|
1998--Het is een rare gewaarwording om nergens meer plezier in te hebben, dat wens ik niemand toe. En wat ik ook probeerde te bedenken
het ging niet over. Ik had zes weken vrijaf gekregen van de bedrijfsarts, maar het gevoel van eenzaamheid werd steeds sterker. Tot een collegaatje bij mij op het leugenbankje* bij de wei zat en aan me vroeg:Wat heb je al ondernomen? Ik dacht: Ondernomen? Wat moet ik ondernemen?
Ik ging nu maar eens naar mijn huisarts. Die nam me - tot mijn verbazing- heel serieus en raadde me een eerstelijns- psycholoog aan. Toen raakte ik nog dieper in de put. Alle energie was op en in mijn hoofd werd het steeds drukker. Dit jonge vrouwtje wist alle pijnlijke plekken te raken, maar de depressie werd steeds erger. Ik kon echt niks leuks meer bedenken. Ik kreeg medicijnen van de huisarts. Wat heb ik daar heerlijk op geslapen, maar na een aantal weken was het dat ook niet.
Toen herinnerde ik me een artikel van maanden terug van een psycho therapeut waarin hij allerlei klachten benoemde die je kan hebben en waar hij hulp bij zou kunnen bieden. De opgenoemde klachten had ik allemaal. Diezelfde week verscheen hetzelfde artikel opnieuw.
Toen heb ik gebeld en heb een vrijblijvende afspraak gemaakt.
Het intake gesprek duurde een paar uur. Hij wilde alles weten over mijn verleden en het hoe en wat van mijn klachten. Hij dacht dat hij wat voor me zou kunnen betekenen en ik had vertrouwen in hem. Het werd een therapie van 10 ochtenden
de Speyertherapie gecombineerd met de Zijns-georiënteerde theorie.
Het werd een sprong in het diepe.....
* Hier op de bank werd zó gelogen...
Deze plank is er van kromgebogen,
staat er op de bank die ik Wim cadeau gaf voor z'n 57e verjaardag. Hij was gemaakt door de vader van onze hovernier Bernd Schulte, wiens hobby dit was. Er is jammer genoeg niet veel meer van over. Alleen de plank waar de tekst op staat zijn er nog en die moeten we maar een nieuw leven bieden als we ze opgeknapt hebben.
Op deze foto is te zien dat Wim z'n laatste volleybalwedstrijd heeft gespeeld. Hij kwam ongelukkig terecht met als gevolg uitgerekte enkelbanden en zes weken gips. Z'n voet stond er dwars onder en is met veel moeite weer op z'n plek gebracht. Het is voorjaar 1997, de tijd van ons eerste nestje pups van Kim en Scott. Rechtsonder is er nog één te zien, ik denk Senna, vlakbij de tas waarin we ze meenamen naar de wei. Ze liepen nog niet erg. Kim ligt achter de bank een ander stel pups te zogen en Scott loopt op de voorgrond.
wordt vervolgd
|
