Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
26-02-2012
Westerhof of Knipscheer...
Onze eerste schapen, Coba met haar tweeling.
Knipscheer zeg ie
dokter Knipscheer? Een dokter met die naam doet me griezelen, maar Frans niet.
Hij is vol lof. Nee dan die Westerhof die kump mien niet meer an mien lief.
Den hef mien zo alderbastend zeer edaon. Nooit weer en dan die hande zukke
hande. Frans wijst een soort bereklauwen aan.. nee.. den kump mien nergens meer
an, nooit van zien laeven. Nu heeft hij liever die dokter Knipscheer, maar
ja die heeft weer zon lange wachtlijst. Er is ook nog een uroloog, een
vrouwelijke arts. Die heeft hem beloofd bij een volgend blaasonderzoek bijna
geen pijn te bezorgen. Kijk eens naar mn handen?, had ze gezegd terwijl ze
haar poezelige handjes liet zien. En ik ben er heel handig mee. Het
blaasonderzoek was een crime geweest. Niet voor niets hadden er aan beide kanten
van hem verpleegsters gestaan die hem bij zn eerste protest meteen in de
houdgreep hadden. Frans, de man die ons de eerste jaren hier aan het
Schoolpad bijgestaan heeft met de schapen, was al 10 jaar niet bij zn huisarts
geweest en nu heeft hij van alles ineens. Een poliep in de blaas, vaatvernauwing
in zn benen en hartkloppingen. Nu loopt hij tot zondag met zon kastje dat
precies registreert wat zn hart allemaal doet. En nou mut ik alles ok nog
opskrievn wak underwiels doe. Wim was wat ongerust geworden omdat Frans
niet meer bij de voetbal kwam. En daar was hij altijd zo gek op. Ze hebben
beiden een seizoenkaart bij FC Emmen en zitten gebroederlijk naast elkaar op de
tribune commentaar te leveren. En nu is hij er al een tijdje niet geweest.
Daarom gingen we na het boodschappen doen even bij hem kijken. Intussen is
hij verlost van zn blaaspoliep en we krijgen het hele wrede verhaal te horen.
Westerhof of Knipscheer ik hoop ze nooit nodig te hebben. En als het dan
toch eens moet ...dan nog liever die zachte handjes
Bijna 5 jaar geleden. Wim helpt de 7 pups bij elkaar te zetten voor de
foto's om ze op internet te kunnen zetten. Binnen een week hadden ze nieuwe
baasjes.
Veel plezier straks bij Inspector Morse, zwaait Mark me vanaf
de deur toe. Hij had mn stukje gelezen. Het was wel onze favoriet ooit, maar nu
is het Inspector Lewis. Is wel in dezelfde stijl geschreven. Mark kwam Queeny
halen. Eergisteren kwam ik bij bloemenhuis Nita en werd meteen begroet door
Freek, de bordercollie van de eigenares. Hij brengt de klanten een stokje en
verwacht dat je daar wat mee gaat doen. Nita woont bij Mark en Jennifer in de
buurt. Ik vertelde over de wens van Eva. Die belde ons eens met de vraag:
Wanneer Queeny puppys zou krijgen, willen jullie er dan wel voor zorgen? Ik
zei toen :Dan mag je er eerst wel een aardige reu bij zoeken als ze loops is.
Een reu? Ja als je puppys wilt dan heb je toch een reu nodig als Queeny
loops wordt? Wat later belde ze op. Oma . Freek woont hier dichtbij en is ook
een bordercollie. Nu maar wachten op de volgende loopsheid. Ik geloof wel dat
ze elkaar aardig vinden, vond Nita. Ik heb er later niet meer over gehoord.
Eva heeft nu andere zaken aan haar hoofd. Bergen huiswerk is er een van. En
Jennifer zit niet op een nestje puppys te wachten. Dan zou Queeny bij ons
moeten bevallen. Zou toch leuk zijn? Maar of Mark dat ook wil? Wim ziet de bui
al hangen. Nee ik denk niet dat het wat wordt.
Ik gao naor bedde, Wim heeft het gehad voor vandaag. Hij heeft net zn
rondje met Tessa gedaan op het erf en de beide katten binnen geroepen. Ja, wij
hebben katten die komen als je ze roept. Ze weten natuurlijk wel dat er een
beloning aan vast zit. Dat wel . Zn middagtukje is hij misgelopen want
ineens kreeg hij de geest en moest ik mee om split uit te zoeken voor oprit en
erf. Dat was in de loop van de laatste paar jaar een stuk minder geworden en
toen de vorst uit de grond ging begon het een modderpoel te worden. Van dat dure
Schotse grit dat we jaren terug hadden opgehaald was nog niet de helft over. Nu
hebben we wat eenvoudiger grit gekozen, op het eerste oog iets minder mooi, maar
eenmaal op de oprit was het prima. En het kostte maar 10 euro per aanhanger. We
hebben vier aanhangers opgehaald en glad geharkt. Nu kunnen we ook bij regen
weer met schone schoenen het huis in. We hadden vanavond echt die aflevering
van Inspector Lewis verdiend, vonden we. Tussendoor ben ik bezig met het
naambordje met hond voor een familie. Ben ik net lekker mee aan de gang, komt er
een mail: 'Als je nog niet begonnen bent is misschien een witte VW kever ook
leuk, hobby van mijn man. Maar als je al begonnen bent is Buster ook goed.' Het
wordt straks nog een verrassing voor hen: Kever of Buster. Nee ik zeg nog
niks .
De Mallejan, geschilderd in olieverf door Pieter Dijkstra.
Ooit
begon ik te schrijven, te schilderen, collages en bloemstukken in elkaar te
frutselen. Ik deed het omdat ik het leuk vond en het me voldoening gaf. Maar ik
had er niet eens zo bij stil gestaan dat ik er ook anderen plezier mee zou
kunnen doen. Nu geniet ik van de reacties op mijn schrijven, bedankjes voor de
schilderijen en de contacten die je hiermee nieuw of opnieuw kunt leggen.
Sommigen heb ik nog nooit gezien maar ken ik alleen via mailcontact. Zonet kreeg
ik een berichtje van een mede amateur-schilder uit Friesland die ook de mallejan
schilderde naar aanleiding van een artikel met foto uit Landleven van een aantal
jaren terug. Hij had er een ander landschap bij gemaakt, een mooi
sneeuwlandschap met diepte er in. Ook een goed idee! En door de samenwerking
met prof- fotograaf Henk Braakhekke en verdere amateur fotografen in de
familiekring heb ik weer nieuwe onderwerpen die me aan het denken en dus
schrijven zetten. Net als je denkt dat je herinneringen nu wel allemaal boven
water zijn gehaald, komen er weer wat nieuwe fotos tevoorschijn die me doen
glimlachen of griezelen, net wat het oproept. De verhalen die ik aan papier ga
toevertrouwen en als een rode draad zullen functioneren, vorderen maar zijn nog
lang niet compleet. En waarschijnlijk moet er daarna weer geschrapt worden.
Er zijn al een paar aanvragen. Als het er niet meer dan een stuk of 10
worden kunnen we het printen zelf verzorgen en komt er een ringband door. Op die
manier blijft het goedkoop en ziet het er zeker leuk, maar niet echt
professioneel uit. Wanneer het gedrukt gaat worden wordt het meteen een 30 euro
of iets meer. Wanneer ik meer weet zal ik het melden. Toch zou ik graag weten of
er in elk geval interesse is. Wie al gereageerd heeft hoeft dat natuurlijk niet
nog eens te doen. ( betreft verhalen uit weblog 2 van www.hettysite.nl ) Maar morgen ga ik beginnen aan een opdracht voor een
naambordje van een plak eikenhout met natuurlijk weer een hondenkopje er op.
D.w.z. Wim schuurt en ik doe de afwerking.
We hebben geluk gehad om Ben bij ons te hebben tijdens de indrukwekkende
Israëlreis eind januari. En dan ook nog met videocamera en niet te vergeten zijn
ervaring om er na de opnames iets leuks van te maken. Hier krijgen we alvast een
voorproefje. Een samenvatting is al klaar en heeft hij op Youtube
gezet. En... daardoor kunnen jullie allemaal een indruk krijgen van onze 8
dagen Beloofde Land..... door een klik op http://www.youtube.com/watch?v=Yzt9M2yO0yg&feature=email
Er zijn nu nog drie witte en een haan. Maar wie weet... in het voorjaar....
'Kom es gauw', roep ik naar Wim. 'Die ene grieze kippe dut zo gek'. We zijn net weer thuis en doen de ronde langs kippen, katten en pony's. De haan met drie witte hennen komt al aan rennen, want die weten meteen dat er voer aankomt. Mark heeft ze een dag verzorgd, maar ik weet niet of hij het precieze aantal kippen weet, want dat wisselt nogal. Soms verdwijnt er een in de struiken om te gaan broeden of de kiekendief heeft honger en is er eentje te slim af. Sinds we de boel 's avonds goed afsluiten is dat voorbij gelukkig. Maar ik ga op zoek en vind de grijze kip vlak voor het hok in de ren. Die doet zo raar, steeds met een kromme nek en dan naar achter kijken. Ik zie dat ze er niet best aan toe is. Wim komt erbij, denkt na en zegt wat ik al dacht:'Ik belle Jans!' Hij durft die kip niet de nek om te draaien om haar uit het lijden te verlossen en ik al helemaal niet. Gelukkig komt Jans gauw en ik blijf binnen, zet koffie en wacht af. Maar Jans neemt ons kippetje mee, misschien een bevroren kam? Ze krijgt nog een kansje. Vanmiddag was ik even bij hen en vroeg hoe het met de grieze was. 'Och', zegt Jans,'dee hef zaoterdag uut zichzelf et loodje eleg'.
We zijn intussen weer thuis na een kort maar mooie onderbreking van het dagelijks bestaan hier. We zien het als een mooie afsluiting van onze laatste maand na het overlijden van moeder van der Kolk. Even er samen op uit. We zijn in het hotel heerlijk verwend. We kregen een luxere kamer dan was besproken met extra faciliteiten. Je voelde je echt gast hier. Ik kan het iedereen aanraden om er eens een nachtje op uit te trekken, want je hebt daarnaast twee hele dagen om van alles te gaan zien. Het weer was magnefiek. De zon scheen over het witte landschap in de kop van Noord Holland. De mensen waren wat sneller aangebrand. Wij hadden immers geen haast, echte zundagsrieërs, maar de anderen wel. Wanneer de politie mee had gereden hadden ze veel geld kunnen vangen voor onnodig toeteren. In Hoorn namen we de tijd om het beeld Jan Pieterszoon Coen te bewonderen die hier vandaan komt. Net als Alkmaar is het een oude stad met mooie pandjes en grachten.
Wat is dat hier? Zou dit de markt zijn? We zien hier een paar winkelende dames en dan word ik toch nieuwsgierig wat het precies voorstelt. Dan zien we het plaatje op het beeld en kunnen we bijlezen. 'Naar het Blokkertje toe', heet het. Deze gezellig winkelende dames zijn in 1996 aan Hoorn geschonken door de firma Blokker. Toen bestond Blokker precies 100 jaar. In 1896 werd de eerste winkel van de fa Blokker hier in Hoorn geopend. Het is gemaakt door kunstenares Karin Beek. Zo wandelen we door Hoorn en gaan na onze koffiestop weer op weg naar Het Jeudje, de parkeergarage waar we onze auto gestald hebben. De weg naar huis verloopt prima en we genieten in de stralende winterzon van het uitzicht aan beide kanten. De weg van Enkhuizen naar Leliestad loopt over een stevige dijk dwars door de voormalige Zuiderzee, na het aanleggen van de Afsluitdijk omgedoopt tot IJsselmeer. De ene kant het Markermeer en aan de andere het IJsselmeer.
Zoals de Belgen wel moppen over Nederlanders hebben zo hebben wij ze over de Belgen, tenminste als je ze onthouden kunt. Vroeger schreef ik nog wel eens eentje op want ze blijven bij mij nooit hangen. Bij Ben wel! Die ratelt er de een na de ander op. Eentje horen?
Belgen moeten er maar even Nederlanders voor in de plaats denken!
-Een Belg rijdt over de snelweg en krijgt een telefoontje: 'Kijk uit voor een spookrijder, op de radio kwam net een waarschuwing dat die gesignaleerd is op de A2'. 'Wat', zegt die Belg, 'éentje? Ik zie er wel twintig.-
Wim gaat niet voor hem onderdoen. In het vliegtuig hoorden we deze: -Bij Trans Avia hadden ze er net een nieuwe bijzonder knappe stewardes bij gekregen en op een van haar eerste vluchten deed de piloot een welkom voor de passagiers en vergat de intercom uit te zetten. Hij gaf er een aanvulling op die alleen voor zijn cockpit collega's bedoeld was, maar die door het hele vliegtuig klonk: 'Nu ga ik eerst even naar het toilet en dan ga ik onze nieuwe stewardes een beurt geven'. Het hele vliegtuig grijnsde en terwijl de bewuste stewardes van achter uit het vliegtuig naar voren vloog om hem te waarschuwen, zei een van de passagiers tegen haar:'Je hoeft geen haast te maken hoor. Hij moet eerst nog poepen'.
Alweer? Rick heeft dit standaard antwoord altijd paraat
wanneer wij weer eens een plannetje hebben om er even tussenuit te gaan. En
meteen er achteraan. Jullie kunnen het nou nog doen. In zijn ogen zijn wij al
vreselijk oud, net zoals wij vroeger onze ouders en ooms en tantes
vonden. 9-2 Dit keer zijn we met Ben en Niesje op pad, al lang geleden
afgesproken toen we nog niet wisten dat we elkaar in de afgelopen maand zo vaak
zouden zien door de beide begrafenissen. Het is goed om eens samen in een andere
omgeving te zijn. We beginnen met een kop koffie bij Catharina in Utrecht en
krijgen er meteen maar een kop soep met warm Turks brood achteraan. Heerlijk!
Intussen bewonderen wij de geheel verbouwde benedenverdieping. Daarna
belanden we op weg naar het noorden in een file, genieten van mooi Alkmaar,
staan even later aan het strand in Bergen aan Zee en wandelen lekker een eind op
en neer. We hebben de chocolademelk echt verdiend, vinden we .Wordt
vervolgd.
Aan het strand bij Bergen aan zee....
We zijn goed verwend bij Jan van Scorel in Schoorl
Zal ik je even overhoren?, vraag ik Eva. Ik zie een opengeslagen Duits boek
liggen als we aan de Schaapstreek arriveren. Ja.. dat zit er nog steeds in. Eva
vindt het goed en we starten. De eerste ronde is nog niet perfect maar als ze
alles nog een keer doorneemt, gaat het gesmeerd. Je weet het hè? Beter 6 keer 10
minuten dan 1 keer een uur. Maar dat weet ze al. We zijn na de koffie na de
kerkdienst doorgereden en zitten nu in Sleen aan de koffie. De aanhanger moet
weer mee. Dinsdag is de dag van het papier ophalen voor Valerius. Zeg niet dat
pensionados alle tijd hebben. Die is heel snel ingevuld. Maar het voordeel is
dat je wel vrije dagen kunt plannen. Dinsdag gaan we tante Geertje begraven,
de laatste der Mohikanen werd ze samen met moeder van der Kolk genoemd. Precies
een maand na moeder is ze zo weggegleden uit dit leven, gewoon zomaar weg. De
neven en nichten van der Kolk hebben zo opnieuw, en nu voor het laatst, een
spontane reünie. Het papier moet dus morgen maar vast gehaald.
dinsdag-- Opnieuw dus een afscheid. Tante Geertje van Essen- van der Kolk, de jongste zus van
vader van der Kolk is niet meer. Ze is wel 94 jaar geworden en was de laatste
tante van de oudere garde. Ze was een opgewekt en positief type, maar heeft
het vreselijk gevonden dat ze zoveel broers op jonge leeftijd verloor. Ome
Gerrit van der Kolk stierf op 18 jarige leeftijd, vader Gerard was 45 jaar, Ome
Drikus en ome Anton ook ongeveer op die leeftijd. Allemaal stierven ze aan een
soort niervergiftiging waar in deze tijd wat meer mogelijkheden voor zouden
zijn. Natuurlijk werd er veel nagepraat door de neven en nichten en de reünie
die we voorzien hadden bij moeder van der Kolks overlijden kwam er toch wel erg
vlug achteraan. Vanzelf kwamen de familieverhalen weer los. Ik herinner me
vooral de verjaardagen in huize van der Kolk wanneer ome Jan, tante Marie en
tante Rimie en tante Geertje en oom Wim er bij waren. Jan en ook Geertje waren
nogal doof en wanneer er bijgepraat moest worden kon je dat goed horen. Dat ging
vaak zo: 'He-j 't eheurd, Jan...? Weet ie wie d'r ok dood is?'' Och moeder
had er zo'n hekel aan. Tante Marie bracht er altijd een vrolijke noot aan. Wim
herinnert zich goed hoe ze iedere zaterdag een stuk of 10 karbonades in de pan
gooide en alle jongens en neven die langs kwamen ermee verwende. En wanneer ome
Jan daar tegen protesteerde zei ze:'Zolange as ie steeds van die dikke sigaren
rookt, kriegt de jonges op zaoterdagmiddag van mie een karbonade". Ik geloof
dat nicht Hennie van tante Marie er over begon... over een reünie. Het werd
meteen opgepakt en volgend jaar organiseren Henk van der Kolk en Jacomijn een
reünie voor de van der Kolk familie.
In 2007 samen op de bruiloft tevens reunie van Jan en Jannie Tante Geertje en moeder van der Kolk
Mark met kleine Laska...nog aan de Marnixstraat in Hengelo.
En dan is alles weer gewoon in het ritme van alledag. Nou ja... wat kouder dan vorige week toen we op een gegeven moment 29 graden zagen aangeven in Eilat. Nu was het weer zwemmen en aquajoggen in onze eigen Aquarena, maar eerst muts op, das om en op de fiets om half 9, want als het droog is zie je mij niet in de auto. Verder is Mark jarig!!! Hoera. Vreemd gevoel als je jongste kind 42 wordt. 'Wat wil je voor je verjaardag?', vroeg ik hem pas. 'Doe maar een bak hout', vond hij. Hij haalt nu telkens van die grote bags afvalhout voor hun beide kachels. D.w.z. Wim haalt ze want een trekhaak heeft hij niet, net zo min als een aanhanger en de tijd om het te halen is eveneens schaars. Vorig jaar vroeg hij nog om heel veel sokken. De big bag met hout is Wim al aan het halen en dan moeten we nog wel even het dorp in voor iets extra's. Hebben jullie trouwens gehoord dat op de landelijke tv Emmen een stad wordt genoemd. Dat zal B en W goed doen, want het heeft inderdaad stadsallures, maar de inwoners van Emmen gaan nog steeds naar 'het dorp' als ze willen winkelen.
De mooiste plek: De Olijfberg met het zicht op Jeruzalem. Je ziet de muren
van de Oude Stad, ooit onder koning Herodes gebouwd. De Heilge Grafkerk, de Al
Aksa Moskee en het paleis van Pontius Pilatus, allemaal van hieraf te
zien.
En dan wordt het even omschakelen. Gerhard had het al voorspeld
voor we weggingen: dassen om en handschoenen en de dikke winterjassen weer aan.
Op weg naar de buurvrouw om ons te melden is dat even wennen. Dit is toch het
weer waarop we eigenlijk gewacht hebben hier in Nederland. Aan een
elfstedentocht gaan we niet meedoen, maar een wandeling met de honden in het,
zij het koude, zonnetje is toch wel wat we wilden. Hoewel de katten blijven
liever binnen en de honden al net zo. De kachel brandt en we pakken onze
dagelijkse gang van zaken weer op. Het water voor kippen en ponys en de zorg
voor de vogeltjes geeft alleen wat extra werk. Maar intussen heeft onze jonge
medereiziger David de emailadressen doorgemaild van onze reisgenoten en wenst
ons de hartelijkste groeten, en in de hoop dat onze levenspaden zich nog eens
kruisen . Je weet het maar nooit. Wanneer de jongeren van nu zich een beetje als
deze bijzondere jongen ontwikkelen, komt het zeker nog allemaal goed. De
indrukken die we opgedaan hebben zullen nog lang in onze hoofden en in onze
dromen rondspoken. Het was een onvergetelijke reis.
De landing was perfect. De piloot zei nog zoiets als: 'Wanneer jullie de
landing aangenaam vonden is mijn naam......, maar als het als iets minder
ervaren is, dan is mijn naam Marco van Basten. Ben belde het busje om ons
naar de parkeerplaats te brengen. Na lang wachten en zoeken kwam er een nog
jonge Marokkaanse Nederlander ons halen en dit keer stak de jongeman geen vinger
uit op wat in te pakken. Op de parkeerplaats zelf had de bewaking een stuk
karton voor onze ruit geplakt die waarschijnlijk open was blijven staan.
Daarover waren we het eens: de bewaking was perfect. Tegen één uur arriveren
we weer bij Ben en Diny en na een drankje op de goede afloop van deze prachtige
reis duiken we daar het bed in dat we 8 dagen geleden hadden
verlaten. Vanmorgen bekeken we de film al die Ben deze week had opgenomen van
alle belevenissen en genieten we na. Wouter heeft deze week bij hen opgepast
net als Ben en Niesje bij ons. Diny gaat haar paardje Cassandra wat extra voeren
en ik verbeeld het me niet... die zijn blij dat ze elkaar weer zien.
Een van de twee jongeren, die de reis meemaakten vroeg ik wat hij er
uiteindelijk van gevonden had. We zagen hem nl gedurende de week helemaal
ontdooien. Hij zei:'Ik dacht aanvankelijk dat ik met een stel fossiele ouden van
dagen op stap ging, er was maar een meisje van mijn leeftijd bij... en die had
al een vriend. Maar daar ben ik van terug gekomen. Ik heb het erg leuk
gevonden.' Je zag hem 's avonds regelmatig met een van die fossielen een potje
schaak spelen. Op een avond kwam hij bij ons terwijl we met een ander stel
aan een drankje zaten en vroeg hij:'Mijn stiefmoeder en ik vroegen ons af of er
misschien dames bij de groep zijn die wat naaigereedschap bij zich hebben. Mijn
vader wil morgen graag in een oude zwembroek van mij, toen ik nog 93 kilo woog,
ook drijven in de Dode Zee. Maar die broek moet wat ingenomen worden. Mijn
stiefmoeder heeft aangeboden om dat te doen, maar heeft geen naaigereedschap bij
zich.' Gelukkig voor die vader had Diny wat naaigaren bij zich. Toen hij dat
even later terug kwam brengen vroegen we natuurlijk wel even of pa dat wilde
showen. 'Daarmee zullen jullie tot morgen moeten wachten', sprak David.
Dan is het zover dat we deze geweldige acht
dagen gaan afsluiten. Om half drie staat de bus voor om ons naar het militair
vliegveld Ovda te brengen. Het is een uur en een kwartier regelrecht terug de
woestijn weer in. We zijn nog steeds verbaasd dat ze in die woestijn allerlei
plantages hebben aangelegd, weliswaar met irrigatiesysteem en kassen. We zien
zelfs een melkveebedrijf met zwartbonte koeien, maar er is geen sprietje gras te
bekennen.
Het dagje strand is ons goed bevallen, lekker ontspannen na de intensieve en
indrukwekkende week. Ons eten is steeds koosher geweest en het lijkt heel
gezond, weinig vet en veel groente. 's Morgens is er een uitgebreid buffet met
ontelbare gerechten die nieuw zijn voor ons. Daar kun je weer een heel stuk van
de dag op verder. Deze laatste ochtend gaan we richting stad en willen de markt
op. Hier in Eilat is een tijd terug een aanslag op een hotel geweest en ze zijn
erg aan het controleren bij winkelcentra en markten. Onze hele handel wordt
nagekeken. Toch geeft dat een veilig gevoel. We zien hier een hele serie
aanplakbiljetten van een rabbijn die hier komt spreken. Ben vraagt nog enigzins
voorzichtig of het een religieuze bijeenkomst is of een politieke, maar het
blijkt een religieuze te zijn.
We hebben net ons ontbijt achter de kiezen. Daar kunnen we de hele dag wel op teren. We hebben van alle voor ons nieuwe gerechten iets geproefd, de gevulde tomaat, allerlei soorten yoghurt met kruiden en fruit, heel veel fruit, broodjes, teveel om op te noemen. Voor het eerst hebben we uitgeslapen. D.w.z. wij èn Diny. Ben liep al heel vroeg in het park en spotte de jongelui die er onder een dekentje de nacht op bankjes doorbrachten. Hij kreeg een heel gesprek met een jongeman uit Singapore die elke minuut een foto maakte van de vroege ochtend. Ze hadden een leuk gesprek en de jongeman bleek veel interesses met Jaap gemeen te hebben. Hier in het hotel is iemand van Kras aanwezig maar de tour met de boot met glazen bodem, die wij aanvankelijk in gedachten hadden, vaart op zondag niet. Misschien morgenvroeg. We gaan eerst maar eens even op het balcon in het zonnetje zitten en dan zien we wel weer. Lekker relaxed zo'n laatste dag.
En dan... een dagje strand met 27 graden. We rusten uit na alle indrukken... emoties en inspanning.... De dag is aan ons. Er is genoeg aanbod, we hoeven ons niet te vervelen. Je kunt nog een woestijnsafari doen of naar het Observatorium of een dagje met de dolfijnen. Wij hadden bedacht om met een boot met doorzichtige onderkant een paar uur de zee op te gaan, maar op zondag doen ze dat niet. En eigenlijk zeg nou zelf hebben we zoveel mooie dingen beleefd en ons lichamelijk zowel als mentaal zo bezig gehouden dat een dagje strand ook wel lekker is. We zitten n.b. in het Astral Seaside hotel. We kunnen zo het strand op. En dat doen we, we gaan er een lui dagje van maken en installeren ons met een boek op de luxe strandstoelen op het strand. Het wordt al gauw 27 graden en Diny en ik gaan ook hier de zee in die wel zout is maar lang niet zo koud als de Dode Zee gisteren. Niet te geloven dat het in Nederland echt winter aan het worden is. Gerhard en Judith zijn hier tijdens hun huwelijksreis in februari 1997 ook geweest en behalve de vliegreis( Gerhard dan) was hen ook dat weekje zon goed bevallen. We hebben wat rondgesnuffeld in de buurt, kopen een yoghurtijsje met allerlei vruchten en maken ons nu klaar voor ons laatste diner in dit hotel. Morgen is het voorbij. Om half drie vertrekken we hier vanuit het hotel naar het vliegveld Ovda dat een uurtje rijden met de bus vanuit Eilat ligt.
Daarna komt het moment in zicht dat we de Dode Zee zelf gaan bezoeken. We waren al een beetje afgeschrikt doordat het water maar 17 graden zou zijn. Er zijn er al wat die wat terugkrabbelen om zich in het koude water te wagen. Ben trekt de melk al op, meldt Diny. Hee zeg:Ik zal alles wel filmen. Maar uiteindelijk wagen de meesten zich in het water. Het blijkt 22 graden. Dat valt al weer mee. Ben heeft wat moeite om de zwembroek dicht te krijgen. Hij is blijkbaar afgevallen de laatste jaren of het elastiek is te slap. Maar toch, wanneer de dames allang liggen te drijven, komen de heren er ook in. Het is een aparte ervaring. We hebben ons krantje vergeten maar het had gekund. Ik krijg door het gespetter zout in m'n ogen Dat is al minder, maar het zout spoelen we wat later goed af onder de douches aan het strand en spoelen de zwempakken goed uit.
Dobberen in het ontzettend zoute water van de Dode Zee
Ieder moment kan de kleur veranderen van het uitzicht op de Dode Zee en Jordanië aan de overkant
Dan gaat het weer de bus in en komen we aan bij een plek heel hoog op de berg. Het oorspronkelijk door koning Herodes als buitenpaleis gebouwd werd later door een groep vrijheidstrijders met hand en tand verdedigd tegen de Romeinen. In 73 na Chr. Wisten de Romeinen het zo aan te vallen met een stormram dat ze zich over moesten geven. De keus werd slaaf of vrijheid. Ze kozen de vrijheid door elkaar te doden. Alleen de laatste doodde zichzelf. Ongelooflijk verhaal. We gaan er met de kabelbaan naar boven en wandelen rond op de plek waar dit allemaal heeft plaatsgevonden. Patrick vertelt het vanuit zijn hart. Hij is 19 jaar geleden vanuit Nederland hierheen gekomen en 17 jaar geleden getrouwd en volledig ingeburgerd. Wat heeft hij ons al veel verteld en uitgelegd.
Hier bij de David Fall is precies de goede plek om een groepsfoto te maken. Jammer, de maker Günther Konnen staat er niet bij op, maar het geeft een mooi beeld van de zo prettige groep.
De mooiste plek: De Olijfberg met het zicht op Jeruzalem. Je ziet de muren
van de Oude Stad, ooit onder koning Herodes gebouwd. De Heilge Grafkerk, de Al
Aksa Moskee en het paleis van Pontius Pilatus, allemaal van hieraf te
zien.
De landing was perfect. De piloot zei nog zoiets als: 'Wanneer jullie de
landing aangenaam vonden is mijn naam......, maar als het als iets minder
ervaren is, dan is mijn naam Marco van Basten.
Een van de twee jongeren, die de reis meemaakten vroeg ik wat hij er
uiteindelijk van gevonden had. We zagen hem nl gedurende de week helemaal
ontdooien. Hij zei:'Ik dacht aanvankelijk dat ik met een stel fossiele ouden van
dagen op stap ging, er was maar een meisje van mijn leeftijd bij... en die had
al een vriend. Maar daar ben ik van terug gekomen. Ik heb het erg leuk
gevonden.' Je zag hem 's avonds regelmatig met een van die fossielen een potje
schaak spelen.
Midden in de woestijn.
