Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
26-07-2014
Zomaar...
Zomaar een leuke dag met Ben en Niesje en twee van hun kleindochters. Ze logeerden een paar dagen bij hen in Hattem en vandaag kwamen ze met opa Ben en oma Niesje naar Emmen. Storm had dus weer eens geluk. Hij is gek op kinderen en hield de beiden de hele dag bezig met z’n knuffels en bal. Paulijne en Elianne zijn de dochters van Catharina en Ariën en wat zijn ze groot geworden! Paulijne gaat straks al naar het voortgezet onderwijs. Ik had uit voorzorg Wim z’n spelletje Solitaire klaar gelegd dat we mee kregen in de goodie bag van Curtis en Berdena na ons verblijf bij de Amerikaanse familie. Bij een etentje in Sioux Falls op de terugweg naar Sibley vanuit de Black Hills kwamen we in een restaurant/ annex museum/ annex shop. Op elke tafel stond zo’n driehoekig stuk hout met de gekleurde pinnetjes. De kunst is om er uiteindelijk maar een over te houden. Wim lukte het in één keer wat hem tot genius bestempelde. En ik had nog een blok met woordzoekers. Dat werd allebei een succes. Ze rustten niet voor ze het door hadden hoe ze maar één pinnetje over konden houden. De schapen werden bewonderd en de lammeren. Zo vloog de dag voorbij en na de macaroni werd het tijd om weer op Hattem aan te gaan want vanavond gaan ze weer naar huis mèt eitjes van onze scharrelkippen. Storm zal ze missen!
Wet ie nog wel, Wim… an de Marnixstraote…toe wie'j nog in Hengelo wonen, da’w de tuinslange in de dreugmölle hadden ehang’n toe ’t zo heite was’. Nee Wim weet het niet meer.' ’t Zol können’, is z’n tactische antwoord in zulke gevallen. Ons geheugen is selectief en Wims interesses liggen duidelijk bij andere onderwerpen. Wat hadden de jongens een schik met de vriendjes uit de buurt als de kraan open ging. Ik mocht ook graag even spuiten met de slang. Maar ik had pech als Mark die te pakken kreeg want dan kwam er een vreselijke revanche. Dan kon ik me meteen gaan omkleden. Soms hadden we op een zondagmorgen Klaas en Sanny met Ipe en Renny er ook bij. Klaas was ook altijd in voor een geintje. Het eind was dat we allemaal nat waren, bracht in elk geval verkoeling in de warmte. Op de Boomgaard in de 50 en 60er jaren kwamen we nog niet op dat idee. Ik weet niet meer of we al een douche hadden dat jaar maar toen het eens zo warm was ben ik in de waterbak van de koeien gaan zitten. Dat gaf toen nogal wat hilariteit. Tegenwoordig zijn er meer mogelijkheden om af te koelen, zwembaden in alle vormen en maten in iedere tuin. Bij Alle en Anja werd het begin van de schoolvakantie al gevierd met een plonspartij in hun zwembad dat al opgesteld stond. Nee met dit weer moet je gaan zwemmen.
Nergens zo mooi als hier’, zegt buurman Jans geregeld als we het over vakantieplannen hebben. Dan wijst hij met een breed gebaar naar het weiland achter de boerderij waar hij met Geesje woont. Nee, hij hoeft niet zo nodig. Hij vermaakt zich uitstekend nu hij pensioen geniet en z’n boerderij er bij heeft met het hooien en de aardappeloogst straks. Bovendien houdt hij zijn moeder goed in de gaten die op haar 88e nog fit en gezond in het voorhuis van de boerderij woont. In deze tijd van het jaar beginnen wij er ook al zo over te denken. Terwijl we vroeger allang weg waren naar Engeland, Schotland of Duitsland, is die ontdekkingsdrang een stuk minder. Vooral als er warm weer voorspeld wordt ben ik blij met deze plek met z’n bomen. We genieten van het nestelen van de vogels en op dit moment wordt er nog steeds hevig gevoerd door de actieve ouders. De winterkoninkjes dat in de smalle taxus voor het huis hun nestje hadden gemaakt zijn er klaar mee. Vanuit de kamer hadden wij er goed het oog op en afgelopen zaterdag zagen we een laatste naar beneden fladderen van de jonkies. Te laat voor een foto want winterkoninkjes zijn snel, heel anders dan mussen. Die nemen uitgebreid de tijd. De een is binnen met de nieuwe lading wormpjes en de ander zit met de bek vol voer te wachten op het dakje tot hij binnen mag. Verder vraagt tuin en erf de aandacht. Ik ben m’n buxusschaar kwijt, geen idee waar die is. Je weet al wat Wim dan allemaal opnoemt. Maar hij heeft nu de elektrische heggenschaar gepakt en heeft de heggetjes bij m’n keetje onder handen genomen. Ook zwaar werk omdat je je moet bukken. Tussendoor trakteer ik hem op koffie met iets er bij. Nu is hij lek geprikt door de muggen. Die zijn gek op mannenzweet. Het wordt tijd dat we weer eens een paar dagen richting camping De Boomgaard gaan. We wachten even tot de voorspelde hitte voorbij is.
Een zondagmiddagwandeling met Henry en Tonny- 1967.
Waar is de tijd gebleven dat je je op zondag in je beste goed uitmonsterde. Ik zit naast Wim in de auto op weg naar de Schepershof en zie hem zitten in zijn bloes met korte mouwen. ‘Warm zat’, vindt hij. In de kerk zelf is het verschillend. Er zitten inderdaad nog, vooral de ouderen, die hun beste pak aan hebben. ‘Dressed up’, noemden Harold en Luella dat toen we twee jaar terug in Iowa waren. De meesten zitten net als wij in wat gewonere kleding, casual noemen ze dat tegenwoordig. Maar ik herinner me nog goed dat Wim op zondag als we naar de Boomgaard gingen in driedelig pak verscheen. Door de week droeg hij een combinatie waarvan meestal het jasje met stropdas aan een hanger achter zijn bureau hing. Dat ging alleen aan als hij bij Stork en later bij Holvrieka gasten ontving. En op zondag kwam z’n pak tevoorschijn. Je had toen ook niet zoveel kleding. Eenmaal met de VUT beloofde hij mij plechtig dat het afgelopen was met de kostuums. Hij heeft nog één keer zijn donkergroene pak aangehad dat hij zich aanschafte toen Gerhard en Judith trouwden. En dat was bij het huwelijk van Jaap en Mirjam, ook al weer zes jaar geleden. Af en toe vraagt hij me nog wel als we ergens op bezoek gaan: ’Kan ik zo mee?’ Dan monster ik hem van top tot teen en kijk vooral of hij z’n slippers heeft omgeruild voor schoenen. Want dat is me bijgebleven. We waren nog niet zo lang getrouwd dat z’n moeder me vertelde: ’Wim kwam hier gisteren langs op de fietse … op pantoffels.’ En dat waren inderdaad van die bruin geruite soort. Dat zal hem nu niet meer gebeuren….
Ik begin wel een wat krakkemikkig mens te worden. Op de knieën gaat al niet meer. Meer dan een kwartier bukken in de tuin met het wieden moet ik met een pijnlijke rug bekopen. Mijn handen zijn stijf na het lostrekken van een dikke laag hondsdraf dat zich fors uitbreidt op plekken waar ik het niet wil hebben en zo is er nog meer. Onze tuin begint er n.l. te wild uit te zien na de korte onderbreking op de camping. Tja… en overal waar te voor staat is niet goed. Bij m’n keetje is het helemaal een wildernis en ben ik ook al rigoureus aan het trekken geweest. Ik was van plan om m’n Hereford koeien af te schilderen nu de lammeren minder aandacht vragen, maar eenmaal bij m’n schilderkeetje werd ik gegrepen door een sterke drang om eerst met de overwoekerde tuin daar te beginnen. Ik kon de schapen in de wei niet eens meer goed onderscheiden. Ik moet het opruimen wat meer gedoseerd gaan aanpakken. Ik hoor het pa nog zeggen:’A’j in mei et onkruud de baas blieft he’j daor de rest van ’t jaor gemak van.’ Is me dit jaar dus wéér niet gelukt.
Eigenlijk was dit weekend veel te kort. Zoveel gezien en gepraat, maar het was zomaar weer maandag. Samen met Ben en Riet nemen we afscheid van Johan en Joke. Joke komt ineens met een vakantieherinnering voor de dag, een reepje van het Grab en Run Breakfast uit het Radisson Hotel voor ons vertrek naar Lanzarote en ik moest het weer even horen hoe ik die morgen voor ons vertrek naar Schiphol met een grote plastic tas aankwam om de verwachte broodjes in te doen. Niks van dat alles, alleen dat kleine reepje, een keiharde knalgroene Granny Smith appel en een flesje water. ''t Was maor goed dat ik der op erekkend had ', zei Johan. Hij had in elk geval een pak gevulde koeken meegenomen, waar hij royaal van deelde. We hopen binnenkort weer terug te komen. De caravan staat er in elk geval op ons te wachten....
Je vraagt je misschien af wat die kruiwagen bij de poort doet? Dit is een autovrije camping, deelt Johan mee, je mag alleen bij aankomst en vertrek met de auto op de camping. Heb je daarna veel boodschappen meegebracht, dan staat de kruiwagen ter beschikking. En daor kan onmeundig völle in.
Alweer wat geleerd! Tijdens ons bezoekje aan Henk en Gerrie in Barchem kreeg ik nog gauw even instructie bij het maken van een goede foto van dit deel van hun tuin. Met een fotograaf is het net als met onderwijzers. Ze willen je graag wat leren. 'Ie mot efkes op de kneene gaon liggen', zei Henk, 'dan krie'j et der better op.' Makkelijk gezegd... op de kneene. Mien kneene vertoont al beginnende slietage en ik kom wat lastig aoverende. Maar zoals je ziet is het gelukt. Wat zeg je me trouwens van zo'n tuin? Een Engelse landschapstuin kan er amper tegenop.
