Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
05-02-2010
En nu...?
Achterste rij, 6e van l., Wim 1e bas.
Nee daar zat Wim nou helemaal niet mee. Niks geen zwart gat voor hem. Sommigen volgen zelfs een cursus over hoe je om kunt gaan met de veranderingen als je ineens niet meer hoeft te werken. Daar zat hij echt niet op te wachten. Hij genoot van z'n vrijheid. Hij volgde een vrij strakke dagplanning die begon met mij de deur uit te helpen. Daarna was het tijd voor zn krant en dan werd er geklust en voor de dieren gezorgd. s Avonds verzorgde hij de warme hap en tussendoor hield hij het huis ook nog op orde en hielp buurman Jans met hooien. Voor ons beiden een prachtige overgang. Ik had het hierdoor heel wat gemakkelijker. Ik had altijd al gezegd dat ik niet snapte dat hij niet bij een koor wilde. Hij heeft een goede stem net als zn broers, maar hij zei steeds dat hij geen zin in oefenen had. Tot we op een middag van Kom in de kas de Eemslander Shanty's horen zingen en ineens is het zover. Hij gaat eens kijken en is gebleven. Zo gaat het een paar jaar later ook met het Mannenkoor Valerius. Hij gaat eens kijken en . Hij zingt bij beiden met veel plezier. Afgelopen jaar zijn we met een speciaal samengesteld koor van Valerius en Leens, beiden van dirigent Daniel Rouwema, naar Poznan geweest. Het optreden van dit koor in de kathedraal van Poznan is een hoogtepunt in hun carrieregeworden. Het was zó mooi dat menigeen een traantje moest wegpinken. Binnenkort hebben we een avond als een soort reünie van onze Polenreis. Ik ben benieuwd.
t Kan natuurlijk niet anders of er moeten nog een paar beelden bij van het fenomeen Bram de Ram. Richard hielp Wim met het aanjagen van Bram, maar die hield het voor gezien door de hitte en samen wachten ze op het Holvrieka busje waarin Bram naar zn nieuwe thuis vervoerd zou worden. Tonny en ik hielden het bij het toespreken van het aardige beest.
Ik kan je verder nog melden dat Wim na z'n toetreden tot het leger der Vutters het "costuum" afgezworen heeft. Alleen bij de bruiloft van Gerhard en Judith en vorig jaar bij Jaap en Mirjam ging hij voor de bijl. Zelfs toen buurvrouw Wielens hem pas bewonderde in z'n Valerius outfit-- Wim wat steet jou dat pak toch netties-- heeft dat tot nu toe geen invloed gehad.
Ons eerste tochtje hierna gaat naar St Goar am Rhein en hier staat Wim bij de Hohe Stein, het hoogste punt bij Badenhard, meestal ons doel als we in de buurt zijn. Je kunt het niet goed zien, maar op zijn petje op de voorgrond staat Hatto Heim.
Midden in het jaar 2000 is het zover. Wim heeft er lang naar uitgekeken. Niet zozeer omdat hij flauw van het werken was, maar omdat hij bang was dat door reorganisatie of faillissement van Holvrieka er een kink in de kabel zou komen en dan kwam zijn VUT regeling in gevaar. Nu de grote baas van Holvrieka Ido niet langer hier in Emmen zat maar Holvrieka Ido een onderdeel was geworden van het grote concern, was Emmen afhankelijk van directeur Kees van de Burg. Wim zag de bui al hangen dat nèt voor hij er uit kon . De beide directeuren die hart voor de zaak hadden hier in Emmen waren al uitgerangeerd. Maar alles kwam voor Wim op zijn pootjes terecht en juni 2000 vierden wij zijn afscheid van het werkzame leven en ging hij in de VUT. Behalve zijn afscheid van de collegas van de Afname van de Pijpenbuigerij bij Stork bij ons thuis in Hengelo was er nooit een echt feestje gebouwd voor Wim. Het werd een dag om nooit te vergeten, de kantine zat stampvol. Het deed Wim goed dat er ook zoveel van de mensen van de werkvloer bij waren. Er was een toespraak waarin hij als een gedreven mens werd afgeschilderd. Bram de ram, het afscheidscadeau van zijn collegas, door collega Richard ergens op de kop getikt, plaste de kantine onder. Er leek geen eind aan te komen. Wat lachen! Thuis werd er met naaste collegas, familie en vrienden verder gefeest en gebarbecued. Bram voelde zich als een koning tussen onze ooien. Broer Ben had zich over de barbecue ontfermd en het werd een ontspannen samenzijn en tot diep in de donkere uurtjes zaten we bij het kampvuur. Nee Wim nam afscheid als een tevreden mens en kan al bijna 10 jaar genieten van huis en haard, reizen en doen waar hij zin in heeft.
Tja het gaat toch gebeuren. De chirurg vertelde dat het een grote steen is die er in mijn galblaas zit. Hij zag het Resium medicijn daar niet veel aan veranderen. Maar zei hij u bent de baas. Om de galsteen niet meer ellende te laten veroorzaken gaat de galblaas er begin maart toch uit. Hij vermeldde tussen neus en lippen wat er heel misschien mis zou kunnen gaan word je niet vrolijk van. Dat moet hij gewoon verplicht melden. Wat een fabriek is zon ziekenhuis! Ik werd van de chirurgie naar de opname gestuurd, daarna naar de pre- operationele anesthesie. Ik heb een afspraak voor woensdagmorgen. Daarna moest er nog eens bloed geprikt worden om mijn bloedgroep opnieuw te bepalen èn verzekerde de bloedprikster mij dat moet vlak voor de operatie nog eens gebeuren. Binnen 72 uur voor een operatie moet dat vastgesteld worden. Het duurt nog een maand. Voorlopig gaan we maar vrolijk verder. Straks gaan we met Eva naar de verjaardag van buurjongetje Frank en daarna komt jarig Jobje Mark met Jennifer hier eten. Afleiding genoeg!
Het is midden in een sneeuwbui wanneer we weer op huis aan gaan. We hebben vanmiddag Mark zn 40e verjaardag alvast gevierd. Niet te geloven dat je jongste kind al 40 is. We zijn met zn allen om de grote tafel blijven zitten in de woonkeuken aan de Schaapstreek. Robin en Eva vermaken zich met de trampoline en Nintendo. De meningen blijken nogal verdeeld als het op politiek aankomt. Gerhard is goed op de hoogte met crisis, koopkracht en politieke meningen. Wie zei dat toch ook al weer je moet het op een verjaardag maar niet over kerk of politiek hebben was dat mama vroeger niet? Maar hier bleef het gelukkig allemaal gezellig en vol humor. Dat is Mark èn Gerhard wel toevertrouwd. Mark en Eva hadden samen de gevulde eitjes gemaakt. Klaas en Boukje vertelden over belevenissen uit hun tijd in Australië. Om een uur of zes liet Mark patat en kroketten, frikandellen en bamischijven aanrukken. Al met al een ontspannen middag. Nee mn galsteen heeft niet geprotesteerd. Morgen eens zien wat de chirurg te melden heeft. Vrijdag waren we even bij Onder de Linden voor wat voedingssupplementen: cranberry voor de blaas voor mij, KH3 om fit oud te worden en iets voor de beenderen voor ons allebei. Bij het weggaan kijk ik de verkoper nog even aan en zeg:U hebt zeker niet toevallig een galsteen vergruizer? Zeker wel, zegt ie toen. Er is vraag naar en hij heeft het nu in voorraad omdat het een aantal mensen van de stenen afgeholpen heeft. Het is ook tegen nierstenen en allerlei problemen met de werking van de lever. Ik besloot het te proberen. Eens kijken wat de chirurg ervan zegt. Die zal het ontkennen dat het helpt, zei de verkoper nog, ook als hij gevallen kent waarbij het geholpen heeft. Zou een chirurg die lange wachtlijsten heeft niet blij zijn met één klantje minder? Ik ben benieuwd.
Het was even geleden dat Ben en Diny hier waren, maar nu was het dan zover. Wim zn verjaardag werd nog eens dunnetjes over gedaan en ze hebben mn expositie in de Bibliotheek van Klazienaveen bewonderd. En niet alleen dat. Ben was knapjes onder de indruk dat Klazienaveen zon flinke plaats is met zon grote bibliotheek. Ze hebt hier ok een Hema? en Diny voegt er aan toe: En kiek toch es daor he-j ok nog een Blokker. Het Schip staat stoer in het midden op de plek waar vroeger het kanaal lag om de turf af te voeren. Aan de andere kant van het grote kruispunt- nu een ovale rotonde- komt nog zon Schip, zon bouwwerk met winkels op de begane grond en appartementen daar boven in de vorm van een enorme Titanic. Wij zeiden vroeger altijd Klazienavéén, maar hier hoor je alleen maar Klazíénaveen. De vrouw van de oprichter van de Puritfabriek, oorspronkelijk Veenderij en Turfstrooisel Maatschappij Klazienaveen, heette n.l. Klaziena... vandaar. De fabriek, die o.a. Norit vervaardigd, heeft voor veel werkgelegenheid gezorgd. Het stof van de Purit dwarrelt nog steeds neer op het wasgoed van de omwonenden als de wind hun kant op staat. Er moet weer heel wat bijgepraat worden en dan willen ze ook het optrekje van Mark en Jennifer eens zien. Ze hadden er natuurlijk al wel het één en ander van gehoord, maar krijgen nu een persoonlijke rondleiding door deze prachtig gerenoveerde oude dokterswoning die in Sleen nog steeds bekend staat als het huis van dokter Pauw. Mark en Jennifer nemen alle tijd voor hen en daarna was het weer afreizen door de sneeuw. Gelukkig werd het in de buurt van Raalte wat gemakkelijker rijden, hoorde ik net. Hier ligt intussen alweer een aardige laag sneeuw. Toen we deze zomer op camping De Boomgaard door de warmte de fiets op gingen op zoek naar een koele plek aan de beek, verlangden we naar wat koelte, maar nu .is t goed gewes...!
Het Schip in Klazienaveen, gebouwd op een gedempt stuk van het vroegere kanaal.
"As 't vliegtuug naor beneden kump... verkope jullie de boel maor." Met die woorden van mama en een bezoek aan de notaris waren de voorbereidingen van hun reis naar Amerika afgerond. Wat kwamen ze enthousiast terug. Het was de reis van hun leven geworden. Ze raakten er niet over uitgepraat. Ja... het vliegtuig had eerst wel een lekke band en stopte net voordat ze de lucht ingingen. Ze misten daardoor de aansluiting in Chicago en brachten daar de nacht door in een dekentje op een bankje. Maar uiteindelijk kwam het goed. Ze maakten kennis met de hele familie. Bij Curtis en Berdena werd overnacht. Mama was ontroerd door de kleine Pam die 's morgens spontaan bij hun in bed kroop. De afstanden vond ze minder. "Foi foi a-j een köpken koffie ergens gaot drinken mo-j eers wel zowiet as naor Utrecht riejen", zei mama. Pa stond het boeren zoals in Amerika wel aan. Ome Sjoerd, kleermaker van beroep, maakte zich nuttig door voor tante Netty een paar rokjes te naaien. En de beide zussen waren helemaal weg van tante Netty. Die was 's morgens vroeg al brood aan het bakken. Ze was bovendien een zeer hartelijke gastvrouw. Maar ze waren precies op tijd weer terug voor de bruiloft van Henk en Anneke op 12 juni.
--Wist u .dat Johan met 3 jaar zn eigen griesmeelpudding kookte En dat hij later een kookcursus De Fijne Keuken volgde Maar dat de slagroom smolt toen hij die in de warme soezen spoot.
--Wist u . dat in de trein van Klarenbeek naar Vorden een paar meisjes zich slap gelachen hebben op pa zn hoge hoed in het bagagenet die verpakt was in een Teddyluier met het Teddy-labeltje duidelijk zichtbaar.--( ze kwamen terug van een begrafenis van een vroegere buurman en een zwarte hoge hoed was gebruikelijk als drager)
--Wist u dat er in een bepaald huis in Velp een bergroe verwerkt is die van de Boomgaard afkomstig is?
--Wist u dat er waarschijnlijk ergens Mamas ondergebit verstopt ligt die ze tijdens een middagslaapje op de bank verloor? (De enige oplossing die we konden bedenken is dat Sacha er mee vandoor is gegaan)
Op de achterpagina van dit Jubileum Contact ter ere van de zilveren feestvarkens Hein en Coba staan ook de volgende advertenties in verband met de plannen om een maandje naar oom Herman en tante Netty in Amerika te gaan. De eerste zou ik nu niet meer gebruikt hebben.
Attentie Attentie!! --Kapers worden verzocht thuis te blijven in de periode van eind april tot en met eind mei
--Wie leert ons in enkele weken een mondje vol engels? (mag ook met Amerikaans accent) Tel 1667
--Taxis gevraagd om Hein en Coba èn Sjoerd en Hermien naar Schiphol te brengen. Tel. 1667
--Oppas gevraagd voor 3 vrijdagavonden voor lief jongetje van 3 jaar omdat de huidige oppas dan buitenslands verblijft. ( en lief dat was hij . Berend Jan)
"Jullie zijn niet meer te herkennen", zei een schoondochter. Ook niet gek na 35 jaar. Vooruit vooraan van l. naar r: Mark, Pa met Berend, Mama, Rick en Gerhard. Achterste rij: broer Henk, Anneke, broer Johan met Joke, Wim, ik, Ben en zus Diny. Wat vinden jullie van de haarmode van de mannen in die tijd?
Wie wat bewaart . Samen met Susan bekijk ik de stapel vakantieherinneringen. Het zijn veel boeken en kaarten vanuit voornamelijk Engeland, Schotland en Canada. Ik heb ook nog een hele verzamelingen schaapjes, ook uit alle delen van Engeland en Nederland. Dan kijk ik eens in het rieten koffertje dat ook nog schatten bevat. En helemaal onderin vind ik de krant, de Jubileumeditie, die we 35 jaar geleden in elkaar gezet hebben ter gelegenheid van de 25jarige bruiloft van pa en mama. Er werd aandacht besteed aan de herinneringen die ik had aan de bewuste trouwdag op 10 februari 1950 toen Diny en ik boven bij Café de Zon bijna uit de dakgoot geplukt werden en onze kennismaking, met schoenen en al, met ons nieuwe bed. Bovendien waren er veel van die zgn Wist u datjes Bv: ---Wist u .dat ±5 jaar geleden Anneke nog niet met Henk naar een bruiloft wou, maar dat ze dat 12 juni a.s wel wil? ---Wist u .dat Johan bij zijn geboorte 10 pond en 1 ons woog? ---Wist u .dat diezelfde Johan, 5 jaar oud, op een dag toen pa en moe weg waren de auto uit de garage reed en zn zusters de stuipen op het lijf joeg? ---Wist u .dat het africhten van Mona familiewerk was? ---Wist u .dat, toen er nog een Solex op de Boomgaard was, deze de bocht niet haalde en met zijn vrachtje in de sloot terecht kwam. ---Wist u dat . oom Sjoerd naar de wintersport is geweest en nu in de 2e klas zit? ---Wist u dat pa en mama met oom Sjoerd en tante Hermien naar Amerika gaan en dat ome Jan uit Barchem om ze gerust te stellen zijn dagboekje liet lezen dat hij had bijgehouden tijdens de reis en dat mama nu bijna het vliegtuig niet meer in durft? wordt vervolgd.
Met deze Vbo/Mavo klas heb ik ook een prima jaar gehad.
Misschien vraag je je af hoe het verder ging en wat ik aan deze vorm van psycho-therapie gehad heb. Eigenlijk kan ik zeggen dat ik me herboren voelde, ik heb ontdekt wie ik eigenlijk ben. Ik hoef me niet meer waar te maken omdat dat van me gevraagd wordt. En wanneer ik iets te zwaar vindt durf ik dat gewoon te zeggen. Ik begon nieuwe dingen te ontdekken. Ik liep over het erf en keek naar de bomen struiken, planten en dieren en ging automatisch neuriën, net als Diny die begint dan te fluiten. Ik kreeg zin om wat te gaan doen met takken en bloemen uit de natuur. Tot mijn verbazing werd alles wat ik in elkaar frutselde mooi. In het begin maakte ik soms wel 10 bloemstukken op een dag en deelde ze kwistig uit. Familie en buurt, verzekerings- en andere mensen aan de deur kregen wat mee. Er werd me gevraagd om de Liturgische Bloemschik groep te komen versterken en wat later ook de Expo- groep van onze PKN kerk Emmen Oost. Ik had nl ook het idee opgevat om te gaan schilderen en ging op les. En ook dat bleek erg leuk te zijn. Dat heb je natuurlijk niet meteen onder de knie, maar ik maakte vorderingen. Intussen had ik mijn parttime werkzaamheden op school weer opgepakt en wist hierbij precies wat voor mij haalbaar was. Ik kreeg medewerking van school. De volgende jaren zou ik de helft van mijn uren Remedial Teaching geven en alles wat daaronder valt. Ik had niet voor niets een paar jaar besteed om een officieel diploma te krijgen. De andere uren gaf ik Nederlands in de brugklassen. Ik kwam tot de ontdekking dat de Mavo/Havo- en Havo/Atheneum leerlingen van het toen nog KDC De Zuidoosthoek heel leergierig waren. Het was een verademing om dit ook mee te maken. Gedragsproblemen kwamen hier bijna niet voor. Ik had nieuwe energie gekregen en mijn leventje zag er heel wat vrolijker uit.
Intussen is dit alles 11 jaar geleden en is De Verwondering, Therapeutisch Centrum voor Innerlijke Vrijheid verhuisd naar Drouwen en ook de verschillende vormen van therapie hebben zich uitgebreid. Heb je interesse? Op www.verwondering.eu vind je meer. Als je onder Individuele therapieën op Tools for Life kijkt zie je wat de therapie nu inhoudt.
Behalve de visualisaties naar het huis van Zijn waren er ook die momenten om naar mijn angsten of traumas te gaan zoals b.v. eenzaamheid, maar dan ook helemaal er in. Niet halverwege je vastklampen aan wat of wie dan ook. Bijzonder heftig en emotioneel, maar het bijzondere is dat dan die angsten of fobieën helemaal niet meer erg zijn. Er komt iets moois voor in de plaats en je geniet ineens van wat er wel is. Na deze 10 ochtenden kwam er een nazorg 1x per maand, gedurende een jaar, en we bespraken telkens hoe het de afgelopen maand gegaan was. Ik was er nu langzamerhand weer aan toe om wat werkzaamheden op te pakken op school, maar zag er ook wel weer tegen op. Toen liet Fokke me het volgende voorstellen: --Denk je eens in dat je op bezoek mag bij de beste Remedial Teacher van het land en wat zou je hem willen vragen. Ik ontspande me en zag het voor me. Een huis op een heuvel met een trap ervoor die naar de voordeur leidde. Ik ging aarzelend die trap op, belde aan. Na een poosje kwam die beste Remedial Teacher van het land aan de deur. Hij keek me wat streng aan en ik wist niet meer wat ik vragen wilde. --Stel je nu eens voor dat je bij een wijze man op bezoek gaat die je iets wilt vragen. Ik stelde me dat voor en ik zag een bloementuin met een laag houten huisje. De wijze man stond midden tussen zn bloemen en nodigde me in zn tuin. En samen bespraken we de gewone dingen van het leven. De vragen en woorden kwamen vanzelf en even later ging ik blij weer weg na een hartelijk afscheid.
Ja ja er zit meer tussen onze oren dan we denken!
Intussen is ook onze kleinzoon Robin geboren. Robin Jan Willem voluit. Een cadeautje!
1998-- Het totale gevoel van verlatenheid en als kind niet gezien worden overviel me gisteren. Deze volgende dag staat in het teken van het huis van Zijn, een vorm van spirituele- en psychotherapie. De belevenis is zo bijzonder en emotioneel dat ik het zo kort mogelijk weer zal geven, want voor iedereen zal de belevenis anders zijn. Terwijl ik me helemaal probeer te ontspannen wordt er muziek opgezet met drums er bij en ik mag me een landschap voorstellen. Ik kom terecht in een prachtig berglandschap, met paadjes pal over de graad, heel steil maar niet angstwekkend. Ik loop precies over dat pad. In de verte zie ik een hut. Voor ik die kan binnengaan staat er een wachter die iets van me wil. Het blijkt een kabouter te zijn, ter grootte van een kleuter. Ik moet iets afgeven en dat wordt mn zilveren hanger en kettinkje waar ik nogal aan gehecht ben. Dan moet ik zelfs mijn schoenen afgeven en dan mag ik verder de hut binnen. Om de hoek in het donker van de hut komt een gestalte op me af, een oude man met stralende ogen die me welkom heet en met mij naar het raam loopt en mij de prachtige bergwereld laat zien met de grote vogels die vlakbij komen. Een bijzondere ontmoeting met veel emotie en als ik weer wegga krijg ik iets van hem. Het blijkt iets te zijn wat ik op dit moment het hardst nodig heb: ik zal me nooit meer alleen hoeven voelen. Dat te weten is nu het mooiste cadeau dat ik kan krijgen. Ik ga weer terug dezelfde weg terug naar het huis van mn ouders. Wat is er veranderd, vraagt Fokke even later. De muur om me heen is weg, antwoord ik.
Een paar dagen later maak ik nog eens in zon visualisatie een reis naar het huis van Zijn. Dan ga ik langs rotspaadjes met struikgewas en kom in een soort grot met opnieuw een prachtig uitzicht over de wereld. Maar eerst moet ik bij de andere wachter, een harnas zonder ogen, die ik eerst een gouden ei aanbied, man en kinderen los kunnen laten en krijg ik van de gestalte een groene appel.
Ik had in deze tijd al een behoorlijke fobie opgelopen voor veel mensen om me heen, thuis was het veilig. Tijdens een visualisatieoefening moet ik me bedenken dat ik door de slokdarm en maag bij mezelf naar binnen ga en vanuit een luikje naar buiten kijk. Ik moet zeggen wat ik zie. Veel rennende spelende kinderen. Wat zou je willen? Nou ikke niks ik blijf hier mooi zitten. Dan moet ik me indenken dat ik de Gestalte ben. Ik doe dat en meteen heb ik de behoefte om naar buiten te stappen en mee te doen met de spelende kinderen.
En steeds is er na zo'n ochtend Mark die mijn belevenissen van de ochtend aanhoort en 's avonds Wim voor een herhaling.
1998--Vervolg...De volgende morgen wordt ik wakker en herinner me alleen de grote stenen die ik langs de weg zag liggen. Op iedere steen stond een 7. Als ik vertel dat dit alles is wat ik me herinner, zegt Fokke:En wat deed je toen? Ik liep natuurlijk gewoon door. Je gaat toch niet met die zware stenen lopen sjouwen. Wat denk je dat dit voor jou wil zeggen? Nou dat ik niet te zware taken op me moet nemen. En zo leer ik mijn eigen dromen uitleggen. Dat kan een ander niet voor je doen. Langzamerhand kwamen er meer herinneringen terug. Eigenlijk kan ik er niet bij dat ik last zou hebben van niet verwerkte trauma's in het verleden. Ik heb me altijd voorgehouden dat het met mij en ons allemaal goed gekomen was. Ik zie mezelf nu in de grote keuken van de Haar terwijl er allemaal donkere ruggen voor me naar een slaapkamer gaan. Ik wil mee, ik wil naar papa. Maar dat mag niet. Kom maar bij opoe, klinkt het steeds. Zo maak ik in totale ontspanning mooie en heel nare momenten mee. Bij papa voor op de motor zitten en daarna aan opoes hand naar het nestje in de heg kijken is er ook één van. Een onderdeel van de Speyertherapie is om terug te gaan naar je geboorte. Ook dat was heel bijzonder. Het voelde goed bij mama. Ik was zeer gewenst, maar dat wist ik wel. Ik had alleen geen haast om geboren te worden en dat wist ik ook al wel. Een ander onderdeel van de therapie in het Centrum De Verwondering van Fokke Slootstra is de tocht naar het huis van Zijn om daar een bijzonder iemand te gaan ontmoeten.
Die eerste ochtend in Drouwenerveen leerde ik om me te ontspannen. Eerst alle spieren heel strak aan spannen en even later te ontspannen. Daarna ging ik op een denkbeeldige reis naar het huis van mijn ouders, De Haar dus. Fokke vroeg me eerst om een lift voor te stellen van 55 verdiepingen- ik was toen 55- en er in te stappen. Dan in gedachten op een rode knop te drukken om naar beneden te gaan en op het moment dat ik er uit zou willen stappen weer op die knop te drukken. Ik wachtte een tijdje en drukte toen die denkbeeldige knop in. Welk cijfer zie je staan, vroeg Fokke. Ik zag een 2. Zo kwamen we op mijn leeftijd van 2 jaar terecht. Het jaar dat papa Hendrik Jan overleed. Fokke vroeg me om het huis van mijn ouders binnen te gaan. Ik zag de voordeur en ging in gedachten naar binnen. Telkens vroeg hij:Wat voel je, wat zie je ? Ik zag het huis van binnen weer precies zoals het was. Alleen was het gevoel in het keukentje een hele warme. Ik zag op mijn netvlies weer opoe en opa aan tafel zitten en papa en mama. Mama had baby Diny op schoot en papa zei iets leuks tegen haar waardoor ze moest lachen. De lamp met de gekleurde kraaltjes hing boven de keukentafel. -De enige herinnering die ik tot dan toe van papa Hendrik Jan had was het villen van een konijn aan de zolder van het keukentje. Hij stroopte er zo van boven naar beneden het vel af. Nou niet het allerleukste beeld- Toen moest ik verder gaan naar de grote keuken. Maar het gevoel daar was kil en koud, terwijl de slaapkamer daarnaast waar wij allemaal sliepen wel weer een prettig gevoel gaf. Voor de volgende morgen moest ik proberen mijn dromen te onthouden. Dat leek me lastig. Maar dan maar gaan slapen met de gedachte om toch te onthouden wat je droomt bij het wakker worden. Tussen de middag kwam ik thuis net als Mark even pauze kwam houden. Hij was de eerste die ik mijn belevenissen van die ochtend kon vertellen. s Avonds deed ik hetzelfde als Wim thuis kwam.
1998--Het is een rare gewaarwording om nergens meer plezier in te hebben, dat wens ik niemand toe. En wat ik ook probeerde te bedenken het ging niet over. Ik had zes weken vrijaf gekregen van de bedrijfsarts, maar het gevoel van eenzaamheid werd steeds sterker. Tot een collegaatje bij mij op het leugenbankje* bij de wei zat en aan me vroeg:Wat heb je al ondernomen? Ik dacht: Ondernomen? Wat moet ik ondernemen? Ik ging nu maar eens naar mijn huisarts. Die nam me - tot mijn verbazing- heel serieus en raadde me een eerstelijns- psycholoog aan. Toen raakte ik nog dieper in de put. Alle energie was op en in mijn hoofd werd het steeds drukker. Dit jonge vrouwtje wist alle pijnlijke plekken te raken, maar de depressie werd steeds erger. Ik kon echt niks leuks meer bedenken. Ik kreeg medicijnen van de huisarts. Wat heb ik daar heerlijk op geslapen, maar na een aantal weken was het dat ook niet. Toen herinnerde ik me een artikel van maanden terug van een psycho therapeut waarin hij allerlei klachten benoemde die je kan hebben en waar hij hulp bij zou kunnen bieden. De opgenoemde klachten had ik allemaal. Diezelfde week verscheen hetzelfde artikel opnieuw. Toen heb ik gebeld en heb een vrijblijvende afspraak gemaakt. Het intake gesprek duurde een paar uur. Hij wilde alles weten over mijn verleden en het hoe en wat van mijn klachten. Hij dacht dat hij wat voor me zou kunnen betekenen en ik had vertrouwen in hem. Het werd een therapie van 10 ochtenden de Speyertherapie gecombineerd met de Zijns-georiënteerde theorie. Het werd een sprong in het diepe.....
* Hier op de bank werd zó gelogen... Deze plank is er van kromgebogen,
staat er op de bank die ik Wim cadeau gaf voor z'n 57e verjaardag. Hij was gemaakt door de vader van onze hovernier Bernd Schulte, wiens hobby dit was. Er is jammer genoeg niet veel meer van over. Alleen de plank waar de tekst op staat zijn er nog en die moeten we maar een nieuw leven bieden als we ze opgeknapt hebben.
Op deze foto is te zien dat Wim z'n laatste volleybalwedstrijd heeft gespeeld. Hij kwam ongelukkig terecht met als gevolg uitgerekte enkelbanden en zes weken gips. Z'n voet stond er dwars onder en is met veel moeite weer op z'n plek gebracht. Het is voorjaar 1997, de tijd van ons eerste nestje pups van Kim en Scott. Rechtsonder is er nog één te zien, ik denk Senna, vlakbij de tas waarin we ze meenamen naar de wei. Ze liepen nog niet erg. Kim ligt achter de bank een ander stel pups te zogen en Scott loopt op de voorgrond.
Bu-j ziek ewes, zeiden ze vroeger wel eens. En als je dan zei : Nee heur", kwam het: Ie bunt zo smal in t gezichte ewodden. Meestal was ik dan met een lijn poging bezig en dat tekent bij mij meteen in mn gezicht. In de tijd dat Anda en ik beiden nog in Hengelo woonden hielden we elkaar wat in evenwicht, vooral als de zomer in aantocht was. We waren druk met de kleine kinderen en ik bovendien met het heen en weer sjouwen naar het ziekenhuis voor de fysiotherapie van Rick. Later begon het meer moeite te kosten en heb ik diverse pogingen ondernomen van Scarsdale, Groene Kruis, EGA, Montignac, Herba Life. Ik heb alle lectuur die er te vinden is, zelfs Sonja Bakker. En alles heb ik geprobeerd en het werkte allemaal . tijdelijk Als ze zeggen:Ie-j ziet er goed uut, betekent dat lang niet altijd een compliment, meestal dat je aangekomen bent. Wim kwam vanmorgen de kamer binnen met de spreuk van vandaag op de spreukenkalender: Ie wodt pas old as de mensen zekt da-j dr nog schier uutziet. En dat heeft nog niemand tegen me gezegd.
Nauwelijks had Mark het vorige stukje gelezen of hij stuurt me een mail met het complete lied Op fietse gezongen door Daniel Lohues en begeleid door zijn band Skik. Wie döt mij wat vandage is nl het refrein van Op Fietse. Zelf ben ik meer fan van Boh Foi Toch, maar ja .. Achterhoeks hè! Ik denk dat Boh Foi Toch meer dan 10 jaar geleden naar Emmen kwam om in de Muzeval op te treden. Wij er naar toe natuurlijk. Het bleek dat Boh Foi Toch het programma vóór de pauze verzorgde en Skik na de pauze. De zaal zat vol. Ach wat was mijn favoriet goed en wat zong Hans Keuper met zijn harmonica mooi en gevoelig maar er werd door de rest van de zaal niet erg geapplaudisseerd. Al is het Drents nauw verwant aan het Achterhoeks... ze verstonden de liedjes denk ik niet goed en dan.... ze kwamen duidelijk voor onze streekgenoot hier uit Erica. Ze zeggen hier: Ik woon òp Erica. De zaal daverde telkens na een nummer van Skik. Daniel Lohues heeft hier op het KDC zijn grondbeginselen meegekregen en heeft in de beginfase van zijn succes ook bij ons op de net gefuseerde KDC De Zuidoosthoek het feest voor de vakantie verzorgd. Man man je kwam om in het lawaai, maar de kinderen vonden het tè gek natuurlijk. In dit liedje bezingt hij alle wegen die hij hier in de omgeving afgelegd heeft op fietse, ja ook ons Schoolpad- Schoelpattie- wordt genoemd. Toen discotheek de Boogie Bar nog bestond kwamen alle jongeren vanuit en naar Erica hier over het Schoolpad richting Bargeroosterveld. Jammer dat ik geen muziek op de link kan krijgen, maar de tekst doet ook al wat.
Op Fietse
'k Trap de fietse deur 't buulzand hen op 'n zandpad tussen Slien en Erm en as ik dalijk eben in Diphoorn ben dan fiets ik deur langs Ermerzand goa'k op Veenoord an Neij Amsterdam en dan langs 't Dommerskanaal en as ik dan de kassen zie dan fiets ik deur want ik wul aal wieder ik wul alles zien. De leste mooie dag van 't joar misschien, alhoewel 't met de winterdag ok donders mooi kan wezen. Ik wul aal wieder deur noar Weiteveen want achter op 't veld daor ma 'k graag wezen. A 'k hier zo fietse en 't weijt nie slim dan giet 't haost vanzölf.
Wie döt mij wat, wie döt mij wat wie döt mij wat vandage. 'k Heb de banden vol met wind, nee ik heb ja niks te klagen. Wie döt mij wat, wie döt mij wat, wie döt mij wat vandage. 'k Zol haost zeggen, jao het mag wel zo.
Trap de fietse deur 't buulzand hen op 'n zandpad langs de Duutse grens. Ik denk da 'k dalijk even kieken gao in 't buutenland de gruppe over, op naor Schöningsdorf. Ik stao eben te kieken bij 'n iemenkörf en ik stao hier even te denken wat za'k nou doen links of recht deur want ik wul aal wieder nog naor Hebelmeer. 'n Kaorte he 'k nie neudig want ik ken 't hier want a'k daor dalijk over 'n slootie gao dan ben 'k weer terug in Nederland. Ik wul aal weer wieder nog naor Barger-Compas naor Klazienaveen-Noord en 't Oostersebos a 'k hier zo fietse en 't weijt nie slim dan giet 't haost vanzölf.
'k Gao nou over Barger-Oosterveld over 't Schoelpattie kort daor bij de Honeywell en dan recht deur tot de brugge van Oranjedorp 'n stukkie Bladderswieke en dan de Herendiek en a'k Pastoorse bos en de toren zie dan fiets ik deur want 't weijt nie slim 't giet vandaag vanzölf.
Waor geet dat hen de mensen wodt steeds agressiever mo-j toch es zien dat geet ons met een rotgang veurbi-j en daor staot ze weer veur et stoplicht. Kiek toch es weer ene zonder lich die zee-j toch niet. . Daor kump dr ene anjagen minstens 120 en ie-j mag hier maor 80. 'k Mag toch lien dat ze die pakt". Zie ie-j dat dan niet? Mo-j die stumper es zien ankommen ridt hier al op de linkerbane as e straks aover 4 km linksaf mot, enz. En dat allemaal op dat stukje naar Emmen. Toe opa rijen maar, zegt deze 70 jarige, o nee vrouw achter t stuur. Dat gaat me te ver en roep hem tot de orde. Volgens Rick heeft Berend Jan dezelfde afwijking. Die ziet ook alle zondagsrijers en bumperklevers en meldt dat dan ook aan zijn medereizigers. Toen Rick laatst bij hen in Apeldoorn logeerde ging hij met Berend de familie langs . En dan de hele familie. Zelfs brachten ze een bezoekje aan het kerkhof om hun voorvaderen op te zoeken. Berend had alleen de verkeerde Wagenvoort te pakken, want hier stond maar één naam op en op de steen bij het graf van zn opa en oma Wagenvoort stonden ze echt allebei vermeld. Maar die Berend kan er dus ook wat van. Dat heeft hij niet van zn ouders, want die hoor ik er nooit over. Het enige wat ik Ben hoor zeggen, meestal op de autoweg is: Ho ho ho ho hooo, als het even spannend wordt. Net of e op zien peerdje zit. Ik denk dat ik maar eens een cd tje van Daniel Lohues aanschaf voor in de auto met het liedje: Wie dut mij wat, wie dut mij wat vandage...
Maar ja... die heeft ook zijn ergernissen te horen in zijn liedje in de taal van Erica, hier om de hoek:
As ik 's middags Van mien nöst kom En de geiser is kapot En de koffie is op En de appelsap verrot Het leste plakkie stoete Hef 'n dun gruun laogie haor Computer wal nie an Want dat ding is nog niet klaor As de cd speuler net Veur 'n briljant refreintje stopt Nou dan kan ik jou vertellen: Doar knap ie nie van op
Het was weer zover. Gistermorgen hebben we weer eens lekker uitgeslapen en krantje gelezen in pyjama en ochtendjas. Een vers geperst glaasje sinaasappelsap er bij wat wil een mens nog meer op een winterse zaterdagochtend. Ben en Diny zouden eerst komen, maar de Wereldwinkel in Eefde gooide roet in het eten. Die gaat verhuizen en nu moet vandaag de boel leeggehaald. Diny is al jaren vrijwilligster bij de Wereldwinkel en wil ook nu de anderen er niet voor op laten draaien. Dus komen ze volgende week zaterdag. Ineens kijkt Wim me op een bepaalde manier aan je weet wel hij observeert. Oei! Ik weet wat hij ziet vrouw op leeftijd, nog even zonder gebit en een kapsel dat zelf al eens, in de tijden met hoge sneeuw, met de schaar bijgewerkt is en ook nog niet gekamd. Is het weer zover?, vraag ik. Hij lacht. Ma Flodder? Kijk maar eens in de spiegel. Hoef ik niet eens te doen en ik pak gelijk de telefoon. Kunt u om kwart voor 11 hier zijn, klinkt het. Kwart voor 11 ?? Dat is over 5 minuten. Nou 10 voor 11 dan. Ik heb me nog nooit zo snel gedoucht en aangekleed. Wim zet intussen de auto startklaar. Ik ben er om precies 10 voor 11. Ik mag meteen gaan zitten en zie op de spiegel voor me een sticker met: Kijk eens wat vaker in de spiegel van de kapper. Met een tevreden blik bekijkt Wim me als ik weer binnenkom. Tja soms moet je even worden wakker geschud. Hij heeft het wat makkelijker. Als zijn haar lang wordt gaat het hooguit krullen.
Wel weer een nieuwe ervaring om door twee jonge assistent- artsen beklopt, beluisterd en beknepen te worden. Het is toch net of ze steeds jonger worden.... die artsen. Ze willen alles van me weten. Alle ziektes tot nu toe daar ben ik vlug klaar mee. Alleen het abces aan de lymfeklier in mijn hals is het vermelden waard en natuurlijk mn stijve spieren. Ze zijn geïnteresseerd in het feit dat de anesthesie bij het verwijderen van dat abces wat mis ging. Ik kreeg net nadat ik onder zeil was geen lucht meer en werd wakker. Ik wilde nog wijzen naar mijn gezicht maar dat lukte niet. Ik hoorde iemand zeggen: Er gaat hier iets niet goed en een andere stem zei:Ja er gaat iets niet goed. Ik had intussen tot zes geteld en ineens sliep ik weer. Toen de kaakchirurg naast me zat op het moment dat ik bijkwam om me te feliciteren met zijn vondst, een abces, vertelde ik hem mijn belevenis. Hij schrok er erg van en als hij het door had gehad had ik een injectie gekregen zodat ik het me niet meer zou herinneren. Ook slim natuurlijk. Ik blijk een bijzonder geval te zijn. De pijn bij een galaanval klopte niet helemaal bij het klassieke patroon niet heftig genoeg met steken en zo. Bij de echo was wel een flinke galsteen te zien, maar of die mijn ongemak veroorzaakt willen ze zeker weten. Ze gingen te rade bij de echte chirurg. Nee wij snijden nog niet zelf, zeiden ze tot mijn geruststelling. De chirurg wil nu nog meer bloed van me hebben voor extra onderzoek. Dat kan hij krijgen. Uiteindelijk zijn we na twee uur weer thuis. Op 1 februari mag ik bij de baas, de echte chirurg, terugkomen en hoor ik meer.
