Gerhard is na de late dienst nog net op tijd voor de pilaf.

Nou….jullie mogen het best weten. Het werd het Vlaaienbakkertje. In de oven van magnetron draaide de ronde plaat en ik denk dat daardoor de soezen zo plat werden. Ik was toch nog naar buurvrouw Wolterdina gefietst en had het met echte kristalbloem nog eens geprobeerd, maar ja.... Murphy hè! “Had die glazen plaat er dan uit gehaald”, zei Ben vandaag. Ja… en daar had ik nog niet aan gedacht. Ach… maakt nu ook niet meer uit, maar als we weer bezoek krijgen, mogen de soezen een herkansing.
Het werd een drukke dag. Ben en Niesje waren er al bijtijds, Ben en Diny iets later èn Johan en Joke kwamen in de loop van de dag. Ben W. had z’n video jaaroverzicht 2010 klaar en wij kregen een exemplaar, want dit jaar hebben we veel samen beleefd, van vakanties, logeerpartijen tot hun 40 jarig huwelijksfeest.
Als Johan er is komen de sterke verhalen boven tafel. Over verbouwen kunnen Johan en Ben v d K elkaar een hand geven. Johan heeft zelf ook het een en ander geklust aan z’n nieuwe onderkomen. Zo heeft hij een rolluik vast willen maken aan een dakraam. Je moet natuurlijk ook niet op het dak klimmen als je alleen bent want gegarandeerd dat er iets gebeurt dat niet je bedoeling is. Bij hem viel gewoon de ladder om. Daar zit je dan.... op het dak... in de winter. Joke zou pas een uur later thuis komen. De buurt bellen was geen optie. Hij zou het zeker nog jaren moeten horen:”He Johan was ’t kold boaven?” Nee Johan dacht na, probeerde een ander dakraam en hij had geluk dat die open kon. "Nee, de buurte hoeft 'et niet te wetten."
Ben had tijdens zijn verbouwing een schuiver gemaakt met een kwast in de ene en een open pot verf in de andere hand. Er brak een poot van het trapje en hij kwam plat op de rug maar met kwast èn nog verfpot rechtop. Doe hem dat eens na! Vlug had hij om zich heen gekeken en gelukkig … niemand had het spektakel gezien.
Niesje deed ook een duit in ’t zakje. Toen ze vorig jaar boven de vlag had willen ophangen toen Ben met z’n heup in ’t gips zat was ze achterover vanaf de vensterbank naar beneden gekieperd met de benen in de lucht.
Vanuit werk en school komen de kinderen allemaal eten. "Eten we pilaf", zei Judith. Ze sprak de naam heel langzaam uit. "Ik krijg daar vreemde associaties bij......." Maar de pilaf van Wim gaat schoon op net als de grote pan met soep.
Nu zitten we beiden toch wat uitgeteld maar heel tevreden nog even voor de buis. Er werd worldwide gebeld, gemaild en geschreven en Wim voelt zich echt jarig!

13-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

12-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Nog één nachtje slapen.....

“Iè könt ok niet zuken”, zeg ik regelmatig wanneer Wim iets kwijt is. Echt waar, soms ligt iets pal voor z’n neus en ziet hij het nog niet. “Waorumme zal ik zuken as ie-j wet waor et lig”, is zijn gevatte antwoord vaak. “Waor heb ie-j et het laatste gebruukt dan?” Ook dat helpt niet. Echt waar… ik vind het gemiste kleinood vaak terug.
Het heeft lang geduurd voor ik de autosleutels altijd meteen op de goede plek hang als ik thuiskom, want dat moet. Het heeft heel wat gemopper opgeleverd, maar het heeft succes gehad. Ik hang nu altijd de sleutels aan de goede spijker in de balk. Nu is hij het die de sleutels in z’n broekzak laat zitten i.p.v aan de spijker te hangen. Die spijkers hangen in dit huis op cruciale plekken, al bedacht door een van de vorige bewoners. Op de balk richting woonkamer twee, worden nu gebruikt voor allerhande sleutels. Boven op het overloopje zelfs drie. Waarschijnlijk werden die net als bij ons gebruikt om een shirt of overhemd op een hangertje te laten drogen. Een ideale plek ervoor.
Nu heb ik zo’n heel klein handzaam cameraatje. Ja ja… ik weet het….die ik ook al eens buiten heb laten liggen. Vorige week heb ik hem nog gebruikt en nu kon ik hem ineens niet weer terug vinden. Alle jaszakken nagezocht, alle tassen omgekeerd, maar 0,0. Dan maar de plekken die minder logisch zijn…op de boekenplank, naast het bed, bij de naaimachine, op het plankje in de w.c. Ik heb zelfs stiekem buiten gezocht. Maar ik weet zeker dat ik er hier in huis de laatste foto mee gemaakt heb.
Eindelijk heb ik het Wim tussen neus en lippen maar opgebiecht:”Heb ie-j toevallig mien fototoestelleken ezien?” Dan begint het:”Ie bunt ok völ te nonchalant met oew spul, ie mot alles op dezelfde plaatse neerleggen” en hij begint de zoektocht opnieuw langs jassen en tassen. Dat was gisteren.
Vanmorgen begint hij opnieuw te zoeken, want als hij iets kwijt is moet het gevonden worden en wel direkt. Dan zie ik hem een helder ogenblik krijgen, hij pakt ineens de bibliotheektas en ja hoor….in het vakje van de bibliotheekpas zit ook m’n camera. Opluchting alom. “Ie-j könt ok niet zuken”, klinkt het terwijl hij me slim aankijkt.

11-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

“Hoe je het beste met de fiets naar Emmen kunt?” Eén van de zonen van de vorige bewoner van dit huis denkt even na als ik het hem vraag. Dan volgt de uitleg.
“Je kunt op drie manieren richting Emmen. Via de Bargerweg over Bargeroosterveld, fietst makkelijk, maar is een beetje om. Via het Schoolpad en het Oevermanswegje kan ook, maar als ik een beetje laat ben voor school neem ik het Steegje. Het is wel een enorm gehobbel, maar als je eenmaal op het Oevermanswegje bent steek je over naar de Honeywel en ben ik zo op school.”
Dit Steegje, zoals dat landweggetje aan de overkant wordt genoemd, heb ik intussen wel eens geprobeerd, maar in de zomer moet je tussen modder, brandnetels en bramen door slingeren. Nee, dat is 'em niet, maar lopend is het Steegje wèl de moeite waard.
Nee… de weg die ik vaak neem is no vier, gewoon een stukje Schoolpad richting Bargeroosterveld, bij het bos links af en zo kom je bij de carpoolplaats aan de snelweg. Daar steek je over, rechtsaf en via de oude Meerdijk fiets je verder naar het dorp. Ik geniet nog steeds van dat eerste stuk puur natuur. Het grenst aan het Oeverse bos, waarvan wij intussen denken dat het ons bos is. Je komt er nooit iemand tegen en is een rustplek voor de dieren.
Gistermiddag liep ik met Agnes en Tessa door het Steegje en vertelde haar over Mans die vroeger aan de oever van de Bargermeer heeft gewoond en daardoor Oevermans werd genoemd. Hij zal nooit helemaal worden vergeten omdat het Oevermanswegje, een mooie zandweg met verhard fietspad naar hem vernoemd is. Het loopt langs het Oevermansbos, dat een van de weinige oerbossen is hier in Drente. Het Bargermeer verderop is er niet meer, leeggepompt en is industrieterrein geworden. Tja... ook hier moet de natuur soms plaats maken.

10-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Ons huis was vroeger een klein boerenbedoeninkje, een keuterijtje noemde de makelaar het. Toen we er voor het eerst binnenkwamen voelde het meteen of ik thuis kwam. Het is in 1975 van binnen degelijk verbouwd tot woonhuis. Eén kamertje is bij de kamer aangetrokken en de deel en stallen zijn woonkeuken en badkamer geworden. Wat boven de hilde was is ook omgetoverd tot slaapkamer. De hanenbalken zijn in ’t zicht gebleven, alleen op één kamer een beetje verhoogd, anders werd het geheel daar wat te laag.
Een deel van de woonkeuken heeft een muur van ruwe bakstenen en de vloer bestaat uit flagstones zoals die ook wel in de tuin gebruikt worden En om die ruwe muur gaat het. Ik vind hem eigenlijk wel mooi, maar ja… ruwe muur… ruwe stenen… Zou een wit gestucte muur niet beter staan, lichter, en misschien wat meer betegeling in de keuken?
Vanmorgen kreeg ik de nieuwe Libelle in handen. En raad eens…? Er is een nieuwe mode voor binnenshuis. Een ruwe stenen muur en beton op de vloer wordt het helemaal! Kleine stenen, grote stenen en als je dat te lastig vindt of een te grote ingreep, kun je stenen behang gaan gebruiken, net echt! De voorbeelden die ik zag… och eigenlijk leken die nergens op. Geef mij maar onze eigen stenen muur!
En… zag je dat gisteravond? Niet alleen de binnenhuisarchitectuur gaat terug naar vroeger. Zag je producer Erwin bij ‘Op zoek naar Zorro’? Ik zou zweren dat hij een rode boerenzakdoek gebruikt had om die mooie das van te laten maken. Mama droeg die vaak bij het melken als ze onder de koe zat. Dan werd d’r haar niet vet als ze met haar hoofd tegen de koe leunde. Maar misschien dat de dressmaker van Erwin het voor een Paisleydessin aanzag. En presentator Frits had een das met een Schotse ruit, in bruintinten, dat wel. Ik weet niet of die originele ruiten ook in bruin te verkrijgen zijn.
Maar nu weet ik het wel zeker. We gaan terug naar vroeger… en dan ben je weer helemaal bij de tijd!

09-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

“Zullen we gaan blitsen, zei die van mij. Wat zeg je? Ja… blitsen in Klijndijk. Toen had ik hem door. Hij wilde met z’n telefoontje auto’s flitsen op dat stuk straat waar je maar 50 km mag rijden en waar bijna niemand dat doet. Kwaad dat die lui soms worden. Ik zeg.. daar komt niks van in……”
We zitten aan de koffie na het aquajoggen. Het is altijd gezellig om even na te praten. Tijdens het zwemmen komt daar niet van. Een andere medezwemster zegt:”Die kleinzoon van mij, 7 jaar is- ie, die gaat steeds belletje lellen, zoals hij dat noemt, en hij kan niet stoppen. Hij gaat maar door.”
De verhalen komen los. Ria, een Brabantse, verhaalt beeldend over haar eigen jeugd. “We zouwe net met de boot het water op gaan, toen we door ons moeder teruggeroepe werre. Eerst appeltjes schille. Het was een hele grote mand vol, want ons moeder ging appelmoes koke. D'r was gin prate an … eerst die appeltjes! Wij dus an 't schille, maar die mand was enorm. We gooide toen alles waar maar een klein bruin plekske an zat in het kanaal. Ons moeder boos.... boos!! Ze had van die hele mand appels maar 4 potjes met appelmoes kenne make. Toen moste al die appeltjes d'r eerst weer uitgevist worre. ’k Vergeet et nooit weer.”
Ach….. je ziet het, de jeugd blijft hetzelfde, vroeger en nu.
We waren gistermorgen maar met z’n zessen vanwege de gladheid, denk ik. De stoepen en parkeerplaatsen waren net glijbanen. Maar onze spieren zijn in elk geval weer lekker los getraind. We kunnen er weer voor een weekje tegen.

08-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Uitzicht op het bijzondere Pukaki Lake. In Nw Zeeland was er geen enkele dip, maar daar waren we ook met een hele club.

Er is nog een probleempje dat ik lang niet kende. Toen we de allereerste keer zonder de jongens op vakantie gingen, maakten we een rondje door Frankrijk, Italie en terug door Zwitserland. We begonnen samen met Ben en Diny en hun jongens. We kampeerden eerst ergens in Frankrijk wild, want er was geen camping. Daarna ging het naar de Jura en Sallanches in de Franse Alpen, waar we een heel stel vrienden van Ben en Diny troffen. Samen klimmen, samen soepje koken in de bergen, erg leuk.
Daarna ging ieder zijns weegs. In Italie was het nog erg leuk. Het Aostadal, het Pianomeertje, de spontane  Italianen. Ik belde eens met Gerhard vanaf een camping. “Met wie”, vroeg Gerhard toen hij mij aan de lijn kreeg. Nee… die misten ons niet. Ze hadden net een feestje. “Alles goed?” “Ja alles prima.” Maar toen we een weekje later in Zwitserland in ons klapstoeltje op camping Stechelberg zaten, had ik het ineens niet meer. De heimwee sloeg toe. En waarom? Geen idee. Het vloog me zo maar aan. Wim had intussen een voortand uit z'n gebitje en we moesten in Luzern op zoek naar een tandtechniker. We maakten nog één prachtige wandeling hoog boven op de berg en de volgende dag pakten we ons boeltje en gingen richting Nederland. En zo gauw we weer naar het noorden gingen, was dat nare gevoel meteen over en zijn we nog een paar dagen op Camping Loreleyblick gebleven.
En sindsdien… wanneer de heimwee toeslaat na 2 weken zetten we  auto en caravan weer richting huis en dat  is al voldoende om dat heimweegevoel te verdrijven.

07-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Dit was toch wel een mooie plek in de buurt van Jasper. Dit jaar hadden we alles goed voorbereid en toch.... kun je pech hebben met ziekte.

Nee toch…. Klaas komt even laten zien dat alles al is ingepakt voor de gezamenlijke vakantie die de volgende morgen pas gaat beginnen. Keurig ziet de achterbak er uit en zelfs de holtes zijn gevuld met etenswaren. Bij ons liggen de stapels nog in de kamer te wachten.
Vakantie is zo dubbel. Vakantie is leuk, maar vakantie is ook stress. Voordat je op weg bent ben ik al helemaal aan de lat. Je huis moet enigszins acceptabel achterblijven anders vieren de muizen feest en kom je zo beroerd weer. We hebben al wel eens terug gemoeten bij de Duitse grens omdat we de paspoorten vergeten waren. Het is ons eenmaal gebeurd toen we samen met Dick en Anda voor het eerst naar Frankrijk gingen, naar Auvergne. Spannend! We waren geen van allen nog zover geweest. In die tijd was ik net wegens ziekte van een leerkracht aan het invallen, een aantal maanden zelfs voor de zomervakantie. En diezelfde middag voor de vakantie hadden we gepland op pad te gaan want de volgende dag konden we al in ons huisje in Pont d’Alleyras terecht. Dat was aanpoten en ik kon ook geen dag eerder vrij krijgen. We zijn dus ietwat overhaast om half 5 's middags weggegaan en ons huis was niet echt om door een ringetje te halen, noem ik het maar. Ben en Niesje zouden in ons huis aan de Marnixstraat vakantie komen houden. Andere omgeving, alle comfort en het Kristalbad in de buurt is aantrekkelijk voor een gezin met jonge kinderen. Dat leek hun ook wel wat.
Het werd een reis om nooit te vergeten, omleidingen, files, groene routes, een slip in de bocht en na precies 24 uur waren we over. De terugweg zou anders worden met in elk geval een overnachting.
Toen we thuis kwamen had Niesje het huis grondig onder handen genomen en ze hadden het ook geweldig naar hun zin gehad. Ze werden daarna een geregelde oppas voor huis haard en later de dieren. Ik was niet de enige die wat gehaast de vakantie begon. Toen we thuis kwamen lag de reis en kredietbrief nog in de kast en toen we een jaar later wilden kijken of paspoorten en rijbewijzen verlengd moesten worden bleek Wim al een jaar en 3 weken over tijd te zijn met het aanvragen van een nieuw rijbewijs. In zijn geval betekende het opnieuw examen doen en de Franse vacantie naar Alleyras had hij gevierd zonder een geldig rijbewijs.
Dus…. voor we een nieuwe uitdaging plannen… een goede voorbereiding… Wanneer en hoe… is nog de vraag….
Of... gaan we eigenlijk nog wel?

06-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

We kennen Willem al heel lang. Ooit werkte Wim met hem bij Holvrieka Ido. Bijna waren we familie geworden. Dat ging niet door, maar de vriendschap bleef. Samen met Wim heeft hij de ponystal van afvalhout in elkaar gezet, daarna een hek en samen hebben ze toen nog een oude schaftkeet omgetoverd tot mijn Wilhelminakeetje waar ik in alle rust kan schilderen. Gisteren kwam hij weer even buurten op de fiets.
Ik zie hem ineens naar het schilderij van Scott kijken.”Hé… dat liekt ja net Max!” Geen wonder want Max stamt uit een van de nesten van van Scott en Kim.
Samen kwamen ze 13 jaar geleden op puppiekraambezoek. Het nest met de 9 pups was naast de open haard in elkaar gezet en daar was de lattenbodem van hun eigenste eerste huwelijksbed voor gebruikt. Het was een mooi stel puppies en Kim was een zorgzaam moedertje. Maar Hillie is een echt kattenmens. Ze hadden twee katten en dat was genoeg. "O ... ik hoeve bi-j Hillie niet met een hond an te kommen", had Willem al eens gezegd.
Enfin… we gaan in de kamer aan de koffie, je kent het wel. Waarschijnlijk ook nog een glaasje. Aan het eind van de avond, voor ze naar huis gaan, wordt er nog even snel gekeken bij de pups die daar uitgeteld en tevreden liggen. Hillie lijkt Willem even aan en spreekt de onverwachte woorden:”Willem zuukt d’r oe maor ene uut.”Willem is helemaal verbouwereerd. “Ie-j wollen ja toch nooit een hond?”
“Ja, maor noe wel, zuukt d’r maor ene uut.” Willem laat het zich geen derde keer zeggen en pakt er een paar om de beurt en zoekt een van de dikste reutjes uit. En dat werd Max.
En die lattenbodem heeft nog vaak dienst gedaan, was het niet voor een nest pups, dan wel voor de fleslammeren.
Willem is sindsdien dagelijks met Max bij de Rietplas of bij het kanaal te vinden. En Hillie ....? Die ging met Max naar de puppie-, gedrag- en gehoorzaamheidscursus èn naar behendigheidtraining.
Max is nu 13 jaar en nog steeds fit.

05-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Het is geel en het heeft 2 pootjes?
Een kuiken?
Nee...2 glaasjes advocaat?

Het is geel en het heeft één pootje?
Een glaasje advocaat?
Nee....een kuiken op één poot

Het is geel en het heeft 3 pootjes?
???...Een kuiken èn een glaasje advocaat?
Nee….. drie glaasjes advocaat!

Jan Veen hield een korte speech voor zijn gasten en we klonken samen op zijn en ons nieuwe jaar. Iedereen begint op een leeftijd te raken dat er zich mankementen in de gezondheid voordoen en we hopen dat we hier volgend jaar met de volledige koppel weer feest kunnen vieren. Robin maakt zich verdienstelijk door met zelf opgemaakte eitjes rond te gaan. Judith heeft het hele gebeuren helpen voorbereiden. Nee die verjaardag van Jan Veen zo aan het begin van het jaar is een bijeenkomst van oude vrienden waar wij nu ook al zo lang deel van mogen uitmaken. En de gesprekken komen aan onze tafel vanzelf op de 'rugzakjes' die ieder van ons meekrijgt in z'n leven.
We verlaten het feestje op zijn hoogtepunt om ons voor te bereiden op het volgende, de nieuwjaarsbijeenkomst der Shanty’s in hun vaste oefengebouw Ons Belang in Klazienaveen. Johanna heeft alweer een plekje voor me vrijgehouden en we hebben met ons groepje aan tafel een gezellig avondje. Na de koffie zingen de mannen een half uurtje een paar van hun liederen als voorbereiding op de nazit. Het klonk als vanouds, mooi dus.
“Zouden ze hier ook advocaat hebben”, vroeg een van ons. ‘Met slagroom”, vulde no. twee aan. Ons gesprek komt op de ouderwetse drankjes die vroeger graag door vrouwen gedronken werden op verjaardagen en met nieuwjaar: citroenjenever, bessenjenever, schilletje…. en een advocaatje. Daar kregen wij, drie vrouwen, meteen zin in. En we troffen het, onze mannen scoorden die meteen voor ons aan de bar.
Toen we nog in Hengelo woonden meldde Wim dat wanneer hij later ooit naar een bejaardencentrum zou gaan, ze wel een biljart moesten hebben. Wij drieën vonden ook zo’n glaasje advocaat voor de nacht een must. Maar voorlopig hebben we nog geen biljart nodig en die advocaat kopen we toch liever zelf.

04-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Nog even mèt hert.

Kerstboom opgeruimd, het hert weer naar de schuurzolder en nu nog de krans? Nee die mag nog een dagje blijven. De dennennaalden beginnen wel naar beneden te ratelen, maar eventjes nog…. De kaarsen kunnen nog net een paar uurtjes branden.
En dan…? Ik kan niet zeggen dat het een straf is om binnen te zitten. Het is stralend weer, er is vannacht opnieuw een laagje wit bijgekomen, ijzel dit keer. Dat is wel minder als je er op uit moet. De vogels zijn druk in de weer. Zonet heb ik de pindakaaspot bijgevuld die in de speciale houder van Joost zit geschoven. Het duurde voor de kerst een paar dagen voor ze het in de gaten hadden dat dit een feestje voor ze werd. Vooral de meesjes zijn er gek op. De merels en roodborstjes zoeken het meer op de grond en op de bloembak waar ik ook voer gestrooid heb. De katten? Het is net of de vogels hier er aan gewend zijn. Zodra Loeder of Suze naar buiten zijn is meteen de achtertuin leeg en ze verschijnen pas als het onraad weer weg is. Het is vooral zomers dat de katten met vogeltjes in de bek lopen, meest jonge.
De enige kip die we nog hebben mengt zich ook af en toe tussen de merels. We misten haar al tot ik aan het eind van een middag de kip in het gebladerte van de struiken voor het huis zag zitten voor haar nachtplek, de gekleurde borstveren glommen in de avondzon. En nu heeft ze dan mede overwinteraars gevonden. In het voorjaar moeten we maar een paar maatjes voor haar vinden. Tja… het leven van deze senioren op het platteland is erg rustig vanmorgen.
Maar vanmiddag hè… dan beginnen de feestelijkheden. Jan Veen is jarig, daarna is er de nieuwjaarsbijeenkomst van de Shanty’s en morgen wordt het wokken met Valerius.

03-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Ik gebruik nog steeds graag de nieuwjaarswens: Völle heil en zegen, maar de wens van onze buurjongens vroeger: en völle hazen en knien’ns laat ik maar achterwege.
Het is al weer de 2e januari en zondag. Daarom zitten we in de kerk. Voor ons zit de zangeres, zoals we haar onder elkaar noemen. Het is een genot om bij haar in de buurt te zitten. Ze heeft vandaag een keurig mantelpakje aan en tot mijn verbazing heeft ze er een nertskraag op in de vorm van een echte nerts die met z’n kopje precies onze kant op kijkt. Ze rekent blijkbaar niet op dierenactivisten die met spuitbussen met verf klaar staan.
Zij vindt blijkbaar Wim z’n stem ook prettig want ze wenste hem : veel zangplezier in ’t nieuwe jaar. Ik bekijk de andere hoofden voor me en zie de verscheidenheid in kleur. Ik zie er maar een paar met gekleurd haar en eigenlijk vind ik het haar waar het grijs doorheen geweven zit of zelfs de overhand heeft mooier, het leeft meer.
Zoals overal is het kerkbezoek erg achteruit gegaan en één van de beide kerken in Emmen-oost moet verkocht worden. Het bracht de laatste jaren veel onrust, maar binnenkort komt er duidelijkheid. De kindernevendienst die met kerst nog door heel wat kinderen bezocht werd bestond nu uit twee jongetjes en dat waren de zoontjes van de leider. Toch goed dat de mogelijkheid blijft bestaan. In Eefde bestaat die hele nevendienst niet meer en ook is er al heel lang geen zondagschool meer zoals dat vroeger bij de Hervormde kerk was.
Vandaag zongen we elkaar de wens toe:

Vrede wens ik je toe, Liefde wens ik je toe.
Moge God je behoeden, leef met zijn liefde. Vrede wens ik je toe.
Zegen wens ik je toe. Aandacht wens ik je toe.
Dat er mensen zijn met wie je kunt delen. Zegen wens ik je toe.

En of ik nog iets van de overdenking onthouden heb? Zakt gauw weg hoor, bij mij.
Nou vooruit:
Als je iemand echt de zegen toe wenst, heb je die al in jezelf en kun je hem ook zo weer doorgeven aan anderen.
En zo is het toch?!

02-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Tussen de bedrijven door gaat Robin achter de computer. De muts... och, die houdt hij maar even op.

“Noe zie wie-j vanaovend niks van ‘et vuurwerk, zegt Wim wat sipjes. Het is dik van de mist als we naar Gerhard en Judith rijden. Daar zullen we van 4 tot een uur of 8 zijn . Ik heb wat appelflappen mee en Wim een fles wijn. Edith zorgt voor een lekker gevulde erwtensoep. Het is nog steeds dik van de mist als de mannen om 7 uur naar buiten gaan om een vuurwerkspektakel aan te richten. Het valt mee. Als er gekleurd vuurwerk met gekleurde Bengaalse ballen afgestoken wordt zien we de hele buurt afgetekend tegen al die mooie kleuren. Het is erg gezellig samen.
Wim moest vroeger niet veel hebben van vuurwerk, veel te gevaarlijk, maar op lang aandringen van de jongens bestelde hij dan toch een kinderpakketje. Dat werd oudejaarsochtend samen met de jongens opgehaald. Eén keer kwamen ze allemaal glunderend zelfs met een enorm pakket aanzetten. “Kinderpakketje”, vraag ik? “Ik heb het nog gezegd, klopt dit wel, maar ze zeiden als er je naam en adres op staat is het goed. En er stond echt van der Kolk Marnixstraat 40 op.”
Nu koopt Wim al jaren zelf geen vuurwerk meer, maar Gerhard en Mark gaan steeds even de grens over en halen in Meppen hun voorraad. Nee….  geen kinderpakketjes.
Om 10 voor 12 schenkt Wim thuis onze glazen vol en we klinken met z’n tweeën op het nieuwe jaar:”En dat we maar samen oud mogen worden!”
Even later staan we buiten. Het is helder en aan alle kanten zien we het vuurwerk de lucht in gaan. Bargeroosterveld is het best te zien en buurman Alle heeft de prachtigste gekleurde fonteinen en vuurpijlen... ook vast geen kinderpakketje...

01-01-2011 om 00:00 geschreven door hetty  

Rick heeft z’n uitje er weer op zitten. Begin december belde Berend hem al:”Heb je nog tijd over tussen kerst en oud en nieuw? Kom je dan weer naar Apeldoorn?” Het begint op een goede gewoonte te lijken om in die dagen naar Berend en José te gaan. Vandaag brachten ze Rick weer naar huis. De badkamer moest natuurlijk bewonderd worden en even later kwamen ze met z’n allen naar het Schoolpad. Sascha moest even kennis maken mat Tessa en de katten, maar toen was ze er door. Olaf ging gewoon z’n gang en vond alles best hier. Ze kunnen goed samen al spelen, die twee.
Rick is de hele middag nog in de ban van de stoomtrein waar ze dinsdag meegereisd hebben van Apeldoorn naar Eerbeek. Hij schijn op een videoclip te staan van een band. Rick vindt dat geweldig.
Gisteren zijn ze bovendien nog naar Ben en Diny geweest, net op tijd voor Berend om Diny te helpen met het röllekes maken. En dan naar de Boomgaard. Zo waren het wel heel mooi bestede dagen samen. Ze brachten een zak röllekes uit Eefde mee en ze smaakten net zo lekker als die van Anja...ja wel met slagroom natuurlijk.
Gerhard en Judith, die ook vrij zijn, komen gezellig langs met Ziva en Robin. Zo zien de neven elkaar weer eens.
Olaf schijnt gek te zijn op alles wat paard is en moest mee naar de pony’s. Hij ploegde ervoor met die beide beentjes door de sneeuw. Hij zal toch wat van de genen van z’n opa en oma meegekregen hebben.
Wim had de ouderwetse van der Kolk nassi al voorbereid en er werd flink toegetast.
En straks.....? Dan komt Frank, van de buren, helpen met het appelflappen bakken. Er is een bestelling binnen van Mark en Jennifer. Die eten ze graag met oud en nieuw, maar Judith bakt altijd zelf net als de buurt hier, die bezig is met kniepertjes en spekdikken.

31-12-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Uit: Ik ben Moniek.

“Dag Hetty”, klinkt een zachte en melodieuze stem in m’n oor als ik de telefoon opneem. Het is een bekende stem, maar toch kan ik die niet meteen thuisbrengen. “Weet je niet wie ik ben?”......
Het is oom Bram uit Durgerdam. Die wil me persoonlijk bedanken voor de boekjes Ik ben Moniek en Ik ben Scotty die ik voor de kerst naar hem en Betty had opgestuurd. Beiden zijn opa en oma en ik herinnerde me dat André een zoontje heeft die ook nog eens Johan genoemd wordt. André is overleden intussen, maar het komt waarschijnlijk toch wel over. Het doet me plezier dat Bram mijn manier van vertellen erg leuk vindt.
Bram wilde het nog even hebben over opa en opoe. Een tijdje terug kreeg ik via Joop de brieven van opa en een paar van opoe, die tante Hanna ooit aan hem en Betty gestuurd had.
Eigenlijk zat het hem nogal dwars dat opa door zijn vele schrijven zo in het middelpunt staat, terwijl opoe op de achtergrond zoveel voor hem en zeker voor allemaal heeft betekend. Hij gaat naadloos over in het Achterhoeks als hij vertelt dat opoe toen ze op haar sterfbed lag, afscheid van hem nam. Ze was gewend om hen altijd iets mee te geven op de terugreis naar Amsterdam. Nu kon ze zelfs daar nog aan denken en had ze met een heel benauwd stemmetje uitgebracht:”En noe kan ik oe niks meer metgeven.” Nee, mien vader was geen echte boer. Die was meestal in zijn werkplaats te vinden  met het repareren, bouwen of uitvinden van iets op technisch gebied. Als het melkenstijd was moest opoe hem altijd roepen:”Johan… de beeste mot emolken wodden”. Maar het duurde vaak nog zeker 10 minuten voor hij kwam. Ja… dat moest Bram even kwijt. Hij zou willen dat opoe meer naar voren kwam in de verhalen op deze, langzamerhand familiearchief geworden, website. Zie weblog 2 op onderstaande website. Dus… wie bepaalde herinneringen aan opoe Eggink heeft… ik hoor ze graag.

En verder… Ik heb nog meer boekjes van Moniek en Scotty in de aanbieding. zie www.hettysite.nl
Over  prijs en verzending worden we het wel eens. Wie mag ik blij maken?

30-12-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Ik heb grote bewondering voor die jongens in de bouw. De meesten hebben gouden handjes. Wat hun ogen zien kunnen hun handen maken. Buurman Alle heeft ook van die gouden handjes. Was hij van de zomer in de bouwvak zéér actief met het bouwen van een enorme boomhut, ook nu laat hij zich samen met de drie jongens van de creatieve kant zien.
Vorige week kon je de Bargerweg niet door vanwege de enorme sneeuwduinen, buurman Jans deed nog een poging en die moest met een trekker weer losgetrokken worden. Maar Alle maakte van de nood een deugd. Ze wonen midden op de vlakte aan die Bargerweg. De opgestoven sneeuw was heel vast geworden en je kon er gewoon grote blokken van snijden. Het kon niet anders of het plan om een iglo te bouwen kwam vanzelf bij hem op.
Vanmorgen waren we bij hen op de koffie en moesten we het witte wonder natuurlijk even bewonderen. Op deze manier moeten de iglo’s door de Eskimo’s ook gebouwd zijn. Er zit bij deze zelfs een bankje in waar de jongens kunnen zitten. Frank en Tim laten dat even zien.

29-12-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Nog één keer de uiterwaarden van de IJssel bij Hattem als een winters plaatje, met het zicht op IJsselstein. 's Zomers lopen hier de koeien.
De uiterwaarden bij Hattem heten de Hoenwaard. Vroeger was het allemaal gemeenteweide waar in het voorjaar de koeien en vooral ook het jongvee naartoe gebracht werd. Het was een vrije dag voor de schoolkinderen en nadat het vee gebrandmerkt was ging het in optocht naar de Hoenwaard. Op Homoet wordt nog steeds door de Hattemers gezegd. Wim herinnert het zich nog goed, vooral ook de brandlucht die er bij het brandmerken vrij kwam. Het wekelijkse krantje, zoals dat in Vorden het Contact is, heet in Hattem nog steeds De Homoet.
Nu staan er op dat stuk toch een aantal boerderijen.

28-12-2010 om 09:22 geschreven door hetty  

Sinds 1983 hoor ik ook bij de Noordelingen.
Hier een impressie van de markt in Emmen, bij de Grote Kerk.

Waar kom jij weg?”, vroeg me iemand in keurig Nederlands toen ik nog maar net in Emmen woonde. Ik snapte het wel maar het klonk me wat vreemd in de oren. En toen ik iemand vroeg hoe het met hem ging antwoordde die:”Dat kon minder.” Toen ik hem aankeek besefte ik dat het dus goed met hem ging. Dat er mensen op Urk wonen vind ik wel logisch op een voormalig eiland, maar hier wonen ze ook òp Erica en òp Klazienaveen en òp Zwartemeer, maar wel weer ìn Sleen en ìn Emmen. Misschien heeft het te maken met het veen, waarop die eerste drie dorpen gebouwd zijn..
Pas zag ik het interview van Paul Witteman met Herman Finkers. Witteman vroeg op een gegeven moment wat Finkers van de hemel verwachtte. Die zag je even nadenken en antwoordde toen:”Je wordt er niet slechter op.”
Nee in het noorden en oosten van ons land is de aard van de mensen en dus ook de taal verschillend van de rest. Het Nederlands kun je volgens Erwin Boers in ons Dagblad van het Noorden beter het Noorderlands noemen. Je kunt wel gewoon Nederlands spreken maar er zijn woorden die je vanuit je eigen streektaal ook in het Nederlands blijft gebruiken. Het noorden is volgens dit artikel het land van de sleef en de neefjes. Deze kende ik voor ik hier kwam wonen nog niet. “Wet ie-j niet wat een sleef is… een sleef….?” Buurvrouw wees hem aan: de soeplepel. “O gattegat wat een neefjes hier”, meldde buurvrouw Geesje toen we hier net aan het Schoolpad woonden. Ze bedoelde muggen. En als ze die smerige ‘muggen’ weg wil hebben bedoelt ze de vliegen.
Het was leuk om te zien hoe die Witteman echt verbaasd opkeek toen Finkers als antwoord gaf: “Dat kump zo better oet” en bij het zien van die opgetrokken wenkbrouwen gaf hij meteen de vertaling er maar bij; “Dat komt zo beter tot zijn recht”. Het is dus niet een letterlijke vertaling maar soms is de zin gewoon anders. Het is toch veel mooier om met het Twents te zeggen: hee is uut de tied komm’n dan :hij is dood is of: hij is overleden. Voor zover je in dit geval van mooi kunt spreken vanzelf. In de rest van het land zal voor dit laatste woord meestal natuurlijk gebruikt worden.
En waor ik weg kom? Uut Vorden vanzelf ..eh....natuurlijk. En... in Vodden köj wat wodden, zeiden we er vaak achteraan.

28-12-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

26-12-2010 om 19:28 geschreven door hetty  

26-12-2010 om 19:21 geschreven door hetty