|
Gefeliciteerd, zei Wim vannacht tegen me. Het was intussen al 12 uur
geweest. Hij kijkt er een beetje slim bij. En ik zeg meteen:Waormet? En dan
schieten we beiden in de lach. Wij zijn niet van die feestvierders, maar toch
ook niet de enige. Toen Ben en Diny nog niet zolang getrouwd waren hadden ze
blijkbaar hun huwelijksdatum even vergeten en toen mama opbelde en Diny
feliciteerde, antwoordde die ook met:Waormet?
In onze beginjaren samen in
Hengelo ontschoot het ons s morgens ook nog wel eens, dacht ik tenminste. Tot
er om half elf aangebeld werd en Johan van Asselt, de bloemist bij ons op de
hoek, voor de deur stond met een bos bloemen of een plantenbakje. s Avonds
maakte ik iets extra lekkers als avondeten. Echt uit eten gaan gebeurde niet zo
vaak. Wel bij de echte hoogtijdagen. Dan werd er een feestje voor allemaal van
gemaakt en daar hebben we goede herinneringen aan. Afgelopen jaar hebben we een
brunch gehad met gezin èn aanhang èn de ouders Jennifer en Judith. Dat was een
inhaalslag omdat ik toen we 45 jaar getrouwd waren net het ziekenhuis in ging om
de galblaas te laten verwijderen. Dat bleek erg gezellig. Toch een rare
gewaarwording wanneer je denkt een intiem etentje te hebben en je er ineens met
meer dan honderd man zit te brunchen in buffetvorm.
Vorig jaar zaten we op 3
maart in Benidorm en vierden het samen met Ben en Riet. Vannacht was Wim er in
elk geval op tijd bij, maar ook Gerhard was nog erg wakker vannacht- zie
gastenboek.
Nee er is hier geen Johan van Asselt om de hoek, maar Wim had
stiekem na het boodschappen doen 'de flessen nog vergeten in te leveren' en
moest gewoon nog even naar een ander winkelcentrum. Zonet stond hij achter me
met een plantenbak zoals hij die alleen kan uitzoeken! En we beseffen dat we
geluksvogels zijn om zolang samen te mogen zijn en... een stel prachtige kinderen te
hebben. Die zorgden voor enige uitbreiding. En daar zijn we ook weer blij
mee.
|
