de bank of ligt op z'n warme plekje achter de kachel. Tja... verschil moet er zijn. We waren vanmiddag eerst op zoek naar een nieuwe caravanhoes. We gingen daarvoor naar Obelink in Winterswijk. Die hebben alles op kampeergebied... zeggen ze! Daar hadden ze inderdaad een nieuw soort hoes, precies geschikt voor buiten en UV bestendig. Maar... laat nu net onze maat hoes uitverkocht zijn. Ze zijn al wel weer in bestelling. Hebben we nu even niks aan. Ben en Diny willen hem eventueel voor ons ophalen. Dat scheelt al weer!
Na de grote koekoeksklok in St Goar moeten jullie rechtsaf naar boven richting Badenhard, was de aanwijzing 36 jaar geleden toen we met Henk en Anneke voor het eerst het huisje van de fam. Laborenz opzochten. De klok is er nog
In Duitsland, zoals wij zagen in Badenhard en omgeving, wordt bij veel nieuw-, maar ook bij verbouw gebruik gemaakt van zonnecollectoren. Is hier soms meer subsidie voor of zou de zon hier vaker schijnen?
Tijdens ons laatste tochtje naar Badenhard en de weg over Urbar hoog boven de Rijn was het stralend weer. Toen we gisteren naar Nederland reden was het afscheid minder erg, want het regende echt zon regen waar je normaal triestig van wordt. De reis ging voorspoedig en zo gauw we in Nederland waren scheen de zon weer volop. Joke stelde meteen voor om mee te gaan zwemmen die avond. Zo belandde ik samen met haar en vriendin Alie in zwembad de Beemd. Joke schoot als een snoek door het water, want haar streven is 40 baantjes. Alie heeft haar lat iets lager liggen: 30 baantjes. Ik heb geen lat, maar hou het op een half uur aan één stuk zwemmen. Toch lekker! Het water was wel warmer dan het buitenbad van Le Petit Village! Dat deed me even denken aan het schoolzwemmen vroeger dat al doorging bij 16 graden. Maar ook dat was lekker. Alie heeft met haar man een boerderij en hebben pensionpaarden. En die ook als halteplaats wordt gebruikt voor groepen ruiters en koetsen. Hotel Bakker maakt hier veel gebruik van. Die verzorgt een rondrit per koets met een hapje en een drankje bij hen op het erf en na die tijd gaat het al klootschietend weer terug naar het hotel. Ja de tijd staat niet stil. Het is voorbij om als afsluiting van iets samen een borreltje te drinken ergens binnen. Er moet steeds weer wat nieuws bedacht worden. Zondag krijgen ze voor het eerst 130 mensen. Die moeten daar een poosje beziggehouden worden misschien boogschieten dit keer. Ze hoopt op mooi weer.
Op het terras in St Aygulf. Een aardige Franse mevrouw bood aan de foto te maken. Zo erg is het dus nog niet met de Fransen gesteld.
Erg vriendelijk bunt ze ok niet . die Duitsers! Wim komt net terug van het toiletgebouw. Iej mot ze al net tegen t lief lopen veurdat ze wat zegt. Bij Dick en Anda las ik hetzelfde over de Fransen. Een Nederlander die Frankrijk en de Fransen goed kent meldde dat ook. Hij zei zelfs dat Annemarie Jorritsma, je weet wel, had gezegd dat Frankrijk het mooiste land is dat ze kent . Er moesten alleen geen Fransen wonen. Bijna had ze er problemen mee gekregen. Het bleek dat ooit De Gaulle hetzelfde had beweerd. Vandaag gaan we inpakken. Maar we hebben de Franse slag nog wel te pakken. Alles op zn tijd: kalm aan. Even later is Wim de losse bagage in de kofferbak van de auto aan het ordenen. Ineens houdt hij iets in de hoogte. Wat is dit hier, roept hij en houdt een plastic zak in de lucht. Terwijl hij enige orde in de boel aanbrengt komt hij wel het één en ander tegen. De laatste dag in het verre zuiden zijn we 's morgens naar de markt geweest en s middags naar St Maxime om nog even wat te shoppen. Anda en ik dus. Dick en Wim waren er bij en keken toe. Soms werd het hun te veel en wachtten ze samen op een muurtje. Op die markt in St Aygulf waren leuke tàssen!! Anda had ook al eens een knal oranje tas op de kop getikt en nu zien we ze in alle soorten en maten.. Oh, zegt ze,Herma heeft er deze maand al vier gekocht. Allemaal koopjes natuurlijk. Herma en Maarten, oude vrienden van hen uit Hengelo, zitten hier de hele maand september op een camping in de buurt. We vinden dezelfde soort tas leuk en Anda begint, zoals het hoort, af te dingen. Wanneer ze ook nog een brede glimlach laat zien krijgen we de tassen voor samen 35. Maar wat Wim daar in die zak omhoog houdt is niet mìjn tas, maar Andas pronkstuk. Hij ontdekt wat later nog zon plastic tasje met inkopen die ze mee naar huis wil nemen. Ik weet niet of je ze al gemist hebt Anda? Die tas is straks nog eerder in Apeldoorn dan jullie!...
Na het marktbezoek ( van de tas... ) nog even op een terras in de Mediterrane zon
Ons eerste rondje langs onze plekjes zit er weer op. Nee nog niet naar Badenhard. Het weer is even niet geweldig en we maken het rondje St GoarEmmelshausenOberweselSt Goar. Toen we voor het eerst hier kwamen in 1972 was de Links- Rheinische Autobahn er nog niet die vlak langs Pfalzfeld loopt. Later bespaarde ons dat heel wat tijd op onze rit hierheen. Nu zijn er ook van die enorme windmolens bij gekomen.
In Nederland wordt er wel geklaagd dat de kinderen niet meer fatsoenlijk leren rekenen? Nou hier kunnen ze er ook wat van. Toen we gisteren net na zes uur weer terug kwamen op de camping waren bij de receptie de broodjes en gebak voor half geld te koop. Ik zie daar een paar stukken heerlijke Bienenstich liggen en ik vraag het meisje hoeveel één zon stuk nu kost. Dat werd moeilijk .1,70.. eeehhhhhh. Ik zie haar rekenen en net als ik 85 cent wil zeggen zegt ze slim:Twee voor 1,70!
5-10-08Langres ligt hoog en het is hier al behoorlijk koud. De trui en sokken zijn al te voorschijn gehaald. Toen we hier drie jaar geleden in dezelfde tijd waren vroor het zelfs s nachts. Het weer was even wat minder, maar nu is het helder, droog met af en toe wat zon. Vandaag zijn we doorgereden naar ons lievelingsplekje .. St Goar am Rhein, 430 km. Onze Swift is eigenlijk 2cm te lang voor de goedkopere prijsklasse, aber wir werden ein Auge zudrucken ja! En je snapt em al. Je kunt hier internetten. Nou ja . Binnen 100 m. van de receptie dan. Nu zit ik dus in de auto de g mail te checken en de site bij te werken! Morgen is het tijd om St Goar eens in te gaan en de weg bovenlangs naar Oberwesel te nemen. Dag!
De altijd boeiende Rijn. De camping ligt vlak aan de Rijn en de hele dag... en nacht komen de schepen voorbij.
Vanaf de weg boven langs via Urbar heb je telkens een fantastisch uitzicht op het Rijndal
4-10-08 Het lijkt wel of hier de tijd heeft stil gestaan. Vandaag gaan we verder met onze ontdekkingstocht en maken een wandeling over de oude stadsmuren. We zien een modern kunstwerk van roestvrij staal op één van de oude hoektorens en warempel een eind verder een soort lift die je vanaf de muur naar een lager gelegen parkeerplaats brengt. Natuurlijk moeten we die ook uitproberen. Dan bezoeken we het Musée de Langres. Hier ontdekken we veel over het verleden van de oude stad en omgeving, vanaf de Steentijd tot heden. Het is zon beetje het Museum voor Oudheden in Leiden en Het Drents Museum in Assen samen, maar dan over deze streek. Het is wel raar om zon modern uitziend gebouw te zien midden in zon Middeleeuwse entourage. Net als gisteren in die koude donkere kerk zijn we ook hier de enige bezoekers. Eén van de suppoosten volgt ons op gepaste afstand. Een man op straat draait zich om en kijkt een wel erg sportief figuur na en schiet gelijk met Wim in de lach. Maar we zien ook een oud Frans dametje met een strohoed vol met bloemetjes. Een internet café heb ik nog niet ontdekt. Misschien morgen in St Goar. De voorraad boeken begint al te slinken. Wim heeft net een Ludlum uit en werpt zich nu op een misdaadroman van Tess Gerritsen. Ik heb net Ruimte voor Vrouwen gelezen van Marilyn French. Wel een beetje erg feministisch, maar ze heeft het ook in de jaren 70 geschreven.
6-10-08Zonet hebben we opnieuw een opfristocht gemaakt door de omgeving. We hebben nog nooit eerder zulke felle herfstkleuren gezien. Ik denk dat we net iets eerder waren dan anders. Nu zijn de wijnboeren nog bezig met de druivenoogst. De grote koekoeksklok hangt nog in het centrum van St Goar en de weg bovenlangs via Urbar waarbij je het Rijndal zo mooi kunt zien is adembenemend mooi! In Badenhard is alles stil. Het huisje is er nog steeds. Het zeil dat over de buitentrap moet als je weg gaat is wel erg groen uitgeslagen. Waarschijnlijk wordt er niet zo vaak meer gebruik van gemaakt. We lopen er altijd even over het kerkhofje. Ons buurvrouwtje daar Frau Stoellger ligt er begraven. Ze leerde me om St Jansolie te maken. Ze was steeds kruiden aan het verzamelen en met zn allen zijn we bij haar op de koffie geweest. Koffie drinken is in Duitsland net zoiets als de thee in Engeland. Uitgebreid dus. Ze was indertijd ook al 94. Ze kwam oorspronkelijk uit het Roergebied, maar na de pensionering van haar man hebben ze het huisje naast dat van Laborenz gebouwd. We gaan nog lekker even lezen terwijl we de voorbijtrekkende boten goed in de gaten houden. Straks gaan we ons afscheidsmaal gebruiken in het restaurant naast de camping. Dat is ons de vorige keer erg goed bevallen. En dan ? Morgen? Gaan we afkicken op Camping De Boomgaard!
Vanaf de weg bebeden bij Birkheim kijk je zo op het huisje.
Het huisje waar we zoveel jaren met de kinderen onze vakanties doorbrachten. Mooi in alle seizoenen!
Vanaf de weg boven bij het kerkhof van Badenhard heb je dit uitzicht. De lichtgrijze plek linksonder is het dak van ons favoriete huisje.
3-10-08 We hebben het goed gehad bij de Franse tak van onze familie. We zijn verwend. Televisie heb ik al twee weken niet gezien. Wim dook af en toe met Piet voor de voetbal in de speciale tv kamer, tevens computer en logeerkamer. Marijke en ik bleven dan meestal bij de warme houtkachel in de woonkamer. Van het verveloos zootje, zoals deze behuizing vijf jaar geleden gekscherend door een vriend genoemd werdik noem geen namenis het omgetoverd tot een in originele staat gerestaureerde comfortabele Franse woonboerderij met atelier en bijgebouwen. Er woonden vroeger op deze plek wel zeven families. Op de heenweg was onze thermoskoffiekan gesneuveld, maar net voor we bij Beaune de Morvan indoken ontdekten we een groot winkelcentrum, een Carrefour. Echt waar zó groot, Angelslo is er niks bij. Daar voorzien we ons van een nieuwe thermoskan. Op de terugweg via Luzy en Autun slaan we hier aan de rand van Beaune gelijk in voor de komende dagen en nemen afscheid van Bourgogne. Nu zitten we in de Haute Marne in de 2000 jaar oude stad Langres op de Navarre Camping Municipal waar we op de heenweg ook overnacht hebben. We staan dit keer niet op het Formule 1veld, maar op het veld met het mooiste uitzicht. Ook nu staan er al een heel stel bruinverbrande Nederlanders op hun tussenstop naar huis. We boeken meteen maar voor twee nachten, want we gaan Langres nu echt verkennen. We hebben in onze vakanties al heel wat kerken en kerkjes bekeken en de sfeer op ons in laten werken, maar de grote oude vreselijk hoge en koude donkere kathedraal met al zn relekwieen kan ons niet bekoren. Toch zit er een heel goede akoustiek in. We zijn de enige bezoekers .Wim fluit het Dona Nobis Paciem Paciem en dat klinkt toch wel erg mooi!
Vanmiddag zijn we met Piet en Marijke dwars door de Morvan gereden. Het is hier hoger en steiler dan in Montaron. Het oude openluchttheater en een oud kerkje in Uchon ademden de sfeer van lang geleden. In dit gebied vind je ontzettend grote stenen. We komen op een uitzichtspunt waarbij we tot aan Clermont Ferrand kunnen kijken. Prachtig! We besluiten de middag in een echte Auberge met koffie en een flink stuk versierd bosbessengebak, terwijl een jongetje van een jaar of 8 z'n huiswerk naast ons zit te leren.
Het hoogste punt .. de Belvedère du Carnaval du Duchon, waar aangegeven wordt wat je ziet rondom.
Ik wist wel dat Anda niet gek op honden is en dat ze liever niet wandelt wanneer ze een hond denkt tegen te komen tijdens die wandeling. Maar dat Dick ook honden op afstand houdt....? Zij hadden vroeger toch Bullie! Bullie was een soort kleine boxer die volgens mijn herinnering zeer geliefd was. Maar tijdens onze lunch in de Blanc et Blue kwam er een schattige hond met lang haar tegen Dick z'n knie staan. " Weg hond" was de reactie begeleid door een venijnig handgebaar. Ik moest er om lachen. Ik mis juist de honden in de vakantie en kijk alle retrievers, Jack Russells, teckels, snautzers en vooral bordercollies na. Wanneer we later een hond zagen wees Dick al: chien mechant! Bij Piet en Marijke kwam de Franse W.A. verzekering ter sprake. Het bleek dat een chien mechant hier niet meeverzekerd is. gekukkig wordt er hier alleen bijtgrage honden mee bedoeld zoals Bull terriers. Nee Castor en Fleur zijn hier gewoon meeverzekerd. Ze dragen voor de gemoedsrust een soort halsband met een zendertje. Wanneer ze over een bepaalde lijn op het erf komen gaat er een belletje en gaan ze nog verder krijgen ze een electrische schok. Dat hebben ze slechts een keer nodig gehad
De volgende dag zijn we blij dat we zo lekker geslapen hebben, want de reis is nog lang. Gisteren 300km en vandaag opnieuw 350. We besluiten om bij Cluny op zoek te gaan naar Taize'. Na een voortreffelijke lunch in Cluny gaan we op zoek. Het is heel anders dan ik dacht. het is geen oude abdij... nee eenmeer moskee-achtig groot gebouw en heel veel ruimte er omheen met tenten en eetgelegenheid... supereenvoudig. Het barst er van de jongelui. We maken een zangsessie mee in die moskee/kerk. Het heeft inderdaad een bijzondere sfeer. Dan gaan we verder binnendoor richting Montaron. Wanneer we in Luzy aankomen bedenken we dat Rob en Sosjana hier wonen. We bellen even of het gelegen komt en Rob komt ons heel enthousiast tegemoet. Het wordt heel bijzonder. Een huis, een voormalig schoolgebouw-annextrappenfabriek, staat te wachten op een grondige restauratie. We krijgen een uitgebreide rondleiding en zien wat er al gebeurd is. Er zijn al hele muren gemetseld, want er komen een paar gites in voor de verhuur. En Sosjana gaat hier straks verder met schilderen en tekenen en wil ook les gaan geven. We drinken samen wat en wensen dit enthousiaste stel beaucoup de courage om dit 5-jaren plan het hoofd te bieden. Handig als altijd heeft Rob de buitendouche en een buitenkeuken voor een habbekrats op de kop getikt om in de gites te kunnen gebruiken. Het uitzicht vanaf de bovenverdieping is geweldig. Het bos in de buurt mag hij gebruiken om hout te kappen. Het bijzondere vond ik ook dat ik Sosjana had verwacht in spijkerbroek met oude trui, maar ze zag er eigenlijk heel chique uit en zonder vlekje. Knap hoor! We hebben foto's gemaakt om thuis te laten zien. Nog even wachten dus, want foto's op de site komt nog! Hopelijk knapt Judith gauw op want we hoorden vandaag pas dat ze haar blindendarm kwijt is en ook al weer thuis is. Dag allemaal!
Bij vertrek uit ons hotelletje in de buurt van Grenoble
Veel jongelui uit veel landen in Taizé
Het huis met allure van Rob en Sosjana. Er moet alleen eerst nog heel wat werk verzet worden. Een vijfjarenplan is opgesteld, maar of ze daar genoeg aan hebben?
We gaan bijna gelijk op pad. Dick en Anda voor de Franse les en de boodschappen naar St Aygulf en wij na een perfect ontbijt op weg naar het noorden via de Gorges du Verdon. Zo missen we de tolwegen en we zien meer van Frankrijk. De Gorges zijn inderdaad indrukwekkend. Mooi hoor. We bezoeken een stadje Moustieres...eten wat...struinen wat rond en gaan weer verder. tegen de avond wordt Wim wat onrustig, want we komen hier nog geen Chambres d' hotes tegen. We stoppen hier en daar, maar veel hotels zijn dicht. Er hangt dan een rood-witte band voor de inrit. Wim begint al plannen te maken om in een keer door te rijden naar de Morvan. Nee natuurlijk doen we dat niet. In de buurt van Grenoble is even later genoeg plek te vinden om te overnachten. Wat zeg ik? Een fantastische plek. Na de lavendelvelden en wat later de appelboomgaarden zijn we nu in de Alpen aangekomen. Het doet ons weer denken aan onze vakanties in Oostenrijk en Zwitserland met klaas en Sanny. We slapen hier voortreffelijk.
Het eerste wat ik hier 's morgens doe is ..gelijk het terras op en een blik op de Middellandse Zee werpen. Dat is zó mooi! Dick staat even later naast me. "Hadde wie'j dat vrogger kunn'n denk'n toen wie'j in de buurte samen spöllen da'w hier nog es samen naor de Middellandse Zee zollen staon te kieken?" Dick net zo min als ik. In begin jaren vijftig was Duitsland al ver weg en in die tijd ook nog niet erg geliefd. Toen we later bij elkaar in de buurt in Hengelo kwamen te wonen, beiden getrouwd en in de kleine kinderen, gingen we samen naar Duitsland. Eerst Badenhard, toen de Harz, daarna het Schwarzwald en daarna kwam de grote reis naar Auvergne. Nog later kwam de vakantie in Ventimiglia. Toen had ik al wel door dat dit hun favoriete stek was ... daar aan de Middellandse Zee. Ook voor onze jongens bleek dit de topper onder onze vakanties. Het begint hier al wat rustiger te worden volgens Anda. We komen net van de markt in Les Issambres. Ach wat een heerlijkheden en leuke dingetjes. Anda haalt me over om net als zij een leuke tas te kopen. Ze dingt met een big smile nog lekker af. Wanneer we even later op een terrasje zitten komen Herma en Maarten, hun vrienden uit de Hengelotijd, er ook aan en schuiven even bij ons aan. Het leven hier is erg ontspannen. We nemen er maar van. Dick verzorgt hier meestal het eten en dat doet hij tot in de puntjes. Verwennerij! Morgen gaan we weer iets naar het noorden. Waarschijnlijk overnachten we eerst nog ergens bij Grenoble, want nu we hier toch zijn is het ook leuk om wat meer van de Provence te ontdekken.De Gorges du Verdon moeten erg mooi zijn. Dan komen we weer terug in de Morvan en pakken we de caravan weer op. En verder..... zien we het wel.
Dit is pas echt vakantie. Leven als god in Frankrijk zeggen ze wel eens. We hebben gisteren een lekkere strandwandeling gemaakt bij St Aygulf. We maakten een tussenstop bij een stel leuke restaurantjes en Anda snelde al gauw op de witte lounge set af. Het werd de Bleu et Blanc, de enige plek in Zd Frankrijk waar je broodje kroket kunt krijgen. Nee... niet voor mij... Dat kan thuis nog wel. Maar de cappuccino met slagroom en de lunch bij stralend weer en zeezicht had natuurlijk wel wat. We liepen de calorieen er wel weer af. "Wie gaat er mee zwemmen", riep Anda even later. Nou... Dick niet en Wim ook niet. Het water in het zwembad was ijskoud, maar Anda deed me de techniek voor hoe je er het beste aan kon wennen. Aan de kant in het water... inademen... en bij een uitademing hup naar beneden. Dat doe je dan twee keer en je bent er door. We deden een half uur later wel de lange broek en iets warms aan om weer op temperatuur te komen. Och... en wat worden er veel herinneringen opgehaald. Anda zag wat foto's van Robin en het was even of de tijd teruggedraaid was.... net Gerhard, hoewel ze in z'n gezicht ook wel trekken van Judith zag. Hier hangt een kleurig schilderij boven de bank dat door de hele familie Lettink geschilderd is. Zelfs Britt heeft er een paar strepen op gezet. Je ziet zeven figuren en verder heel veel Frankrijk natuurlijk. Het was een dagje schilderen bij een gerenommeerd kunstenaar ter gelegenheid van hun 40-jarig huwelijk. Wanneer het me lukt een foto erbij te zetten kunnen jullie meegenieten.
Het enige echte originele Lettink-schilderij.
Dick verzorgt het ontbijt. De afwas doen we samen.
Dit was de dag van het achterland. Dick reed ons met gezwinde spoed langs afgronden en ravijnen.We gingen nl. een zeer afgelegen klooster bezoeken: Het Karthuizer klooster van la Verne. Het waren met recht kluizenaars. Nu is het klooster helemaal gerestaureerd en hebben we gezien hoe er nu nog geleefd wordt. Echt de moeite waard. Dan staat het leuke en originele dorpje Collobrières op het programma. Het ziet er inderdaad nog middeleeuws uit. Het is hier de streek van de kastanjes. Iemand die kastanjes kweekt noemen ze hier een castaneiculteur. Natuurlijk nemen we een pot kastanjecrème mee. We eten een lekkere omelet mèt natuurlijk een fles rosé. Al met al was het een heel eind, maar we hebben dan ook een heel stuk van de Provence hier in het zuiden gezien. Anda vindt de stukken achterland met de wijngaarden geweldig, maar ik hou meer van de plaatsen waar we kuddes schapen zien lopen. Wims klachten met z'n armen waren eerst minder geworden, maar nu steekt het weer de kop op. Ik smeer hem twee keer per dag in met spierolie en dat doet Dick en Anda denken aan de verkopertjes van de Tiger Balm in Hong Kong. Het is in elk geval door het hele huis te ruiken. En straks.... gaan we aan de barbecue.... ook nooit weg toch
Een gedenkteken voor de drie omgekomen brandweerlieden bij de felle bosbranden in de zomer van 2003
Wat een mooi gebied. We rijden in het zuiden door de Morvan via Luzy richting Macon aan de autobaan die ons naar het zuiden zal brengen. We hadden tegen Dick en Anda gezegd dat we na drie uur op die autoroute wel bij hen zouden zijn. Nou.... dat viel tegen. Toen we in 2000 met Ben en Niesje deze kant op gingen leek het zeker niet zo'n lange weg. Maar dan ben je ook met z'n vieren en gesprekstof te over. Niesje ziet overal wat bijzonders in en le Col de Bouillon vertaalt ze dan ogenblikkelijk met de Soepberg. We zien onderweg een vervelend ongeluk met een omgekiepelde vrachtauto en bedekte brancard. Huuuu...! Gelukkig ging de reis wel voorspoedig en werden we aan het eind van de dag gastvrij onthaald in Le petit Village in Les Issambres. Het eerste wat je hier automatisch doet is doorlopen naar het terras om van het uitzicht te genieten.... La Méditerrannée..... zo blauw zo blauw. Prachtig is dat gezicht op de zee. We praten die avond weer helemaal bij. Het gaat gewoon verder alsof je elkaar gisteren nog sprak. We hebben ook zoveel gezamenlijke herinneringen dat je nooit uitgepraat raakt. Bij het ontbijt vanmorgen stelt Anda al wat plannetjes voor om te gaan doen. Ze leest net in de Telegraaf dat in Nederland de herfst zijn intocht doet en dat dat voorlopig zo blijft! Wij zitten nog even in blote jurk en korte broek......
Ons eerste reisdoel is bereikt. Na een geweldige rit door een prachtig natuurgebied de Morvan zijn we dan op de plek, een prachtig opgeknapte boerderij. Het enige wat je hier hoort zijn de brullen van een paar Charolais stieren van de buurman. Je hoort de stilte bijna. We zijn allerhartelijkst ontvangen, maar dat waren we al gewend bij deze zwager en schoonzus. Het weer is prachtig zonnig. 's nachts koelt het wel flink af, maar daar slaap je lekker op. Nu wordt er buiten gewerkt door drie mannen aan een oude aanhanger die van verlichting moet worden voorzien en van gerammel ontdaan. Peter is hier ook even en gaat zo met die aanhanger op pad naar z'n werk. We genieten hier en laten morgen de caravan hier staan en gaan op weg naar ons tweede reisdoel: Dick en Anda helemaal in het zuiden in Les Issambres. Vanmorgen heb ik hier rondgewandeld en wat foto's gemaakt van huis en omgeving.
Hallo allemaal, Dat was me het reisje wel. Via Swalmen waar we hebben overnacht op een boerencamping. De boerin was met een verrekijker in de weer want er stond een politie auto bij de buren. Ze verdacht ze ervan dat ze een hennepkwekerij hadden, omdat er altijd licht brandde. Daarna zakten we af naar Langres. Die tom tom, eigenlijk Garmin deed z'n best om me in de war te brengen. Hij koos telkens een andere weg dan ik als oorspronkelijk kaartlezer had gedacht. Hoe vaak ik dat herberekenen heb gehoord..... Ik werd er gestoord van " Zet dat kreng alsjeblieft uit", hoorde Wim regelmatig. Maar toen we in Luik per ongeluk een bord te laat zagen maakte dat " kreng" het weer goed om ons via een rondje binnenstad Luik weer op de goede weg te leiden. In Langres begon ons vakantiegevoel pas echt op volle toeren te draaien. Wat een prachtplek om te overnachten zo hoog.. met een prachtig uitzicht , nu perfect sanitair en eigenlijk dicht tegen de stad aan, zelfs nog binnen de stadsmuren. We stonden niet op de mooiste plek volgens de man aan de receptie, want een veldje hoger had nog mooier uitzicht. Nee..... wij stonden op het "Formule 1 veld", allemaal mensen die 's morgens weer als een haas er vandoor gaan.Het is ook een plek net halverwege het zuiden en veel mensen gebruiken deze leuke camping als tussenstop. [i][b]
Wel eens 12 kuub hout bij elkaar gezien? Moet je maar eens bij ons op het erf komen kijken.
Ik heb respect voor grijze haren, zegt Wim als hij galant een paar inderdaad grijze dames voor laat gaan bij de C1000. Ze kijken hem stomverbaasd aan. Dan antwoordt de ene gevat:En ik heb respect voor een grijze snor. Lachen..!
Je had ze moeten zien zitten die twee
. Opa Wim met Robin. Op hun gemak op de bank
de benen uitgestrekt voor zich op tafel, een kop thee onder handbereik. Beiden hebben een zakje chips om lekker te snoepen. Ze zien er uit of ze het verdiend hebben. Het werk zit er op! Er is voor de laatste keer dit jaar gemaaid en er is blad geruimd. Zullen we nu een dvd-tje gaan kijken, stelde Robin voor. En nu zitten we dan voor : De twee helden van de Kameleon deel 2. De logeerpartij zit er al weer bijna op. Vanmorgen heb ik met Robin en Tessa een rondje bos gedaan. Tessa hield niet op met stokken sjouwen en Robin met stokken gooien. Het bos is mooi in de herfst. We komen langs de open plek waar we een paar jaar geleden nog een ree gespot hebben. Het Oeverse Bos is een prachtig stukje natuur. De buurvrouw herinnert zich dat ze als kind er dwars doorheen fietste naar de winkel in Barger -Oosterveld. Nu kun je amper een paadje meer vinden. Je kunt merken dat we deze zomer minder rondjes gelopen hebben. Als we niet vaker gaan, groeit ons bos helemaal dicht. Overal liggen omgewaaide bomen. Robin ontdekt een heel stel bomen met geverfde stippen en cirkels er op. Moeten die gekapt worden? 
Kun je ook wel motoren schilderen, vroeg Mary Anne deze zomer toen we hen opzochten in hun stacaravan in Holten. Mijn broer wordt 50 en dat zou toch een leuk cadeau zijn. Ze rijden beiden motor, Henk en Mia. Maar dan moet de naam Shadow er ook bij. 
Hè
het was weer als vanouds op onze schilderochtend. Ik ben weer aan iets nieuws begonnen. De planken voor Mary Anne zijn af en zaterdag komen zij en Pieter ze ophalen. Hun eigen naambord hebben ze al op foto gezien en werd enthousiast goedgekeurd, maar de Shadows, de beide motoren voor haar broer nog niet. Spannend! 
Ooit zo'n ding voorbij zien komen? Over de zandweg bij Ben en Diny kwam buurman Jan langs met zijn soort vliegtuigje met vliegwiel.. een soort paraglider met motor. Hier kijk je tegen de achterkant met het vliegwiel aan. 
Het eerste wat we zien wanneer we bij Ben en Diny aankomen is Josca die kringetjes loopt om Vera het grote paard. Ze komt meteen als ik haar roep, maar keert ogenblikkelijk weer terug naar haar "werk". Ze is tevreden als ze wat doen mag... bordercollie hè!
Na de grote koekoeksklok in St Goar moeten jullie rechtsaf naar boven richting Badenhard, was de aanwijzing 36 jaar geleden toen we met Henk en Anneke voor het eerst het huisje van de fam. Laborenz opzochten. De klok is er nog
Vanmiddag zijn we met Piet en Marijke dwars door de Morvan gereden. Het is hier hoger en steiler dan in Montaron.
Het eerste wat ik hier 's morgens doe is ..gelijk het terras op en een blik op de Middellandse Zee werpen. Dat is zó mooi! Dick staat even later naast me. "Hadde wie'j dat vrogger kunn'n denk'n toen wie'j in de buurte samen spöllen da'w hier nog es samen naor de Middellandse Zee zollen staon te kieken?" Dick net zo min als ik. In begin jaren vijftig was Duitsland al ver weg en in die tijd ook nog niet erg geliefd.
Dit is pas echt vakantie. Leven als god in Frankrijk zeggen ze wel eens. We hebben gisteren een lekkere strandwandeling gemaakt bij St Aygulf. We maakten een tussenstop bij een stel leuke restaurantjes en Anda snelde al gauw op de witte lounge set af. Het werd de Bleu et Blanc, de enige plek in Zd Frankrijk waar je broodje kroket kunt krijgen. Nee... niet voor mij... Dat kan thuis nog wel. Maar de cappuccino met slagroom en de lunch bij stralend weer en zeezicht had natuurlijk wel wat.
Dit was de dag van het achterland. Dick reed ons met gezwinde spoed langs afgronden en ravijnen.We gingen nl. een zeer afgelegen klooster bezoeken: Het Karthuizer klooster van la Verne. Het waren met recht kluizenaars. Nu is het klooster helemaal gerestaureerd en hebben we gezien hoe er nu nog geleefd wordt. Echt de moeite waard.
Wat een mooi gebied. We rijden in het zuiden door de Morvan via Luzy richting Macon aan de autobaan die ons naar het zuiden zal brengen. We hadden tegen Dick en Anda gezegd dat we na drie uur op die autoroute wel bij hen zouden zijn. Nou.... dat viel tegen. Toen we in 2000 met Ben en Niesje deze kant op gingen leek het zeker niet zo'n lange weg. Maar dan ben je ook met z'n vieren en gesprekstof te over. Niesje ziet overal wat bijzonders in en le Col de Bouillon vertaalt ze dan ogenblikkelijk met de Soepberg. 
Hallo allemaal,
