Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
30-03-2015
Nieuws uit de wei
'Met Rob…’, klonk het. ‘Ja Rob met Hetty’. Het werd even heel stil aan de andere kant van de telefoon. Het was ook nog vroeg en dan is er meestal wat aan de hand. Net of hij z’n adem inhield. ‘Rob, je hebt er een tweeling bij’, kon ik hem melden. Ik kwam net uit de wei en had de net geboren lammeren ontdekt. ‘Oo.., ik was al bang dat er weer een schaap dood lag’. Hij zuchtte even van opluchting, leek het mij toe, maar dat kan ik me verbeeld hebben. ‘Maar het spijt me voor jou, het zijn wel twee rammetjes’. ‘Nou dat vind ik in dit geval juist wel mooi’, zei Rob, want die bonte is mijn mooiste ooi en daar heb ik ook graag rammen van.’ Dat klinkt dan weer goed. De grote tweeling waarvan de moeder deze week dood in de wei lag doet het gelukkig goed en ze zijn vandaag voor het eerst weer gewoon bij de anderen in de wei. Vanavond riep ik ze voor hun flesje en warempel ze kwamen mijn kant op. De anderen trouwens ook want als ze me zien kijken ze of ik soms iets eetbaars in m’n handen heb. Je weet maar nooit…. De nieuwe tweeling is nog zo klein, maar ze doen hun best en de moeder ook. Wim zag dat moeder en kinderen vanavond de warme stal opzochten.
'Zie ik je vanavond nog?' De jongelui overleggen even waar ze 's avonds heen zullen gaan. Eva is jarig geweest en vanavond gaat ze met haar vrienden en vriendinnen Emmen in. Als je 17 bent is dat een logische besteding van de zaterdagavond. Zo leuk om te zien dat je als volwassenen met elkaar kunt praten. Wat gaat de tijd snel. We halen nog herinneringen op aan de tijd dat ze samen regelmatig bij ons waren. In elk geval elke woensdagmiddag als we ze beiden uit school haalden en de rest van de dag met spelletjes, spelen met de honden, gras maaien, knutselen of een theater- of museumbezoekje doorbrachten. En wat hebben we een leuke dagjes uit met ze gehad. Nu Robin en Eva wat ouder zijn zien we ze niet zo vaak meer, maar een eenmaal opgebouwde band die blijft altijd. En ja hoor, ze wilden best even samen poseren voor me.
3e foto: 2007 Robin en Eva met de pups uit het laatste nestje van Tessa en Scott
En dan ben je alleen maar verwonderd over zoveel aandacht. Het was een dag voor ons tweeën zoals wij hadden gedacht. Geen kaarten, geen groot feest, nou ja... in etappes gaan we wel het een en ander doen. De stapel kaarten groeit nog steeds. Op Facebook, ja dat is wel een fenomeen, zijn er ontzettend veel felicitaties over ons heen gestort. Toen we dinsdag laat thuiskwamen stond er zelfs een voorjaarsbak van de 'Timmertjes', onze buren. 'Hebben jullie dan buren?', wordt vaak gevraagd. Ja, wij hebben buren, 400 m naar links en ook 400 m naar rechts. En ... betere vind je nergens. Hier staan we nog even naar de bloemen en de chocoladeverrassing te kijken. Ben en Niesje hadden een foto gevonden van ons 25 jarig huwelijk en bij A3 ingeleverd. Die maakte er een mooi chocoladeportret van. Te mooi om aan te beginnen. De boot is ook geweldig en doet me ineens denken aan de nog jonge Johan die me plaagde met mijn verkering met een zeeman. Hij zong dan telkens in het voorbijgaan: 'Op de kade stond een juffrouw....' en een regel verder het refrein: 'Janus, Janus, pak me nog een keer en als je dat nou niet doet dan kan je het niet meer'. Ik kan je vertellen... de ondeugd zit er nog steeds in. Ik mag geen voorbeeld geven want telkens als hij iets vertelt of doet in mijn bijzijn komt er meteen achteraan: 'En dat kump niet op de site heur'.
Het was eigenlijk mijn wens om deze dag met elkaar nog eens de route te rijden en te beleven zoals we dat 50 jaar geleden deden. De beide huizen waar we opgroeiden worden nog bewoond door de familie. De broers en zussen waren er voor in en zo begonnen we aan onze dag in Hattem met bloemen voor de gastvrouw en een doos gebak. Jammer dat Tonny er niet bij kon zijn. Die moest met haar broer Theo naar het ziekenhuis die na een val met een gebroken arm zat. En na de koffie ging het verder richting Apeldoorn, met bloemen en de chocolade creatie van A3 met onze foto er op. We namen een gedeelte van de oude weg zoals die vroeger gereden werd als Wim met z'n motor richting Vorden ging. We maakten wel een uitgebreide tussenstop bij Dick in Apeldoorn. Die herinnerde zich nog precies waar hij de felicitatiekaart voor ons had gekocht in Arnhem waar hij toen studeerde. Anda was toen ook al in beeld en die stond ook genoteerd op die kaart.
We hebben gisteren een prachtige dag gehad. Na 50 jaar hebben we de route afgelegd die we 50 jaar geleden regelmatig reden en zo ook op onze trouwdag. Onze broers en zussen maakten er een feestje voor ons van. Vanuit Apeldoorn werd de Boomgaard onze laatste pleisterplaats, de boerderij waar ik opgroeide. In Vorden aangekomen op de Boomgaard zaten de broers en zussen al te wachten. Henk zat al met z'n fototoestel in aanslag en maakte deze leuke foto's. Een schip vol bloemen staat symbool voor Wim z'n connectie met zijn vroegere baan als scheepswerktuigkundige èn onze huwelijksboot. Het boekje van Harry maakte het cadeau compleet. Johan en Joke stelden voor om toch efkes iets van de Vordense Chinees te halen en zo zaten we weer eens samen met broers en zussen, erg fijn.
Het is me wat. Een paar jaar geleden is onze vloer vakkundig geschuurd en in de olie gezet. Een gelakte vloer is ook niet alles. Ik weet nog dat onze eerste kennismaking met een gelakte vloer de twintig lange strepen op onze nieuwe vloer aan de Kuifmees was. De toen nog jonge Laska vloog de bocht om naar de voorkant van de kamer en zijn nagels waren scherp. Nu kozen we dus voor olie op de vloer. De parketteur deed dat de eerste keer. Werd heel mooi. Maar… je moet dat wel herhalen. Dat werd dus op de knieën op een kussen door de zo leeg mogelijk gehaalde kamer. Je moet het een dag later nog wel even uitwrijven. Ik wist meteen wat ik miste. De boenmachine die we in Hengelo hadden, daar hadden we dat ouderwetse parket dat in de was gezet werd. Helaas, die verkochten we aan de nieuwe bewoners. Nu heb ik wel een stuk schapenvacht, ooit was het de zitting van een autostoel, heel geschikt om te wrijven. Maar om weer op de knieën over de vloer te moeten? Dan maar vastmaken aan de bezem. Tja… hoe maak je die vast aan je bezem b.v. Ik kreeg toen de volgende tip. Een touw aan de vacht en met een kind of de hond er op trek je die door de kamer. Jammer, ik heb geen kind meer in huis en Storm zie ik dat niet ondergaan, hè Storm? Die komt aanlopen met een knuffel in de bek,.... mag ik mee gaan gooien.
