Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
20-10-2010
777 jaar stad Lochem
Ben als valkenier. Wie had dat kunnen denken?
Dat Lochem al een oud stadje is, weet ik wel. Maar zó oud, 777 jaar stadsrechten!? Afgelopen weekend was er een Middeleeuws spektakel in Lochem dat in de grote kerk in het centrum werd opgevoerd. Om de 2 uur startte een nieuwe voorstelling zoadat genoeg mensen de kans kregen om het mee te maken. Jammer dat er ook gemopperd werd na die tijd omdat ze de entree van 9,5 euro te duur vonden. Zwager Ben Wagenvoort en Wouter hadden allebei een aandeel in deze middag en mèt anderen hebben ze ervan genoten. Wanneer je op http://www.destentor.nl/regio/lochem/7466221/Centrum-van-Lochem-ademt-Middeleeuwse-sfeer.ece klikt krijg je een pagina van de Stentor te zien waarin je erover kunt lezen en een video kunt bekijken.
Door het raam aan de achterkant kunnen we meegenieten.
Onze druivenoogst is anders als anders. Ik had Susan al beloofd dat ze de druiven er in onze vakantie maar af moest halen, maar door de natte augustusmaand, denk ik, waren ze nog niet rijp en veel te zuur. Boskoops glorie is een echte Nederlandse druif en hoort lekker zoet te zijn. Ook nu vind ik ze niet lekker. De vogels mogen ze hebben en maken er dankbaar gebruik van. Ik zag op de tv dat de wijnboeren in de Achterhoek ook al klaagden over de kleine oogst. Met de notenoogst van de boom naast ons huis is het ook huilen met de pet op. Het waren er precies 25 terwijl we er anders een mand vol hebben. Waar dat aan ligt weet ik niet, want bij de buren hebben ze noten in overvloed. Verder werkt de nieuwe riolering perfect, maar twee van de 5 lampen op ons erf doen het niet. Ze zullen bij het graven toch een kabeltje over het hoofd gezien hebben. Hospers is gewaarschuwd en we hopen maar dat de stoere werkers in hun oranje pakken nog weten waar het gebeurd kan zijn. De aardappelen bij buurman Jans zijn afgeleverd en de maïsoogst bij de buren bij ons achter is in volle gang. Ze werken gewoon s avonds door. Mooi gezicht is dat, die trekker met maiskneuzer en pijp die de mais in een andere wagen blaast. Anders dan vroeger . dat wel. Je ziet nu nergens meer een paard voor de wagen. Alleen s zomers bij een koetsentocht zie je nog aangespannen paarden.
Er ligt een stadje aan de IJssel, zingt moeder van der Kolk. Ze kent het nog helemaal, dat Hattems volkslied. Vooral de laatste regels: Om dat uit volle borst te zingen Daar moet je Hattemer voor zijn, dat schalt door de gang als we haar naar de huiskamer terugbrengen. Een verzorgster moet er om glimlachen, maar of haar medebewoners van de huiskamer er ook om moeten lachen weet ik niet, want als ze vanuit de rolstoel in haar gewone stoel wordt geholpen zingt ze alweer een ander liedje: Draaien, draaien altijd maar draaien enz. Niemand reageert. Ze brengt er wel een vrolijke noot in elk geval. Muziek en zang daar hield ze altijd al van. Ze ziet jammer genoeg bijna niets meer. Zelfs de vrolijk gekleurde bloemen uit de herfsttuin die ik voor haar had meegebracht kon ze niet onderscheiden. Die hebben we maar meegenomen naar de huiskamer. Daar heeft iedereen er nog wat aan. Ben en Niesje zijn er niet en op de terugweg over de dijk naar Zwolle bewonderen we de nieuwe spoorbrug over de IJssel. Het is weliswaar een enorme brug, maar waarom Hattem zo protesteerde tegen de komst van deze prachtige rode brug is mij niet helemaal duidelijk. Eenmaal weer op Drentse bodem gaan we bij Mark en Jennifer langs voor een kop koffie en een praatje. Eva heeft op het Esdal haar draai gevonden. Ze mag ook hier al een hoofdrol vertolken in een musical. Op haar basisschool de Vlonder heeft ze al een mooi voorproefje gehad. Mooi om naast het huiswerk, wat er ook niet om liegt, er ook iets anders tegenover te hebben. Tja onze beide brugpiepers zijn er al achter dat het een druk leven is in het Voortgezet onderwijs.
Nog even een kijkje aan de andere kant van de nieuwe spoorbrug over de IJssel tussen Hattem en Zwolle. Zo kun je pas goed zien hoe groot de nieuwe brug is geworden.
Aanvankelijk was het triestig weer in Emmen. Ik had bijna medelijden met de voetballers van vandaag. Maar het is vandaag ook korendag in Hoogeveen. Wim werd al bijtijds opgehaald door een paar medezangers van Chr. Mannenkoor Valerius. Hij had er zin in, hij is er helemaal weer door. Ik dacht het al de voetbal is afgelast. Mark is op dit moment assistent trainer bij Drenthina. Dat wordt dus een vrije dag. Hij heeft de smaak te pakken van het hout. Hij meldt zich nu aan om de stammen in kleine stukken te zagen. Eerst natuurlijk eens helemaal bijpraten, want door de week komt hij Queeny wel weer ophalen aan het eind van de dag, maar dan is het meestal laat en wil hij snel op huis aan. Als we de theepot leeg hebben breekt de zon door en gaat hij aan de slag. Jennifer komt aan het eind van de middag en even later ook Rick. Als Wim even later arriveert heeft Mark intussen zn stapel hout klaar en ik stel voor om aan de hutspot te gaan. Nee laten we maar naar huis gaan, vindt Mark, ik wil me gaan douchen. Maar ik heb er ook een lekker karbonaadje bij en jus en appelmoes ! Tja.. dat verandert de zaak. Dat kan hij niet laten lopen. De korendag in Hoogeveen blijkt geslaagd. Wim heeft het erg naar zijn zin gehad. Daniel Rouwkema, hun dirigent, viel 3 dubbel in de prijzen. Hij kreeg de juryprijs met zijn koor uit Leens, een prijs voor de eigen arrangementen en met Valerius kreeg hij de prijs voor de beste uitspraak van het anderstalige lied. Day by day heeft blijkbaar een heel goede indruk achter gelaten. Een koor uit Glanerbrug had de mooiste uitstraling bij hun optreden.
Intussen zit Wim in de sauna. Rick is net de deur uit naar Jans en Geesje. We hebben net met z'n tweeën naar de Dog whisperer zitten kijken en hij weet precies hoe hij de honden Brenda en Lady van Jans en Geesje moet aanpakken. Hij legt een stukje kaas op zn knie en daar moeten ze dan gewoon afblijven.
Ik ben niet bang voor honden, ook niet voor het grotere soort. We zijn op de Haar en op de Boomgaard met dieren opgegroeid. Op de Haar was het Trixie, de boerenfox en op de Boomgaard begon het met Juno, een herder. Later werden het kruisingen met collies, nog beter, maar nu zijn Johan en Joke helemaal terug bij de herders. Jansen indertijd had een enorme kop en wanneer je aan kwam rijden liep hij de laatste 25 m mee naast je raampje en probeerde indruk te maken. Wanneer Gerda Lettink aan kwam fietsen riep ze bij de weg al:Jansen . Ik bun et heur. Nee ik ben nooit een moment bang geweest. Mark had nog wel eens een akkefietje met Jansen. Toen hij er met Gerhard logeerde gingen ze allemaal naar binnen voor de koffie. Toen Mark als laatste naar binnen wilde, ging Jansen voor hem staan en liet even een dreigend gegrom horen. Mark bleef mooi staan en riep Johan er bij. Die dacht dat hij hem misschien aan zn pijnlijke poot geraakt had. Na Jansen kwamen Rex en Bianca en nu is het dan Boris die op de Boomgaard de wacht houdt. Herders o.k., maar alleen heb ik het niet echt op Rottweilers en Dobermanns. Gewoon Aan de Kuifmees hadden we iets verderop buren die een Rottweiler hadden, een Jan Doedel om te zien. Het leek de goedheid zelve en lag gewoon los op de oprit. Wij hadden in die tijd Laska, onze Schotse Collie. Toen ik op een keer Laska uitgelaten had en langs het buurhuis plus hond wilde lopen, lag die wat sullig precies aan het randje van de oprit te kijken. Op het moment dat we passeerden gaf het kreng totaal onverwacht een keiharde blaf. Ik schrok me een ongeluk en Laska schoot er in één streep vandoor op huis aan. Nee Rottweilers Maar wat vind je nu van dit nestje kleine Rottweilertjes van Ginnie, een hond van Fred en Gera. Eigenlijk heet ze Guinness. Tja . dan smelt ik toch weer even.
Zien werken is blijkbaar aanstekelijk. Morgenmiddag ben ik vrij, meldde Mark gisteren. Ik kan je even helpen met de bomen. Onze bomen die bij de kota staan moeten uitgedund. Ze staan te dicht op elkaar en daardoor groeien ze alleen maar als staken naar boven. Het leek Mark verstandig om dat niet alleen te gaan doen in onze vakantie. En daar heeft hij gelijk aan. Tante Gerritje zei vroeger altijd al dat je met de kettingzaag nooit alleen moet werken, veel te gevaarlijk. Nou hebben we wel zon zaagbroek waar de kettingzaag niet meteen doorheen is, als de zaag per ongeluk uitschiet, en een veiligheidsbril, maar toch! En dat zagen dat ging er van. De kettingzaag raasde, zaagsel vloog in het rond. Vader en zoon werkten goed samen, mooi om te zien. De boom die aan de beurt was kreeg een touw en die werd door Wim strak getrokken de goede kant op zodat de vallende boom geen schade kon aanrichten aan keetje of kota. Mark zaagde een wig onder in de boom, Wim hing aan het touw en dan ging de boom onder flink geraas naar beneden. Na een paar uur was er al een aardige stapel houtstammetjes ontstaan. De takken moeten nog afgevoerd worden, maar dat heeft geen haast. Nu gaan ze alles nog in kleine stukken zagen en dan kan er met de kloofmachine gewerkt. Tja . Voor houtkachels heb je wel hout nodig. Wij hebben er één en Mark en Jennifer twee.
Na de bergen zand en grind van gisteren werden vandaag nieuwe sleuven gegraven. De fa Hospers heeft graafwerktuigen in alle breedtes dus ook smalle van zon 40 cm breed. Dat scheelt wel weer even op het erf. Opnieuw werd er flink aangepakt, dit keer door vier man. Vanmorgen konden we nog niet douchen want de afvoer van keuken en badkamer was nog niet aangesloten. Nou ja één ochtend, daar komen we wel door. Er moesten drie sleuven worden gegraven, van keuken en badkamer dus, van de wc en vanaf de studio waar immers ook een badkamer zit. Om drie uur waren de heren klaar en kon er bij een kop koffie nagepraat worden. Dit was nog eens werken. In 1,5 dag alles klaar en keurig het grind weer op de plek waar het hoort en de grond weer aangetrild. Nu kan er rustig 10 man op bezoek komen zonder dat Wim met de schop klaar hoeft te gaan staan om bij de put te moeten als de wc niet goed door wil lopen. Wim zag bovendien zn kans schoon ze te strikken om de stoep opnieuw te leggen. Er zat nl ook een professionele stratenmaker bij. Daar horen we nog van. Het enige wat we nog moeten doen is wat graszaad bij strooien op de plek waar het gras te lijden had. Nu alleen de rekening nog ..
Dit is vlak voor ons toegangshek. De baas l. komt even kijken.
Vandaag gaat het gebeuren. De fa Hospers uit Erica zal de rioleringaansluiting gaan verzorgen. Om 8 uur staan ze paraat. Een enorme hoeveelheid aan graafwerktuigen staat klaar. Om half 9 meldt de computer dat de Adsl lijn het niet doet. Geen internet meer èn geen telefoon. Hebben jullie geen tekening van het klicfonds?( Kabels en Leidingen Informatie Centrum) "Jawel, maar ja dr zaten zoveel wortels van struiken in de weg dat de kabel middendoor was voor we hem zagen." De telefoondienst wordt gebeld en we hopen dat het vandaag weer voor elkaar zal zijn. Dan is er ineens nog meer zwaar werkverkeer voor de deur. De gemeente gaat met de sloot aan de gang. Het kan niet op. Mark kijkt tussen de middag verlekkerd naar het hout dat het oplevert, want er gaan toch enkele bomen aan. Wim begint alvast wat stammetjes naar huis te sjouwen, want weg is weg. Als je wacht tot aan het eind van de middag de fabrieken uitgaan en de Klazienaveners, Weiteveners, Zwartemeerders en Nieuw Schoonebekers naar huis gaan weet je het maar niet. Er zijn meer liefhebbers met een houtkachel en het zijn mooie handzame stammetjes. De dikkere bomen blijven staan. De geluidswal hadden ze vorige week al weggehaald, vandaag wordt er dus gesnoeid. Dan zal de sloot zelf eindelijk aan de beurt zijn. Ze gaan wel grondig te werk die mannen + 1 vrouw in hun oranje pakken. Zonet kwam de man van de telefoondienst. Gelukkig. Als het een beetje mee zit krijgen jullie dit vandaag nog te lezen.
Het is bijna niet te raden waar deze foto gemaakt is. Delfts blauw en de foto van opa en opoe Eggink voor de schouw en mèt spinnewiel. Een paar jaar geleden kwamen ons nichtje Berdena en haar man Curtis naar Nederland. Samen met Diny en Berdena ging ik bij tante Jantje in Barchem op bezoek. Daar had tante Jantje een verrassing voor Berdena: twee Delfts blauwe bordjes die altijd bij de Boskamp voor de bozem hadden gestaan. In Minneapolis worden ze wel in ere gehouden. Samen met de foto van opoe en opa waarop de bordjes te zien zijn hebben ze een mooi plekje gekregen in het huis van Berdena en Curtis Ackerman.. Ben en Diny waren vandaag bij ons en raakten niet uitverteld over hun reis naar Amerika waarbij ze zoveel moois hadden meegemaakt. Het was of we met hen meereisden toen we de dvd bekeken waarop hun belevenissen te zien waren. Aan de hand van een diapresentatie op onze laptop reisden zij weer met ons mee door Canada. En zo waren we samen in gedachten weer aan de overkant van de oceaan.
De pijpen voor de riolering liggen al een half jaar te wachten.
Wim begint nu weer op te knappen. De hoestbuien zijn bijna over en hij begint weer zin te krijgen in kleine klusjes. Nee niet schilderen of iets waar hij geen oren naar heeft, maar even met de heggenschaar over het lage heggetje daar knapt zijn uitzicht al aardig van op. En het uitzoeken van een nieuwe stofzuiger. Dat is een kolfje naar zijn hand. Een Miele, speciaal voor een huis met huisdieren. Verder heeft hij een hekel aan vergaderen. Toen we ons na de kerkdienst vanmorgen konden inschrijven voor verschillende avonden om te luisteren naar en mee te praten over de keuze der gebouwen er moet er nl één weg, was hij heel resoluut. Ze kunnen met mij alle kanten op als ze zeggen we gaan het dak op.. ga ik zo met jullie mee. Maar ik ga er niet over praten. Het maakt ons ook niet uit welk gebouw er open blijft, de Voorhof of de Schepershof. Beiden hebben voor- en nadelen. In heel Emmen moeten er nog een paar dicht. De Rietlanders vormen samen met de Delftlanden en de Bargeres nu de PKN gemeente Emmen Zuid. En in het Centrum gaat de Zuiderkerk dicht. Dat schijnt ook de nodige frustraties met zich mee te brengen. Maar deze week gaan we ons eerst mentaal eens voorbereiden op de aanleg van de riolering op ons eigen erf. Het zou in twee dagen moeten kunnen deze week. De bedoeling is op dinsdag en woensdag. We zien het wel!
Eindelijk loopt er weer wat in de wei. Amber is terug. Ze was uit logeren omdat we vier weken in Canada waren. Ze liep in Klazienaveen in de wei met het hengstje dat bij ons liep en een stel andere merries. De heer Klement die gek op alle dieren is weet nu zeker dat we volgend jaar omstreeks vaderdag een veulentje zullen krijgen. En hij kan het weten. Nu loopt er een andere jonge merrie bij Amber, 'een zinnig ding' zol Diny zeggen, en blijft deze winter. Amber is dan niet alleen en Klement hoeft er voor een minder te zorgen. "Hoe heet je merrie, vroeg ik hem. Of noem je deze ook gewoon merrie? Het hengstje noemde hij deze zomer ook alleen maar Hengst. Ik bel 't nog wel effen deur, beloofde hij toen. Mooi op tijd allemaal want Agnes is net dit weekend weer bij ons. Dat was dus meteen raak. In minder dan geen tijd had ze beide ponys vastgezet en begon ze aan een opknapbeurt. Beiden konden wel een stukje van de staart missen. Die van Amber sleepte al weer over de grond. Maar toen ze wilde gaan trainen met ze hielden de beide dames het voor gezien. Als jij nou even met die nieuwe voorop rent komt Amber er vanzelf achteraan, probeerde Agnes mij voor haar karretje te spannen. Nou even niet, maar ik was wel gevleid dat ze me dat nog wel zag doen natuurlijk. We lieten ze eerst maar eens gewoon achter ons aan lopen . Amber was het gewend, maar de nieuwe vertikte het. We laten ze eerst maar weer even wennen. Ik weet zeker dat Agnes de nieuwe Shetlander merrie de volgende maand nog in actie krijgt.
Vind je mij lief? Tim is bijna 4 jaar en kijkt mij vol verwachting aan. "Natuurlijk vind ik jou lief Tim... heel erg lief. En terwijl hij tevreden een boekje pakt dat ik voor mag lezen staat Daan van bijna drie aan mn knie en wil meteen ook weten:Vind je mij ook lief? Twee keer per week mag ik met of zonder Wim oppassen op die twee. Anja gaat dan zwemmen met Frank die bezig is voor zijn diploma A. Dinsdags ga ik naar hen toe en vanmiddag komen ze hier. Papa Alle komt ze dan weer ophalen. Je zou bijna vergeten hoe spontaan die kleintjes zijn wanneer je eigen kinderen volwassen zijn en zelfs Robin en Eva zijn ook al weer twaalf. Niets is zo mooi als die stralende kinderoogjes als ze je zien aankomen. Af en toe belt Frank en vraagt of hij mag komen. Dan parkeert hij zn fiets achter het hek, even een aai voor de honden en komt dan bijpraten, tekenen of gewoon met Tessa spelen. Ik vergeet nooit de eerste keer dat Robin, toen hij een jaar of 2,5 was met uitgespreide armen op me af kwam rennen en ik hem op kon vangen. We krijgen nu een herkansing met onze buurkindertjes. We zijn hun echte opa en oma niet, maar het voelt bijna hetzelfde.
Wanneer je naar huis wilde had je als soldaat wel een verlofpasje nodig. Deze gold van 3-4 juni 1940. Hendrik Jan had de taak om alles na de overgave in goede banen te helpen leiden, waaronder het identificeren van de gesneuvelde militairen. Ik denk dat velen die deze spannende tijd van zo dichtbij meemaakten het daar later niet over wilden hebben. Pas in 1975 vertelde vader Hein over zijn kameraad naast hem waarbij de duim werd afgeschoten van achter hen. Er bleek een Nederlander in een boom te zitten die de Duitsers een handje had willen helpen. Deze werd door zijn sergeant uit de boom geschoten. Volgens Joop staat o.a. ook deze gebeurtenis vermeld bij het Herinneringscentrum aan de Grebbeberg.
Uiteindelijk konden op 23 augustus 1940 de dienstspullen ingeleverd worden
Nog even samen op een bankje, Hendrik Jan en Gert. Hendrik Jan zoals het hoorde in diensttenue, maar Gert neemt het blijkbaar minder nauw en heeft er maar een gemakkelijker broek en schoenen bij aangetrokken.
Neef Joop wil nog eens proberen om dienstmakkers of familie van hen te achterhalen. Wie weet! Er was één adres bij die wat vreemd leek: ene van Dijk aan de Hosstraswei in De Krim. Zo'n straatnaam kon ik me niet voorstellen. Toen ik de telefoongids bekeek van De Krim met de naam Van Dijk blijkt er nog steeds een van Dijk op Hostra's Wijk te wonen. Ome Hendrik Jan zal de adressen gewoon op het gehoor genoteerd hebben. Dus Joop....! Hierbij de lijst met namen van de dienstkameraden die zo belangrijk voor hem waren dat hij ze zijn leven lang bij zich heeft gedragen:
Adressen van de 2 sectie 3- 3 19e Rt
D J Timmerman Hogelucht W B K52 Wierden A Eleveld AK Zn Vledder Drente J Doorten Nijensleek gem. Vledder J mink ( onleesbaar) 202 Almelo D Dolfsma Veningen B 93 Zuidwolde B Jansen Wijk t no 749 Vriezenveen B Grootenboer Adelaarsstr. 27 Urk H Drost H Zn Broekhuizen C 111 Ruinerwold H Gubler T( of P )uindorp 97 Coevorden R Krikken E 18 Echten, Drente J Bussemaker B 22 Gees gem. Oosterhesselen H van Goor Steenbergen gem. Zuidwolde Drente J A ter Haar B 129a Dedemsvaart H M ter Haar Vredenscheweg 37 Winterswijk L Jonker Weitemansweg 3 Vriezenveen P Brouwer Opperhuizerweg Sneek De Haan Vreehorst Raalte D J Dunnewold T 25 Huppel gem. Winterswijk G van Dijk De Krim Horstras Wijk gem. Gramsbergen H v. Gesink Snijderssteeg 14 Achterberg bij Rhenen.
Allemaal jongens uit het oosten van Nederland.
Van deze laatste, H. van Gesink, kregen Hendrik Jan en Jo nog een brief ter gelegenheid van hun huwelijk in 1942. Hierin werd hij Nuland genoemd. Ook al moeite met namen. Hierin werd, behalve het jonge paar uit te nodigen om eens te komen logeren, Hendrik Jan geprezen omdat hij zo goed aardappels kon schillen.
Onverwacht viel er vorig week een envelop van de KRNM, de Kon. Ned. Reddings Mij, in de bus. Nee geen herinnering tot betalen of het jaarlijkse Magazine met alle reddingen en verdere informatie. We waren in mei net met Agnes naar een open dag van de KNRM geweest en samen met Wim heeft ze een tochtje buitengaats mogen maken vanuit het Reddingsstation in de Eemshaven. Wim draagt ook nog steeds graag kleding die je bij hen kunt bestellen en dit voorjaar hebben we voor alle drie jongens, nou ja vier als je Wim meetelt, een afritsbroek gekocht.. Nee dit keer betrof het een uitnodiging om op 27 november naar hun Reddingsstation op Urk te komen. Ze willen hun trouwe redders aan de wal eren. En een trouwe redder aan de wal is hij onderhand wel. Vijftig jaar geleden, in 1960, werd hij lid van de toen nog geheten Koninklijke Noord- en Zuid-Hollandse Redding Maatschappij. Hij denkt dat het ter gelegenheid van een examen als scheepswerktuigkundige is geweest dat hij lid is geworden en ook steeds gebleven is. Op 27 november worden we beiden verwacht en zal er aandacht aan zijn trouwe lidmaatschap besteed worden en misschien maken we vanuit Urk nog een tochtje over het IJsselmeer in een echte Reddingboot. Vijftig jaar . .. Zet je wel aan het denken. Beginnen we nu dan oud te worden?
Adressen van de 2 sectie 3- 3- 19 RT, staat er boven.
Het is erg leuk om af en toe een reactie te krijgen op je schrijven. Hoewel ik schrijf omdat ik het zelf leuk vind, daarom is het toch wel aardig om te weten wie er zoal regelmatig even meeleest. Zo kreeg ik gisteren een mail van neef Jan Harwig. Jan uut Hillegom placht mama hem vroeger te noemen. Daar woont hij intussen niet meer. Hij was in de tijd van de tweede WO een opgeschoten jongen,- 12 toen de oorlog uitbrak en 17 bij de bevrijding-, die veel meekreeg wat er in die tijd gebeurde. Zijn broer Henk die een paar jaar ouder was kreeg het in zijn hoofd om naar Engeland te willen, maar de nacht voor hij zou vertrekken, had hij het toch maar aan Jan verteld en toen ging zijn avontuur mooi niet door want Jan kon het niet voor zich houden en lichtte oom Jaap en tante Riek in. Hij vertelde ooit dat hij met vader Hendrik Jan al eens had overnacht in een kippenhok ergens in de wei bij 'de Haar'. Ik meen dat H J toen bang was om opgepakt te worden. Hendrik Jan had het niks geleken om daar alleen de nacht door te brengen samen met eventuele ratten. Zo is Jan nog steeds geïnteresseerd in alles wat met de 2e WO te maken heeft. Een tijdje terug heb ik al eens brieven laten zien die Gert Bloemendaal aan Hendrik Jan Groot Nuelend schreef in de tijd van de mobilisatie. ( www.hettysite.nl weblog 2) Die waren allemaal ontspannen van toon al zag hij dat soldatengebeuren niet echt zitten. Wat ik niet wist was, dat beiden bij de Duitse inval aan de Grebbeberg gelegerd waren. Joop vertelde pas dat zijn vader er nooit over had willen praten, net zo min als vader Hein dat deed. Ome Hendrik Jan Groot Nuelend had meegemaakt dat de Duitsers zelfs onverwacht en stil langs hen heen getrokken waren terwijl ze s nachts in de loopgraven lagen. Toch is er ook zoals we weten erg gevochten en veel van hun compagnie zijn er gesneuveld. Gert Bloemendaal had, als ik het goed heb, naar huis gemogen na de overgave net als vader Hein dat deed. Maar ome Hendrik Jan had nog veertien dagen moeten helpen met het identificeren van de slachtoffers, zo vertelde Joop. Ook wist Joop dat zijn vader altijd een lijstje met namen van zijn medestrijders bij zich heeft gehad, namen èn de adressen. Dat bijna totaal versleten vodje papier vonden ze later na zijn overlijden in zijn portemonnee.
Je krijgt wel inspiratie door werk van anderen te zien. We werden erg leuk ontvangen bij de meeste galerieën. Bovendien is het toch leuk om als groep zo door Amsterdam te lopen. In de Morren Galerie waar nu veel werk hangt van de Zuid Afrikaanse Candace Charlton vond ik de meeste aansluiting. Mooie vrouwenportretten en landschappen, het onderwerp duidelijk uitgewerkt, maar de achtergrond prachtig vervaagd in prachtige warme kleuren Aan het eind van de middag hadden we al heel wat kilometers afgelegd. Ingrid had steeds gezegd dat ze zo graag naar galerie Arta Casa wilde, maar die konden we maar niet vinden. Die bleek toch wat uit de richting, Kerkstraat 411. Vooruit we hadden nog even de tijd. Veel verder dan het bankje voor die winkel/ galerie kwam ik niet. Maar ik was niet de enige. Toch was deze galerie een schot in de roos. Helemaal de stijl van Ingrid en meer van ons. Tja toen moesten we hetzelfde stuk nog terug. Langs de grachten was er nog van alles te beleven. Een man in een bootje met een klein draaiorgeltje had veel bekijks en luisterpubliek. Met een klomp aan een hengel haalde hij wat geld op. Toen we uiteindelijk bij ons restaurantje Dubbel aankwamen slaakte iedereen opgelucht een zucht. Onze arme voeten kregen even rust. Het eten was uitstekend, slibtong voor mij. Mmmm. Die werd nog netjes aan tafel voor me gefileerd. Iedereen was tevreden. Om half negen ging onze trein . Dat werd opnieuw een half uur lopen, maar nu in de regen. Ik had mn paraplu niet voor niks meegesjouwd. Op het station kon ik hem meteen weggooien, helemaal kapotgewaaid. Wat waren we blij toen we eenmaal zaten. Ideaal zon dagje met de trein. Een topdag! Bedankt Ellen!
En vandaag ? Na het bedden rijden voor de kerkdienst in het Scheperziekenhuis heb ik er een rustig dagje van gemaakt. Wim hield het bij het aansteken van de kaarsen, het collecteren en het aangeven van de koffie. Die is nog niet de oude en wilde ook niet naar de ziekenzalen. Hij stoomt nog geregeld en ik hoop zo dat deze week de bronchitis verder afzakt.
Samen vissen... hij met z'n hengeltje en zij...... met de fourage.
Je kunt toch wel merken dat je geen twintig meer bent, hoorde ik gisteren regelmatig. We waren met zn veertienen met de trein een dagje naar Amsterdam. Ik had de zonnebril thuis gelaten, maar een opvouwbaar parapluutje meegenomen. Om half negen werden we verwacht bij Atelier Helderrood waar Ellen ons opwachtte met een kopje koffie. Daarna ging het per auto naar Hoogeveen. Ellen had een plattegrondje van Amsterdam voor ons uitgeprint met een stuk of 12 galerieën. En zo gingen we, eenmaal in onze hoofdstad aangekomen, lopend op pad. Ik was de enige die een pasje voor het openbaar vervoer in Amsterdam had. Ik nam me voor om die alleen in gevel van nood te gebruiken. Je wilt je toch niet laten kennen hè? Ik miste mn zonnebril, want het was zonnig en warm in de stad. We hebben veel gezien. Van hedendaagse kunst, realistische tot abstract. Op een gegeven moment doken we van de ene zo in de andere, zoveel leuks was er te zien. De abstracten van Russel Frampton maakten op veel van ons nogal indruk. Je kon de sfeer van de Engelse landschappen helemaal herkennen. Er was veel van hem te zien in Galerie Smelik en Stokking. Daar hadden ze ook veel bronzen beelden. Ik viel helemaal voor de koeien van Gerard Brouwer. Veel moderne kunst die er schreeuwerig uitzag was er ook te zien. Daar moet je van houden. Ik niet.
In dit oude gerestaureerde pakhuis is o.a. het Coevorder Museum gevestigd.
Het went snel . het leventje in Emmen. Het aquajoggen, de schildermorgen, het uitje met onze expogroep en morgen komt de klap op de vuurpijl: de trip naar Amsterdam, onze jaarlijkse galeriedag. Met iedereen die interesse heeft uit de verschillende groepen die bij Ellen schilderen gaan we elk jaar een dagje uit, langs galerieën. En we besluiten zon dag steeds met een etentje. We zijn al eens naar Ootmarsum geweest, naar het Ton Schulte Museum en andere ateliers. Ook Friesland en Groningen zijn bij ons al in de prijzen gevallen, maar morgen wordt het dus Amsterdam! Het was even afwachten of mijn rug en been zich genoeg hersteld hadden en ook of Wim weer wat bijgekomen is, maar het lijkt te kunnen allemaal. Woensdagmiddag zijn we met ons groepje, dat de expos in de kerk verzorgt, naar het Van Gogh- huis in Nieuw Amsterdam geweest waar een van ons, Roelie, een expositie had met haar aquarellen en haar man Co zijn Raku keramiek heeft uitgestald. Leuk om dat zo samen te doen. Misschien moet Wim ook eens iets bedenken. We gunden ons niet heel veel tijd want ook Coevorden stond op het programma waar in het Coevorder Museum een expositie van Jan van der Meij te bewonderen was. Al met al een gezellige èn culturele middag. Wat ik van deze laatste vond? Ik bewonder zijn kleurgebruik en de levendigheid, maar de kosmische energie die het moest uitstralen en die de schilder er in voelt nee die herkenden wij geen van allen. Hebben jullie wel eens een cappuccino gedronken in het Kasteel van Coevorden, heerlijk in het zonnetje op stoelen met kussentjes? En daarbij ook friandises geproefd? Moet je toch eens proberen. We hadden geen haast om weg te komen uit deze Middeleeuwse entourage.
Nee... ik vier m'n verjaardag niet", zei Niesje pas. Straks doen we alles in een keer in november. Dan zijn Ben en Niesje nl 40 jaar getrouwd. En omdat Wim nog niet echt in de knollentuin is gingen we deze week die kant ook niet op. Hij moet z'n moeder niet aansteken met virussen. Maar natuurlijk probeer je een jarige wel te bellen. Maar nee... niet thuis. Zonet kreeg ik de gevlogen vogels wel even aan de lijn. Ze lagen nog in bed, waren aan het bijkomen van een dagje Zutphen... samen met hun vrienden op pad. Ze hebben groot gelijk. Je moet je verjaardag vieren zoals je zelf wilt. Wim heeft gisteren bloed afgestaan voor onderzoek. Er wordt gekeken of er te veel urinezuur in zit wat op een oorzaak voor jicht kan duiden. En Rick..? Die geniet van zijn badkamer. Erg mooi geworden! Deze week hebben we de oude kranen en dergelijke afgevoerd. Vandaag is Geesje bij hem aan het schoonmaken. Door het hele huis ligt stof. Hij heeft wel gestofzuigd, maar er moet echt met grover geschut gewerkt worden. En daar is Geesje weer goed in.
Er ligt een stadje aan de IJssel, zingt moeder van der Kolk. Ze kent het nog helemaal, dat Hattems volkslied. Vooral de laatste regels: 
Ik ben niet bang voor honden, ook niet voor het grotere soort. We zijn op de Haar en op de Boomgaard met dieren opgegroeid. Op de Haar was het Trixie, de boerenfox en op de Boomgaard begon het met Juno, een herder. Later werden het kruisingen met collies, nog beter, maar nu zijn Johan en Joke helemaal terug bij de herders. Jansen indertijd had een enorme kop en wanneer je aan kwam rijden liep hij de laatste 25 m mee naast je raampje en probeerde indruk te maken. Wanneer Gerda Lettink aan kwam fietsen riep ze bij de weg al:Jansen
. Ik bun et heur. Nee ik ben nooit een moment bang geweest. Mark had nog wel eens een akkefietje met Jansen. Toen hij er met Gerhard logeerde gingen ze allemaal naar binnen voor de koffie. Toen Mark als laatste naar binnen wilde, ging Jansen voor hem staan en liet even een dreigend gegrom horen. Mark bleef mooi staan en riep Johan er bij. Die dacht dat hij hem misschien aan zn pijnlijke poot geraakt had. Na Jansen kwamen Rex en Bianca en nu is het dan Boris die op de Boomgaard de wacht houdt.
Eindelijk loopt er weer wat in de wei. Amber is terug. Ze was uit logeren omdat we vier weken in Canada waren. Ze liep in Klazienaveen in de wei met het hengstje dat bij ons liep en een stel andere merries. De heer Klement die gek op alle dieren is weet nu zeker dat we volgend jaar omstreeks vaderdag een veulentje zullen krijgen. En hij kan het weten.
Vind je mij lief? Tim is bijna 4 jaar en kijkt mij vol verwachting aan. "Natuurlijk vind ik jou lief Tim...
heel erg lief. En terwijl hij tevreden een boekje pakt dat ik voor mag lezen staat Daan van bijna drie aan mn knie en wil meteen ook weten:Vind je mij ook lief?
Samen vissen... hij met z'n hengeltje en zij...... met de fourage.
