Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
28-02-2010
Salzburg
Den breg heel wat op an old iezer, meende Eb toen hij deze achterdeur van hotel Kaiserhof zag. Vandaag is Salzburg aan de beurt. Hoewel ons plan om vandaag niet ver te lopen niet helemaal uitkwam, ging dat me veel beter af. Het Ie-j mot gewoon een betjen deurzetten van Diny wierp zijn vruchten af. We beklommen de burcht hoog op een rots en maakten daarboven een prachtige wandeling en genoten opnieuw van de zon. We daalden via een lange trap weer af naar beneden en zochten de Altstadt op. Een lekkere Goulashsuppe gaf ons nieuwe krachten om de stad te verkennen. Die oude stad is niet zo groot, maar sfeervol, niet zozeer de gebouwen maar de versierselen. Diny, Dirkje en ik kregen de gelegenheid om even de winkeltjes in te gaan, typische souvenirs als Mozart Kugeln en dergelijke. Dat was het niet echt. We zochten de mannen weer op. Wim was al ongeduldig geworden van het slenteren, ze hebben een plekje gezocht om op hun vrouwen te wachten. Het dal bij Berchtesgaden vonden we laatst zo mooi dat we dat nog eens doorrijden om te kijken of we er deze week nog eens een dag door kunnen brengen en dan is het tijd om aan onze stamtafel wat te drinken. Overal word je met Grüss Gott gegroet waarna Ben vertelt over de Achterhoeker die met zijn Drika voor het eerst in Oostenrijk was waar ze natuurlijk ook zon bergwandelingetje gingen maken. Ze waren al aardig hoog en Drika pufte al behoorlijk. Ze waren al een paar Duitsers tegen gekomen die hen groetten met Gutentag" en zij groetten terug toen ze een Oostenrijker tegenkwamen die kwiek naar beneden kwam stappen. Ze groetten de man met:goeiendagen kregen zijn groet Grüss Gott terug. O foi Bearnd, zei Drika Mow nog zo hoge? Iedereen gegroet vanuit Anif! Grüss Gott...!
De ochtend begint bij een geweldig ontbijt met de discussie over ons plan van de dag. Ben stelt Salzburg voor met een aantal bezienswaardigheden, maar Diny herinnert zich hun mooie herfstvakantie in Bad Gastein waar we een heel mooie wandeling zouden kunnen maken. Het zal vandaag weer mooi weer worden. Dirkje als politica is vooral geïnteresseerd in de argumenten van beiden. Het maakte ons niet uit, alles is immers nieuw voor ons. Diny wint. Dus op naar Bad Gastein. We beginnen met een koffiepauze in het hotel waar ze toen geweest waren, allemaal oude chique uit de tijd van keizer Wilhelm 1 en Franz Joseph en Sissie. Even wanen we ons in die glorietijd. Daarna gaat het langzaam berg op naar Hotel Der Grünen Baum, ook een nostalgische plek, waar we aan de speciale soep gaan. We krijgen spontaan zelfs nog een paar keer opgeschept van deze heerlijke specialiteit van Der Grünen Baum en met een Gruss von Osterreich an Holland vertrekken we voor de laatste etappe. Ik heb het eigenlijk al gehad, maar Diny weet me opnieuw over te halen en we gaan op stap. Adembenemende uitzichten zijn ons deel als beloning. Het blijkt toch wat verder dan Ben en Diny gedacht hadden. Ben en Wim halen de auto op en de Damen en Eb als onze begeleider wachten hen opgelucht op. We hebben nu nog net een half uur om ons voor te bereiden op ons diner. Wim neemt een douche en ik kies voor een berichtje aan jullie allemaal. Dag!
Na de afdaling per kabelbaan waarbij Wim en Ben voorin staan te genieten van de indrukwekkende diepte rijden we samen naar Berchtesgaden waar Hitler ooit zijn domein had en vinden bij een kerkje een mooi plekje in de zon. Dankzij de factor 50 van Dirkje hangen er straks in elk geval de vellen niet bij
Diny en Dirkje rusten even uit en genieten van het zonnetje.
Hakken in de snee.. hakken in de snee Wim en Ben lopen voor ons en geven aanwijzingen. Vanmorgen zijn we na ons uitgebreid Oostenrijks ontbijtje met de kabelbaan naar boven gegaan en daar wachtte ons een prachtig uitzicht. Ik moest me natuurlijk wel weer even vermannen. Ik heb het niet zo op die dingen. Ik moest steeds denken aan Esther die ooit eens als geruststelling zei:Als we gaan dan gaan we met zn allen. De baan overbrugde wel een hoogte van bijna 1800 meter. Toen kwam de volgende uitdaging. Ik had uit voorzorg al nordic walking stokken gekocht en dat was geen overbodige luxe. Je staat te kijken hoe die Oostenrijkers hier de berg op en af lopen om bij het begin van de zwarte skipiste te komen. Niks geen skischooltjes hier. De zwarte piste is de zwaarste, alleen voor gevorderden. Kleine kinderen sjeesden zo de steile helling af met ouders of zelfs grootouders in hun spoor. Wij hielden het op wandelen. Toen ik na de eerste berg klim en afdaling te voet weer zon berg voor me zag zei ik meteen al:Dat ga ik niet doen jullie gaan je gang maar. Maar Diny en Dirkje haalden me over met:Als wij het kunnen kun jij het ook. Ach en toen wilde ik me niet laten kennen en stapje voor stapje ging het in de sneeuw berg op en berg af. Zweten meneertje, maar zo hadden we eenmaal teruggekomen bij de berghut wel de cappuccino met Apfelstrudel mit Vanillesohse verdiend
Onze mannen genieten van het uitzicht vanaf de Unterberg
Hakken in de snee...
Het is zondag en in plaats van kerkbezoek lopen we hier in de prachtige witbesneeuwde bergen. Op dit plekje werd een man in 1980 door een lawinw verrast en op dit gedenkteken staat de passende tekst: Ihr glaubt der Jager sei ein Sunder weil selten er zum Kirche geht Im grunen Wald ein Blick zur Himmel ist besser als ein falsch Gebet
Gistermiddag vroegen we aan onze waard of er nog meer Hollands gasten kwamen. "Nur Hollander", zei hij. En zo was het, allemaal op doorreis naar de Alpen. Nu weten we ook wat file is.. nou ja Stau dan. Vroeg opgestaan vanmorgen om op tijd Munchen voorbij te zijn. Dat ging met horten en stoten, maar de ellende zat in de staart minstens 25 km Stau. Nu weten ook wij in het noorden van Nederland hoe zoiets voelt. Met Diny had ik telkens sms contact. Die hadden een uur vertraging door de file al in Nederland vanwege bouwwerkzaamheden aan de weg en natuurlijk al die gezinnen die op weg gingen naar de wintersport. Ze deden een kloek besluit door niet via Munchen te gaan maar de route via Nurnberg en Regensburg naar Salzburg. Zo gebeurde het dat we slechts een uur voor hen arriveerden bij Hotel Kaiserhof in Anif, net onder Salzburg. We hebben er gelijk maar een op gedronken samen met Eb, Dirkje, Ben en Diny en nu heeft iedereen zich teruggetrokken op zijn echt Oostenrijkse kamer in dit mooie oude hotel met veel houtsnijwerk. Je moet er even wat voor over hebben, maar dan heb je ook wat. Vanavond om half 7 gaan we aan onze vaste tafel aan het diner en ik zal het advies van dokter Muilwijk in gedachten houden... geen dikke schnitzels en geen mayonaise. Die galsteen heeft ook even vakantie... toch?
Ik moest echt even aan Mark denken toen ik de grote bulten hout zag liggen bij het laatste wegrestaurant. Mark zou er jaloers op worden. Die is steeds op jacht naar voordelig hout voor z'n beide houtkachels. Vooral die in hun woonkeuken slurpt nogal wat op. Er is hier flink gekapt en gesnoeid. Het was dat we een overnachting geboekt hadden anders waren we doorgereden. Het ging allemaal zo voorspoedig. Wim heeft zelfs zijn voordeligste snelheid aangehouden, anders waren we hier veel te vroeg in Schlusselfeld. Komen we bij het Hotel Gasthof dat de Tom tom ons wees... moesten we tot 4 uur wachten voor we er in konden..! Na een wandelingetje door het ontzettend saaie plaatsje deed Wim z'n middagdutje in de auto en ik begon aan m'n boek. Om 4 uur konden we naar binnen en werden uiterst vriendelijk ontvangen. Maar... de receptioniste kon onze naam niet vinden. Toen ik haar het reserveringsformulier liet zien was het:"Schade Schade, sie haben gebucht bei Herderich."Had de Tom Tom ons langs ons hotel een eindje verderop gestuurd. Maar nu zitten we dan goed. Op het laatste moment had ik de laptop nog meegenomen en achter de voorstoelen geschoven... je weet ja nooit...? Wim had nog zo gezegd:"Laot dat ding noe maor es thuus.. dan kick ie-j es een betjen af." Maar ik kon het niet laten... al was het alleen maar om wat ervaringen op te schrijven. En warempel... gibts Frei Internet in Gasthof Herderich. Kan niet meer stuk. Wim heeft snel een grote pils opgehaald aan de bar en zit nu als een vorst op bed met een boek voor zich en een glas in de hand. Z'n vakantie is begonnen. Het weer voor de komende dagen ziet er niet best uit... regenachtig volgens onze hotelier. We zien wel.
Diny als je dit op de valreep nog even leest: neem je een paar extra handschoenen voor me mee? Die ben ik nl vergeten.
Wanneer je aanleg voor een verhoogde bloeddruk hebt moet je dus geen drop eten. Dat heb je wel eens, koop je een zak dropoch toch ook lekker voor de kinderenen een week later is die toch ineens leeg. Daarna begon het spektakel in het ziekenhuis en bleek die hoge bloeddruk, nagemeten bij de huisarts nog veel te hoog. Nog drie metingen met een paar dagen er tussen en wat schetst mijn verbazing? De bloeddruk zakte tot acceptabel niveau. Ineens dacht ik aan die hoestballen.. , die zgn. salmiakballen volgens Eva, en viel het kwartje. Ik ben gewaarschuwd. En bij deze jullie ook. Verder heb ik baat bij de adviezen van Gera en let op wat ik eet. De klachten zijn nu minder, maar de steen gaat er straks wel uit. Maar eerst.... De voorbereidingen voor ons tochtje naar de sneeuw zijn nu in volle gang. ANWB, kaarten, winterbanden aangeschaft, sneeuwkettingen gehuurd. (volgens Wim gaan we maar één keer) Ja ik weet het voor die sneeuw hoeven we niet in de auto te gaan zitten, maar volgens de Wagenvoortjes is de zon en de sneeuw in Oostenrijk niet te vergelijken met hier. En wat is het nou leuker dan met een stel familie en vrienden samen op vakantie te zijn in de bergen. Ik zal nooit vergeten dat we voor onze eerste vakantie naar Italie door Oostenrijk reden en dat ik dacht: waarom blijven we niet hier? Ik wist niet dat de bergen zo mooi waren. Ik kende ze alleen van Heidi in de bergen... en een film is anders dan in het echt. Het blijft bij wandelen alleen. Ik heb zelfs nieuwe bergschoenen aangeschaft. De oude hadden geen schuld, de tussenzolen waren helemaal verpulverd. Als je zo woont zoals wij met allerlei dieren bij huis moet er nog wel het een en ander geregeld worden. Beide buren zijn standby, Rick doet een deel van de oppas en het meeste komt op Mark neer, waarvoor onze dank. Ik heb alvast Tessa voor hem op doek vereeuwigd. De volgende wordt Queeny.
Ja ja er wordt nog wel eens gemopperd op de politie. Ze maken maar bekeuringen en als je ze nodig hebt zijn ze te laat. Zwager Piet kreeg in een lang verleden van zijn commandant een berisping omdat hij zo weinig bekeuringen uitschreef. Hij had b.v. altijd fietslampjes bij zich om iemand met een kapot lampje te kunnen helpen. Hij reageerde op deze aantijging om de volgende zondag alle autos die bij de kerk verkeerd geparkeerd stonden te voorzien van een bon. Maar dat was nou ook weer niet de bedoeling van zijn commandant. Vanmorgen lees ik bij het onderdeel Miniman in het Dagblad van het Noorden het volgende en je zou er zo het kopje boven kunnen zetten: De politie is mijn beste vriend.
Emmenaar ( noem mij maar Arie) belt opgetogen met de Miniman. Nietsvermoedend trok hij er onlangs met de fiets op uit. Uren later, op de terugweg, werd hij geteisterd door Siberische weersomstandigheden. Ploeterend vervolgde de heer van middelbare leeftijd en met fysiek ongemak kampend zijn weg door de sneeuw en gladheid. Dat viel niet mee met de fiets aan de hand. Tot zijn verbazing en later tot opluchting stopt er een politiebusje. De agenten die erin zaten boden aan hem naar huis te brengen met fiets en al. Als een vorst werd hij vervolgens naar huis gereden. Dat vinden Arie en zijn echtgenote (zeg maar Geesie) nou een voorval dat wel in de krant mag. Het echtpaar heeft zich voorgenomen bij de eerstvolgende bon die in de brievenbus ploft niet te klagen!
Op de Vekabo camping De Boomgaard zie je soms leuke gasten.
Ik ken hem nog steeds het Vordens Volkslied, ooit geleerd op de School met den Bijbel in Vorden. Het zit er gewoon nog vastgebakken in.
Er ligt een vriendlijk dorpje ergens in Gelderland. Men heeft er acht kastelen als t waar omheen geplant. Wilt gij het leren kennen, ga dan eens op bezoek Naar t oude dorpje Vorden in Gelders Achterhoek.2x
En in dat oude dorpje, dat achtkastelenoord, vindt men nog veel natuurschoon dat 't mensenoog bekoort. En in zijn mooie bossen waar 't beekje rustig vliedt, daar kan men nog genieten van 't nachtegalenlied.2x
Zoekt gij een rustig plekje, ga Vorden niet voorbij. Want daar leeft men gemoed'lijk, eenvoudig en gastvrij. t Geen men u daar kan bieden, vindt g'aan geen zee of strand. Want Vorden is de Parel van ons mooi Gelderland. 2x
Ik heb het altijd een aardig lied gevonden, gewoon zoals het was èn is. Afgelopen zondag waren we dan even in Schoonloo en terwijl we daar bij de Vekabo-camping parkeerden zagen we wat folders liggen. Ik nam er een mee en daar stond warempel het Volkslied van Schoonloo- of Scheloo zoals het daar genoemd wordt- achterop. Wel even wat anders.!
Refrein: Achter op Schelo is t knollegruun bevreuren Falderalderiere, falderalderare 2x
Daor hef Jan Pieks zien dochter bij verleuren Falderal enz. En oes allerkleinste zwientie vret al earpelschellen Falderal enz. En oes allerkleinste kalfie stiet al an een poaltie. Falderal enz. En oes allerkleinste kattie vret al grote moezen. Falderal enz. En oes haantie kreijt al as een grote Falderal enz. Mien moe die zöcht de eier op de hilde. Falderal enz. Mien allerkleinste breurtie giet al hen de wichter Falderal enz. Mien allerkleinste zussie zög nog an de tette. Falderalderiere falderalderare.
Refrein.
En zo krijgen jullie ook nog wat Drents van me mee! Nou ja.. het Drents van Schelo, want in Drente verschilt het ook nog per streek.
Ingrid l. en Hellen zijn al vriendinnen vanaf de schoolbanken. Hellen heeft een tijdje in het westen gewoond, maar is weer terug in Emmen. Ze belde Ingrid op met de woorden:Ik ben er weer . En opnieuw trekken ze weer veel met elkaar op. Beiden schilderen mooi en hebben de mogelijkheid gekregen om een expositie te hebben in het Huis van de Wijn in Schoonloo. Gisteren was de opening en wij hadden een uitnodiging gekregen. Agnes had er ook zin in om te gaan kijken, want Ingrid en ook Helen schilderen beiden graag dieren. Er kwam heel wat bezoek. We moesten zelfs bij de overburen parkeren. Daar was plaats genoeg. Het bleek een Vekabo camping te zijn. Het bleek een prachtige plek om te exposeren. De Franse koeien vond ik de topper van Ingrid. Wanneer je de naam op een schilderij niet zag wist je bijna niet wie van de twee het geschilderd had. Zo lijkt hun stijl op elkaar. Ze hadden bv beiden een roodborstje geschilderd op een klein vierkant doekje. Onafhankelijk van elkaar hebben ze dezelfde kleuren gebruikt voor de achtergrond. Ik wens ze hierbij veel succes. Wil je meer van hen weten? www.vaningrid.nl en www.vanhellen.nl
De Franse koeien zijn voor mij de topper van Ingrid. Ik kon er niet goed voor staan om te fotograferen en het was daar wat donker in die hoek. Op haar website staat hij vast beter.
Tessa zoek! Tessa zoek de stok. Tessa heeft weer een goed weekend met veel beweging. Agnes is weer bij ons dit weekend, een weekend dat bestaat uit spelen met de dieren, schilderen, een spelletje,op bezoek bij Mark en Jennifer, computeren en tv kijken. Agnes had een foto van hun hond Laila meegebracht en die moest op het doek. Helemaal gelukt! We hebben het net gelakt zodat hij ook nog mooi afgewerkt is, een pikzwarte Newfoundlander in de sneeuw. Ze heeft het vrolijker gemaakt door een zon en de oranje kleuren terug te laten komen in de sneeuw en haar naam. Wim had deze week een Lassie film opgenomen die in Engeland en Schotland speelde. Helemaal prachtig vond ze die! Ik ook trouwens. En zo vliegt een weekend voorbij. Aan het eind van de middag wordt ze weer opgehaald en dan duurt het weer een maand voor ze weer hier is. Maar.... we hebben geen klagen. Afgelopen weken was Eva hier een paar keer per week en a.s.dinsdag en donderdag komt Robin na schooltijd hier. "Je mag hem hebben tot na het eten. En donderdag krijg je Gerhard erbij", sprak Judith. Zo druk is ze deze laatste week voor de vakantie.
Hebben jullie het gezien in de hoogtepunten van tussen Kunst en Kitsch van de afgelopen 25 jaar die oude wrakkige Rietveldstoel? Er was al een stuk van de voorste poten afgezaagd en hij was ooit in de zwarte glanslak gezet. Een studente had hem op een rommelmarkt voor een paar gulden op de kop getikt. Het model kwam haar zo bekend voor. Het water liep de antiquair in de mond toen hij hem zag. Er waren er ooit maar vijf van gemaakt door Rietveld begin vorige eeuw. Dit bleek toch wel een museumexemplaar, nu 70000 en eenmaal opgeknapt wel 125000 waard. Maar ook het mannetje met buik, mooi hoedje en geel broekje mocht er zijn. Er zat een kraantje ergens aan het buikje en het bleek dat je er drank uit kon tappen. De eigenaresse was vooral verliefd op het gele broekje. Ze verblikte of verbloosde niet toen haar lievelingetje 15000 waard bleek te zijn. Het enige wat er met een stalen gezicht uitkwam was: Nou jongen je mag blijven. Nee veel kunst hebben we niet in huis, wel wat voor mij waardevolle dingen, maar dat is niet in geld om te zetten. De typemachine van vader Hendrik Jan is zoiets, wel oud, maar niet veel waard in geld. Een bronzen telegraaf die Wim ooit aan boord voor me gemaakt heeft. Dan heb ik nog een herinnering uit het Achterhoekse, ooit gekregen van een sint die Anneke heet. Het zijn een paar echte Grolse wanten in het originele patroon gebreid. Ik meen dat Anneke iemand kende die dat nog deed. Ik ben er nog steeds blij mee en ze zijn lekker warm.
De ploegende boer, m'n nieuwste schilderij, 60x60cm, acryl op 3D doek.
De Achterhoekse uitdrukkingen zijn vaak gebaseerd op het leven in deze streek, een streek van veel boeren en alles wat met het platteland te maken heeft. In West Vaanderen hoor je juist vaak uitdrukkingen die met de zee te maken hebben. De bloggers uit de Westhoek kunnen er wat van. Onze taal heeft een gemeenschappelijke achtergrond, maar voor mij is het lastig precies te volgen net zoals het voor hen met onze taal is. Hier nog een paar rake uitdrukkingen van de Achterhoekse Spreukenkalender.
Met n oald hoes en n joonk wief hej altied wat te knooien.
Elken boer pris zien eigen botter.
Op zien eigen mesthoop hef de hane t grootste recht.
Tegen vorst in de beddestae kö-j neet stokken.
In n wieje bokse heurt gien magere billen -Je moet niet boven je stand leven-
Dén keerl is wel zo zuneg! Hee gebruukt de pieren nog as schoenveters -pieren= regenwormen-
Wie blieft mooi biej mekare, zae de liester tegen de piere en vrat m op.
Aj een hond plaogt, Moj t bieten veur leef nemmen.
n Vet varken wet neet dat n mageren honger hef -Iemand in goeden doen weet niet dat anderen het minder hebben-
Even terug naar 1953... Opa met kleinzoons: broer Henk en Johan Aartsen
Opa Bijenhof beviel het erg best op de Boomgaard. Hij kon overal op de fiets naar toe. Hij schilde de aardappels, voerde de kippen en hielp die eerste jaren mee bij de oogst als het nodig was. Hij was de verantwoording en de zorg ons en voor een inkomen kwijt. Zelfs toen hij al dik in de 80 was zat hij onder de kersenboom om aan de bel te trekken als de spreeuwen fanatiek werd in de kersentijd. Mama wilde vooral de spekkersen bewaren voor haar beroemde bowl. Er hebben ook van die aluminium stroken in gehangen, maar dat werkte niet erg. En in de Spaanse kersenboom zat Dorus, een levensechte vogelverschrikker......, hielp ook niet afdoende. Verder hadden we nog morellen. Dat zijn van die zure krengen. Die waren ook alleen maar geschikt om in te maken. Maar daar bleven de vogels wel van af, net als van de vogeltjeskersenboom. Dat zijn van die kleine kersen met een normale pit. Daar zat niet veel kers aan, zal ik maar zeggen. Daar hadden ze geen belang bij. Dan hadden we ook nog een meikersenboom. Daar kregen de vogels geen kans, want daar waren we zelf het eerste bij. Ik vermoed dat pas vader, de tuinman van kasteel het Medler, die bomen en ook alle fruitbomen van De Boomgaard nog geplant heeft in de jaren 30.
Johan heeft nu heel wat oude rassen opnieuw geplant. Ik heb het idee dat er dit jaar misschien hier en daar al wat aan gaat zitten.
Ik heb een bloeddruk as een jonge meid, zei de dokter, klonk het als mama weer thuiskwam. Diny weet het zich nog te herinneren. Gek dat zij zich weer heel andere dingen herinnert dan ik. Maar aan die bloeddruk van die jonge meid kwam toch een ende. Het was de tijd van zoutloos eten en afvallen. Dat laatste kostte haar veel moeite. Ik betrapte haar eens toen ze bij het opruimen van de tafel na het eten nog even met de vinger langs de rand van de juspan ging. Foi foi. Ik magge toch wel iets hemmn. Ik valle nog flauw bi-j t varkens voern. Laatst toen Diny en Ben bij ons waren vroeg ze mij er naar. Zij heeft ook de bloeddruk te hoog. Ikke niet, zei ik. Ik heb daor gien last van. Achteraf blijkt dat je er niets van merkt, wanneer die te hoog is. Bij de vooronderzoeken voor de galblaasoperatie bleek dat mijn bloeddruk wel veel te hoog is. Nu worden er bij de huisarts controlemetingen gedaan. Vanmorgen was het gelukkig toch iets lager. Maar dat afvallen zal toch serieus plan worden. Doe je nog mee Gerhard?
Ook de man van Ellen is beeldend kunstenaar... Dick Lubbersen. Dit schilderij van hem hangt in hun atelier.
Opnieuw een boeiend bezoek aan een man in Man bijt Hond. Een mooi opgeknapt huis lijkt het op het eerste gezicht, maar binnen moet er nog wel het een en ander afgewerkt worden waar de heer des huizes mee in de weer is. Hij werkt thuis in deeltijd terwijl zijn vrouw een baan buiten de deur heeft. De mensen van Man bijt Hond krijgen op hun verzoek een rondleiding en hij krijgt de vraag of hij altijd zo relaxed is geweest. Het blijkt dat hij ook tijden heeft gekend met 80 uur werken in de week. Aan de muur hangt een poster met Challenge erop. Die kreeg ik van mn zoon toen hij 17 was, vertelt hij. Wat betekende dat voor u? Zoonlief had in de gaten dat pa wel erg veel met zn werk bezig was om bv weer een nieuwe auto te kunnen kopen. Hij leerde van hem dat hij niet moest leven om te werken, maar dat werken om te leven beter is voor een mens. Het werd een ommekeer in zijn leven. En uw zoon wat is er van hem geworden? Wat blijkt ? De inmiddels volwassen zoon heeft zn huis weggedaan en reist met zn vriendin een jaar door India. Heel relaxed. En ik ? Ik ben blij dat ik de schilderijen weer terug heb. De herderin met hond en schapen hangt op een mooie plek en de moose hangt weer op zijn plaats voor de schoorsteenmantel. De paarden zijn nu af, net als een nieuwe een kop van een ram, vanmorgen bij Ellen kwam de finishing touch. Nu zijn Tessa en Queeny aan de beurt om vereeuwigd te worden.
1972--Dit soort weggetjes weet Wim steeds te vinden. Wat pa met die balk doet weet ik niet. In het midden Henk. Wim draagt z'n vakantie outfit.
Op het -nu- Carmelcollege waren er twee trappen naar boven die ik de eerste jaren fluitend nam, gewoon op een drafje. Dat is aardig minder geworden. Als je ouder wordt is het inleveren. Hard lopen is er niet meer bij. Ik heb ooit zon hometrainer gehad om mn conditie te kunnen opvijzelen. Het bleek geen succes. Ik vond er he-le-maal niks aan om dom op een fiets zitten en nergens heen te gaan. Hij is bij Mark en Jennifer beland. Zon fitness center is ook niets voor mij. We hebben als personeel van de Carmel ooit een kennismakingsochtend gehad om alle apparatuur eens uit te proberen. Ook niks. Toen pa en mama in 1972 bij ons in Badenhard op bezoek kwamen gingen we wandelen. Dat bleek voor mama niet zo gemakkelijk. Wim weet altijd van die mooie paadjes en dit keer moest het hink stap sprong door een beekje naar de overkant. Mama werd van de een naar de ander doorgegeven en ondersteund. Het was een heel spektakel. Diny en ik hebben haar al een aantal jaren overleefd. Diny is nog kwiek, niets is haar teveel. Vorig jaar tijdens ons uitstapje naar Parijs bleek haar conditie aanzienlijk beter dan de mijne. Waar we beiden altijd een hekel aan hebben gehad is het bergop lopen. Dan zijn we allebei al snel buiten adem en moeten we het rustig aan doen. Ik zal nooit vergeten dat we samen in Reisach in het zwembad lagen met Jaapje, die was nog klein, en dat de rest van de mannen een fikse tocht ging maken naar een hut. Op een gegeven moment keken we elkaar eens aan en schoten in de lach en we zeiden bijna gelijkertijd:Laot de kearls maor øsen. Ik hou het bij zwemmen, al is dat door het winterweer al een paar keer niet door gegaan. Wim belde net dat hij met de fiets goed aangekomen is in Emmen en dat de fietspaden op twee kleine stukjes na weer te berijden zijn. Het is voor het eerst na 19 december dat we weer kunnen fietsen. Er ligt overal nog een laag bevroren ijssneeuw, superglad. Nu kan ook ik mijn wonder op twee wielen weer tevoorschijn halen. Ik hou het maar op fietsen, wandelen en aquajoggen.
Ben en Niesje voor hun huis aan de Dorpsweg. De vogels op het huis zijn nog een product van Holvrieka, gemaakt van afvalmateriaal. Ook bij hen zijn de jonge vogels allang uitgevlogen.
Op 3 april is er weer een uitvoering van de Crucifixion in de Grote Kerk in Emmen. Er gaat een scratchdag aan vooraf zoals dat genoemd wordt. Daniel Rouwkema heeft de leiding van het geheel dat bestaat uit Mannenkoor Valerius en andere enthousiaste zangers. Al twee jaar komen Ben en Niesje met Piet en Willy Schuin onze kant op om mee te doen. Dwz de mannen oefenen de hele dag, terwijl de dames hier bijpraten en even gaan shoppen als het zo uitkomt. s Avonds gaan we gezamenlijk die kant op en genieten van muziek en zang. Dus Henry als je al in Nederland bent kun je zo meedoen. Na het bezoek aan Ben en Niesje moest Wim s avonds met zijn Valerius in de Kapel medewerking verlenen aan een evangelisatiedienst. De mannen maakten het meer dan goed na het Kerstconcert dat ik maar zozo vond. Ze stonden toen zo vreemd en de nieuwe liederen klonken niet zoals het zou moeten. Dit was allemaal prachtig uitgevoerd. Daniel had de touwtjes strak in handen en gaf goede en enthousiaste uitleg. Volgens mij gaat de man die naast me zat a.s. dinsdag naar de repetitie van het koor!
De hele verzameling foto's van kinderen en kleinkinderen staat bij moeder van der Kolk op de kast. In het midden staat een grote foto van oma met al haar kleinkinderen toen ze 65 werd en officieel met pensioen ging. Ze was nu kosteres af en ook haar baan als administratief medewerkster van Filippus, een evangelisatiegenootschap, was klaar. Ze hield van beide een klein pensioentje over waar ze erg blij mee was. Je kunt nog net het handvat zien van haar Mercedes, zoals haar rollator door de jongens genoemd wordt. Ze gebruikt hem niet veel want ze wordt per rolstoel overal heengebracht omdat haar hart minder wordt. Haar laatste opmerking als de lift wat nauw blijkt is:"Nauw is niet wijd, maar lastig op z'n tijd." Gevat is ze nog altijd.
Donderdag kwam Eva schilderen toen ze uit school kwam en de dame had zich goed voorbereid. Thuis had ze al iets op papier bedacht en nu zou het op doek weergegeven worden. De Cito toets is achter de rug en haar Emmy tijdschrift is al klaar, compleet met horoscoop en een blunder pagina. Erg leuk bedacht. De verf stond klaar en de verfschort ging aan. Zoals een poetsvrouw zich op een te schrobben vloer werpt zo ging Eva met kwast en verf aan de slag, doelgericht... een wervelwind. Ik zag het eerst aan voor een abstract schilderij tot ik er ineens een gezicht met hoed in ontdekte. Trots ging ze er, nog niet helemaal droog, mee naar huis, samen met Mark en Queeny. Denk je dat dat goed gaat onderweg met Queeny erbij , vroeg Mark haar nog. Ik ben benieuwd.
En toen kwam de mail van Frank. Frank komt regelmatig even langs na schooltijd om even bij te praten of een spelletje te doen. Hij dook afgelopen dinsdag, toe hij 7 jaar werd op zn Legopakketje af en liet het leesboekje Avi 3 voor beginnende lezertjes liggen. Het is duidelijk waar z'n interesse ligt. Vandaag kreeg ik een mailtje van hem, ongecorrigeerd, waarschijnlijk zn eerste briefje. Ik was er gewoon een beetje ontroerd van.
lief fu hetty,
gaat het goet met jou ik kom ookeenkeer kom je ookeen keer
ikkom nietfaak optijt opsgool mijn feesje is saatturdag ikgaa iknaar de biejeskoop dag maar groetjes vanfrank .
Moeder van der Kolk heeft wat moeite om Wim te herkennen. Ze denkt dat hij Ben is. Maar al gauw is het dik in orde als ze merkt dat Rick er ook bij is. We gaan naar haar kamer om koffie te drinken. De herinneringen aan vroeger worden nu ook minder, maar ze weet het van zichzelf en de standaard zin: Old wodden wil ieder iene wel, maor old wean is nog een hele kuns. Ze oefent de namen van de kinderen nog maar eens. Ze knapt op als we gaan zingen. Daar hield ze altijd al van. Liederen van Johannes de Heer en natuurlijk de psalmen en gezangen. Dat zit er nog aardig in. Geen wonder dat alle broers ook muzikaal zijn en van zingen houden. Natuurlijk gaan we na die tijd naar Ben en Niesje en genieten van haar zuurkoolschotel met bitterkoekjespudding na. Die pudding van haar smaakt toch beter dan die van mij met de kerst. Koken is toch een kunst zucht Ik laat het graag aan Wim over. Ik hoop dat Niesje er zich straks in de camper in Canada ook over zal ontfermen. Ik was dan wel af. En eerlijk is eerlijk.. de mannen zullen rijden, dat is hun aandeel. Ja de reis is rond. We vertrekken op 28 augustus vanaf Amsterdam naar Calgary en komen op 25 september weer terug. De middelste 2 weken hebben we een camper gehuurd om vanaf Calgary een rondreis te maken met zn vijven. Ja Rick gaat ook mee. In gedachten is hij er al. Hij herinnerde zich ineens dat Wim en ik vorig jaar in België en Normandie een paar kerken bekeken hebben. De eerste ging hij mee in, maar bij de tweede hield hij voor gezien. Nu meldt hij al: Als jullie al die kerken in gaan pas ik wel op de camper !
2001--Maar ook.... na gedane arbeid is het goed rusten. We zitten graag bij de wei, lekker zonnig en altijd iets om naar te kijken. Wim installeert zich graag op z'n gemak mèt pet en een pot koffie onder handbereik en leest de boeken waar hij vroeger alleen in de vakantie aan toe kwam. Hij heeft voor het eerst in zijn leven sandalen gekocht, vond ik hem zo leuk staan en is toch lekker in de zomer. Maar nee.... afgekeurd: "Al dat zand tussen de tene. Nou ja veuruut dan maor... als ik er stille mee blief zitten wil 't nog wel" Aan het priktafeltje kun je zien dat hij bij Holvrieka heeft gewerkt. Het is gemaakt van restafval. De nieuw aangelegde border is op zijn mooist. Dit jaar gaan we een gedeelte onder de treurberk rechts weer omtoveren tot grasveld. We moeten gaan afbouwen wat werkzaamheden betreft en bovendien vindt tuinadviseur Gerald dat de treurberk dan veel beter uitkomt. Twee vliegen in één klap dus.
Intussen moest huis en haard bijgehouden worden. Wim was wel zo slim om het huis te laten schilderen vóór hij met de Vut ging zodat dat de eerste jaren geen werk zou opleveren. Maar er blijft genoeg te doen. De boom achter het huis moet je af en toe snoeien. Rick geeft de aanwijzingen over schuurtakken en zo die er uit moeten en Wim klimt er in. De vijver is een paar jaar hiervoor aangelegd en geeft ons veel plezier als je bij het achterraam zit. In het voorjaar komen de padden hier paren en af en toe ook een paartje wilde eenden. In een paar jaar tijd is de visstand op meer dan 200 vissen gekomen. Een koi karper is nog niet volwassen, maar al wel de baas en schuift met z'n brede bek over het wateroppervlak als er gevoerd wordt. De goudwindes zwemmen in groepjes en schieten door het water. Nu hebben ze zich vermengd met de goudvissen en is dat niet meer zo duidelijk en de koi heeft een enorme afmeting gekregen, ik schat wel 50 cm. Nu mag ook de grote visser af en toe weer langs komen.
Nee daar zat Wim nou helemaal niet mee. Niks geen zwart gat voor hem. Sommigen volgen zelfs een cursus over hoe je om kunt gaan met de veranderingen als je ineens niet meer hoeft te werken. Daar zat hij echt niet op te wachten. Hij genoot van z'n vrijheid. Hij volgde een vrij strakke dagplanning die begon met mij de deur uit te helpen. Daarna was het tijd voor zn krant en dan werd er geklust en voor de dieren gezorgd. s Avonds verzorgde hij de warme hap en tussendoor hield hij het huis ook nog op orde en hielp buurman Jans met hooien. Voor ons beiden een prachtige overgang. Ik had het hierdoor heel wat gemakkelijker. Ik had altijd al gezegd dat ik niet snapte dat hij niet bij een koor wilde. Hij heeft een goede stem net als zn broers, maar hij zei steeds dat hij geen zin in oefenen had. Tot we op een middag van Kom in de kas de Eemslander Shanty's horen zingen en ineens is het zover. Hij gaat eens kijken en is gebleven. Zo gaat het een paar jaar later ook met het Mannenkoor Valerius. Hij gaat eens kijken en . Hij zingt bij beiden met veel plezier. Afgelopen jaar zijn we met een speciaal samengesteld koor van Valerius en Leens, beiden van dirigent Daniel Rouwema, naar Poznan geweest. Het optreden van dit koor in de kathedraal van Poznan is een hoogtepunt in hun carrieregeworden. Het was zó mooi dat menigeen een traantje moest wegpinken. Binnenkort hebben we een avond als een soort reünie van onze Polenreis. Ik ben benieuwd.
t Kan natuurlijk niet anders of er moeten nog een paar beelden bij van het fenomeen Bram de Ram. Richard hielp Wim met het aanjagen van Bram, maar die hield het voor gezien door de hitte en samen wachten ze op het Holvrieka busje waarin Bram naar zn nieuwe thuis vervoerd zou worden. Tonny en ik hielden het bij het toespreken van het aardige beest.
Ik kan je verder nog melden dat Wim na z'n toetreden tot het leger der Vutters het "costuum" afgezworen heeft. Alleen bij de bruiloft van Gerhard en Judith en vorig jaar bij Jaap en Mirjam ging hij voor de bijl. Zelfs toen buurvrouw Wielens hem pas bewonderde in z'n Valerius outfit-- Wim wat steet jou dat pak toch netties-- heeft dat tot nu toe geen invloed gehad.
Ons eerste tochtje hierna gaat naar St Goar am Rhein en hier staat Wim bij de Hohe Stein, het hoogste punt bij Badenhard, meestal ons doel als we in de buurt zijn. Je kunt het niet goed zien, maar op zijn petje op de voorgrond staat Hatto Heim.
Midden in het jaar 2000 is het zover. Wim heeft er lang naar uitgekeken. Niet zozeer omdat hij flauw van het werken was, maar omdat hij bang was dat door reorganisatie of faillissement van Holvrieka er een kink in de kabel zou komen en dan kwam zijn VUT regeling in gevaar. Nu de grote baas van Holvrieka Ido niet langer hier in Emmen zat maar Holvrieka Ido een onderdeel was geworden van het grote concern, was Emmen afhankelijk van directeur Kees van de Burg. Wim zag de bui al hangen dat nèt voor hij er uit kon . De beide directeuren die hart voor de zaak hadden hier in Emmen waren al uitgerangeerd. Maar alles kwam voor Wim op zijn pootjes terecht en juni 2000 vierden wij zijn afscheid van het werkzame leven en ging hij in de VUT. Behalve zijn afscheid van de collegas van de Afname van de Pijpenbuigerij bij Stork bij ons thuis in Hengelo was er nooit een echt feestje gebouwd voor Wim. Het werd een dag om nooit te vergeten, de kantine zat stampvol. Het deed Wim goed dat er ook zoveel van de mensen van de werkvloer bij waren. Er was een toespraak waarin hij als een gedreven mens werd afgeschilderd. Bram de ram, het afscheidscadeau van zijn collegas, door collega Richard ergens op de kop getikt, plaste de kantine onder. Er leek geen eind aan te komen. Wat lachen! Thuis werd er met naaste collegas, familie en vrienden verder gefeest en gebarbecued. Bram voelde zich als een koning tussen onze ooien. Broer Ben had zich over de barbecue ontfermd en het werd een ontspannen samenzijn en tot diep in de donkere uurtjes zaten we bij het kampvuur. Nee Wim nam afscheid als een tevreden mens en kan al bijna 10 jaar genieten van huis en haard, reizen en doen waar hij zin in heeft.
Tja het gaat toch gebeuren. De chirurg vertelde dat het een grote steen is die er in mijn galblaas zit. Hij zag het Resium medicijn daar niet veel aan veranderen. Maar zei hij u bent de baas. Om de galsteen niet meer ellende te laten veroorzaken gaat de galblaas er begin maart toch uit. Hij vermeldde tussen neus en lippen wat er heel misschien mis zou kunnen gaan word je niet vrolijk van. Dat moet hij gewoon verplicht melden. Wat een fabriek is zon ziekenhuis! Ik werd van de chirurgie naar de opname gestuurd, daarna naar de pre- operationele anesthesie. Ik heb een afspraak voor woensdagmorgen. Daarna moest er nog eens bloed geprikt worden om mijn bloedgroep opnieuw te bepalen èn verzekerde de bloedprikster mij dat moet vlak voor de operatie nog eens gebeuren. Binnen 72 uur voor een operatie moet dat vastgesteld worden. Het duurt nog een maand. Voorlopig gaan we maar vrolijk verder. Straks gaan we met Eva naar de verjaardag van buurjongetje Frank en daarna komt jarig Jobje Mark met Jennifer hier eten. Afleiding genoeg!
Het is midden in een sneeuwbui wanneer we weer op huis aan gaan. We hebben vanmiddag Mark zn 40e verjaardag alvast gevierd. Niet te geloven dat je jongste kind al 40 is. We zijn met zn allen om de grote tafel blijven zitten in de woonkeuken aan de Schaapstreek. Robin en Eva vermaken zich met de trampoline en Nintendo. De meningen blijken nogal verdeeld als het op politiek aankomt. Gerhard is goed op de hoogte met crisis, koopkracht en politieke meningen. Wie zei dat toch ook al weer je moet het op een verjaardag maar niet over kerk of politiek hebben was dat mama vroeger niet? Maar hier bleef het gelukkig allemaal gezellig en vol humor. Dat is Mark èn Gerhard wel toevertrouwd. Mark en Eva hadden samen de gevulde eitjes gemaakt. Klaas en Boukje vertelden over belevenissen uit hun tijd in Australië. Om een uur of zes liet Mark patat en kroketten, frikandellen en bamischijven aanrukken. Al met al een ontspannen middag. Nee mn galsteen heeft niet geprotesteerd. Morgen eens zien wat de chirurg te melden heeft. Vrijdag waren we even bij Onder de Linden voor wat voedingssupplementen: cranberry voor de blaas voor mij, KH3 om fit oud te worden en iets voor de beenderen voor ons allebei. Bij het weggaan kijk ik de verkoper nog even aan en zeg:U hebt zeker niet toevallig een galsteen vergruizer? Zeker wel, zegt ie toen. Er is vraag naar en hij heeft het nu in voorraad omdat het een aantal mensen van de stenen afgeholpen heeft. Het is ook tegen nierstenen en allerlei problemen met de werking van de lever. Ik besloot het te proberen. Eens kijken wat de chirurg ervan zegt. Die zal het ontkennen dat het helpt, zei de verkoper nog, ook als hij gevallen kent waarbij het geholpen heeft. Zou een chirurg die lange wachtlijsten heeft niet blij zijn met één klantje minder? Ik ben benieuwd.
Het was even geleden dat Ben en Diny hier waren, maar nu was het dan zover. Wim zn verjaardag werd nog eens dunnetjes over gedaan en ze hebben mn expositie in de Bibliotheek van Klazienaveen bewonderd. En niet alleen dat. Ben was knapjes onder de indruk dat Klazienaveen zon flinke plaats is met zon grote bibliotheek. Ze hebt hier ok een Hema? en Diny voegt er aan toe: En kiek toch es daor he-j ok nog een Blokker. Het Schip staat stoer in het midden op de plek waar vroeger het kanaal lag om de turf af te voeren. Aan de andere kant van het grote kruispunt- nu een ovale rotonde- komt nog zon Schip, zon bouwwerk met winkels op de begane grond en appartementen daar boven in de vorm van een enorme Titanic. Wij zeiden vroeger altijd Klazienavéén, maar hier hoor je alleen maar Klazíénaveen. De vrouw van de oprichter van de Puritfabriek, oorspronkelijk Veenderij en Turfstrooisel Maatschappij Klazienaveen, heette n.l. Klaziena... vandaar. De fabriek, die o.a. Norit vervaardigd, heeft voor veel werkgelegenheid gezorgd. Het stof van de Purit dwarrelt nog steeds neer op het wasgoed van de omwonenden als de wind hun kant op staat. Er moet weer heel wat bijgepraat worden en dan willen ze ook het optrekje van Mark en Jennifer eens zien. Ze hadden er natuurlijk al wel het één en ander van gehoord, maar krijgen nu een persoonlijke rondleiding door deze prachtig gerenoveerde oude dokterswoning die in Sleen nog steeds bekend staat als het huis van dokter Pauw. Mark en Jennifer nemen alle tijd voor hen en daarna was het weer afreizen door de sneeuw. Gelukkig werd het in de buurt van Raalte wat gemakkelijker rijden, hoorde ik net. Hier ligt intussen alweer een aardige laag sneeuw. Toen we deze zomer op camping De Boomgaard door de warmte de fiets op gingen op zoek naar een koele plek aan de beek, verlangden we naar wat koelte, maar nu .is t goed gewes...!
Het Schip in Klazienaveen, gebouwd op een gedempt stuk van het vroegere kanaal.
