Het gaat wel heel snel, de twee maanden van de expo van Jopie Brinks  is al om en nu zitten we aan de koffie met de vorige exposant Coby en de nieuwe Geert Rabbers. Truus is voor de gezelligheid meegekomen. Onze expogroep zelf is bijna voltallig aanwezig en de meesten hebben voor het werk hun ega’s meegebracht. Maar we beginnen altijd met koffie en hebben het over de ervaringen van de afgelopen expo en horen en zien meteen wat de nieuwe expositie bevat. Dan is er actie! D.w.z.: de mannen gaan de ladder op en hangen de schilderijen op de goede plek. De dames kijken en geven aanwijzingen. Een beetje naar rechts/ boven/ links enz. En ook nu is het weer een prachtige expo geworden.
Geert was vroeger landbouwer in de Rietlanden waar nu de woonwijk is waar wij ook ons Emmer avontuur begonnen. Zijn leraar had op school zijn tekentalent al ontdekt en gebruikte zijn tekeningen vaak als voorbeeld. Zo ook een vogel, uitgevoerd in o.i. inkt. Deze vorm, alleen groter siert nu hun garagedeur in de Bargeres. Intussen schildert hij al 40 jaar. Geert ontleent zijn onderwerpen aan de natuur, het boerenleven en krijgt inspiratie door er op uit te gaan. Er is zelfs een aquarel bij  die hij maakte naar een foto van een vakantie in de Achterhoek, een paar van het Bargerveen of een zonsondergang aan zee. We kunnen nu weer een paar maanden vooruit. Afgelopen zondag werd deze expo geopend en vertelde Geert zelf na de viering bij de koffie er  iets over.

29-10-2018 om 19:11 geschreven door hetty  

Wat vind ik het leuk dat je dingen over vroeger vertelt’, zo zei een van mijn lezers vanmorgen. Ze herkent er veel van uit haar eigen leven, denk ik. Veel mensen om ons heen zijn van onze leeftijd en dan krijg je dat. Hoe ouder je wordt hoe meer je hebt om op terug te kijken vooral als je bedenkt hoe het leven in de tussentijd is veranderd.
We hadden het na de kerkdienst over het verschil in karakter en manier van vertellen, ik wil het niet preken noemen, dat is zo’n dubbel woord. Onze predikant Jan de Korte kan zo rustig iets uitleggen met een stilte af en toe. De meesten houden hier van. Vanmorgen gaf hij een mooi voorbeeld van troost. Zijn kleinkind had zich zeer gedaan en ging hierbij de hele kring rond om een kusje te halen op de pijnlijke plek. Dat helpt.
Ach…zo helpt het ons bij andere pijnen. Als je zoveel meeleven krijgt van mensen om je heen kan dat ook zo goed voelen. Je kunt er geen genoeg van krijgen vooral als de pijn blijvend is en de ene keer meer zeer doet dan een andere keer.
Rick kan me soms peinzend aankijken en zegt dan: ’Ik zie dat het korstje er weer even af is’.
Wim en ik zijn nog steeds aan de paracetamol. Wim voor z’n pijnlijke heup en dat zal nog een week of zes duren en ik voor mijn gekneusde bovenarm. Al is het nu 7 weken geleden dat ik op de camping tegen een muur knalde, het is nog steeds niet  over.  Hopen hebben we al geslikt. Wat dat betreft is het goed dat we niet in Duitsland wonen. Daar kost een pakje van 20 stuks 2,75 euro. Hier 49 cent.
Gisteren was Rick er weer. Na de koffie ging hij in de weer met de bladblazer, dat zal de komende weken nog wel zo blijven. Het ziet er weer spic en span uit om het huis. Op zijn werk krijgt hij wel complimentjes van de chauffeur die de bergen blad op komt halen die hij bij elkaar geblazen heeft. Rick zorgt er voor dat deze er goed omheen kan rijden. Daar houdt hij echt rekening mee. Rick glimt er van.
Tja, een compliment op zijn tijd doet iedereen goed.

28-10-2018 om 16:06 geschreven door hetty  

We zitten nog even op onze schommelbank bij de wei met koffie. Het is 10 oktober en wat een mooie nazomer hebben we. Jammer, er is geen schaap of lam meer te zien, maar Rob beloofde nog wat aanvoer. Als het dekseizoen geweest is kunnen hier mooi een stel rammen lopen.’, zei hij tevreden terwijl hij de mooie groene weide met kennersoog bekeek.

Toch zien we van alles voorbij komen over de Bargerweg en het Schoolpad. Queeny signaleert het eerst een voorbijganger. ‘Dat is t-r ene die geet straks weer terugge bi-j de weg’, merkt Wim op. En het klopt. Queeny trekt zich terug en blijft waakzaam. We kennen de vaste voorbijgangers, vaak met hond. Meestal steken we even een hand op als groet.

‘Dat is Jans op die tractor’, meldt Wim en ja hoor, hand in de lucht. ‘Da’s dikke Muter, die is effen naor zien pony’s ewest en Lubbers steet daor bi-j zien land dat e van Jans aover enommen hef’.

De kloek komt aan schommelen met haar viertal, ze groeien tegen de klippen op. Als ze me zien willen ze meteen voer. Ik loop mee naar de ren. Daar komt de rest ook op me af. Ik zie dat de voerbak leeg is, vandaar die drukte. Ik neem de voerbak mee naar de schuur en vul hem weer. Even later staan alle kippen en de haan er omheen te smikkelen. Moeder kloek heeft de kleintjes even alleen gelaten. Eten gaat voor. Ze protesteren vanonder een struik. Komt straks wel weer goed met jullie.

12-10-2018 om 18:49 geschreven door hetty  

Het was vlak voordat we weg zouden rijden met caravan, tentje en… Rick natuurlijk. Ik was helemaal aan de lat zoals gewoonlijk wanneer ik gepakt en gepoetst heb voor een vakantie die zo leuk zal worden. Even zag ik het allemaal niet meer, helemaal omdat Wim nog een week op zijn spuit in de heup moest wachten. Al kon het geen Schotland worden dit keer, we zouden er iets van maken met Rick.
Ik deed nog een laatste graai in de brievenbus nadat we Storm en Queeny voor het laatst hadden toegesproken zoals: ‘Goed oppassen jongens, wij komen altijd weer terug. Ria komt zo’. Ik verbeeld me steeds dat ze me begrijpen.
Met die laatste graai haalde ik een bijzondere kaart tevoorschijn. Jan uit Vlieland heeft een bijzondere timing om iets van zich te laten horen. Net na het plotseling overlijden van Mark kwam hij meteen bij ons en zo ook na de uitvaart. Zo’n 3 maanden later kwamen hij en Annemarie opnieuw aan. Ze gingen naar de Retropop zoals ze dat het jaar ervoor met Mark hadden gedaan en ze bij hem overnacht hadden. En opnieuw, wat later op een moment dat het weer wat lastig werd, kwam er een bloemenman met een enorm boeket met blauwe bloemen, van Jan. ‘Omdat Mark af en toe nog bij me komt binnenwaaien’, stond op het kaartje.
Nu maakte ik in de auto snel nog even de envelop open en kwam er opnieuw een boeketje blauwe bloemen tevoorschijn. Hij had het boek MARK gelezen en even gewacht met een reactie. Het had veel met hem gedaan. Een groot deel van hun leven waren ze vrienden, echte vrienden. Het was een speciaal boeketje van Vlieland, minutieus  uitgeknipt door een vrouw op Vlieland. Zo mooi! Daar kan geen kant en klare kaart tegenop.

05-10-2018 om 18:51 geschreven door hetty