Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
04-03-2012
Ik bun gien 25 meer....
Jan Veenstra vertelt.
zaterdag--Ik bun gien vief en twintig meer,
placht pa te zeggen als iemand hem vroeg naar zijn gezondheid. Dat kunnen wij
beiden met gemak ook wel zeggen. We hoeven maar even uit ons dak te gaan wat
lichamelijk werk betreft of we moeten het op de een of andere manier bezuren.
Vorige week hebben we negen karren met grint gehaald voor de oprit. Die moest
wel afgeladen worden en verdeeld over het pad. Wim zat meteen in de kreukeltjes.
Ik zeg nog: Noe liek ie net opa Bieënhof, den leep ok zo met de stieve rugge
iets veuraover. Woensdag heeft hij zich laten behandelen door de chiropractor.
Nu is hij weer t heertje. Gisteren zou er geverfd worden. Ik deed de muren in
de w.c. en Wim een muur in de keuken. Ik kan melden dat het enorm is opgeknapt.
Alleen ik niet. Er was nogal wat bukwerk en ik moest me in allerlei bochten
wringen om overal bij te kunnen. En ja met dat bukwerk gaat het bij mij al
vaker niet echt goed. Het scheelt dat ik volgende week al een afspraak heb staan
bij diezelfde chiropracter. Ik bun ok gien viefentwintig meer. Vandaag deden
we dus wat anders. Gezellig samen het dorp in, nieuwe bril uitzoeken en dan naar
Reur die in de bibliotheek van alles had georganiseerd. We hoorden onder meer de
Drentse schrijver Jan Veenstra een van zijn verhalen vertellen in het Drents
natuurlijk. Het was een topper. En vanavond waren we even echt uit en hebben
heel lekker gegeten bij De Lindentuin hier dichtbij. Want ja het is zaterdag,
dus voetbaldag, en de kinderen komen morgen nog even om òp en mèt ons te
proosten.
Gefeliciteerd, zei Wim vannacht tegen me. Het was intussen al 12 uur
geweest. Hij kijkt er een beetje slim bij. En ik zeg meteen:Waormet? En dan
schieten we beiden in de lach. Wij zijn niet van die feestvierders, maar toch
ook niet de enige. Toen Ben en Diny nog niet zolang getrouwd waren hadden ze
blijkbaar hun huwelijksdatum even vergeten en toen mama opbelde en Diny
feliciteerde, antwoordde die ook met:Waormet? In onze beginjaren samen in
Hengelo ontschoot het ons s morgens ook nog wel eens, dacht ik tenminste. Tot
er om half elf aangebeld werd en Johan van Asselt, de bloemist bij ons op de
hoek, voor de deur stond met een bos bloemen of een plantenbakje. s Avonds
maakte ik iets extra lekkers als avondeten. Echt uit eten gaan gebeurde niet zo
vaak. Wel bij de echte hoogtijdagen. Dan werd er een feestje voor allemaal van
gemaakt en daar hebben we goede herinneringen aan. Afgelopen jaar hebben we een
brunch gehad met gezin èn aanhang èn de ouders Jennifer en Judith. Dat was een
inhaalslag omdat ik toen we 45 jaar getrouwd waren net het ziekenhuis in ging om
de galblaas te laten verwijderen. Dat bleek erg gezellig. Toch een rare
gewaarwording wanneer je denkt een intiem etentje te hebben en je er ineens met
meer dan honderd man zit te brunchen in buffetvorm. Vorig jaar zaten we op 3
maart in Benidorm en vierden het samen met Ben en Riet. Vannacht was Wim er in
elk geval op tijd bij, maar ook Gerhard was nog erg wakker vannacht- zie
gastenboek. Nee er is hier geen Johan van Asselt om de hoek, maar Wim had
stiekem na het boodschappen doen 'de flessen nog vergeten in te leveren' en
moest gewoon nog even naar een ander winkelcentrum. Zonet stond hij achter me
met een plantenbak zoals hij die alleen kan uitzoeken! En we beseffen dat we
geluksvogels zijn om zolang samen te mogen zijn en... een stel prachtige kinderen te
hebben. Die zorgden voor enige uitbreiding. En daar zijn we ook weer blij
mee.
dinsdag--Liggen jullie nog niet in bed? Mark belde gisteravond
nog even. Nee, het is nog niet laat toch? Maar jullie hebben morgen toch een
zware dag voor de boeg? We gaan een dagje stappen met Robin en Eva. Het
Heim, het technisch museum in Hengelo staat op het programma. Wim en ik zijn er
een jaar geleden al eens geweest en dachten meteen aan die beide kleinkinderen.
Daar hadden ze wel oren naar. En zo gaan we vandaag op pad. De stemming zit
er al gauw in. Eva neemt onderweg het voortouw met een uitdaging om bv 10
automerken te noemen en daar kan een ander tegenop bieden met 11 of 12. Wie niet
hoger gaat, zegt dan: Doe jij het maar. Het bleek erg leuk en iedereen zocht
zn eigen onderwerpen natuurlijk waar jezelf veel van wist: sporten, landen,
bloemen, beroepen enz. Eenmaal in Hengelo gaan we het museum in en ik kan
niet anders zeggen dan dat de jongelui alles bekeken en uitgeprobeerd hebben.
Want dat was nu eens een museum waar je overal aan mocht zitten, machines laten
draaien, telefoons uitproberen, door een periscoop kijken en verder ontelbare
spellen om te doen. Alles had iets met techniek van doen. We zien ook Bertus en
Marijke, onze oude buurtjes uit de Marnixstraat die beiden als vrijwilliger zich
inzetten voor dit museum. Bertus met de techniek en Marijke met een voorstelling
voor de kleintjes. Dan gaan we lopend de stad in. Eva ontdekt een winkel die
New York heet en dat zie je alleen maar in echt grote steden volgens haar. We
shoppen wat en gaan de Subway in voor een zelf uitgezocht broodje. En dan
natuurlijk zoeken we de Marnixstraat op en vertellen over ons leventje daar
tegenover de school. Dan is ook de Jan Voermanstraat aan de beurt in de
Hengelose es, waar we de eerste paar jaar woonden. Wat is er veel veranderd!
Maar onze flat staat er nog en het speelveld ervoor is nog intact. Eigenlijk
zijn we aardig op tijd weer thuis in Emmen en de twee hebben nog geen zin om te
gaan. Aan ons Schoolpad wordt er dus Levensweg gespeeld, warme
chocolademelk gedronken en gaan we aan de pannenkoek. Als ze uiteindelijk
weggaan besluiten ze dat het een geweldige dag was en dat we rustig een nieuw
uitje mogen bedenken.
Zöw nog effen? We hebben lekker uitgeslapen, ontbijtje achter de kiezen, een rondje met de honden en straks gaan we de voorjaarstuinen van de Wildenborch nog bezoeken. Maar eerst willen we even kijken of Riek Poesse thuis is. Ze is al op leeftijd maar in de tijd dat wij op De Haar woonden is ze daar vaak geweest en wij zijn benieuwd naar haar herinneringen, want deze dame op leeftijd is nog bijzonder helder van geest. Nou vooruit, efkes kan nog wel. Wim en Ben vermaken zich wel zolang. Ze komt net terug uit de Walburgkerk als we bij haar huis aankomen. Ze wordt netjes gehaald en gebracht. Nee ze herkent in ons de kleine meisjes van toen niet meer al heeft ze Diny nog wel eens weer gezien. We krijgen van haar een ander beeld van onze moeder Coba dan we tot nu toe hadden, maar ik denk dat ze net in de tijd na de oorlog toen vader Hendrik Jan overleed en ons broertje doodgeboren werd, in Engeland zat als een soort au pair. Anderen gingen naar Engeland en Canada hun liefje achterna, vertelt ze, maar zij ging een jaar voor kinderen zorgen in Engeland en wat later ging ze mee naar Washington. Toen ze op de Haar kwam meehelpen met het vullen van de fornuispot en door opoe getrakteerd werd op koffie, was mama waarschijnlijk al uit het dal gekropen. Ze weet nog precies hoe opoe de koffie zette. Ze beschrijft een beeld van mama als een sterke vrouw die voor een paar oudjes en twee kinderen moest zien te zorgen en dat heel goed deed. Een elk geval een iets ander beeld dan dat van tante Hermien die juist die moeilijkste tijd beschreef. Riek vertelt heel beeldend over haar leven dat bestond uit zorgen voor . heel veel. Haar ouders, kinderen in een kindertehuis, een paar pleegkinderen en nu heeft ze nog een paar cavias waarvan ze de zorg maar slecht uit handen kan geven. Nu op haar 88e vindt ze het maar moeilijk om straks aan de overkant in de Koektrommel te moeten gaan wonen. Zo noemt ze de verzorgingsflat die vlakbij staat en er inderdaad als een hoge trommel uitziet. Ze geniet van ons bezoek en als we uiteindelijk weer naar huis gaan zijn we een uur verder . Ja hoor je mag een foto maken als ik er zelf ook maar eentje krijg, voegt ze er aan toe.
zondag--Op het filmpje van Ben over de open tuinendag in
het voorjaar van 2011 bij kasteel de Wildenborch kon ik maar weinig mensen
ontdekken, maar toen wij zondagmiddag in de Wildenborch aankwamen stond er een
rij autos tot in de verre verte. O ja, zei Diny, wi-j waren toen ok te late.
t Was al half vijf en um drie uur was t eigenlijk al afelopen. Maor wi-j
mochen gewoon nog effen rond. Daorumme was et zo rustig op de film. Gelukkig
vond je in de tuin al die mensen niet meer terug. Het was een hele oppervlakte
met een strakke architectuur en veel puur natuur. De sneeuwklokjes waren volop
in bloei en de winterakonieten vormden hele plakkaten met geel. De gracht waar
een paar weken terug nog geschaatst werd ademde nu het voorjaar . Er was een
mooi zwembad, keurig afgedekt, maar ook een oud zwembad, groot en strak, vol met
kamsalamanders, volgens het bordje. Er wordt daar niet meer gezwommen maar is
een mooi onderdeel van de tuin. Er staan prachtige bijzondere struiken en bomen.
Ik was benieuwd naar de boom of struik die er voor Jurrie Braakhekke geplant is
die hier zolang gewerkt heeft. We vonden de struik. We hoorden van de tuinvrouw
dat het een Magnolia Hippo Leucos is. Ook de aparte struiken er naast blijken
een bijzonser soort kamperfoelie te zijn, maar met andere bloemen dan je zou
verwachten. Al met al een mooie middag en het maakt mij nieuwsgierig naar de
rondleiding met gids die zomers gehouden wordt na zon Staringavond in de
Kapel. De chocolademelk en de glühwijn ging er dankbaar in en ons weekendje
Achterhoek eindigde hier en gingen we weer op weg naar het noorden waar nu al
bijna 30 jaar ons thuis is.
Heel veel winterakonieten
De Magnolia Hippo Leucos, geplant voor Jurrie die hier meer dan 40 jaar op het kasteel gewerkt heeft. Lastige naam? Helemaal niet! Denk bij hippo aan paard en leucos aan leuk. Leuk paard wil nog wel... toch?
Het werd een echt weekendje uit, dit maal terug naar mijn roots. We gaan
regelrecht vanuit Apeldoorn bij Johan en Joke aan. Er kwamen opnieuw een paar
fotos boven water die bij de opruiming van de Boomgaard te voorschijn gekomen
waren. Eentje van de familie Bijenhof met hun volwassen kinderen en aanhang,
waarschijnlijk ter gelegenheid van een zoveelste trouwdag van opa en opoe
Bijenhof. En de trouwfoto van oom Jaap en tante Riek Harwig die met de
voltallige familie gefotografeerd zijn. Joanne en Bram zijn intussen ook
gearriveerd met sportschoenen al aan, want de andere dag zal er gewandeld worden
vanaf de Lindese molen. Johan en Joke zullen ook meewandelen, een echt
buurtgebeuren. En zoals vaker hebben we het over pa en mama. Pa schijnt
handig te zijn geweest om koeien met 'een houw op het oog' te opereren, als je
het zo mag noemen. Je kunt het zien als staar. Hij deed een naald door een kurk
die er dan een heel klein eindje uitstak en hiermee werd de lens van het oog
verwijderd door die er uit te snijden. Hiervoor had hij geen dierenarts nodig.
Pa werd door de hele buurt ingeschakeld bij koeien met dezelfde
kwaal. Wanneer we wat later, nou ja heel veel later, bij Ben en Diny even
bijpraten voor we het bed in duiken weet Ben te vertellen dat er vroeger veel
meer specialisaties door de boeren zelf uitgevoerd werden, want veel
dierenartsen waren er nog niet. Wanneer er bij een te moeilijke geboorte het
kalf afgeleed moest worden waren daar ook boeren die daar weer handigheid in
hadden. En ook de striekers waren er in iedere buurtschap. Ben had dat weer
uit het bekende boek van Achterhoekkenner bij uitstek H.W. Heuvel. We vallen
even later als een blok in slaap ..
zondagmorgen--Heb je je gereedschapskist ook al klaar staan?', vroeg Wim me
gistermorgen. Even kijk ik hem stomverbaasd aan. Het is ook nog vroeg en dan
moet je me geen moeilijke dingen vragen. Dan krijg ik een beeld van een
beautycase voor ogen. Zou hij dat bedoelen. Hij denkt toch niet dat ik voor een
nachtje een heel pakket aan spulletjes op dat gebied ga meesjouwen? Dat kan bij
mij gewoon in m'n handtas, die leuke tas die ik mee heb gebracht uit
Israël. 'Wim grijnst: 'Je noteboek bedoel ik natuurlijk'. Nou die stond al
klaar. Dat was het eerste dat ik klaarzette. Maar of ik er aan toe zou komen? Je
ziet het... het is al een dag verder. Het was erg gezellig bij Dick en Anda.
Lekker bijgepraat, Apeldoorn verkend en lekker gegeten. Dick is daar de kok,
maar het gaat net als bij ons... Anda heeft de regie al gaat dat heel ongemerkt.
Vrienden van het eerste uur noem je dat toch? Als kind groeide ik al met Dick
op,het was m'n buurjongen van de boerderij het dichtst bij de Boomgaard. We
speelden samen en soms als het uit de hand liep vochten we ook. Samen gingen we
met de Hengelose jongensclub op stap. Zo deden we dat later met onze gezinnen
toen Anda en Wim in ons leven kwamen. We hebben aan de hand van foto's weer
herinneringen aan die tijd kunnen ophalen. Je hebt vrienden ... en vrienden.
Sommige lopen een eindje met je op in je leven, sommigen blijven. Met Dick en
Anda is dat laatste het geval.
Knipscheer zeg ie
dokter Knipscheer? Een dokter met die naam doet me griezelen, maar Frans niet.
Hij is vol lof. Nee dan die Westerhof die kump mien niet meer an mien lief.
Den hef mien zo alderbastend zeer edaon. Nooit weer en dan die hande zukke
hande. Frans wijst een soort bereklauwen aan.. nee.. den kump mien nergens meer
an, nooit van zien laeven. Nu heeft hij liever die dokter Knipscheer, maar
ja die heeft weer zon lange wachtlijst. Er is ook nog een uroloog, een
vrouwelijke arts. Die heeft hem beloofd bij een volgend blaasonderzoek bijna
geen pijn te bezorgen. Kijk eens naar mn handen?, had ze gezegd terwijl ze
haar poezelige handjes liet zien. En ik ben er heel handig mee. Het
blaasonderzoek was een crime geweest. Niet voor niets hadden er aan beide kanten
van hem verpleegsters gestaan die hem bij zn eerste protest meteen in de
houdgreep hadden. Frans, de man die ons de eerste jaren hier aan het
Schoolpad bijgestaan heeft met de schapen, was al 10 jaar niet bij zn huisarts
geweest en nu heeft hij van alles ineens. Een poliep in de blaas, vaatvernauwing
in zn benen en hartkloppingen. Nu loopt hij tot zondag met zon kastje dat
precies registreert wat zn hart allemaal doet. En nou mut ik alles ok nog
opskrievn wak underwiels doe. Wim was wat ongerust geworden omdat Frans
niet meer bij de voetbal kwam. En daar was hij altijd zo gek op. Ze hebben
beiden een seizoenkaart bij FC Emmen en zitten gebroederlijk naast elkaar op de
tribune commentaar te leveren. En nu is hij er al een tijdje niet geweest.
Daarom gingen we na het boodschappen doen even bij hem kijken. Intussen is
hij verlost van zn blaaspoliep en we krijgen het hele wrede verhaal te horen.
Westerhof of Knipscheer ik hoop ze nooit nodig te hebben. En als het dan
toch eens moet ...dan nog liever die zachte handjes
Bijna 5 jaar geleden. Wim helpt de 7 pups bij elkaar te zetten voor de
foto's om ze op internet te kunnen zetten. Binnen een week hadden ze nieuwe
baasjes.
Veel plezier straks bij Inspector Morse, zwaait Mark me vanaf
de deur toe. Hij had mn stukje gelezen. Het was wel onze favoriet ooit, maar nu
is het Inspector Lewis. Is wel in dezelfde stijl geschreven. Mark kwam Queeny
halen. Eergisteren kwam ik bij bloemenhuis Nita en werd meteen begroet door
Freek, de bordercollie van de eigenares. Hij brengt de klanten een stokje en
verwacht dat je daar wat mee gaat doen. Nita woont bij Mark en Jennifer in de
buurt. Ik vertelde over de wens van Eva. Die belde ons eens met de vraag:
Wanneer Queeny puppys zou krijgen, willen jullie er dan wel voor zorgen? Ik
zei toen :Dan mag je er eerst wel een aardige reu bij zoeken als ze loops is.
Een reu? Ja als je puppys wilt dan heb je toch een reu nodig als Queeny
loops wordt? Wat later belde ze op. Oma . Freek woont hier dichtbij en is ook
een bordercollie. Nu maar wachten op de volgende loopsheid. Ik geloof wel dat
ze elkaar aardig vinden, vond Nita. Ik heb er later niet meer over gehoord.
Eva heeft nu andere zaken aan haar hoofd. Bergen huiswerk is er een van. En
Jennifer zit niet op een nestje puppys te wachten. Dan zou Queeny bij ons
moeten bevallen. Zou toch leuk zijn? Maar of Mark dat ook wil? Wim ziet de bui
al hangen. Nee ik denk niet dat het wat wordt.
Ik gao naor bedde, Wim heeft het gehad voor vandaag. Hij heeft net zn
rondje met Tessa gedaan op het erf en de beide katten binnen geroepen. Ja, wij
hebben katten die komen als je ze roept. Ze weten natuurlijk wel dat er een
beloning aan vast zit. Dat wel . Zn middagtukje is hij misgelopen want
ineens kreeg hij de geest en moest ik mee om split uit te zoeken voor oprit en
erf. Dat was in de loop van de laatste paar jaar een stuk minder geworden en
toen de vorst uit de grond ging begon het een modderpoel te worden. Van dat dure
Schotse grit dat we jaren terug hadden opgehaald was nog niet de helft over. Nu
hebben we wat eenvoudiger grit gekozen, op het eerste oog iets minder mooi, maar
eenmaal op de oprit was het prima. En het kostte maar 10 euro per aanhanger. We
hebben vier aanhangers opgehaald en glad geharkt. Nu kunnen we ook bij regen
weer met schone schoenen het huis in. We hadden vanavond echt die aflevering
van Inspector Lewis verdiend, vonden we. Tussendoor ben ik bezig met het
naambordje met hond voor een familie. Ben ik net lekker mee aan de gang, komt er
een mail: 'Als je nog niet begonnen bent is misschien een witte VW kever ook
leuk, hobby van mijn man. Maar als je al begonnen bent is Buster ook goed.' Het
wordt straks nog een verrassing voor hen: Kever of Buster. Nee ik zeg nog
niks .
De Mallejan, geschilderd in olieverf door Pieter Dijkstra.
Ooit
begon ik te schrijven, te schilderen, collages en bloemstukken in elkaar te
frutselen. Ik deed het omdat ik het leuk vond en het me voldoening gaf. Maar ik
had er niet eens zo bij stil gestaan dat ik er ook anderen plezier mee zou
kunnen doen. Nu geniet ik van de reacties op mijn schrijven, bedankjes voor de
schilderijen en de contacten die je hiermee nieuw of opnieuw kunt leggen.
Sommigen heb ik nog nooit gezien maar ken ik alleen via mailcontact. Zonet kreeg
ik een berichtje van een mede amateur-schilder uit Friesland die ook de mallejan
schilderde naar aanleiding van een artikel met foto uit Landleven van een aantal
jaren terug. Hij had er een ander landschap bij gemaakt, een mooi
sneeuwlandschap met diepte er in. Ook een goed idee! En door de samenwerking
met prof- fotograaf Henk Braakhekke en verdere amateur fotografen in de
familiekring heb ik weer nieuwe onderwerpen die me aan het denken en dus
schrijven zetten. Net als je denkt dat je herinneringen nu wel allemaal boven
water zijn gehaald, komen er weer wat nieuwe fotos tevoorschijn die me doen
glimlachen of griezelen, net wat het oproept. De verhalen die ik aan papier ga
toevertrouwen en als een rode draad zullen functioneren, vorderen maar zijn nog
lang niet compleet. En waarschijnlijk moet er daarna weer geschrapt worden.
Er zijn al een paar aanvragen. Als het er niet meer dan een stuk of 10
worden kunnen we het printen zelf verzorgen en komt er een ringband door. Op die
manier blijft het goedkoop en ziet het er zeker leuk, maar niet echt
professioneel uit. Wanneer het gedrukt gaat worden wordt het meteen een 30 euro
of iets meer. Wanneer ik meer weet zal ik het melden. Toch zou ik graag weten of
er in elk geval interesse is. Wie al gereageerd heeft hoeft dat natuurlijk niet
nog eens te doen. ( betreft verhalen uit weblog 2 van www.hettysite.nl ) Maar morgen ga ik beginnen aan een opdracht voor een
naambordje van een plak eikenhout met natuurlijk weer een hondenkopje er op.
D.w.z. Wim schuurt en ik doe de afwerking.
We hebben geluk gehad om Ben bij ons te hebben tijdens de indrukwekkende
Israëlreis eind januari. En dan ook nog met videocamera en niet te vergeten zijn
ervaring om er na de opnames iets leuks van te maken. Hier krijgen we alvast een
voorproefje. Een samenvatting is al klaar en heeft hij op Youtube
gezet. En... daardoor kunnen jullie allemaal een indruk krijgen van onze 8
dagen Beloofde Land..... door een klik op http://www.youtube.com/watch?v=Yzt9M2yO0yg&feature=email
Er zijn nu nog drie witte en een haan. Maar wie weet... in het voorjaar....
'Kom es gauw', roep ik naar Wim. 'Die ene grieze kippe dut zo gek'. We zijn net weer thuis en doen de ronde langs kippen, katten en pony's. De haan met drie witte hennen komt al aan rennen, want die weten meteen dat er voer aankomt. Mark heeft ze een dag verzorgd, maar ik weet niet of hij het precieze aantal kippen weet, want dat wisselt nogal. Soms verdwijnt er een in de struiken om te gaan broeden of de kiekendief heeft honger en is er eentje te slim af. Sinds we de boel 's avonds goed afsluiten is dat voorbij gelukkig. Maar ik ga op zoek en vind de grijze kip vlak voor het hok in de ren. Die doet zo raar, steeds met een kromme nek en dan naar achter kijken. Ik zie dat ze er niet best aan toe is. Wim komt erbij, denkt na en zegt wat ik al dacht:'Ik belle Jans!' Hij durft die kip niet de nek om te draaien om haar uit het lijden te verlossen en ik al helemaal niet. Gelukkig komt Jans gauw en ik blijf binnen, zet koffie en wacht af. Maar Jans neemt ons kippetje mee, misschien een bevroren kam? Ze krijgt nog een kansje. Vanmiddag was ik even bij hen en vroeg hoe het met de grieze was. 'Och', zegt Jans,'dee hef zaoterdag uut zichzelf et loodje eleg'.
We zijn intussen weer thuis na een kort maar mooie onderbreking van het dagelijks bestaan hier. We zien het als een mooie afsluiting van onze laatste maand na het overlijden van moeder van der Kolk. Even er samen op uit. We zijn in het hotel heerlijk verwend. We kregen een luxere kamer dan was besproken met extra faciliteiten. Je voelde je echt gast hier. Ik kan het iedereen aanraden om er eens een nachtje op uit te trekken, want je hebt daarnaast twee hele dagen om van alles te gaan zien. Het weer was magnefiek. De zon scheen over het witte landschap in de kop van Noord Holland. De mensen waren wat sneller aangebrand. Wij hadden immers geen haast, echte zundagsrieërs, maar de anderen wel. Wanneer de politie mee had gereden hadden ze veel geld kunnen vangen voor onnodig toeteren. In Hoorn namen we de tijd om het beeld Jan Pieterszoon Coen te bewonderen die hier vandaan komt. Net als Alkmaar is het een oude stad met mooie pandjes en grachten.
Wat is dat hier? Zou dit de markt zijn? We zien hier een paar winkelende dames en dan word ik toch nieuwsgierig wat het precies voorstelt. Dan zien we het plaatje op het beeld en kunnen we bijlezen. 'Naar het Blokkertje toe', heet het. Deze gezellig winkelende dames zijn in 1996 aan Hoorn geschonken door de firma Blokker. Toen bestond Blokker precies 100 jaar. In 1896 werd de eerste winkel van de fa Blokker hier in Hoorn geopend. Het is gemaakt door kunstenares Karin Beek. Zo wandelen we door Hoorn en gaan na onze koffiestop weer op weg naar Het Jeudje, de parkeergarage waar we onze auto gestald hebben. De weg naar huis verloopt prima en we genieten in de stralende winterzon van het uitzicht aan beide kanten. De weg van Enkhuizen naar Leliestad loopt over een stevige dijk dwars door de voormalige Zuiderzee, na het aanleggen van de Afsluitdijk omgedoopt tot IJsselmeer. De ene kant het Markermeer en aan de andere het IJsselmeer.
Zoals de Belgen wel moppen over Nederlanders hebben zo hebben wij ze over de Belgen, tenminste als je ze onthouden kunt. Vroeger schreef ik nog wel eens eentje op want ze blijven bij mij nooit hangen. Bij Ben wel! Die ratelt er de een na de ander op. Eentje horen?
Belgen moeten er maar even Nederlanders voor in de plaats denken!
-Een Belg rijdt over de snelweg en krijgt een telefoontje: 'Kijk uit voor een spookrijder, op de radio kwam net een waarschuwing dat die gesignaleerd is op de A2'. 'Wat', zegt die Belg, 'éentje? Ik zie er wel twintig.-
Wim gaat niet voor hem onderdoen. In het vliegtuig hoorden we deze: -Bij Trans Avia hadden ze er net een nieuwe bijzonder knappe stewardes bij gekregen en op een van haar eerste vluchten deed de piloot een welkom voor de passagiers en vergat de intercom uit te zetten. Hij gaf er een aanvulling op die alleen voor zijn cockpit collega's bedoeld was, maar die door het hele vliegtuig klonk: 'Nu ga ik eerst even naar het toilet en dan ga ik onze nieuwe stewardes een beurt geven'. Het hele vliegtuig grijnsde en terwijl de bewuste stewardes van achter uit het vliegtuig naar voren vloog om hem te waarschuwen, zei een van de passagiers tegen haar:'Je hoeft geen haast te maken hoor. Hij moet eerst nog poepen'.
Alweer? Rick heeft dit standaard antwoord altijd paraat
wanneer wij weer eens een plannetje hebben om er even tussenuit te gaan. En
meteen er achteraan. Jullie kunnen het nou nog doen. In zijn ogen zijn wij al
vreselijk oud, net zoals wij vroeger onze ouders en ooms en tantes
vonden. 9-2 Dit keer zijn we met Ben en Niesje op pad, al lang geleden
afgesproken toen we nog niet wisten dat we elkaar in de afgelopen maand zo vaak
zouden zien door de beide begrafenissen. Het is goed om eens samen in een andere
omgeving te zijn. We beginnen met een kop koffie bij Catharina in Utrecht en
krijgen er meteen maar een kop soep met warm Turks brood achteraan. Heerlijk!
Intussen bewonderen wij de geheel verbouwde benedenverdieping. Daarna
belanden we op weg naar het noorden in een file, genieten van mooi Alkmaar,
staan even later aan het strand in Bergen aan Zee en wandelen lekker een eind op
en neer. We hebben de chocolademelk echt verdiend, vinden we .Wordt
vervolgd.
Aan het strand bij Bergen aan zee....
We zijn goed verwend bij Jan van Scorel in Schoorl
Zal ik je even overhoren?, vraag ik Eva. Ik zie een opengeslagen Duits boek
liggen als we aan de Schaapstreek arriveren. Ja.. dat zit er nog steeds in. Eva
vindt het goed en we starten. De eerste ronde is nog niet perfect maar als ze
alles nog een keer doorneemt, gaat het gesmeerd. Je weet het hè? Beter 6 keer 10
minuten dan 1 keer een uur. Maar dat weet ze al. We zijn na de koffie na de
kerkdienst doorgereden en zitten nu in Sleen aan de koffie. De aanhanger moet
weer mee. Dinsdag is de dag van het papier ophalen voor Valerius. Zeg niet dat
pensionados alle tijd hebben. Die is heel snel ingevuld. Maar het voordeel is
dat je wel vrije dagen kunt plannen. Dinsdag gaan we tante Geertje begraven,
de laatste der Mohikanen werd ze samen met moeder van der Kolk genoemd. Precies
een maand na moeder is ze zo weggegleden uit dit leven, gewoon zomaar weg. De
neven en nichten van der Kolk hebben zo opnieuw, en nu voor het laatst, een
spontane reünie. Het papier moet dus morgen maar vast gehaald.
dinsdag-- Opnieuw dus een afscheid. Tante Geertje van Essen- van der Kolk, de jongste zus van
vader van der Kolk is niet meer. Ze is wel 94 jaar geworden en was de laatste
tante van de oudere garde. Ze was een opgewekt en positief type, maar heeft
het vreselijk gevonden dat ze zoveel broers op jonge leeftijd verloor. Ome
Gerrit van der Kolk stierf op 18 jarige leeftijd, vader Gerard was 45 jaar, Ome
Drikus en ome Anton ook ongeveer op die leeftijd. Allemaal stierven ze aan een
soort niervergiftiging waar in deze tijd wat meer mogelijkheden voor zouden
zijn. Natuurlijk werd er veel nagepraat door de neven en nichten en de reünie
die we voorzien hadden bij moeder van der Kolks overlijden kwam er toch wel erg
vlug achteraan. Vanzelf kwamen de familieverhalen weer los. Ik herinner me
vooral de verjaardagen in huize van der Kolk wanneer ome Jan, tante Marie en
tante Rimie en tante Geertje en oom Wim er bij waren. Jan en ook Geertje waren
nogal doof en wanneer er bijgepraat moest worden kon je dat goed horen. Dat ging
vaak zo: 'He-j 't eheurd, Jan...? Weet ie wie d'r ok dood is?'' Och moeder
had er zo'n hekel aan. Tante Marie bracht er altijd een vrolijke noot aan. Wim
herinnert zich goed hoe ze iedere zaterdag een stuk of 10 karbonades in de pan
gooide en alle jongens en neven die langs kwamen ermee verwende. En wanneer ome
Jan daar tegen protesteerde zei ze:'Zolange as ie steeds van die dikke sigaren
rookt, kriegt de jonges op zaoterdagmiddag van mie een karbonade". Ik geloof
dat nicht Hennie van tante Marie er over begon... over een reünie. Het werd
meteen opgepakt en volgend jaar organiseren Henk van der Kolk en Jacomijn een
reünie voor de van der Kolk familie.
In 2007 samen op de bruiloft tevens reunie van Jan en Jannie Tante Geertje en moeder van der Kolk
Mark met kleine Laska...nog aan de Marnixstraat in Hengelo.
En dan is alles weer gewoon in het ritme van alledag. Nou ja... wat kouder dan vorige week toen we op een gegeven moment 29 graden zagen aangeven in Eilat. Nu was het weer zwemmen en aquajoggen in onze eigen Aquarena, maar eerst muts op, das om en op de fiets om half 9, want als het droog is zie je mij niet in de auto. Verder is Mark jarig!!! Hoera. Vreemd gevoel als je jongste kind 42 wordt. 'Wat wil je voor je verjaardag?', vroeg ik hem pas. 'Doe maar een bak hout', vond hij. Hij haalt nu telkens van die grote bags afvalhout voor hun beide kachels. D.w.z. Wim haalt ze want een trekhaak heeft hij niet, net zo min als een aanhanger en de tijd om het te halen is eveneens schaars. Vorig jaar vroeg hij nog om heel veel sokken. De big bag met hout is Wim al aan het halen en dan moeten we nog wel even het dorp in voor iets extra's. Hebben jullie trouwens gehoord dat op de landelijke tv Emmen een stad wordt genoemd. Dat zal B en W goed doen, want het heeft inderdaad stadsallures, maar de inwoners van Emmen gaan nog steeds naar 'het dorp' als ze willen winkelen.
De mooiste plek: De Olijfberg met het zicht op Jeruzalem. Je ziet de muren
van de Oude Stad, ooit onder koning Herodes gebouwd. De Heilge Grafkerk, de Al
Aksa Moskee en het paleis van Pontius Pilatus, allemaal van hieraf te
zien.
En dan wordt het even omschakelen. Gerhard had het al voorspeld
voor we weggingen: dassen om en handschoenen en de dikke winterjassen weer aan.
Op weg naar de buurvrouw om ons te melden is dat even wennen. Dit is toch het
weer waarop we eigenlijk gewacht hebben hier in Nederland. Aan een
elfstedentocht gaan we niet meedoen, maar een wandeling met de honden in het,
zij het koude, zonnetje is toch wel wat we wilden. Hoewel de katten blijven
liever binnen en de honden al net zo. De kachel brandt en we pakken onze
dagelijkse gang van zaken weer op. Het water voor kippen en ponys en de zorg
voor de vogeltjes geeft alleen wat extra werk. Maar intussen heeft onze jonge
medereiziger David de emailadressen doorgemaild van onze reisgenoten en wenst
ons de hartelijkste groeten, en in de hoop dat onze levenspaden zich nog eens
kruisen . Je weet het maar nooit. Wanneer de jongeren van nu zich een beetje als
deze bijzondere jongen ontwikkelen, komt het zeker nog allemaal goed. De
indrukken die we opgedaan hebben zullen nog lang in onze hoofden en in onze
dromen rondspoken. Het was een onvergetelijke reis.
De landing was perfect. De piloot zei nog zoiets als: 'Wanneer jullie de
landing aangenaam vonden is mijn naam......, maar als het als iets minder
ervaren is, dan is mijn naam Marco van Basten. Ben belde het busje om ons
naar de parkeerplaats te brengen. Na lang wachten en zoeken kwam er een nog
jonge Marokkaanse Nederlander ons halen en dit keer stak de jongeman geen vinger
uit op wat in te pakken. Op de parkeerplaats zelf had de bewaking een stuk
karton voor onze ruit geplakt die waarschijnlijk open was blijven staan.
Daarover waren we het eens: de bewaking was perfect. Tegen één uur arriveren
we weer bij Ben en Diny en na een drankje op de goede afloop van deze prachtige
reis duiken we daar het bed in dat we 8 dagen geleden hadden
verlaten. Vanmorgen bekeken we de film al die Ben deze week had opgenomen van
alle belevenissen en genieten we na. Wouter heeft deze week bij hen opgepast
net als Ben en Niesje bij ons. Diny gaat haar paardje Cassandra wat extra voeren
en ik verbeeld het me niet... die zijn blij dat ze elkaar weer zien.
Bij de radar...
Het vroegere zwembad.
De mooiste plek: De Olijfberg met het zicht op Jeruzalem. Je ziet de muren
van de Oude Stad, ooit onder koning Herodes gebouwd. De Heilge Grafkerk, de Al
Aksa Moskee en het paleis van Pontius Pilatus, allemaal van hieraf te
zien.
De landing was perfect. De piloot zei nog zoiets als: 'Wanneer jullie de
landing aangenaam vonden is mijn naam......, maar als het als iets minder
ervaren is, dan is mijn naam Marco van Basten.
![pic1330507031[1].jpg](http://blogimages.seniorennet.be/hetty1943/attach/46798.jpg){kind=link}