Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
30-03-2013
Toch voorjaar...?
De kamer bij Rick is een paar jaar terug al flink onder handen genomen door
de familie. Je ziet wel wat zijn hobby is.
Hebben jullie binnen nog wat
voor me te doen?, vroeg onze gelegenheidsschilder, een kamer sausen of zo. In
de bouw ligt alles op zijn gat en bij het Uitzendbureau dat regelmatig werk voor
hem had was het ook huilen met de pet op. Ik kon zo gauw niks bedenken. De
buitenkant van ons huis moet hier en daar bijgewerkt worden, maar daar is het de
tijd nog niet voor. Het moet eerst minstens 10 graden worden en daar lijkt het
deze Pasen zeker nog niet op. Wim leest de krant en meldt net dat het twee jaar
geleden met Pasen 24 graden was. Ik duik hierop nog verder weg in mijn
fleecevest. Maar s avonds denk ik aan de zolder van Rick die al zolang hij
er woont één donker gat is. De vorige bewoner heeft alles zwart geschilderd.
Misschien zou . Ik bel Rick of hij daar voor in is. Rick wel dus. Zo kwam het
dat onze schildervriend twee dagen lang Rick zn zolder heeft omgetoverd tot een
licht verblijf. Het gevolg is wel dat er nu ook opgeruimd moet worden, want
alles wat even weggezet werd, ook alle verpakkingen van apparatuur stond er. Zo
makkelijk om een zolder te hebben, maar wat nu? Morgen gaan we overleggen met
Mark en Gerhard om een gezamenlijke afvoer van overbodige spullen te regelen.
En het màg van Rick. Kon hij voorheen geen afstand doen van radio-, tv-,
computer-, wekker- , bureaustoel- enz. verpakkingen. Nu wil hij zelf een
opgeruimde zolder. Hoera! Toch voorjaar?
Ons groepje dat altijd even samen koffie blijft drinken na de inspanningen van het zwemmen.
Donderdagmorgen is mijn morgen. Daar moet niemand mij aankomen. Daar moet
je al een heel goede reden voor hebben. Het is mijn zwemochtend. D.w.z. om half
9 op de fiets zitten en van 9 tot half 10 lekker aquajoggen en nog even
uitzwemmen. Dan is het koffiedrinken en bijpraten. Het geeft een band wanneer je
dit al jaren doet ja ook dat kopje koffie en het delen van lief en leed
naderhand. Sinds een aantal jaren gaan we ook eens per jaar uit eten, meestal
wordt dat de Wok in het centrum van Emmen. Jannie van het Aquarenacafé verwent
ons af en toe. Soms mogen we een nieuw soort ijs uitproberen. En op tafel staat
de grote pot met een nieuw soort drop om uit te proberen. Gisteren had ze weer
wat nieuws. We kregen allemaal een soort crème op de hand om onze handen te
verzachten. Het rook ook nog lekker. En wij maar raden wat er in zat. Het rook
wat naar fruit, maar wat. Toen kwam de aap uit de mouw. Het was gewoon
Marokkaanse olijfolie, gemengd met vaseline. Het zou een weldaad voor je huid
zijn. En het is zo, vanmorgen zijn mijn handen nog steeds zo zacht als
wat! En na operatie zwembad ga ik richting het Goed voor het bijna wekelijkse
rondje Kringloop met vriendin Susan met koffie en een tosti na. Onze laatste
week wordt besproken en ook de huisdieren komen aan de orde. Haar nog enige kip,
Wendy ooit gered uit een legbatterij in Haaksbergen met nog twee anderen, leeft
nog steeds. De door haar geredde houtduif Georgie komt nog iedere dag en ze
leeft mee met onze belevenissen omtrent onze nieuwe pup Storm die binnenkort
zijn intrede zal doen. En zo ziet een gewone donderdagmorgen er
uit.
We gaan weer terug in de tijd. We zitten elke
avond lekker warm voor ons houtkacheltje. En wij niet alleen. Mark en Jennifer
hebben er zelfs twee om hun huis van die lekkere warmte te voorzien. Ze besparen
zo aardig op hun energierekening. Vandaar dat Mark gek is op bomen die gekapt
moeten worden. Bij ons zijn al heel wat oude berken tegen de vlakte gegaan en in
de houtkachels in Sleen verdwenen. Mark moet ze wel zelf komen omzagen en daarna
in stukken zagen, maar dat doet hij met plezier. Samen met Wim zijn ze een
aardig span. Ook als de gemeente aan het Schoolpad snoeit verdwijnen er heel wat
stukken via ons erf richting Sleen. Verder heeft hij nog een adresje waar hij
afvalhout kan halen tegen een gereduceerd prijsje. En wij? Wij bestellen ons
kant en klaar gekloofde hout in Oosterhesselen bij Herr Werner Mayer. Die is s
winters aan het kappen en kloven en s zomers komt hij ons met trekker en
aanhanger 3,5 kuub eikenhout brengen. Dat ligt eerst een jaar om te drogen en
dan gaat het pas de kachel in. Jammer dat het een kleine kachel is want af en
toe is er een blok hout te groot om hem door het deurtje van de kachel te
krijgen. Helemaal niet erg, vindt Mark want hij weet er wel weg mee. Vandaag
had hij het geluk dat de boom bij hun buren tegen de vlakte ging en zonet
stuurde hij een mail mèt foto van de nieuwe oogst!
We moeten dit jaar wel geduld hebben voor we echt van voorjaar kunnen
spreken. De crocussen en sneeuwklokjes staan er wat zielig bij. De mezen
bevechten hun plekje aan de vetbolletjes en de pindapot. De merel zoekt het wat
lager bij de grond. De roodborstjes zitten overal bij en kijken wat verwaand
rond alsof ze hier de baas zijn. Ook zijn er ineens geelgorsjes en staartmeesjes
die meesnoepen. En wanneer de grote bonte specht minstens 5 keer per dag
langskomt om de boom en de pindaslinger te inspecteren, is hij even de baas in
verwencafé Schoolpad. We hebben zelfs een ingenieus eekhoornvoederhuisje
opgehangen, maar daar hebben we nog geen eekhoorn bij gezien. De birdfeeder van
Jans met het schuifraampje van plexiglas doet goede diensten. We moeten onze
ene overgebleven kip en de nieuwe zwarte haan wel in de gaten houden want
steenmarter en kiekendief liggen op de loer, zullen ook wel aan het voorjaar toe
zijn. En toch... 's morgens word ik weer op tijd wakker, het is lekker vroeg
licht. En zo weet ik het zeker... nog even en het echte voorjaar
begint!
Het kan nog leuk worden deze zomer. Er wordt een middagje voor de Eggink
girls (mijn meisjesnaam) georganiseerd en nog wel op de Boomgaard, ons ouderlijk huis, bij Johan en Joke. Ons
nichtje Monique is een gediplomeerd schoonheidsspecialiste en ik heb zelf al een
behandeling van haar ervaren. Heerlijk! Ze heeft sinds kort haar eigen
schoonheidssalon thuis aan het Tusseler in Lochem maar naast dit is ze actief om
in verschillende zaken, waaronder de tassen en accessoireshop Fantastiz, de
klanten te verrassen met een behandeling voor nagels en handen. Ook geeft ze
workshops waarbij je kennis kunt maken met de verschillende onderdelen van haar
werk. Dus nu hebben ze samen bedacht om als Egginksvrouwen kennis te maken
met alles op gebied van visagie, tips en trucs om er goed uit te zien, zal ik
maar zeggen. Lijkt mij erg leuk. Ik moet alleen mijn lieve schoondochters
enthousiast krijgen om mee naar de Achterhoek af te reizen. We zouden er met
elkaar een leuk dagje van kunnen maken met een nostalgisch tintje. Leuk hoor
zo'n initiatief, Monique!
Zo af en toe maak ik een uitstapje naar de website van enigszins
gelijkgezinden. Zo was mijn belangstelling laatst gewekt op de Handwerkbeurs
door een stel dames die alles over sokken breien wisten en de mooiste wol en
patronen daarvoor bij zich hadden. Zo langzaam begint het bij mij ook weer te
kriebelen. Na de minstens 35 paar die ik breide, na de start van mijn leven
zonder school, collegas en pubers, heb ik de laatste 6 jaar geen breipen meer
aangeraakt. Maar bij het zien van dit enthousiasme en de prachtige kleuren
sokkenwol denk ik er over om weer eens te beginnen. Niesje vroeg een jaar
geleden nog eens of ik al weer sokken breide, maar ik moest haar teleurstellen.
Het is net of ik er geen tijd meer voor heb. Wie weet als ik deze zomer op ons
bankje bij de wei zit met Storm om me heen en de lammeren in de wei zit ik
misschien wel weer met een sok in wording. Dit vond ik op Froukjes
weblog: Fair Isle is een eiland dat bij de Shetlandeilanden-groep hoort. Het
is het zuidelijkste eiland en is vooral bekend van de breitechniek: rondbreien
met meerdere kleuren. Om promotie te maken voor Scotland, waar de eilandengroep
bij hoort, hebben deze voor de ponys prachtige vesten gebreid. Ja, van
Schetlandwol natuurlijk. Staan de beestjes er niet warmpjes bij?
De pups zien hun moeder en dat betekent: eten! Kennen jullie hem al? Die
met dat smalle blesje en die mooie witte pootjes... dat is-em!
We konden
het niet laten... het duurt nog zolang tot Storm hier is... we moesten gewoon
even kijken. We maakten een afspraak en gisteren gingen we op weg naar
Dalfsen. Het bezoek aan de dierenarts hadden ze net achter de rug, de pups in
de bench en moeder Lady mee. Ze hadden veel bekijks gehad, maar het
belangrijkste was dat de pups allemaal gezond bevonden werden. Ze zijn nu geënt
en gechipt. Bovendien waren ze enorm gegroeid, er zit goed leven in. Ze stonden
rechtop tegen het gaas wanneer Lady binnen kwam lopen. Maar ze kregen eerst
brokjes en daarna werden ze op de kranten aan de rand van de serre losgelaten om
hun poepjes te doen. Moeder Lady heeft het zwaar met het stel en vanaf nu worden
de voedingen afgebouwd. Corry en haar man genieten van het hele gebeuren maar
zullen net als moeder Lady blij zijn als deze drukke periode achter ze ligt. We
zullen zeker contact houden. We zijn nu zo dichtbij Zwolle dat we doorrijden
naar Hattem. We kijken even of de beplanting van moeders graf goed gebleven is.
De ene witte kerstroos bloeit ondanks de kou en ook de kruipende cotoneasters
hebben het volgehouden. En natuurlijk eindigen we bij Ben en Niesje op de
bank en bespreken de tijd dat ze bij ons zullen komen oppassen. Storm zal dan al
een half jaar zijn. Ze hoeven zich dan zeker niet te vervelen. Is vier weken
niet te lang?, vragen we nog. Nee hoor, helemaal niet, we hebben het de kinderen
al gezegd.
Het duurt nog wel even maar we zitten al uit te kijken naar de
tijd dat onze nieuwe pup Storm zijn intrede zal doen bij ons aan het Schoolpad.
We kregen gisteren weer een paar nieuwe fotos waarbij te zien is dat hij
levendig genoeg is. De bench is al te voorschijn gehaald. Ik had gisteren het
schilderij van Skipper afgemaakt, wat een afwisseling met die grote rode.
Allebei mooi om te doen. Ik kon het niet laten en we belden Jack om hem Skipper
te laten zien. Hij kon zeggen of het precies lijkt. Skipper was een pup uit het
eerste nestje van Scott en Kim, maart 1997. Twee jaar geleden overleed Skipper,
13,5 jaar oud, een geweldige hond is hij voor hen geweest. Toen Jack en Margie
laatst bij ons waren lieten ze doorschemeren dat ze wel een schilderij van hem
zouden willen hebben. Ik kreeg de fotos en mocht er een geschikte
uitzoeken. Toen was het snel voor elkaar. Zelfs Ellen had er niets aan toe te
voegen. Jack kwam, keek, en even dacht ik dat ik een traan zag. Hij was er
geweldig blij mee, ik kreeg een dikke pakkerd en ik pakte het meteen maar voor
Margie in. Intussen vertelde Jack over de tijd dat Skipper bij hen kwam. De
eerste twee nachten hadden ze zelfs beneden bij hem geslapen, dat was hen door
iemand aangeraden. Zoiets had ik nog nooit gehoord. Toen ze de derde nacht dan
weer naar boven naar hun eigen bed gingen was Leiden in last. Janken meneertje
en steeds maar naar beneden om hem te troosten. Tja . Jack kreeg een
slaaptekort. Toen ze eenmaal gewend waren ging het veel beter en werd de
puppiecursus met goed gevolg afgelegd en werd Skipper het lievelingetje van de
buurt. Nee ze hebben nog geen nieuwe hond, maar ik heb zo het vermoeden dat
ze er nu toch over aan het denken zijn.
Wim met Kim en Scott in 1994, toen we net aan het Schoolpad woonden.
'Valpreventie was het
onderwerp, zo werd ons gemaild. Onze Passageavond Zuidbarge Rietlanden in het
Hoefijzer zou verzorgd worden door de dames van Sedna en Seniorensport van de
Gemeente Emmen. Ik was benieuwd. Ik kreeg wel even wat beelden van die
valbrekende toeren die je bij judo wel eens ziet. Maar na onze opening door
Aly en de nodige mededelingen kwamen Hilde van de senioren en Ank van Sedna in
actie. Het bleek allemaal wat logischer in elkaar te zitten. Na de uitleg en
beelden van onveilige situaties en allerlei nare ongelukken die je kan overkomen
gingen we twee aan twee aan de slag. Albertje en ik deden ons best, maar doordat
we alle onveilige situaties in onze beide huizen meetelden kwamen wij aan het
hoogste aantal nl 18. Wij wonnen daardoor een anti slipmat voor de douche. Wil
je weten wat onveilig is en waar je niet zo gauw aan denkt? - Filter van de
afzuigkap schoonmaken - Geen apparaten standby laten staan - Bijwerkingen
van medicijnen Albertje leest ze niet want dan voelt ze alles wat er in
staat. - Is er een vluchtweg in huis? Albertje wist er geen. Die kan
misschien bij brand nog uit het slaapkamerraam beneden klimmen. Wij slapen boven
en hebben zelfs een dik koord met knopen om de beddenpoot zitten die we bij
brand uit het raam kunnen gooien en zo ons naar beneden laten zakken. We hebben
nl een rieten dak en bij brand is de trap geen optie meer. Het zorgde voor onze
buurtjes hier voor enige consternatie. - Maar er stond ons meer te wachten.
Aan onze stabiliteit werd gewerkt. Het was leuk oefenen zo samen. Hilde deed het
voor en stimuleerde ons met flair. Al met al was het een waardevolle avond.
Met een lijst met evenwichtsoefeningen en spierversterkende oefeningen konden we
naar huis. Het geeft je toch wat te denken. Terwijl veel vrouwengroepen
juist kleiner worden, is die van ons bloeiende en komen er steeds nieuwe leden
bij. Er zijn dan ook veel activiteiten om aan mee te doen: een regioavond, een
creativiteit expo, een reisje naar Brussel naar de Eurotop, wandelen met
Passage, samen meedoen met een workshop bloemschikken bij een van de leden, een
verrassingsmiddag, museumbezoek enz. Er wordt meegeleefd met lief en leed en dat
is toch ook wat een mens nodig heeft.
p.s Zie je wel m'n schilderijen op
de achtergrond? Leuk om ze hier te zien hangen.
Maandag--Zomaar
tussendoor een prachtige voorjaarsdag. Net of je energie ineens verhoogd wordt.
Vanmorgen een kort bezoekje aan mijn zieke Marokkaanse vriendin, zag er
jammergenoeg niet erg goed uit. Vanmiddag samen met Wim met ons groepje al
Nordic Walkend naar het Appeltje. We wisten niet eens dat dit bestond. Het bleek
een prachtig rond meertje te zijn vlak achter het Zorgcentrum het Heidehiem. Het
begon al echt naar het voorjaar te ruiken in het bos. Wim is wat conditie
betreft klaar om naar de woensdaggroep te gaan, maar jammer dan dan heeft hij
zn Zanggroep in Zwartemeer. Precies om half vier halen we Daan op, want
Anja heeft genoeg aan Tim die naar zwemles gaat. Vader Alle haalt hem na zijn
werk weer op. En vanavond ging Wim oefenen met de Canthorij, want twee weken
achter alkaar hebben ze een optreden. Het hield in dat ik alleen naar een avond
Groothuisbezoek ging. Ik zag onderweg nog net een ree het land van onze boer
oversteken. Bart en Alize thuis wonen prachtig in een nieuw stukje
Bargeroosterveld dat dichtbij het Oosterse bos ligt. Het schilderij dat ik van
hun hond Nelson maakte hing op een ereplaats. Er werd veel van gedachten
gewisseld en de laatste jaren is er ook in de protestantse kerken veel
veranderd, zo ook in de geloofsbeleving. Erg mooi vond ik dan het kleine
gedichtje van Hans Andreus:
Of hoe dat heet
Gelukkig dat het
licht bestaat
en dat het met me doet en praat
en dat ik
weet dat ik er vandaan
kom, van het licht of hoe dat heet.
En... op deze voorjaarsdag maakt Lotje kennis met de geitjes...
En is Daan trots op zijn gemaakte ABC puzzel Intussen is het weer berekoud, maar.... ik voel het... spring is in the air!
Een behoorlijk aantal van mijn schilderijen hangt in Dorpshuis het Hoefijzer in
Zuidbarge. Er hangen wat kleinere in de gang van deze voormalige kleuterschool
en 5 grotere in een van de ruimtes waar vergaderingen, cursussen en
zangrepetities en toneel gehouden wordt. Het wordt geheel gerund door
vrijwilligers. Van half januari en februari moesten de schilderijen uit
delaatste ruimte even opgehaald i.v.m. het oefenen voor en het uitvoeren van een
toneelvoorstelling van de plaatselijke toneelvereniging. Maar nauwelijks was dat
achter de rug of er werd gevraagd om de wand weer te vullen. Ik doe het graag
want je krijgt er zo toch wat bekendheid door. Wim kent het klappen van de
zweep en helpt trouw met het ophangen. De expositie blijft nog tot eind
juni.
Van links naar rechts: Toscane, gezicht op de Summer Isles, de
malle jan, Paarden en het Kerkje van Oldenzijl.
Geachte mevrouw, Volgens onze gegevens
dient uw rijbewijs met nummer 4329732104 vóór 26 augustus 2013 vernieuwd te
worden bij de afdeling Burgerzaken/ Publiekzaken van uw gemeente Dat je
daarvoor een recente pasfoto moet inleveren en je oude rijbewijs lijkt nog
normaal, maar dat je daarvoor een beslissing van het CBR nodig hebt dat je
rijgeschikt bent, verandert iets. Ik besef ineens dat ik tot de categorie
ouderen ga behoren die de weg gaan bevolken. Zeker weer zon bejaarde, hoor ik
al een mede weggebruiker zeggen. Of kiek daor hej weer zon zundagsrieër. En
Dat dach ik al ok nog een vrouw achter t stuur. Allemaal kreten die mijn
echtgenoot bezigt..... en meer. Soms denk ik dat hij zn roeping is misgelopen.
Hij wilde ooit rijinstructeur worden en heeft dat ook een blauwe maandag gedaan
in zn vrije tijd tot hij zn antislipcursus, een trainingspak en een nieuw
horloge had verdiend. Toen besloot hij om de Hogere Constructeurscursus, ook wel
de Stork HTS genoemd, te gaan volgen en had hij geen tijd meer voor het rijles
geven. Toch blijft hij hoogst geïnteresseerd in alle mankementen aan autos èn
rijgedrag van de chauffeurs. Je snapt natuurlijk dat "Blik op de weg' één van
zijn favoriete programma's is. Nu moet ik eerst naar de huisarts om me door
te laten lichten voor ik het felbegeerde papiertje sorry kaartje, kan krijgen.
Ik ben de eerste van de vier Egginks van de Boomgaard die de 70 nadert en ik kan
je vertellen dat het een raar gevoel is. Ben ik nu echt oud?
De pups in Dalfsen doen het goed. Ze
zijn al aan de brokjes, vertelt hun bazin Corrie. En ze vinden het heerlijk.
Of ik Storm wel kon herkennen. vroeg ze. Nou.. ik weet zeker dat het de
rechtse helemaal vooraan is bij het diner! Nog even geduld!
En na de brokjes wordt er flink
geslapen. Storm heeft een lekker plekje gevonden en ligt met z'n kopje op de
schouder van z'n zusje die er breeduit bij ligt. Uitgeteld!
Lotje, het Drentse flessenlam dat ik naar buurvrouw Anja had gebracht, bleek
de stiff lamb disease te hebben en kon niet meer staan of lopen. Dokter Harrie
wist raad en met een spuit in het nekvel en eentje mee voor over vier dagen
gingen we weer naar Anja. Precies na 5 dagen was het zover. Ik kreeg deze foto
toegestuurd 'van Lotje': Kijk Hetty, ik kan weer lopen!
Charlie en Leone Eggink met dochter Charlette, kleindochter Amanda l. en
Jacob, de zoon van Leroy.
In iedere familie is er wel eentje, iemand die
bezig is om de familiegeheimen te bewaren of de stamboom van zijn of haar
familie op te stellen. Een zoon van nichtje Josien, Harry Bruger doet het voor
zijn familie, de Middelkoops en de Egginks. Joop Groot Nuelend is bezig met de
familiefotos en ik vind het leuk om herinneringen op te halen. Maar ook bij
onze Amerikaanse familie, de nazaten van oom Herman Eggink, is er eentje die in
de familie stamboom gedoken is. Vorige week benaderde Amanda Sadler me om
volledige namen, geboorte- huwelijk- en sterfdata bij elkaar te krijgen van de
familie Eggink op de Boskamp. Ik wist niet alles, wel heb ik de volledige namen
en geboortedata van de 10 kinderen Eggink uit het trouwboekje van opa en opoe
Eggink, maar voor meer benaderde ik Ineke Sigger, Erna Bloemendaal en Dinie
Voortman. Dat schoot op. Voor tante Mies heeft Erna tante Jantje nog benaderd.
Dus Amanda, je hebt je Nederlandse familie bezig gehouden. Succes met je
stamboom!
Het zou gemakkelijk worden dit jaar. De belastingdienst had alles al vooraf
voor je ingevuld zeiden ze in de brief. Wij laten het altijd invullen door,
onze langzamerhand goede vriend geworden, Harnold. Gistermorgen togen wij dus
naar hotel ten Cate waar hij in deze voor hem drukke tijd zitting heeft.
Hotel te Cate is vorig jaar helemaal op gepimpt door de Toyisten. Het is nu
een in het oog springend hotel geworden, waar in het verleden Tom Woodgate
logeerde als hij bij Holvrieka kwam inspecteren. De Toyisten hadden al de gasbol
onder handen genomen wat een vrolijk accent geeft aan ons mooie Emmen. En niet
alleen het uiterlijk van hotel ten Cate valt op. Binnen is het ook allemaal
Toyist. Wel vrolijk. Wim las me tijdens het wachten nog voor uit het grote
boek der Toyisten. Het is een vaste club kunstenaars die zich onderscheiden door
allemaal een eigen masker te dragen tijdens het werk, zeg maar net als de Hells
Angels te herkennen aan hun outfit. Er zijn ook al verschillende kamers in
Toyistenstijl en in de receptie hing een schilderij en stond een gitaar in de
vitrine die er ook kleurrijk uit zag. Zo te zien werden er veel vormen van
kinderspeelgoed in verwerkt en enkel de kleuren rood, geel en blauw gebruikt.
Daar kun je natuurlijk alles mee mengen. Ook de persoonlijke auto van eigenaar
ten Cate is geheel in de kleurige stijl gespoten. Toen was het onze beurt.
Ik had nog wel de hypotheek- en jaaropgaven gepakt en wat giften op een
rijtje gezet. Ineens bleek de Digide code van Wim niet meer te kloppen.
Bovendien stonden wel de verschillende bankrekeningen op een rijtje maar zonder
de bedragen erachter. En dat had hij nu al bij heel wat klanten meegemaakt. Om
een lang verhaal kort te maken: we mogen de rest komen brengen
Zonet kwam Loeder binnen en wilde meteen op het warme veilige plekje naast de
pc. Ik heb daar een warm dekentje liggen voor de liefhebber. Maar toevallig had
Suze het plekje al ingenomen. Het werd een heel spektakel. Loeder vond dat het
haar beurt was. Je kunt je er beter niet mee bemoeien. Suze moest het onderspit
delven en vertrok. Toch gaat het wel eens anders en zitten ze er een poosje
met z'n beiden, maar als je je slaapje wilt doen moet er één het veld
ruimen.
En daar zit je dan met een leeg huis. Wim was naar de Cantorij
en aansluitend FC Emmen. En dan gaat het vanzelf op zoek naar pups. Daar hebben
we intussen toch Marktplaats.nl voor? Ik twijfelde tussen een boerenfox of toch
weer een bordercollie. In boerenfoxen zit jacht, het zijn terriërs, maar ooit
was mijn eerste hondje Trixie er een. Zou ik toch..? Mark belde s avonds hoe
het gegaan was met Tessa en verslikte zich bijna toen hij hoorde van de
zoektocht boerenfox. Dat leek hem niks Doe nou maar gewoon een border collie.
Maar wat je ook besluit het is allemaal goed, voegde hij er wel aan toe. In
het noorden en oosten van het land was praktisch niks te vinden, wel in het
zuiden en Zeeland en België. Veel fokkers met meerdere soorten honden,
broodfokkers. En toch melden ze dat de hondjes in huiselijke kring opgroeien.
Ineens zag ik een nieuwe advertentie: bordercolliepups in Dalfsen. Dat wekte
mijn belangstelling. Het leek vertrouwd en ik mailde. Om een lang verhaal kort
te maken: vanmiddag zijn we gaan kijken en hebben meteen Storm uitgezocht, een
mooi reutje. Er waren twee reutjes, maar met deze kreeg ik meteen contact. Het
bleek het lievelingetje van de bazin. Ik kon me het helemaal indenken. Ik had
indertijd ook een zwak voor Scotty waar ik het boekje over schreef: Ik ben
Scotty. Ze waren me ook allemaal even lief, de een was ondernemend, de ander
grappig, een derde lief. Maar Scotty had dat speciale wat bazin Corry voelde met
Storm. En zo is t gekomen .
Daar stonden we dan bij dokter Harrie, ik
met een Drents flessenlam in de armen en Wim met Tessa. Lotje, het flessenlam
kon niet meer staan, laat staan lopen. Wij gooiden het al op de spagaten die ze
maakte door uit te glijden op het parket. Maar dokter Harrie zette haar op de
pootjes en wist het meteen, de Stiff lamb disease, een tekort aan selenium. Met
een spuit in haar nekje en een extra spuit voor over vier dagen konden we haar
weer meenemen. Voor Tessa werd het haar laatste uitje. Ze sliep heel rustig in.
We brachten Lotje weer terug naar Anja en Tessa hebben we een mooi plekje
gegeven achter de rododendrons naast Floris, de hond van Robin. We hadden al
een tijdje plannen om een nieuwe pup aan te schaffen. Toch hebben we gewacht
omdat we het Tessa, die toch al zo in de war was, niet aan wilden doen. Samen
met Mark en Jennifer hebben we het zo lang het mogelijk was geprobeerd om haar
een goed leven te geven. Door extra injecties en oppeppers werd ze lichamelijk
wat sterker, maar ze was zo in de war dat dit toch de beste oplossing
was.
Drie van de reacties op Facebook naar aanleiding van onze 48e trouwdag
lieten flitsen van herinneringen voorbij komen. -Hannie was ooit een van
mijn eerste leerlingen aan de van Heemstraschool en zal bij ons huwelijk
onderaan de trap bij het stadhuis van Hattem gestaan hebben met een van de
bogen. Op de receptie was ze er zeker ook bij en laatst vertelde ze met Aly nog
dat ze me uit het raam zag hangen als Wim weer eens terugkwam van een reis. Wim
herinnert zich er nog van dat tijdens de receptie alle kinderen mij de hand
kwamen schudden en dat hij alle cadeautjes en tekeningen aan mocht
pakken. -Neef Wilhelm was mèt zijn broer Jan, broer Ben en vriend Albert, één
van de gangmakers op het feest s avonds bij Hotel de Boer en droeg het vaandel
met de welluidende speciale titel WIMHETTY. Jan sloeg de enorme trom zo hard dat
het vlies knapte. Ben droeg een baby doll en Albert was verkleed als een
hoogzwangere vrouw. Het was me het stelletje ongeregeld wel. -Ook Sjennie
stuurde een felicitatie. Wanneer ik aan onze grote dag denk, komt meteen de
gedachte boven aan het verdriet voor haar van het toen onverwacht overlijden van haar moeder. Ze was toen al
getrouwd met Jaap jr en oom Jaap en Tante Riek Harwig kwamen daardoor niet naar
Hattem om ons huwelijk mee te maken. Zo blijven altijd de
herinneringen.
Het werd een intiem feestje, alleen met onze kinderen en kleinkinderen. Robin en Eva kennen hier de weg en zaten al snel met een Master Mind tussen hen in. Na de koffie verkassen we naar de kota en zoals altijd geeft dat wat extras. Met een vuur in het midden en een hapje en een drankje komen de gesprekken goed op gang. Rick heeft zich flink gestoten. Op zn werk in de plantsoenen gaan ze op gezette tijden de keet in om koffie te drinken. Op de een of andere manier is hij voorover geschoten tussen kachel en stoel en kwam met zn rechterkaak vervelend terecht. Nu heeft hij links een opgezet gezicht èn kiespijn. Raar! Maar als je denkt dat hij het even aan de huisarts wilt laten zien, heb je het mis. Hij heeft het internet al afgestruind, weet alle spieren te zitten en weet zeker dat het niets ernstigs kan zijn, alleen gekneusd. Gisteren heb ik het kruidenzalfje van de smeerwortel er maar opgesmeerd. Kijken of dat verzacht. Verder moet hij het maar met een paar paracetamolletjes redden voor de nacht. Vorige zomer brak Robin zn neus bij het voetballen, maar dacht dat het een kneuzing was. Toen zijn neus in de maanden erop wat scheef ging staan bleek het gebroken te zijn geweest en verkeerd aangegroeid. Dat is dus 2 weken geleden rechtgezet, een hele ingreep. Vandaag mag hij voor het eerst weer naar school, 6 weken lang geen contactsporten! Maar ook dat verandert Rick zn mening niet! Zonet was Mark hier even. "Heb je dat potje met zalf nog', vroeg hij. 'Ik heb een kloof in de vinger en gisteren smeerde ik er ook even van dat smeerwortelspul op en dat hielp! Of heeft Rick het al in de buze?' Zo af en toe laat hij horen dat hij een paar woordjes Drents kent. Het zal Susan deugd doen dat haar smeersel het zo goed doet.
Gefeliciteerd met je trouwdag, zegt Wim terwijl hij licht kreunend
overeind komt. Zegt de ene kneus tegen de ander, antwoord ik. Hij begint op te
knappen maar s morgens valt het eerst tegen. En ik had het vrijdag meteen niet
willen zeggen, maar toen ik na Wim zn blessure aan het takken opruimen ging,
had ik een beetje dom gedaan. Ik wou een armvol lauriertakken achter de
rododendrons neerleggen om zo een wal aan de binnenkant te maken. Dat was nog
wel slim bedacht vond ik zelf, maar tijdens het klauteren over een stapel losse
stenen viel ik wat ongelukkig op dezelfde bil als afgelopen maandag. En ik was
nog herstellende van een val tijdens het Nordic walken in een gladde berm. Je
kunt nagaan dat ik me meteen 10 jaar ouder voel. Het veranderde vanmorgen wel
even toen ik een mooi bloemstuk in een glazen pul op tafel zag staan. Er kwam
een kleine attentie bij als herinnering aan het bruidsboeket, nu 48 jaar
geleden: één witte fresia. Met de overvloed aan gesnoeide takken is het
helemaal goed gekomen. Mark kwam gisteren spontaan langs, pakte de boel op twee
aanhangers en bracht het naar de wal buiten ons erf, scheelt weer iets tegen het
geluid vanaf de weg. Zo is alles opgeruimd voor de kinderen komen. We zijn er
klaar voor: een hapje en een drankje èn een flinke pan soep.
Even speciaal voor Jannie en Corrie in UIthuizen... Josca met haar
baas.
Joke was jarig en wij togen naar de Achterhoek. Zo zie je elkaar
nog eens en praat weer bij. De nieuwste ontwikkelingen worden onder de loep
genomen. Henk en Anneke hebben groot nieuws. In de zomer zullen ze opa en oma
worden. Yvonne en Jorrit verwachten hun eerste kindje. Wat mooi om naar uit te
kijken. Ben en Diny zijn onderhand ons vaste adres voor de nacht geworden en
ook daar wordt nog nagepraat. Vanmorgen na de koffie gaan we weer naar het
noorden, ons thuis sinds 30 jaar, niet te geloven! Ben staat al klaar om met de
honden zn uurtje beweging te nemen. Josca loopt strak naast hem en Jippe ja
Jippe kiest vaak zn eigen pad. Soms ziet hij die pas terug als hij weer thuis
is. Wanneer we bij Luttenberg zijn gaat onze auto vanzelf naar rechts om te
zien of Ben en Riet thuis zijn. En dat zijn ze! Ook daar zijn we blij om elkaar
terug te zien en delen lief en leed van de laatste maanden. We halen Tessa op
bij Jennifer in Sleen en gaan daarna meteen bij buurvrouw Wielens op
verjaarsbezoek. Ze kan het niet laten, zo kwiek als een hoentje loopt ze heen en
weer en dat op haar 87e. Maar dochter Willy zorgt voor alles. Eenmaal thuis
komt onze schapenman Rob hooi voor zn schapen brengen en belooft de nieuwe
ooien die binnenkort te brengen die bij ons komen om af te lammeren. En dan belt
Gerald.. om te zeggen dat hij ons morgen met de tuin komt helpen. Zeg niet
dat het leven van een gepensioneerde saai is!
