Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
31-03-2012
Blatend over de Hondsrug
Herder Joshua Bos vertelde dat hij na de eerste dag alleen wat moe was,
maar verder is zo'n tocht puur natuur, ook voor de lammetjes.
Ooit
gehoord van een stadskudde? In Groningen hebben ze er één, tenminste als die in
de afgesproken 10 dagen de stad bereikt. Deze winter huisden de schapen op het
natuurgebied Bargerveen. Vertegenwoordigers van Staatsbosbeheer,
Landschapsbeheer Kollingsveen, de gemeenten op de Hondsrug en het Geopark de
Hondsrug waren gisteren bij de start. Dit geschiedde door het openzetten van het
hek door de beide wethouders van de gemeente Emmen Jannie Visscher en Nienke
Houwing. Die kudde neemt de plantsoenendienst heel wat werk uit handen, maar
daar is het niet alleen om te doen. Door het begrazen van de plantsoenen blijven
er meer plantensoorten in stand. Bovendien is het goed voor het natuurbesef van
de Stadjers. De schapen brengen de mensen in aanraking met de natuur, vooral
jonge mensen. In Groningen schijnen ze nooit ergens zo tevreden over te zijn
geweest als over het stadskuddeproject. In zes jaar tijd is Bouke Arends één van
de bekendste Groningers geworden en heeft al heel wat uitnodigingen staan om
koffie te komen drinken bij verschillende stadjers als hij op Goede Vrijdag de
tocht met zijn kudde vanaf het Bargerveen naar Groningen heeft volbracht, een
tocht van 70 km. Er zijn grote verschillen in de tientallen schapenrassen,
maar de kudde die nu van natuurgebied Bargerveen naar Groningen loopt heeft er
twee. De Schoonebeker, zoals wij er nu ook vier hebben lopen, en het Veluws
heideschaap, beide hebben geen horens zodat ze ook niks kunnen beschadigen.
Beide rassen worden al meer dan een eeuw ingezet voor het beheer van schrale
natuurgebieden. Vandaag trokken ze over paden en door de Emmerdennen langs
Emmen. Vannacht zijn ze bij hunebed D 39 in het Valtherbos en zo trekken ze
verder over de Hondsrug naar het noorden en als het goed is komen ze precies om
14 uur exact volgende week vrijdag in het Noorderplantsoen in Groningen
aan.
Wat is dr toch met die hond
aan de hand?, vroeg menigeen die bij ons over de vloer kwam. Sinds een aantal
maanden is Tessa zielig. Tenminste zo kijkt ze. Ze kan ook niet veel meer
hebben. Vooral onverwachte bewegingen doen haar schrikken. Dokter Harry had haar
al eens bekeken toen hij voor de pony kwam, maar kon niets speciaals vinden.
Haar inwendige organen leken gezond en aan haar manier van lopen is niets te
ontdekken. Maar Tessa bleef schrikkerig en chagrijnig. Nu heeft ze een tijdje
pillen van dokter Harry, zoiets als Ibuprofen voor mensen. Waarschijnlijk is er
iets in haar rug niet goed. Van die pillen knapt ze gelukkig op. Je kunt ook
niet zo veel meer hebben als je ouder wordt. Soms is één verkeerde beweging
genoeg om weken last te houden. In Canada stapte ik s nachts met een verkeerde
beweging uit bed en kwam bij de weekenddienst in het ziekenhuis terecht en bij
de eerste paar stops op onze camperreis bezocht ik een chiropractor. Nu sloeg
Wim een paar dagen geleden het dekbed terug, zei :Au en greep naar zijn rug.
De pijn werd erger en na een paar dagen was het er nog steeds. Ook hij kwam bij
de chiropractor. Vanmorgen zakte de pijn gelukkig af, maar ons dagje even weg
stellen we toch uit.
De Drentse uitvoering van de Palmpasenstok. In de Achterhoek was hij toch
anders, maar de betekenissen waren dezelfde.
Ik herinner me dat ik één
keer in een Palmpasenoptocht heb meegelopen, moet wel geweest zijn voor we naar
de Boomgaard verhuisden. Zon mooie broodkrans met een haantje op een stokje in
t midden en allerlei eitjes en rozijntjes aangeregen er onder. Gisteravond
beleefde ik het weer een beetje. Henk Nijkeuter uit Gieten hield een lezing voor
ons, de vrouwen van Passage Zuidbarge Rietlanden. Het was volle bak bij ons in
het Hoefijzer, het gemeenschapshuis in Zuidbarge. Eerst hadden we al een
gezamenlijke broodmaaltijd en aansluitend kwam dhr Nijkeuter. Met een beamer
liet hij allerlei afbeeldingen zien om zijn verhaal nog mooier te laten
overkomen. Van de rituelen in de oudheid, maar ook de Joodse traditie van het
Pesachfeest, de herinnering aan de uittocht uit Egypte waarbij ongezuurde broden
en bittere kruiden worden gegeten, en natuurlijk de christelijke traditie van
het Paasfeest. Eigenlijk is er veel met elkaar verweven. Door zijn verhaal
werd er nog meer duidelijk over de betekenissen van de Palmpasenstok, de buxus-
de palmtakken bij de intocht in Jeruzalem, het haantje- dat driemaal kraaide
toen Petrus Jezus tot driemaal toe had verloochend, 30 rozijnen aangeregen- de
30 zilverlingen die Judas kreeg voor zijn verraad. Zijn verhaal eindigde
natuurlijk met de gebruiken die er nog steeds zijn, de paasvuren die in het
oosten van Nederland, en over de grens tot in de Harz, worden ontstoken. De
foekepot waar mee gelopen werd, gemaakt van een varkensblaas, strak gespannen
over een trommel en waarmee door een stok op en neer te halen een geluid werd
gemaakt als foeke foeke foeke. Het eier gooien, eitjes tikken en neuties
schieten is hier in Drenthe een vermaak dat nog steeds in ere wordt gehouden.
Vanachter een lijn wordt geprobeerd het voorste nootje van een lange rij
walnoten te raken. Lukt het dan is de rij voor jou. Lukt het niet dan leg je die
van jou er achter. Al met al een levendige lezing die veel herinneringen
ophaalde.
En een rood wit blauw netje voor de kinderen met een sinaasappel, noten en suikereitjes
De grote dag is aangebroken. Vriend Dick gaat zn caravannetje installeren
op SVR camping Boslust, in Elim. Dat is hem vorig jaar zo goed bevallen dat hij
graag ook deze zomer regelmatig hier wil zijn. Samen gaan we op pad en worden
heel hartelijk ontvangen door de campingbaas en zijn vrouw. Ze hebben wel plek
voor 80 caravans maar meestal komen er niet meer dan 40 gasten vertelden ze.
Ruimte genoeg dus. Voor Dick hebben ze een speciale plek gereserveerd. Johan zou
het plaats 0 noemen, dichtbij de toiletten en met een tegelvloer voor de
voortent. Met vereende krachten wordt de caravan op de plaats gezet en de
elektra door de campingbaas aangesloten. As ie noe beide vingers in t
stopcontact doet, gaot oe de heure recht aoverende staon, meldt die als dat
gelukt is. Hij heeft dezelfde humor als Dick. Geen wonder dat het hem hier zo
goed bevalt. De meterstand wordt opgenomen en ook aan Dick doorgegeven zodat ze
later niet voor verrassingen komen te staan bij het afrekenen. De hond wordt aan
een lijn en in zn mand op zn plekje gezet. Ja... wij hebben een asielzoeker
en een dakloze onderdak gegeven, zegt Dea. Wij doen ons deel. De hond is zon
rescue-hond uit Spanje en de zwarte kat thuis is ooit aan komen lopen. Dan
gaan we aan de slag met de voortent. Wanneer het geraamte staat is Dick al zo
blij dat we eerst aan de koffie gaan. Hij heeft er zo tegenop gezien om de boel
op de plaats te krijgen. Wist hij veel dat wij dat vaker bij de hand hebben
gehad. De voortent gaat er overheen en wordt vakkundig door Wim vastgezet. Het
deurtje voor de scoot mobiel en een voor in en uitloop moet goed open en dicht
geritst kunnen. De mannen redden zich nu verder prima, terwijl Dea en ik met de
camera in aanslag klaar staan om de verrichtingen van die twee vast te leggen.
Met een grote fles wijn en een uitnodiging voor een barbecue op de camping
gaan we wat later op huis aan. Dick en Dea zijn heel blij met hun tijdelijk
onderkomen dat zo dichtbij is dat ze gemakkelijk op en neer naar huis kunnen. Ze
hebben samen al heel wat van de wereld gezien, maar nu op camping Boslust wordt
het vast een mooie zomer.
Van ons nichtje Erna hoor ik dat ze een vruchtbaar voorjaar hebben. Bij
hun vier ooien hebben ze 10 lammeren, waarvan twee drielingen. Eén daarvan was
eerst een vierling, maar een lammetje werd dood geboren. Volgens mij hebben ze
Texelaars. Vandaag was het lammetjesdag in Drenthe. Bij een aantal
schaapskooien kon je komen kijken en veel informatie krijgen en producten kopen
om de schaapskuddes te steunen. Je kunt ook een lammetje adopteren. Onze
lammeren zijn er nog niet. Dus togen wij nog even naar de schaapskooi in het
centrum van Exloo om ons tussen de gezinnen met kinderen te begeven. Ook hier
was het geboorteaantal hoog dit jaar. Vaak is het één lam bij de Drentse
heideschapen, maar nu waren er veel tweelingen en zelfs drie drielingen geboren.
Wat opbrengst betreft is dit geen goed ras, want veel vlees zit er niet aan en
de wol is ook niet geweldig om mee te spinnen. Toch is dit net als de
Schoonebekers een oerras dat gebruikt werd om de heide af te grazen en waarvan
de mest gebruikt werd op het land. En ik vind ze toch wel aandoenlijk met hun
horens. Ook hier zag ik een geit tussen de schapen. Die vreten nog wat de
schapen laten staan en er wordt gezegd dat wanneer er een geit bij de kudde
loopt er minder ziekte is bij de schapen. Tinus Kaspers, de voormalig herder zag
ik niet, zal waarschijnlijk al met de VUT zijn, maar de vervangster die ons de
lammetjes van dichtbij toonde was net zo gek op die kleintjes als ik. Dat zag je
zo!
Buiten bij de schaapskooi.. Links de landgeit met die lange horens..
De kleintjes dicht tegen de muur in het zonnetje...
Binnen zijn de pas geboren lammeren, allemaal eerst een paar dagen apart met de moeder. Hier is er een met een drieling wat bij Drentse heideschapen bijna niet voorkomt.
De rust is weergekeerd bij de ponys en mijn voet begint weer normale
proporties en kleuren te krijgen nadat Amber er in volle galop op was gaan
staan. Eerst werd het blauw, toen zwart en daarna groen en geel. De schoenen die
het ruimste waren deden deze week dienst. Amber kan ik nu zo pakken en aan de
lange lijn vastzetten en als ze de gewone wei weer in gaan gooi ik er eerst wat
groenteafval in. Tegen de tijd dat ik met Amber daar aangekomen ben is die
kleine Sara er ook. Ze mocht ook eens wat missen. Het is weer de tijd van
koffie drinken op de schommelbank bij de wei. Wat zit ie toch hen en weer te
wiebelen, zei Wim pas. Ja t is een schommelbank of niet soms? Dan zet hij er
maar een stoel naast. Dus wie er eens mee wil schommelen bestelt mooi weer en
komt deze kant op.
Op de Emmer markt. Met die blauwe jas... dat is 'em, hier in gesprek met
Johan van Valerius.
Het is vrijdag en prachtig weer, we gaan straks naar
de markt. Terwijl ik de website bijwerk hoor ik een vreemd geluid dat ik niet
thuis kan brengen, heel zachtjes. Het lijkt wel op een zacht gerochel maar dan
wel ver weg. Ik loop naar de keuken waar Wim achter zn krantje zit. En dan weet
ik het zeker. Hìj maakt dat vreemde geluid. Wat maak ie mien noe?, vraag ik
hem. Bu-j niet goed ewodden of zo? Nou...dat is een nieje oefening die wie
veur het zingen mot doen van Henriëtte. Ik zei eur al: Hetty belt metene de
dokter as ze dat heurt. Nooit zoiets meegemaakt maar ja als Henriëtte het
zegt. Dan is het tijd voor de markt. Wim kan zn kaasboer uit Almelo
feliciteren met de overwinning van Heracles gisteren. Die twee bespreken steeds
de perikelen van FC Emmen en Heracles. Maar eerst kan ik me verwonderen over
de route. We fietsen eerst zoals meestal langs het bos richting Rondweg. Als ik
die net overgestoken ben, ben ik hem al kwijt. Als hij niet komt begin ik altijd
ongerust te worden, maar net als ik terug ga en weer overgestoken ben komt hij
er aan. Heeft hij even de Milieupolitie gebeld over zakken cement en ander afval
dat langs het pad door het bos gedumpt is. Dan gaat het richting ziekenhuis,
over het parkeerterrein daar, steken de Boermarkeweg over, de Emmerdennen in.
Wol ie effen de Veluwe snoeven? Dit stuk bos is warempel net het bos bij
Hattem. Nee hoor dat is het niet en dan weet ik het. We hebben op deze manier
alle stoplichten omzeild. Na de bibliotheek en het kaasboertje, hemden bij de
Hema gaan we bij de visboer aan de kibbelingen. Wim is er gek op. Als hij dan
een paar kilo kipfilet gaat scoren ben ik hem alwéér kwijt. Hij werkt intussen
aan zijn sociale contacten. Ja.. dat is Johan van Valerius en dat was Willem
(Willie) van de Voedselbank beste vent, dut völle veur anderen.. en dat was dr
ene van Holvrieka, een slieper. Maar dan gaat hij met die kip snel op huis aan,
ik weet het zeker gegarandeerd zonder stoplichten. Ik niet, ik heb
afgesproken met Rick om koffie te drinken bij Mickey, ons vaste adresje. Nee
Rick heeft vandaag niks nodig. Zo zeker als wat dat hij na de koffie nog even
bij Expert gaat kijken. En dan doe ik op mijn gemak een rondje Weiert, het
winkelhart van Emmen. Of ik nog wat gevonden heb? Twee broeken bij C en A, de 2e
voor half geld.
U spreekt met de
man van mevr. Jense, klinkt het wanneer ik de telefoon opneem. Die man heeft
ook altijd wat bijzonders om je op het verkeerde been te zetten. Wim heeft Dick
vorig jaar al aangeboden om te helpen met het plaatsen van zijn caravan op een
boerencamping hier in de buurt. Hij is niet meer zo mobiel en geniet op deze
manier van het buitenleven. De scoot mobiel gaat gewoon mee. Een paar jaar terug
raakt hij behoorlijk gehandicapt door een fout bij een operatie en later krijgt
hij met zijn gezondheid opnieuw tegenslag op tegenslag. Hij raakt behoorlijk in
de put .. Maar dan komt er een voorjaar en hij bedenkt dit om er op uit te
kunnen. Een caravannetje en een plekje op een boerencamping. Hij bloeit er
helemaal van op. Het blijkt een kleine camping waar hij zich helemaal thuis
voelt. Regelmatig komt hij even thuis en af en toe gaat Dea een dagje op bezoek.
Nee.. het is niks voor mij om er langer te blijven, zei ze. Ik verveel me te
pletter. Hij kan er volgende week al weer terecht en Wim gaat hem brengen.
Vanmorgen zag ik Dea bij een overleg van de Expo-groep en vroeg haar of ze ook
meegaat de caravan wegbrengen. Dat wist ze nog niet. Als jij meegaat, ga ik ook
mee, zei ik toen.'Joh, dan nemen we een pot koffie mee...!' Dus gaan we met zn
vieren maandag al op pad want er wordt dan goed weer verwacht. Nee ik hoef geen
pot koffie mee te nemen, maar wel gebak, zo sprak de man van mevr.
Jense.
Mooi hoor om weer schapen in de wei te hebben. En dan ook nog dit soort.
Schoonebekers hebben een trotse houding, een mooie gebogen kop en een lange
dikke staart. Als ze je aan zien komen kijken ze meteen op, spitsen de oren en
als je dichterbij komt komen ze op je af in de hoop dat er een stukje brood voor
hen bij is. Ik heb al een stoel bij de afrastering gezet. Door die schapen
hebben de ponys minder gras. De logé zal binnenkort wel weer naar eigenaar
gaan, zal Amber niet leuk vinden, maar ik weet nu al dat ze dan vaak bij de
schapen zal staan. We laten de ponys nu elke dag een uurtje op het gras voor de
weides lopen, hoeven we dat ook nog niet te maaien. Gisteravond was het bal.
Terwijl de logeerpony Sara na het vrije uurtje netjes meeliep naar de wei,
vertikte Amber het. Ook met brood was die niet te lokken. Het gevolg was dat we
in het pikkedonker die pony de wei in moesten zien te krijgen. Wim met een zweep
om die te laten knallen en ik met een bezem om Amber tegen te houden. Het werd
net wild west. Ze liep aan alle kanten om ons heen. Ik zag dat ze uiteindelijk
in het stukje voormalige groentetuin was gelopen en dacht: Dat is kat in t
bakkie en liep naar de ingang. Maar ze had het meteen door en komt met geweld op
me af vliegen. De stukken gras vlogen me om de oren en ze trapte op mn voet
omdat ik ook niet aan de kant ging. Uiteindelijk ging madam zelf de wei in naar
haar maatje en ik had het idee dat ze voorbij rennend ons uitlachte: Hi hi hi
hi. Toen we op de bank zaten uit te puffen bedacht ik dat Diny al vaker
opmerkte: Iele bunt ok gien peerdeluu. Vanmorgen zijn de sporen in het gras
nog goed te zien en mijn voet is wat dikker dan normaal. De dames staan al te
wachten, naast elkaar, benieuwd wat er vandaag gaat gebeuren. Logeerpony Sara is
een lammetje en loopt netjes mee naar het gras voor de wei. Amber is bokkig. Ze
weet al wat de bedoeling is. Die laten we niet meer los lopen en gaat aan de
lange lijn die we aan de afrastering vastknopen. Uiteindelijk pakt ze het brood
dat ik haar voorhoud aan met gespitste lippen en met gestrekte hals en bij het
derde stukje heb ik met een snelle greep het halster vast. Tja... wie niet sterk
is moet.. eh... snel zijn. Ik weet zeker wanneer Agnes er is of Eva, dan is
het een lammetje. Maar ja . Dat zijn ook paardenmeisjes .
Daar zitten we dan. Het blijkt nog steeds lastig converseren met de
Marokkaanse Keltoum. Ze woont al zolang in Nederland maar heeft zich nooit
kunnen aanpassen. Wanneer ik alleen met haar ben probeert ze met twee- of
driewoordzinnen met me te praten. Vanmorgen keek ze naar haar favoriete
Marokkaanse zender, een soort soap zou je het kunnen noemen. Dankzij de Franse
ondertiteling en Keltoums uitleg kon ik het volgen. Het is wel komisch om de
verschillen te zien tussen de Franse en Marokkaanse cultuur. Wat later komt
haar jongste kleinkind uit bed, Melek. Ze past op maar is het er eigenlijk niet
mee eens, want schoondochter gaat uit. Het is wel een schatje en oma Keltoums
oogappeltje. Ik heb me teruggetrokken uit het Taalmaatjesproject. Ik heb geen
zin meer in vergaderen, cursussen enz., maar Keltoum blijf ik bezoeken zolang we
het beiden prettig vinden. Af en toe maakt ze cous cous met echte Marokkaanse
kruiden. Dat eten we samen en krijg ik een portie mee: Voor man, zegt ze dan.
Ik vraag altijd even naar haar zuster Fatna die afgelopen zomer bij haar
logeerde en ook een keer bij ons was. Keltoum vertelt dat ze gevallen is en nu
een dikke knie heeft. En zijn er straks bij ons weer lammetjes, dan komt ze
kijken. Vanaf 30 maart kunnen ze geboren worden. Bij Schoonebekers moet dat geen
problemen geven volgens onze schapenman Rob. Ik kan haast niet
wachten
Wim heeft in onze tuin een paar mooie Drentse keien uitgezocht, de ene zelfs
dik met mos bedekt. Ze zijn bedoeld om op het graf van vader en moeder van der
Kolk te leggen. Ik kan me niet herinneren dat er ooit een van de familie het
graf van vader bezocht. Het was ook alleen terug te vinden wanneer je naar de
data keek van de mensen die in 1956 begraven waren. Daartussen waren twee graven
zonder steen en bedekt met gras. Vader wilde dat ook niet. 'Daor he'j niks te
zuken', placht hij te zeggen. Maar nu oma er ook begraven ligt zijn er wat
kleinkinderen die het graf toch willen kunnen vinden als ze daar zin in hebben.
Daarom gingen wij vanmorgen op weg met die twee grote stenen, vier kleinere en
wat cotoneaster dammeri, de kruipende vorm, en een kerstroos. Ben was er
natuurlijk ook bij toen we van het graf een herkenbare plek maakten.
Ken je dat? Wanneer je Intratuin binnenstapt dat je dan zo hebberig wordt. Je komt er voor iets heel anders, maar de aanbieding violen van 6 voor een euro kun je toch niet zomaar voorbij lopen. Potgrond is ook goedkoop, komt altijd van pas. Vlakbij de kassa is een tafel met boeken die voor de helft van het geld opgeruimd worden. Er is er een bij over kruiden en onkruiden, wat je er mee doen kunt en ook hoe je er af komt. Bovendien vertellen ze over woekerplanten die je in de gaten moet houden. Die gaat ook mee. Wat later komen we bij het winkelcentrum en ik zie in het voorbijgaan ineens kerstrozen in de aanbieding: 3 stuks voor 6 euro. Ik sta meteen stokstijf. Wim is intussen al bij de auto en kijkt om waar ik blijf. Ik wijs naar de kerstrozen en hij heeft hem al door. Die gaan dus ook mee. Nog even gaan we bij buurman Jans en Geesje langs om brood voor de dieren te scoren. Ze krijgen meestal een behoorlijke portie overgebleven brood van de bakker en daar profiteert de hele buurt van. En ook Geesje heeft een paar rozen in de aanbieding die ze over heeft. Ik heb daor liever struken waor a-j wat an hebt, zegt ze. Daar komen nu bessenstruiken. Och ik heb vast nog wel een plekje voor die rozen. Ik had voor Geesje een dienblad beschilderd. Ze had zon blank houten blad gekregen en dat vond ze maar niks zo kaal. Ik heb er een persoonlijk tintje aan gegeven en dat wordt gewaardeerd. Intussen staan de rozen al in de tuin, hebben meteen alle rozen gemest en de brandnetels uit de border gerooid met de greep. Dan is de dag voorbij, een echte voorjaarsdag waar je energie van krijgt. Ken je dat?
De terrasset van steigerhout is al schoongemaakt. Nu moet er nog even een
laagje beits op om het wat op te frissen. Tot mijn spijt had ik al gezien dat de
pot met beits die ik over had gehouden verleden jaar een rare kring vertoonde.
Ik had die netjes, zoals aangeraden wordt, op de kop weggezet in de kast in de
schuur, maar blijkbaar zat de deksel niet vast genoeg en was er wat beits
uitgelopen. Ik sta net met een paar stevige messen klaar om de boel los te
steken als buurvrouw Anja met Daan en Tim aan komt fietsen. Och, ik was op de
markt en heb voor jou ook maar wat tulpen meegebracht. En even later zitten we
aan de koffie en de jongens spelen lekker buiten. Nu na het eten vraag ik
Wim:'Wil ie efkes die pot beits in de schure löstrekken. Den is mien lös egaon'.
Ik zeg nog: En nem dan effen een mes met um de boel lös te stekken'. Nee daar
gunt hij zich geen tijd voor en met gezwinde spoed loopt hij naar de bewuste
plank in de schuur en wordt de bus losgetrokken. Zie je het voor je? Een stroom
blauwe beits verspreidt zich over de plank en.. over de rand. We hebben gered
wat er nog te redden was, maar je snapt dat er veel keukenrol, terpentine en
gesop op volgt. De emmer met sop gaat me ook nog over de vloer. Die wordt in elk
geval meteen goed schoon. We hebben er geen van tweeën veel woorden aan vuil
gemaakt, maar weet je wat die slimmerd nog wel even kwijt wil voor we ons in
postuur voor de tv zetten? Ie hadden dat van dat mes wel effen met wat meer
naodruk können zeggen!
Het nest met de pups die al aardig over de rand kunnen kijken.
Max is
niet meer . Gistermiddag kwam Willem langs om het te vertellen. Hij was er
helemaal aangeslagen van. Veertien en een half jaar is hij geworden, de pup uit
het tweede nest van Scott en Kim. Wat hebben ze een plezier van hem gehad. Hilly
ging er mee naar de behendigheidscursus en Willem liet hem uit bij het kanaal of
richting Rietplas. Altijd ging Max mee op vakantie, meestal ging dat naar
Ameland. Ach eigenlijk ging het de laatste paar jaar al niet zo goed meer met
Max, maar hij was er nog en had plezier in het leven. Maar nu was hij verlamd
geraakt, at en dronk niet meer en dat was het dan. De dierenarts werd thuis
geroepen om Max in te laten slapen op zn eigen vertrouwde plekje. Hij is
begraven op een mooi plekje op het erf bij Hilda. Voordat Max in hun leven kwam
hebben ze nooit een hond gehad, wel katten. Willem en Hilly kwamen gewoon op
kraambezoek om de pups te bekijken in het nest dat gebouwd was met stukken van
de door Willem nog zelf getimmerde lattenbodem van hun huwelijksbed. Maar bij
het weggaan aan het eind van de avond en een laatste blik op het aandoenlijke
tafereeltje van Kim met haar 9 pups, wist Hilly het ineens: Willem zuuk dr
maor ene uut. De verbaasde Willem pakte de een na de ander op om uiteindelijk
voor een stevige reu te kiezen. Dat werd Max. Nee wij nemt gien hond
weer, zei Willem. En ik loop ok niet meer langs t kanaal waor ik altied met
Max leup. Het is nog vers, de pijn van het afscheid van hun
lievelingshond. Hun kleinkinderen zullen nu de aandacht opeisen van oma en
opa, want die hebben ze intussen wel gekregen. Zes in totaal . tot nu toe .
Woensdag--Wat een dag prachtig lenteweer, maar wakker wordend met het vreselijke
nieuws van de busramp in Zwitserland, blijft dat de hele dag door je hoofd gaan.
Het is bovendien de dag dat de dochter van een zwemvriendin aan een heel
vervelende soort kanker geopereerd wordt. Het is ook de dag van onze hulp in de
tuin. Gesnoeid was er al, maar nu komt hij voor het planten. Wim staat al om 9
uur bij een kwekerij om 20 laurierstruiken op te halen die met een flinke kluit
uitgestoken werden. Waar we die gelaten hebben? Allemaal aan de weg aan de
buitenkant van de sloot. Het wordt een extra mooie dichte afscheiding naar de
weg toe. Gerald had nog tijd over om te helpen rozen te planten en ik ga
daarom naar ons eigen tuincentrum Omvlee. Zeven gele rozen en vijf
voorjaarsanemonen gaan straks erve Schoolpad opfleuren. Ik ben nog niet lang
thuis, de schop zal net de grond in gaan of de telefoon gaat. Omvlee belt. Ik
had mijn tas op de parkeerplaats laten staan na het inladen van rozen, anemonen,
rozenmest en een baal rozenaarde. Hij was netjes afgegeven bij de balie. Ik had
hem nog niet eens gemist. Er zijn dus echt nog eerlijke mensen op de wereld. Of
zou dat alleen hier zijn?
En dan zeg ik Aju tegen dat Trillemientje. Hij heeft het over een
voorman die wat gestresst lijkt. Rick zit aardig op de preekstoel op de
verjaardag van Eva. Hij beleeft op zn werk van alles en zijn cryptische
omschrijvingen doen het goed. Klaas en Boukje vermaken zich best. Wim heeft Rick
en mij afgezet bij Mark en Jennifer en gaat zelf nog even zingen bij Valerius,
kan niet gemist worden. Maar na de pauze komt hij Evas verjaardag meevieren.
Judith en Robin zijn inmiddels ook gearriveerd en voor het eerst is ook Evas
vriendje Patrick van de partij. Van ons mag hij blijven! Wim is nog steeds
niet helemaal in zijn knollentuin. Bij het opstaan zegt hij dat dat hij helemaal
beter is. Halverwege de dag is hij moe en dat blijft de dag door. Natuurlijk
gaat hij wel naar z'n zang. Hij voelde zich gistermiddag zo vervelend dat hij
van ellende een eind ging fietsen. Hij dacht dat het beter zou gaan, maar niks
ervan. Hij gunt zich geen tijd om even niks te doen en naar zijn eigen lichaam
te luisteren.
Ik ga geloof ik toch donderdag even naar Muilwijk, zegt
hij dan. Maar ja .. vanmorgen lijkt hij weer top fit.
Eigenlijk is het helemaal niet erg om een kleine keuken te hebben.
Gelukkig is die van ons wel open naar het eetgedeelte zodat je altijd contact
houdt met degene die aan de tafel lekker zn krantje zit te lezen of zit te
genieten van het spektakel der vogels buiten bij de vijver. Wanneer Wim in die
keuken bezig is, wat ik uitermate waardeer, werkt hij me meteen met zn
ellebogen uit het werkgedeelte. In onze vorige huizen toen Wim nog later
thuis kwam als ik viel niemand me in de keuken lastig, zeker onze jongens niet.
Ze wilden best van alles doen maar nee de gewone pot was voor moeders. Wat ze
wel deden was de verzorging van het bezoek bij verjaardagen en dergelijke
feestelijkheden. Gerhard was expert in het maken van die kant en klare
tompoezen. De eerste keer waren ze wel erg dun uitgevallen toen hij dat met
vriend Ipe verzorgde, maar ja die vulling was ook wel erg lekker, vonden ze.
Daarna kwamen de frikandellen speciaal, met een uitje en curry. Ook dat viel in
goede aarde. De tijden zijn veranderd. Tegenwoordig is het op zondag
mannendag bij Gerhard en Judith. D.w.z. de mannen verzorgen het diner. Judith
vond het tijd worden dat ook Robin wat basisvaardigheden onder de knie kreeg en
wilde zelf ook wel eens een vrije dag. Ik heb nog niet geïnformeerd hoe de
eerste keren uitgevallen zijn. Wij houden ons in elk geval beschikbaar als
proefkonijnen.
Henk in aktie. De dame heeft witte mouwen over de jas zodat haar hond de aanwijzingen van veraf beter kan zien.
En... we zaten er klaar voor... vóór acht uur, maar geen Henk en Anneke. Achteraf was er niet zo'n haast bij en om half tien zitten we dan eerst nog aan de koffie mèt appeltaart, want onze beide verjaardagen willen ze inhalen. Vooruit dan maar... Maar Henk heeft nog een ander doel: het fotograferen van jachthondenwedstrijden. Hij heeft zich net een zeer professionele lens gekocht om de honden dichtbij te kunnen halen en toch een scherpe foto te krijgen. Tegen elf uur gaan we die kant ook maar eens op. De grote Rietplas en omgeving is natuurlijk een prachtig gebied voor de wedstrijden. Met een bootje wordt er steeds een stuk wild naar een eilandje gebracht en de hond moet die al zwemmend ophalen. Het ging net als bij de schapendrijvers: de beste en de slechtste waren het leukst om naar de kijken. Toch knap wat zo'n hond met alleen een fluitje, een armbeweging of commando kan doen. Dan gaan we Emmen even in: Anneke, Agnes en ik en Wim haalt ons wat later weer op. We moeten wel op tijd weer thuis zijn want Rob, onze schapenman, komt een viertal Schoonebeker ooien brengen. Vanaf 30 maart kunnen ze aflammeren. Zo leuk om weer schapen in de wei te hebben, ze zijn ook nog allemaal verschillend en ik verheug me er op om straks weer lammetjes te zien rondhuppelen. Wim vertelt dat we hier misschien niet meer zolang wonen en dat ons huis in de stille verkoop is. Rob heeft ons al aardig leren kennen. 'Och', zegt hij, 'dat vertel je al vaker, maar zover ik jullie ken zet Hetty daar voorlopig de handtekening niet onder'.
Ook als fotograaf praat je graag bij met soortgenoten
Broer Henk die graag fotografeert en zelf ook honden traint
Goed gedaan!
Er zijn verschillende soorten jachthonden zoals je ziet. Henk zelf is fan van de Duitse Staande Korthaar. Die hebben ze al jaren. Nu is Luna de favoriet en heeft Henk hoge verwachtingen van.
In 1973 gingen we samen naar Badenhard met Henk en Anneke.
Veur 8 uur
stao ik al bi-j oele op de stoepe, is dat slim ( = erg)? Henk en Anneke komen morgen
onze kant op. Henk gaat fotograferen bij jachthondenwedstrijd bij de Grote
Rietplas en Anneke komt mee naar ons toe. Natuurlijk is dat niet slim. Ik denk
dat we samen nog wel even gaan kijken bij die wedstrijd. Agnes is er dit weekend
ook bij en vindt dat vast leuk. Vandaag was Foppe uit Friesland bij ons te
gast. Foppe was een collega van Wim bij Holvrieka. En soms heb je dat een klik
die je niet met alle collegas hebt. En hoewel hij nu in Friesland woont, de
afstand weerhoudt hem er niet van om ons op te zoeken. Het is al weer drie jaar
geleden dat Dina overleed. Samen zijn ze verschillende keren bij ons aan het
Schoolpad geweest. Foppe vertelt over zijn leven mèt Dina en ook zoals hij nu
verder gaat zonder haar. Vorige week belde hij precies op onze trouwdag om ons
te feliciteren en meteen een afspraak te maken. En zo hadden we een hele dag om
bij te praten en door het Oeverse bos te wandelen. Lief en leed kwam voorbij en
we houden zeker contact. We bekijken samen de film van ons bezoek aan Israël.
Foppe is ook iemand die graag fotografeert en filmt en hij vindt de film
prachtig. Nu is Wim naar de voetbal Fc Emmen- Fc Eindhoven. 'Ze kriegt 't
zeker an de bokse...' Agnes staat te douchen en ik . praat jullie bij ..
In Drenthe zijn al heel wat archeologische vondsten gedaan. We hebben natuurlijk onze hunebedden die al uit de steentijd, het Neolithicum, stammen. Zuidbarge, het dorpje dat vlakbij Emmen ligt en waar de Rietlanden tegenaan gebouwd werd, stamt uit de late Middeleeuwen. In 1985 vond een inwoner van de Rietlandenstraat bij werkzaamheden in de tuin een keienconstructie. Hij meldde het en er volgde een archeologisch onderzoek. Het bleek de fundering van een gebouwtje dat een spieker genoemd werd, een graanopslagplaats uit de Middeleeuwen dat losstaat van de boerderij. Aan weerszijden ervan was een put. Aan de grondsporen was te zien dat er vroeger een grotere nederzetting geweest moest zijn. Ze vonden er scherven van een zgn kogelpot van aardewerk, Pingsdorf aardewerk, brokstukken van een maalsteen en zelfs wat ijzeren voorwerpen en een stukje opgerold lood. Dat laatste zou als netverzwaring bij de visvangst gebruikt kunnen zijn in het vlakbij gelegen Bargermeer. Dat Bargermeer is allang drooggelegd en is nu industrieterrein en een deel als woongebied. Namen als Oevermansweg- waar Mans vroeger aan de oever van de Bargermeer woonde- en Oevermansbos herinneren nog aan die tijd. Ook de plek waar wij nu wonen hoort bij het vroegere gehucht Het Oever. Nu herinnert ons alleen nog een grote steen met opschrift Het Oever er aan. Slechts zes kleine en grotere boerderijen zijn er nog, waaronder die van ons. Je kunt tegenwoordig niet meer zomaar een nieuwe stal of huis bouwen zonder dat er gekeken wordt naar eventuele sporen van vroegere bewoning. Zo gebeurde dat ook bij de familie Van Zeyts in Eefde die zo'n nieuwe stal gaat bouwen. Ben was erbij toen er onderzoek werd gedaan met camera. Het geluid is ook bijzonder goed. De moeite waard om even op http://www.youtube.com/watch?v=zktV5vQ8Q-c&feature=email te klikken.
Gisteravond begon Wim zich steeds
zieker te voelen. De pittenzak werd opgewarmd in de magnetron en ging mee naar
bed. De muts ging ook bij op en zo kwam hij de nacht door. Veel koorts leek hij
niet te hebben en vanmorgen ging het al aardig beter. Hij heeft dan ook een
griepspuit gehad. Tegen de middag gaat hij weer het bed in met de pittenzak
èn muts. Terwijl ik wat boodschappen doe slaapt hij als een os. Als ik weer
thuiskom zo tegen een uur of vier komt hij aangekleed weer beneden, wel met muts
op en sjaal om. Hè a-j anekleed bunt vuul ie oe al een stuk better. Hij lijkt
het ergste gehad te hebben. Toen hij nog volop aan het werk was bij Holvrieka
had Wim ook minstens eens per winter griep. Hij kwam dan in de loop van de dag
thuis, kroop in bed met aspirine en een groc, zweette zich de hele nacht door
een slag in de rondte en ging de volgende morgen weer gewoon aan het werk.
Ik heb eigenlijk nooit griep en heb ook geen griepspuit gehaald. Ludovicus haalde het
spreekwoord al aan: Als je met de hond slaapt, krijg je zijn vlooien. Ik wacht
maar af.
En dan is het ochtend. Ik heb de kop hartstikke dichte zittn. Wim komt
overeind met rode ogen en begint meteen met een stoombadje. Nee er wordt vandaag
niet geverfd, dat kan ik zo wel zien. Bij Atelier Helderrood gaan we aan de
gang met structuur. We krijgen heel veel voorbeelden en ideeën toegespeeld,
waarmee je structuur kunt aanbrengen. Toch het enige beeld dat ik steeds maar in
mijn hoofd heb is de Dode Zee die zon indruk op me heeft gemaakt. Daar heb ik
me op twee doekjes van 30x30cm mee kunnen uitleven. Eentje met alleen een soort
zoutstructuur en een met medium door de verf om die wat dikker te maken. Leuk om
te doen. Wanneer ik thuis kom is het met Wim zover dat hij het bed weer
induikt. Volgens mij heeft hij de griep te pakken of beter gezegd de griep heeft
hem te pakken. Ik ga maar verder met kasten opruimen en schoonmaken. Dankbaar
werk, wat een ruimte als je zo weer drie zakken overbodig spul weg kunt zetten.
Die ga ik morgen middag wegbrengen naar Het Goed. Met sapjes en droge rijst
met wat boter en suiker hou ik Wim aan de praat en vanavond wil hij er warempel
nog wel een gehaktbal bij. Maar dan tegen de tijd dat hij verwacht dat er een
voetbalwedstrijd begint op de tv, zit hij zomaar weer op zijn vertrouwde plekje
op de bank in zijn ochtendjas en met een dikke handdoek om. Jammer de voetbal
gaat niet door, maar er is nog genoeg waar we ons mee kunnen vermaken. Puin
ruimen en meneer Reimers en de Horeca zijn vanavond favoriet.
Je komt er vanzelf achter. De kamer verven is niet alleen verven, maar
kasten gedeeltelijk leeghalen, kasten verschuiven, grond afdekken, met de
stofzuiger de spinnenwebben van de muur halen, ladder pakken en . Dan kun je
beginnen. Ieder deden we vandaag weer een stuk wat door mij gevolgd werd door de
schoonmaak van de servieskast. Ach je kent dat wel. Het had wel tot gevolg dat
ik drie zakken met potjes, bordjes en vaasjes en meer overbodig geworden
aardewerk weg kan brengen. En dat was pas één kast. Wim had intussen
halsbrekende toeren uitgehaald om het stuk boven de trap te verven. Hij had een
ladder uit de schuur op de trap gezet en die weer met een touwconstructie zo
klem gezet dat die niet weg kon schieten. t Is me zon uitvinder. Ik had het er
niet op, maar mijn stem doet er niet toe als hij iets bedenkt. Het ging allemaal
ook nog goed. Vanmiddag hebben we nog een stuk tuin opgeruimd. De bolletjes
konden bijna niet door de laag bladeren komen. Laat de lente nu maar
komen. Morgen is er weer een stuk muur aan de beurt, en een kast. Voor Wim na
de krant en voor mij wordt het morgenmiddag want s morgens ga ik schilderen .
ja dan op doek hè.
Als mensen zich afvragen wat voor taal ik spreek, zeg ik natuurlijk
meteen: Achterhoeks. Maar ik besef dat dat in de loop der tijd wat aanpassingen
heeft ondergaan. Wim spreekt het Veluws, we hebben 15 jaar in Twente gewoond en
nu al 25 jaar in Drenthe. Overal neem je iets van mee. Het Huus van de taol
organiseert elk jaar een weekend met veel aandacht voor de streektaal. Dat gaat
in principe vanaf Groningen tot in Vlaanderen. In deze streek is het vooral het
Nedersaksisch dat gesproken wordt. Dat gebied strekt zich uit van Groningen,
Drenthe, Overijssel, Gelderland en zelfs in de Friese gemeenten Oost- en West
Stellingwerf. Daarnaast zijn er nog verwante dialecten: Sallands, Achterhoeks,
Veluws, Elspeets, Urks of Twents. Het Nedersaksisch kreeg in 1998 voor het
eerst de officiële erkenning als streektaal en sinds 2004 wordt er serieus
geprobeerd om die status op te krikken tot de top van de streektalen, het zgn
deel 3 van het Europees handvest voor streek- en minderheidstalen waartoe ook
het Fries behoort. Dat lijkt dit jaar te gaan lukken en er zijn al ideeën genoeg
om het Nedersaksisch via onderwijs, overheden en cultuur te stimuleren. En
dat mag ook wel. Het Nedersaksisch kent als zelfstandige taal een lange
geschiedenis. In de Middeleeuwen was het de schrijf- en spreektaal van het
Hanze-verbond van handelssteden in Noord- Europa. Afgelopen weekend was het zover.
In Bibliotheek en Muzeval in Emmen werd van alles georganiseerd en zelfs in
cafés zijn bandjes die muziek en zang in de streektaal. Bij Groothuis, een
gerenommerde gelegenheid kwam een Achterhoekse band uit Didam
optreden. Vorige week vrijdag was het de hele dag Drents bij RTV Drenthe, er mocht echt
alleen Drents gesproken worden. Niet alleen de tv maar ook de radioprogramma's
en de internet site van RTV Drenthe, alles was in het Drents vertaald. En al is
het Drents ook heel divers, in het noorden lijkt het op Gronings, Een Groninger
medewerker mocht even niet meedoen. Als hij 2012 wil beginnen met twaaidoezend
nee dat kon niet. Ze hadden acht verslaggevers van de dag geselecteerd uit de
èchte Drenten op de redactie. Margriet Benak, opgegroeid in Meppel, die de rol
even over mocht nemen had geen enkele moeite met Drents. Och zei ze , je mot
de bek er even naor zetten. 'Maar' zegt ze: 'weet ie wat een knetterbiele
is? Een motorzaag. En een heulebessem? Een stofzuiger'.
En er is geproost, bij de koffie met Gerhard en Judith en met wijn met Mark en Jennifer en Rick had liever een pilsje. En intussen werd de film van Israël bekeken die Ben zo mooi in elkaar had gezet. Ze waren allemaal enthousiast over deze film die flitsend en mooi het beeld weergaf van onze reis door Israël. Het huis is weer vol verse bloemen en we zitten vanavond tevreden voor 1 tegen 100 op de tv. Morgen gaan we verder met verven. We hebben de smaak te pakken. Bovendien hebben we een hele grote bus met latex in de kleur gebroken wit gescoord bij de Gamma en daar kan het hele huis wel mee geverfd worden. We doen nu alleen wat nodig is. Gisteravond tijdens ons etentje bij de Lindenhof kwamen onze toekomstplannen aan de orde. Behalve het feit dat we op den (lange) duur willen verhuizen, gaan we stukje bij beetje opruimen. Wanneer je zoals wij veel ruimte overal hebt, bewaar je van alles. Mandjes en potjes, gereedschap, kerstspullen die je al jaren niet gebruikt hebt, boeken die je niet van plan bent om opnieuw te lezen . Ken je dat? Of doen jullie alles gelijk weg? Op de schuurzolder hadden we al een begin gemaakt, maar toen stagneerde de boel weer. Nu zijn de studio en de kasten in de schuur aan de beurt. En intussen ben ik ook nog bezig om een overzichtelijk boek in elkaar te zetten dat weergeeft wat de meeste indruk op mij heeft gemaakt in mijn leven en waardoor ik gevormd ben. Je weet wel: Een Achterhoekse in Drenthe. Veel van wat te lezen is op weblog 2 van www.hettysite.nl en www.seniorennet.be/wimhetty wordt er in verwerkt. Het dagboekje van opa was de aanleiding. Ik vond het zo bijzonder om te lezen wat een eenvoudige boer uit de Achterhoek in 1932 beleefde op zijn reis naar zijn zoon Herman in Iowa. Ik herken er iets in van onze eigen reizen wanneer we voor het eerst in een nieuw land komen. Ik las er ooit stukjes uit voor aan de eerste en tweede klassen op het Carmelcollege. Telkens vroegen ze om de laatste 5 minuten van een les nog een stukje voor te lezen. Tja en dan gaan je gedachten zomaar verder hun gang.
zaterdag--Ik bun gien vief en twintig meer,
placht pa te zeggen als iemand hem vroeg naar zijn gezondheid. Dat kunnen wij
beiden met gemak ook wel zeggen. We hoeven maar even uit ons dak te gaan wat
lichamelijk werk betreft of we moeten het op de een of andere manier bezuren.
Vorige week hebben we negen karren met grint gehaald voor de oprit. Die moest
wel afgeladen worden en verdeeld over het pad. Wim zat meteen in de kreukeltjes.
Ik zeg nog: Noe liek ie net opa Bieënhof, den leep ok zo met de stieve rugge
iets veuraover. Woensdag heeft hij zich laten behandelen door de chiropractor.
Nu is hij weer t heertje. Gisteren zou er geverfd worden. Ik deed de muren in
de w.c. en Wim een muur in de keuken. Ik kan melden dat het enorm is opgeknapt.
Alleen ik niet. Er was nogal wat bukwerk en ik moest me in allerlei bochten
wringen om overal bij te kunnen. En ja met dat bukwerk gaat het bij mij al
vaker niet echt goed. Het scheelt dat ik volgende week al een afspraak heb staan
bij diezelfde chiropracter. Ik bun ok gien viefentwintig meer. Vandaag deden
we dus wat anders. Gezellig samen het dorp in, nieuwe bril uitzoeken en dan naar
Reur die in de bibliotheek van alles had georganiseerd. We hoorden onder meer de
Drentse schrijver Jan Veenstra een van zijn verhalen vertellen in het Drents
natuurlijk. Het was een topper. En vanavond waren we even echt uit en hebben
heel lekker gegeten bij De Lindentuin hier dichtbij. Want ja het is zaterdag,
dus voetbaldag, en de kinderen komen morgen nog even om òp en mèt ons te
proosten.
Gefeliciteerd, zei Wim vannacht tegen me. Het was intussen al 12 uur
geweest. Hij kijkt er een beetje slim bij. En ik zeg meteen:Waormet? En dan
schieten we beiden in de lach. Wij zijn niet van die feestvierders, maar toch
ook niet de enige. Toen Ben en Diny nog niet zolang getrouwd waren hadden ze
blijkbaar hun huwelijksdatum even vergeten en toen mama opbelde en Diny
feliciteerde, antwoordde die ook met:Waormet? In onze beginjaren samen in
Hengelo ontschoot het ons s morgens ook nog wel eens, dacht ik tenminste. Tot
er om half elf aangebeld werd en Johan van Asselt, de bloemist bij ons op de
hoek, voor de deur stond met een bos bloemen of een plantenbakje. s Avonds
maakte ik iets extra lekkers als avondeten. Echt uit eten gaan gebeurde niet zo
vaak. Wel bij de echte hoogtijdagen. Dan werd er een feestje voor allemaal van
gemaakt en daar hebben we goede herinneringen aan. Afgelopen jaar hebben we een
brunch gehad met gezin èn aanhang èn de ouders Jennifer en Judith. Dat was een
inhaalslag omdat ik toen we 45 jaar getrouwd waren net het ziekenhuis in ging om
de galblaas te laten verwijderen. Dat bleek erg gezellig. Toch een rare
gewaarwording wanneer je denkt een intiem etentje te hebben en je er ineens met
meer dan honderd man zit te brunchen in buffetvorm. Vorig jaar zaten we op 3
maart in Benidorm en vierden het samen met Ben en Riet. Vannacht was Wim er in
elk geval op tijd bij, maar ook Gerhard was nog erg wakker vannacht- zie
gastenboek. Nee er is hier geen Johan van Asselt om de hoek, maar Wim had
stiekem na het boodschappen doen 'de flessen nog vergeten in te leveren' en
moest gewoon nog even naar een ander winkelcentrum. Zonet stond hij achter me
met een plantenbak zoals hij die alleen kan uitzoeken! En we beseffen dat we
geluksvogels zijn om zolang samen te mogen zijn en... een stel prachtige kinderen te
hebben. Die zorgden voor enige uitbreiding. En daar zijn we ook weer blij
mee.
dinsdag--Liggen jullie nog niet in bed? Mark belde gisteravond
nog even. Nee, het is nog niet laat toch? Maar jullie hebben morgen toch een
zware dag voor de boeg? We gaan een dagje stappen met Robin en Eva. Het
Heim, het technisch museum in Hengelo staat op het programma. Wim en ik zijn er
een jaar geleden al eens geweest en dachten meteen aan die beide kleinkinderen.
Daar hadden ze wel oren naar. En zo gaan we vandaag op pad. De stemming zit
er al gauw in. Eva neemt onderweg het voortouw met een uitdaging om bv 10
automerken te noemen en daar kan een ander tegenop bieden met 11 of 12. Wie niet
hoger gaat, zegt dan: Doe jij het maar. Het bleek erg leuk en iedereen zocht
zn eigen onderwerpen natuurlijk waar jezelf veel van wist: sporten, landen,
bloemen, beroepen enz. Eenmaal in Hengelo gaan we het museum in en ik kan
niet anders zeggen dan dat de jongelui alles bekeken en uitgeprobeerd hebben.
Want dat was nu eens een museum waar je overal aan mocht zitten, machines laten
draaien, telefoons uitproberen, door een periscoop kijken en verder ontelbare
spellen om te doen. Alles had iets met techniek van doen. We zien ook Bertus en
Marijke, onze oude buurtjes uit de Marnixstraat die beiden als vrijwilliger zich
inzetten voor dit museum. Bertus met de techniek en Marijke met een voorstelling
voor de kleintjes. Dan gaan we lopend de stad in. Eva ontdekt een winkel die
New York heet en dat zie je alleen maar in echt grote steden volgens haar. We
shoppen wat en gaan de Subway in voor een zelf uitgezocht broodje. En dan
natuurlijk zoeken we de Marnixstraat op en vertellen over ons leventje daar
tegenover de school. Dan is ook de Jan Voermanstraat aan de beurt in de
Hengelose es, waar we de eerste paar jaar woonden. Wat is er veel veranderd!
Maar onze flat staat er nog en het speelveld ervoor is nog intact. Eigenlijk
zijn we aardig op tijd weer thuis in Emmen en de twee hebben nog geen zin om te
gaan. Aan ons Schoolpad wordt er dus Levensweg gespeeld, warme
chocolademelk gedronken en gaan we aan de pannenkoek. Als ze uiteindelijk
weggaan besluiten ze dat het een geweldige dag was en dat we rustig een nieuw
uitje mogen bedenken.
Zöw nog effen? We hebben lekker uitgeslapen, ontbijtje achter de kiezen, een rondje met de honden en straks gaan we de voorjaarstuinen van de Wildenborch nog bezoeken. Maar eerst willen we even kijken of Riek Poesse thuis is. Ze is al op leeftijd maar in de tijd dat wij op De Haar woonden is ze daar vaak geweest en wij zijn benieuwd naar haar herinneringen, want deze dame op leeftijd is nog bijzonder helder van geest. Nou vooruit, efkes kan nog wel. Wim en Ben vermaken zich wel zolang. Ze komt net terug uit de Walburgkerk als we bij haar huis aankomen. Ze wordt netjes gehaald en gebracht. Nee ze herkent in ons de kleine meisjes van toen niet meer al heeft ze Diny nog wel eens weer gezien. We krijgen van haar een ander beeld van onze moeder Coba dan we tot nu toe hadden, maar ik denk dat ze net in de tijd na de oorlog toen vader Hendrik Jan overleed en ons broertje doodgeboren werd, in Engeland zat als een soort au pair. Anderen gingen naar Engeland en Canada hun liefje achterna, vertelt ze, maar zij ging een jaar voor kinderen zorgen in Engeland en wat later ging ze mee naar Washington. Toen ze op de Haar kwam meehelpen met het vullen van de fornuispot en door opoe getrakteerd werd op koffie, was mama waarschijnlijk al uit het dal gekropen. Ze weet nog precies hoe opoe de koffie zette. Ze beschrijft een beeld van mama als een sterke vrouw die voor een paar oudjes en twee kinderen moest zien te zorgen en dat heel goed deed. Een elk geval een iets ander beeld dan dat van tante Hermien die juist die moeilijkste tijd beschreef. Riek vertelt heel beeldend over haar leven dat bestond uit zorgen voor . heel veel. Haar ouders, kinderen in een kindertehuis, een paar pleegkinderen en nu heeft ze nog een paar cavias waarvan ze de zorg maar slecht uit handen kan geven. Nu op haar 88e vindt ze het maar moeilijk om straks aan de overkant in de Koektrommel te moeten gaan wonen. Zo noemt ze de verzorgingsflat die vlakbij staat en er inderdaad als een hoge trommel uitziet. Ze geniet van ons bezoek en als we uiteindelijk weer naar huis gaan zijn we een uur verder . Ja hoor je mag een foto maken als ik er zelf ook maar eentje krijg, voegt ze er aan toe.
zondag--Op het filmpje van Ben over de open tuinendag in
het voorjaar van 2011 bij kasteel de Wildenborch kon ik maar weinig mensen
ontdekken, maar toen wij zondagmiddag in de Wildenborch aankwamen stond er een
rij autos tot in de verre verte. O ja, zei Diny, wi-j waren toen ok te late.
t Was al half vijf en um drie uur was t eigenlijk al afelopen. Maor wi-j
mochen gewoon nog effen rond. Daorumme was et zo rustig op de film. Gelukkig
vond je in de tuin al die mensen niet meer terug. Het was een hele oppervlakte
met een strakke architectuur en veel puur natuur. De sneeuwklokjes waren volop
in bloei en de winterakonieten vormden hele plakkaten met geel. De gracht waar
een paar weken terug nog geschaatst werd ademde nu het voorjaar . Er was een
mooi zwembad, keurig afgedekt, maar ook een oud zwembad, groot en strak, vol met
kamsalamanders, volgens het bordje. Er wordt daar niet meer gezwommen maar is
een mooi onderdeel van de tuin. Er staan prachtige bijzondere struiken en bomen.
Ik was benieuwd naar de boom of struik die er voor Jurrie Braakhekke geplant is
die hier zolang gewerkt heeft. We vonden de struik. We hoorden van de tuinvrouw
dat het een Magnolia Hippo Leucos is. Ook de aparte struiken er naast blijken
een bijzonser soort kamperfoelie te zijn, maar met andere bloemen dan je zou
verwachten. Al met al een mooie middag en het maakt mij nieuwsgierig naar de
rondleiding met gids die zomers gehouden wordt na zon Staringavond in de
Kapel. De chocolademelk en de glühwijn ging er dankbaar in en ons weekendje
Achterhoek eindigde hier en gingen we weer op weg naar het noorden waar nu al
bijna 30 jaar ons thuis is.
Heel veel winterakonieten
De Magnolia Hippo Leucos, geplant voor Jurrie die hier meer dan 40 jaar op het kasteel gewerkt heeft. Lastige naam? Helemaal niet! Denk bij hippo aan paard en leucos aan leuk. Leuk paard wil nog wel... toch?
Het nest met de pups die al aardig over de rand kunnen kijken.
In 1973 gingen we samen naar Badenhard met Henk en Anneke.
Pingsdorf aardewerk.
En
er is geproost, bij de koffie met Gerhard en Judith en met wijn met Mark en Jennifer en Rick had liever een pilsje. En intussen werd de film van Israël bekeken die Ben zo mooi in elkaar had gezet. Ze waren allemaal enthousiast over deze film die flitsend en mooi het beeld weergaf van onze reis door Israël. 
Bij de radar...
Het vroegere zwembad.
![pic1330507031[1].jpg](http://blogimages.seniorennet.be/hetty1943/attach/46798.jpg){kind=link}