Diny en vriendin Dirkje.

Een dagje uit is goed voor een mens. Terwijl er aan het Schoolpad nog hard gewerkt wordt aan de renovatie van het rieten dak ga ik er op uit. Diny is jarig en er wordt een hele drukte verwacht. “Ku-j mien mooi helpen”, zegt ze. De trein vind ik nog steeds een ideaal vervoermiddel. Bovendien staat Wouter met z’n bus bij het station in Zutphen om me op te halen. Diny heeft niks te klagen aan gebrek aan belangstelling. Het is een gezellige middag. Ik tref het dat ook Joop en Marianne er zijn. Joop heeft opnieuw een cd-rom bij zich met heel veel materiaal over de oprichting van de Chr. Julianaschool in de Wildenborch en alle notulen brieven, lijsten enz. Opa Groot Nuelend was nl secretaris, later ome Hendrik Jan Groot Nuelend. Vandaar dat al dat materiaal bewaard is gebleven.
De kamer is precies groot genoeg om ’s avonds de hele verjaardagsvisite te bergen. “Ik vraoge niemand”, zegt Diny nog, “maor iederene kump gewoon”: Diny en Annie, de vriendinnen waar Diny mee naar school ging mèt aanhang, Eb en Dirkje, de buren van de Brinkerhof en natuurlijk Henk en Anneke en Johan en Joke. "Waor he-j Wim elaoten”, klinkt het verscheidene keren....
Ze zeggen wel eens dat vrouwen zo kunnen praten als die bij elkaar zijn. Ik kan jullie verzekeren dat de mannenhoek hier de boventoon voerde. Ze gingen steeds dichter bij elkaar zitten. Natuurlijk gaat het over milieueisen voor de boeren, honden , vakantie, fotograferen en de familie. Henk heeft een nieuw gezegde bedacht. Bij het naar huis gaan klinkt het: “A-j een vrouw en een hond hebt dee goed naor oew luustert… bu-j een gezegend mense”. "Ach…", antwoordt Joke ad rem: "Bie- ons luustert de hond niet en ikke ok niet en toch bu-w gezegend”.
En Ben meldt: "Die teckel van ons kump wel a-j em roept… maor et duurt allene effen".
Mijn avond eindigt in de hunkerbunker…. Voor je op vreemde gedachten komt… het is een soort kamer met allemaal herinneringen. Het is er goed slapen.

Een gezellige avond was het. Diny staat hier tussen Annie, haar vroegere schoolvriendin èn buurmeisje, en Joke.

Deze twee gaan nog wel eens samen op stap. Soms mèt de mannen maar ook wel zonder. Je kunt wel zien dat ze net terug zijn uit Egypte.
En elke week gaan ze zwemmen. En dan gaat hun auto daarna meestal vanzelf een bepaalde richting op.... je raadt het misschien al...?

14-04-2011 om 23:37 geschreven door hetty  

Allemaal mannen van der Kolk, inclusief Ben. augustus 2009

Maandag-- Hoewel ik aanvankelijk ook graag een dochter had gehad, heb ik altijd erg genoten van de vier mannen om me heen. Ze hadden ook, zoals het vaak met jongens is, veel dezelfde interesses. Samen naar het vliegveld Twente om de straaljagers over je heen te horen scheuren als die de lucht ingingen. Ze gingen er expres onder staan. Samen vuurtje stoken, ze hebben het er nog wel eens over. De hele inboedel van het laatste verhuisbusje naar de Kuifmees werd op de zandbulten achter ons huis verbrand, gewoon omdat het er niet meer bij in kon. In deze tijd zouden ze het naar het Goed hebben gebracht.
Nu alle jongens hun eigen plekje gevonden hebben zijn die gezamenlijke acties wat minder. Een jaar of 10 geleden hebben ze nog met z’n vieren een slipcursus gevolgd. Dat was pas echt feest. Er was een nieuwe slipschool geopend vlak achter de boerderij van Wielens. En…? Allemaal geslaagd!
Een jaar of vijf geleden hebben we de kamer en keuken van Rick helpen verbouwen en er een Canadees tintje aan gegeven. Het enige wat Rick hoefde te doen was het uitzoeken van de keuken. Toen hij terug kwam van zijn Canadese holiday kwam hij in de metamorfose terecht en daar hebben we met z’n allen een glaasje op gedronken.
Samen met Mark is het meestal hout zagen voor het goede doel. In dit geval de houtkachels aan de Schaapstreek. Maar vandaag waren het Wim en Gerhard, die na de geslaagde verbouwing aan de Kuifmees samen het overtollige zand uit hun tuin af gingen voeren. Ik denk dat Robin het helemaal niet erg vond om vandaag weer naar school te gaan. Ik heb begrepen dat die al aardig spierpijn heeft van het zandscheppen gisteren. Vandaag was het Wim z’n beurt.
“Ik denke dat ik nao de pauze weer thuus kom”, zei hij toen hij naar de Shanty’s vertrok, “ik hebbe kats de piepe laög”.

14-04-2011 om 07:56 geschreven door hetty  

Het is druk in de natuur. De kikkers zijn er weer en in de vijver is het een drukte van belang.
Er heeft zich ergens een kip verstopt en zit op eieren. We dachten al dat ze opgevreten was door buizerd of vos, maar gisteren kwam ze al kloekend te voorschijn om even bij te tanken, maar voor we het in de gaten hadden was ze ook al weer verdwenen naar haar schuilplaats. Dat wordt vanzelf niks want er loopt momenteel geen haan bij.
Dan hebben we iedere dag bezoek van een fazant. Die komt water drinken bij de vijver en blijft dan wat rondscharrelen.
Het is al weer een tijd geleden dat Agnes met de pony’s in de weer was. ’s Winters is wat minder geschikt, maar met dit mooie weer hadden we er weer zin in. Eerst moest Shetlandertje Amber haar halster weer om. Vanmorgen bij het voeren had ik al een poging gedaan, maar die eigenwijze pony weet precies wat je van plan bent en als die daar geen zin in heeft is het klaar. Vanmiddag mocht Agnes het proberen. Ze liep met het halster naar Amber, gaf haar een stuk brood, en al pratend deed ze haar het halster om. Amber bleef gewoon staan. Ze herkende Agnes nog en even later was het feest in de wei. Agnes liep met Amber op een draf rond. Dan kun je zien dat een paard een kuddedier is… Julia, de andere Shetlander, en het veulen liepen gewoon mee. Ze hadden er alle vier plezier in. Even later moest er een hindernisje komen. Er werden wat balken bij elkaar gelegd en er werd weer een sprintje getrokken. Ach… het was zo’n mooi gezicht.
“Iele hebt niks met peerde”, zei Diny een tijdje geleden. Dat klopt in zekere zin. Ik ben gek op ze, maar ik weet niet hoe ik ze aan moet pakken. Geef mij maar schapen… nou ja een paar fleslammeren mag ook.

13-04-2011 om 17:53 geschreven door hetty  

Het is minstens 15 jaar geleden dat we als docenten van het toen nog KDC De Zuidoosthoek een studiedag hadden. Het dagdeel dat ontspanning moest brengen was georganiseerd door een paar collega’s lichamelijke oefening en dan weet je het wel. Ze hadden bedacht dat we een rondje fitness zouden gaan doen bij De Giraf. Wat lacherig gingen we aan het fietsen, roeien en wat dies meer zij. Terwijl we in het begin elkaar nog veel te vertellen hadden ging dat er na een poosje wel af. En terwijl ik me in het zweet zat te werken wist ik het zeker… dit ga ik nóóit meer doen. Ik vond er geen barst aan. Ik zou wel iets anders bedenken om aan mijn conditie te werken. Dat werd toen aqua-joggen en tot op heden vind ik dat een heerlijke in- en ontspanning.
Maar nu kwam mijn huisarts op het idee om met een fysiotherapeut te gaan oefenen om de beenspieren onder en boven de knie wat sterker te maken om daardoor de knieschijven wat te ontlasten.
Gisteren was de eerste keer. Ik moest opdraven in sportkleding. Dat had me al aan het denken moeten zetten en ja hoor… de fitnesszaal stond klaar in het Scheperpark tegenover het Scheperziekenhuis. Arnoud, een superjonge therapeut stond klaar om me te begeleiden. Even infietsen om warm te worden, daarna oefeningen voor verschillende beenspieren. Ik dacht dat ik het er aardig van afbracht. Maar toen kwam als klap op de vuurpijl de loopband. Arnoud stelde hem in en daar ging het. Man man… ik liep helemaal verkeerd, te veel voorover, ik wikkelde de voeten niet goed af, ik moest grotere stappen nemen en ik kon de band bijna niet bijbenen…enz.
Toen ik uiteindelijk weer buiten stond was ik aan het eind van mijn Latijn. Ik voelde me geradbraakt. Dat duurde een halve dag. Toen voelde mijn rug weer normaal. Stiekem oefende ik vandaag op onze wandeling door Emmen op mijn nieuwe manier van lopen. Maandag mag ik weer aan de bak.
Ik hou jullie op de hoogte….

11-04-2011 om 08:34 geschreven door hetty  

De rietdekkers zijn begonnen met de renovatie van het dak.

“Hoe laat drinken jullie ook al weer thee straks, negen uur of om half tien.” Rietdekker Cor Kocks kijkt even op van zijn werk. “Graag om half 10, anders raakt mijn biologisch ritme in de war.” Het is best zwaar werk dat inkloppen van dat riet de hele dag maar door. Cor legt uit dat je dan op vaste tijden even pauze moet houden. "Bij een timmerman is het anders. Die loopt wat heen en weer en pakt af en toe een potlood of meetlat. Maar bij een metselaar is het ook zo als bij ons. Die gaan ook steeds door met metselen. Zij hebben ook hun vaste rustpunten nodig."
Weer wat geleerd! Het is best gezellig om werk om de deur te hebben en het koffie en theehalfuurtje is altijd gezellig. Nee... Cor hoeft geen koek of koekjes bij de thee. “Nee, dat is niet goed voor een mens als je iets ouder bent. Als ik veel eet voel ik me niet lekker.” Na die eerste dag bied ik het maar niet meer aan. Tot ik met een paar zoute visjes aan kom zetten uit het dorp. “En een zoute haring…?” Tja… dat verandert de zaak en beide mannen smikkelen de visjes maar wat vlug naar binnen. Vanmiddag proberen we het nog eens met wat gehaktballetjes en ja hoor… weer raak!.

10-04-2011 om 19:28 geschreven door hetty  

09-04-2011 om 17:27 geschreven door hetty  

Het dekentje van tante Catrien.

Wat kan een mens toch hechten aan bepaalde dingen of gewoontes. Als kind had ik m'n duim als troost in bange dagen. Henk had genoeg aan een overhemdje met kraagje, het liefst van flanel of een andere zacht stofje. De punt van zo'n kraagje pakte hij tussen duim en wijsvinger en friemelde er wat mee. Hij moet wel een pyjama met kraagje gehad hebben.
Gerhard had z'n onderlip die hij naar binnen zoog. En veel kinderen hebben hun knuffel, zoals Sascha, de kleindochter van Ben en Diny, haar Eppie. Ze zijn onafscheidelijk en menig ouder die vergeten is om de knuffel mee te geven bij een logeerpartij moet die nabrengen anders is het met het logeren gebeurd.
Soms gaat het ook om iets groters. Zo was Johan vroeger verknocht aan zijn gestikte deken, ook wel gewatteerde deken genoemd. Hij kon toen echt niet op vakantie zonder zijn gestikte deken. Die ging mee in de caravan.... samen met een zak aardappels.

"Het eet geen brood", was de gevleugelde uitdrukking van oom Paul. En dan ging het meestal om dekens, kussens, lakens en ander beddengoed. Wanneer dat overbodig geworden was nadat er weer een kind de deur uitgegaan was of nadat ze zelf verhuisden van Zoetermeer naar Hattem, werd er niets van dat alles weggedaan. Dat ging naar de zolder voor je weet maar nooit en dan sprak hij deze woorden: 'Het eet geen brood'. En zo was dat. Het had nog wel wat haken en ogen toen tante Catrien uiteindelijk na het overlijden van oom Paul verhuisde naar een bejaardenwoning. Waar moest ze toch met al die dekens, kussens en gewatteerde dekens naar toe? Het werd een complete zolderopruiming. De hele familie profiteerde mee, iedereen mocht wat uitzoeken.
Wij hadden nog wel belang bij een gestikte deken, vond ik. Daar had ik goede herinneringen aan. Vroeger hadden we 's winters toch allemaal zo'n gewatteerde deken over ons bed. Het voelde lekker zwaar en warm aan. Je raakte er gewoon aan verknocht.
Dat gestikte dekentje van tante Catrien doet nu al twaalf jaar trouwe dienst op ons logeerbedje beneden. Wanneer ik even een tukje doe, kan dat alleen maar onder deze deken. En hebben we een logé... dan is het een extra zachte ondergrond op de matras. Het is jammer, het begint te slijten. Ik denk erover om er een hoes omheen te maken, want dit soort gewatteerde dekens zie je tegenwoordig nergens meer

08-04-2011 om 08:39 geschreven door hetty  

Ineens had ik het te pakken… er kwam een soort schoonmaakdwang over me. De verf, kwasten en andere schilderspullen gaan weer naar mijn keetje en tja… na een winter tref je daar het een en ander aan. Spinrag, dode motten, lieveheersbeestjes die ineens te voorschijn komen. Dus.. er werd een zeepsopje gemaakt en gewapend met doekjes en schuursponzen ging ik aan de slag. De buitenkant vroeg ook al om een beurt, zag er niet uit. Nu had de spuit van onze bron vorige zomer ook op het tuintje bij het keetje gestaan en de luiken die lichtblauw waren hadden een onbestemde kleur gekregen.. beetje geelgroen. Daar kon ik met een zeepsopje niet veel mee beginnen. En ja hoor nu moest de Cillit Bang er aan geloven. Toch was het nog een heel geschuur om de lichtblauwe kleur weer te voorschijn te toveren.
Maar het ruikt er weer fris en er kan weer geschilderd worden.
Maar nu…. Ik ben me toch een partij moe en stijf. Zou ik nu ook griep krijgen net als Wim. Die loopt rond te snotteren en te zweten. Naar bed… zeg je.? “Nee ik heb geen koorts”, beweert hij… “maar ik voel me alleen zo rot!”
Ik pak m’n dekentje, ja dat bijna versleten gestikte dekentje van tante Catrien, en nestel me in mijn luie stoel en val in slaap. Als ik wakker word ben ik helemáál stijf en dan weet ik weer hoe het voelt… spierpijn.
Ja ja… ik weet het… we zijn geen 20 meer.

07-04-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

06-04-2011 om 10:05 geschreven door hetty  

05-04-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

De eerste blote voeten komen te voorschijn. Op de achtergrond de Eemslander Shanty's.

Het is zaterdag en Rick is weer van de partij. “Jans is strepen aan het trekken en heeft weer 'lekker op de trekker' aanstaan”, meldt hij als hij met de fiets aan de hand komt aanlopen. Hij heeft wel vaker cryptische omschrijvingen, maar hij bedoelt dat Jans aan het maaien is en naar het liedje ‘Lekker op de trekker’ zit te luisteren. Z’n spiksplinternieuwe band is lek. Geesje had hem nog wel even voor hem opgepompt maar dat hielp dus niet echt. Wim ontdekt een klein stukje glas in de band. Daar kan zelfs een nieuwe fiets niet mee overweg.
Het was ook de dag van de Shanty’s en van het voorjaar. Er was de hele dag shantymuziek te horen in het centrum van Stadskanaal èn 24º. Als er één dorp veranderd is, sinds we er 20 jaar geleden dat rieten stoeltje kochten bij de Kwantum, dan is het wel Stadskanaal. Wat een flats en moderne gebouwen zijn er bij gekomen. Het dorpse is er helemaal af.
De Eemslander Shanty’s zetten hun beste beentje voor en samen met mijn vaste Shanty-maatje Johanna vermaakte ik me wel. Winkels zat… nee weer niks gekocht- dank je Ben-, alleen hebben we samen een terrasje gepakt…. en bijgepraat. De mensen om ons heen begonnen zich uit te pellen, en de eerste blote voeten kwamen te voorschijn. Het wordt zomer.
Ons logeermeisje Agnes is vandaag ook nog jarig en we zijn op tijd weg uit Stadskanaal om haar te gaan feliciteren in Nieuw Amsterdam. Het T-shirt met al die kattenkopjes dat we in Langres gescoord hebben valt in de smaak en we luisteren naar het Fries/ Nederlands. Oma en tante Akkie uit Friesland zijn op bezoek. Klinkt leuk. Het is te volgen maar daar heb je het ook mee gehad.
En nu..? De pony’s zijn gevoerd, het eendenpaartje is bewonderd dat elk voorjaar onze vijver uitkiest, Tessa is naar binnen, Rick naar Jans en Geesje en Wim neemt z’n wekelijkse saunabad.

04-04-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Je hebt vrienden en vrienden. Allemaal uniek, maar wel heel verschillend.
“Groot gelijk”, hoor ik een goede vriendin zeggen als ik vertel over een nieuwe aankoop. “Verwen jezelf maar eens lekker. Je hebt er zelf hard genoeg voor gewerkt.” En inderdaad dan voel ik me meteen minder bezwaard. Ook als ik bij een rondje kringloop een stoel, kopje of leuk sjaaltje tegenkom. Ach het is ook geen geld en we ruimen weer een andere stoel op, de kopjes sneuvelen vanzelf wel eens en het sjaaltje gaat bij de andere in de kast.
Maar sinds ons laatste tripje naar Spanje is er iets veranderd. Onze vriend Ben is een verstandig man. Telkens als Riet iets aanwees, of het nu in de supermarkt of boerenmarkt was, hoorde ik hem zeggen:”He-j d’r gebrek an?” Dan legde Riet het vaak weer terug.
Die zin heeft zich vastgezet in mijn brein. Vanmorgen gingen Susan en ik voor het eerst weer eens samen naar Het Goed. Gewoon even ons rondje doen en bijpraten. Ik vertelde haar over de vaste kreet van vriend Ben. En je kunt het geloven of niet…. bij alles wat we aanpakten, of het nu een t-shirt was of een kussensloop. We keken elkaar aan… en legden het weer weg. Ik ontdekte een paar prachtige zacht-oranje stoeltjes en we probeerden ze samen uit. Ze waren niet alleen leuk om te zien, ze zaten ook prettig en wat belangrijk is… je kon er weer gemakkelijk uit overeind komen en en ik mijmerde al… als ik die twee grote bij het achterraam eens weg zou doen… zouden deze twee daar heel mooi staan. Opeens keken we elkaar aan en schoten in een giechelbui:”He-j d’r gebrek an…” kwam er hikkend bij ons beiden uit.
Je snapt het al. Ik ging met niks naar huis… dankzij vriend Ben. Susan ontdekte op het laatste moment nog een speelgoeddolfijn voor pup Meggan. Die had er ècht gebrek an.

03-04-2011 om 15:30 geschreven door hetty  

De Well dressing in Paddington bestaat uit een compositie helemaal uitgevoerd met bloemen. Deze well dressings zijn ieder jaar in verschillende dorpen in de Cotswolds te zien als teken van dankbaarheid voor de eigen dorpsbron die hen gespaard heeft voor de pest in vroeger jaren.

Onze vriend Tom Woodgate is niet meer. Soms besef je pas als iemand er niet meer is wat hij of zij voor je betekend heeft.
Tom kwam midden jaren tachtig naar Holvrieka als inspecteur en als zodanig had Wim veel met hem te maken. Hij had ook lang als machinist gevaren en het klikte helemaal tussen de beide mannen. Hij was telkens voor drie weken in Emmen en logeerde bij Hotel ten Cate, maar de weekends hè. Later omschreef hij plekken van stilte als 'Emmen on a Sunday'. Wim nodigde hem daar om regelmatig zondags bij ons. Hij genoot van ons gezin. Dat kon je wel zien en nadat we reizen naar Engeland begonnen te maken groeide de vriendschap tussen ons. We logeerden wel eens een paar dagen bij hen in Manchester, meestal op een terugreis van een vakantie. Denk niet dat we dan in de caravan mochten slapen, maar steevast in een groot bed met uitzicht op een brede spiegelkast, omringd door blauw met geel behang en geel met blauwe bloemetjesgordijnen.
Ze hebben ons Liverpool laten zien, de Cotswolds met Chatsworth Castle, een well dressing en nog veel meer. En altijd eindigde de avond met een God Bless van Tom.
Bij ons kwamen ze de wereldkampioenschappen voetbal kijken. Tom en Joan stonden toen met hun caravan op de Emmer camping bij het zwembad. Om een uur of 10 ging Tom dan vanaf Holvrieka even naar de camping terug om van zijn cooked breakfast te genieten. We hebben veel lief en leed samen gedeeld. Nu is Tom er niet meer. Vandaag werd er een mis voor hem opgedragen in de St. Monica Church in Flixton, Manchester. Tom Woodgate is iemand die we ons altijd met een glimlach zullen blijven herinneren, dankbaar dat wij hem mochten kennen.

02-04-2011 om 23:48 geschreven door hetty  

Om half vier sliep ik pas vannacht… alweer door die pijnlijke uitstraling van de rechterknieschijf. Dus op naar Muilwijk. Ik kreeg zijn vervangster die ik al eens ontmoet had. Nee het viel mee…het commentaar dan ik had verwacht dat ze zou zeggen: ‘Val eerst maar eens 20 kilo af’ of…. ‘Wil je misschien een nieuwe knieschijf?’ Nee ik hoorde geen van beide opties. Maar erg veel wijzer werd ik er ook niet van. Tja… slijtage… alles maar wat kalmer aandoen… pijnstillers… En toen kwam ze met de optie om naar de fysiotherapeut te gaan om de beenspieren van scheen- en dijbeen te stimuleren. Dat zou de pijn ook kunnen verminderen. En natuurlijk ontzie je je knie als je wat lichter bent. Daar moet ik het nog maar eens met Dirkje over hebben. Die is goed bezig met veel wandelen en anders eten. Ben benieuwd hoe ze het daar op die boot op de Nijl hebben. Daar zal er van bewegen wel niet zo veel komen als thuis in Eefde. We zijn het er samen over eens: het zit tussen je oren… of je iets wèl of nìet eet en wàt je eet.
Vandaag is onze sloot schoongemaakt. De gemeente doet het in etappes. Eerst de wal aan de kant-4 maanden geleden, dan wordt er gesnoeid en gezaagd - 2 maanden terug- en vandaag wordt de sloot opgeruimd. Nu moet de gemeente eerst nog de stobben, die ze hebben laten zitten, wat lager komen wegzagen. Dan pas kunnen ze er met een soort klepel door om hem goed uit te diepen. Er is ons zo al heel wat werk bespaard waarvan we eerst dachten dat het ons pakkie an was. De jongeman die vandaag aan het werk was had wel zin in een kop koffie bij ons op het terras. Meteen kwam Queeny naast hem zitten. Het is net vader Scott. Die eiste ook meteen de plek op bij de visite.

02-04-2011 om 09:10 geschreven door hetty  

01-04-2011 om 18:27 geschreven door hetty  

Behalve boeken lezen zagen we natuurlijk ook heel wat. Hier één van de kunstwerken in Barcelona.

Een van de dingen waar je snel aan went in een vakantie is het leven zonder tv. Het scheelt wel dat je een vracht boeken bij je hebt en een aantal dvd’s. Alleen de dvd ik tot het laatst had bewaard - Wit Licht- vond ik afschuwelijk en heb die maar vijf minuten aangehad.
Wim heeft zelfs vier dikke boeken gelezen: drie Ludlums en het Juvinalis Dilemma van Dan Brown. En dat terwijl hij thuis bijna niet aan lezen toekomt. Ik had een stapel makkelijk te lezen romans bij me.
Ben en Riet hadden wel een tv in de camper en de eerste tien dagen, voor ze hals over kop naar huis vertrokken wegens ernstige ziekte thuis, dook Wim regelmatig even bij hun de camper in om tegen een uur of half elf voetbal te kijken. En ik heb natuurlijk de reünie van Boer zoekt vrouw gezien. Verder niets…. helemaal niets en het gekke is dat we het niet eens misten.
“Hebben jullie wel meegekregen dat er in Japan zo’n ramp gebeurd is”, vroeg Mark via Skype. Ja, we hadden het meegekregen, maar alle ellende erna niet.
Nu we weer tv hebben valt het me op dat zo’n ding toch veel kabaal maakt. Gistermiddag zag ik in het voorbij gaan weer raceauto’s en als je ze niet zàg, dan hoorde je ze wel.
Een maandje zonder tv heeft zo z’n voordelen. We hebben niets gemist! Nou ja… dat half uurtje sport dan…
Maar het gedicht van J.C. van Schagen dat we gisteren meekregen van Jan de Korte deed me weer even terugstappen in de stilte die we in de vakantie voelden. Chris van Schagen zou er een poortje in Middelburg mee bedoeld hebben.- klik op:    http://www.schrijversinfo.nl/januari2011.html

Poortje

Soms is er een poortje aan het Abdijplein
Als ik dat passeer
Dan weet ik ineens mijn huis niet meer
Ik ben alleen en dwaal door de straten
Van een vreemde stad
Het is er doodstil- volkomen verlaten
Alle dingen zijn ver- er is geen verkeer
Er is nergens dat brullen
Van machines met knullen
Er is alleen maar een stilte die zo groot is
Of de wereld al vele eeuwen dood is
Toch hoor je wel stemmen soms- ver en zacht
Of er toch ergens mensen zijn die aldoor in zichzelf praten
Het is alsof je ergens wordt gewacht
Het is er wel vreemd en toch is het vertrouwd
Je hebt dit aldoor geweten het is al zo oud
Er moet hier iets wezen dat van je houdt
Of je een kind bent je vindt iets wéér
Dat zo lang al verloren was- het is heel teer

Maar dan is plotseling alles weg
Het poortje is nergens- volkomen verdwenen
En je vindt in het warren weer heg noch steg.

01-04-2011 om 00:11 geschreven door hetty  

De klokken van Taizé- september 2008.

We zijn meer dan vier weken van huis geweest en veel hebben we beleefd, maar wat zakken al die herinneringen snel weg. Het is maar goed dat ik veel foto’s gemaakt heb. Zo beleef je alles opnieuw en opnieuw. En besef ik pas hoeveel moois er op de wereld te zien is. De Spanjaarden zijn aardige, vriendelijke mensen. Ook het land zelf heeft veel moois, zowel wat betreft de natuur als de kunst. Toch is het mijn land niet en ik ga er misschien nooit meer heen. Het is jammer dat Nieuw Zeeland zover is, dat had iets speciaals voor mij. Gelukkig zijn Engeland, Wales en Schotland wat dichter in de buurt. Nadat onze vriend Tom Woodgate 25 jaar geleden aanbood:”Als jullie de moeite willen doen om de oversteek te maken mogen jullie een paar weken in onze caravan bivakkeren in het Lakedistrict”, zijn wij Groot-Brittannië-fan geworden. De toppers zijn de Yorkshire Dales, het Lakedistrict, Northumbrië en bovenal Schotland. De aangeboren behulpzaamheid is een prettige bijkomstigheid. Ooit was Wim een verkeerde weg ingeslagen in Carlisle en moest hij met caravan en al achteruit. Er ontstond een aardige rij automobilisten die wachtten en rustig toekeken hoe hij 'em dat lapte. Het enige commentaar dat hij kreeg was een duim omhoog.
Och… en eigenlijk hoef ik helemaal niet meer ver weg. Ons eigen landje heeft nog zoveel te bieden. Eerst maar even weer rust op ons eigen plekje hier aan het Schoolpad.
Zondagmorgen zijn we weer voor het eerst in de kerk geweest. Ik was nog steeds niet helder en van de preek over de Bergrede, die me juist erg interesseert, is me niet veel bijgebleven. Maar het Taizé lied dat we zelfs twee keer zongen, is blijven hangen:
Jezus het licht, het licht in mijn leven,
Laat nimmer toe dat het duister tot mij spreekt.
Jezus het licht, het licht in mijn leven,
Zegen mij met uw liefde.
Het is de bedoeling dat je het steeds herhaalt en werkt als een soort meditatie. Een paar jaar geleden waren we in Taizé en luisterden naar het zingen in de grote gemeenschapsruimte. Indrukwekkend!

31-03-2011 om 14:14 geschreven door hetty  

Het is nog even wennen om weer thuis te zijn en het gewone leven weer op te pakken. De indrukken die zich opgestapeld hebben in mijn hoofd moeten hun plekje vinden. Wim is gelukkig op tijd terug om zijn jubileumconcert van zijn mannenkoor Valerius mee te maken. Hij heeft er ook weer helemaal zin in.
Ik heb Rick z’n nieuwe fiets gezien, het nieuwste model Gazelle van februari. Echt mooi! We hebben samen koffie gedronken in ons stamcafé Mickey. Samen zouden we iets voor Jennifers verjaardag kopen na het invullen van zijn belastingaangifte bij Jan Scheve, die hem er nog altijd trouw mee helpt. Jan belde al waar Rick bleef, maar die was onderweg. Ik zei hem: Kijk maar eens uit het raam. Als je beneden ergens zo’n felgroene vogel ziet, is het Rick.
Het staat hem mooi, die Canadese jas, gescoord bij Mount Robson. Daarbij draagt hij een pet, ook van Mount Robson met elanden erop. Canadeser kan het niet. Hij moet z’n belangstelling voor landen maar eens verder uitbreiden. Met Google Earth is hij al vaak in de weer. En de trip die we met hem maakten naar Normandie twee jaar terug was ook een succes. Hij is wel geïnteresseerd in plaatsen met een geschiedenis. Misschien is Berlijn ook wat.
Ik heb net gisteren het boek Karel Overijssel gelezen en ben nog steeds onder de indruk. Wat een moed hadden ze in de oorlog. Veel foto’s kwamen me natuurlijk bekend voor. Veel dingen wist ik niet. In het huis van de vader van een klasgenootje op de lagere school, Hannie te Hennepe, werden de tegels ter gelegenheid van de geboorte van Prinses Margriet geschilderd door onderduikers. Een jongen bij mij op school bleek de zoon te zijn van de zus van deze Henk Groot Enzerink, alias Karel Overijssel. Nooit geweten dat door die familie zoveel gedaan werd in het verzet. Ik ben er gisteren zo gretig doorheen gegaan, dat ik het boek nu eerst eens rustiger ga doorlezen.

30-03-2011 om 09:42 geschreven door hetty  

29-03-2011 om 23:07 geschreven door hetty  

Straks is het voor de laatste keer pootjes indraaien en op huis aan. Wim had regelmatig bekijks met z'n boormachine met opzetstuk.

Als je een week of vier samen in een caravan leeft leer je wel om elkaar de ruimte te geven. Ie-j kroept oew anders nog vaste. Als ik ’s morgens het toiletgebouw op zoek tovert Wim ons slaaphok weer om in een gezellige woonplek. En gaat hij douchen dan maak ik het ontbijt klaar. En dan zitten we op ons gemakje te ontbijten. Op een paar keer na, wanneer we vroeg weg wilden, namen we er de tijd voor.
Nu op onze laatste ochtend bekijk ik Wims ontbijtgewoonte eens goed. “Bu-j vrogger zo te kot ekommen?”. Na de sinaasappel en een boterham met tonijn besmeert hij een snee brood met pindakaas en daarover gaat een laag abrikozenjam. Ik krijg meteen associaties uit het verleden als ik de kleur zie. ”Wet ie wel waor ik noe metene an mot denken?....” Wim reageert niet. “An zon poepluier van de jonges vrogger.” Wim verblikt of verbloost niet en neemt een hap. “Eigenlijk zol ik d’r nog wel een paar plakkies olde keze op lusten.” Nee Wim krijg je niet op de kast met zoiets. Hij smikkelt verder.
Gisteravond waren Johan en Joke bij ons en we begonnen aan de laatste Spaanse worst. Wim had er de afgelopen weken al een paar op, maar deze had ik nog weten te redden. Jammer jongens, jullie zullen er zelf voor naar Spanje moeten.
We gaan straks nog even aan de koffie op Lieferinkweg 4a. Gisteren heeft Jos ons rondgeleid door de oude boerderij. Die is zo ongeveer helemaal gestript en ruimer gemaakt. Een stuk van de deel is bij het woongedeelte aangetrokken en er zijn muurtjes weggehaald. Toch roepen veel plekjes nog herinneringen op zoals de diepe kast in opa’s kamer, die nog steeds de o.k. genoemd wordt, de trap naar boven, de slaapkamer waar Diny en ik altijd sliepen. Wanneer het klaar is zullen we nog eens kijken, maar voor zijn verjaardag op 19 april zoals de bedoeling was, redden ze het nog niet.
Vanmiddag gaan we op huis aan. Ben en Niesje blijven nog tot vrijdag. Dan hebben we nog even samen om bij te praten.

28-03-2011 om 18:24 geschreven door hetty