Het was koud zaterdag, heel koud, maar dat mocht Mark en Wim niet deren. Er lag nog een stapel hout dat gezaagd moest worden en afgevoerd naar Sleen, want ja… als je twee houtkachels brandend wilt houden heb je wel wat nodig. Er werd in elk geval weer goed samengewerkt. De kettingzaag had een onderhoudsbeurt gehad en ging er door als boter. Want deze mannen willen wel werken maar hun apparatuur moet voor elkaar zijn.
Op de site van Wim Harwig las ik dat hij zijn notenboom had moeten omzagen omdat die ziek was en bij de verwerking van al die takken had hij een hiep gebruikt. Een ‘iepe’ zol opa Bieënhof zeggen maar opoe had et altijd over et ‘iepken’. Die gebruikte zij ook voor een heel ander doel n.l. het kippen slachten. Af en toe was er een kip die er aan toe was, meestal werd het eieren leggen minder en dan ‘ging de kippe in de pot’ zoals opoe dat noemde. Er was op ‘de Haar’ ook een speciaal paaltje waar het arme kippenekje opgelegd werd en met één klap was het dan gebeurd. Als kind vond het gemeen dat ze die kip zonder kop dan rond lieten fladderen... en nog! Bah! Daar zal de uitdrukking: ‘Je kletst als een kip zonder kop’ wel vandaan komen.
Buurman Jans heeft een veel betere methode. Terwijl hij de kip aan de poten ophangt gaat de rest snel en zonder spektakel, diervriendelijk als je dit zo mag noemen.
Wim Harwig had goed gebruikt gemaakt van zijn hiep en als hij alle takken zo fijn heeft gemaakt als deze is hij wel even bezig geweest.
Deze middag kwamen er nieuwe logées voor de rest van de winter, een paar veulens van vorig jaar. Amber en Julia hoorden de aanhanger met inhoud al aankomen en al hinnikend vlogen ze naar het hek. De beide kleinen werden met open armen ontvangen. Zo kun je zien dat paarden kuddedieren zijn. Leuk hoor om wat meer leven in de wei te hebben.

31-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

De nieuwe halsketting die ik kreeg van Wim voor onze 45 jarige trouwdag is mooi. De hanger is van zilver op glas en dan nog geëmailleerd een ontwerp van de Italiaan Daniel Vior. Het verving, dacht ik, het zilveren hangertje dat ik 40 jaar geleden kreeg. Dat was zo lelijk geworden en vertoonde slijtage. Toch lieten we het aan de juwelier/ zilversmid zien. O… geen probleem, hij zou het kleinood even onder handen nemen. En zowaar, het hangertje is als nieuw. Het lijkt op een rammelaartje. Ik denk dat ik er op gevallen ben omdat onze no 3 net geboren was en ja… dan zit je nog op de roze, in ons geval lichtblauwe wolk. Toch vind ik het nog steeds mooi en heb het in die 40 jaar bijna dagelijks gedragen, ook onder mijn kleding.
Ik heb veel hangers en kettingen, geen kostbare, maar allemaal met een verhaal.
Een van mijn leukste heeft allemaal gekleurde keramieken kralen. Ik heb hem om op de foto op de website waar ik pup Queeny vasthoudt. Gisteren was ik even bij Anja en de beide kleinsten Tim en Daan kwamen bij me zitten en natuurlijk grepen ze meteen naar de ketting. Ze kozen de mooiste kleur uit en toen nog een en nog een.
Toen ik vijftien jaar op het, toen nog, KDC De Zuidoosthoek was, kreeg ik een waardebon. Vlak erop gingen we met alle collega’s een dagje naar Schiermonnikoog en daar ontdekte ik in een apart winkeltje een bijzondere hanger, bestaand uit allemaal slierten metaal. Daar besteedde ik het bedrag. Ik draag het veel.
Van onze kinderen kreeg ik een zilveren snoertje met handgemaakte blauw- met- groene glazen kralen, gecombineerd met zilveren Pandora kralen met speciaal voor mij uitgezocht: een lieveheersbeestje, een uiltje èn twee hartjes. Je ziet het… bij elk stuk hoort een verhaal.
Ook bij die ene die ik niet draag en nooit zal dragen. In Nieuw Zeeland kocht ik als souvenir voor mezelf een grote ivoorkleurige paarlemoeren hanger in een museumshop. Ik zag al voor me waarbij ik die zou kunnen dragen. Toen we echter thuis kwamen heb ik alle bagage op de kop gezet, alle ritsen geopend, alle zakken omgekeerd. Nergens te bekennen. Het moet wel in de gehuurde camper achtergebleven zijn net als de dubbel cd van Paul van Vliet die we na 6 weken trekken door Nieuw Zeeland helemaal uit ons hoofd kenden. Net als de indrukken die we daar opgedaan hebben. Het is een land dat je altijd bijblijft…. zo mooi!

30-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Mijn lievelingsplekje.

We hebben één hele luie stoel. Die staat bij het raam in de achterkamer. Vanuit die stoel kun je lekker tv kijken of zoals nu telefoneren. Anda heb ik aan de lijn en we moeten héél lang bijpraten. Ze is druk. Druk met klussen voor haar werk en met Dick gaat ze een weekendcursus moderne kunst volgen. Ze is vrijwilligster bij de Schouwburg, houdt alle contacten met vriendinnen bij, past regelmatig samen met Dick op Britt en Lynn. Ze gaan straks nog weer naar hun pied à terre in la douce France. Bovendien staat er een huttentocht door Noorwegen op stapel. En bij dit alles blijft ze de rust zelve.
Suze heeft zich intussen bij mij op schoot genesteld. Van hieruit heb ik goed zicht op de muur tussen de beide benedenkamers met openingen voor een brede doorgang en een raam zonder glas, beiden omrand door zware bruine balken. Ik vertel Anda dat zwager Ben en zus Diny hier waren met Wims verjaardag en Ben onze benedenverdieping eens aan een kritische blik onderwierp. We hadden wel eens gezegd dat de trap niet zo handig is als je ouder wordt en de keuken… nou ja. Ben keek nog eens en kwam spontaan met een verbouwingsplan. “As ik oele was en ik wol iets veranderen… dan ging de hele schosteenmantel met de bozem d’r af. Den gebruuk ie-j toch niet. En dan maken ik de kökken tegen de mure van de kamer an. Ie-j mot es zien wat een ruumte da-j dan kriegt. En…. a-j niet wet wa’j dan met dee tegeltjes an mot die d'r noe inemetseld zit dan heb ik d’r nog wel een plaetsken veur.”
Ben is van het antiek en weet er ook veel van. In het Drents museum hebben ze deze tegeltjes ook in dezelfde kleur. Behalve de schrijfmachine van vader Hendrik Jan en een koperen olielampje van de Kringloop is dit het enige wat je onder antiek kunt rekenen in dit huis.
Maar ja…. ik heb een gruwelijke hekel aan verbouwen. In Hengelo ging er eens één muurtje weg tussen benedenkamer en keuken. Je wilt niet weten wat dat een puinhoop was.
Nee…de keuken wordt stukje bij beetje voorzien van nieuwe apparatuur. Verder vind ik het goed zoals het is. Maar… Ben z’n plannetje onthoud ik wel.

29-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Als Eva toch bij jullie is, kun je haar dan ik even helpen met wiskunde? Eva was een paar dagen ziek en moet nog een proefwerk wiskunde inhalen. Nou ja… wiskunde. Het is wel erg lang gelden dat ik me daarmee bezighield. De wiskunde in de IVBO klassen timmeren waren echt op de praktijk gericht. De stelling van Pythagoras, door de leerlingen meteen Piet Hazegras genoemd, was zo’n beetje de top. De MMS die ik vroeger bezocht bood ook een minimum aan exacte vakken. Daar tegenover stonden veel vakken die met algemene ontwikkeling te maken had. En als je je niet genoeg inzette dreigde onze leraar Nederlands met een baantje als dweilen in het postkantoor.
Maar Wim heeft meer affiniteit met het vak. Als Eva er is wordt de wiskunde tevoorschijn gehaald en gaat ze aan het werk. Even later klinkt het:”Oma…. doe ik dit zo goed”. Ik werp een blik op de algebrasommen. Zolang het om cijfers gaat of een x als grote onbekende, kom ik er uit, maar als er a's en b's aan te pas komen wordt het minder. Ik slaak een zucht en laat Wim de boel verder controleren. Ik laat het bij wat tips om de sommen wat overzichtelijker op te schrijven. Dan gaat het verder met Nederlands. Je merkt dat het Havo/ Atheneum nivo wat meer van de zelfwerkzaamheid vraagt dan het VBO. “In welke landen wordt er allemaal Arabisch gesproken?” Daar moeten we zelfs even bij googlen.
Na het eten is het tijd om met Queeny naar de behendigheid te gaan in Noord Sleen. Ze horen al bij de gevorderden. ’t Gaat goed met die twee. We moeten maar gauw weer eens gaan kijken.

28-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

De dialectenkaart van Nederland.

In het Dagblad van het Noorden gaan er bijna van uit dat ze het alleenrecht hebben op een aantal streektaalwoorden die in het hier gebruikte Nederlands geslopen zijn. Zo worden er hier veel wonings verkocht en dropjes zitten in een puutie. Ze houden hier rekenschap met elkaar, terwijl er rekening houden wordt bedoeld. Als er veel troep van een boom dwarrelt zeggen ze hier wel:’Wat geurt die boom’. Dan zal een westerling antwoorden:’Ja die ruikt lekker’. Ik herken de mensen van hier ook als ze zeggen: Ben je dat nodig, terwijl we in de rest van Nederland juist zeggen: Heb je dat nodig?
Een ras- Rotterdammer had net in Schoonebeek zijn nieuwe woning betrokken en kreeg het bijna met de buurman aan de stok. Deze van oorsprong Drent had verteld dat hij na een feestje vrij had genomen. De gewezen Randstedeling noemde dat slim. Hij kreeg meteen de wind van voren. ‘Dat is helemaal niet slim’, gromde de Drent, die dit woord gebruikt als iets erg gevonden wordt. Dit laatste voorbeeld wordt natuurlijk in heel oostelijk Nederland gebruikt, net als de deur die los staat i.p.v. een open deur.
Mijn Achterhoeks heeft langzamerhand ook wat aanpassingen gekregen, wat Hattems en een tikje Drents. Geen Twents, gek eigenlijk, maar in Hengelo heb ik mijn eigen moedertaal, behalve tegen Wim, bijna niet gebruikt. Bij Stork kwam Wim wel in aanraking met het Twents en moest al gauw horen: ‘Geef mie-j die kuierdraod es an’.
Soms valt me het ineens op als ik in een supermarkt in Vorden loop en naar de taal om me heen luister. Ik voel me weer helemaal thuis en denk: Hier praot ze teminste weer gewoon.

27-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Net of die taxus er altijd al geweest is.

Afgepeigerd lig ik in een luie stoel bij te komen. Gerald is wezen helpen met de tuin. Zijn adviezen zijn geweldig en zijn tempo ligt hoog. Die man heeft inzicht in alles wat met de tuin, natuur en dieren in de natuur te maken heeft. Bovendien hebben we nogal diepzinnige gesprekken tussendoor. Wij laten ons natuurlijk ook niet onbetuigd en zorgen voor de afvoer van takken en afval. De grote taxus voor het huis die in de breedte groeide staat nu op een plek waar de mensen van de riolering een gat in de struiken bij de weg achtergelaten hebben. Het is of het nooit anders geweest is. Op de oude plek komt straks een zuilvormige taxus. “Wat vind je er van om hier langs het pad een stuk of tien rozen te planten”, stelt Gerald voor. Hij ziet het voor zich hoe het kan worden. En zo zit ik snel in de auto om de Rosa Iceberg bij tuincentrum Noordbarge te scoren. Natuurlijk moet er rozenaarde bij en wat koemest. Ze hebben bij het tuincentrum achter in de kas een plek voor de ezels. Twee ezelmerries met hun veulens komen nieuwsgierig op me af en willen best geaaid worden. “Wat een liefjes”, zeg ik. “Nou, zeg dat maar niet te hard”, zegt de man van het tuincentrum. “Als je je omdraait bijten ze je in je kont en niet zo zachtzinnig, dat voel je.” Als ik achter hem aan loop zie ik dat hij al 'niet veel kont in de bokse hef', maar of dat de schuld van zijn ezels is?

Tussendoor ga ik ‘s middags even een uurtje naar Sleen. Eva is ziek, wat grieperig, misselijk en een beetje duizelig. We drinken samen een kopje thee en na een rondje door de tuin met Queeny ga ik gauw weer kijken bij Gerald en Wim. Het was een lange dag en ik vind dat we de rest van de dag languit mogen.

26-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Ik besef ineens dat door mijn ontmoeting met Jacek er een heel nieuw stuk herinneringen boven komt, een belangrijk stuk. Mijn hart lag en ligt nog bij deze kinderen. En eigenlijk bij alle kinderen die dat beetje extra aandacht zo nodig hebben.

In de jaren 90 kwamen de stromen asielzoekers ook naar Emmen. Het was niet meer voldoende om op school de kinderen apart te nemen of in groepjes. Iedere school kreeg zo een toeloop van verschillende culturen. Er kwam een taalbeleid en samen met de directies van de verschillende scholen voor voortgezet onderwijs en de begeleiders werd er een plan gemaakt.
Er kwam een aparte opvang voor alle nieuwkomers in Emmen. Die kregen eerst grondig les in de Nederlandse taal en cultuur door zeer kundige taalklasonderwijzers. Pas wanneer ze de grondbeginselen onder de knie hadden kwamen ze een paar halve dagen op de school van hun keuze, in de voor hen geschikte klas en daarna steeds meer dagdelen. Er waren een paar goede methodes met dvd’s, en cd roms. Nu waren het niet meer alleen Turkse of Marokkaanse kinderen, maar vluchtelingen uit de Afrikaanse landen, Iran en Afghanistan. De meeste zaten in het asielzoekerscentrum, maar ook waren er de AMA’s, alleenstaande minderjarige asielzoekers. Dat was een verhaal apart. Gevlucht uit Somalie, soms kon maar één uit een gezin weg en dan werd vaak degene gekozen die de meeste kans op overleven had. Ze woonden hier met een heel stel , vaak uit verschillende culturen in één huis. Dat gaf nog wel eens problemen. Er was wel ambulante begeleiding maar die mensen hadden zoveel jongeren onder hun hoede dat het beslist onvoldoende was.
Ik herinner me ook een Irans gezin, vader moeder met twee dochters 16 en 14 jaar en een zoon van 12. Vader had een hoge functie gehad in Iran, maar was vanwege zijn politieke voorkeur in gevaar en had zijn gezin al naar Pakistan gebracht. Maar ook hier waren ze niet veilig net zo min als in Rusland. Ze moesten weg en moeder verkocht al haar gouden sierraden om de reis naar het westen te kunnen betalen. Het ging een stuk per vliegtuig daarna met een busje waarin niet gesproken mocht worden. Bij Zevenaar gingen ze de grens met Nederland over tot de chauffeur stopte langs de kant van de weg en zei dat ze verder moesten lopen naar het aanmeldcentrum verderop om asiel aan te vragen. Zo kwamen ze uiteindelijk tijdelijk in Emmen. Het waren pientere kinderen, alledrie zeer gemotiveerd om hier wat te bereiken en in heel korte tijd konden ze al op havo/ atheneum meedraaien.
Met de Ama’s ging het minder, moeilijk om ze te motiveren, kwamen vaak niet op school, kauwden quad wanneer er weer wat aangekomen was. En werd er gecontroleerd dan hadden ze er vaak een zootje van gemaakt.

25-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

In 1992 fuseerde de r.k. lts De Zuidoosthoek met het KDC. Nu heet de brede scholengemeenschap Carmelcollege Emmen.

Jacek was niet m’n eerste buitenlandse leerling in de begeleiding. Er waren nog meer Poolse leerlingen, een Chineesje en een aantal Turkse leerlingen. Het was de tijd voor de grote stroom asielzoekers. Een van de Turkse leerlingen was Hassan, 13 jaar oud. Zijn ouders woonden in een klein dorpje in het binnenland van Turkije, maar een paar ooms van hem woonden en werkten  in Nederland. Eén oom had zelf geen kinderen en wilde Hassan wel adopteren en zo kwam hij bij ons op school. Hij volgde trouw mijn programma en had goede contacten met de leraren tot het ineens minder met hem ging. Tijdens onze gezamenlijke uurtjes vertelde hij over zijn familie. De oom waar hij in huis was, had een relatie met een wat oudere Nederlandse vrouw, een LAT relatie anders was zij haar uitkering kwijt. En… waar hij onderste boven van was… zijn oom dronk nogal veel alcohol wat in zijn Turkse moslim ogen èrg slecht was. Bovendien kwam hij erachter dat zijn andere oom behalve zijn eigen gezin ook een kind in Duitsland had wonen. Nee… dit had hij nooit gedacht. Hassan werd dwars en koppig en opstandig, nee niet bij mij, ik was een uitlaatklep. Ik had hem gezegd wanneer het helemaal niet meer ging thuis, hij me altijd mocht bellen.
Dat gebeurde en ik haalde hem van de trein na een fikse ruzie. Wat te doen? Hij was al wel eens bij ons thuis geweest, maar het leek mij, en Wim zeker niet, verstandig dit blijvend te doen. Onze teamleider op school gaf me het telefoonnummer van de Turkse gemeenschap en ik ging er even later met Hassan heen, naar een soort Turks koffiehuis. Wij werden heel gastvrij ontvangen, Hassan vertelde zijn verhaal. Op zijn aanraden bracht ik Hassan even later gewoon weer naar huis waar ze helemaal niet begrepen waarom hij weggelopen was.
Uiteindelijk is via school hulp gezocht en kon Hassan kiezen voor een internaat of terug naar zijn eigen ouders. Hij had intussen al veel verteld over zijn thuis en het leek me een arm maar liefdevol gezin. Ik heb aangeraden om terug naar huis te gaan. En nadat we cadeautjes voor de hele familie hadden gekocht ging Hassan terug naar Turkije, een illusie armer.
Telkens wanneer ik een reis door Turkije zie met als onderdeel de zoutpannen van Pammukele, denk ik weer even terug aan dat kleine opdondertje, want daar dichtbij in een klein dorpje woont Hassan.

24-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

“Bent u niet mevr. Van der Kolk?” Een stevige jongeman spreekt me aan. Ik kijk nog eens goed en zie een bekend gezicht. Het is één van mijn buitenlandse leerlingen, Jacek. Jacek kwam zo’n 18 jaar geleden vanuit Polen met zijn moeder naar Nederland, toen 13 jaar oud. Zijn moeder was een Poolse bruid. Jacek is een opgewekt type, stoer, niet dom en praktisch ingesteld. Het was nog de tijd dat er taalklassen kwamen in Emmen om de asielzoekerskinderen de eerste tijd op te vangen en zo snel mogelijk nederlands bij te brengen.Ik had de taak om de nieuw binnengekomen buitenlandse leerlingen binnen school te ondersteunen. De taalklassen vingen de buitenlandse leerlingen in het begin alle dagen op en pas als ze redelijk nederlands konden volgen, kwamen ze op de school van hun keuze. Eerst een paar dagen per week en daarna volledig. Jacek kwam al snel bij ons en is autotechniek gaan doen. Een paar keer per week kwam hij bij mij om de vakken, die hij moeilijk vond, door te praten omdat het vaak een taalprobleem was. Jacek is er trots op dat hij al 13 jaar aan het werk is als automonteur. Hij is intussen getrouwd. We vinden het beiden zó leuk om elkaar weer te zien. Even later rijdt hij weg in een dikke BMW, dat wel! En glimlachend kijk ik hem na.

23-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Ziezo… de plannen zijn er. Veel anderen plannen in deze tijd hun zomervakantie, maar deze senioren zoeken ook in de wat triestige wintertijd vertier. Vandaag waren we bij Ben en Riet, je weet wel, uit Luttenberg. Toen ze bij ons waren begin december hebben we al even samen gebrainstormd. Zullen we…. ? We kennen elkaar al vanaf onze gezamenlijke zwerftocht door Nieuw Zeeland in 2007 toen we met de ANWB een prachtige reis maakten. Met ons vieren noemden ze ons al het Oostblok omdat wij als enigen van deze kant van het land kwamen. Ieder jaar nadien hebben we camping De Boomgaard bezocht en hebben heel wat kilometertjes gefietst, naar Bronckhorst, De Wiersse en de Molendijk in Eefde. Ben heeft intussen een nieuwe knie en die functioneert goed. Wat let ons?
Met een nieuwe camper voor de deur is het niet moeilijk te raden dat zij er zin in hebben. En wij…?
Onze caravan is nagekeken, heeft nieuwe banden en is er ook helemaal klaar voor. Huis en haard kunnen we met een gerust hart achter laten onder de hoede van de kinderen en de buurt. De boeken en kaarten komen voor de dag. Ben en Riet zijn er al vaker geweest met de Camper Club en hebben de campings en ideeën al op papier. We drinken koffie, natuurlijk met iets lekkers, we eten, we wandelen in Luttenbergs dreven en dan bespreken we de laatste details. Hoever we gaan zien we wel. “Wie-j gaot niet jagen”, zegt Riet. “Wie-j doet kalm an.” Helemaal mee eens!
Eh... waarheen vraag je je af? Naar het warme zuiden... Spanje wordt het!
De tijd wordt besproken, om 8 uur vertrek, de eerste overnachting in het uiterste zuiden van Luxemburg. Het duurt nog wel even en .. ...ja ja….,  beide laptopjes gaan mee.

22-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Ik heb een tic. Heb ik nooit in de gaten gehad, maar het is zo. Ik heb n.l. iets met stoelen… oude stoelen, nieuwe stoelen. Ze moeten alleen wel goed zitten en ze moeten wel iets hebben.
In winkels let ik er altijd op. Alleen in zaken met nieuwe meubelen kan je ze wel uitproberen, maar kopen doe je ze niet wanneer je er al genoeg in je huis hebt.
Maar ja als ik op ons wekelijks rondje door het Goed naast de saaie banken en oubollige stoelen een vlot makkelijk zittend model stoel tegen kom ga ik die meteen uitproberen. Mijn struunmaatje Susan moet er wel om lachen en zo zitten we wel eens een tijdje te kletsen in een paar op het eerste oog gemakkelijke zitmeubelen. Soms raak ik helemaal weg van eentje en ik bedenk waar die bij ons mooi zou kunnen staan. Ooit kocht ik er een prachtige maisgeel leren moderne fauteuil, ik meen voor € 37,50. Wim werd meegesleept en de stoel ging mee… achterop de aanhanger. Maar hoe het toch kon gebeuren…? Ik vermoed dat hij niet goed vast gestaan heeft. Midden op het viaduct dat over de rondweg gaat komt er een harde vlaag wind en hup daar ging ons stoeltje. Natuurlijk een beschadiging op de leuning. We hebben hem nog een paar jaar hebben staan. En toen kwam er dat leuke Artifort stoeltje en hebben we de gele weer ingeleverd. Want in ons huis is geen plaats voor extra stoelen.
Zo kwam ik vandaag een bijzonder stoeltje tegen, leuk handzaam modelletje. In ons huis passen ook eigenlijk geen forse meubels. Ik probeer hem, Susan probeert hem. Zit goed. Maar eerst gaan we aan de cappuccino in het café. Daarna nog even proberen… hij is echt leuk en dat voor € 17.
Tja en zo komt het dat er weer een stoel bij is aan het Schoolpad. Maar welke er weggaat… dat weet ik nog niet.

21-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

”Hé wat is dat voor christelijke muziek? Zitten jullie nog in kersttijd?” Als Mark Queeny komt halen kijkt hij dan ook wat verwonderd om zich heen. De cd staat op hard, behoorlijk hard. En Wim staat in de keuken mee te zingen. Gisteren na het zingen in De Opgang met Valerius bracht hij de cd mee waarop het Kerstconcert van Valerius met het Jongenskoor uit Poznan te horen is.
Nu hebben we net een nieuwe dvd recorder, in mijn ogen een heel ingewikkelde. Er zitten onnoemelijk veel knopjes met afkortingen op de afstandsbediening waar ik in elk geval al niks mee kan. Maar ook Wim en Rick komen er die eerste avond niet uit. Nu belt Rick iedere avond hoever het is met dat ding.
Na lang bestuderen van de gebruiksaanwijzing en dat nog eens stap voor stap uitproberen kan Wim er mee opnemen, en ook het afspelen van kant en klare dvd’s en cd’s gaat nu van een leien dakje.
Maar het bekijken wat je net hebt opgenomen…? Nee dat is niet te vinden.
“Oh… het is makkelijk zat”, had ‘Hennie van Expert’ gezegd. Maar na 5 dagen experimenteren zonder het gewenste resultaat mag Hennie het a.s maandag bij ons thuis proberen . Dus Rick hoeft er niet meer wakker van te liggen. Komt allemaal goed.
En nu… na het eten kijk ik in de achterkamer naar mijn geliefde Man bijt hond terwijl Wim op de bank in de voorkamer zit waar de cd met het Kerstconcert nog eens helemaal beluisterd wordt en met de ogen dicht meegezongen.
Nee... de buren zullen hier geen opmerkingen maken, want die hebben we zo dichtbij niet.

20-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Een nieuw jaar, een nieuwe kalender. Allereerst natuurlijk de Achterhoekse spreukenkalender. Wanneer ik ’s morgens wat duffig beneden kom en ik kom op de wc, dan klaart mijn humeur meteen op als ik lees:


Stark waen is neet hard houwen,
Maor ráák houwen.
Of:
De zunne wil ok wal ’s deur kleine raemkes schienen.
Of:
Veur lastige leu bunt ‘r gin gemakkelijke steule.
Of:
'n Vriejgezel is ene die van jagen hölt,
maor et wild neet op et.

Vooral die laatste... daar knap ik van op.
Maar ook op onze werkplek hoort een kalender en die wisselt nogal eens. Twee jaar terug hing er een prachtige bordercolliekalender, gekregen van het bazinnetje van Tessa jr, één van de pups uit het laatste nestje van Scott en Tessa. Vorig jaar een spiritueel getinte kalender, gekregen van de sint. Maar dit jaar hebben we een kalender meegebracht uit Canada van de brandweer van Red Deer County Protective Services. Deze bestrijkt de plaatsen Bowden, Sylvan Lake, Innisfail, Red Deer County en Spruce View. En net in Spruce View is ons nichtje Gera een gewaardeerd medewerkster bij het team van de vrijwillige brandweer. Wij waren er eind augustus net toen tijdens een open dag van de Brandweer deze kalenders werden verkocht om de kas wat te spekken en wat meer bekendheid èn waardering te krijgen voor hun werk. Gera heeft ons, toen we terug waren van onze campertocht, in september alles laten zien: de brandweerauto’s, waaronder een Rescue-wagen en reddingsmateriaal. Ze is nu ook helemaal klaar als ambulance verpleegkundige, een hele studie was het. Ze komt er nu even van bij maar zal dan een baan in de buurt gaan zoeken. De grote foto bij de maand februari is die van Spruce View. Op de pasfoto rechtsonder is Gera te zien en als ik het goed heb de tweede van rechts op de onderste grote foto.

19-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Het was een beetje of de tijd had stil gestaan. Tim en Daan zijn een dagje bij ons. Hun ouders, onze buren Alle en Anja, hebben een begrafenis. Ze zijn al aan ons gewend omdat we al vaker een uurtje voor oppas gespeeld hebben, maar dit keer wordt dat iets langer. Het eerste wat Tim doet is de kist met speelgoed die we nog steeds hebben, naar de kamer te slepen. Daan kent het ook al en sleept een beetje mee. En dan begint de bouw van het treinencomplex van 40 jaar geleden, de trein die Gerhard kreeg toen zijn amandelen geknipt waren op 4 jarige leeftijd. Er zijn maar 4 wagonnetjes over, geen locomotiefje meer en we binden die wagentjes maar met een draadje aan elkaar vast. Ach wat spelen die twee er mooi mee. Ze willen wel een pakje drinken, biscuitjes, maar een boterham met hagelslag of leverworst… nee het ziet er blijkbaar anders uit dan thuis. Het zit er niet in met die twee. Tim wil wel een mandarijn, maar Daan niet, ook geen appel.  Die wil wel een ‘naan’, maar laat ik nu net geen banaan meer hebben. Ach.. in één dag zullen ze niet verhongeren.

Dan is de grote puzzel aan de beurt en samen wordt de grote vloerpuzzel met de letters van het alfabet in elkaar gezet. Ze zijn er trots op.

Met z’n drieën zitten we nog een poosje in de grote stoel naar Kabouter Plop te kijken. Als we dan de pony’s gevoerd hebben is het tijd om op te ruimen en net als de grote kist vol is piept de deur open en zijn Alle en Anja er weer. “Frank wil ook graag bij jullie komen”, zegt Anja als ze weer op huis aan gaan. Frank was vandaag na school met een vriendje mee, maar komt hier ook graag.
Er zit wel een hele tijd tussen, maar eventjes .....was het weer net als vroeger.

18-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Op weg naar de brunch bij van der Valk kregen we een smsje van Mark: Eta 11.40. “Snap jij dat”, vroeg ik Wim: “Eta 11.40.” Dat 11.40 kon ik nog wel raden. Ze zouden 10 minuten later zijn dan gepland. “Natuurlijk wel”, zei Wim:”dat is Estimate Time of Arrival.” Dat moet je maar net weten.
De brunch bij van der Valk was mooi en lekker. ‘Het smaakt mooi’, zeggen ze hier wel.
De formule van het brunchen bij van der Valk is blijkbaar : een zeer gevarieerd aanbod in buffetvorm met service gerichte bediening, maar in het groot…. alles in het groot.. Ik denk dat er wel 250 man zat in die zaal, wel allemaal met eigen gezelschap aan tafel.
We werden door de kinderen, aanhang en de ouders van Jennifer en Judith, verwend met bloemen en wat mooie flessen met het een en ander lekkers. Wel bijzonder om met een complete groep te zijn: zes grootouders. We hebben allemaal wat mankementen, maar iedereen functioneert nog naar behoren. Met twee kleinkinderen is wel wat zuinigjes, maar we zijn er maar wat blij mee. Klaas wees me op prachtig geschilderde wolven. Hij schatte in dat ze in het begin van de vorige eeuw geschilderd zijn. Niet fotografisch weergegeven. Op de achtergrond en voorgrond zie ie al een begin van het impressionisme, maar we konden geen signatuur ontdekken.
Heel tevreden gaat iedereen naar huis. Dom eigenlijk dat we niet meteen zijn gaan wandelen, maar we komen samen op de bank terecht met een mooie dvd van de Bieb.
We bellen onze Luttenbergse vrienden en maken een afspraak om hen volgende week op te zoeken. En dan…. gaan we spijkers met koppen slaan.
We houden jullie op de hoogte! Ha!

17-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

“Daar krijg ik nou de zeurderitis van.” Ik zit klaar om naar “Op zoek naar Zorro” te kijken. “Ik dacht dat jij zo van muziek hield”, probeer ik nog even bij Rick. “Die lui van die jury… dààr ben ik allergisch voor…. De zeurderitis ja..!.” Rick had vanmiddag met ons afgesproken bij ons stamcafeetje Mickey voor een kop koffie. Ik mag zijn telefoon hebben, want hij heeft na 2 jaar abonnement recht op een nieuwe. Maar nu moet die oude toch nog simlockvrij gemaakt worden. Wij gaan dus samen met dat toestel en mijn simkaartje naar de Vodafoonshop. Dan blijkt dat je dat thuis achter de pc moet doen. Wim maakt van de gelegenheid gebruik om Rick mee te nemen naar Expert. Hij heeft zijn zinnen gezet op een dvd recorder waar je mee kunt opnemen èn afspelen. En Rick mag adviseren.
Heel tevreden zit Wim wat later op me te wachten op het bankje midden in de Weiert. Hij heeft een groot pak bij zich en zit te glunderen. Hij is zo blij dat hij me mee sleept naar Klazienaveen om een nieuwe zilveren hanger uit te zoeken, nog vanwege ons 45 jarig huwelijk dat we morgen nog eens gaan vieren. 3 maart was eigenlijk de datum, maar toen zat ik te wachten op een oproep voor de galoperatie. De zilveren hanger die we uitzoeken, vervangt de 40 jaar oude die ik bijna dag en nacht heb gedragen en slijtage vertoont.
We gaan het straks nog eens dunnetjes overdoen met de kinderen. We gaan brunchen bij Motel van der Valk. Dat belooft wat!

16-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Wim kreeg voor zijn verjaardag een weermeter als gezamenlijk cadeau! Dat was een echte verrassing voor hem. Maar ja…. waar moet je dat ding hangen of zetten. Hij moet in het vrije veld aangebracht worden en mag niet verder dan 50 m, wat betreft de regenmeter, en voor de andere metingen mag het tot 100 m vanaf het kastje binnen staan. Dat wordt nog een heel gepuzzel. Het hek bij de wei is te ver voor de regenmeter. De paal voor het vogelvoer staat onder de grote eikenboom achter het huis, niets geen vrij veld. De oude tv mast dan. Wim ziet zich daar niet in klimmen en ik al helemaal niet. Ik denk dat het hele geval het beste aan de bovenste punt van de schuur komt te hangen.
Verder heb ik voor ons samen een Shiatsu massage rug- en zitkussen aangeschaft. Dat leek me voor ons beiden een goed idee. Zo voor je naar bed gaat even een kwartier lekkere rugmassage met infra rood ondersteuning èn met trilfunctie voor de onderkant van de dijen. Dat beloofde veel goeds. Toen het geval aankwam heb ik eerst maar eens gelet op de bijsluiter. Daarin stond dat er voor bijzondere personen - pacemaker, kunstheupen e.d.- eerst toestemming van de arts gevraagd moest worden. Ze nemen als bedrijf geen enkel risico.
De cardioloog gaf toestemming en vandaag hebben we het rug-en zitkussen ingewijd. Lekker ontspannen word je ervan. Mark heeft hem ook al even geprobeerd. Wie zich ook eens lekker wil ontspannen … kom maar langs!

15-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Bredevoort- een oud vestingstadje in de Achterhoek èn bekend als boekenstad.

“Dat gaat ‘em niet worden vandaag.” Gerald zou ons vandaag komen helpen met de tuin, maar het regent pijpenstelen. It’s raining cats and dogs, zeggen ze in Engeland of zoals we ook hoorden bij dit soort weer:”The usual weather, isn’t it?” Dus zitten we maar gezellig aan de koffie en praten bij. Hij weet alles van snoeien en heeft goede ideeën over inrichting van de tuin. “Je moet die andere boom ook weghalen bij de wei. Je zult zien wat een uitzicht je dan krijgt!” En Gerald ging.
En Dineke kwam. Dineke was behalve een leuke collega ook een fijne vriendin in de tijd van de Carmel. Nu zien we elkaar minder vaak en we hebben dan ook heel veel bij te praten. Dit moeten we vaker doen en maken meteen een nieuw plan.
Toen ik stopte met mijn schoolloopbaan zijn we met z’n tweeën een lang weekend naar kasteel de Slangenburg geweest. Het is een kasteel waar je kunt logeren en waar je gezamenlijk aan een grote tafel in de eetkamer eet en waar een soort lounge is waar je koffie en thee drinkt. De kamers hebben daar aparte namen. Wij sliepen in het Biezen Mandje, een soort appartementje. Erg leuk! We maakten de Metten mee, de avondzang in het klooster wat verderop, we gingen naar het boekenstadje Bredevoort. En ik liet haar weer de Boomgaard zien, we dronken thee bij tante Jo en kochten later in Hengelo een ijsje. En toen we na het weekend naar huis reden moesten we vanzelf even bij Diny op de koffie. Dat gaan we ooit weer doen!
Het is al jaren niet gebeurd dat mensen om benzine aan de deur kwamen, maar vandaag staat er onverwacht iemand bij het hek die precies bij ons z’n tweede lekke band kreeg. Hij heeft bij ons z’n vrouw afgewacht en bewonderde ons huis. Hoewel hijzelf een nieuw en strak huis heeft, zo vertelde hij, bleek hij gecharmeerd van onze knusse binnenkant. Zijn zoon gaat al naar het Carmelcollege, waar hijzelf de LTS volgde net voor ik er kwam. Hij vertelde over zijn werkzaam leven tot nu toe en het trof me dat hij zo blij was toen hij bij zijn nieuwe baas voor het eerst in zijn leven promotie had gekregen. Zo blij was hij met deze erkenning. Zijn auto is blijven staan en haalt hij morgen op.
Wie zegt er dat, wanneer je achteraf woont, er weinig te beleven valt?

14-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Gerhard is na de late dienst nog net op tijd voor de pilaf.

Nou….jullie mogen het best weten. Het werd het Vlaaienbakkertje. In de oven van magnetron draaide de ronde plaat en ik denk dat daardoor de soezen zo plat werden. Ik was toch nog naar buurvrouw Wolterdina gefietst en had het met echte kristalbloem nog eens geprobeerd, maar ja.... Murphy hè! “Had die glazen plaat er dan uit gehaald”, zei Ben vandaag. Ja… en daar had ik nog niet aan gedacht. Ach… maakt nu ook niet meer uit, maar als we weer bezoek krijgen, mogen de soezen een herkansing.
Het werd een drukke dag. Ben en Niesje waren er al bijtijds, Ben en Diny iets later èn Johan en Joke kwamen in de loop van de dag. Ben W. had z’n video jaaroverzicht 2010 klaar en wij kregen een exemplaar, want dit jaar hebben we veel samen beleefd, van vakanties, logeerpartijen tot hun 40 jarig huwelijksfeest.
Als Johan er is komen de sterke verhalen boven tafel. Over verbouwen kunnen Johan en Ben v d K elkaar een hand geven. Johan heeft zelf ook het een en ander geklust aan z’n nieuwe onderkomen. Zo heeft hij een rolluik vast willen maken aan een dakraam. Je moet natuurlijk ook niet op het dak klimmen als je alleen bent want gegarandeerd dat er iets gebeurt dat niet je bedoeling is. Bij hem viel gewoon de ladder om. Daar zit je dan.... op het dak... in de winter. Joke zou pas een uur later thuis komen. De buurt bellen was geen optie. Hij zou het zeker nog jaren moeten horen:”He Johan was ’t kold boaven?” Nee Johan dacht na, probeerde een ander dakraam en hij had geluk dat die open kon. "Nee, de buurte hoeft 'et niet te wetten."
Ben had tijdens zijn verbouwing een schuiver gemaakt met een kwast in de ene en een open pot verf in de andere hand. Er brak een poot van het trapje en hij kwam plat op de rug maar met kwast èn nog verfpot rechtop. Doe hem dat eens na! Vlug had hij om zich heen gekeken en gelukkig … niemand had het spektakel gezien.
Niesje deed ook een duit in ’t zakje. Toen ze vorig jaar boven de vlag had willen ophangen toen Ben met z’n heup in ’t gips zat was ze achterover vanaf de vensterbank naar beneden gekieperd met de benen in de lucht.
Vanuit werk en school komen de kinderen allemaal eten. "Eten we pilaf", zei Judith. Ze sprak de naam heel langzaam uit. "Ik krijg daar vreemde associaties bij......." Maar de pilaf van Wim gaat schoon op net als de grote pan met soep.
Nu zitten we beiden toch wat uitgeteld maar heel tevreden nog even voor de buis. Er werd worldwide gebeld, gemaild en geschreven en Wim voelt zich echt jarig!

13-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

12-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Nog één nachtje slapen.....

“Iè könt ok niet zuken”, zeg ik regelmatig wanneer Wim iets kwijt is. Echt waar, soms ligt iets pal voor z’n neus en ziet hij het nog niet. “Waorumme zal ik zuken as ie-j wet waor et lig”, is zijn gevatte antwoord vaak. “Waor heb ie-j et het laatste gebruukt dan?” Ook dat helpt niet. Echt waar… ik vind het gemiste kleinood vaak terug.
Het heeft lang geduurd voor ik de autosleutels altijd meteen op de goede plek hang als ik thuiskom, want dat moet. Het heeft heel wat gemopper opgeleverd, maar het heeft succes gehad. Ik hang nu altijd de sleutels aan de goede spijker in de balk. Nu is hij het die de sleutels in z’n broekzak laat zitten i.p.v aan de spijker te hangen. Die spijkers hangen in dit huis op cruciale plekken, al bedacht door een van de vorige bewoners. Op de balk richting woonkamer twee, worden nu gebruikt voor allerhande sleutels. Boven op het overloopje zelfs drie. Waarschijnlijk werden die net als bij ons gebruikt om een shirt of overhemd op een hangertje te laten drogen. Een ideale plek ervoor.
Nu heb ik zo’n heel klein handzaam cameraatje. Ja ja… ik weet het….die ik ook al eens buiten heb laten liggen. Vorige week heb ik hem nog gebruikt en nu kon ik hem ineens niet weer terug vinden. Alle jaszakken nagezocht, alle tassen omgekeerd, maar 0,0. Dan maar de plekken die minder logisch zijn…op de boekenplank, naast het bed, bij de naaimachine, op het plankje in de w.c. Ik heb zelfs stiekem buiten gezocht. Maar ik weet zeker dat ik er hier in huis de laatste foto mee gemaakt heb.
Eindelijk heb ik het Wim tussen neus en lippen maar opgebiecht:”Heb ie-j toevallig mien fototoestelleken ezien?” Dan begint het:”Ie bunt ok völ te nonchalant met oew spul, ie mot alles op dezelfde plaatse neerleggen” en hij begint de zoektocht opnieuw langs jassen en tassen. Dat was gisteren.
Vanmorgen begint hij opnieuw te zoeken, want als hij iets kwijt is moet het gevonden worden en wel direkt. Dan zie ik hem een helder ogenblik krijgen, hij pakt ineens de bibliotheektas en ja hoor….in het vakje van de bibliotheekpas zit ook m’n camera. Opluchting alom. “Ie-j könt ok niet zuken”, klinkt het terwijl hij me slim aankijkt.

11-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

“Hoe je het beste met de fiets naar Emmen kunt?” Eén van de zonen van de vorige bewoner van dit huis denkt even na als ik het hem vraag. Dan volgt de uitleg.
“Je kunt op drie manieren richting Emmen. Via de Bargerweg over Bargeroosterveld, fietst makkelijk, maar is een beetje om. Via het Schoolpad en het Oevermanswegje kan ook, maar als ik een beetje laat ben voor school neem ik het Steegje. Het is wel een enorm gehobbel, maar als je eenmaal op het Oevermanswegje bent steek je over naar de Honeywel en ben ik zo op school.”
Dit Steegje, zoals dat landweggetje aan de overkant wordt genoemd, heb ik intussen wel eens geprobeerd, maar in de zomer moet je tussen modder, brandnetels en bramen door slingeren. Nee, dat is 'em niet, maar lopend is het Steegje wèl de moeite waard.
Nee… de weg die ik vaak neem is no vier, gewoon een stukje Schoolpad richting Bargeroosterveld, bij het bos links af en zo kom je bij de carpoolplaats aan de snelweg. Daar steek je over, rechtsaf en via de oude Meerdijk fiets je verder naar het dorp. Ik geniet nog steeds van dat eerste stuk puur natuur. Het grenst aan het Oeverse bos, waarvan wij intussen denken dat het ons bos is. Je komt er nooit iemand tegen en is een rustplek voor de dieren.
Gistermiddag liep ik met Agnes en Tessa door het Steegje en vertelde haar over Mans die vroeger aan de oever van de Bargermeer heeft gewoond en daardoor Oevermans werd genoemd. Hij zal nooit helemaal worden vergeten omdat het Oevermanswegje, een mooie zandweg met verhard fietspad naar hem vernoemd is. Het loopt langs het Oevermansbos, dat een van de weinige oerbossen is hier in Drente. Het Bargermeer verderop is er niet meer, leeggepompt en is industrieterrein geworden. Tja... ook hier moet de natuur soms plaats maken.

10-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Ons huis was vroeger een klein boerenbedoeninkje, een keuterijtje noemde de makelaar het. Toen we er voor het eerst binnenkwamen voelde het meteen of ik thuis kwam. Het is in 1975 van binnen degelijk verbouwd tot woonhuis. Eén kamertje is bij de kamer aangetrokken en de deel en stallen zijn woonkeuken en badkamer geworden. Wat boven de hilde was is ook omgetoverd tot slaapkamer. De hanenbalken zijn in ’t zicht gebleven, alleen op één kamer een beetje verhoogd, anders werd het geheel daar wat te laag.
Een deel van de woonkeuken heeft een muur van ruwe bakstenen en de vloer bestaat uit flagstones zoals die ook wel in de tuin gebruikt worden En om die ruwe muur gaat het. Ik vind hem eigenlijk wel mooi, maar ja… ruwe muur… ruwe stenen… Zou een wit gestucte muur niet beter staan, lichter, en misschien wat meer betegeling in de keuken?
Vanmorgen kreeg ik de nieuwe Libelle in handen. En raad eens…? Er is een nieuwe mode voor binnenshuis. Een ruwe stenen muur en beton op de vloer wordt het helemaal! Kleine stenen, grote stenen en als je dat te lastig vindt of een te grote ingreep, kun je stenen behang gaan gebruiken, net echt! De voorbeelden die ik zag… och eigenlijk leken die nergens op. Geef mij maar onze eigen stenen muur!
En… zag je dat gisteravond? Niet alleen de binnenhuisarchitectuur gaat terug naar vroeger. Zag je producer Erwin bij ‘Op zoek naar Zorro’? Ik zou zweren dat hij een rode boerenzakdoek gebruikt had om die mooie das van te laten maken. Mama droeg die vaak bij het melken als ze onder de koe zat. Dan werd d’r haar niet vet als ze met haar hoofd tegen de koe leunde. Maar misschien dat de dressmaker van Erwin het voor een Paisleydessin aanzag. En presentator Frits had een das met een Schotse ruit, in bruintinten, dat wel. Ik weet niet of die originele ruiten ook in bruin te verkrijgen zijn.
Maar nu weet ik het wel zeker. We gaan terug naar vroeger… en dan ben je weer helemaal bij de tijd!

09-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

“Zullen we gaan blitsen, zei die van mij. Wat zeg je? Ja… blitsen in Klijndijk. Toen had ik hem door. Hij wilde met z’n telefoontje auto’s flitsen op dat stuk straat waar je maar 50 km mag rijden en waar bijna niemand dat doet. Kwaad dat die lui soms worden. Ik zeg.. daar komt niks van in……”
We zitten aan de koffie na het aquajoggen. Het is altijd gezellig om even na te praten. Tijdens het zwemmen komt daar niet van. Een andere medezwemster zegt:”Die kleinzoon van mij, 7 jaar is- ie, die gaat steeds belletje lellen, zoals hij dat noemt, en hij kan niet stoppen. Hij gaat maar door.”
De verhalen komen los. Ria, een Brabantse, verhaalt beeldend over haar eigen jeugd. “We zouwe net met de boot het water op gaan, toen we door ons moeder teruggeroepe werre. Eerst appeltjes schille. Het was een hele grote mand vol, want ons moeder ging appelmoes koke. D'r was gin prate an … eerst die appeltjes! Wij dus an 't schille, maar die mand was enorm. We gooide toen alles waar maar een klein bruin plekske an zat in het kanaal. Ons moeder boos.... boos!! Ze had van die hele mand appels maar 4 potjes met appelmoes kenne make. Toen moste al die appeltjes d'r eerst weer uitgevist worre. ’k Vergeet et nooit weer.”
Ach….. je ziet het, de jeugd blijft hetzelfde, vroeger en nu.
We waren gistermorgen maar met z’n zessen vanwege de gladheid, denk ik. De stoepen en parkeerplaatsen waren net glijbanen. Maar onze spieren zijn in elk geval weer lekker los getraind. We kunnen er weer voor een weekje tegen.

08-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Uitzicht op het bijzondere Pukaki Lake. In Nw Zeeland was er geen enkele dip, maar daar waren we ook met een hele club.

Er is nog een probleempje dat ik lang niet kende. Toen we de allereerste keer zonder de jongens op vakantie gingen, maakten we een rondje door Frankrijk, Italie en terug door Zwitserland. We begonnen samen met Ben en Diny en hun jongens. We kampeerden eerst ergens in Frankrijk wild, want er was geen camping. Daarna ging het naar de Jura en Sallanches in de Franse Alpen, waar we een heel stel vrienden van Ben en Diny troffen. Samen klimmen, samen soepje koken in de bergen, erg leuk.
Daarna ging ieder zijns weegs. In Italie was het nog erg leuk. Het Aostadal, het Pianomeertje, de spontane  Italianen. Ik belde eens met Gerhard vanaf een camping. “Met wie”, vroeg Gerhard toen hij mij aan de lijn kreeg. Nee… die misten ons niet. Ze hadden net een feestje. “Alles goed?” “Ja alles prima.” Maar toen we een weekje later in Zwitserland in ons klapstoeltje op camping Stechelberg zaten, had ik het ineens niet meer. De heimwee sloeg toe. En waarom? Geen idee. Het vloog me zo maar aan. Wim had intussen een voortand uit z'n gebitje en we moesten in Luzern op zoek naar een tandtechniker. We maakten nog één prachtige wandeling hoog boven op de berg en de volgende dag pakten we ons boeltje en gingen richting Nederland. En zo gauw we weer naar het noorden gingen, was dat nare gevoel meteen over en zijn we nog een paar dagen op Camping Loreleyblick gebleven.
En sindsdien… wanneer de heimwee toeslaat na 2 weken zetten we  auto en caravan weer richting huis en dat  is al voldoende om dat heimweegevoel te verdrijven.

07-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Dit was toch wel een mooie plek in de buurt van Jasper. Dit jaar hadden we alles goed voorbereid en toch.... kun je pech hebben met ziekte.

Nee toch…. Klaas komt even laten zien dat alles al is ingepakt voor de gezamenlijke vakantie die de volgende morgen pas gaat beginnen. Keurig ziet de achterbak er uit en zelfs de holtes zijn gevuld met etenswaren. Bij ons liggen de stapels nog in de kamer te wachten.
Vakantie is zo dubbel. Vakantie is leuk, maar vakantie is ook stress. Voordat je op weg bent ben ik al helemaal aan de lat. Je huis moet enigszins acceptabel achterblijven anders vieren de muizen feest en kom je zo beroerd weer. We hebben al wel eens terug gemoeten bij de Duitse grens omdat we de paspoorten vergeten waren. Het is ons eenmaal gebeurd toen we samen met Dick en Anda voor het eerst naar Frankrijk gingen, naar Auvergne. Spannend! We waren geen van allen nog zover geweest. In die tijd was ik net wegens ziekte van een leerkracht aan het invallen, een aantal maanden zelfs voor de zomervakantie. En diezelfde middag voor de vakantie hadden we gepland op pad te gaan want de volgende dag konden we al in ons huisje in Pont d’Alleyras terecht. Dat was aanpoten en ik kon ook geen dag eerder vrij krijgen. We zijn dus ietwat overhaast om half 5 's middags weggegaan en ons huis was niet echt om door een ringetje te halen, noem ik het maar. Ben en Niesje zouden in ons huis aan de Marnixstraat vakantie komen houden. Andere omgeving, alle comfort en het Kristalbad in de buurt is aantrekkelijk voor een gezin met jonge kinderen. Dat leek hun ook wel wat.
Het werd een reis om nooit te vergeten, omleidingen, files, groene routes, een slip in de bocht en na precies 24 uur waren we over. De terugweg zou anders worden met in elk geval een overnachting.
Toen we thuis kwamen had Niesje het huis grondig onder handen genomen en ze hadden het ook geweldig naar hun zin gehad. Ze werden daarna een geregelde oppas voor huis haard en later de dieren. Ik was niet de enige die wat gehaast de vakantie begon. Toen we thuis kwamen lag de reis en kredietbrief nog in de kast en toen we een jaar later wilden kijken of paspoorten en rijbewijzen verlengd moesten worden bleek Wim al een jaar en 3 weken over tijd te zijn met het aanvragen van een nieuw rijbewijs. In zijn geval betekende het opnieuw examen doen en de Franse vacantie naar Alleyras had hij gevierd zonder een geldig rijbewijs.
Dus…. voor we een nieuwe uitdaging plannen… een goede voorbereiding… Wanneer en hoe… is nog de vraag….
Of... gaan we eigenlijk nog wel?

06-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

We kennen Willem al heel lang. Ooit werkte Wim met hem bij Holvrieka Ido. Bijna waren we familie geworden. Dat ging niet door, maar de vriendschap bleef. Samen met Wim heeft hij de ponystal van afvalhout in elkaar gezet, daarna een hek en samen hebben ze toen nog een oude schaftkeet omgetoverd tot mijn Wilhelminakeetje waar ik in alle rust kan schilderen. Gisteren kwam hij weer even buurten op de fiets.
Ik zie hem ineens naar het schilderij van Scott kijken.”Hé… dat liekt ja net Max!” Geen wonder want Max stamt uit een van de nesten van van Scott en Kim.
Samen kwamen ze 13 jaar geleden op puppiekraambezoek. Het nest met de 9 pups was naast de open haard in elkaar gezet en daar was de lattenbodem van hun eigenste eerste huwelijksbed voor gebruikt. Het was een mooi stel puppies en Kim was een zorgzaam moedertje. Maar Hillie is een echt kattenmens. Ze hadden twee katten en dat was genoeg. "O ... ik hoeve bi-j Hillie niet met een hond an te kommen", had Willem al eens gezegd.
Enfin… we gaan in de kamer aan de koffie, je kent het wel. Waarschijnlijk ook nog een glaasje. Aan het eind van de avond, voor ze naar huis gaan, wordt er nog even snel gekeken bij de pups die daar uitgeteld en tevreden liggen. Hillie lijkt Willem even aan en spreekt de onverwachte woorden:”Willem zuukt d’r oe maor ene uut.”Willem is helemaal verbouwereerd. “Ie-j wollen ja toch nooit een hond?”
“Ja, maor noe wel, zuukt d’r maor ene uut.” Willem laat het zich geen derde keer zeggen en pakt er een paar om de beurt en zoekt een van de dikste reutjes uit. En dat werd Max.
En die lattenbodem heeft nog vaak dienst gedaan, was het niet voor een nest pups, dan wel voor de fleslammeren.
Willem is sindsdien dagelijks met Max bij de Rietplas of bij het kanaal te vinden. En Hillie ....? Die ging met Max naar de puppie-, gedrag- en gehoorzaamheidscursus èn naar behendigheidtraining.
Max is nu 13 jaar en nog steeds fit.

05-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Het is geel en het heeft 2 pootjes?
Een kuiken?
Nee...2 glaasjes advocaat?

Het is geel en het heeft één pootje?
Een glaasje advocaat?
Nee....een kuiken op één poot

Het is geel en het heeft 3 pootjes?
???...Een kuiken èn een glaasje advocaat?
Nee….. drie glaasjes advocaat!

Jan Veen hield een korte speech voor zijn gasten en we klonken samen op zijn en ons nieuwe jaar. Iedereen begint op een leeftijd te raken dat er zich mankementen in de gezondheid voordoen en we hopen dat we hier volgend jaar met de volledige koppel weer feest kunnen vieren. Robin maakt zich verdienstelijk door met zelf opgemaakte eitjes rond te gaan. Judith heeft het hele gebeuren helpen voorbereiden. Nee die verjaardag van Jan Veen zo aan het begin van het jaar is een bijeenkomst van oude vrienden waar wij nu ook al zo lang deel van mogen uitmaken. En de gesprekken komen aan onze tafel vanzelf op de 'rugzakjes' die ieder van ons meekrijgt in z'n leven.
We verlaten het feestje op zijn hoogtepunt om ons voor te bereiden op het volgende, de nieuwjaarsbijeenkomst der Shanty’s in hun vaste oefengebouw Ons Belang in Klazienaveen. Johanna heeft alweer een plekje voor me vrijgehouden en we hebben met ons groepje aan tafel een gezellig avondje. Na de koffie zingen de mannen een half uurtje een paar van hun liederen als voorbereiding op de nazit. Het klonk als vanouds, mooi dus.
“Zouden ze hier ook advocaat hebben”, vroeg een van ons. ‘Met slagroom”, vulde no. twee aan. Ons gesprek komt op de ouderwetse drankjes die vroeger graag door vrouwen gedronken werden op verjaardagen en met nieuwjaar: citroenjenever, bessenjenever, schilletje…. en een advocaatje. Daar kregen wij, drie vrouwen, meteen zin in. En we troffen het, onze mannen scoorden die meteen voor ons aan de bar.
Toen we nog in Hengelo woonden meldde Wim dat wanneer hij later ooit naar een bejaardencentrum zou gaan, ze wel een biljart moesten hebben. Wij drieën vonden ook zo’n glaasje advocaat voor de nacht een must. Maar voorlopig hebben we nog geen biljart nodig en die advocaat kopen we toch liever zelf.

04-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Nog even mèt hert.

Kerstboom opgeruimd, het hert weer naar de schuurzolder en nu nog de krans? Nee die mag nog een dagje blijven. De dennennaalden beginnen wel naar beneden te ratelen, maar eventjes nog…. De kaarsen kunnen nog net een paar uurtjes branden.
En dan…? Ik kan niet zeggen dat het een straf is om binnen te zitten. Het is stralend weer, er is vannacht opnieuw een laagje wit bijgekomen, ijzel dit keer. Dat is wel minder als je er op uit moet. De vogels zijn druk in de weer. Zonet heb ik de pindakaaspot bijgevuld die in de speciale houder van Joost zit geschoven. Het duurde voor de kerst een paar dagen voor ze het in de gaten hadden dat dit een feestje voor ze werd. Vooral de meesjes zijn er gek op. De merels en roodborstjes zoeken het meer op de grond en op de bloembak waar ik ook voer gestrooid heb. De katten? Het is net of de vogels hier er aan gewend zijn. Zodra Loeder of Suze naar buiten zijn is meteen de achtertuin leeg en ze verschijnen pas als het onraad weer weg is. Het is vooral zomers dat de katten met vogeltjes in de bek lopen, meest jonge.
De enige kip die we nog hebben mengt zich ook af en toe tussen de merels. We misten haar al tot ik aan het eind van een middag de kip in het gebladerte van de struiken voor het huis zag zitten voor haar nachtplek, de gekleurde borstveren glommen in de avondzon. En nu heeft ze dan mede overwinteraars gevonden. In het voorjaar moeten we maar een paar maatjes voor haar vinden. Tja… het leven van deze senioren op het platteland is erg rustig vanmorgen.
Maar vanmiddag hè… dan beginnen de feestelijkheden. Jan Veen is jarig, daarna is er de nieuwjaarsbijeenkomst van de Shanty’s en morgen wordt het wokken met Valerius.

03-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Ik gebruik nog steeds graag de nieuwjaarswens: Völle heil en zegen, maar de wens van onze buurjongens vroeger: en völle hazen en knien’ns laat ik maar achterwege.
Het is al weer de 2e januari en zondag. Daarom zitten we in de kerk. Voor ons zit de zangeres, zoals we haar onder elkaar noemen. Het is een genot om bij haar in de buurt te zitten. Ze heeft vandaag een keurig mantelpakje aan en tot mijn verbazing heeft ze er een nertskraag op in de vorm van een echte nerts die met z’n kopje precies onze kant op kijkt. Ze rekent blijkbaar niet op dierenactivisten die met spuitbussen met verf klaar staan.
Zij vindt blijkbaar Wim z’n stem ook prettig want ze wenste hem : veel zangplezier in ’t nieuwe jaar. Ik bekijk de andere hoofden voor me en zie de verscheidenheid in kleur. Ik zie er maar een paar met gekleurd haar en eigenlijk vind ik het haar waar het grijs doorheen geweven zit of zelfs de overhand heeft mooier, het leeft meer.
Zoals overal is het kerkbezoek erg achteruit gegaan en één van de beide kerken in Emmen-oost moet verkocht worden. Het bracht de laatste jaren veel onrust, maar binnenkort komt er duidelijkheid. De kindernevendienst die met kerst nog door heel wat kinderen bezocht werd bestond nu uit twee jongetjes en dat waren de zoontjes van de leider. Toch goed dat de mogelijkheid blijft bestaan. In Eefde bestaat die hele nevendienst niet meer en ook is er al heel lang geen zondagschool meer zoals dat vroeger bij de Hervormde kerk was.
Vandaag zongen we elkaar de wens toe:

Vrede wens ik je toe, Liefde wens ik je toe.
Moge God je behoeden, leef met zijn liefde. Vrede wens ik je toe.
Zegen wens ik je toe. Aandacht wens ik je toe.
Dat er mensen zijn met wie je kunt delen. Zegen wens ik je toe.

En of ik nog iets van de overdenking onthouden heb? Zakt gauw weg hoor, bij mij.
Nou vooruit:
Als je iemand echt de zegen toe wenst, heb je die al in jezelf en kun je hem ook zo weer doorgeven aan anderen.
En zo is het toch?!

02-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Tussen de bedrijven door gaat Robin achter de computer. De muts... och, die houdt hij maar even op.

“Noe zie wie-j vanaovend niks van ‘et vuurwerk, zegt Wim wat sipjes. Het is dik van de mist als we naar Gerhard en Judith rijden. Daar zullen we van 4 tot een uur of 8 zijn . Ik heb wat appelflappen mee en Wim een fles wijn. Edith zorgt voor een lekker gevulde erwtensoep. Het is nog steeds dik van de mist als de mannen om 7 uur naar buiten gaan om een vuurwerkspektakel aan te richten. Het valt mee. Als er gekleurd vuurwerk met gekleurde Bengaalse ballen afgestoken wordt zien we de hele buurt afgetekend tegen al die mooie kleuren. Het is erg gezellig samen.
Wim moest vroeger niet veel hebben van vuurwerk, veel te gevaarlijk, maar op lang aandringen van de jongens bestelde hij dan toch een kinderpakketje. Dat werd oudejaarsochtend samen met de jongens opgehaald. Eén keer kwamen ze allemaal glunderend zelfs met een enorm pakket aanzetten. “Kinderpakketje”, vraag ik? “Ik heb het nog gezegd, klopt dit wel, maar ze zeiden als er je naam en adres op staat is het goed. En er stond echt van der Kolk Marnixstraat 40 op.”
Nu koopt Wim al jaren zelf geen vuurwerk meer, maar Gerhard en Mark gaan steeds even de grens over en halen in Meppen hun voorraad. Nee….  geen kinderpakketjes.
Om 10 voor 12 schenkt Wim thuis onze glazen vol en we klinken met z’n tweeën op het nieuwe jaar:”En dat we maar samen oud mogen worden!”
Even later staan we buiten. Het is helder en aan alle kanten zien we het vuurwerk de lucht in gaan. Bargeroosterveld is het best te zien en buurman Alle heeft de prachtigste gekleurde fonteinen en vuurpijlen... ook vast geen kinderpakketje...

01-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty