Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
16-02-2012
Een tussendoortje
Vanaf Hoorn gezien.
Zoals de Belgen wel moppen over Nederlanders hebben zo hebben wij ze over de Belgen, tenminste als je ze onthouden kunt. Vroeger schreef ik nog wel eens eentje op want ze blijven bij mij nooit hangen. Bij Ben wel! Die ratelt er de een na de ander op. Eentje horen?
Belgen moeten er maar even Nederlanders voor in de plaats denken!
-Een Belg rijdt over de snelweg en krijgt een telefoontje: 'Kijk uit voor een spookrijder, op de radio kwam net een waarschuwing dat die gesignaleerd is op de A2'. 'Wat', zegt die Belg, 'éentje? Ik zie er wel twintig.-
Wim gaat niet voor hem onderdoen. In het vliegtuig hoorden we deze: -Bij Trans Avia hadden ze er net een nieuwe bijzonder knappe stewardes bij gekregen en op een van haar eerste vluchten deed de piloot een welkom voor de passagiers en vergat de intercom uit te zetten. Hij gaf er een aanvulling op die alleen voor zijn cockpit collega's bedoeld was, maar die door het hele vliegtuig klonk: 'Nu ga ik eerst even naar het toilet en dan ga ik onze nieuwe stewardes een beurt geven'. Het hele vliegtuig grijnsde en terwijl de bewuste stewardes van achter uit het vliegtuig naar voren vloog om hem te waarschuwen, zei een van de passagiers tegen haar:'Je hoeft geen haast te maken hoor. Hij moet eerst nog poepen'.
Alweer? Rick heeft dit standaard antwoord altijd paraat
wanneer wij weer eens een plannetje hebben om er even tussenuit te gaan. En
meteen er achteraan. Jullie kunnen het nou nog doen. In zijn ogen zijn wij al
vreselijk oud, net zoals wij vroeger onze ouders en ooms en tantes
vonden. 9-2 Dit keer zijn we met Ben en Niesje op pad, al lang geleden
afgesproken toen we nog niet wisten dat we elkaar in de afgelopen maand zo vaak
zouden zien door de beide begrafenissen. Het is goed om eens samen in een andere
omgeving te zijn. We beginnen met een kop koffie bij Catharina in Utrecht en
krijgen er meteen maar een kop soep met warm Turks brood achteraan. Heerlijk!
Intussen bewonderen wij de geheel verbouwde benedenverdieping. Daarna
belanden we op weg naar het noorden in een file, genieten van mooi Alkmaar,
staan even later aan het strand in Bergen aan Zee en wandelen lekker een eind op
en neer. We hebben de chocolademelk echt verdiend, vinden we .Wordt
vervolgd.
Aan het strand bij Bergen aan zee....
We zijn goed verwend bij Jan van Scorel in Schoorl
Zal ik je even overhoren?, vraag ik Eva. Ik zie een opengeslagen Duits boek
liggen als we aan de Schaapstreek arriveren. Ja.. dat zit er nog steeds in. Eva
vindt het goed en we starten. De eerste ronde is nog niet perfect maar als ze
alles nog een keer doorneemt, gaat het gesmeerd. Je weet het hè? Beter 6 keer 10
minuten dan 1 keer een uur. Maar dat weet ze al. We zijn na de koffie na de
kerkdienst doorgereden en zitten nu in Sleen aan de koffie. De aanhanger moet
weer mee. Dinsdag is de dag van het papier ophalen voor Valerius. Zeg niet dat
pensionados alle tijd hebben. Die is heel snel ingevuld. Maar het voordeel is
dat je wel vrije dagen kunt plannen. Dinsdag gaan we tante Geertje begraven,
de laatste der Mohikanen werd ze samen met moeder van der Kolk genoemd. Precies
een maand na moeder is ze zo weggegleden uit dit leven, gewoon zomaar weg. De
neven en nichten van der Kolk hebben zo opnieuw, en nu voor het laatst, een
spontane reünie. Het papier moet dus morgen maar vast gehaald.
dinsdag-- Opnieuw dus een afscheid. Tante Geertje van Essen- van der Kolk, de jongste zus van
vader van der Kolk is niet meer. Ze is wel 94 jaar geworden en was de laatste
tante van de oudere garde. Ze was een opgewekt en positief type, maar heeft
het vreselijk gevonden dat ze zoveel broers op jonge leeftijd verloor. Ome
Gerrit van der Kolk stierf op 18 jarige leeftijd, vader Gerard was 45 jaar, Ome
Drikus en ome Anton ook ongeveer op die leeftijd. Allemaal stierven ze aan een
soort niervergiftiging waar in deze tijd wat meer mogelijkheden voor zouden
zijn. Natuurlijk werd er veel nagepraat door de neven en nichten en de reünie
die we voorzien hadden bij moeder van der Kolks overlijden kwam er toch wel erg
vlug achteraan. Vanzelf kwamen de familieverhalen weer los. Ik herinner me
vooral de verjaardagen in huize van der Kolk wanneer ome Jan, tante Marie en
tante Rimie en tante Geertje en oom Wim er bij waren. Jan en ook Geertje waren
nogal doof en wanneer er bijgepraat moest worden kon je dat goed horen. Dat ging
vaak zo: 'He-j 't eheurd, Jan...? Weet ie wie d'r ok dood is?'' Och moeder
had er zo'n hekel aan. Tante Marie bracht er altijd een vrolijke noot aan. Wim
herinnert zich goed hoe ze iedere zaterdag een stuk of 10 karbonades in de pan
gooide en alle jongens en neven die langs kwamen ermee verwende. En wanneer ome
Jan daar tegen protesteerde zei ze:'Zolange as ie steeds van die dikke sigaren
rookt, kriegt de jonges op zaoterdagmiddag van mie een karbonade". Ik geloof
dat nicht Hennie van tante Marie er over begon... over een reünie. Het werd
meteen opgepakt en volgend jaar organiseren Henk van der Kolk en Jacomijn een
reünie voor de van der Kolk familie.
In 2007 samen op de bruiloft tevens reunie van Jan en Jannie Tante Geertje en moeder van der Kolk
Mark met kleine Laska...nog aan de Marnixstraat in Hengelo.
En dan is alles weer gewoon in het ritme van alledag. Nou ja... wat kouder dan vorige week toen we op een gegeven moment 29 graden zagen aangeven in Eilat. Nu was het weer zwemmen en aquajoggen in onze eigen Aquarena, maar eerst muts op, das om en op de fiets om half 9, want als het droog is zie je mij niet in de auto. Verder is Mark jarig!!! Hoera. Vreemd gevoel als je jongste kind 42 wordt. 'Wat wil je voor je verjaardag?', vroeg ik hem pas. 'Doe maar een bak hout', vond hij. Hij haalt nu telkens van die grote bags afvalhout voor hun beide kachels. D.w.z. Wim haalt ze want een trekhaak heeft hij niet, net zo min als een aanhanger en de tijd om het te halen is eveneens schaars. Vorig jaar vroeg hij nog om heel veel sokken. De big bag met hout is Wim al aan het halen en dan moeten we nog wel even het dorp in voor iets extra's. Hebben jullie trouwens gehoord dat op de landelijke tv Emmen een stad wordt genoemd. Dat zal B en W goed doen, want het heeft inderdaad stadsallures, maar de inwoners van Emmen gaan nog steeds naar 'het dorp' als ze willen winkelen.
De mooiste plek: De Olijfberg met het zicht op Jeruzalem. Je ziet de muren
van de Oude Stad, ooit onder koning Herodes gebouwd. De Heilge Grafkerk, de Al
Aksa Moskee en het paleis van Pontius Pilatus, allemaal van hieraf te
zien.
En dan wordt het even omschakelen. Gerhard had het al voorspeld
voor we weggingen: dassen om en handschoenen en de dikke winterjassen weer aan.
Op weg naar de buurvrouw om ons te melden is dat even wennen. Dit is toch het
weer waarop we eigenlijk gewacht hebben hier in Nederland. Aan een
elfstedentocht gaan we niet meedoen, maar een wandeling met de honden in het,
zij het koude, zonnetje is toch wel wat we wilden. Hoewel de katten blijven
liever binnen en de honden al net zo. De kachel brandt en we pakken onze
dagelijkse gang van zaken weer op. Het water voor kippen en ponys en de zorg
voor de vogeltjes geeft alleen wat extra werk. Maar intussen heeft onze jonge
medereiziger David de emailadressen doorgemaild van onze reisgenoten en wenst
ons de hartelijkste groeten, en in de hoop dat onze levenspaden zich nog eens
kruisen . Je weet het maar nooit. Wanneer de jongeren van nu zich een beetje als
deze bijzondere jongen ontwikkelen, komt het zeker nog allemaal goed. De
indrukken die we opgedaan hebben zullen nog lang in onze hoofden en in onze
dromen rondspoken. Het was een onvergetelijke reis.
De landing was perfect. De piloot zei nog zoiets als: 'Wanneer jullie de
landing aangenaam vonden is mijn naam......, maar als het als iets minder
ervaren is, dan is mijn naam Marco van Basten. Ben belde het busje om ons
naar de parkeerplaats te brengen. Na lang wachten en zoeken kwam er een nog
jonge Marokkaanse Nederlander ons halen en dit keer stak de jongeman geen vinger
uit op wat in te pakken. Op de parkeerplaats zelf had de bewaking een stuk
karton voor onze ruit geplakt die waarschijnlijk open was blijven staan.
Daarover waren we het eens: de bewaking was perfect. Tegen één uur arriveren
we weer bij Ben en Diny en na een drankje op de goede afloop van deze prachtige
reis duiken we daar het bed in dat we 8 dagen geleden hadden
verlaten. Vanmorgen bekeken we de film al die Ben deze week had opgenomen van
alle belevenissen en genieten we na. Wouter heeft deze week bij hen opgepast
net als Ben en Niesje bij ons. Diny gaat haar paardje Cassandra wat extra voeren
en ik verbeeld het me niet... die zijn blij dat ze elkaar weer zien.
Een van de twee jongeren, die de reis meemaakten vroeg ik wat hij er
uiteindelijk van gevonden had. We zagen hem nl gedurende de week helemaal
ontdooien. Hij zei:'Ik dacht aanvankelijk dat ik met een stel fossiele ouden van
dagen op stap ging, er was maar een meisje van mijn leeftijd bij... en die had
al een vriend. Maar daar ben ik van terug gekomen. Ik heb het erg leuk
gevonden.' Je zag hem 's avonds regelmatig met een van die fossielen een potje
schaak spelen. Op een avond kwam hij bij ons terwijl we met een ander stel
aan een drankje zaten en vroeg hij:'Mijn stiefmoeder en ik vroegen ons af of er
misschien dames bij de groep zijn die wat naaigereedschap bij zich hebben. Mijn
vader wil morgen graag in een oude zwembroek van mij, toen ik nog 93 kilo woog,
ook drijven in de Dode Zee. Maar die broek moet wat ingenomen worden. Mijn
stiefmoeder heeft aangeboden om dat te doen, maar heeft geen naaigereedschap bij
zich.' Gelukkig voor die vader had Diny wat naaigaren bij zich. Toen hij dat
even later terug kwam brengen vroegen we natuurlijk wel even of pa dat wilde
showen. 'Daarmee zullen jullie tot morgen moeten wachten', sprak David.
Dan is het zover dat we deze geweldige acht
dagen gaan afsluiten. Om half drie staat de bus voor om ons naar het militair
vliegveld Ovda te brengen. Het is een uur en een kwartier regelrecht terug de
woestijn weer in. We zijn nog steeds verbaasd dat ze in die woestijn allerlei
plantages hebben aangelegd, weliswaar met irrigatiesysteem en kassen. We zien
zelfs een melkveebedrijf met zwartbonte koeien, maar er is geen sprietje gras te
bekennen.
Het dagje strand is ons goed bevallen, lekker ontspannen na de intensieve en
indrukwekkende week. Ons eten is steeds koosher geweest en het lijkt heel
gezond, weinig vet en veel groente. 's Morgens is er een uitgebreid buffet met
ontelbare gerechten die nieuw zijn voor ons. Daar kun je weer een heel stuk van
de dag op verder. Deze laatste ochtend gaan we richting stad en willen de markt
op. Hier in Eilat is een tijd terug een aanslag op een hotel geweest en ze zijn
erg aan het controleren bij winkelcentra en markten. Onze hele handel wordt
nagekeken. Toch geeft dat een veilig gevoel. We zien hier een hele serie
aanplakbiljetten van een rabbijn die hier komt spreken. Ben vraagt nog enigzins
voorzichtig of het een religieuze bijeenkomst is of een politieke, maar het
blijkt een religieuze te zijn.
We hebben net ons ontbijt achter de kiezen. Daar kunnen we de hele dag wel op teren. We hebben van alle voor ons nieuwe gerechten iets geproefd, de gevulde tomaat, allerlei soorten yoghurt met kruiden en fruit, heel veel fruit, broodjes, teveel om op te noemen. Voor het eerst hebben we uitgeslapen. D.w.z. wij èn Diny. Ben liep al heel vroeg in het park en spotte de jongelui die er onder een dekentje de nacht op bankjes doorbrachten. Hij kreeg een heel gesprek met een jongeman uit Singapore die elke minuut een foto maakte van de vroege ochtend. Ze hadden een leuk gesprek en de jongeman bleek veel interesses met Jaap gemeen te hebben. Hier in het hotel is iemand van Kras aanwezig maar de tour met de boot met glazen bodem, die wij aanvankelijk in gedachten hadden, vaart op zondag niet. Misschien morgenvroeg. We gaan eerst maar eens even op het balcon in het zonnetje zitten en dan zien we wel weer. Lekker relaxed zo'n laatste dag.
En dan... een dagje strand met 27 graden. We rusten uit na alle indrukken... emoties en inspanning.... De dag is aan ons. Er is genoeg aanbod, we hoeven ons niet te vervelen. Je kunt nog een woestijnsafari doen of naar het Observatorium of een dagje met de dolfijnen. Wij hadden bedacht om met een boot met doorzichtige onderkant een paar uur de zee op te gaan, maar op zondag doen ze dat niet. En eigenlijk zeg nou zelf hebben we zoveel mooie dingen beleefd en ons lichamelijk zowel als mentaal zo bezig gehouden dat een dagje strand ook wel lekker is. We zitten n.b. in het Astral Seaside hotel. We kunnen zo het strand op. En dat doen we, we gaan er een lui dagje van maken en installeren ons met een boek op de luxe strandstoelen op het strand. Het wordt al gauw 27 graden en Diny en ik gaan ook hier de zee in die wel zout is maar lang niet zo koud als de Dode Zee gisteren. Niet te geloven dat het in Nederland echt winter aan het worden is. Gerhard en Judith zijn hier tijdens hun huwelijksreis in februari 1997 ook geweest en behalve de vliegreis( Gerhard dan) was hen ook dat weekje zon goed bevallen. We hebben wat rondgesnuffeld in de buurt, kopen een yoghurtijsje met allerlei vruchten en maken ons nu klaar voor ons laatste diner in dit hotel. Morgen is het voorbij. Om half drie vertrekken we hier vanuit het hotel naar het vliegveld Ovda dat een uurtje rijden met de bus vanuit Eilat ligt.
Daarna komt het moment in zicht dat we de Dode Zee zelf gaan bezoeken. We waren al een beetje afgeschrikt doordat het water maar 17 graden zou zijn. Er zijn er al wat die wat terugkrabbelen om zich in het koude water te wagen. Ben trekt de melk al op, meldt Diny. Hee zeg:Ik zal alles wel filmen. Maar uiteindelijk wagen de meesten zich in het water. Het blijkt 22 graden. Dat valt al weer mee. Ben heeft wat moeite om de zwembroek dicht te krijgen. Hij is blijkbaar afgevallen de laatste jaren of het elastiek is te slap. Maar toch, wanneer de dames allang liggen te drijven, komen de heren er ook in. Het is een aparte ervaring. We hebben ons krantje vergeten maar het had gekund. Ik krijg door het gespetter zout in m'n ogen Dat is al minder, maar het zout spoelen we wat later goed af onder de douches aan het strand en spoelen de zwempakken goed uit.
Dobberen in het ontzettend zoute water van de Dode Zee
Ieder moment kan de kleur veranderen van het uitzicht op de Dode Zee en Jordanië aan de overkant
Dan gaat het weer de bus in en komen we aan bij een plek heel hoog op de berg. Het oorspronkelijk door koning Herodes als buitenpaleis gebouwd werd later door een groep vrijheidstrijders met hand en tand verdedigd tegen de Romeinen. In 73 na Chr. Wisten de Romeinen het zo aan te vallen met een stormram dat ze zich over moesten geven. De keus werd slaaf of vrijheid. Ze kozen de vrijheid door elkaar te doden. Alleen de laatste doodde zichzelf. Ongelooflijk verhaal. We gaan er met de kabelbaan naar boven en wandelen rond op de plek waar dit allemaal heeft plaatsgevonden. Patrick vertelt het vanuit zijn hart. Hij is 19 jaar geleden vanuit Nederland hierheen gekomen en 17 jaar geleden getrouwd en volledig ingeburgerd. Wat heeft hij ons al veel verteld en uitgelegd.
Hier bij de David Fall is precies de goede plek om een groepsfoto te maken. Jammer, de maker Günther Konnen staat er niet bij op, maar het geeft een mooi beeld van de zo prettige groep.
Daarna dalen we af naar de Dode Zee, de weg waar de vertelling van de Barmhartige Samaritaan over gaat. Het is een enorm hoogteverschil Jeruzalem ligt op 1200 m. boven het zeeniveau en de Dode Zee op 400 m. onder dat zeeniveau. Vroeger stond deze Dode Zee in open verbinding met de Middellandse Zee, maar allang niet meer en doordat het er zo warm is en bijna niet regent wordt het water zo zout als wat. Je ziet de witte randen aan de oevers. We maken onze eerste stop bij een oase in de woestijn En Gedi, dat nu een natuurpark is. We maken een behoorlijke klim naar de David Fall, zien de steenbokken, klipdassen, veel aparte vogels, waaronder de gieren hoog in de lucht, een soort marmot. We redden het met zn allen om heen en terug hoog naar de David Fall te klimmen.
Genoeg steenbokken onderweg...
Op weg naar de David Fall, een hele klim...
Bij de David Fall
Klipdassen, daar had ik nog nooit van gehoord.....
s Avonds zitten we gezellig na het eten nog wat na te praten in de lobby en maken zo wat meer kennis met anderen.
Zaterdag- het is zover, vandaag wordt een lange dag. Eerst nemen we afscheid van Bethlehem. Vanuit het raam hebben we dit uitzicht met de olijfbomen op de voorgrond.
En dan... na onze vrije moment om even te shoppen in de shoek is het zover. We gaan richting Klaagmuur. Het is vrijdag en de Shabat begint bijna. Het is een wekelijks hoogtepunt dat begint met bidden, zingen en dansen. We moeten wel eerst opnieuw door een detectiepoortje. Wim mag door na z'n pasje van de pacemaker te hebben getoond. Wij dossen ons uit met hoofddoeken en petjes en gaan naar onze afdeling aan de Klaagmuur. De mannen aan hun kant. Hier zie je de jongeren die dansen en zingen en dat ondanks de koude regen die intussen naar beneden valt.
Via de Via Dolorosa, of in elk geval een flink stuk ervan komen we bij de Heilige Grafkerk waar naar overlevering de kruisiging en begraven van Jezus zou hebben plaatsgevonden. Dit is opnieuw een verzameling van Armenische christenen, Grieks-orthodoxe christenen en de Rooms Katholieken die ieder een deel hebben. Het blijkt dat de moeder van Constantijn de Grote, Helena omstreeks 350 na Chr, deze kerk heeft laten bouwen. Het is vol prachtige mozaieken en schilderijen. En er zijn veel mensen die hier een soort van bedevaart van maken. Er loopt steeds iemand met wierook te zwaaien. Dit is een onderdeel van een drieluik maar dan geheel van mozaïek: Jezus die net van het kruis is gehaald en waar om getreurd wordt door o.a Maria, Maria Magdalena,Johannes en Petrus.
De beleving is voor veel mensen verschillend. Hier wordt gekust en aangeraakt en zoals hier worden de net gekochte doekjes op de marmeren stenen plaat gewreven waarop Jezus na de kruisafname zou hebben gelegen. Voor mij een totaal vreemd beeld, maar voor de Rooms Katholieken onder ons blijkbaar gewoon.
We nemen opnieuw de smalle stijgende en dalende steegjes door de Shoek, de Arabische markt. Uiteindelijk komen we in een andere wereld, dit keer in de Oostenrijkse enclave terecht, een soort hospitaal waar we heerlijke cappuccino met Apfelstrudel bestellen.
Daarna gaan we naar de Olijfberg van waar we een prachtig uitzicht over de stad hebben. Het is een wonderlijke wereld hier. Voor ons zien we de beide kerkhoven, de Joodse en een voor de Moslims. Op de Joodse wordt net hevig gebeden door 10 mannen in het zwart, Het is ondanks de zon heel koud en het waait heel hard. de hoeden van de orthodoxe Joden vliegen al door de lucht. Patrick legt ons uit wat we allemaal zien van hieraf van Jeruzalem, de Olijfberg waar Jezus zich terugtrok na 'het laatste avondmaal'. Vanmiddag zullen we de plekken bezoeken die zo'n grote rol hebben gespeeld in de laatste week van het leven van Jezus voor de Kruisiging.
De mooiste plek: De Olijfberg met het zicht op Jeruzalem. Je ziet de muren
van de Oude Stad, ooit onder koning Herodes gebouwd. De Heilge Grafkerk, de Al
Aksa Moskee en het paleis van Pontius Pilatus, allemaal van hieraf te
zien.
De landing was perfect. De piloot zei nog zoiets als: 'Wanneer jullie de
landing aangenaam vonden is mijn naam......, maar als het als iets minder
ervaren is, dan is mijn naam Marco van Basten.
Een van de twee jongeren, die de reis meemaakten vroeg ik wat hij er
uiteindelijk van gevonden had. We zagen hem nl gedurende de week helemaal
ontdooien. Hij zei:'Ik dacht aanvankelijk dat ik met een stel fossiele ouden van
dagen op stap ging, er was maar een meisje van mijn leeftijd bij... en die had
al een vriend. Maar daar ben ik van terug gekomen. Ik heb het erg leuk
gevonden.' Je zag hem 's avonds regelmatig met een van die fossielen een potje
schaak spelen.
Midden in de woestijn.
Gethsemane.
