Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
31-10-2011
Bezoek....
Terwijl Jack van Gelder met zn sport aan het eind van de zondag Wim zn aandacht vraagt, trek ik me maar even terug. Voetbal en het gemopper van Jan Mulder is het niet voor mij. De dag ging snel voorbij. Na twee maanden waarin we elkaar niet gezien hadden, overbrugden Ben en Diny de 110 km naar Emmen. Eerst waren wij op vakantie, daarna zij. We wilden nog een dag of wat naar camping de Boomgaard maar er kwam steeds iets tussen, afgelopen week het overlijden van één van de mannen van Wim zn mannenkoor Valerius. Behalve bij het koor had Wim ook met Cees te doen bij de Voedselbank. Zo gezond en zomaar doodziek. Valerius zong een paar liederen bij de afscheidsdienst, vooral Abide with me, dat aan het eind van de dienst gezongen werd, vind ik erg mooi. Aan het eind van november zullen we nog naar de Achterhoek komen om Dinie Hiddink in de Lindese Molen te horen vertellen, maar niet meer met de caravan. Die gaan we inpakken voor de winter. En opnieuw worden er plannen gemaakt. Dingen die je nog graag eens wilt doen moet je op onze leeftijd niet uitstellen. Ben hef nog wel zin um vant winter een kort reisje naor Israel te maken, zei Diny pas aan de telefoon. En ik wist meteen dat Wim daar ook wel voor zou voelen, het land van de Bijbel willen we wel eens met eigen ogen zien. Ook het Yad Vashem Museum in Jeruzalem, het officiële monument van Israël voor het herdenken van de Joodse slachtoffers van de Holocaust zullen we hierbij bezoeken. Hier staan ook de namen van opa en opoe Eggink vermeld en dat gaan we dan zien. Dat gaat dus deze winter gebeuren met zn vieren. Mooi om naar toe te leven.
Meer weten over Elly? Scroll terug op www.hettysite.nl om op weblog op het rechthoekje helemaal onderaan te klikken op de v en dan naar 1-12-2009 te gaan.
Nelson is af. Ik had een heel stel fotos per mail gekregen en degene waar hij het meest trots op stond, heb ik gebruikt om hem op doek te zetten. Nelson is een stoere hond, een Rhodesian Ridgeback. Net als het bij ons vroeger ging, waren moeder en kinderen het met elkaar eens dat er een hond moest komen. Vader had het niet op hondenharen in huis en hield de boot af. Moeder en kinderen bleven maar naar honden zoeken op plaatjes en waarschijnlijk op internet. Toen kwamen ze toch dit soort tegen. Dit moest hem kunnen zijn, kortharig ook nog. Daar vind je geen haren van papa. En zoals het meestal gaat vader ging voor de bijl. Nelson kwam, een schat van een pup. Ze hadden wel gauw door dat er een cursus nodig was voor de opvoeding. Dat bleek niet helemaal genoeg, want Nelson was een sterke krachtige hond. Als hij iets van zijn gading ontdekt.. een konijn of kat, is er geen houden aan. Er zit jacht in. Toen werd er een gentle leader met neusband aangeschaft en daarmee ging het aanzienlijk beter. Toch blijkt deze hond een aanwinst voor, wat zeg ik, een onderdeel van het gezin. Overal mag hij mee naar toe. Toen ze, helemaal blij, - Nelson op doek- kwamen ophalen, vertelde ik over Schotse collie Laska die ik in het begin na zn speelkwartier met de buurkinderen niet mee naar binnen kon krijgen. Alleen wanneer ik net deed of ik naar het bos wilde gaan, kwam ze bij me en ik liet me er dan gewoon boven op vallen. Dat werd toen een cursus gedrag en gehoorzaamheid. Daar kwam geen brokje aan te pas 25 jaar geleden. Gewoon een ruk aan de slipketting als ze niet luisterde en enorm prijzen als ze het goed deed. Nou ja wel een brokje achteraf. Wat we daar geleerd hebben konden we later bij Kim, Scott, Tessa en Queeny ook toepassen. Bij Nelson moet af en toe een stukje worst nog helpen om hem mee naar binnen te lokken, maar och er moet ook wat inzitten toch? Alleen vader kan het niet laten om toch iedere dag eventjes op te merken:Hij verhaart toch wel, onze Nelson.
In Hengelo gingen ze samen naar de scheidsrechterscursus, André en Wim. Beiden waren actief in de volleybal toen we nog in Hengelo woonden. Af en toe kwamen de mannen van hun team bij ons in de sauna. Toen het Wim niet meer naar de zin ging bij Stork vormde André de opening naar Holvrieka. Ze vingen Mark en Rick een paar dagen op voor we naar Emmen verhuisden zodat die al op hun nieuwe school konden beginnen. Op de dag dat we verhuisden naar ons nieuwe huis aan de Kuifmees bracht Friedel een grote pan macaroni. Nu zijn beide gezinnen verhuisd naar het platteland, zij in een grote verbouwde boerderij en houden een paar landgeiten en een Haflinger. Wij in een kleiner optrekje met wat schapen en een Shetlandertje in de wei. We zijn nu een generatie verder. De kleinkinderen hebben de leeftijd van onze kinderen toen. Af en toe komen we een avondje bij elkaar, samen met Willem en Hillie. Een van hun dochters was hier kind aan huis, maar dat was. Willem en Hillie bleven. Toen we ons tweede nestje pups hadden van Scott en Kim kwamen ze kijken. Nee Hillie wil gien hond, had Willem al gezegd. Hilly was altijd meer een kattenmens. Ze kwamen, bewonderden de negen mooie pups in het nest naast de open haard, nog gemaakt van de bodem van hun huwelijksbed. De avond was gezellig en voor ze weggingen werd er natuurlijk nog even naar de pups gekeken die uitgeteld bij moedertje Kim lagen. Tot ons aller verbazing hoorde ik Hillie zeggen:Willem zuuk dr maor ene uut!. Ze moest het twee keer zeggen voor we het konden geloven. Toen pakte Willem met glinsterende ogen de dikste uit het nest. Dat werd Max. Max is nu 14 jaar en is bijna aan zn eind. Maar wat hebben ze een plezier met hem gehad. Hillie ging naar de puppycursus, gedrag en gehoorzaamheid en daarna naar de cursus flyball en behendigheid. Willem zorgde voor het uitlaten s morgens en s avonds. Gisteravond zijn we met zijn zessen uit eten geweest bij Heinz en Helène in Rutenbrock. Dat houden we er in, besloot Friedel. Niemand protesteerde. De volgende keer wordt het Aalden.
De voorzitster van Passage Gewest Drenthe opent de Ontmoetingsdag in Hoogeveen. Ze heeft een soort knalrode UFO op haar hoofd wat prachtig staat bij haar verder zwarte outfit. Nóg lager?, vraagt ze wanneer een groep vrouwen vraagt om de microfoon wat lager te zetten. Dan lig ik met de boek op de lessenaar! De enige man binnen dit vrouwencollectief, koster André, moest er aan te pas komen. Samen met 12 vrouwen uit Zuidbarge ging ik mee naar Hoogeveen. Hella van der Wijst van het tv programma De Wandeling hield een lezing over haar werk en deed het op de originele manier die we van haar kennen en betrok heel wat vrouwen bij haar lezing over het thema van de dag: het Levensverhaal. Daar gaat het in haar programma De Wandeling ook steeds over. Ze is pas met een aantal BN-ers naar Japan geweest en ook daar wandelde ze met o.a Rita Verdonk, Sonja Bakker. Die zullen we in november kunnen zien. Ze heeft blijkbaar de gave om mensen op een andere manier naar hun eigen leven te laten kijken. Opvallend is wel dat Rita Verdonk na terugkeer uit Japan uit de politiek stapte. Die aflevering wil ik dus in elk geval niet missen. Ook vertelde ze dat ze van iedere gast waarmee ze wandelde een uitspraak onthoudt. Bv Muziek is voedsel voor de ziel, dat natuurlijk uit de mond van een muzikale gast kwam, ik meen Mirjam Krieg die Bergen Belsen overleefde. Zelf vertelt ze op Twitter:Vandaag lezing verzorgd bij 600(!) inspirerende vrouwen Passage Hoogeveen die niet bang waren voor goed gesprek, leuk! Hella. Iedereen was gevraagd om een hoedje op te zetten. Wij zagen dat niet zitten en waren anti. Het had een groot kabouter Plop gehalte als je om je heen keek. De leukste hoedjes waren nog die van afvalmateriaal gemaakt waren, meestal een ring van dun karton met een versiering van onder meer verpakkingsmateriaal. Toen het even pauze was kon je merken dat er 600 vrouwen in één ruimte waren. Wat een lawaai komt daaraf. Tussen de middag was er soep en broodjes en even later zorgde Marijke Kots met het typetje mevr. Van de Berg voor een ontspannen middag. Het blijkt maar weer: Lachen is gezond!
Terwijl ik op KRO/De Wandeling zocht naar die naam Mirjam Krieg, kwam ik de uitzending van vanavond tegen en moest die gewoon bekijken want Hella gaat met Hilde, de schaapherder, op pad. Hilde, voormalig kunstenaar, is op zoek naar rust en stilte en die vindt ze bij haar Schoonebekers die ze in Friesland al rondtrekkend laat grazen, een prachtige uitzending. Je kunt er natuurlijk vanavond voor gaan zitten- 19.50 op Ned 2- of.... klik je even op http://dewandeling.kro.nl/seizoenen/2011-2/afleveringen/28-10-2011/default.aspx
Het thema van de Passagedag was: het Levensverhaal. Dit was ook uitgebeeld in een schikking. Annie Daling en Willy Vos die het hadden gemaakt legden de betekenis uit. Ik heb onthouden dat die gele en rode kleuren voor de vrolijkheid op je levensweg zorgen. De schikking werd na deze dag naar het Hospice in Hoogeveen gebracht. Moeten ze wel zo'n lange tafel hebben, want op deze foto zie je pas 2/3 van het geheel.
Deze kleding is gedragen bij de musical Paulus in mei 2009, links, en bij de musical Maria in mei 2011.
De voorzitster , links, met het typetje 'Mevr. van de Berg'.
Ik kan het bijna niet geloven dat het al 7 jaar geleden is dat ik afscheid nam van het schoolleven. Samen met nog drie collegas ging ik met de FPU en werd er een feestje van gemaakt. Natuurlijk werd er gespeecht, gezongen en werden er cadeautjes uitgedeeld. Gisteren was er een bijeenkomst op het Carmelcollege, speciaal voor de oud- collegas. Het weerzien met al die oude collegas was opnieuw hartverwarmend. De directie was intussen volledig vernieuwd, de school helemaal opgepimpt, vloerbedekking in de lokalen, goede zonwering en natuurlijk op iedere verdieping studieruimtes met computers en laptops. Met enige trots werden we rondgeleid. De lokalen die vroeger zo lawaaiig waren en waar geen geld voor was om daar iets aan te doen, waren nu oases van rust. Het Carmelcollege heeft twee speerpunten. Het tweetalig onderwijs en de Sportstroom en dat heeft ze geen windeieren gelegd. Bovendien heeft het VMBO extra aandacht gekregen. De technische afdeling, de voormalige LTS waarin ik in 1985 begonnen was, had het aardig te verduren gehad en er was voor kort niet veel van over. Dat heeft nu een geweldige nieuwe start gemaakt. Er is immers gebrek aan techniek. Nu heeft die afdeling een eigen ingang en is een apart onderdeel van het Carmelcollege geworden. Na onze rondleiding konden we onder het genot van een drankje en een heerlijk buffet verder met onze memories over ons schoolverleden, lief en leed van het heden en de toekomstplannen. Gek was het er is weinig veranderd, De mannen die vroeger het hoogste woord hadden hebben het nog steeds. Toen ik naar huis ging met een zak vol groeten voor Wim had ik even het gevoel dat die 7 jaren er niet geweest waren.
En zeg nou zelf... groot, ruim, strak en alles wit past hier toch niet bij... En vraag je je af hoe je hier de voordeur binnen moet komen? Niet dus... iedereen komt door de zijdeur.
Judith was al vroeg duidelijk. Wanneer we haar vroegen wat ze voor haar verjaardag wilde hebben wist ze één ding: geen prulletjes. Meestal had ze zelf wel een goed idee wat ze graag zou willen. Dat scheelt. Het is gek het hele jaar door weet ik steeds wel iets te noemen wat ik graag zou willen, maar als iemand me dat vlak voor de komende verjaardag vraagt, weet ik niets meer te noemen. Zo heb ik in de loop van mijn leven al heel wat verzameld wat me dierbaar geworden is. Je zou het prulletjes' kunnen noemen maar voor mij zijn het cadeautjes met een herinnering. Zelfgemaakte dingen van de kinderen kan ik niet wegdoen, net zo min als de souvenirtjes en kleine persoonlijke cadeautjes die meegebracht worden. Ik hou van allerlei woonprogrammas en de tegenwoordige architecten bedenken prachtige huizen met veel ruimte maar ik zie nooit persoonlijke dingetjes. Eén groot schilderij aan een wand en thats it. De huizen ogen zo leeg en wit dat ik me er doodongelukkig in zou voelen. Een huis zonder een walk-in closet is ook al niet meer van deze tijd. Het is natuurlijk ook helemaal het tegenovergestelde van wat wij hier hebben. Pas vond ik een meeligger, Dea. Die vertelde over haar overvolle huis waar ze zich zo prettig in voelde. Hè dat deed me goed. En als ik hier iemand bij binnenkomst hoor zeggen:'Gezellig!', weet ik het weer helemaal zeker niks veranderen.
Over een VVE, een kledingkast en een 'pierige' Tessa....
Hier glimt Tessa nog. Ik wilde haar schilderen en daarom houdt Wim haar in een positie om een foto te kunnen maken.
Er is niks mis met de verwarming, zo ontvangt Rick ons vanmiddag als we even op de koffie komen. Er komt af en toe als hij aanslaat wat water onder uit en dat vangt hij op in een plastic schaal. Binnenkort wordt de boel nagekeken en dan hoort hij het wel. Hij is in zijn vakantie druk geweest met het op orde brengen van allerlei paperassen en het maken van afspraken en is daar best tevreden over. De VVE, de Vereniging Van Eigenaren van zijn appartementencomplex, is best actief en heeft meteen actie ondernomen toen hij meldde dat het bovenraam lekkage vertoonde. Rick krijgt nu een nieuw kozijn in een bovenraam op zolder. Vandaag heb ik met Rick zn kledingkast eens bekeken. Ik koop af en toe nieuwe kleren met of zonder Rick, maar de oude kleren die hij nooit meer aan heeft liggen er nog. Ik zou in die kast ook geen weg meer weten. We hebben maar eens een begin gemaakt met opruimen. Een grote plastic zak met oud spul ging buiten de container in. Thuisgekomen was Tessa blij dat we er weer een op uit gingen. Met dit weer was het een genot om ons rondje bos weer eens te doen. Tessa ziet er wat pierig uit tegenwoordig, de vacht is dof en ze kan zo zielig kijken. Queeny ziet er veel florissanter uit. Maar toch... Tessa rent als een jonge hond. Ze krijgt olijfolie en regelmatig een eitje over haar voer. Ik kan niet merken dat ze ergens pijn heeft. Nu proberen we eerst maar een wormkuur. En als dat niks uithaalt gaan we naar dokter Harrie.
Wat een verschil om jongens om je heen te hebben of meisjes. Er was ooit een tijd dat men vond dat jongens ook met poppen moesten spelen en meisjes beslist met technisch Lego. In Hengelo had ik een buurvrouw die haar drie jongens met poppen overlaadde. Bij mij kregen ze alle drie een beer en dat was het dan. Ze taalden niet naar typische meisjes dingen. Het bleef bij treinen, Lego en Play Mobil en blokken, heel veel blokken. Ik heb wel mijn best gedaan om het Milieu te promoten, maar het spel Wild Life is nooit erg favoriet geworden. Het bleef meer bij Monopoly, Risk en Stratego. Bij mij kwamen er evenmin speelgoedgeweertjes in, tot ze steeds maar in de bosjes lagen met stokken en hoorde ze roepen van pau pau pau .. Wanneer we in het weekend s morgens beneden kwamen hing er een kleed over de tafel en zaten ze er met zn drieën onder en speelden vliegtuig oorlogje. Ik hoor het nog:Piloot ( Gerhard) aan co-piloot( Rick).. 'Vijand in zicht. Co-piloot aan staartschutter( Mark):Vuur. En Mark: Retteketetteketet..rrrrtttt. Ik vond het helemaal niks, maar ja het zat er gewoon in. Spanning en sensatie wilden ze. Nu heb ik af en toe Eva, Agnes of zoals vandaag Femke om me heen en heb ik eindelijk meiden om me heen met andere interesses. Vandaag heeft Femke me een website laten zien waar je paarden kunt verzorgen. Met Agnes wordt er geschilderd, net als met Eva. Er wordt gebakken en genaaid en met de dieren getraind. Gisteravond zat Robin naast Wim en telkens tussen stukjes van de Voice of Holland werd er even geknipt naar een spannende misdaadfilm. En ik zag ze beide genieten. Robins dag is goed als hij kan grasmaaien en vanavond ging hij met Wim naar FC Emmen en kwamen net helemaal enthousiast terug. Het was 2-2 geworden.
De vriendinnen gaan stappen, Judith en Lieve. Al zolang ik ze ken zijn ze al vriendinnen, heel verschillend maar ze vullen elkaar aan. Toen Robin geboren werd was het Lieve die ons, omas en opas, samen met de nieuwe vader en moeder trakteerde op een glaasje champagne om dit te vieren. Ze wonen wel een eind uit elkaar. En als ze de kans hebben willen ze er wel eens een dagje samen tussen uit. Nu is het vakantie. En wij mogen hun beide kinderen een paar dagen onder onze hoede hebben: Robin en Femke. Tegen de avond komt Gerhard ze brengen. Femke met een grappig hoedje en alle knuffels die ze heeft onder de arm. Robin, een paar jaar ouder, en dat verschil zie je nu wel.Femke bracht een uniek cadeautje voor me mee, een heel stel 'hartediefjes', persoonlijk in elkaar geknutseld door Lieve. Elke kleur staat voor iets: rood voor de liefde, groen voor de natuur enz. Als dat niet een veelzeggend cadeautje is! Femke heeft haar rondje langs de dieren al gehad. Amber is de topper. Ze heeft voor morgen hele plannen om haar te gaan longeren. Amber vindt haar nu al het einde en komt uit zichzelf op haar af en rent met haar mee. Femke komt ook niet weer bij als ze ziet dat Tessa de katten in de staart probeert te bijten. We hebben al overlegd wat we morgen zullen gaan doen. Ik denk dat het Borger wordt met het Hunebedmuseum.
Het is al weer een tijdje terug dat we bij een optreden van de Eemslander Shantys in Ter Apel een schattig hondje zagen. Susan was met me mee en dacht er net over om een tweede hondje te nemen en een Jack Russeltje viel bij de rest van het gezin wel in de smaak als aanvulling op de Retriever. De hele avond zagen we het pittige ding lopen, meestal met een paar kinderen in het kielzog. Bij het slotlied stonden we zelfs vlakbij hen en maakten een praatje. Het bleek het gezin van de dirigente van de Shantys te zijn en het was een hondje met een verhaal. Jacky had bij hen in het dorp bij de Lidl gelopen, zomaar zonder baas. Ze hadden haar maar meegenomen en verschillende instanties gebeld. Maar het hondje werd door niemand opgehaald. Ach ze vonden het zelf zon aardig ding en de kinderen waren er al helemaal gek op. Het is nu drie maanden later. Deze week kreeg Wim de vraag van de dirigente of wij het hondje wel wilden hebben. We waren er laatst zo enthousiast over geweest. Tot Wims verbazing wilde ik niet aan de Jack Russell. Ik zag Tessa niet met nog een concurrente rondrennen. Bovendien zit er jacht in en hou je die niet binnen onze erfgrenzen. Maar Susan was het toch die zo enthousiast was? Susan gebeld. Nee die had achteraf toch besloten dat Meggan genoeg leven met zich meebracht. Maar ze wist wel een oplossing. Hun buren hadden altijd een Jack Russell gehad. De laatste was een paar jaar geleden overleden. Die seinde ze in en gaf het telefoonnummer door. Ze belden meteen, stapten ogenblikkelijk in de auto en een half uur later had Jacky een nieuwe baas. Het was even slikken geweest voor de familie, vooral voor de kinderen. Die hadden hun eigen Duitse herder nog en zelf denk ik dat die herder er niet rouwig om zal zijn. Die is nu weer helemaal nummer één!
Het werd weer tijd, tijd voor een bezoekje aan de Evenementenhal in Hardenberg. Samen gingen we wel eens naar een land- en tuinbouw beurs. En met broer Ben bezoekt Wim er ieder jaar de elektro- beurs. Altijd goed voor een gevulde maag en allerlei leuke hebbedingetjes. Maar vandaag is er in Hardenberg een beurs over autoschades en materialen. Mark leverde de kaart met uitnodiging, maar had zelf geen tijd. Nu is het buurman Jans die meegaat. Ze doen dat graag, samen op stap gaan, vooral als er wat te halen valt. Ik breng intussen Geesje maar eens een bezoekje om daar de mannen weer op te wachten. En daar komen ze aan, breed lachend allebei met een grote plastic zak, want ze hebben weer gescoord. Ze vertellen uitgebreid over de beurs en vooral over de lekkere hapjes die ze gehad hebben. Jans had zn krachten nog uit kunnen proberen op wat slangklemmen, maar die worden zo sterk gemaakt dat zelfs hij ze niet kapot kon krijgen. Later op de avond zitten we thuis voor de houtkachel naar één van onze favoriete Engelse detectives te kijken: Lewis en zien voormalig Siegfried Farnon( uit James Herriot) en Dalziel in deze serie voorbij komen. Intussen wordt de tas uitgepakt. Inderdaad we hebben weer een jaar lang balpoints, kleurpotloden, bandenprofielmeters, slangenklemmen, washandjes met insectenverwijderaar en lederreiniger, sleutelhangers, stickers, memoblokjes, kauwgum, pepermuntjes, Swarfega schoonmaakmiddelen gewoon en voor extra vuile handen, een frisbee, een pet, rolmaat, ijskrabber/ annex parkeerkaart, onderzetters èn een flesopener. En zo komt mijn Jan Splinter door de winter.
Vanmiddag was het zover. Eindelijk was er door de gemeente Emmen gereageerd op onze Bezorgdheidsbrief van 18 juli j.l. en we hadden een afspraak bij de heren de Jonge en Groenewegen van de afdeling fysieke ruimtelijke ontwikkeling van de gemeente Emmen. Het bleken beiden juristen te zijn die zich hadden gebogen over onze brief die ik aanvankelijk de titel mee had willen geven Paradise Lost? - Zie 9 juli 2011- Wim vond het toen wat overdreven en hebben we dat maar weggelaten. We werden vriendelijk ontvangen, maar ja het enige wat we echt wilden was duidelijkheid over de toekomst, maar gek daar konden ze ons niet verder mee helpen. Misschien gaat die hele weg niet door, dachten ze. Er waren nog zoveel andere projecten die voorrang hadden. Voorlopig kon de N862 de stroom autos nog aan. Toen ik aangaf dat het plan waarin de verdubbeling van de N862 aan onze kant langs de weg naar Klazienaveen , toch al door de gemeenteraad was goedgekeurd eind juni, bleken ze daar niets van te weten. Verder bleek de Agrarische bestemming van ons perceel niet te kunnen veranderen omdat we al vrij dicht op de weg wonen. Wij bleven aandringen op duidelijkheid omdat we in deze situatie ons huis met goed fatsoen niet kunnen verkopen als dat nodig mocht zijn. Met het advies om bezwaar te maken tegen de WOZ waarde van ons huis in verband met de agrarische bestemming èn de belofte om binnen een week ons te informeren over het plan dat goedgekeurd zou zijn door de gemeenteraad, verlieten we toch wat aangeslagen het Gemeentehuis. Laow maor es efkes koffie gaon drinken in Emmen, stelde ik Wim voor. En dat gebeurde in de zaak met de opbeurende naam In de goede Luim. Jazeker.. met appeltaart !
Opoe Eggink werd midden 70. Vroeger werden de mensen minder oud. Ze overleden vaker aan ziektes waar nog niet zoveel aan te doen was. Opoe had chronische bronchitis, net als opoe Bijenhof. Dementie kwam daardoor ook minder voor.
Opoe Eggink was mid seventies when she died, just as our opoe Bijenhof. Both had chronic bronchitis and died by that disease. Less dementia in those days
O jao de jonges hebt hier de boel mooi vertimmerd. De psychologe mevr. Mirjam Hoen hield vanavond een lezing bij onze vrouwengroep Passage over dementie. Ze werkt hier in Emmen in het Zorg- en verpleegcentrum De Bleerinck. Ze vertelde ons over de verschillende vormen van dementie en wat dat voor de patient en zijn of haar omgeving betekent. We hoeven ons nog geen zorgen te maken wanneer we namen vergeten. Het wordt pas echt zorgelijk wanneer we ons in een verkeerde tijd denken, wanneer je bv je ouders wilt gaan verzorgen die allang overleden zijn. Er is heel wat veranderd binnen de Zorgcentra. De Bleerinck is behoorlijk verbouwd en lijkt meer op een klein dorp met huiskamers, pleintjes en straten waaraan de appartementjes liggen. Als iemand na het inrichten van het appartementje een complimentje krijgt over haar interieur krijg je soms als antwoord:O jao de jonges hebt hier de boel mooi vertimmerd. Er wordt tegenwoordig heel veel gedaan om de bewoners een huiselijk gevoel te geven door met kleine huiskamers te werken van hooguit 5 personen. En dat werkt. Er zijn bovendien vrouwengroepen die s avonds iets gezelligs doen, zelfs een 'Beethovengroep van mensen die van klassieke muziek houden'en zich zo af en toe een avondje in de Muzeval wanen. Al met al wordt er steeds meer meegedacht hoe een dementerende bejaarde toch een zo prettig mogelijke tijd te geven. Och waar is de tijd gebleven dat we brainstormden over onze oude dag. Wim wist, toen we in Hengelo kwamen wonen in 1968, zeker dat hij alleen in een bejaardencentrum zou willen als er een biljart stond. Ik was meer van de zorgboerderij. Zet mij straks maar tussen de dieren met een half brood en een kat op schoot en een hond aan mijn voeten. Het was in de tijd dat mensen van net 65 al naar een bejaardencentrum gingen. Toch zijn we al aardig op weg om 'bejaard' te worden, nou ja oudere jongere dan, we trekken van Drees en zijn met pensioen. We zullen in elk geval het advies van tante Heintje maar opvolgen: altijd blijven lachen...
Opoe Eggink
Tante Heintje 102 jaar, samen met de burgemeester van Gorssel die haar kwam feliciteren. Altijd blijven lachen, is haar devies...
't Is net of ze weten dat ze gefotografeerd gaan worden. Ze gaan er gewoon voor staan. Of... wachten ze op het brood dat hij ze voorhoudt....?
Het is niet alleen dat wíj gek op schapen zijn en dat er hier in Drente in elk geval al minstens drie flinke schaapskuddes lopen van het oersoort: Drentse heideschapen en de Schoonebekers? Deze week stuurde Henk Braakhekke een paar fotos van een soort schaap dat in Barchem rondloopt. Als ik het goed zie is dat het misschien wel kleinste schaap ter wereld: de Quessant, afkomstig van het Franse eiland Quessant waar het gewend was om bij karige omstandigheden te overleven. Het is een aardig hobbyschaap, al kunnen de rammen wat verraderlijk zijn. Zwager Piet kwam voor zijn werk vroeger overal. Zo kwam hij eens bij iemand met Quessant schapen en die man wilde net een ram afmaken omdat die zo ondeugend was, niet te vertrouwen gewoon. Dat vond Piet te gek. Of wol ie-j em soms hemmn?, zei die man toen. Nem em maor met, maor ie bunt ewaorschouwd. De ram met zn mooie gedraaide horens heeft nog jaren bij hen in de wei gelopen, maar telkens als er iemand het waagde om in de buurt te komen, viel hij die vol aan. Ik denk dat Piet het aan de ene kant nog wel wat vond, zo'n ram met pit. Zo zocht hij ook de meest dominante pup uit een nestje Snautzers, toen hun Higgins dood was. Ze hebben het geweten. Die is zo dominant dat hij geen enkele hond van buitenaf in zijn omgeving duldt. ' Je eigen schuld', vond Marry indertijd. Toen Henry en Tonny eens met Sacha, de Labrador, bij hen in Frankrijk kampeerden met de caravan, kon die arme Sacha niet eens de caravan uit als hun hond buiten was. Een hond met pit heeft hij dus ook!
Wat was het leuk om Robin weer eens te zien voetballen met zijn team C 4 van DZOH tegen C 3 van FC Emmen. We zien hem regelmatig, al vanaf het begin toen hij net 6 jaar oud als F-je begon inderdaad 20 kleine jongetjes achter de bal aan. Het leukste was steeds het einde wanneer ze allemaal een doelpunt mochten proberen te maken en elkaar de handjes schudden. Het begint nu al aardig volwassen voetbal te worden. Nee dit keer hebben ze niet gewonnen. Ze begonnen te gemakkelijk, waarschijnlijk omdat ze de vorige twee wedstrijden gewonnen hadden. Opa Wim en moeder Judith riepen nog allerlei bemoedigende kreten en aanwijzingen het veld op maar het mocht niet baten. Het publiek was vrij rustig, in elk geval vielen er geen onvertogen woorden. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt. Soms heb je van de rausdouwers aan de kant ouders die roepen: Skup ze veur de pootn. Die moet je toch direct wegsturen. Nee dit was een keurige wedstrijd met veel inzet van groot en klein. Gerhard was een van de grensrechters en dat leverde hem voor vandaag ook de nodige lichaamsbeweging op, is nooit weg toch? We hadden er prachtig weer bij maar ik had voor het eerst weer handschoenen aan dat wel.
Ik heb me vaak verbaasd over de zin: Ik ben iets nodig. Ik hoor het alleen in deze streek. Het maakt niet uit of het een spreker in de streektaal is of iemand die alleen Nederlands spreekt. Als ze hier opgegroeid zijn zeggen de meeste: Ik ben iets nodig. Ik heb alleen iets nodig en weet niet beter. Het maakt me eigenlijk ook niets uit. Het feit dat je je afvraagt of je iets nodig hebt,,, eh bent, bespaart je allicht wat. Wat me nog het meest heeft bespaard het laatste half jaar is de opmerking van vriend Ben in een winkel in Valencia. Er waren prachtige horloges te koop voor 5 per stuk. Ik had wel zin in één met een wit bandje. Riet had er ook al een te pakken toen vriend Ben met de vraag kwam:Hej dr gebrek an? Riet legde haar horloge al weer weg. Ze droeg immers al een horloge, misschien ooit van Ben gekregen. Ik nam hem wel mee en heb er nog steeds veel plezier van. Maar steevast vraagt Ben me als hij me ziet:Löp e nog?' Hij kan zich niet voorstellen dat zon goedkoop horloge langer dan een maand loopt. Maar toch . telkens als ik iets tegenkom wat wel erg leuk is om te hebben, schiet me Ben weer in de gedachten en denk: Heb ik dr eigenlijk gebrek an? En niet alleen ik iedereen waarmee ik winkel doet nu hetzelfde. Toen kwamen we in de vakantie in een galerie in het Lake District. Daar zag ik een heel mooi schaapje. Ik zag het mooie beeldje al bij mijn verzameling staan en ik wist het ineens heel zeker: Hier heb ik gebrek an.
Heintje en Koos voor hun boerderij in de Steeg, midden jaren 30.
Zaterdag 15 oktober wordt het geheim van De Borkel ontsluierd, te zien op tv Gelderland vanaf 18.00 uur. Harm Edens van Gelderse Koppen komt met zijn autootje langs bij Zorgcentrum de Borkel om mensen te interviewen en natuurlijk om de vijf 100 plussers te zien en te spreken. Natuurlijk komt ook onze tante Heintje aan bod. Zelfs een foto van de school in de Wildenborch komt even in beeld, net als een foto van Heintje en Koos voor hun boerderij in de Steeg toen ze nog niet zo lang getrouwd waren. Omdat ik er niets van wilde missen en eventueel voor de Amerikaanse familie iets wilde laten zien had ik op aanraden van neef Joop tv Gelderland gemaild of ik ook materiaal op dvd kon krijgen, maar je ziet het. De techniek tegenwoordig staat voor niets. Ik kreeg vanmiddag een mail terug dat het hele programma van Gelderse Koppen van deze week al te zien is op hun website. Leuk toch! Door op http://www.omroepgelderland.nl/web/Programmas/TV/Gelderse-koppen-5/Gelderse-Koppen-artikel/1150291/HET-GEHEIM-VAN-DE-BORKEL.htm krijg je het te zien.
Als je de eerste keer steeds pauzes krijgt laat je het programma maar doorlopen en het begint vanzelf opnieuw. Bij ons ging het toen al beter.
Er is voetbal en voetbal. Wim mag er graag naar kijken, heel graag zelfs. Nadat hij een keer meespeelde in een team van Stork Hengelo op een paar geleende voetbalschoenen van Dick Lettink, besloot hij dat het spelen zelf eens en voor altijd over was voor hem. Maar .hij is wel fan van FC Emmen en al doen ze het niet geweldig, hij blijft ze steunen en zit om de twee weken op een kussentje en in warme lange onderbroek op de tribune. En zo hoort het. Gerhard speelt nog steeds in een seniorenteam van DZOH. Het feit dat hij een week voor zn huwelijk het ziekenhuis in geschopt is en op de bewuste dag geopereerd moest worden, verandert niets aan zijn liefde voor de sport en al de sociale contacten die er bij horen. Hij is al 7 jaar leider van het team waarin ook Robin speelt en verricht secretariaatwerk. Ik geniet van zijn stukjes op de site van DZOH waarin hij zijn spelertjes van C4 een geweldig hart onder de riem steekt. Mark daarentegen is na een succesvolle carriere in zijn jeugd bij DZOH, SVBO, Beilen en Drenthina aan het sukkelen geraakt met een knie. Maar hij heeft sinds vorig jaar de draad weer opgepakt als assistent- trainer naast Gerrie Benes van het 1e team van Drenthina. En ik kan je vertellen dat het er bij deze 1e klasser zaterdagvoetbal professioneel aan toe gaat. Er worden opnamen van wedstrijden gemaakt en later met de spelers geanalyseerd. Het verslag van de wedstrijd Drenthina 1 tegen VIBOA uit Winsum begint met deze alinea: De Beer is los! Dat waren de woorden van assistent-trainer Mark van der Kolk in de week na de eerste zege in deze nog prille competitie. Volgens de middenvelder van weleer zat het er al een paar weken aan te komen en tegen LTC viel de puzzel in elkaar. Je ziet gewoon dat onze manier van werken zn vruchten gaat afwerpen en als iedereen het koppie er bij houdt dan zijn we een lastig te bespelen team voor elke tegenstander. Deze conclusie kon door hoofdtrainer Gerrie Benes alleen maar worden onderstreept. Rick heeft niks met voetbal en, hoewel hij zwemt als een waterrat, vindt dat hij genoeg beweging krijgt tijdens zijn dagelijks werk in de plantsoenen van de Bargeres. Laten we Robin maar gaan aanmoedigen als C4 zaterdag gaat spelen op het DZOH veld in de Rietlanden.
Voor geinteresseerden: Zaterdag 15 oktober 2011 DZOH C4 Emmen C3 aanvang 11.30 uur
We zijn deze dag begonnen bij moeder van der Kolk. Wim moet haar even herinneren wie we zijn en wil haar meenemen. De rolstoel heeft hij al klaar gezet, maar nee moeder heeft er geen zin in. Ik blieve liever hier. En even later:Bun ik een kattekop? Als Wim dan zegt:Ja dat buj, schiet ze in de lach en stoot hem met haar elleboog. Nee ze weet niet veel meer, alleen de namen van haar jongens en hun aanhang, maar de kleinkinderen daar begint ze wijselijk niet meer aan. De zusters zijn uiterst zorgzaam. Als een nog even wat onafgemaakte spreuken en gezegden in het midden gooit, begint moeder wakker te worden. Die zitten er nog aardig in. En als we uiteindelijk afscheid nemen zegt ze ineens:Doe de groeten aan de jongens. Daar zitten we dan even later, samen met de broers en zus van Niesje. Twee keer per jaar vieren we gezamenlijk hun verjaardagen aan de Dorpsweg. En ja hoor. Er is niet veel veranderd. De beide economen hebben het over geld. Bij alles wat aangekaart wordt, komt meteen de opmerking of het wel of niet wat oplevert. Niesjes zus is microbiologe en maakt zich meer zorgen om haar onderzoeken die eigenlijk voortgezet moeten worden nu zij eindelijk officieel met pensioen is. De voormalig dijkgraaf verheugt zich op het jachtseizoen en de beide broers van der Kolk praten nog na over de wisseling van provider bij ons die Ben onder zijn hoede had toen wij weg waren. Niesje heeft één van haar favoriete menus klaargemaakt: een heerlijke zuurkoolschotel en toetjes waarvan je gaat watertanden. Zelf drinkt ze geen druppel alcohol, maar haar toetjes daar zit wel het een en ander in. Ik weet niet of het daaraan lag, maar op de terugweg zet ik in Zwolle de stoel wat achterover en zijn even later zomaar in Sleen waar we nog even gezellig bij Mark en Jennifer bijpraten in de tuin.
Het is toch wel leuk om thuis te komen met dit mooie weer. In Canada en vast ook in Amerika noemen ze dit wel de Indian Summer. We treffen dat wel vaker eind september. Toen we nog in Hengelo woonden en Rick bij het paardrijden voor gehandicapten bij de Kapberg was, gingen we ieder jaar eind september een weekend naar internaat Aekinga in Appelscha, kinderen, begeleiders èn de ouders. Ik denk dat Gerhard en Mark dan op de Boomgaard gedropt werden. De voorman van dit hele gebeuren van het paardrijden voor gehandicapten in Hengelo, dhr Deuss, was jaren werkzaam geweest op dit internaat. De kok offerde zn vrije weekend er ook aan op. Het was één groot feest met een gezellige avond, zang en muziek, een oecumenische kerkdienst op zondagmorgen. Daarna kwamen de paarden van de rijvereniging van Appelscha om met onze kinderen een mooie rit te maken. Wij als ouders gingen lekker het bos in om aan het eind een restaurantje te vinden voor koffie met iets lekkers. Wanneer ik terugdenk aan dit jaarlijks gebeuren herinner ik mij vooral het mooie weer en de ontspannen sfeer. Èn de opmerking van een van de moeders met een nogal nou ja met een flinke bos hout voor de deur, die in de hitte opmerkte terwijl ze naar beneden keek:Het is warm tussen de heuvelen. Ik hoop dat Rick er ook mooie herinneringen aan heeft overgehouden
We zitten al weer aardig in het ritme van alledag. De was is gedaan. De buren opgezocht, de kinderen gezien, de nieuwe achterruit van de auto is geplaatst. En... Och pa heb je vanmiddag even tijd? De buxussen hebben we eruit gehaald, wil je die wel even wegbrengen? En kun je even een vrachtje hout voor me ophalen?' Mark heeft geen trekhaak en geen aanhanger. Natuurlijk gaat Wim dat doen. Dan gaat de telefoon .neef Arend. Of we heel misschien . tijdelijk . een plekje hebben voor de auto van pa. Hij heeft nu een leaseauto van de zaak en wil de auto uit de verzekering en belasting halen, maar dan mag hij niet meer op straat staan. Och wij hebben wel de ruimte, maar je wilt zon ding niet in de weg hebben staan. Hiervoor worden plannen gemaakt. Achter in de voormalige groentetuin, vindt Mark. Op de open plek onder de bomen, bedenk ik. Nee, naast de kapschuur is de beste plek, vinden we samen. Maar dan moet er een vracht hout verplaatst worden. Zullen we de jongens vragen? Of Arend met vriend? De jongens hebben zaterdags de voetbal en Arend komt pas als hij de auto brengt. Misschien is de andere kant van de kapschuur een betere plek. Dit plan wordt aangenomen. Voor we jongens kunnen vragen begint Wim al met dikke bossen hostas weg te graven. Wie ooit zon klus zelf heeft moeten klaren weet dat oude hostas opgraven nogal een zwaar karwei is. Dan moet er een bult Drentse keien verwijderd. Nu is het stuk terrein vlak, maar Wim ligt uitgeteld op de bank. We liggen er vroeg in straks.
Het hele clubje behalve Gerhard. Die nam de foto...
Het kostte even wat overredingskracht, maar Rick ging voor de bijl. Afgelopen 21 september vierde hij toch zijn verjaardag. Och ik hou eigenlijk niet van drukte, zei hij nog. Vanmiddag hadden we een afspraakje bij Mickey, onze vaste koffieplek in Emmen. Het was toch wel erg leuk mijn verjaardag iedereen was er. Nou ja wij niet natuurlijk, maar Ben en Niesje hebben met liefde de honneurs waargenomen. Zelfs Eva en Robin waren er en hadden zich prima vermaakt met het elektronische dartbord dat bij Rick op zolder hangt. Man, stuur toch eens wat fotos, zei ik hem vanmiddag. Ik wist zeker dat die gemaakt waren. En warempel vanavond mailde hij er een stel door. Het was erg gezellig geweest. Zeg nou zelf!
Het is rustig tijdens de oversteek, een mooi glad zeetje. Zonder problemen zijn we aan boord gekomen en lezen tijdens de overtocht nog een boek uit, wel met een whisky en een Baileys ter afsluiting. Na het uitvoerige English Breakfast staan we samen voor op het schip en zien IJmuiden aan de horizon verschijnen. Het schip stuurt inderdaad precies zo dat de beide lichten in de haven boven elkaar zitten. Dat weten we nog van onze zeilreis in 1991 toen we met bar weer de haven van Ebeltoft zonder brokken binnen moesten zien te komen. We maken de balans op van onze tocht door Engeland en Schotland. Prachtig land. Nou ja die laatste avond telt even niet mee. Toen we de allereerste keer vanuit Engeland na drie weken Europoort binnenvoeren kwam er net de Ferry uit die naar de overkant ging. Wim zei toen zoiets als:Ik zit op de verkeerde boot. Hij had zo weer terug gewild. Engeland had voorgoed zijn hart gestolen. Nu begint het toch wat anders te worden. t Was mooi. Maor 14 dagen was ok goed ewes. Warempel wat ik altijd na twee weken heb heeft hij nu ook. s Avonds zitten we voor het eerst weer even voor de tv. Ik kan het niet geloven. Hoor ik het goed. Berlijn daor wil ik toch nog wel een keer hen.
De kade van Newcastle
Uitgezwaaid door de aalscholvers
Een glad zeetje zorgt voor een aangename overtocht
Wim kan er niet genoeg van krijgen
De lichten van de haven van IJmuiden staan inderdaad precies boven elkaar bij het naar binnengaan.
En dan zijn we binnen de pieren
Nog even voorbij het Forteiland met ruines van forten uit de 2e W.O.
Deze laatste avond zullen we ons lang heugen of misschien ook niet. We gaan het vast verdringen .! We bereiden ons dus voor op de afreis naar Newcastle. We staan wat dicht op het meertje en Wim wil even de auto anders bij de caravan zetten om hem makkelijker weg te kunnen trekken en ja daar stond een paaltje, nou ja een paal met een kraan er aan, een brandblusser èn een wit bordje. Hij rijdt achteruit tja dat paaltje had er niet moeten staan. Met een geweldig geraas stoot hij de achterruit van de auto in honderdduzend stukjes. De paniek is groot kan ik jullie melden. Terwijl we al met een plastic vuilniszakken aan het plakken zijn, haal ik onze campingbaas er bij. Die kijkt nergens meer van op. Die heeft al eens een gast gehad die met een spiksplinternieuwe caravan de hele bovenkant eraf schuurde toen hij onder de slagboom door wilde komen. Zelfs dat had hij geplakt. Hij komt onmiddellijk in actie en komt met een flink stuk wit gerubberd zeildoek aan. Dat lag er al 42 jaar, nog uit de tijd dat hij kajaks bouwde. In een ogenblik hadden we dat aan de achterkant geplakt. Een engel op je pad noem je toch zoiemand! Wim haalt die stunt s nachts nog een aantal keren in zn dromen uit. Ik slaap ook niet best. De volgende morgen nemen we afscheid. Het enige wat ik onze baas te bieden heb is een boekje van Ik ben Moniek met de Engelse vertaling Im Monica. Hij vindt het geweldig en ik krijg een dikke pakkerd. Hij woont daar nu nog alleen met zn grijze kat, een briljante man, vol humor.
De deursluiting van de toiletten. Even schuiven...
Onze laatste volle dag zit er op en we gaan ons voorbereiden op de reis naar Newcastle on Tyne, waar we morgen gaan vertrekken richting IJmuiden. We hebben het hier erg naar de zin gehad op deze laatste camping. Er staan veel grote stacaravans van mensen die hier het weekend doorbrengen, maar er is altijd plek voor een paar trekkers zoals wij. De oude baas die deze camping beheert is een echte techniker. Er is echt nagedacht over de aanleg van toiletgebouw. De sluitingen en deurklinken zijn eenvoudig maar praktisch.
De receptie... inschrijven met een carbonpapiertje er tussen
De middag was nu voor the White Horse en het Information Centre bovenop de Sutton Bank. Die Sutton Bank is zo steil- 25%- dat je er met een caravan niet naar boven mag. Die steile wand wordt ook gebruikt als startplaats voor zweefvliegers en... er is een wit paard te zien, ooit door een onderwijzer aangebracht met hulp van scholieren. Het blijft een bezienswaardigheid al moet je er een steile afdaling en dito stijging even voor over hebben. Deze foto maakten we bij Kilburn.
De keuze was niet moeilijk toen we wakker werden in ons knusse vakantiehuisje. Het regende een beetje. "Ik heb gien zin um in dat natte grös te sjouwen', sprak Wim. Dus werd het James Herriot. De woning van de echte dierenarts Alf Wight in Thirsk is nu omgetoverd tot het James Herriot Museum. Je belt echt aan de voordeur alleen doet de dienstmaagd van voorheen niet open maar een jonge blom die je uitlegt hoe het hier werkt. Je voelt je bijna een gluurder omdat het zo echt gebleven is zoals het vroeger was. Het was geen verkeerde keus, al was het 's middags stralend en dacht ik even.... ach... Sheep Fair...
We mochten even binnen kijken tijdens de doopdienst in de kerk waar de echte dierenarts trouwde.
Links de ingang van de praktijk, nu museum
De echte naam van de dierenarts die onder de naam James Herriot zijn verhalen, uit het leven gegrepen, schreef was Alf Wight. Hij leende de naam van een keeper van zijn lievelingsclub in Birmingham Jim Herriot, want het was niet toegestaan om als dierenarts onder zijn eigen naam te schrijven.
Mrs Pumphry met Tricky Woo
De originele auto waarmee bezoeken werden afgelegd
Alf Wight himself
De buitenkant van de kerk, op 100 m afstand van het Museum
Het prachtige glas in lood raam op de bovenverdieping, ik meen aangeboden door vrienden van het museum.
En dan door het indrukwekkende Swaledale weer terug. We stoppen nog even in Reeth voor dat awfully nice cup of tea en dan nemen we afscheid voor de komende tijd van deze wondermooie streek: de Yorkshire Dales
Zaterdag Het bijwerken van de website is geen sinecure als je afhankelijk bent van campings en restaurants. Net als ik vanmorgen in zon wegrestaurantje wat wil invoeren valt de verbinding weg. Ik laat het dus maar even voor wat het is en heb straks wat in te halen. Het is niet de eerste keer dat we de Yorkshire Dales bezoeken. We komen steeds plekjes tegen waar we geweest zijn. Vandaag gaan we een rondje maken vanaf Leyburn het Wensleydale in, tot aan Hawes. Dit is een mooi en breed dal, we maken een paar keer een stop. De zon schijnt met vlagen zodat het uitzicht altijd wisselend is. In Hawes gaan we naar het noorden, over de Buttertubs, weer zon woeste en hoge vlakte, naar Muker waar een leuke Swaledale Woolen Shop is en een mooie Gallery met tekeningen, beelden en schilderijen die allemaal de Yorkshire Dales en haar dieren als onderwerp hebben. Ook dit dal is prachtig, iets smaller. Aan het eind, of eigenlijk is het t begin van het dal komen we in Reeth en trakteren onszelf maar weer eens op een tea for two. We zoeken een weg binnendoor naar Leyburn en daarna naar Thirsk waar we voor de laatste keer bij de Tesco wat proviand inslaan. Vanavond lezen we dat de stukken er van afvliegen. Ik geloof dat Wim al in zn vierde boek bezig is: het verloren symbool van Dan Brown en ik ben de tel al kwijt. Morgen is onze laatste dag. Wat gaat het ons brengen? Wordt het de Sheep Fair in Masham of gaan we alsnog naar het James Herriot Museum hier in Thirsk. We slapen er nog een nachtje over
En dan over de Buttertubs, een ruig en hoog gelegen woest gebied, naar het Swaledale
Op deze camping vlakbij Thirsk staan we aan een meertje.
Maar eerst gaan we een dagje naar Manchester, 154 km heen en 154 km terug, om Joan Woodgate te bezoeken. Die autobanen dat is me wat. Bij Leeds was het nog aardig druk en ook de ring om Manchester, maar we hebben het gered. Erg fijn weerzien is het met Joan. Ze vertelt over de laatste tijd met Tom, erg zwaar, maar ook over haar familie die als een warme deken steeds om hen heen was. Ze is deze zomer drie maanden op hun lievelingsplek aan het Como meer geweest met haar dochter en daar is ook Toms as uitgestrooid. We hadden gevraagd of ze ergens wilde reserveren voor een lunch. Dat werd een soort buffet bij een Chinees, erg lekker. Natuurlijk hebben we veel herinneringen opgehaald aan onze tochtjes samen in het Peak District, Castle Chatsworth, Lym, de well dressing, de River Mersey en Liverpool. Natuurlijk ook aan de gezamenlijke uitstapjes in Emmen wanneer Tom nog bij Holvrieka inspecties deed en met Joan op Camping Emmen verbleef en de bezoekjes aan ons aan de Kuifmees toen alle drie jongens nog thuis woonden. Ze vond Mark het meest veranderd niet gek Toen bezat hij nog een warrige blonde haardos. Ze volgt de website ook af en toe en waardeert het erg dat ze het in het Engels kan meelezen. Ik denk dat ze volgend voorjaar een weekje onze kant opkomt. De terugweg doen we anders en nemen het eerste stuk na Manchester dwars door het Peak District, een woest gebleven stuk natuur. Prachtig zomaar te midden van die drukke steden Leeds Manchester en Sheffield. Jammer van deze dag heb ik geen fotos camera vergeten hoe bestaat het!
"What time tonight"? Eén van de camping beheerders mèt hoed zwaait een vrouwelijke collega na die op haar fietsje de ronde gaat doen. Ze is er verlegen onder de humor en kijkt mij wat verschrikt aan. Wat moet zo'n Hollandse er niet van denken? De bedoeling was om de camping bij Leeming Bar op te zoeken, maar de snelweg wordt daar verbreed en uitgebreid en we konden er daar gewoon niet af. Ik herinnerde me ineens een aardige camping aan een meertje vlakbij Thirsk in een plaatsje dat Carlot Minneot heet, slechts een afslag verder en warempel we reden er zo naar toe. Er is een armzalig klein drukbelletje naast een grote scheepsbel. De informatie meldt: If nobody comes you ring the bell twice. When fire keep ringing. We hebben niet voor niets al die afleveringen van James Herriot bekeken en het is niet vreemd dat we ineens weer zin kregen om het Museum dat aan deze beroemde dierenarts gewijd is nog eens te bekijken. Maar eerst gaan we Thirsk maar eens in om ons te oriënteren. Een schattig oud dametje in het Information Centre loopt met ons mee om van alles aan te wijzen ja ook de church waar James getrouwd is. Erg leuk stadje.
Thirsk We hebben heel wat hotels en Inns gezien met de stoere naam Black Bull
We waren al bij Keswick toen ik het bord zag van de Castlerigg Stone circle. Dat konden we nog net mee pakken. Lag er gewoon op een heuvel, schapen rondom, de Lakeland soort dit keer. Meer dan 4500 jaar geleden opgericht door de toen hier wonende boeren. Het zou met handel te maken kunnen hebben en/ of met ceremonieën. De boeren hier maken zich er niet druk om. Zij kunnen aan de schaduwen zien hoe laat het is.
In Grassmere stopten we voor een kop thee en liepen we even het plaatsje in waar Beatrix Potter, de bekende kinderboekenschrijfster woonde. Van haar eerst verdiende geld van haar boeken en dat waren er meteen al 50.000, kocht ze een farm en een kudde Herdwickschapen en die zie je nog steeds veel in dit gebied. De kerk trok ook onze aandacht, erg mooi van binnen. De balken constructie was gewoon een plaatje.
Vooruit nog een speciale voor Gerhard die ook zo graag regen ziet. Toen we langs het Ullswater via Glenridding naar de Kirkstonepas reden zagen we de schapen zelfs schuilen achter de muurtjes en heggen. Maar de Citroen Picasso hield zich kranig en Wim net zo.
Vandaag hadden we een tochtje gepland langs het Ullswater en via de Kirkstone pas en de steile struggly road naar Ambleside en vandaar weer naar het noorden via Grasmere naar Keswick. En dat ging gebeuren, maar een regen dat we gehad hebben en een wind. Kiek dat water es, zei Wim toen we bij het Ullswater kwamen, de schuumkoppn zit dr op. Maar het heeft ook iets bijzonders om met zulk weer in deze omgeving te rijden. We maakten een lunchstop in Pooley Bridge helemaal boven aan het Ullswater. Tom Woodgate zei 25 jaar geleden al dat ze daar zulke lekkere Shepherds pie hadden. Die bestelde ik en Wim ging voor de Haggis en de black pudding, een soort bloedworst. Zo konden we samen van alles proeven. Wij vonden het erg lekker. Toen Wim aan de ober vroeg wat er allemaal in de Haggis zat zei die:Ill tell you when you come back.
De Inn heeft verschillende gezellige hoekjes, sfeervol ingericht. Er ligt overal tapijt, zelfs tot in de toiletten.
De Pooley Bridge Inn die Tom Woodgate ons jaren geleden al aanraadde.
Het was beestenweer toen we langs het Ullswater reden. Hier zijn oom Sjoerd en zijn vriend Bervo over gezwommen. We hebben ons laten vertellen door mensen van hier dat het levensgevaarlijk is omdat de bovenste laag wel warm kan zijn maar daaronder juist heel koud door de grote diepte van het meer. Maar het was in de jaren 30 toen deze twee vrienden door het Lake Districkt, de Dales en misschien ook wel door de Borders van Schotland reden met hun motor, want dat is het gebied van de tweed, waar oom Sjoerd die prachtige kostuums van maakte. Ach ze waren jong en je wilt wat...
Wij nemen een ander pas naar Keswick, eigenlijk per ongeluk maar dan kun je moeilijk terug. Was trouwens eng genoeg. 'Wat he-j toch', moest Wim regelmatig vragen als ik weer eens aan het handvat van de deur geklemd, een kreet uitstootte.
Hier kan ik al weer ademhalen, we zijn heelhuids boven gekomen.
Onderweg naar Braithwaithe zien we maar een paar boerderijen, allemaal schapen natuurlijk die op de bergen grazen en ook koeien op het lager gelegen land. Wel afgelegen, maar... MOOI!!
Dit is weer het echte Lake Districkt. Het wordt hier niet voor niets het Zwitserland van Groot Brittannie genoemd. Maar er zijn er veel meer op pad in dit mooie gebied. Het zijn allemaal Vutters en gepensioneerden zoals wij. Ook op de camping zijn het zonder uitzondering leeftijdsgenoten. Er zijn opvallend veel campers, ook kleintjes met van die uitklap daken. In dit gedeelte bij het Buttermere zie je veel Herdwickschapen, zien er wat poezeliger uit dan de Lakeland schapen. Die lijken op de Scottish Blackface, ze zijn alleen wat kleiner en smaller, dus nòg taaier.
Even later gaan we op zoek naar het Lakeland Sheep and Wool Centre in Cockermouth, maar dat bestaat niet meer. Ze konden meer verdienen met het Shepherd Hotel dat er nu van gemaakt is, vertelt ons de mevrouw van het Tourist Centre. Jaren terug zagen we een perfecte demonstratie van alle schapensoorten die Groot Brittannie rijk is. We rijden dan nog even door naar Maryport. Wim wil nog even de zee zien. Maryport heeft een haven die droog komt te liggen bij eb. Het is de geboorteplaats van onze vriend Tom die dit voorjaar overleed. Verder is er niets te beleven en we gaan weer terug naar de bergen van het oostelijke deel van het Lake District. We kiezen voor de route langs het Buttermere.
Behalve veel schilderijen, hout en kralen, sjaaltjes en meubeltjes zag ik deze stenen die beschilderd waren met dieren. Wie weet begin ik nog eens aan de Drentse keien.
Het eerste wat Wim vanmorgen meldde was:"Wie-j gaot niet die ene pas doen... ik hebbe d'r van edreumd dat et niet goed ging'. Hij bedoeld de Hardknot pas. Die is werkelijk om te griezelen. Er staat niet voor niets een ijscokar onder aan het engste stuk. Zo steil en smal èn bochtig dat je vanzelf stopt om van de schrik te bekomen. De laatste keer kwamen we er een man tegen in een cabriolet met twee platte banden... was natuurlijk verkeerd de bocht uitgekomen. "Ik dache da'w dat allange hadd'n afepraot da'w dat ding nooit meer gingen doen", stel ik hem gerust. Vandaag beginnen we maar eens rustig met een Gallery hier vlakbij in Thornwaithe. Alleen al goed om nieuwe ideeen op te doen. De meeste uitingen van kunst zijn van plaatselijke kunstenaars en ze hebben heerlijke thee. En dat is wat voor ons die thuis weinig thee drinken.
Was dàt noe weer gien water? We zijn net aangekomen in Keswick opnieuw op een campsite van de Camping- and Caravanning club, die zich ook wel noemt: The friendly campsite. En dat mag gezegd worden. We zijn zowel in Moffat als hier op handen gedragen. Op de fiets wordt je naar je plek gebracht en vanmorgen hielpen ze ons met een trekkertje van de plaats af. Eigenlijk was er hier geen plek meer fully booked, maar omdat wij een betrekkelijk kleine caravan hebben mochten we kijken of we op het erg natte gras wilden staan. Wij wel, want we hebben goede herinneringen aan Keswick, de camping aan het meer en lopend kun je de stad in. Maar we horen nu wel de pomp zn best doen maar nee geen drup komt er uit. Wim ontdekt dat er een slangetje vlakbij de pomp doormidden is. Het is niet te repareren al blijft Wim puzzelen. En wanneer hij op zn jongste broer lijkt, puzzelt hij vannacht nog door.. Nu staat de gieter gevuld klaar ach we redden ons al gauw. De laatste keer hier stonden we op deze camping helemaal aan het meer, het Derwentwater. Schitterend!
De laatste morgen in Moffat krijgen we nog een toetje, the cherry on the cake! Ik hoor ineens een bekend fluitje en als ik uit het raam kijk zie ik een jongeman met zijn honden, allemaal bordercollies, want er gaat gewerkt worden. De lammeren op het weiland naast de camping worden opgehaald. Je snapt dat ik gauw buiten sta met het fototoestel in aanslag, geen tijd om in te stellen, de automaat mag zijn werk doen. In een ogenblik hebben de honden de schapen in volle galop naar een ander weiland gedreven en daarna binnen een paar hekken. Ze zijn nu nog mooi wit, maar binnen de kortste keren zijn ze zo zwart als wat door het gestamp in de modder en het tegen elkaar opspringen van de lammeren. Dan komt het werk voor de jongeman. Hij moet de ooien vangen en weer loslaten in de wei. Hij heeft geluk want deze Scottish Blackfaces hebben horens waar je ze goed aan vast kunt pakken. De vrachtauto is intussen ook gearriveerd en ook een oudere farmer, de eigenaar van de schapen. Ik wijs op een paar jonge Texelaars die ook meegaan. That are foster lambs, vertelt de jongeman als ik er naar vraag, leblammeren noemen wij ze. Wat een mooie afsluiting van ons verblijf hier.
We zijn niet de enigen die verknocht zijn aan dit wonderlijke land. Ik heb wat informatieve boeken meegenomen van de Bieb en kom tot de ontdekking dat Dirk Musschoot dit land op zon leuke manier beschrijft dat je alle plekken waar hij het over heeft wilt bezoeken. Of hij beschrijft het zo beeldend dat dat niet eens meer nodig is. Hij komt er al meer dan 25 jaar en heeft heel Groot Brittannië doorkruist. Zijn manier van vertellen is bijzonder, niks teveel maar genoeg voor een glimlach. Wij hebben in al die jaren dat we de oversteek waagden al veel van zijn beschreven plekken gezien. Soms zijn er te veel bijzonderheden die voor ons niet hoeven en gaan we gewoon voor de natuur. De eerste jaren bezochten we elk bezoek wel één kasteel en één tuin. Zo hebben we na Carlisle Castle, ook Stirling en Edinburgh Castle bezocht. De tuinen weet ik niet allemaal meer van naam, maar Newby Hall in de Yorkshire Dales was er één van, een prachtig landgoed met behalve een grote tuin ook veel land eromheen met wat oude bomen en heel veel schapen. Onze campingbaas die we erover vertelden, was er zelf nooit geweest. Net als de Keukenhof in Nederland. Iedere buitenlander die we spreken is er geweest, maar wij niet en ik hoef het ook niet. Hier vlakbij Moffat is ook een mooie landschappelijke particuliere tuin. Toen we er een jaar of 7 geleden waren heb ik de tuinvrouw wat zaden van onze papavers gegeven die het toen bij mn keetje geweldig deden. Vandaag doen we het rustig aan. Straks gaan we Moffat in, gewoon met de benenwagen, het Museum, het Hammerland Centrum en natuurlijk ergens a tea for two.
Vandaag hebben we alles gehad van zon, regen, wind en kou, maar de rit die we maakten was prachtig. We reden van Moffat naar Selkirk. Daar zie je de echte Borders, zó mooi. Op de terugweg sloegen we rechtsaf naar Tweedsmuir. Dan kom je over de hoge heuvels langs de twee stuwmeren die Edinburgh en Glasgow van drinkwater voorzien: Het Meggan - en het Talla Reservoir. Er was vandaag een toertocht voor fietsers en die kwamen we overal tegen, ook op die hoge weg bij de stuwmeren. Ik had met ze te doen. Het regende toen vreselijk en nergens kon je schuilen. We blijven hier tot maandag en zakken dan af naar het Lake District, de plek waar ooit onze liefde voor Groot- Brittannië begon. Ook daar hebben we die eerste paar weken regelmatig regen gehad, zoveel zelfs dat het peil van het Derwentwater, waar onze camping aan grensde, in die tijd meer dan een meter steeg. We hebben toen alle wandelingen die er waren gemaakt en zo het hele Lake District doorkruist.
We hadden gisteren gedacht dat er overal plek genoeg zou zijn op de campings. Maar toen we ons gisteren hier in Moffat meldden bleek er nog maar net plaats. Zo druk hebben we het hier nog nooit gezien. We hebben nog geluk met een plekje op het achterste veld. We zien een jong stel hun tent opzetten in de regen. De jongen- met staart- sleept alles tasje voor tasje, vanuit de auto naar hun tentje. Het meisje staat er wat treurig bij te kijken. Een olielamp moet voor licht en warmte zorgen. Toch brandt er die avond nog lang licht in het tentje. Nu zien we een ouder echtpaar- zo de leeftijd van kinderen allemaal de deur uit- een nòg kleiner tentje opzetten. D.w.z. de man sleept aan, de vrouw staat er onder een paraplu bij. Even later zit ze in de auto, de man staat ernaast. Ik ben erg blij met onze caravan. Dan heb je weinig last van dit soort weer, lekker het kacheltje aan en een dvd tje in de laptop of een mooi boek en we komen de avond wel door. As it is in heaven, de DVD die we van Jannie leenden, was prachtig. Misschien kijken we hem nog een keer, maar voor vanavond hebben we een komedie gepland. Dat is afwachten.
Zoals Vorden een standbeeld voor onze eigen dichter Staring heeft, staat hier midden in Moffat deze Scottish Blackface prominent aanwezig te zijn en we hebben er heel wat in het echt gezien vandaag!
Hier zijn we dan weer. Moffat is the place to be, altijd al onze favoriet geweest. Maar de enige echte weermetert kan ik de komende dagen ook de andere kant van Schotland laten zien. Vandaag hebben we een tochtje gemaakt, inderdaad koud en kil en windy, maar het maakte niks uit, we zaten lekker warm in de auto en op een van de hoogste stukken parkeerden we even om een tukje te doen. Even later reden we toerfietsers voorbij. Daar had ik wel mee te doen. De fot's komen later, want het is weer behelpen hier. Of ik moet in de auto op de parkeerplaats de boel zitten invoeren en als die vol is zoals nu mag ik op een piepklein plekje op ee piepklein krukje even zitten typen. Hier gaat het dus naar wens, net een jacked potatoe achter de kiezen en boodschappen ingeslagen bij de COOP... ach.. net as thuis. Have fun', placht Mark altijd te zeggen. En dat zal vanavond aan de Kuifmees ook wel gebeuren, want daughter in law Judith viert haar verjaardag. Hartelijk gefeliciteerd en een fijne dag en avond. En een groet aan iedereen!
Wanneer je vanaf Killiecrancky richting Loch Rannoch rijdt begint de natuur opnieuw te spreken. We rijden nu opnieuw langs Queen's View, al is het licht nu beter dan gisteren, maar Wim heeft geen zin om opnieuw 2 pond voor een parkeerkaartje te betalen. En ineens staan twee levensgrote koeien ons aan te staren aan een hek, zo nieuwsgierig als wat. Natuurlijk moet ik er even uit en maak een serie foto's van de hele groep. Deze vond ik het leukst.
Aan het begin van het Loch Rannoch is een klein dorpje, Kinloch Rannoch. We gaan naar binnen bij een gelegenheid die wordt aangekondigd als 'Treats'. Dat klinkt gezellig en wanneer we er een Plate Rannoch bestellen krijgen we dit lekkers voor onze neus. In het kommetje zit bietenchutney, erg lekker bij het gerookte vlees en het brood. Daar komen we de dag wel mee door.
Een mooi glas in lood raam in het kerkje van Kinloch Rannoch
En dan het Loch Rannoch zelf
We hebben een uurtje aan de oever van het meer in de zon gezeten en onze ogen vielen vanzelf dicht. Wat een rust en wat een mooie natuur. Regelmatig zie je waarschuwingsborden dat je op overstekende red squirrels moet letten en warempel... we zien zelfs twee rode eekhoorns de weg over huppelen. In het supermarktje in het dorp doen we een paar boodschappen. Het blijkt een Nederlander te zijn die een paar jaar geleden deze zaak kocht. Hij houdt het meest van de winter hier zegt hij. Waarschijnlijk omdat het dan nòg rustiger is.
Het bevalt ons goed om wat langer op één plek te blijven en helemaal als het zulk superweer is als nu. We beginnen vandaag maar eens in Pitlochry, de plek waar we vroeger heel snel doorheen reden toen we al die toeristen zagen. Nu is het er rustig en bij de morning coffee in ( alweer) een Mill maken we kennis met een aantal hondenbezitters. Ik heb nooit veel opgehad met Rotweilers maar deze steelt de show, een rustige maar krachtige hond die pas tevreden is als zn baas vlak bij hem is. Hij heet Monty en ja hoor ik mag zoveel fotos maken als ik wil. Hun andere hond is Meg, een cairnterrier. Yes you know from Edinburgh Castle: Meg and Monty. Ik moet de stories er nog maar eens op nalezen. Als we weggaan om onze tocht van vandaag te beginnen is er ineens nog een bordercolliepup, net 13 weken oud en de rust zelve. Haar baasje neemt haar bewust overal mee naar toe. No shes not a working dog, just a pet, zegt de man. Ik kan het niet laten om hem te waarschuwen dat ze wel wat te doen wil hebben. Hij glimlacht, hij kent het soort.
Monty
Meg En... de bordercollie pup
Information Centre bij de pas van Killiecrankie
En ook hier weer honden, Ierse wolfshonden volgens mij. Engelsen en Schotten zijn gek op hun honden. Het lijkt wel of alle vakantiegangers er één of meer bij zich hebben.
We maken ons rondje af via Loch Tummel en bereiken vlak voor Pitlochry de plek die Queen Victoria in 1866 bezocht en waar ze zo van hield. Het heet daarom ook de Queen's View. Op de achtergrond zie je de Glencoe Mountains
Het kerkje van Foringall met links de kruin van de Yew tree ( taxus).
De Glen Lyon is een prachtig dal langs het riviertje de Lyon. Op ons gemakje rijden we die uit en we belanden uiteindelijk in Fortingall waar we opnieuw de enorme 5000 jaar oude Yew tree in de churchyard bewonderen, de oudste van Europa. Pontius Pilatus zou hier geboren zijn toen zijn vader op missie gestuurd was door keizer Caesar naar de Caledonische koning
Dan komen we weer beneden aan bij de Bridge of Balgie en herkennen meteen de postoffice/ shop/ tearoom daar aan het eind van de Glen Lyon. Natuurlijk gaan we er aan en nemen ervan met een tea for two. Als ik een paar kaarten koop en om stamps vraag... heeft ze ze nog niet: 'I'm waiting for a delivery'. Tja.. een postoffice in de Highlands of Scotland kan niet alles in voorraad hebben...
Er is in nog niks veranderd in de afgelopen twee jaar...
We volgen dan de A827 richting Killin die vlak langs het Loch Tay loopt. Halverwege slaan we rechtsaf naar boven en gaan dwars door het National Parc Ben Lawers naar de Bridge of Balgie aan het eind van de Glenlyon. Het is een woest stuk natuur met alleen schapen en een smalle, bochtige single track road. Boven is een parkeerplaats waar je prachtige uitzichten hebt. Er staat een felle wind, 't hemp zol oe uut de bokse waaien, en het is er 9 graden. Maar mooi....!
Natuurlijk rijden we erna meteen door naar Kenmore waar we twee jaar geleden met Ben en Diny in Hotel Kenmore, Scotlands oldest inn, logeerden. Het lag er nog net zo mooi bij als toen. Het is niet meer dan een rij huizen, het hotel, een klein postoffice/ annex supermarktje en het Castle Tay met wat huizen erbij.Het is wel mooi gelegen op de plek waar de Tay in het Loch Tay stroomt. We missen hier natuurlijk nog wel de herfsttinten.
Dit houten kunstwerk bij de ingang van het hotel was er twee jaar geleden nog niet
Er is niets teveel voorspeld. Het weer is om over naar huis te schrijven. Zonnig met prachtige Schotse luchten. We beginnen maar in Aberfeldy. De Water Mill is er nog. Wim presteert het om te vragen:'Is my umbrella still there? I forgot it 2 years ago". De jongeman in de tearoom verblikt of verbloost er niet van en wijst op de twee paraplu's die in een hoekje staan. De Water Mill is een combinatie van bookshop, gallery en tearoom. Het is een genot om er rond te snuffelen. Èn de chocolademelk en cappuccino smaken voortreffelijk.'It's my first day", zegt het meisje dat ons de drankjes brengt voorzichtig en als ze het keurig met plak iced ginger en servet serveert krijgen we een stralende lach als ik zeg:'Well done'.
De voormalige Water Mill in Aberfeldy, een combinatie van Gallery, bookshop en tea room
Wim is natuurlijk vooral geinteresseerd in het technisch gedeelte
In de tearoom hangt een kunstwerk dat met spuitbus vervaardigd is
Onze trip voor vandaag: Pitlochry, Aberfeldy, Kenmore,langs het Loch Tay, dan door de bergen naar de Bridge of Balgie, door de Glen Lyon naar Fortingall and via Loch Tummel en the Queen's Vieuw naar Pitlochry.
'Ben je from Holland?' Er staat een vrouw bij de caravan als ik net terug kom van de douches. Ze vertelt dat ze ook uit Nederland komt maar al jaren hier in Schotland woont en wel op een sheep farm. Als ze gaat vertellen over haar niet zo gemakkelijke leven hier raakt ze niet uitgepraat. Haar vriend verloor ze aan asbestkanker, zelf moet ze binnenkort een longoperatie ondergaan. Als ze hoort van de Schoonebekers en de andere dieren bij ons wordt ze belangstellend naar ons leven daar. Zelf komt ze uit het Gooi en aan haar open manier van praten is dat te merken. We wisselen in elk geval adressen uit. Als ik haar een visitekaartje laat zien reageert ze met:'Ben je van Herba life of zo...'? We zijn door deze onderbreking wat achter op ons schema van ontbijt met ham and eggs, koffie een sapje. Maar nu zijn we klaar voor de trip naar Kenmore en omgeving. Ja Ben.... Wim gaat voor alle zekerheid eerst tanken...
We lagen vannacht te wachten tot Katia onze rust zou komen verstoren. De zuidwestkust van Schotland had ze al aardig onder vuur genomen en de Forth bridge bij Edinburgh was al dicht, de castles voor publiek gesloten. Maar niks van dat alles. In deze streek gaat alles aan ons voorbij. Daarom gaan we deze morgen weer op pad, altijd nieuwsgierig wat de volgende plek ons te bieden heeft. We hebben intussen besloten om het noorden van Schotland te laten voor wat het is... deze keer, en om bij Huntly linksaf te gaan naar Dufftown, Craigelachie en dan via de A9 richting Pitlochry. Deze streek is in de zomer nogal toeristisch en dat is geen wonder. Castle Blair Athol hebben we al eens bewonderd. Veel van de familieleden van de Duke of Athol hebben strijd geleverd en daar zijn ze trots op. We kwamen indertijd door de kamer waar de Schotse held Bonnie Prince Charlie had geslapen en terwijl wij lazen over deze Schotse held kwam er een Nederlands stel achter ons aan, duidelijk uit het oosten, dat meteen doorliep met de woorden:"Hier zal de knech wel eslaopen hebb'n'. Het weer blijft wisselvallig, de zon doet af en toe pogingen om er door te komen maar dat lukt niet erg. Ik probeer al rijdend wat foto's te maken met de opmerking van neef Wim in het achterhoofd: beter een slechte foto dan geen foto. Nu zijn we dan op het Faskally Caravan Parc aanbeland en we krijgen een mooie plek dichtbij de receptie zodat nu het internet bereikbaar blijft zonder dat ik twee keer per dag met dat ding onder m'n arm op zoek moet waar ik bereik heb. We zien dat we bijna twee jaar geleden met Ben en Diny hier in de buurt geweest zijn en morgen gaan we een ritje maken die kant op... Aberfeldy en Kenmore waar we toen in het oudste hotel van Schotland gelogeerd hebben: Hotel Kenmore.
Een mid afternoon meal, dat kenden we nog niet en omdat onze magen al knaagden na ons uitgebreide bezoek aan de Tescos lieten we ons bij de Dairy verrassen: stew and oatmeal, carrots, gravy en nog wat. Dat alles met een kop thee en een cakeje met iets zoets er op. Ik heb het geweten. Het lag als een blok op mijn maag veel te zware kost. Wim had natuurlijk nergens last van. Dit alles kregen we in de tearoom van de Dairy, een leuke winkel met veel locale producten. De koe bij de ingang is een echte trekpleister. Het was een echte dag Inverury, de plaats waar de beide vriendinnen de school bezochten. Toen we Inverury eindelijk uitreden en zaten te bedenken welke route we zouden nemen zagen we ineens de Benachie, de berg iets verderop die uitnodigt om beklommen te worden. Nee wij niet, die tijd hebben we gehad, maar we konden het niet laten om onze camera erop los te laten en op verschillende standen uit te proberen. Een pikzwarte Aberdeen Angus stond ons nieuwsgierig te bekijken. Vreemde luchten zijn het. Hier en daar een lichte strook vanwege de zon en soms een donkere lucht waar de wolken de overhand hebben. Wim heeft net afgerekend op de camping en als het weer zo blijft rustig dus gaan we morgen een paar honderd km verderop richting Inverness.
Wel eens gehoord van Cullen Skink? Niet meteen denken aan Skunk Lekker dat het is!! Het is een soort vissoep. Sally tracteerde ons erop bij de lunch vanmiddag. Je snapt dat ik meteen het originele recept overschreef van dit echte Schotse gerecht dat zijn oorsprong vindt aan de Morach Firth. Ik denk dat Wim het straks thuis snel gaat uitproberen. Het werd een hele bijzondere middag. Susan belde toen we er net waren, heel gezellig. We hebben weer aardig Engels kunnen oefenen. Wanneer je iets bijzonders bent noemen de jongelui je hier tegenwoordig een legend. Net zoiets als bij ons helemaal super. En Sally heeft wat Nederlands geleerd: hartstikke lekker. We hebben beloofd om haar Hattem te laten zien als ze weer eens in Nederland is. Deze hele week zijn er in Aberdeenshire Open Studios. Kunnen we morgen nog een paar van bekijken als we tijd over hebben. Want we kunnen hier niet weg zonder de Tescos in Inverury te bezoeken. Daar kunnen we de auto laten staan en bij de Dairy, waar niet zo verwonderlijk een koe voor staat, koffie te gaan drinken. Ook zijn hier de locale producten te krijgen. Ik ben benieuwd. Ik heb lang gedacht dat Haggis een soort egel was die hier van de berg af kan komen stormen. Je ziet ze vaak op ansichtkaarten. Maar nee het is een mengsel van allerlei slachtresten die met kruiderij gemengd in een schapenmaag genaaid wordt, net zoiets als bij ons de balkenbrij, de bloedworst, de bakleverworst of de heufdkeze ( zure zult) Ook de Gardens van Haddo House schijnen de moeite waard te zijn. Jullie zien het voorlopig vervelen we ons nog niet. Tot onze spijt is voor de avonduren de serie van James Herriot afgelopen en gaan we verder met de stapel dvds die we bij ons hebben. Iedereen succes met school en werk de komende week. Volgens mij is dit de laatste week voor Rick zn vakantie begint De laatste loodjes Rick!
De Forth Bridge over de Firth of Forth net boven Edinburgh is altijd indrukwekkend.
Vanuit het stadgewoel van gisteren gaan we nu rustiger oorden opzoeken. Aberdeenshire hebben we al eerder bezocht, zon 6 jaar geleden en dat is ons goed bevallen. We zijn net op tijd. De regen barst los wanneer we in Kintore onze caravan een plekje hebben gegeven. De Hillhead campsite ligt nogal verborgen maar stond gelukkig goed aangegeven. De campingbazin loopt in rijbroek, rijlaarzen en een zwarte paraplu met rode roosjes langs de rand en ik zie al ergens een sulky staan. Ze is bijzonder vriendelijk. We blijven hier in elk geval drie nachten. Gerhard heeft al gewaarschuwd, of was het Mark, voor de tropische storm Katia die vanaf de Atlantische Oceaan hier op aan komt. Hier wordt het in de Daily Mail ook gemeld en dat vooral Schotland er van langs krijgt. Het wordt al vergeleken met 1987. Toen schijn het hier ook nogal te keer te hebben gegaan. De andere kranten zwijgen erover. Nou ja, we staan hier beschut en wachten af. Het was vandaag een heel eind vanaf Musselburgh en we maken er maar een rustige avond van ja inderdaad met James Herriot als afsluiting. Op de vier dvds staan 13 verhalen die verfilmd zijn. We hebben er al 10 bekeken. De internet verbinding hier is niet je dat, geen verbinding op de plek, maar dan moet je de op de receptie inloggen en met je laptopje weer naar je plek toe. Nou dat is het hem ook niet, meteen de verbinding weer weg. Ik meen dat het in Nederland mooi weer geworden is ja we blijven aardig op de hoogte. Toen Ben vanmorgen belde liep hij al in de korte broek, Frank was naar FC Emmen geweest en mocht mee het veld op en buurman Jans is jarig. Hieperdepiep!
Dat was em dan het dagje Edinburgh. We hebben even weer de sfeer gevoeld. Het was wel heel anders dan in augustus wanneer er overal op straat performences zijn, straattoneel. En het kon niet uitblijven de regen, een echte drizzle. We stappen daarom met de regenjacks aan in de bus die ons in iets meer dan een half uur naar Edinburgh brengt. Ik wil nog eens heel graag het National Scottish Museum zien en dat ie opnieuw heel erg de moeite waard. We dwalen er op ons gemak rond en bewonderen de oude meesters, ja ook Rembrandt en Frans Hals en van Gogh zijn er vertegenwoordigd. De Schotse schilders hebben een apart gedeelte. Ik bewonder Taggart het meeste. Wanneer we weer buiten komen ziet alles er al beter uit, de regen is bijna over. We gaan maar naar het winkelcentrum bij het Waverly Station. Daar is een grote ruimte waar alle mensen die wat te eten bestellen bij wel acht restaurantjes, kunnen gaan zitten met hun handeltje. De Subway lijkt ons dit keer de beste keus en het honingbrood, dat de naam Chicken tiki draagt smaakt ons goed. Tja en dan is het tijd voor de Royal Mile. De regen is nu helemaal opgehouden. Ik wil niet zeggen dat we die helemaal hebben uitgelopen, maar toch een best eind. En natuurlijk wat Schotse shopjes in op zoek naar de tartanruit voor Rick. Ik zeg niks, maar we hoeven straks niet verder te zoeken. Opnieuw gaan we naar het Waverly Station voor een kop koffie en zien dat de jeugd die daar zit net als bij ons onafscheidelijk is van hun mobieltje. Er rijden ontzettend veel bussen hier, gewone bussen die om de 10 minuten rijden en toeristische bussen in alle kleuren van de regenboog. Terwijl in Amsterdam honderd uit werd gepraat in de tram was het hier maar een kille boel. Niemand zegt wat. Kinderen in hun schooluniform, mensen van en naar hun werk en vrouwen die gaan winkelen. Er zijn opvallend veel joggingbroeken te zien bij jonge vrouwen. De terugweg duurt een uur, ik denk omdat er veel werkenden en scholieren naar huis gaan. Om de 100 m is er wel een bushalte. We gaan er bij de caravan eens lekker voor zitten, nu zelfs in het zonnetje en bereiden ons straks voor op onze rit morgen naar Kintore bij Aberdeen. Maar daarna . Kijken we weer een paar afleveringen van James Herriot All creatures great and small met
Het was iets verder dan we dachten, het zijn wel mijlen die ze aangeven op de borden. En volgens Wim, en die kan het weten, is een mijl 1609 meter.(1609,344m) Natuurlijk maken we een stop bij de grens met Schotland en aan het eind van de middag zitten we hier in het zonnetje te lezen. Ik ben ook begonnen in Donderdagskind en net als Wim ik moet hem gewoon uitlezen. We hebben ons al verdiept in het vervoer naar Edinburgh morgen. We hebben daar vroeger al vaker rondgelopen en kasteel en musea bezocht. De Tattoo staat ons ook nog vers in het geheugen net als een paar voorstellingen tijdens de Fringe, die altijd in de maand augustus is, en waarbij je iedere dag verschillende voorstellingen op verschillende plekken kunt bezoeken. We laten ons morgen maar eens verrassen. De Royal Mile en Princestreet slaan we in elk geval niet over. Je mag me wel een quilt meebrengen, zei Rick toen we weggingen. Hij bedoelt de oorspronkelijke quilt die een soort deken is waarin de mannen zich vroeger wikkelden en die s nachts als deken gebruikt werd. Nee de kleur van de tartanruit maakt Rick niks uit. Wie weet vinden we morgen al wat.
Nadat we in Alnwick rondgekeken hebben, waar het Castle waarin de Harry Potter films opgenomen zijn een toeristische attractie is geworden, gaan we op Seahouses aan want om hier te zijn geweest zonder de verse vis te proeven, kan natuurlijk niet. Neptune is een visrestaurant midden in Seahouses en het klopt wat wordt geschreven: hier moet je vis eten. Wim neemt haddock en ik cod. We moeten nog even uitvinden of het schelvis, kabeljauw of nog een andere vissoort is. Dan is het tijd om de caravan op te zoeken en ook deze avond vermaken we ons met een paar afleveringen van James Herriot, ja met een glaasje erbij.
Dan wordt het tijd om op te breken. Niet te vroeg want zo ver is het niet. Wim bestudeert nu ook de handleiding van de nieuwe camera. Ik had hem helemaal uitgeprint om onderweg uit te zoeken wat je er allemaal mee kunt doen, maar ik heb meer dan drie weken nodig. Zolang zet ik hem maar op de automaat en probeer intussen wat uit. Vandaag gaan we via de A1 verder naar het noorden. Nu zullen we Schotland bereiken. De volgende camping is de Drum Mohr camping in Musselburgh, een half uurtje oostelijk van Edinburgh.
Er zijn nog twee stellen dezelfde weg door de weilanden gelopen naar het verzamelpunt en om drie uur komt de warden aanrijden. Hij gaat er op zijn gemak voor staan bij het hek waar een deel van de kudde te bewonderen is. Hij vertelt ons over deze wild cattle die nog puur natuur is en niet verwant aan welke koe in de wereld dan ook. 700 jaar geleden heeft de Duke van Chillingham een muur laten bouwen om een groot stuk van zijn terrein om allerlei soorten wild op zijn land te houden voor de jacht. In die tijd werd er ook veel vee gestolen, zowel door de Schotten net als ook andersom wel gebeurde. Die wilde koeien zijn er altijd gebleven. Er wordt op geen enkele manier ingegrepen in de natuur. Alleen bij veel sneeuw worden wat balen hooi gebracht. De kudde houdt zichzelf in stand, hoewel er na de winter van 1947 maar 17 stuks over waren. Nu zijn het er 79. Er is altijd één grote stier die het voor het zeggen heeft en alle dekkingen verricht. Dat is meestal gedurende een jaar of drie. Dan wordt het overgenomen door degene die dan het sterkste is. Want er wordt wat afgevochten door die mannetjes. Als een kalf geboren wordt in afzondering, brengt de moeder die pas na een twee weken terug bij de kudde. De vaderstier beslist of de kleine sterk genoeg is. Als de kleine goed gekeurd is mag die blijven, zo niet wordt de kleine na drie keer verstoten te zijn door vader ook door moeder in de steek gelaten. Dat gebeurt een enkele keer. Ze zijn er op gebouwd om hard te kunnen rennen, weinig uier en een slank lijf. We zijn net als de anderen onder de indruk van dit staaltje puur natuur, want dat is het.
Het werd een middag met onverwachte momenten en daar houden wij van. We namen een mooie route langs Bamburgh Castle en dan richting Northumbria National Parc. Wat een prachtig gebied. Terwijl er net achter de kust veel graan verbouwd wordt begint verder het binnenland in de veeteelt. Zwarte koeien, ik denk Aberdeen Angus en Herefords en daarnaast nog veel soorten schapen, allemaal forse dikke vleesschapen. We stoppen regelmatig als er weer eens zon mooi uitzicht is. Tot we op een gegeven moment een bordje met Wild Cattle zien. Wim daor hen , wijs ik al en Wim slaat meteen af naar het car parc. We moeten nog een minuut of tien lopen dwars door de weilanden met schapen en dan komen we bij de plek waar de Chillingham cattle te zien is.
Het eerste wat ik hoor als ik wakker wordt is het geblèèr van de schapen. Het is hier een schapen farm met campsite en de verhuur van vijf kleine houten tentjes, die ze wigwams noemen. Als we dan onze caravan wat opgeruimd hebben ga ik op onderzoek. Dit soort geblèèr ken ik. Meestal worden de lammeren dan opgehaald. Als ik bij het weiland aankom is de actie al in volle gang. De ooien die achterblijven kiezen net eieren voor hun geld en gaan in de file naar de wei achterin. De boer, boerin en een zoon zijn druk met het oormerken van de lammeren. Mac, de hond, houdt de schapen onder controle. Ja.. ik mag kijken en fotos maken Het is een heel gehannes om alle lammeren de oormerken in te krijgen. Het was niet zijn idee meldt de boer. Het is een kruising van Suffolks. Ik vind die zwarte koppen en zwarte poten echt mooi. De schapen worden de veewagen met dubbele bodem ingedreven en klaar zijn ze. Nee vandaag gaan we niet opnieuw naar de Farne Isles met de boot. De puffins zijn toch al weg. Het broedseizoen is voorbij en dan gaan deze papegaaiduikers, zoals wij ze noemen, de zee weer op. We zien wel, de rust komt. Wim leest zn eerste boek uit: Donderdagskind, over een Joodse familie in Praag in 1939, van Alison Pick dat Niesje ons meegaf. Wordt een echte aanvulling op onze 5 daagse reis naar Praag in mei met Ben, Diny, Curtis en Berdena. Toen hebben we ook veel gehoord en gezien van de Joodse families in die moeilijke tijd. Leest niet makkelijk, zegt hij, maar kan het ook niet wegleggen. Ik heb al een dubbele Rosamunde Pilcher uit, speelt zich af in Zuid Engeland. Kan ik iedereen aanraden in de vakantie!
Het eerste wat we gaan doen in Seahouses is geld pinnen, want aan euros willen de Britten nog niet. Het is hier allemaal duurder dan bij ons. Een doosje van 6 eieren kost hier op de camping 1,5 pond, ik denk iets als 1,65 euro. Maar we gaan deze middag voor een Cream Tea, een pot thee met scones met jam en cream. Eerlijk gezegd ligt het ons wat zwaar op de maag en we wandelen maar even flink langs de haven en later langs het strand. Om verder wat in evenwicht te komen gaan we vanavond voor sla met tomaat, appel en een paar knakworstjes. We weten nog niet of we morgen een boottochtje gaan maken of naar het oosten Northumberland in. De caravan schudt aardig van de aanlandige wind, maar dat zal best lekker slapen straks. Eerst gaan we nog een aflevering van James Herriot bekijken en doen dat net als neef Johan onder het genot van een whisky ( Wim) en een Baileys ( ik). Johan was zo onder de indruk van het land van James Herriot, de Yorkshire Dales , en het museum in Thirsk, dat ze elke week een avond een aflevering gaan kijken. Kunnen wij ons helemaal voorstellen. Wij hebben die serie op dvd ook al eens aangeschaft en al een hele tijd niet meer gezien.
En dat vonden we allemaal mooi!
Vanmiddag was het zover. Eindelijk was er door de gemeente Emmen gereageerd op onze Bezorgdheidsbrief van 18 juli j.l. en we hadden een afspraak bij de heren de Jonge en Groenewegen van de afdeling fysieke ruimtelijke ontwikkeling van de gemeente Emmen.
Gerhard tijdens de Wereldkampioenschappen.
Deze laatste avond zullen we ons lang heugen
of misschien ook niet. We gaan het vast verdringen
.!
We volgen dan de A827 richting Killin die vlak langs het Loch Tay loopt. Halverwege slaan we rechtsaf naar boven en gaan dwars door het National Parc Ben Lawers naar de Bridge of Balgie aan het eind van de Glenlyon. Het is een woest stuk natuur met alleen schapen en een smalle, bochtige single track road. Boven is een parkeerplaats waar je prachtige uitzichten hebt. Er staat een felle wind, 't hemp zol oe uut de bokse waaien, en het is er 9 graden. Maar mooi....!
De Forth Bridge over de Firth of Forth net boven Edinburgh is altijd indrukwekkend.
Dat was em dan
het dagje Edinburgh. We hebben even weer de sfeer gevoeld. Het was wel heel anders dan in augustus wanneer er overal op straat performences zijn, straattoneel. En het kon niet uitblijven
de regen, een echte drizzle. We stappen daarom met de regenjacks aan in de bus die ons in iets meer dan een half uur naar Edinburgh brengt. Ik wil nog eens heel graag het National Scottish Museum zien en dat ie opnieuw heel erg de moeite waard. We dwalen er op ons gemak rond en bewonderen de oude meesters, ja ook Rembrandt en Frans Hals en van Gogh zijn er vertegenwoordigd. De Schotse schilders hebben een apart gedeelte. Ik bewonder Taggart het meeste. Wanneer we weer buiten komen ziet alles er al beter uit, de regen is bijna over. We gaan maar naar het winkelcentrum bij het Waverly Station. Daar is een grote ruimte waar alle mensen die wat te eten bestellen bij wel acht restaurantjes, kunnen gaan zitten met hun handeltje. De Subway lijkt ons dit keer de beste keus en het honingbrood, dat de naam Chicken tiki draagt smaakt ons goed.
Het was iets verder dan we dachten,
het zijn wel mijlen die ze aangeven op de borden. En volgens Wim, en die kan het weten, is een mijl 1609 meter.(1609,344m) Natuurlijk maken we een stop bij de grens met Schotland en aan het eind van de middag zitten we hier in het zonnetje te lezen. Ik ben ook begonnen in Donderdagskind en net als Wim
ik moet hem gewoon uitlezen.
Nadat we in Alnwick rondgekeken hebben, waar het Castle waarin de Harry Potter films opgenomen zijn een toeristische attractie is geworden, gaan we op Seahouses aan want om hier te zijn geweest zonder de verse vis te proeven, kan natuurlijk niet. Neptune is een visrestaurant midden in Seahouses en het klopt wat wordt geschreven: hier moet je vis eten. Wim neemt haddock en ik cod. We moeten nog even uitvinden of het schelvis, kabeljauw of nog een andere vissoort is. 
Het eerste wat ik hoor als ik wakker wordt is het geblèèr van de schapen. Het is hier een schapen farm met campsite en de verhuur van vijf kleine houten tentjes, die ze wigwams noemen. Als we dan onze caravan wat opgeruimd hebben ga ik op onderzoek. Dit soort geblèèr ken ik. Meestal worden de lammeren dan opgehaald. Als ik bij het weiland aankom is de actie al in volle gang. De ooien die achterblijven kiezen net eieren voor hun geld en gaan in de file naar de wei achterin. De boer, boerin en een zoon zijn druk met het oormerken van de lammeren. Mac, de hond, houdt de schapen onder controle. Ja.. ik mag kijken en fotos maken
Het is een heel gehannes om alle lammeren de oormerken in te krijgen. Het was niet zijn idee meldt de boer. Het is een kruising van Suffolks. Ik vind die zwarte koppen en zwarte poten echt mooi. De schapen worden de veewagen met dubbele bodem ingedreven en klaar zijn ze.
