Bij de Heren de Wit.

“Laten we eens lekker het dorp ingaan”, zeg ik vanmorgen tegen Wim. Deze week heeft hij aardig geklust om het huis. Daar heeft hij wel oren naar. “Ik heb eigenlijk wel een nieuwe broek nodig”, vindt hij en tegen de middag stappen we op onze wonders op twee wielen en gaan op pad. In Emmen is er een gratis ondergrondse fietsenstalling en daar parkeren we ons vervoermiddel. Ik zie er een aantal fietsen staan met een paars plakkaat in het achterwiel. “Hebben jullie tegenwoordig ook al huurfietsen?”, merk ik op. “Nee hoor, dit zijn leenfietsen. Als iemand zijn ID kaart laat zien mag hij hem gratis lenen.” Nou als dat geen service is?!
Dan duiken we ons mooie overdekte winkelcentrum de Weiert in. Bij Schomaker kijk ik altijd even, een mooie herenmodezaak, en informeer of Wim een broek voor heel netjes wil of gewoon een. Voor een gewone spijkerbroek kan hij prima bij Cen A slagen. Twee stuks voor € 49,95. Een Gardeur is natuurlijk wel twee keer zo duur. Hij twijfelt en dan stap ik naar binnen met Wim in mijn kielzog. We kijken even en dan ziet Wim in het voorbijgaan een overhemd:”Die vind ik wel mooi.” Is ook mooi, maar wij gingen toch voor een broek. Dan springt precies op tijd, ja die lui hebben er een antenne voor, de verkoper die ons vaker helpt te voorschijn. Hij weet de goede maat broek er bij te vinden. Beiden zijn ook nog onderdeel van een actie deze week. Tevreden, maar zuchtend, gaat Wim over tot het volgende onderdeel: aanpassen. Intussen informeert de verkoper bij mij of hij wel eens een trui draagt, want bij dit setje hoort ook een rode trui met een V hals. Zal er mooi bij staan, maar of Wim dat ziet zitten? De beste man haalt meteen een trui in de goede maat op en brengt hem naar het pashokje. Kan hij alles ineens proberen. Het staat goed… daar gaat hij de blitz mee maken. Och….. en als hij is uitgekeken op het rood…. onze jongens staat het ook.
Helemaal blij verlaten wij de zaak en komen iets verder langs C en A. “Eigenlijk moet ik ook wel een gewone spijkerbroek er bij.”
Ik grijp de kans meteen aan en even later verlaten we, nu met twee spijkerbroeken het pand. Ik vind dat we echt wel koffie met een broodje verdiend hebben en we zakken met onze buit neer bij Lunchroom de Heren de Wit. Het Drentse broodje met naegelholt gaat er goed in en als we wat later weer thuis zijn laat Wim onze houtkachel lekker snorren.

31-10-2010 om 18:38 geschreven door hetty  

Nee van Asselt is er allang niet meer. Nu is op de plek van de bakkerij en het voormalig café het Praothuus gekomen. Zomers is het lekker toeven op het terras. Bovendien kun je er goed terecht voor een gezellig etentje zoals we pas gemerkt hebben toen we door Johan en Joke uitgenodigd werden.

Het lijkt nog niet eens zo lang geleden dat we behalve ons brood ook kruidenierswaren bij bakker van Asselt in Linde haalden. Je stond altijd wel even te wachten want je werd toen nog echt geholpen. De suiker werd nog persoonlijk door vrouw van Asselt of Mieneke van Piet in puntzakjes afgewogen en meteen kreeg je de laatste nieuwtjes uit Linde mee. Op de Boomgaard kwamen toen nog twee kruideniers langs met een boekje. Eskes, de Spar, kwam elke week en Kistemaker, Vivo, om de twee weken. Mama en pa gunden ze beiden de klandizie. En… twee keer per week kwam Geert van Asselt, weer of geen weer, op de fiets, grote vierkante bakkersmand voorop, ook aan huis. Die boekjes van deze beide kruideniers aan huis werd de ene dag bij ons in de keuken ingevuld en de volgende dag werden de boodschappen aan huis bezorgd. We woonden dan ook 4,5 km van het dorp af. Het is bijna niet te bevatten hoeveel veranderingen er sindsdien geweest zijn.
Nu zijn er alleen de grote supermarkten over en nou ja een enkele SRV man in de buitengebieden.
Nu de Edah weg is, was het zoeken naar andere supers in de buurt. De Aldi, de Lidl en de C 1000 zijn nu in de picture. De C1000 heeft prima spullen maar wat het is weet ik niet, maar ik krijg het er stik benauwd. De rekken zijn heel hoog en staan dicht op elkaar. Even dacht ik dat het aan mij lag, maar ik hoor het toch van meer mensen. Ons vaste uitje eens per week, naar de Lidl, hebben we net weer gehad. En wat denk je… ?Hebben ze de hele winkel veranderd, prachtig geworden èn ruim en hier kunnen we zonder moeite alles vinden. Tineke Schouten kan nog zo hard roepen over de C1000, maar hier in Angelslo heb ik er niks mee. Weet je waar ik graag naar toe ga...?
Naar het Turkse winkeltje, een familiebedrijfje, daar word je…… inderdaad… nog persoonlijk geholpen.

30-10-2010 om 09:29 geschreven door hetty  

Ik mag graag naar woonprogramma’s kijken. Ook de Engelse versie van Tv makelaar vind ik de moeite waard.
Tegenwoordig houden de meeste mensen van strak en een badkamer met alles er op en er aan. En al is een keuken nog zo functioneel… er wordt meestal gezegd:”Die gaat er uit”. Er komt bij een onderdeel van het programma een binnenhuisarchitect aan te pas die met wat verf, een leuke kleur en wat accessoires er een mooi geheel van maakt. Voor de verkoop, zeggen ze, moet er geen persoonlijk tintje aan een huis zitten. Ik moet eerlijk zeggen dat het er meestal gelikt uitziet en de 'oh’s' en 'ah’s' zijn niet van de lucht. Ik vraag me alleen af waar ze met al die spullen blijven die afgevoerd worden maar die je misschien later weer nodig hebt. Of misschien wel niet. Als je om de 7 jaar zou verhuizen ruim je lekker alle overblijvende spullen op en je mist ze later niet eens.
Toen de restanten uit onze schuur uit de Laan van de Marel met het laatste verhuisbusje meegingen naar de Kuifmees kon het er niet in en werd de hele zwik ritueel verbrand door mijn 4 mannen op het toen nog braakliggend terrein achter. Het was een mooi slot van de verhuisdag.
Nu wonen we al 16 jaar hier aan het Schoolpad en ik moet er niet aan denken waar de boel heen moet als we ooit kleiner gaan wonen. Stiekem ben ik al aan het selecteren. Er zijn deze week opnieuw vier zakken met boeken potjes, kleding en prullen naar de Kringloop afgevoerd. Toch is er niks van te merken dat er meer ruimte gekomen is.
Ik ben wel eens wakker geschrokken....ik droomde dat er een grote container op ons erf stond van de Kringloop en dat alles wat niet in één verhuisbusje kon, er in gekieperd werd.
Als ik dan opgelucht wakker word, kijk ik dankbaar rond, maar misschien... moet ik toch nog maar eens een paar zakken vullen.

29-10-2010 om 15:24 geschreven door hetty  

Ja, wanneer Queeny de kans krijgt, zit ze ook graag op zo'n schapenvacht. De poef heeft precies de goede hoogte om te kunnen zien wanneer haar baasje Mark verschijnt aan het eind van de middag.

Ik heb een tic, volgens een vriendin, een stoelentic. Als ik in een winkel rondloop mag ik graag naar stoelen kijken. Het liefste natuurlijk bij de kringloop naar stoelen met een verhaal. Ik zie het voor me wie er in gezeten zou kunnen hebben.En ook hoe mensen er met pijn in het hart afstand van gedaan hebben
Wanneer er een speciale mooie bruikbare stoel is die ik zo bij ons zie staan denk ik eerst aan Wim. Die zegt altijd:’Je mag rustig een stoel kopen, maar dan gaat er eerst één uit.” Als ik dan weet welke er thuis weg kan, denk ik er verder over. Een aantal jaren geleden kocht ik een prachtige maisgele leren stoel. Wim vond hem ook mooi en wij haalden hem samen op. Wat jammer was dat hij niet goed vastgezet was op de aanhanger zodat hij er bij het viaduct over de rondweg met een windvlaag van de aanhanger af kwakte. Het leer aan een kant was beschadigd. Zoooo jammer! We hebben er een jaar of 4 plezier van gehad. Toen vond ik een handig draaistoeltje en de gele werd weer afgevoerd.
Mijn nieuwste aanwinst is een gebroken wit leren stoel waarvan je de voetensteun kunt uitklappen. Die staat nu bij de tv in de achterkamer bij het grote raam. En een plezier dat we daar al van gehad hebben! En dat voor 45 euro!
Samen hebben we nog een tic. En dat zijn schapenvachten. Wanneer we op vakantie gaan naar Engeland of Schotland komen we gegarandeerd in een shop of op een fair met onder meer die vachten terecht. De laatste was vanuit de Yorkshire Dales in de Longwool sheepshop. Het was een witte met bruine vlekken van het Jacobschaap. Op Skye hebben we gezien hoe de vachten gelooid werden op de oude manier. Daar vandaan hebben we er ook een meegenomen. Verder nog een uit het Lake District en een uit de Highlands en uit Wales. Je snapt dat in alle stoelen en op de bank nu een vacht ligt.
Wim wil graag volgend jaar weer eens naar Schotland, maar alle stoelen hebben al een vacht. Dat scheelt al weer. Of zou er toch één aan vervanging toe zijn?

28-10-2010 om 18:18 geschreven door hetty  

De eerste herfstkleuren... en hoe!

Het weer blijft prachtig. Ik zal niet zeggen dat het nooit een spatje regen is, maar de lucht is helder en de herfstkleuren ontvouwen zich. Ik hou van de herfst. Die kan me niet lang genoeg duren. Wim is al snel aan het bladblazen vanmorgen, ook op het schuurdak want er gaat geschilderd worden, net op de valreep. De dakranden van de schuur zien er wat haveloos uit. Ik had eergisteren al een 2,5 literblik dekkende beits gehaald bij de Gamma en gewoon op tafel neergezet. Dat hielp, want vanmorgen wordt er enthuosiast gerammeld met ladders en bladblazer. Als ik thuiskom na een bezoekje aan de Kuifmeesbuurt heeft Wim de helft al klaar van al die dakranden. Er is verder nog genoeg te doen en Robin komt om mee te helpen en blijft meteen een nachtje logeren. Daar is het toch vakantie voor.
We hebben eerst vanmiddag nog een lezing over de maatschappelijk en psychische gevolgen van een hartinfarct of een dotterbehandeling en het plaatsen van een stent. Het zit mudjevol in de vergaderzaal van het Scheperziekenhuis, veel nieuwe patienten dus. Veel nieuws hoorden we niet, maar wel dat je stress en roken moet vermijden, blijven bewegen en je cholesterol in de gaten moet houden. Er komt binnenkort nog een lezing door een diëtiste en nog een door een cardioloog. We ontmoeten een oude kennis, ook hartpatiënt na een reeks omleidingen. Altijd blijft ze positief, al is haar man 20 jaar geleden aan een hartaanval overleden en haar zoon 5 jaar terug. Beiden kenden we goed, want hun familiebedrijf in auto’s was onze vroegere Citroendealer. Ze is daar op de administratie blijven werken, nou ja nu even nog niet. We kregen altijd koffie, maar de gehavende kopjes leken eigenlijk nergens op. Ik kan geen kwaad meer bij haar doen sinds ik haar een persoonlijke mooie mok kwam brengen.
En dan is Robin er. Samen eten, tv kijken, bijkletsen en natuurlijk even achter de computer. Wist je dat je tegenwoordig alle cijfers van je kind op de website van de school kunt vinden? Robin maakte me wegwijs. En morgen.. als het niet regent wordt er blad geruimd en gras geverticuteerd. We hebben hem al besproken voor over 3 weken als alle blad van de bomen is.

27-10-2010 om 10:25 geschreven door hetty  

Tim met Pukkie bij de witte pauwen.

Wat een verschil is het of je in deze tijd op groeit of in onze tijd. In mijn jeugd was er de altijd aanwezige opa en opoe die de oppas verzorgde en de opvoeding aanvulde. Diny en ik voeren er wel bij. Opoe was een fantastische verhalenvertelster en voor we naar bed gingen luisterden we bij opa op de knie naar zijn Achterhoekse en andere gedichten.
Onze jongens hadden het wat dat betreft minder want de opa en oma’s woonden verder weg, maar we hadden een kinderrijke buurt en over en weer, met en zonder babyfoon, werd er opgepast en werden adviezen gegeven. Crèches kende je niet, was ook nog niet nodig dacht men, want de moeder had toen eigenlijk maar één recht en dat was het aanrecht. Er kwam wel een begin met een soort peuterspeelzaal, gerund door vrijwilligers. Het leek ons goed voor Rick om af en toe een uurtje met andere kinderen te spelen, maar Rick vond het niks. Toen ik ging invallen mocht Mark altijd mee naar school en als er een kleuterschool bij was werd hij daar gedumpt. Hij vond het heel gewoon. Was er geen kleuterschool vlakbij ging hij mee in de klas en installeerde zich met een zak speelgoed in een hoek van de klas. Na de eerste 10 minuten was iedereen er aan gewend.
Nu zijn er overal crèches en peuterspeelzalen met alleen geschoolde krachten. Eigenlijk gaan alle kinderen daar een jaar heen voor ze met 4 jaar naar de basisschool gaan. Zo ook onze buurjongetjes. Na de herfstvakantie gaat no 2, Tim, naar die basisschool. Vandaag is hij 4 jaar geworden. Een van de laatste weken mocht Pukkie mee naar huis. Puk is een pop die mee naar huis mag in een soort mandwieg en krijgt een logeerkoffertje mee. Pukkie moet aangekleed en uitgekleed, gaat mee naar bed en wordt overal mee naar toe gesleept. En dan komt het mooie: vader of …meestal de moeder moet er een verslag over schrijven hoe de logeerpartij is verlopen en wat Pukkie allemaal heeft meegemaakt. Puk gaat mee op de grasmaaier, mee in de boomhut en mee naar bed. Het is een complete happening. De keer dat Puk weer mee naar de peuterzaal gaat wordt het verslag met foto’s in het groepje voorgelezen en Tim mag vertellen. Helemaal geweldig. Straks gaat ook Daan naar de peuterzaal en heeft Anja voor het eerst in 7 jaar een paar dagdelen vrijaf.

26-10-2010 om 22:57 geschreven door hetty  

De boerderij, nu met vensters in de kleuren die horen bij het Geldersch Landschap.

We ware vrijdag amper op de Boomgaard aanbeland, Wim had net met zijn speciale boormachine met opzetstuk gebruikt om de pootjes uit te draaien, of Mark belde. “Weten jullie iets over die berg geel zand die bij jullie brievenbus neergekieperd is?”
Wij vermoeden dat het alvast zand is om straks te gebruiken als er getegeld gaat worden. Maar Wim begint al wat onrustig te worden. Bovendien zal er een elektricien komen om de beide buitenlampen opnieuw aan te sluiten die het na de aanleg van de riolering ineens niet meer deden.
Nadat we gisteren een gezellige avond hebben gehad bij Ben en Diny met Eb en Dirkje, bleef de onrust knagen en wilde hij vanmiddag na de koffie met Johan en Joke, eigenlijk het liefst meteen op huis aan.
Maar het was mooi weer, wat zeg ik… stralend weer. Ik had nog wel zin om richting de Kieftskamp te lopen. Nou vooruit… we gaan op pad. Lopend komen toch sneller de herinneringen boven. We komen langs een smal beekje, de laoke werd dat altijd door ons genoemd. Als ik naar het smalle stroompje kijk snap ik niet dat opoe Bijenhof er zo’n stennis om kon maken. “Pas maor op da-j neet kort bie-j dee laoke komt, want dan hef de bollebak oe zo te pakk’n”. En vader Hein moest de eerste dag al een hekwerk voor die laoke maken zodat we er niet per ongeluk in konden vallen. Net als hij een stel latten had moeten timmeren voor ons slaapkamerraam, want stel je voor dat de kinder toch uut et raam zollen reiken naor de electriciteits draoje of dat ze gewoon uut et raam konnen vallen.
Iets verderop komen we langs de boerderij waar 50 jaar geleden de fam. Nijenhuis woonde, een boerderij horend bij de Kieftskamp wat te zien was aan de rood-witte vensters. Het pad dat vroeger aan weerszijden in het vroege voorjaar een wit waas van sneeuwklokjes had is nu bijna overwoekerd. Nadat het hele landgoed overgegaan was in handen van het Geldersch Landschap heeft eerst Jan Roeterdink met Joke er geboerd. Nu is er een enorme biologisch melkveebedrijf bijgebouwd. Twee boeren zitten er op, maar geen van beiden willen in het boerderijtje wonen. Er moet te veel aan gerenoveerd worden op eigen kosten en de huur liegt er ook niet om. Jammer. De beuken verderop zijn enorm. Ik zie nog een boomklevertje die een eikenboom op en af gaat op zoek naar voedsel. Als we uiteindelijk weer terug zijn pakken we in. Het is mooi geweest!

25-10-2010 om 09:24 geschreven door hetty  

“Da’s al een old buuksken”, zeg ik tegen Joanne, die met Jos in de keuken zit. We zijn net terug na ons etentje in het Lindese Praothuus met Johan, Joke en medekampeerders Ton en Joke en zijn voor een afzakkertje binnen gevraagd.
Het boekje is één uit de Kluitman- Jeugdserie en de voorkant laat een meisje op een paard zien èn de titel Pien neemt de eerste hindernis. Het boekje wordt aangeraden voor meisjes van 12- 14 jaar. M’n langetermijngeheugen draait eventjes overuren. Zo bekend…zou het een boekje van Diny kunnen zijn.
Joke komt erbij en zegt:”Jao wie-j bunt an et oprumenen en in ene kaste kwammen wie-j dit tegen. Kiek d’r maor is veurin." Ik sla het open en zie rechts boven in het hoekje van de voorpagina Hetty Eggink staan.
Vandaag heb ik het opnieuw gelezen. Een meisje dat met haar ouders en broer vanuit Den Haag naar een dorpje op het Overijsselse platteland verhuisd, geheel tegen haar zin. Niet alleen alle problemen van stad naar platteland kwamen aan bod, maar het opzetten van een landbouwrijvereniging zoals die in de jaren 60 van de vorige eeuw veel voorkwamen. De rijpaarden moesten ook voor het werk gebruikt worden. Ik denk niet dat daar nu nog veel paarden aan kunnen voldoen.
Vanmorgen wilden we even bij nicht Erna en Bennie aan. Nadat tante Jo overleden is zijn we er nog niet weer terug geweest. Het huisje van tante Jo wordt flink onderhanden genomen en wordt het knusse optrekje voor de 2e zoon Joost. Er werd druk geklust door vader Bennie en Joost. Rutger de jongste die nog studeert zat vlak voor de openhaardkachel met het boek en aantekeningen op schoot, want de verwarming was uit omdat er iets aan veranderd werd.
We hadden veel te bepraten en we worden meteen uitgenodigd om aan de pannenkoek te gaan. En zo genieten we samen van heerlijke pannenkoeken zo vanuit de pan op het bord, met spek, appel of Groninger worst. Mmmmm! Bedankt Erna, kom ze maar eens weer ophalen aan het Schoolpad!

24-10-2010 om 22:35 geschreven door hetty  

“Dat zut d’r noe heel anders uut as toen et hier nog varkensschure was.” We staan midden in de prachtige nieuwe woonkamer van Johan en Joke. De schilders zijn nog druk met de afwerking. Mooi is ook het uitzicht op de tuin en camping.
Even komt er een beeld bij me op. Ik zie me nog zo zitten bij de zeug die moest biggen. Er stond een kist naast met een laag stro. Als er weer een biggetje geboren was… en dat floepte er meestal zo uit… dan moest ik die droog wrijven en in de warme kist doen. Dan ging de moeder er niet op liggen. Als ze dan allemaal geboren waren ging de motte in de kefi, een soort hoge houten kooi. De biggen konden zo wel ongehinderd drinken en rondlopen terwijl de moeder er niet op kon gaan liggen. “Jao da’s wat anders as poggen”, meldt de schilder. Die komt vast wat verderop uit de Achterhoek want poggen zeggen we hier niet, wel gewoon keune.
“Dat kan nog wat wodden Johan, a-j straks veur ’t eerste in oew leven gaot verhuzen.” We staan even later met Johan op de bovenverdieping van hun nieuwe huis. “Maor ’t schealt wel a’j dan weer buten komt bu’j toch gewoon weer thuus.” Johan is wel niet op de Boomgaard geboren, maar in het Zutphense ziekenhuis, toch is hij nooit verhuisd want samen met Joke begon hij 32 jaar geleden op diezelfde Boomgaard officieel aan zijn bestaan als boer.
De plek van de voormalige varkensstal en later stal voor het jongvee is nu omgetoverd tot een prachtig huis dat net als de boerderij zelf helemaal in deze omgeving past. We zijn ook een generatie verder want Jos kan niet wachten tot hij kan beginnen met het renoveren van de boerderij zelf zodat hij met zijn Margo hier kan starten.
Johan heeft er nog wel een etentje aan overgehouden, betaald door zijn vriend èn architect. Wanneer hij ook maar één foutje in het bouwplan met tekening zou ontdekken zou deze vriend tracteren. Johan had het bij de eerste bladzij al gezien en belde:”Zo .. ie-j kunt de Rotonde al vaste besprekken. D’r steet hier dat het um een verbouwing geet van huis naar schuur. Ik menen toch dat ’t anders umme is”. Ze hebben hun etentje intussen al gehad en zijn nog steeds dik bevriend.

23-10-2010 om 09:56 geschreven door hetty  

“Bedankt voor je kaart uit Canada “, zei gisteren een vriendin. “Hé…dus toch nog?”, antwoordde ik haar.
Ik had eigenlijk die kaarten al afgeschreven. Bij de buren hadden ze ook nog steeds onze kaart niet gehad en dan zullen er wel meer zijn van mensen die ik nog niet gesproken heb. Maar warempel… ze beginnen dus toch binnen te komen. Ik had al geen hoge pet op gekregen van die Canadese Post. “Nou…”, zei ze…. “je had er geen Netherlands onder het adres gezet”. Dat verandert de zaak. Dan is het toch knap van die Canadese Posterijen dat ie nog overkomt.
Vanmorgen stopte Geert, de postbode, behalve de post ook een briefje in de bus. Geert drinkt altijd een kopje koffie bij buurvrouw Wielens, de moeder van Jans. Hij zet wel vaker even een groet van hen beiden op de post, want na Wielens komt hij bij ons. Laatst meldde hij: Het drinkt nergens zo lekker koffie als uit een Geertkopje. Ik had nl een koffiemok met de naam Geert op de kop getikt bij de Kringloop en aan buurvrouw Wolterdina gegeven.
Maar dit keer stond er op het briefje:

Voor Hetty en Wim
Groeten uit het altijd mooie Oevermansbossie.
Het weer is pet.
Groetjes, Wolterdina en Geert

Ps Het kaartje uit Canada is aangekomen.

22-10-2010 om 08:54 geschreven door hetty  

“Er heeft iemand per ongeluk mijn jas meegenomen”, zei pas een medeschilder bij Ellen op een schilderochtend. “Kijk maar… die heeft dit jasje laten hangen”. Niemand kon er iets bij bedenken. Ellen vond het wel een apart jasje, het leek wel een mannencolbert, vond ze toen ze later nog eens goed keek. Een week later vroeg Ellen haar:”Kan het zijn dat je per ongeluk de jas van je man van huis had meegenomen? Heeft die nog niks gemist?” De bewuste vrouw keek ineens met andere ogen naar het jasje aan de kapstok. “Och gruttegrut… ja ’t is Gerard z’n jasje”.
Aan het eind van de middag waren Wim en Mark bezig geweest om de kloofmachine in de schuur uit te proberen. Aan de Bargerweg had de brandweer vanmiddag een paar bomen omgezaagd. Daar moet je wel snel bij zijn. De stukken boomstam werden door buurman Alle en ons eerlijk verdeeld. Nu moet er dan toch binnenkort gekloofd worden. Vier keer vloog de zekering er uit. Lampen uit... alles uit. Het was een technisch verhaal maar het had er mee te maken dat de machine niet goed stond.
Zonet kwam er na een harde bons en geratel een hoop gemoster uit het gangetje. Wim lag languit met de trommel hondenbrokken open op de vloer.  Het viel gelukkig mee, er vloeide geen bloed. Hij was met schoenen los aan de voeten naar de schuur hondenbrokken wezen halen en terwijl hij bij binnenkomst de deur achter zich dicht deed, bleef een veter tussen de deur zitten ....en klapte hij voorover. Tja….!
Tja….. ik hoor nog steeds opa Bijenhof zeggen: Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken!

21-10-2010 om 12:39 geschreven door hetty  

Ben als valkenier. Wie had dat kunnen denken?

Dat Lochem al een oud stadje is, weet ik wel.  Maar zó oud, 777 jaar stadsrechten!?
Afgelopen weekend was er een Middeleeuws spektakel in Lochem dat in de grote kerk in het centrum werd opgevoerd. Om de 2 uur startte een nieuwe voorstelling zoadat genoeg mensen de kans kregen om het mee te maken. Jammer dat er ook gemopperd werd na die tijd omdat ze de entree van 9,5 euro te duur vonden.
Zwager Ben Wagenvoort en Wouter hadden allebei een aandeel in deze middag en mèt anderen hebben ze ervan genoten. Wanneer je op http://www.destentor.nl/regio/lochem/7466221/Centrum-van-Lochem-ademt-Middeleeuwse-sfeer.ece
 klikt krijg je een pagina van de Stentor te zien waarin je erover kunt lezen en een video kunt bekijken.

20-10-2010 om 08:36 geschreven door hetty  

Door het raam aan de achterkant kunnen we meegenieten.

Onze druivenoogst is anders als anders. Ik had Susan al beloofd dat ze de druiven er in onze vakantie maar af moest halen, maar door de natte augustusmaand, denk ik, waren ze nog niet rijp en veel te zuur. Boskoops glorie is een echte Nederlandse druif en hoort lekker zoet te zijn. Ook nu vind ik ze niet lekker. De vogels mogen ze hebben en maken er dankbaar gebruik van. Ik zag op de tv dat de wijnboeren in de Achterhoek ook al klaagden over de kleine oogst. Met de notenoogst van de boom naast ons huis is het ook huilen met de pet op. Het waren er precies 25 terwijl we er anders een mand vol hebben. Waar dat aan ligt weet ik niet, want bij de buren hebben ze noten in overvloed.
Verder werkt de nieuwe riolering perfect, maar twee van de 5 lampen op ons erf doen het niet. Ze zullen bij het graven toch een kabeltje over het hoofd gezien hebben. Hospers is gewaarschuwd en we hopen maar dat de stoere werkers in hun oranje pakken nog weten waar het gebeurd kan zijn.
De aardappelen bij buurman Jans zijn afgeleverd en de maïsoogst bij de buren bij ons achter is in volle gang. Ze werken gewoon ’s avonds door. Mooi gezicht is dat, die trekker met maiskneuzer en pijp die de mais in een andere wagen blaast. Anders dan vroeger…. dat wel. Je ziet nu nergens meer een paard voor de wagen. Alleen ’s zomers bij een koetsentocht zie je nog aangespannen paarden.

19-10-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Nog even een kijkje aan de andere kant van de nieuwe spoorbrug over de IJssel tussen Hattem en Zwolle. Zo kun je pas goed zien hoe groot de nieuwe brug is geworden.

18-10-2010 om 08:56 geschreven door hetty  

Zomaar een zaterdag aan het Schoolpad.

Aanvankelijk was het triestig weer in Emmen. Ik had bijna medelijden met de voetballers van vandaag. Maar het is vandaag ook korendag in Hoogeveen. Wim werd al bijtijds opgehaald door een paar medezangers van Chr. Mannenkoor Valerius. Hij had er zin in, hij is er helemaal weer door.
Ik dacht het al… de voetbal is afgelast. Mark is op dit moment assistent trainer bij Drenthina. Dat wordt dus een vrije dag. Hij heeft de smaak te pakken van het hout. Hij meldt zich nu aan om de stammen in kleine stukken te zagen. Eerst natuurlijk eens helemaal bijpraten, want door de week komt hij Queeny wel weer ophalen aan het eind van de dag, maar dan is het meestal laat en wil hij snel op huis aan. Als we de theepot leeg hebben breekt de zon door en gaat hij aan de slag.
Jennifer komt aan het eind van de middag en even later ook Rick. Als Wim even later arriveert heeft Mark intussen z’n stapel hout klaar en ik stel voor om aan de hutspot te gaan. “Nee… laten we maar naar huis gaan”, vindt Mark, “ik wil me gaan douchen.” “Maar ik heb er ook een lekker karbonaadje bij… en jus… en appelmoes… !” Tja.. dat verandert de zaak. Dat kan hij niet laten lopen.
De korendag in Hoogeveen blijkt geslaagd. Wim heeft het erg naar zijn zin gehad. Daniel Rouwkema, hun dirigent, viel 3 dubbel in de prijzen. Hij kreeg de juryprijs met zijn koor uit Leens, een prijs voor de eigen arrangementen en met Valerius kreeg hij de prijs voor de beste uitspraak van het anderstalige lied. Day by day heeft blijkbaar een heel goede indruk achter gelaten. Een koor uit Glanerbrug had de mooiste uitstraling bij hun optreden.

Intussen zit Wim in de sauna. Rick is net de deur uit naar Jans en Geesje. We hebben net met z'n tweeën naar de Dog whisperer zitten kijken en hij weet precies hoe hij de honden Brenda en Lady van Jans en Geesje moet aanpakken. Hij legt een stukje kaas op z’n knie en daar moeten ze dan gewoon afblijven.

17-10-2010 om 14:59 geschreven door hetty  

16-10-2010 om 09:47 geschreven door hetty  

Zien werken is blijkbaar aanstekelijk. “Morgenmiddag ben ik vrij”, meldde Mark gisteren. “Ik kan je even helpen met de bomen.”
Onze bomen die bij de kota staan moeten uitgedund. Ze staan te dicht op elkaar en daardoor groeien ze alleen maar als staken naar boven. Het leek Mark verstandig om dat niet alleen te gaan doen in onze vakantie. En daar heeft hij gelijk aan. Tante Gerritje zei vroeger altijd al dat je met de kettingzaag nooit alleen moet werken, veel te gevaarlijk. Nou hebben we wel zo’n zaagbroek waar de kettingzaag niet meteen doorheen is, als de zaag per ongeluk uitschiet, en een veiligheidsbril, maar toch!
En dat zagen dat ging er van. De kettingzaag raasde, zaagsel vloog in het rond. Vader en zoon werkten goed samen, mooi om te zien. De boom die aan de beurt was kreeg een touw en die werd door Wim strak getrokken de goede kant op zodat de vallende boom geen schade kon aanrichten aan keetje of kota. Mark zaagde een wig onder in de boom, Wim hing aan het touw en dan ging de boom onder flink geraas naar beneden.
Na een paar uur was er al een aardige stapel houtstammetjes ontstaan. De takken moeten nog afgevoerd worden, maar dat heeft geen haast.
Nu gaan ze alles nog in kleine stukken zagen en dan kan er met de kloofmachine gewerkt.
Tja…. Voor houtkachels heb je wel hout nodig. Wij hebben er één en Mark en Jennifer twee.

15-10-2010 om 00:56 geschreven door hetty  

Na de bergen zand en grind van gisteren werden vandaag nieuwe sleuven gegraven. De fa Hospers heeft graafwerktuigen in alle breedtes dus ook smalle van zo’n 40 cm breed. Dat scheelt wel weer even op het erf. Opnieuw werd er flink aangepakt, dit keer door vier man.
Vanmorgen konden we nog niet douchen want de afvoer van keuken en badkamer was nog niet aangesloten. Nou ja… één ochtend, daar komen we wel door. Er moesten drie sleuven worden gegraven, van keuken en badkamer dus, van de wc en vanaf de studio waar immers ook een badkamer zit. Om drie uur waren de heren klaar en kon er bij een kop koffie nagepraat worden. Dit was nog eens werken. In 1,5 dag alles klaar en keurig het grind weer op de plek waar het hoort en de grond weer aangetrild.
Nu kan er rustig 10 man op bezoek komen zonder dat Wim met de schop klaar hoeft te gaan staan om bij de put te moeten als de wc niet goed door wil lopen.
Wim zag bovendien z’n kans schoon ze te strikken om de stoep opnieuw te leggen. Er zat nl ook een professionele stratenmaker bij. Daar horen we nog van.
Het enige wat we nog moeten doen is wat graszaad bij strooien op de plek waar het gras te lijden had.
Nu alleen de rekening nog…..

14-10-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Dit is vlak voor ons toegangshek. De baas l. komt even kijken.

Vandaag gaat het gebeuren. De fa Hospers uit Erica zal de rioleringaansluiting gaan verzorgen. Om 8 uur staan ze paraat. Een enorme hoeveelheid aan graafwerktuigen staat klaar.
Om half 9 meldt de computer dat de Adsl lijn het niet doet. Geen internet meer èn geen telefoon. “Hebben jullie geen tekening van het klicfonds?”( Kabels en Leidingen Informatie Centrum) "Jawel, maar ja… d’r zaten zoveel wortels van struiken in de weg dat de kabel middendoor was voor we hem zagen." De telefoondienst wordt gebeld en we hopen dat het vandaag weer voor elkaar zal zijn.
Dan is er ineens nog meer zwaar werkverkeer voor de deur. De gemeente gaat met de sloot aan de gang. Het kan niet op. Mark kijkt tussen de middag verlekkerd naar het hout dat het oplevert, want er gaan toch enkele bomen aan.
Wim begint alvast wat stammetjes naar huis te sjouwen, want weg is weg. Als je wacht tot aan het eind van de middag de fabrieken uitgaan en de Klazienaveners, Weiteveners, Zwartemeerders en Nieuw Schoonebekers naar huis gaan weet je het maar niet. Er zijn meer liefhebbers met een houtkachel en het zijn mooie handzame stammetjes. De dikkere bomen blijven staan. De geluidswal hadden ze vorige week al weggehaald, vandaag wordt er dus gesnoeid. Dan zal de sloot zelf eindelijk aan de beurt zijn. Ze gaan wel grondig te werk die mannen + 1 vrouw in hun oranje pakken.
Zonet kwam de man van de telefoondienst. Gelukkig. Als het een beetje mee zit krijgen jullie dit vandaag nog te lezen.

13-10-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Het is bijna niet te raden waar deze foto gemaakt is. Delfts blauw en de foto van opa en opoe Eggink voor de schouw en mèt spinnewiel.
Een paar jaar geleden kwamen ons nichtje Berdena en haar man Curtis naar Nederland. Samen met Diny en Berdena ging ik bij tante Jantje in Barchem op bezoek. Daar had tante Jantje een verrassing voor Berdena: twee Delfts blauwe bordjes die altijd bij de Boskamp voor de ‘bozem’ hadden gestaan.
In Minneapolis worden ze wel in ere gehouden. Samen met de foto van opoe en opa waarop de bordjes te zien zijn hebben ze een mooi plekje gekregen in het huis van Berdena en Curtis Ackerman..
Ben en Diny waren vandaag bij ons en raakten niet uitverteld over hun reis naar Amerika waarbij ze zoveel moois hadden meegemaakt.
Het was of we met hen meereisden toen we de dvd bekeken waarop hun belevenissen te zien waren.
Aan de hand van een diapresentatie op onze laptop reisden zij weer met ons mee door Canada. En zo waren we samen in gedachten weer aan de overkant van de oceaan.

12-10-2010 om 00:58 geschreven door hetty  

De pijpen voor de riolering liggen al een half jaar te wachten.

Wim begint nu weer op te knappen. De hoestbuien zijn bijna over en hij begint weer zin te krijgen in kleine klusjes. Nee… niet schilderen of iets waar hij geen oren naar heeft, maar even met de heggenschaar over het lage heggetje… daar knapt zijn uitzicht al aardig van op. En… het uitzoeken van een nieuwe stofzuiger. Dat is een kolfje naar zijn hand. Een Miele, speciaal voor een huis met huisdieren.
Verder heeft hij een hekel aan vergaderen. Toen we ons na de kerkdienst vanmorgen konden inschrijven voor verschillende avonden om te luisteren naar en mee te praten over de keuze der gebouwen… er moet er nl één weg, was hij heel resoluut. ‘Ze kunnen met mij alle kanten op… als ze zeggen we gaan het dak op.. ga ik zo met jullie mee. Maar ik ga er niet over praten.’
Het maakt ons ook niet uit welk gebouw er open blijft, de Voorhof of de Schepershof. Beiden hebben voor- en nadelen.
In heel Emmen moeten er nog een paar dicht. De Rietlanders vormen samen met de Delftlanden en de Bargeres nu de PKN gemeente Emmen Zuid. En in het Centrum gaat de Zuiderkerk dicht. Dat schijnt ook de nodige frustraties met zich mee te brengen.
Maar deze week gaan we ons eerst mentaal eens voorbereiden op de aanleg van de riolering op ons eigen erf. Het zou in twee dagen moeten kunnen deze week. De bedoeling is op dinsdag en woensdag. We zien het wel!

11-10-2010 om 10:53 geschreven door hetty  

10-10-2010 om 13:30 geschreven door hetty  

09-10-2010 om 13:55 geschreven door hetty  

Wanneer je naar huis wilde had je als soldaat wel een verlofpasje nodig. Deze gold van 3-4 juni 1940.
Hendrik Jan had de taak om alles na de overgave in goede banen te helpen leiden, waaronder het identificeren van de gesneuvelde militairen. Ik denk dat velen die deze spannende tijd van zo dichtbij meemaakten het daar later niet over wilden hebben.
Pas in 1975 vertelde vader Hein over zijn kameraad naast hem waarbij de duim werd afgeschoten van achter hen. Er bleek een Nederlander in een boom te zitten die de Duitsers een handje had willen helpen. Deze werd door zijn sergeant uit de boom geschoten. Volgens Joop staat o.a. ook deze gebeurtenis vermeld bij het Herinneringscentrum aan de Grebbeberg.



Uiteindelijk konden op 23 augustus 1940 de dienstspullen ingeleverd worden



Nog even samen op een bankje, Hendrik Jan en Gert. Hendrik Jan zoals het hoorde in diensttenue, maar Gert neemt het blijkbaar minder nauw en heeft er maar een gemakkelijker broek en schoenen bij aangetrokken.

08-10-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

07-10-2010 om 23:42 geschreven door hetty  

Onverwacht viel er vorig week een envelop van de KRNM, de Kon. Ned. Reddings Mij, in de bus. Nee geen herinnering tot betalen of het jaarlijkse Magazine met alle reddingen en verdere informatie. We waren in mei net met Agnes naar een open dag van de KNRM geweest en samen met Wim heeft ze een tochtje buitengaats mogen maken vanuit het Reddingsstation in de Eemshaven. Wim draagt ook nog steeds graag kleding die je bij hen kunt bestellen en dit voorjaar hebben we voor alle drie jongens, nou ja vier als je Wim meetelt, een afritsbroek gekocht..
Nee… dit keer betrof het een uitnodiging om op 27 november naar hun Reddingsstation op Urk te komen. Ze willen hun trouwe redders aan de wal eren. En een trouwe redder aan de wal is hij onderhand wel. Vijftig jaar geleden, in 1960, werd hij lid van de toen nog geheten Koninklijke Noord- en Zuid-Hollandse Redding Maatschappij. Hij denkt dat het ter gelegenheid van een examen als scheepswerktuigkundige is geweest dat hij lid is geworden en ook steeds gebleven is.
Op 27 november worden we beiden verwacht en zal er aandacht aan zijn trouwe lidmaatschap besteed worden en…… misschien …maken we vanuit Urk nog een tochtje over het IJsselmeer in een echte Reddingboot.
Vijftig jaar…. .. Zet je wel aan het denken. Beginnen we nu dan oud te worden?

07-10-2010 om 07:55 geschreven door hetty  

Adressen van de 2 sectie 3- 3- 19 RT, staat er boven.

Het is erg leuk om af en toe een reactie te krijgen op je schrijven. Hoewel ik schrijf omdat ik het zelf leuk vind, daarom is het toch wel aardig om te weten wie er zoal regelmatig even meeleest.
Zo kreeg ik gisteren een mail van neef Jan Harwig. ‘Jan uut Hillegom’ placht mama hem vroeger te noemen. Daar woont hij intussen niet meer. Hij was in de tijd van de tweede WO een opgeschoten jongen,- 12 toen de oorlog uitbrak en 17 bij de bevrijding-, die veel meekreeg wat er in die tijd gebeurde. Zijn broer Henk die een paar jaar ouder was kreeg het in zijn hoofd om naar Engeland te willen, maar de nacht voor hij zou vertrekken, had hij het toch maar aan Jan verteld en toen ging zijn avontuur mooi niet door want Jan kon het niet voor zich houden en lichtte oom Jaap en tante Riek in. Hij vertelde ooit dat hij met vader Hendrik Jan al eens had overnacht in een kippenhok ergens in de wei bij 'de Haar'. Ik meen dat H J toen bang was om opgepakt te worden. Hendrik Jan had het niks geleken om daar alleen de nacht door te brengen samen met eventuele ratten.
Zo is Jan nog steeds geïnteresseerd in alles wat met de 2e WO te maken heeft.
Een tijdje terug heb ik al eens brieven laten zien die Gert Bloemendaal aan Hendrik Jan Groot Nuelend schreef in de tijd van de mobilisatie. ( www.hettysite.nl weblog 2) Die waren allemaal ontspannen van toon al zag hij dat soldatengebeuren niet echt zitten. Wat ik niet wist was, dat beiden bij de Duitse inval aan de Grebbeberg gelegerd waren. Joop vertelde pas dat zijn vader er nooit over had willen praten, net zo min als vader Hein dat deed. Ome Hendrik Jan Groot Nuelend had meegemaakt dat de Duitsers zelfs onverwacht en stil langs hen heen getrokken waren terwijl ze ’s nachts in de loopgraven lagen. Toch is er ook zoals we weten erg gevochten en veel van hun compagnie zijn er gesneuveld. Gert Bloemendaal had, als ik het goed heb, naar huis gemogen na de overgave net als vader Hein dat deed. Maar ome Hendrik Jan had nog veertien dagen moeten helpen met het identificeren van de slachtoffers, zo vertelde Joop. Ook wist Joop dat zijn vader altijd een lijstje met namen van zijn medestrijders bij zich heeft gehad, namen èn de adressen. Dat bijna totaal versleten vodje papier vonden ze later na zijn overlijden in zijn portemonnee.

05-10-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Op het bankjevoor Arta Casa.
Foto: Hellen.

Je krijgt wel inspiratie door werk van anderen te zien. We werden erg leuk ontvangen bij de meeste galerieën. Bovendien is het toch leuk om als groep zo door Amsterdam te lopen. In de Morren Galerie waar nu veel werk hangt van de Zuid Afrikaanse Candace Charlton vond ik de meeste aansluiting. Mooie vrouwenportretten en landschappen, het onderwerp duidelijk uitgewerkt, maar de achtergrond prachtig vervaagd in prachtige warme kleuren
Aan het eind van de middag hadden we al heel wat kilometers afgelegd.
Ingrid had steeds gezegd dat ze zo graag naar galerie Arta Casa wilde, maar die konden we maar niet vinden. Die bleek toch wat uit de richting, Kerkstraat 411. Vooruit… we hadden nog even de tijd. Veel verder dan het bankje voor die winkel/ galerie kwam ik niet. Maar ik was niet de enige. Toch was deze galerie een schot in de roos. Helemaal de stijl van Ingrid en meer van ons. Tja… toen moesten we hetzelfde stuk nog terug. Langs de grachten was er nog van alles te beleven. Een man in een bootje met een klein draaiorgeltje had veel bekijks en luisterpubliek. Met een klomp aan een hengel haalde hij wat geld op.
Toen we uiteindelijk bij ons restaurantje Dubbel aankwamen slaakte iedereen opgelucht een zucht. Onze arme voeten kregen even rust. Het eten was uitstekend, slibtong voor mij. Mmmm. Die werd nog netjes aan tafel voor me gefileerd. Iedereen was tevreden.
Om half negen ging onze trein . Dat werd opnieuw een half uur lopen, maar nu in de regen. Ik had m’n paraplu niet voor niks meegesjouwd. Op het station kon ik hem meteen weggooien, helemaal kapotgewaaid. Wat waren we blij toen we eenmaal zaten. Ideaal zo’n dagje met de trein. Een topdag!
Bedankt Ellen!

En vandaag…? Na het bedden rijden voor de kerkdienst in het Scheperziekenhuis heb ik er een rustig dagje van gemaakt. Wim hield het bij het aansteken van de kaarsen, het collecteren en het aangeven van de koffie. Die is nog niet de oude en wilde ook niet naar de ziekenzalen.
Hij stoomt nog geregeld en ik hoop zo dat deze week de bronchitis verder afzakt.

04-10-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

04-10-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

In dit oude gerestaureerde pakhuis is o.a. het Coevorder Museum gevestigd.

Het went snel…. het leventje in Emmen. Het aquajoggen, de schildermorgen, het uitje met onze expogroep en morgen komt de klap op de vuurpijl: de trip naar Amsterdam, onze jaarlijkse galeriedag. Met iedereen die interesse heeft uit de verschillende groepen die bij Ellen schilderen gaan we elk jaar een dagje uit, langs galerieën. En we besluiten zo’n dag steeds met een etentje. We zijn al eens naar Ootmarsum geweest, naar het Ton Schulte Museum en andere ateliers. Ook Friesland en Groningen zijn bij ons al in de prijzen gevallen, maar morgen wordt het dus Amsterdam!
Het was even afwachten of mijn rug en been zich genoeg hersteld hadden en ook of Wim weer wat bijgekomen is, maar het lijkt te kunnen allemaal.
Woensdagmiddag zijn we met ons groepje, dat de expo’s in de kerk verzorgt, naar het Van Gogh- huis in Nieuw Amsterdam geweest waar een van ons, Roelie, een expositie had met haar aquarellen en haar man Co zijn Raku keramiek heeft uitgestald. Leuk om dat zo samen te doen. Misschien moet Wim ook eens iets bedenken.
We gunden ons niet heel veel tijd want ook Coevorden stond op het programma waar in het Coevorder Museum een expositie van Jan van der Meij te bewonderen was. Al met al een gezellige èn culturele middag. Wat ik van deze laatste vond? Ik bewonder zijn kleurgebruik en de levendigheid, maar de kosmische energie die het moest uitstralen en die de schilder er in voelt… nee die herkenden wij geen van allen.
Hebben jullie wel eens een cappuccino gedronken in het Kasteel van Coevorden, heerlijk in het zonnetje op stoelen met kussentjes? En daarbij ook friandises geproefd? Moet je toch eens proberen. We hadden geen haast om weg te komen uit deze Middeleeuwse entourage.

02-10-2010 om 07:58 geschreven door hetty  

Nee... ik vier m'n verjaardag niet", zei Niesje pas. Straks doen we alles in een keer in november. Dan zijn Ben en Niesje nl 40 jaar getrouwd. En omdat Wim nog niet echt in de knollentuin is gingen we deze week die kant ook niet op. Hij moet z'n moeder niet aansteken met virussen.
Maar natuurlijk probeer je een jarige wel te bellen. Maar nee... niet thuis.
Zonet kreeg ik de gevlogen vogels wel even aan de lijn. Ze lagen nog in bed, waren aan het bijkomen van een dagje Zutphen... samen met hun vrienden op pad. Ze hebben groot gelijk. Je moet je verjaardag vieren zoals je zelf wilt.
Wim heeft gisteren bloed afgestaan voor onderzoek. Er wordt gekeken of er te veel urinezuur in zit wat op een oorzaak voor jicht kan duiden.
En Rick..? Die geniet van zijn badkamer. Erg mooi geworden! Deze week hebben we de oude kranen en dergelijke afgevoerd. Vandaag is Geesje bij hem aan het schoonmaken. Door het hele huis ligt stof. Hij heeft wel gestofzuigd, maar er moet echt met grover geschut gewerkt worden. En daar is Geesje weer goed in.

01-10-2010 om 00:00 geschreven door hetty