Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
20-10-2008
Juf... die vlinder heeft mijn pyama aan!
De tranen rollen Wim over z'n wangen... nee niet van verdriet. Hij grinnikt er bij en moet telkens even z'n boekje wegleggen om bij te komen. In die Switch van een paar dagen geleden vond ik het boekje terug dat ik 40 jaar terug al eens gekocht had, maar dat nu versleten en weg is: Juf... daar zit een weduwe in de boom. Er is ook een tweede van dezelfde meester Hoving die de kinderuitspraken opschreef en er later een boekje van maakte: Juf... die vlinder heeft mijn pyama aan. Wanneer Wim weer een leuke tegen komt leest hij hem al hikkend of snurkend van het lachen voor.
Je moet Jan op se ribbekas slaan. Hij maak mij rein kapot van de senuwe. Je moet hem straffe. Je moet hem ransele. Se moeder vrouw Poot.
Jantje had van sinterklaas een geweertje gekregen en daar is hij nu elke dag druk mee in de weer. "Schei toch uit Jantje", zegt z'n moeder. "Ik heb zo'n hekel aan dat geschiet". Maar mam, ik schiet alleen in de lucht", zegt Jantje vergoelijkend. "Ja", voegt de zesjarige Wim er ongevraagd aan toe,"en dan Onze-Lieve-Heer in zijn gat schieten."
Geert komt huilend de keuken binnen. "Wat scheelt eraan?", vraagt moeder. "Papa heeft zich op de duim geslagen". "Daar hoef jij toch niet om te huilen?" "Nee, ik heb eerst ook gelachen."
Mijn vader is boer. Hij ruikt net als een koe en als ik in huis koe ruik, weet ik dat papa weer thuis is en dan ben ik blij.
Het bekende Oudejaarslied wordt door Nico gewijzigd in: Uren dagen maanden jaren Vliegen als een schaap door 't veen.
Ik vint juf lief. Mijn moeder vint juf ook lief, maar mijn vader vint juf heel lief!
Juf vertelt in de biologieles dat vogels vaak in paartjes leven. "Sommigen leven liever alleen", vertelt ze, "maar heel veel vogels zie je altijd samen in de bomen of op de telefoondraden. Er zijn natuurlijk ook vogels waarvan het mannetje of het vrouwtje door de kat is opgegeten." Tijdens de rekenles roept Tonny opeens:" Juf, kijk eens naar buiten. Daar zit een weduwe in de boom."
Je snapt niet hoe het kan! Weer een mooi Italiaans overhemd gescoord voor Wim. Goede maat, frisse kleuren, nooit gedragen.. en dat voor 6. Vast van iemand geweest die zei:"Hoe kun je nu zo'n streepjeshemd voor me kopen... ik hou helemaal niet van streepjes"! Wim staat ie in elk geval erg mooi. Ik moest gewoon even naar Switch, de Kringloopwinkel in Lochem. Soms heb je helemaal geluk wanneer jouw uitverkoren artikel de kleur van de dag heeft. Dan krijg je het voor half geld. Twee jaar geleden waren we in de zomer bij Fred en Gera in Canada. Jannie, de moeder van Fred, was ook in haar huisje naast de Liquorstore in Spruce View. Jannie is ook gecharmeerd van Kringloopwinkels en op een middag ging ze met ons mee shoppen. Zij wist de weg. In Innisfail begonnen we bij The Salvation Army. Ik zag daar niets bijzonders, maar Jannie pikte daar ook al een mooi overhemd met korte mouw voor Wim er uit. "Is het een Tommy Hillfinger", vroeg ze telkens wanneer we iets tegen dachten te komen. Ze kent alle interessante merken. Daarna gingen we gewoon verder in een enorme 2e hands shop in Red Deer. Wim draagt nog steeds de sportieve wintersweater die we daar vonden. "Ooo kind... beeldschoon.. die moet je nemen", was haar reactie. Tot slot gingen we in een leuk restaurantje samen eten. We hebben wat afgelachen met Jannie. Wanneer we elkaar weer eens zien wordt steeds die gezellige shopmiddag herdacht.
Ooit zo'n ding voorbij zien komen? Over de zandweg bij Ben en Diny kwam buurman Jan langs met zijn soort vliegtuigje met vliegwiel.. een soort paraglider met motor. Hier kijk je tegen de achterkant met het vliegwiel aan. Hij had hem vlakbij even uitgeprobeerd en was al 30 m hoog geweest. Ben had hem al zien vliegen boven de bomen! Dat moesten we wel even van dichtbij bewonderen. Eerst moet je nog een behoorlijk examen afleggen voor je er de lucht mee in mag. Bovendien moet het apparaat compleet goedgekeurd zijn. Och... dit was even oefenen geweest. Nu gaat hij op zoek naar geschikte weilanden voor verdere training.
2 Nog even een blik op de voorkant waar de zitting is. Jan vertelt er met enthousiasme over. Hij heeft altijd al willen vliegen."En als ik het nu niet doe .. komt er niet meer van", zo zegthij. Hij lijkt wat dat betreft op neef Joop die samen met neef Anton in Harfsen een vliegtuig gebouwd heeft. Opa Eggink was ook zo'n technische man, die bij de boerderij al in de dertiger jaren een werkplaats had waar je u tegen zegt. Ooit heeft hij een soort perpetuum mobile gemaakt-- de eeuwige beweger--, maar tot zijn groot verdriet bleef dat ding op een gegeven moment toch stil staan. Opa had ook in de tijd dat de radio in opkomst was tegelijkertijd z'n eerste radio zelf gebouwd. Ik vind het nog steeds jammer dat we hem niet wat vaker mee konden maken. Tante Dika en tante Jo van "Top" woonden vlakbij hen in Barchem en die neven en nichtjes woonden dus lekker dichtbij en kwamen er denk ik dagelijks over de vloer. Wij woonden toch een km of 10 verder en in een tijd zonder auto doe je dat niet zo vaak. Meestal was er dan wat te vieren en zag je gelijk alle neven en nichtjes bij zo'n gelegenheid weer eens. Toen ik op een gegeven moment halverwege op het Medler bij de Cooperatie op kantoor vakantiewerk deed ging ik tussen de middag bij opa en ome Jan en tante Jantje een boterham mee eten. Opoe was toen al overleden. Opa zat er verder vaak op zo'n canapeetje naast de kachel en voerde daar heel wat diepzinnige gesprekken. Hij was een bijzonder mens en wanneer ik de familie bekijk is er toch het één en ander van die technische èn spirituele kant doorgegeven.
Het eerste wat we zien wanneer we bij Ben en Diny aankomen is Josca die kringetjes loopt om Vera het grote paard. Ze komt meteen als ik haar roep, maar keert ogenblikkelijk weer terug naar haar "werk". Ze is tevreden als ze wat doen mag... bordercollie hè! Buiten is ze het meest op haar gemak. Als Ben gewoon op de stoel buiten zit ligt ze aan zijn voeten. En is ze één keer binnen dan is ze het liefst in de bijkeuken in de mand. En dat terwijl Jippe overdag vaak binnen is omdat hij niet erg van sommige voorbijgangers houdt en er al in wat broeken gehapt is. En dat voor zo'n teckel. Maar 's avonds is Jippe aan de beurt. Die mag lekker bij de baas op de bank of ligt op z'n warme plekje achter de kachel. Tja... verschil moet er zijn. We waren vanmiddag eerst op zoek naar een nieuwe caravanhoes. We gingen daarvoor naar Obelink in Winterswijk. Die hebben alles op kampeergebied... zeggen ze! Daar hadden ze inderdaad een nieuw soort hoes, precies geschikt voor buiten en UV bestendig. Maar... laat nu net onze maat hoes uitverkocht zijn. Ze zijn al wel weer in bestelling. Hebben we nu even niks aan. Ben en Diny willen hem eventueel voor ons ophalen. Dat scheelt al weer!
Na de grote koekoeksklok in St Goar moeten jullie rechtsaf naar boven richting Badenhard, was de aanwijzing 36 jaar geleden toen we met Henk en Anneke voor het eerst het huisje van de fam. Laborenz opzochten. De klok is er nog
In Duitsland, zoals wij zagen in Badenhard en omgeving, wordt bij veel nieuw-, maar ook bij verbouw gebruik gemaakt van zonnecollectoren. Is hier soms meer subsidie voor of zou de zon hier vaker schijnen?
Tijdens ons laatste tochtje naar Badenhard en de weg over Urbar hoog boven de Rijn was het stralend weer. Toen we gisteren naar Nederland reden was het afscheid minder erg, want het regende echt zon regen waar je normaal triestig van wordt. De reis ging voorspoedig en zo gauw we in Nederland waren scheen de zon weer volop. Joke stelde meteen voor om mee te gaan zwemmen die avond. Zo belandde ik samen met haar en vriendin Alie in zwembad de Beemd. Joke schoot als een snoek door het water, want haar streven is 40 baantjes. Alie heeft haar lat iets lager liggen: 30 baantjes. Ik heb geen lat, maar hou het op een half uur aan één stuk zwemmen. Toch lekker! Het water was wel warmer dan het buitenbad van Le Petit Village! Dat deed me even denken aan het schoolzwemmen vroeger dat al doorging bij 16 graden. Maar ook dat was lekker. Alie heeft met haar man een boerderij en hebben pensionpaarden. En die ook als halteplaats wordt gebruikt voor groepen ruiters en koetsen. Hotel Bakker maakt hier veel gebruik van. Die verzorgt een rondrit per koets met een hapje en een drankje bij hen op het erf en na die tijd gaat het al klootschietend weer terug naar het hotel. Ja de tijd staat niet stil. Het is voorbij om als afsluiting van iets samen een borreltje te drinken ergens binnen. Er moet steeds weer wat nieuws bedacht worden. Zondag krijgen ze voor het eerst 130 mensen. Die moeten daar een poosje beziggehouden worden misschien boogschieten dit keer. Ze hoopt op mooi weer.
Op het terras in St Aygulf. Een aardige Franse mevrouw bood aan de foto te maken. Zo erg is het dus nog niet met de Fransen gesteld.
Erg vriendelijk bunt ze ok niet . die Duitsers! Wim komt net terug van het toiletgebouw. Iej mot ze al net tegen t lief lopen veurdat ze wat zegt. Bij Dick en Anda las ik hetzelfde over de Fransen. Een Nederlander die Frankrijk en de Fransen goed kent meldde dat ook. Hij zei zelfs dat Annemarie Jorritsma, je weet wel, had gezegd dat Frankrijk het mooiste land is dat ze kent . Er moesten alleen geen Fransen wonen. Bijna had ze er problemen mee gekregen. Het bleek dat ooit De Gaulle hetzelfde had beweerd. Vandaag gaan we inpakken. Maar we hebben de Franse slag nog wel te pakken. Alles op zn tijd: kalm aan. Even later is Wim de losse bagage in de kofferbak van de auto aan het ordenen. Ineens houdt hij iets in de hoogte. Wat is dit hier, roept hij en houdt een plastic zak in de lucht. Terwijl hij enige orde in de boel aanbrengt komt hij wel het één en ander tegen. De laatste dag in het verre zuiden zijn we 's morgens naar de markt geweest en s middags naar St Maxime om nog even wat te shoppen. Anda en ik dus. Dick en Wim waren er bij en keken toe. Soms werd het hun te veel en wachtten ze samen op een muurtje. Op die markt in St Aygulf waren leuke tàssen!! Anda had ook al eens een knal oranje tas op de kop getikt en nu zien we ze in alle soorten en maten.. Oh, zegt ze,Herma heeft er deze maand al vier gekocht. Allemaal koopjes natuurlijk. Herma en Maarten, oude vrienden van hen uit Hengelo, zitten hier de hele maand september op een camping in de buurt. We vinden dezelfde soort tas leuk en Anda begint, zoals het hoort, af te dingen. Wanneer ze ook nog een brede glimlach laat zien krijgen we de tassen voor samen 35. Maar wat Wim daar in die zak omhoog houdt is niet mìjn tas, maar Andas pronkstuk. Hij ontdekt wat later nog zon plastic tasje met inkopen die ze mee naar huis wil nemen. Ik weet niet of je ze al gemist hebt Anda? Die tas is straks nog eerder in Apeldoorn dan jullie!...
Na het marktbezoek ( van de tas... ) nog even op een terras in de Mediterrane zon
Ons eerste rondje langs onze plekjes zit er weer op. Nee nog niet naar Badenhard. Het weer is even niet geweldig en we maken het rondje St GoarEmmelshausenOberweselSt Goar. Toen we voor het eerst hier kwamen in 1972 was de Links- Rheinische Autobahn er nog niet die vlak langs Pfalzfeld loopt. Later bespaarde ons dat heel wat tijd op onze rit hierheen. Nu zijn er ook van die enorme windmolens bij gekomen.
In Nederland wordt er wel geklaagd dat de kinderen niet meer fatsoenlijk leren rekenen? Nou hier kunnen ze er ook wat van. Toen we gisteren net na zes uur weer terug kwamen op de camping waren bij de receptie de broodjes en gebak voor half geld te koop. Ik zie daar een paar stukken heerlijke Bienenstich liggen en ik vraag het meisje hoeveel één zon stuk nu kost. Dat werd moeilijk .1,70.. eeehhhhhh. Ik zie haar rekenen en net als ik 85 cent wil zeggen zegt ze slim:Twee voor 1,70!
5-10-08Langres ligt hoog en het is hier al behoorlijk koud. De trui en sokken zijn al te voorschijn gehaald. Toen we hier drie jaar geleden in dezelfde tijd waren vroor het zelfs s nachts. Het weer was even wat minder, maar nu is het helder, droog met af en toe wat zon. Vandaag zijn we doorgereden naar ons lievelingsplekje .. St Goar am Rhein, 430 km. Onze Swift is eigenlijk 2cm te lang voor de goedkopere prijsklasse, aber wir werden ein Auge zudrucken ja! En je snapt em al. Je kunt hier internetten. Nou ja . Binnen 100 m. van de receptie dan. Nu zit ik dus in de auto de g mail te checken en de site bij te werken! Morgen is het tijd om St Goar eens in te gaan en de weg bovenlangs naar Oberwesel te nemen. Dag!
De altijd boeiende Rijn. De camping ligt vlak aan de Rijn en de hele dag... en nacht komen de schepen voorbij.
Vanaf de weg boven langs via Urbar heb je telkens een fantastisch uitzicht op het Rijndal
4-10-08 Het lijkt wel of hier de tijd heeft stil gestaan. Vandaag gaan we verder met onze ontdekkingstocht en maken een wandeling over de oude stadsmuren. We zien een modern kunstwerk van roestvrij staal op één van de oude hoektorens en warempel een eind verder een soort lift die je vanaf de muur naar een lager gelegen parkeerplaats brengt. Natuurlijk moeten we die ook uitproberen. Dan bezoeken we het Musée de Langres. Hier ontdekken we veel over het verleden van de oude stad en omgeving, vanaf de Steentijd tot heden. Het is zon beetje het Museum voor Oudheden in Leiden en Het Drents Museum in Assen samen, maar dan over deze streek. Het is wel raar om zon modern uitziend gebouw te zien midden in zon Middeleeuwse entourage. Net als gisteren in die koude donkere kerk zijn we ook hier de enige bezoekers. Eén van de suppoosten volgt ons op gepaste afstand. Een man op straat draait zich om en kijkt een wel erg sportief figuur na en schiet gelijk met Wim in de lach. Maar we zien ook een oud Frans dametje met een strohoed vol met bloemetjes. Een internet café heb ik nog niet ontdekt. Misschien morgen in St Goar. De voorraad boeken begint al te slinken. Wim heeft net een Ludlum uit en werpt zich nu op een misdaadroman van Tess Gerritsen. Ik heb net Ruimte voor Vrouwen gelezen van Marilyn French. Wel een beetje erg feministisch, maar ze heeft het ook in de jaren 70 geschreven.
6-10-08Zonet hebben we opnieuw een opfristocht gemaakt door de omgeving. We hebben nog nooit eerder zulke felle herfstkleuren gezien. Ik denk dat we net iets eerder waren dan anders. Nu zijn de wijnboeren nog bezig met de druivenoogst. De grote koekoeksklok hangt nog in het centrum van St Goar en de weg bovenlangs via Urbar waarbij je het Rijndal zo mooi kunt zien is adembenemend mooi! In Badenhard is alles stil. Het huisje is er nog steeds. Het zeil dat over de buitentrap moet als je weg gaat is wel erg groen uitgeslagen. Waarschijnlijk wordt er niet zo vaak meer gebruik van gemaakt. We lopen er altijd even over het kerkhofje. Ons buurvrouwtje daar Frau Stoellger ligt er begraven. Ze leerde me om St Jansolie te maken. Ze was steeds kruiden aan het verzamelen en met zn allen zijn we bij haar op de koffie geweest. Koffie drinken is in Duitsland net zoiets als de thee in Engeland. Uitgebreid dus. Ze was indertijd ook al 94. Ze kwam oorspronkelijk uit het Roergebied, maar na de pensionering van haar man hebben ze het huisje naast dat van Laborenz gebouwd. We gaan nog lekker even lezen terwijl we de voorbijtrekkende boten goed in de gaten houden. Straks gaan we ons afscheidsmaal gebruiken in het restaurant naast de camping. Dat is ons de vorige keer erg goed bevallen. En dan ? Morgen? Gaan we afkicken op Camping De Boomgaard!
Vanaf de weg bebeden bij Birkheim kijk je zo op het huisje.
Het huisje waar we zoveel jaren met de kinderen onze vakanties doorbrachten. Mooi in alle seizoenen!
Vanaf de weg boven bij het kerkhof van Badenhard heb je dit uitzicht. De lichtgrijze plek linksonder is het dak van ons favoriete huisje.
3-10-08 We hebben het goed gehad bij de Franse tak van onze familie. We zijn verwend. Televisie heb ik al twee weken niet gezien. Wim dook af en toe met Piet voor de voetbal in de speciale tv kamer, tevens computer en logeerkamer. Marijke en ik bleven dan meestal bij de warme houtkachel in de woonkamer. Van het verveloos zootje, zoals deze behuizing vijf jaar geleden gekscherend door een vriend genoemd werdik noem geen namenis het omgetoverd tot een in originele staat gerestaureerde comfortabele Franse woonboerderij met atelier en bijgebouwen. Er woonden vroeger op deze plek wel zeven families. Op de heenweg was onze thermoskoffiekan gesneuveld, maar net voor we bij Beaune de Morvan indoken ontdekten we een groot winkelcentrum, een Carrefour. Echt waar zó groot, Angelslo is er niks bij. Daar voorzien we ons van een nieuwe thermoskan. Op de terugweg via Luzy en Autun slaan we hier aan de rand van Beaune gelijk in voor de komende dagen en nemen afscheid van Bourgogne. Nu zitten we in de Haute Marne in de 2000 jaar oude stad Langres op de Navarre Camping Municipal waar we op de heenweg ook overnacht hebben. We staan dit keer niet op het Formule 1veld, maar op het veld met het mooiste uitzicht. Ook nu staan er al een heel stel bruinverbrande Nederlanders op hun tussenstop naar huis. We boeken meteen maar voor twee nachten, want we gaan Langres nu echt verkennen. We hebben in onze vakanties al heel wat kerken en kerkjes bekeken en de sfeer op ons in laten werken, maar de grote oude vreselijk hoge en koude donkere kathedraal met al zn relekwieen kan ons niet bekoren. Toch zit er een heel goede akoustiek in. We zijn de enige bezoekers .Wim fluit het Dona Nobis Paciem Paciem en dat klinkt toch wel erg mooi!
Vanmiddag zijn we met Piet en Marijke dwars door de Morvan gereden. Het is hier hoger en steiler dan in Montaron. Het oude openluchttheater en een oud kerkje in Uchon ademden de sfeer van lang geleden. In dit gebied vind je ontzettend grote stenen. We komen op een uitzichtspunt waarbij we tot aan Clermont Ferrand kunnen kijken. Prachtig! We besluiten de middag in een echte Auberge met koffie en een flink stuk versierd bosbessengebak, terwijl een jongetje van een jaar of 8 z'n huiswerk naast ons zit te leren.
Het hoogste punt .. de Belvedère du Carnaval du Duchon, waar aangegeven wordt wat je ziet rondom.
Ik wist wel dat Anda niet gek op honden is en dat ze liever niet wandelt wanneer ze een hond denkt tegen te komen tijdens die wandeling. Maar dat Dick ook honden op afstand houdt....? Zij hadden vroeger toch Bullie! Bullie was een soort kleine boxer die volgens mijn herinnering zeer geliefd was. Maar tijdens onze lunch in de Blanc et Blue kwam er een schattige hond met lang haar tegen Dick z'n knie staan. " Weg hond" was de reactie begeleid door een venijnig handgebaar. Ik moest er om lachen. Ik mis juist de honden in de vakantie en kijk alle retrievers, Jack Russells, teckels, snautzers en vooral bordercollies na. Wanneer we later een hond zagen wees Dick al: chien mechant! Bij Piet en Marijke kwam de Franse W.A. verzekering ter sprake. Het bleek dat een chien mechant hier niet meeverzekerd is. gekukkig wordt er hier alleen bijtgrage honden mee bedoeld zoals Bull terriers. Nee Castor en Fleur zijn hier gewoon meeverzekerd. Ze dragen voor de gemoedsrust een soort halsband met een zendertje. Wanneer ze over een bepaalde lijn op het erf komen gaat er een belletje en gaan ze nog verder krijgen ze een electrische schok. Dat hebben ze slechts een keer nodig gehad
De volgende dag zijn we blij dat we zo lekker geslapen hebben, want de reis is nog lang. Gisteren 300km en vandaag opnieuw 350. We besluiten om bij Cluny op zoek te gaan naar Taize'. Na een voortreffelijke lunch in Cluny gaan we op zoek. Het is heel anders dan ik dacht. het is geen oude abdij... nee eenmeer moskee-achtig groot gebouw en heel veel ruimte er omheen met tenten en eetgelegenheid... supereenvoudig. Het barst er van de jongelui. We maken een zangsessie mee in die moskee/kerk. Het heeft inderdaad een bijzondere sfeer. Dan gaan we verder binnendoor richting Montaron. Wanneer we in Luzy aankomen bedenken we dat Rob en Sosjana hier wonen. We bellen even of het gelegen komt en Rob komt ons heel enthousiast tegemoet. Het wordt heel bijzonder. Een huis, een voormalig schoolgebouw-annextrappenfabriek, staat te wachten op een grondige restauratie. We krijgen een uitgebreide rondleiding en zien wat er al gebeurd is. Er zijn al hele muren gemetseld, want er komen een paar gites in voor de verhuur. En Sosjana gaat hier straks verder met schilderen en tekenen en wil ook les gaan geven. We drinken samen wat en wensen dit enthousiaste stel beaucoup de courage om dit 5-jaren plan het hoofd te bieden. Handig als altijd heeft Rob de buitendouche en een buitenkeuken voor een habbekrats op de kop getikt om in de gites te kunnen gebruiken. Het uitzicht vanaf de bovenverdieping is geweldig. Het bos in de buurt mag hij gebruiken om hout te kappen. Het bijzondere vond ik ook dat ik Sosjana had verwacht in spijkerbroek met oude trui, maar ze zag er eigenlijk heel chique uit en zonder vlekje. Knap hoor! We hebben foto's gemaakt om thuis te laten zien. Nog even wachten dus, want foto's op de site komt nog! Hopelijk knapt Judith gauw op want we hoorden vandaag pas dat ze haar blindendarm kwijt is en ook al weer thuis is. Dag allemaal!
Bij vertrek uit ons hotelletje in de buurt van Grenoble
Veel jongelui uit veel landen in Taizé
Het huis met allure van Rob en Sosjana. Er moet alleen eerst nog heel wat werk verzet worden. Een vijfjarenplan is opgesteld, maar of ze daar genoeg aan hebben?
We gaan bijna gelijk op pad. Dick en Anda voor de Franse les en de boodschappen naar St Aygulf en wij na een perfect ontbijt op weg naar het noorden via de Gorges du Verdon. Zo missen we de tolwegen en we zien meer van Frankrijk. De Gorges zijn inderdaad indrukwekkend. Mooi hoor. We bezoeken een stadje Moustieres...eten wat...struinen wat rond en gaan weer verder. tegen de avond wordt Wim wat onrustig, want we komen hier nog geen Chambres d' hotes tegen. We stoppen hier en daar, maar veel hotels zijn dicht. Er hangt dan een rood-witte band voor de inrit. Wim begint al plannen te maken om in een keer door te rijden naar de Morvan. Nee natuurlijk doen we dat niet. In de buurt van Grenoble is even later genoeg plek te vinden om te overnachten. Wat zeg ik? Een fantastische plek. Na de lavendelvelden en wat later de appelboomgaarden zijn we nu in de Alpen aangekomen. Het doet ons weer denken aan onze vakanties in Oostenrijk en Zwitserland met klaas en Sanny. We slapen hier voortreffelijk.
Het eerste wat ik hier 's morgens doe is ..gelijk het terras op en een blik op de Middellandse Zee werpen. Dat is zó mooi! Dick staat even later naast me. "Hadde wie'j dat vrogger kunn'n denk'n toen wie'j in de buurte samen spöllen da'w hier nog es samen naor de Middellandse Zee zollen staon te kieken?" Dick net zo min als ik. In begin jaren vijftig was Duitsland al ver weg en in die tijd ook nog niet erg geliefd. Toen we later bij elkaar in de buurt in Hengelo kwamen te wonen, beiden getrouwd en in de kleine kinderen, gingen we samen naar Duitsland. Eerst Badenhard, toen de Harz, daarna het Schwarzwald en daarna kwam de grote reis naar Auvergne. Nog later kwam de vakantie in Ventimiglia. Toen had ik al wel door dat dit hun favoriete stek was ... daar aan de Middellandse Zee. Ook voor onze jongens bleek dit de topper onder onze vakanties. Het begint hier al wat rustiger te worden volgens Anda. We komen net van de markt in Les Issambres. Ach wat een heerlijkheden en leuke dingetjes. Anda haalt me over om net als zij een leuke tas te kopen. Ze dingt met een big smile nog lekker af. Wanneer we even later op een terrasje zitten komen Herma en Maarten, hun vrienden uit de Hengelotijd, er ook aan en schuiven even bij ons aan. Het leven hier is erg ontspannen. We nemen er maar van. Dick verzorgt hier meestal het eten en dat doet hij tot in de puntjes. Verwennerij! Morgen gaan we weer iets naar het noorden. Waarschijnlijk overnachten we eerst nog ergens bij Grenoble, want nu we hier toch zijn is het ook leuk om wat meer van de Provence te ontdekken.De Gorges du Verdon moeten erg mooi zijn. Dan komen we weer terug in de Morvan en pakken we de caravan weer op. En verder..... zien we het wel.
Dit is pas echt vakantie. Leven als god in Frankrijk zeggen ze wel eens. We hebben gisteren een lekkere strandwandeling gemaakt bij St Aygulf. We maakten een tussenstop bij een stel leuke restaurantjes en Anda snelde al gauw op de witte lounge set af. Het werd de Bleu et Blanc, de enige plek in Zd Frankrijk waar je broodje kroket kunt krijgen. Nee... niet voor mij... Dat kan thuis nog wel. Maar de cappuccino met slagroom en de lunch bij stralend weer en zeezicht had natuurlijk wel wat. We liepen de calorieen er wel weer af. "Wie gaat er mee zwemmen", riep Anda even later. Nou... Dick niet en Wim ook niet. Het water in het zwembad was ijskoud, maar Anda deed me de techniek voor hoe je er het beste aan kon wennen. Aan de kant in het water... inademen... en bij een uitademing hup naar beneden. Dat doe je dan twee keer en je bent er door. We deden een half uur later wel de lange broek en iets warms aan om weer op temperatuur te komen. Och... en wat worden er veel herinneringen opgehaald. Anda zag wat foto's van Robin en het was even of de tijd teruggedraaid was.... net Gerhard, hoewel ze in z'n gezicht ook wel trekken van Judith zag. Hier hangt een kleurig schilderij boven de bank dat door de hele familie Lettink geschilderd is. Zelfs Britt heeft er een paar strepen op gezet. Je ziet zeven figuren en verder heel veel Frankrijk natuurlijk. Het was een dagje schilderen bij een gerenommeerd kunstenaar ter gelegenheid van hun 40-jarig huwelijk. Wanneer het me lukt een foto erbij te zetten kunnen jullie meegenieten.
Het enige echte originele Lettink-schilderij.
Dick verzorgt het ontbijt. De afwas doen we samen.
Dit was de dag van het achterland. Dick reed ons met gezwinde spoed langs afgronden en ravijnen.We gingen nl. een zeer afgelegen klooster bezoeken: Het Karthuizer klooster van la Verne. Het waren met recht kluizenaars. Nu is het klooster helemaal gerestaureerd en hebben we gezien hoe er nu nog geleefd wordt. Echt de moeite waard. Dan staat het leuke en originele dorpje Collobrières op het programma. Het ziet er inderdaad nog middeleeuws uit. Het is hier de streek van de kastanjes. Iemand die kastanjes kweekt noemen ze hier een castaneiculteur. Natuurlijk nemen we een pot kastanjecrème mee. We eten een lekkere omelet mèt natuurlijk een fles rosé. Al met al was het een heel eind, maar we hebben dan ook een heel stuk van de Provence hier in het zuiden gezien. Anda vindt de stukken achterland met de wijngaarden geweldig, maar ik hou meer van de plaatsen waar we kuddes schapen zien lopen. Wims klachten met z'n armen waren eerst minder geworden, maar nu steekt het weer de kop op. Ik smeer hem twee keer per dag in met spierolie en dat doet Dick en Anda denken aan de verkopertjes van de Tiger Balm in Hong Kong. Het is in elk geval door het hele huis te ruiken. En straks.... gaan we aan de barbecue.... ook nooit weg toch
Een gedenkteken voor de drie omgekomen brandweerlieden bij de felle bosbranden in de zomer van 2003
Wat een mooi gebied. We rijden in het zuiden door de Morvan via Luzy richting Macon aan de autobaan die ons naar het zuiden zal brengen. We hadden tegen Dick en Anda gezegd dat we na drie uur op die autoroute wel bij hen zouden zijn. Nou.... dat viel tegen. Toen we in 2000 met Ben en Niesje deze kant op gingen leek het zeker niet zo'n lange weg. Maar dan ben je ook met z'n vieren en gesprekstof te over. Niesje ziet overal wat bijzonders in en le Col de Bouillon vertaalt ze dan ogenblikkelijk met de Soepberg. We zien onderweg een vervelend ongeluk met een omgekiepelde vrachtauto en bedekte brancard. Huuuu...! Gelukkig ging de reis wel voorspoedig en werden we aan het eind van de dag gastvrij onthaald in Le petit Village in Les Issambres. Het eerste wat je hier automatisch doet is doorlopen naar het terras om van het uitzicht te genieten.... La Méditerrannée..... zo blauw zo blauw. Prachtig is dat gezicht op de zee. We praten die avond weer helemaal bij. Het gaat gewoon verder alsof je elkaar gisteren nog sprak. We hebben ook zoveel gezamenlijke herinneringen dat je nooit uitgepraat raakt. Bij het ontbijt vanmorgen stelt Anda al wat plannetjes voor om te gaan doen. Ze leest net in de Telegraaf dat in Nederland de herfst zijn intocht doet en dat dat voorlopig zo blijft! Wij zitten nog even in blote jurk en korte broek......
Ooit zo'n ding voorbij zien komen? Over de zandweg bij Ben en Diny kwam buurman Jan langs met zijn soort vliegtuigje met vliegwiel.. een soort paraglider met motor. Hier kijk je tegen de achterkant met het vliegwiel aan. 
Het eerste wat we zien wanneer we bij Ben en Diny aankomen is Josca die kringetjes loopt om Vera het grote paard. Ze komt meteen als ik haar roep, maar keert ogenblikkelijk weer terug naar haar "werk". Ze is tevreden als ze wat doen mag... bordercollie hè!
Na de grote koekoeksklok in St Goar moeten jullie rechtsaf naar boven richting Badenhard, was de aanwijzing 36 jaar geleden toen we met Henk en Anneke voor het eerst het huisje van de fam. Laborenz opzochten. De klok is er nog
Vanmiddag zijn we met Piet en Marijke dwars door de Morvan gereden. Het is hier hoger en steiler dan in Montaron.
Het eerste wat ik hier 's morgens doe is ..gelijk het terras op en een blik op de Middellandse Zee werpen. Dat is zó mooi! Dick staat even later naast me. "Hadde wie'j dat vrogger kunn'n denk'n toen wie'j in de buurte samen spöllen da'w hier nog es samen naor de Middellandse Zee zollen staon te kieken?" Dick net zo min als ik. In begin jaren vijftig was Duitsland al ver weg en in die tijd ook nog niet erg geliefd.
Dit is pas echt vakantie. Leven als god in Frankrijk zeggen ze wel eens. We hebben gisteren een lekkere strandwandeling gemaakt bij St Aygulf. We maakten een tussenstop bij een stel leuke restaurantjes en Anda snelde al gauw op de witte lounge set af. Het werd de Bleu et Blanc, de enige plek in Zd Frankrijk waar je broodje kroket kunt krijgen. Nee... niet voor mij... Dat kan thuis nog wel. Maar de cappuccino met slagroom en de lunch bij stralend weer en zeezicht had natuurlijk wel wat.
Dit was de dag van het achterland. Dick reed ons met gezwinde spoed langs afgronden en ravijnen.We gingen nl. een zeer afgelegen klooster bezoeken: Het Karthuizer klooster van la Verne. Het waren met recht kluizenaars. Nu is het klooster helemaal gerestaureerd en hebben we gezien hoe er nu nog geleefd wordt. Echt de moeite waard.
Wat een mooi gebied. We rijden in het zuiden door de Morvan via Luzy richting Macon aan de autobaan die ons naar het zuiden zal brengen. We hadden tegen Dick en Anda gezegd dat we na drie uur op die autoroute wel bij hen zouden zijn. Nou.... dat viel tegen. Toen we in 2000 met Ben en Niesje deze kant op gingen leek het zeker niet zo'n lange weg. Maar dan ben je ook met z'n vieren en gesprekstof te over. Niesje ziet overal wat bijzonders in en le Col de Bouillon vertaalt ze dan ogenblikkelijk met de Soepberg. 
