Ga ik snel m'n camera ophalen... zijn de pony's net weer weg.

“Hoe gaat het?”, is de standaardvraag van de jonge fysiotherapeut Arnoud Harmsen. Ik ben nu een keer of 8 aan de fitness geweest in de fysio-ruimte bij het Scheperziekenhuis. Ik heb me daar al verscheidene keren aardig in het zweet gejaagd, zelfs zo dat ik daar met alle plezier ging douchen na die tijd.
“Je hebt me aardig te pakken gehad met die laatste oefening eergisteren”, zeg ik en meld welke spieren er protesteerden. “Dan heb je in elk geval aan me gedacht”, antwoordt hij gevat. “Ja aan dat rotjochie uut Tubbergen”, kaats ik weer terug. Hij rijdt nl op en neer naar Emmen en Hardenberg, voetbalt bij FC Tubbergen en is van plan daar altijd te blijven wonen. Onze gezamenlijke herinneringen aan Twente hebben we al eerder doorgenomen, het is even weer zoiets als Tukkers onder elkaar. Mijn spieren rondom de knie worden al sterker en daar kom ik uiteindelijk voor. De loopband is nog geen favoriet maar ik ben een nieuwe loopstijl aan het kweken, rechtop, grotere passen en de voeten beter optillen. Vergeleken met de eerste keer is de tijd en snelheid al aardig opgevoerd, maar het valt nog niet mee. Ik zwem nu twee keer per week, aquajoggen dan. Dat blijf ik voorlopig ook doen. Al met al voel ik me steeds fitter worden, al blijft de knie protesteren.
Wim heeft vandaag geen fitness nodig. Die is de hele dag in de wei met de afrastering bezig. De drie pony’s staan hem hierbij nieuwsgierig op de vingers te kijken. Hij loopt bijna te fluiten. Je kunt het geloven of niet, maar hij vindt het net zo leuk als ik dat er volgende week Schoonebeker schapen in de wei zullen zijn.

30-04-2011 om 13:13 geschreven door hetty  

29-04-2011 om 08:10 geschreven door hetty  

Wij hebben twee katten, moeder en dochter. Suze is al 13 en haar dochter Loedertje ongeveer 8. En soms zie je ze dat de kleine magere Suze haar uit de kluiten gewassen zwarte dochter in de houdgreep heeft en schoon likt net als vroeger toen de kittens nog klein waren.
‘s Avonds zit Suze vaak op de leuning van de bank gezellig tussen ons in en als Wim z’n middagslaapje doet nestelt ze zich in zijn knieholtes, lekker warm.
Straks roepen we ze weer binnen voor de nacht, dan gaan ze tenminste niet het dak op om te proberen door ons slaapkamerraam naar binnen te komen. Het riet van het dak kan er slecht tegen. De rietdekkers hebben er wel stukken gaas omheen gemaakt voor alle zekerheid… maar toch!
Eigenlijk had Wim het niet zo op katten, vooral niet van een ander. Steeds kwamen die van de buren in onze tuin hun behoefte doen. Hij greep ze dan en bracht ze persoonlijk naar de bewuste buurvrouw die hem al aan zag komen met de kat in het nekvel en de deur al open had voor hij er was. Maar nu we er zelf al die jaren hier aan het Schoolpad wat hebben is hij van mening veranderd. Vaak ligt er naast de deur een cadeautje, een net gevangen muis, en hij is trots op zijn muizenjagers. Met de jonge vogeltjes straks is het minder, die zijn vaak niet snel genoeg om uit de klauwen van de kat te blijven.
Vandaag hebben ze opnieuw een slechte beurt gemaakt, bij mij dan…. Ik had vanmorgen bij de supermarkt een lekkere kalfsrollade op de kop getikt mèt witte wijnsaus, van €17,95 nu voor € 5,95. Natuurlijk overgebleven van de Pasen. Ik had hem lekker gebraden, gedeeltelijk in plakken gesneden en met de witte wijnsaus er over was het een traktatie. Er was nog een stuk over voor morgen en ik liet het even afkoelen voor het de koelkast in ging. Je voelt het natuurlijk al aankomen. Ik wil even later het bakje met de rest kalfrollade in de koelkast leggen, … maar niks geen rollade meer. “Wim heb ie die rollade weg'eleg?” “Ikke…. Nee natuurlijk niet…!” Ja dan weet je het wel. Ik riep de twee. Ze zaten bij de deur en ik verbeeldde me dat ze me allebei met vette bekjes en glinsteroogjes heel slim zaten aan te kijken.
En Wim….? Niks geen gemopper op die vreters, maar:”Wie zet d’r noe vleis op het anrecht zonder deksel?” Tja…….

28-04-2011 om 15:27 geschreven door hetty  

Bij Mark en Jennifer.

Ik denk niet dat we ooit zo’n mooie 2e Paasdag gehad hebben. Wat een weertje. We drinken koffie bij de wei en even later gaat het per fiets richting Sleen. We komen door mooi bos waar we in al die 27 jaar die we hier wonen nog nooit geweest zijn: het Noordbarger bos- zuid. Ik waan me even op de Veluwe. Het is er zo stil dat je er alleen maar vogels hoort.
We zijn natuurlijk benieuwd hoe het met Eva zou zijn. Nou…. veel beter. Ze zit achter de computer te chatten met vriendinnetjes, je moet toch wat. Wel lastig met één hand vindt ze.
‘Nou weet ze meteen wat ik altijd heb’, zei Rick gisteren nog. En zo is het, die doet alles met z’n rechterhand, hij kan zelfs zijn veters strikken.
We brengen een ontspannen uurtje door aan de Schaapstreek en gaan weer op pad, met een omweg naar Noordsleen en naar Westenesch, een heel oud boerendorp waar steeds minder boeren wonen. Daarna rijden we langs het Twentekanaal dwars door de Bargeres naar de Rietlanden. Hier kunnen we meteen de tegels bewonderen die in de keuken en bijkeuken bij Gerhard en Judith gelegd zijn. Die zijn nog druk met stenen en zand sjouwen en schilderen. Judith gaat nog even terug naar de Praxis om de erg witte kleur voor een muur te laten mengen met een tintje. Robin staat al klaar want daar hebben ze ook die plantenspuit die hij gisteren bij ons uitprobeerde. Waar je zo’n jongen toch al blij mee kunt krijgen! Die gaat er straks beslist de buurt mee door.

26-04-2011 om 17:31 geschreven door hetty  

Soms zit het mee en soms zit het tegen…..
Gisteravond een telefoontje. Mark: “Hoe is het bij jullie?” Ik denk nog even dat hij komt vragen hoe laat ze verwacht worden vandaag en meldt dat het ons goed gaat “Nou bij ons verder ook goed… ware het niet dat Eva in het ziekenhuis ligt.” Ze heeft achter in de tuin een trampoline en wilde een salto achterover maken en ja…. ze kwam verkeerd terecht. Via de huisartsenpost naar de eerste hulp in het Scheperziekenhuis. Ze dachten nog even aan een schouder uit de kom en een sleutelbeenbreuk, maar een foto wees uit dat er helemaal bovenaan de bovenarm een breuk zit. Ze zal een nachtje moeten blijven. Ze had al snel iets voor de pijn gekregen en de dame begon al snel te regelen… afstandsbediening, telefoontje.
Vanmorgen is ze geopereerd en met een paar schroeven is de breuk vastgezet. Het komt allemaal weer goed volgens de chirurg. Hij was opgeroepen en kwam zo van z’n boot af.
Mark en Jennifer komen vanmiddag toch nog even met Eva bij ons langs. Arm in een draagdoek en een wit gezichtje en pijnstillers mee. Ze is er zes weken mee onder de pannen…. Toch nog veel pijn en misselijk. Niks doen is niets voor haar, maar ’t zal moeten.
De barbecue gaat verder zonder de drie Sleners.
Gerhard, Judith, Robin èn Rick weren zich aardig. We besluiten de dag bij het kampvuur dat Wim en Robin aangestoken hebben. De plantenspuit verhoogt de stemming. Robin en Rick hebben hem om de beurt te pakken en tja…. dan weet je het wel...
Hoop dat Eva vannacht toch wat kan slapen.

25-04-2011 om 17:47 geschreven door hetty  

Daar zit ze dan temidden van haar nu zo vertrouwde groep van de dagopvang van Zorgcentrum de Bongerd in Hattem. Moeder van der Kolk viert vandaag haar 98e verjaardag.
Genoeg voor een feestje, zij het in zeer besloten kring. Alleen de jongens Wim, Henry en Ben met hun aanhang èn Irene. Ze was ooit getrouwd met neef Gerrit van der Kolk, maar ze is er altijd bij blijven horen. Ook is ze vrijwilligster bij De Bongerd, zorgt voor de dieren en zoekt moeder van der Kolk geregeld op. Willem, de bok in de dierenweide is haar favoriet en warempel wanneer hij haar stem hoort komt hij er aan lopen en steekt zijn onderkaak naar voren in de hoop op iets eetbaars.
We gaan samen boven op het terras zitten om bij te praten en een glaasje te drinken. Moeder houdt het nog steeds op bessenjenever. Ze ziet slecht en Niesje wil haar haar glaasje aangeven, maar dan komt weer even de onafhankelijke Siet naar boven. Ze tikt wat nijdig op de tafel, met andere woorden: Zet maar neer, ik doe het zelf. Tja er zit nog steeds pit in die oude moeder van ons!
Wanneer moeder naar beneden gaat om te eten worden wij, ook Irene, bij Ben en Niesje verwacht aan de Dorpsweg. Ze hebben een lekkere pan soep gemaakt en dat gaat er met de broodjes wel in bij ons. Zo hebben we fijn de tijd om samen met Henry en Tonny bij te praten. Ze blijven nog een hele tijd en ze komen beslist een dagje naar Emmen

24-04-2011 om 12:53 geschreven door hetty  

Terwijl onze jongens de tijd dat ze thuis woonden steeds onze streektaal hoorden, hebben ze zelf nooit een poging ondernomen om dit over te nemen. We spraken ook altijd Nederlands met ze, alleen tegen en met elkaar gingen we ogenblikkelijk over in het Achterhoeks en Hattems. Een enkele keer doet Mark een kleine poging maar schiet er zelf meestal bij in de lach. Dat in zo’n klein land als Nederland zoveel verschillende talen zijn. De eerste keer dat ik uit logeren ging naar de familie Coenen in Groesbeek, -ze hadden aan het eind van de oorlog op de Boomgaard als evacués onderdak gevonden-, wist ik de eerste avond aan tafel met acht van de tien kinderen niet wat ik hoorde. Ik verstond er geen woord van. Gelukkig wende het snel en de volgende dag begreep ik er al iets meer van. En hoever ligt Groesbeek nu hemelsbreed van Vorden af. Ja toegegeven… de Rijn zit er tussen, maar toch!
Ik vond deze week een boekje dat is uitgegeven ter gelegenheid van het 850 jaar bestaan van Emmen. Ze hebben toen zelfs nog een poging gedaan om stadrechten te krijgen, maar dat ging niet door. Er staan leuke stukjes en gedichten in. Om één ervan moest ik wel lachen… een gedichtje van Gerrit Hammink, oorspronkelijk een Twent. Hier komt ie dan:

Ge- Emmer

Sprak heer Joosten (uit het westen)
Tot zijn buurman Emmenaar:
“Och, het is een aardig dorpje
Maar wat praten jullie raar".

Zei Jan Emmenaar tot Joosten:
“Tja… wij praot weln beetie gek,
Mar doar stiet weer teegnover
Dat, wij lult niet uute nek….”

23-04-2011 om 21:40 geschreven door hetty  

23-04-2011 om 08:17 geschreven door hetty  

Vader,  zoon en kleinzoon

We hadden Gerhard gevraagd om ons op de hoogte te houden van de wedstrijden van Robin met DZOH D3.
“Nou dan stuur ik jullie toch ook de mail over de wedstrijden door”, bood hij aan.
Ik wil jullie deze eerste niet onthouden.

Terugblik KZC’08 D3 – DZOH D3 uitslag 4 - 4
Was de warming up niet goed ????, waren het de zenuwen???? , was het de gedachte we worden toch wel kampioen ???.
Feit was dat we de eerste 15 minuten lelijk verrast werden door een messcherp spelend KZC’08 D3. We verloren op alle fronten, duels gingen verloren, passes waren niet goed, aanvallen werden niet goed opgezet, kortom de befaamde SLAPPE TEEN was in al zijn facetten aanwezig. Na amper 2 minuten spelen werden we al verrast door een goed doorkomende rechter aanvaller van KZC’08, die gaf de bal goed op de spits en Stijn zijn eerste bal contact was om de bal uit het net te halen. Na 10 minuten na het zoveelste balverlies aan onze kant kwamen de middenvelders van KZC goed door en met een hoog en geplaatst schot kon Stijn wederom vissen. Het was aan een geniale ingeving van Nick te danken dat hij een medespeler vrij voor de goal kon zetten en we toch opeens weer aansluiting hadden.
Maar als we na 15 minuten met 3 – 0 hadden achter gestaan (wat makkelijk had gekund) dan was de wedstrijd al gespeeld. De hele eerste helft bleef het lastig voetballen voor ons maar we kregen langzamerhand wat grip op de wedstrijd en na wat kansen over en weer hadden we de mazzel dat we niet met een onoverkomelijke achterstand gingen rusten.
Na wat stevige woorden in de rust kwamen onze spelers een stuk feller weer uit de kleedkamer en onder aanvoering van Roald (die als aanvaller zeer veel verdedigd werk moest opknappen) wisten we binnen 15 minuten de stand weer recht te trekken naar 3 – 3. Heel langzaam hengelden we de wedstrijd naar ons toe, maar door onnodig balverlies stonden we opeens weer achter. Na een stevig slotoffensief wisten we de stand toch weer gelijk te trekken naar 4 -4 waarna KZC’08 en DZOH beide nog kansen kregen op de overwinning. Gelukkig wisten we de directe kandidaat voor de titel onder controle te houden.
KZC’08 heeft het ons heel lastig gemaakt maar de veerkracht van DZOH D3 was opmerkelijk. Het steeds weer terug kunnen komen vanuit een verloren positie is een kwaliteit en daarin waren we vorige week zaterdag absoluut TOP.
Het gebeurt niet vaak dat ondanks 4 tegendoelpunten de keeper zich weet te onderscheiden, maar de handschoenen van Stijn moeten totaal versleten zijn van de hoeveelheid kogels die op hem werden afgevuurd.

Ik hoop nog meer van deze verslagen te lezen... winnen mogen ze dan natuurlijk wel.

22-04-2011 om 16:47 geschreven door hetty  

Wat….. geen kuikens dit jaar? Je kunt het geloven of niet. Vanmiddag riep Wim ineens:”Kom es kieken… hier löp een kippe met zes kukens”. Ik wist niet hoe gauw ik naar buiten moest komen. De kloek was tevoorschijn gekomen vanuit haar geheime plekje en wat volgens mij niet meer kon, is toch gebeurd. Het haantje dat als voedsel voor de buizerd diende had toch niet voor niets zijn laatste kruit ‘ge’schoten. De eieren in wording waren toch nog bevrucht.
Het is prachtig om te zien hoe de kleine donsballetjes helemaal dicht rondom de moederkloek blijven en overal waar zij in het rond pikt, ijverig meepikken. De kloek had honger en dorst en bleef een hele tijd bij het water en voer dat we ogenblikkelijk klaar hadden gezet. Ach…. veel zal ons dit koppeltje niet opleveren, het zullen wel weer allemaal haantjes zijn. Toch blijft het een prachtig gezicht, dat jonge leven. Echt voorjaar! We zijn bevoorrecht om dit allemaal om ons heen te hebben. Wie weet komt er over zes weken nog een veulentje bij Amber. Volgens de hengstenbaas Clement zou het veulen omstreeks vaderdag geboren kunnen worden.
Het ontbreekt me alleen nog aan een paar lammeren, maar daar hoef ik bij Wim even niet mee aan te komen. Een paar geitjes mag ook……
Of we nog andere bezigheden hebben…… vraag je je af? Nou… “Pap heb je even tijd om een pakket hout op te halen?” Of… “Pap als je de kar weer leeg hebt wil je dan wel even tegels voor ons halen”. Verder worden de laatste braamtakken door Wim uit het gaas getrokken bij de sloot. Pokkenwerk!
Ikzelf heb nog een schildersopdracht voor Johan en Joke. Is bijna klaar. Morgen ga ik met Anja naar Intratuin, ’s middags naar de fysio en het Vluchtelingenwerk. Dit laatste voor informatie over mijn taalmaatje, een oudere Marokkaanse vrouw. De tuin roept om een schoffel. Vrijdag gaan Rick en ik Emmen in op zoek naar nieuwe kleren. Zaterdag is moeder van der Kolk jarig. Henry en Tonny zullen dan ook weer in Hattem zijn vanuit Canada. Nee…. vervelen zit er voorlopig niet in.

21-04-2011 om 16:13 geschreven door hetty  

Is dit geen mooie? Vorig jaar zijn ze bij onze buurtjes uitgebroed.

Er is weer uitbreiding bij ons, nee dit keer geen kuikens. Sinds onze laatste haan verorberd is door mijnheer de buizerd, is dat uitgesloten. Er zit wel een kip heel erg broeds ergens verstopt op een stel eieren maar dat zal niets opleveren. Eén keer kwam die al klokkend te voorschijn om te eten en te drinken, maar voor ik het in de gaten had was die alweer verdwenen naar haar geheime plek. Je vindt het ook niet want deze krielkippen hebben een echte schutkleur.
Nee… Anja en Daan kwamen gistermorgen met de fietskar een witte haan en een paar prachtige kippen brengen, echt grote kippen… niet van die kleine krielen die we de laatste paar jaar hadden. Die waren wel leuk om naar te kijken en het puur natuur- gedrag te bewonderen, maar eieren ho maar! Ze waren het hele jaar door broeds, om de beurt. En als dat nou nog wat opleverde…! Enkel hanen. Het kippenhokje vonden ze ook al te min en zaten 's nachts in een hulstboom. Zoals de trouwe lezers weten zijn die hanen vorig jaar allemaal bij buurman Jans 'onder het dekseltje' verdwenen.
Dit keer heb ik goede hoop dat het weer ouderwets eieren eten wordt.
Het was om 7 uur gisteravond nog een enorm gekakel in de ren, maar om kwart over acht zat vader haan met z’n harem keurig in het kippenhokje.

20-04-2011 om 16:22 geschreven door hetty  

Bij de voorbereidingen van onze reis naar Spanje.

“En ze konnen niet geleuven da-w mekare nooit eerder ezien hadden”. Riet vertelt Niesje over onze eerste ontmoeting tijdens de campertocht door Nieuw Zeeland nu 3,5 jaar geleden. Ja, het klikte toen meteen al tussen ons vieren en op verschillende plekken onderweg gingen we, als we een vrije dag hadden, samen op pad. De rest van de groep dacht echt dat we elkaar al heel lang kenden. Ze noemden ons zelfs het Oostblok, want wij waren de enigen die uit het oosten van het land afkomstig waren. Sinds die tijd ontmoeten we elkaar regelmatig en delen lief en leed, al is het wel een uur rijden van Luttenberg naar Emmen. “Wie-j bedenkt nog wel weer wat”, voegt Riet er lachend aan toe, “want wiele bunt nog lange niet uutepraot.”
Zo sneu dat ze na tien dagen wintervakantie, toen we al in de buurt van Murcia waren, hals over kop weer terug moesten vanwege de ernstig zieke zus van Ben. Ze is al snel daarna overleden, maar ze was erg blij om haar lievelingsbroer nog te zien. Als je allebei uit grote gezinnen komt, Ben komt zelfs uit een gezin met 12 kinderen, is er altijd wel een zieke in de familie. Het was ook niet de eerste keer dat ze hun vakantie moesten afbreken.
Ze hadden ook nog iets van ons te goed. In Spanje vierden we op 3 maart dat we 46 jaar getrouwd waren en we zouden samen uit eten. Dat ging toen niet door en zaterdagavond hebben we het over gedaan bij Athina, een Grieks restaurant hier in Emmen. Ben en Niesje hoefden we niet over te halen, die zagen dat ook wel zitten en zo kwam er een aangenaam eind aan de dag rondom de Athinaschotel. Kunnen we iedereen aanraden!

19-04-2011 om 10:05 geschreven door hetty  

De jongens van der Kolk zijn handige jongens. Ze hebben allemaal hun favoriete bezigheden…. dat wel. Ben is meer de electro-man maar als hij een kamer moet stuken doet hij dat ook. Piet heeft in de tijd dat ze in Harderwijk in de boerderij woonden, geleerd om met weinig middelen veel te repareren. En in Frankrijk hebben ze hun volgende boerderij op een originele manier opgeknapt.
Henry is op een andere manier weer handig. Hij heeft een vrouw getrouwd die handig is met klussen in huis. Volgens moeder van der Kolk is hij de handigste van de vier want hij lààt alles doen.
Wim is ook handig in en om het huis. Hij houdt wel niet van timmeren, maar als het moet krijgt hij veel voor elkaar. Hij vindt het leuk om te koken en na zijn deelname aan de kookgroep voor mannen met de Drentse tv kok Roel Kuper heeft hij voor een groot deel hier aan het Schoolpad de kokerij overgenomen.
Mama had vroeger niet zo’n hoge pet op van mijn huishoudelijke kwaliteiten en prees Wim bij onze familie vanwege zijn hendigheid in de huusholding.
Vandaag zou het gebeuren. Ben en Niesje zijn er speciaal voor gekomen. Ben en Wim kunnen goed samenwerken en zijn al vroeg uit de veren want de nieuwe Bosch HLN 122120, het keramisch fornuis waar we hard aan toe zijn, zal geplaatst worden. Terwijl ik nog onder de douche sta klinkt er echter een ijselijke gil van buiten onder de kapschuur. Wim is het fornuis aan het halen en wilde het met de steekwagen naar binnen brengen. Wat en hoe het is gebeurd is nog niet helemaal duidelijk, maar de glasplaat van de ovendeur is in honderdduzend stukjes gebarsten.
Ach….. wat heeft hij een hekel, maar gebeurd is gebeurd. Na de schrik en een kop koffie is het verder onberispelijke fornuis op de plaats gezet en aangesloten. De ex-wasemkap van de Boomgaard hangt er nu boven en maakt heel wat minder lawaai dan ons oudje.
Dan nu de vraag: Is zo’n glasplaat of de hele ovendeur te vervangen? Die ovendeur is wel uitneembaar volgens de gebruiksaanwijzing. Wie het weet mag het zeggen?

17-04-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

De rust is weergekeerd. De tuinset is klaar. De rietdekkers die bijna twee weken ons erf en dak bevolkten zijn weer naar huis en wij genieten van het mooie rieten dak. Ze hebben de randen rondom het dakraam verstevigd met dubbeltjesgaas om de schade door onze katten te voorkomen. De boel is opgeruimd en de ramen zijn gewassen en de groentesoep o.a. met brandnetel, is klaar. Lekker! Morgen de boodschappen nog en we zijn weer klaar voor het weekend…. , dachten we.
Dan volgt er nog een verrassing. Ik zag al wat bekends aan de auto die het erf op reed, maar geen haar op mijn hoofd had Ben en Niesje verwacht. Maar ze zijn het. Wim had de hulp van Ben al eerder ingeroepen om het nieuwe keramische fornuis te installeren. Nou en daar is ie dan….. Zo zitten we dan met z’n vieren bij te praten. De leverworst die Niesje meestal voor Wim meebrengt gaat er in als koek en de paaseitjes van Adrie net zo.
Morgen gaat het gebeuren: het oude fornuis en de wasemkap eruit en de nieuwe er in. Ook de wasemkap die bij Johan en Joke over was en pas een jaar op De Boomgaard dienst had gedaan. Rust weer gekeerd… dachten we. Morgen wordt er dus geklust èn onze vakantievrienden Ben en Riet komen. Dat gaat heel gezellig worden.

16-04-2011 om 20:40 geschreven door hetty  

“Welk onderwerp zu-w noe es bie-j de kop pakken?” De beide rietdekkers zitten ontspannen aan de thee en meestal hebben we het ergens over. Het zat Cor blijkbaar dwars dat ik me prettiger voelde in de zanddorpen dan in de dorpen op het veen. Het heeft ook te maken met het uiterlijk : de kerk met de brink in het midden en dan de huizen er omheen komt me zo vertrouwd voor. Op het veen zie je de langgerekte wegdorpen, meestal aan een kanaal. Daar kon de turf meteen afgevoerd worden. Vaak zijn de kanalen in een dorp al weer dichtgegooid zoals in Klazienaveen. Ze maakten er eerst parkeerplaatsen van, maar nu zijn er twee appartementencomplexen verrezen in de vorm van een schip. Zo wordt het ook genoemd: het Schip.
Nee... Cor heeft meer op met de mensen uit de veendorpen aan de oostkant van Emmen. “Die op ’t zand hebt altied wat te zeuren”. Het is waar dat je bij de mensen die oorspronkelijk uit het veengebied komen je precies weet wat je aan ze hebt.
Bij Gert kun je altijd over honden beginnen. Ze hebben er wel negen en fokken Mechelse herders die getraind worden als politiehond. Bovendien noemde hij ook de Vizsla, een soort jachthond waar ze ook mee fokken. Ik zoek het soort even op in een website over jachthonden. Het is een prachtige roodbruine jachthond.
De mannen zijn bijna klaar met het dak. Morgen wordt er de laatste hand aan gelegd.
Wim ruimt alle restanten van het riet op en is al aan z’n derde kar vol bezig. Ze steken mij zelfs aan en ga daarom de tuinset een kleurtje geven. De beits heb ik al een half jaar in huis maar nu gaat het gebeuren. Wat zeg je…? Welke kleur? Kom maar eens aan!

15-04-2011 om 23:29 geschreven door hetty  

Diny en vriendin Dirkje.

Een dagje uit is goed voor een mens. Terwijl er aan het Schoolpad nog hard gewerkt wordt aan de renovatie van het rieten dak ga ik er op uit. Diny is jarig en er wordt een hele drukte verwacht. “Ku-j mien mooi helpen”, zegt ze. De trein vind ik nog steeds een ideaal vervoermiddel. Bovendien staat Wouter met z’n bus bij het station in Zutphen om me op te halen. Diny heeft niks te klagen aan gebrek aan belangstelling. Het is een gezellige middag. Ik tref het dat ook Joop en Marianne er zijn. Joop heeft opnieuw een cd-rom bij zich met heel veel materiaal over de oprichting van de Chr. Julianaschool in de Wildenborch en alle notulen brieven, lijsten enz. Opa Groot Nuelend was nl secretaris, later ome Hendrik Jan Groot Nuelend. Vandaar dat al dat materiaal bewaard is gebleven.
De kamer is precies groot genoeg om ’s avonds de hele verjaardagsvisite te bergen. “Ik vraoge niemand”, zegt Diny nog, “maor iederene kump gewoon”: Diny en Annie, de vriendinnen waar Diny mee naar school ging mèt aanhang, Eb en Dirkje, de buren van de Brinkerhof en natuurlijk Henk en Anneke en Johan en Joke. "Waor he-j Wim elaoten”, klinkt het verscheidene keren....
Ze zeggen wel eens dat vrouwen zo kunnen praten als die bij elkaar zijn. Ik kan jullie verzekeren dat de mannenhoek hier de boventoon voerde. Ze gingen steeds dichter bij elkaar zitten. Natuurlijk gaat het over milieueisen voor de boeren, honden , vakantie, fotograferen en de familie. Henk heeft een nieuw gezegde bedacht. Bij het naar huis gaan klinkt het: “A-j een vrouw en een hond hebt dee goed naor oew luustert… bu-j een gezegend mense”. "Ach…", antwoordt Joke ad rem: "Bie- ons luustert de hond niet en ikke ok niet en toch bu-w gezegend”.
En Ben meldt: "Die teckel van ons kump wel a-j em roept… maor et duurt allene effen".
Mijn avond eindigt in de hunkerbunker…. Voor je op vreemde gedachten komt… het is een soort kamer met allemaal herinneringen. Het is er goed slapen.

Een gezellige avond was het. Diny staat hier tussen Annie, haar vroegere schoolvriendin èn buurmeisje, en Joke.

Deze twee gaan nog wel eens samen op stap. Soms mèt de mannen maar ook wel zonder. Je kunt wel zien dat ze net terug zijn uit Egypte.
En elke week gaan ze zwemmen. En dan gaat hun auto daarna meestal vanzelf een bepaalde richting op.... je raadt het misschien al...?

14-04-2011 om 23:37 geschreven door hetty  

Allemaal mannen van der Kolk, inclusief Ben. augustus 2009

Maandag-- Hoewel ik aanvankelijk ook graag een dochter had gehad, heb ik altijd erg genoten van de vier mannen om me heen. Ze hadden ook, zoals het vaak met jongens is, veel dezelfde interesses. Samen naar het vliegveld Twente om de straaljagers over je heen te horen scheuren als die de lucht ingingen. Ze gingen er expres onder staan. Samen vuurtje stoken, ze hebben het er nog wel eens over. De hele inboedel van het laatste verhuisbusje naar de Kuifmees werd op de zandbulten achter ons huis verbrand, gewoon omdat het er niet meer bij in kon. In deze tijd zouden ze het naar het Goed hebben gebracht.
Nu alle jongens hun eigen plekje gevonden hebben zijn die gezamenlijke acties wat minder. Een jaar of 10 geleden hebben ze nog met z’n vieren een slipcursus gevolgd. Dat was pas echt feest. Er was een nieuwe slipschool geopend vlak achter de boerderij van Wielens. En…? Allemaal geslaagd!
Een jaar of vijf geleden hebben we de kamer en keuken van Rick helpen verbouwen en er een Canadees tintje aan gegeven. Het enige wat Rick hoefde te doen was het uitzoeken van de keuken. Toen hij terug kwam van zijn Canadese holiday kwam hij in de metamorfose terecht en daar hebben we met z’n allen een glaasje op gedronken.
Samen met Mark is het meestal hout zagen voor het goede doel. In dit geval de houtkachels aan de Schaapstreek. Maar vandaag waren het Wim en Gerhard, die na de geslaagde verbouwing aan de Kuifmees samen het overtollige zand uit hun tuin af gingen voeren. Ik denk dat Robin het helemaal niet erg vond om vandaag weer naar school te gaan. Ik heb begrepen dat die al aardig spierpijn heeft van het zandscheppen gisteren. Vandaag was het Wim z’n beurt.
“Ik denke dat ik nao de pauze weer thuus kom”, zei hij toen hij naar de Shanty’s vertrok, “ik hebbe kats de piepe laög”.

14-04-2011 om 07:56 geschreven door hetty  

Het is druk in de natuur. De kikkers zijn er weer en in de vijver is het een drukte van belang.
Er heeft zich ergens een kip verstopt en zit op eieren. We dachten al dat ze opgevreten was door buizerd of vos, maar gisteren kwam ze al kloekend te voorschijn om even bij te tanken, maar voor we het in de gaten hadden was ze ook al weer verdwenen naar haar schuilplaats. Dat wordt vanzelf niks want er loopt momenteel geen haan bij.
Dan hebben we iedere dag bezoek van een fazant. Die komt water drinken bij de vijver en blijft dan wat rondscharrelen.
Het is al weer een tijd geleden dat Agnes met de pony’s in de weer was. ’s Winters is wat minder geschikt, maar met dit mooie weer hadden we er weer zin in. Eerst moest Shetlandertje Amber haar halster weer om. Vanmorgen bij het voeren had ik al een poging gedaan, maar die eigenwijze pony weet precies wat je van plan bent en als die daar geen zin in heeft is het klaar. Vanmiddag mocht Agnes het proberen. Ze liep met het halster naar Amber, gaf haar een stuk brood, en al pratend deed ze haar het halster om. Amber bleef gewoon staan. Ze herkende Agnes nog en even later was het feest in de wei. Agnes liep met Amber op een draf rond. Dan kun je zien dat een paard een kuddedier is… Julia, de andere Shetlander, en het veulen liepen gewoon mee. Ze hadden er alle vier plezier in. Even later moest er een hindernisje komen. Er werden wat balken bij elkaar gelegd en er werd weer een sprintje getrokken. Ach… het was zo’n mooi gezicht.
“Iele hebt niks met peerde”, zei Diny een tijdje geleden. Dat klopt in zekere zin. Ik ben gek op ze, maar ik weet niet hoe ik ze aan moet pakken. Geef mij maar schapen… nou ja een paar fleslammeren mag ook.

13-04-2011 om 17:53 geschreven door hetty  

Het is minstens 15 jaar geleden dat we als docenten van het toen nog KDC De Zuidoosthoek een studiedag hadden. Het dagdeel dat ontspanning moest brengen was georganiseerd door een paar collega’s lichamelijke oefening en dan weet je het wel. Ze hadden bedacht dat we een rondje fitness zouden gaan doen bij De Giraf. Wat lacherig gingen we aan het fietsen, roeien en wat dies meer zij. Terwijl we in het begin elkaar nog veel te vertellen hadden ging dat er na een poosje wel af. En terwijl ik me in het zweet zat te werken wist ik het zeker… dit ga ik nóóit meer doen. Ik vond er geen barst aan. Ik zou wel iets anders bedenken om aan mijn conditie te werken. Dat werd toen aqua-joggen en tot op heden vind ik dat een heerlijke in- en ontspanning.
Maar nu kwam mijn huisarts op het idee om met een fysiotherapeut te gaan oefenen om de beenspieren onder en boven de knie wat sterker te maken om daardoor de knieschijven wat te ontlasten.
Gisteren was de eerste keer. Ik moest opdraven in sportkleding. Dat had me al aan het denken moeten zetten en ja hoor… de fitnesszaal stond klaar in het Scheperpark tegenover het Scheperziekenhuis. Arnoud, een superjonge therapeut stond klaar om me te begeleiden. Even infietsen om warm te worden, daarna oefeningen voor verschillende beenspieren. Ik dacht dat ik het er aardig van afbracht. Maar toen kwam als klap op de vuurpijl de loopband. Arnoud stelde hem in en daar ging het. Man man… ik liep helemaal verkeerd, te veel voorover, ik wikkelde de voeten niet goed af, ik moest grotere stappen nemen en ik kon de band bijna niet bijbenen…enz.
Toen ik uiteindelijk weer buiten stond was ik aan het eind van mijn Latijn. Ik voelde me geradbraakt. Dat duurde een halve dag. Toen voelde mijn rug weer normaal. Stiekem oefende ik vandaag op onze wandeling door Emmen op mijn nieuwe manier van lopen. Maandag mag ik weer aan de bak.
Ik hou jullie op de hoogte….

11-04-2011 om 08:34 geschreven door hetty  

De rietdekkers zijn begonnen met de renovatie van het dak.

“Hoe laat drinken jullie ook al weer thee straks, negen uur of om half tien.” Rietdekker Cor Kocks kijkt even op van zijn werk. “Graag om half 10, anders raakt mijn biologisch ritme in de war.” Het is best zwaar werk dat inkloppen van dat riet de hele dag maar door. Cor legt uit dat je dan op vaste tijden even pauze moet houden. "Bij een timmerman is het anders. Die loopt wat heen en weer en pakt af en toe een potlood of meetlat. Maar bij een metselaar is het ook zo als bij ons. Die gaan ook steeds door met metselen. Zij hebben ook hun vaste rustpunten nodig."
Weer wat geleerd! Het is best gezellig om werk om de deur te hebben en het koffie en theehalfuurtje is altijd gezellig. Nee... Cor hoeft geen koek of koekjes bij de thee. “Nee, dat is niet goed voor een mens als je iets ouder bent. Als ik veel eet voel ik me niet lekker.” Na die eerste dag bied ik het maar niet meer aan. Tot ik met een paar zoute visjes aan kom zetten uit het dorp. “En een zoute haring…?” Tja… dat verandert de zaak en beide mannen smikkelen de visjes maar wat vlug naar binnen. Vanmiddag proberen we het nog eens met wat gehaktballetjes en ja hoor… weer raak!.

10-04-2011 om 19:28 geschreven door hetty  

09-04-2011 om 17:27 geschreven door hetty  

Het dekentje van tante Catrien.

Wat kan een mens toch hechten aan bepaalde dingen of gewoontes. Als kind had ik m'n duim als troost in bange dagen. Henk had genoeg aan een overhemdje met kraagje, het liefst van flanel of een andere zacht stofje. De punt van zo'n kraagje pakte hij tussen duim en wijsvinger en friemelde er wat mee. Hij moet wel een pyjama met kraagje gehad hebben.
Gerhard had z'n onderlip die hij naar binnen zoog. En veel kinderen hebben hun knuffel, zoals Sascha, de kleindochter van Ben en Diny, haar Eppie. Ze zijn onafscheidelijk en menig ouder die vergeten is om de knuffel mee te geven bij een logeerpartij moet die nabrengen anders is het met het logeren gebeurd.
Soms gaat het ook om iets groters. Zo was Johan vroeger verknocht aan zijn gestikte deken, ook wel gewatteerde deken genoemd. Hij kon toen echt niet op vakantie zonder zijn gestikte deken. Die ging mee in de caravan.... samen met een zak aardappels.

"Het eet geen brood", was de gevleugelde uitdrukking van oom Paul. En dan ging het meestal om dekens, kussens, lakens en ander beddengoed. Wanneer dat overbodig geworden was nadat er weer een kind de deur uitgegaan was of nadat ze zelf verhuisden van Zoetermeer naar Hattem, werd er niets van dat alles weggedaan. Dat ging naar de zolder voor je weet maar nooit en dan sprak hij deze woorden: 'Het eet geen brood'. En zo was dat. Het had nog wel wat haken en ogen toen tante Catrien uiteindelijk na het overlijden van oom Paul verhuisde naar een bejaardenwoning. Waar moest ze toch met al die dekens, kussens en gewatteerde dekens naar toe? Het werd een complete zolderopruiming. De hele familie profiteerde mee, iedereen mocht wat uitzoeken.
Wij hadden nog wel belang bij een gestikte deken, vond ik. Daar had ik goede herinneringen aan. Vroeger hadden we 's winters toch allemaal zo'n gewatteerde deken over ons bed. Het voelde lekker zwaar en warm aan. Je raakte er gewoon aan verknocht.
Dat gestikte dekentje van tante Catrien doet nu al twaalf jaar trouwe dienst op ons logeerbedje beneden. Wanneer ik even een tukje doe, kan dat alleen maar onder deze deken. En hebben we een logé... dan is het een extra zachte ondergrond op de matras. Het is jammer, het begint te slijten. Ik denk erover om er een hoes omheen te maken, want dit soort gewatteerde dekens zie je tegenwoordig nergens meer

08-04-2011 om 08:39 geschreven door hetty  

Ineens had ik het te pakken… er kwam een soort schoonmaakdwang over me. De verf, kwasten en andere schilderspullen gaan weer naar mijn keetje en tja… na een winter tref je daar het een en ander aan. Spinrag, dode motten, lieveheersbeestjes die ineens te voorschijn komen. Dus.. er werd een zeepsopje gemaakt en gewapend met doekjes en schuursponzen ging ik aan de slag. De buitenkant vroeg ook al om een beurt, zag er niet uit. Nu had de spuit van onze bron vorige zomer ook op het tuintje bij het keetje gestaan en de luiken die lichtblauw waren hadden een onbestemde kleur gekregen.. beetje geelgroen. Daar kon ik met een zeepsopje niet veel mee beginnen. En ja hoor nu moest de Cillit Bang er aan geloven. Toch was het nog een heel geschuur om de lichtblauwe kleur weer te voorschijn te toveren.
Maar het ruikt er weer fris en er kan weer geschilderd worden.
Maar nu…. Ik ben me toch een partij moe en stijf. Zou ik nu ook griep krijgen net als Wim. Die loopt rond te snotteren en te zweten. Naar bed… zeg je.? “Nee ik heb geen koorts”, beweert hij… “maar ik voel me alleen zo rot!”
Ik pak m’n dekentje, ja dat bijna versleten gestikte dekentje van tante Catrien, en nestel me in mijn luie stoel en val in slaap. Als ik wakker word ben ik helemáál stijf en dan weet ik weer hoe het voelt… spierpijn.
Ja ja… ik weet het… we zijn geen 20 meer.

07-04-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

06-04-2011 om 10:05 geschreven door hetty  

05-04-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

De eerste blote voeten komen te voorschijn. Op de achtergrond de Eemslander Shanty's.

Het is zaterdag en Rick is weer van de partij. “Jans is strepen aan het trekken en heeft weer 'lekker op de trekker' aanstaan”, meldt hij als hij met de fiets aan de hand komt aanlopen. Hij heeft wel vaker cryptische omschrijvingen, maar hij bedoelt dat Jans aan het maaien is en naar het liedje ‘Lekker op de trekker’ zit te luisteren. Z’n spiksplinternieuwe band is lek. Geesje had hem nog wel even voor hem opgepompt maar dat hielp dus niet echt. Wim ontdekt een klein stukje glas in de band. Daar kan zelfs een nieuwe fiets niet mee overweg.
Het was ook de dag van de Shanty’s en van het voorjaar. Er was de hele dag shantymuziek te horen in het centrum van Stadskanaal èn 24º. Als er één dorp veranderd is, sinds we er 20 jaar geleden dat rieten stoeltje kochten bij de Kwantum, dan is het wel Stadskanaal. Wat een flats en moderne gebouwen zijn er bij gekomen. Het dorpse is er helemaal af.
De Eemslander Shanty’s zetten hun beste beentje voor en samen met mijn vaste Shanty-maatje Johanna vermaakte ik me wel. Winkels zat… nee weer niks gekocht- dank je Ben-, alleen hebben we samen een terrasje gepakt…. en bijgepraat. De mensen om ons heen begonnen zich uit te pellen, en de eerste blote voeten kwamen te voorschijn. Het wordt zomer.
Ons logeermeisje Agnes is vandaag ook nog jarig en we zijn op tijd weg uit Stadskanaal om haar te gaan feliciteren in Nieuw Amsterdam. Het T-shirt met al die kattenkopjes dat we in Langres gescoord hebben valt in de smaak en we luisteren naar het Fries/ Nederlands. Oma en tante Akkie uit Friesland zijn op bezoek. Klinkt leuk. Het is te volgen maar daar heb je het ook mee gehad.
En nu..? De pony’s zijn gevoerd, het eendenpaartje is bewonderd dat elk voorjaar onze vijver uitkiest, Tessa is naar binnen, Rick naar Jans en Geesje en Wim neemt z’n wekelijkse saunabad.

04-04-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Je hebt vrienden en vrienden. Allemaal uniek, maar wel heel verschillend.
“Groot gelijk”, hoor ik een goede vriendin zeggen als ik vertel over een nieuwe aankoop. “Verwen jezelf maar eens lekker. Je hebt er zelf hard genoeg voor gewerkt.” En inderdaad dan voel ik me meteen minder bezwaard. Ook als ik bij een rondje kringloop een stoel, kopje of leuk sjaaltje tegenkom. Ach het is ook geen geld en we ruimen weer een andere stoel op, de kopjes sneuvelen vanzelf wel eens en het sjaaltje gaat bij de andere in de kast.
Maar sinds ons laatste tripje naar Spanje is er iets veranderd. Onze vriend Ben is een verstandig man. Telkens als Riet iets aanwees, of het nu in de supermarkt of boerenmarkt was, hoorde ik hem zeggen:”He-j d’r gebrek an?” Dan legde Riet het vaak weer terug.
Die zin heeft zich vastgezet in mijn brein. Vanmorgen gingen Susan en ik voor het eerst weer eens samen naar Het Goed. Gewoon even ons rondje doen en bijpraten. Ik vertelde haar over de vaste kreet van vriend Ben. En je kunt het geloven of niet…. bij alles wat we aanpakten, of het nu een t-shirt was of een kussensloop. We keken elkaar aan… en legden het weer weg. Ik ontdekte een paar prachtige zacht-oranje stoeltjes en we probeerden ze samen uit. Ze waren niet alleen leuk om te zien, ze zaten ook prettig en wat belangrijk is… je kon er weer gemakkelijk uit overeind komen en en ik mijmerde al… als ik die twee grote bij het achterraam eens weg zou doen… zouden deze twee daar heel mooi staan. Opeens keken we elkaar aan en schoten in een giechelbui:”He-j d’r gebrek an…” kwam er hikkend bij ons beiden uit.
Je snapt het al. Ik ging met niks naar huis… dankzij vriend Ben. Susan ontdekte op het laatste moment nog een speelgoeddolfijn voor pup Meggan. Die had er ècht gebrek an.

03-04-2011 om 15:30 geschreven door hetty  

De Well dressing in Paddington bestaat uit een compositie helemaal uitgevoerd met bloemen. Deze well dressings zijn ieder jaar in verschillende dorpen in de Cotswolds te zien als teken van dankbaarheid voor de eigen dorpsbron die hen gespaard heeft voor de pest in vroeger jaren.

Onze vriend Tom Woodgate is niet meer. Soms besef je pas als iemand er niet meer is wat hij of zij voor je betekend heeft.
Tom kwam midden jaren tachtig naar Holvrieka als inspecteur en als zodanig had Wim veel met hem te maken. Hij had ook lang als machinist gevaren en het klikte helemaal tussen de beide mannen. Hij was telkens voor drie weken in Emmen en logeerde bij Hotel ten Cate, maar de weekends hè. Later omschreef hij plekken van stilte als 'Emmen on a Sunday'. Wim nodigde hem daar om regelmatig zondags bij ons. Hij genoot van ons gezin. Dat kon je wel zien en nadat we reizen naar Engeland begonnen te maken groeide de vriendschap tussen ons. We logeerden wel eens een paar dagen bij hen in Manchester, meestal op een terugreis van een vakantie. Denk niet dat we dan in de caravan mochten slapen, maar steevast in een groot bed met uitzicht op een brede spiegelkast, omringd door blauw met geel behang en geel met blauwe bloemetjesgordijnen.
Ze hebben ons Liverpool laten zien, de Cotswolds met Chatsworth Castle, een well dressing en nog veel meer. En altijd eindigde de avond met een God Bless van Tom.
Bij ons kwamen ze de wereldkampioenschappen voetbal kijken. Tom en Joan stonden toen met hun caravan op de Emmer camping bij het zwembad. Om een uur of 10 ging Tom dan vanaf Holvrieka even naar de camping terug om van zijn cooked breakfast te genieten. We hebben veel lief en leed samen gedeeld. Nu is Tom er niet meer. Vandaag werd er een mis voor hem opgedragen in de St. Monica Church in Flixton, Manchester. Tom Woodgate is iemand die we ons altijd met een glimlach zullen blijven herinneren, dankbaar dat wij hem mochten kennen.

02-04-2011 om 23:48 geschreven door hetty  

Om half vier sliep ik pas vannacht… alweer door die pijnlijke uitstraling van de rechterknieschijf. Dus op naar Muilwijk. Ik kreeg zijn vervangster die ik al eens ontmoet had. Nee het viel mee…het commentaar dan ik had verwacht dat ze zou zeggen: ‘Val eerst maar eens 20 kilo af’ of…. ‘Wil je misschien een nieuwe knieschijf?’ Nee ik hoorde geen van beide opties. Maar erg veel wijzer werd ik er ook niet van. Tja… slijtage… alles maar wat kalmer aandoen… pijnstillers… En toen kwam ze met de optie om naar de fysiotherapeut te gaan om de beenspieren van scheen- en dijbeen te stimuleren. Dat zou de pijn ook kunnen verminderen. En natuurlijk ontzie je je knie als je wat lichter bent. Daar moet ik het nog maar eens met Dirkje over hebben. Die is goed bezig met veel wandelen en anders eten. Ben benieuwd hoe ze het daar op die boot op de Nijl hebben. Daar zal er van bewegen wel niet zo veel komen als thuis in Eefde. We zijn het er samen over eens: het zit tussen je oren… of je iets wèl of nìet eet en wàt je eet.
Vandaag is onze sloot schoongemaakt. De gemeente doet het in etappes. Eerst de wal aan de kant-4 maanden geleden, dan wordt er gesnoeid en gezaagd - 2 maanden terug- en vandaag wordt de sloot opgeruimd. Nu moet de gemeente eerst nog de stobben, die ze hebben laten zitten, wat lager komen wegzagen. Dan pas kunnen ze er met een soort klepel door om hem goed uit te diepen. Er is ons zo al heel wat werk bespaard waarvan we eerst dachten dat het ons pakkie an was. De jongeman die vandaag aan het werk was had wel zin in een kop koffie bij ons op het terras. Meteen kwam Queeny naast hem zitten. Het is net vader Scott. Die eiste ook meteen de plek op bij de visite.

02-04-2011 om 09:10 geschreven door hetty  

01-04-2011 om 18:27 geschreven door hetty  

Behalve boeken lezen zagen we natuurlijk ook heel wat. Hier één van de kunstwerken in Barcelona.

Een van de dingen waar je snel aan went in een vakantie is het leven zonder tv. Het scheelt wel dat je een vracht boeken bij je hebt en een aantal dvd’s. Alleen de dvd ik tot het laatst had bewaard - Wit Licht- vond ik afschuwelijk en heb die maar vijf minuten aangehad.
Wim heeft zelfs vier dikke boeken gelezen: drie Ludlums en het Juvinalis Dilemma van Dan Brown. En dat terwijl hij thuis bijna niet aan lezen toekomt. Ik had een stapel makkelijk te lezen romans bij me.
Ben en Riet hadden wel een tv in de camper en de eerste tien dagen, voor ze hals over kop naar huis vertrokken wegens ernstige ziekte thuis, dook Wim regelmatig even bij hun de camper in om tegen een uur of half elf voetbal te kijken. En ik heb natuurlijk de reünie van Boer zoekt vrouw gezien. Verder niets…. helemaal niets en het gekke is dat we het niet eens misten.
“Hebben jullie wel meegekregen dat er in Japan zo’n ramp gebeurd is”, vroeg Mark via Skype. Ja, we hadden het meegekregen, maar alle ellende erna niet.
Nu we weer tv hebben valt het me op dat zo’n ding toch veel kabaal maakt. Gistermiddag zag ik in het voorbij gaan weer raceauto’s en als je ze niet zàg, dan hoorde je ze wel.
Een maandje zonder tv heeft zo z’n voordelen. We hebben niets gemist! Nou ja… dat half uurtje sport dan…
Maar het gedicht van J.C. van Schagen dat we gisteren meekregen van Jan de Korte deed me weer even terugstappen in de stilte die we in de vakantie voelden. Chris van Schagen zou er een poortje in Middelburg mee bedoeld hebben.- klik op:    http://www.schrijversinfo.nl/januari2011.html

Poortje

Soms is er een poortje aan het Abdijplein
Als ik dat passeer
Dan weet ik ineens mijn huis niet meer
Ik ben alleen en dwaal door de straten
Van een vreemde stad
Het is er doodstil- volkomen verlaten
Alle dingen zijn ver- er is geen verkeer
Er is nergens dat brullen
Van machines met knullen
Er is alleen maar een stilte die zo groot is
Of de wereld al vele eeuwen dood is
Toch hoor je wel stemmen soms- ver en zacht
Of er toch ergens mensen zijn die aldoor in zichzelf praten
Het is alsof je ergens wordt gewacht
Het is er wel vreemd en toch is het vertrouwd
Je hebt dit aldoor geweten het is al zo oud
Er moet hier iets wezen dat van je houdt
Of je een kind bent je vindt iets wéér
Dat zo lang al verloren was- het is heel teer

Maar dan is plotseling alles weg
Het poortje is nergens- volkomen verdwenen
En je vindt in het warren weer heg noch steg.

01-04-2011 om 00:11 geschreven door hetty