Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
10-03-2012
Sporen uit het verleden...
Pingsdorf aardewerk.
In Drenthe zijn al heel wat archeologische vondsten gedaan. We hebben natuurlijk onze hunebedden die al uit de steentijd, het Neolithicum, stammen. Zuidbarge, het dorpje dat vlakbij Emmen ligt en waar de Rietlanden tegenaan gebouwd werd, stamt uit de late Middeleeuwen. In 1985 vond een inwoner van de Rietlandenstraat bij werkzaamheden in de tuin een keienconstructie. Hij meldde het en er volgde een archeologisch onderzoek. Het bleek de fundering van een gebouwtje dat een spieker genoemd werd, een graanopslagplaats uit de Middeleeuwen dat losstaat van de boerderij. Aan weerszijden ervan was een put. Aan de grondsporen was te zien dat er vroeger een grotere nederzetting geweest moest zijn. Ze vonden er scherven van een zgn kogelpot van aardewerk, Pingsdorf aardewerk, brokstukken van een maalsteen en zelfs wat ijzeren voorwerpen en een stukje opgerold lood. Dat laatste zou als netverzwaring bij de visvangst gebruikt kunnen zijn in het vlakbij gelegen Bargermeer. Dat Bargermeer is allang drooggelegd en is nu industrieterrein en een deel als woongebied. Namen als Oevermansweg- waar Mans vroeger aan de oever van de Bargermeer woonde- en Oevermansbos herinneren nog aan die tijd. Ook de plek waar wij nu wonen hoort bij het vroegere gehucht Het Oever. Nu herinnert ons alleen nog een grote steen met opschrift Het Oever er aan. Slechts zes kleine en grotere boerderijen zijn er nog, waaronder die van ons. Je kunt tegenwoordig niet meer zomaar een nieuwe stal of huis bouwen zonder dat er gekeken wordt naar eventuele sporen van vroegere bewoning. Zo gebeurde dat ook bij de familie Van Zeyts in Eefde die zo'n nieuwe stal gaat bouwen. Ben was erbij toen er onderzoek werd gedaan met camera. Het geluid is ook bijzonder goed. De moeite waard om even op http://www.youtube.com/watch?v=zktV5vQ8Q-c&feature=email te klikken.
Gisteravond begon Wim zich steeds
zieker te voelen. De pittenzak werd opgewarmd in de magnetron en ging mee naar
bed. De muts ging ook bij op en zo kwam hij de nacht door. Veel koorts leek hij
niet te hebben en vanmorgen ging het al aardig beter. Hij heeft dan ook een
griepspuit gehad. Tegen de middag gaat hij weer het bed in met de pittenzak
èn muts. Terwijl ik wat boodschappen doe slaapt hij als een os. Als ik weer
thuiskom zo tegen een uur of vier komt hij aangekleed weer beneden, wel met muts
op en sjaal om. Hè a-j anekleed bunt vuul ie oe al een stuk better. Hij lijkt
het ergste gehad te hebben. Toen hij nog volop aan het werk was bij Holvrieka
had Wim ook minstens eens per winter griep. Hij kwam dan in de loop van de dag
thuis, kroop in bed met aspirine en een groc, zweette zich de hele nacht door
een slag in de rondte en ging de volgende morgen weer gewoon aan het werk.
Ik heb eigenlijk nooit griep en heb ook geen griepspuit gehaald. Ludovicus haalde het
spreekwoord al aan: Als je met de hond slaapt, krijg je zijn vlooien. Ik wacht
maar af.
En dan is het ochtend. Ik heb de kop hartstikke dichte zittn. Wim komt
overeind met rode ogen en begint meteen met een stoombadje. Nee er wordt vandaag
niet geverfd, dat kan ik zo wel zien. Bij Atelier Helderrood gaan we aan de
gang met structuur. We krijgen heel veel voorbeelden en ideeën toegespeeld,
waarmee je structuur kunt aanbrengen. Toch het enige beeld dat ik steeds maar in
mijn hoofd heb is de Dode Zee die zon indruk op me heeft gemaakt. Daar heb ik
me op twee doekjes van 30x30cm mee kunnen uitleven. Eentje met alleen een soort
zoutstructuur en een met medium door de verf om die wat dikker te maken. Leuk om
te doen. Wanneer ik thuis kom is het met Wim zover dat hij het bed weer
induikt. Volgens mij heeft hij de griep te pakken of beter gezegd de griep heeft
hem te pakken. Ik ga maar verder met kasten opruimen en schoonmaken. Dankbaar
werk, wat een ruimte als je zo weer drie zakken overbodig spul weg kunt zetten.
Die ga ik morgen middag wegbrengen naar Het Goed. Met sapjes en droge rijst
met wat boter en suiker hou ik Wim aan de praat en vanavond wil hij er warempel
nog wel een gehaktbal bij. Maar dan tegen de tijd dat hij verwacht dat er een
voetbalwedstrijd begint op de tv, zit hij zomaar weer op zijn vertrouwde plekje
op de bank in zijn ochtendjas en met een dikke handdoek om. Jammer de voetbal
gaat niet door, maar er is nog genoeg waar we ons mee kunnen vermaken. Puin
ruimen en meneer Reimers en de Horeca zijn vanavond favoriet.
Je komt er vanzelf achter. De kamer verven is niet alleen verven, maar
kasten gedeeltelijk leeghalen, kasten verschuiven, grond afdekken, met de
stofzuiger de spinnenwebben van de muur halen, ladder pakken en . Dan kun je
beginnen. Ieder deden we vandaag weer een stuk wat door mij gevolgd werd door de
schoonmaak van de servieskast. Ach je kent dat wel. Het had wel tot gevolg dat
ik drie zakken met potjes, bordjes en vaasjes en meer overbodig geworden
aardewerk weg kan brengen. En dat was pas één kast. Wim had intussen
halsbrekende toeren uitgehaald om het stuk boven de trap te verven. Hij had een
ladder uit de schuur op de trap gezet en die weer met een touwconstructie zo
klem gezet dat die niet weg kon schieten. t Is me zon uitvinder. Ik had het er
niet op, maar mijn stem doet er niet toe als hij iets bedenkt. Het ging allemaal
ook nog goed. Vanmiddag hebben we nog een stuk tuin opgeruimd. De bolletjes
konden bijna niet door de laag bladeren komen. Laat de lente nu maar
komen. Morgen is er weer een stuk muur aan de beurt, en een kast. Voor Wim na
de krant en voor mij wordt het morgenmiddag want s morgens ga ik schilderen .
ja dan op doek hè.
Als mensen zich afvragen wat voor taal ik spreek, zeg ik natuurlijk
meteen: Achterhoeks. Maar ik besef dat dat in de loop der tijd wat aanpassingen
heeft ondergaan. Wim spreekt het Veluws, we hebben 15 jaar in Twente gewoond en
nu al 25 jaar in Drenthe. Overal neem je iets van mee. Het Huus van de taol
organiseert elk jaar een weekend met veel aandacht voor de streektaal. Dat gaat
in principe vanaf Groningen tot in Vlaanderen. In deze streek is het vooral het
Nedersaksisch dat gesproken wordt. Dat gebied strekt zich uit van Groningen,
Drenthe, Overijssel, Gelderland en zelfs in de Friese gemeenten Oost- en West
Stellingwerf. Daarnaast zijn er nog verwante dialecten: Sallands, Achterhoeks,
Veluws, Elspeets, Urks of Twents. Het Nedersaksisch kreeg in 1998 voor het
eerst de officiële erkenning als streektaal en sinds 2004 wordt er serieus
geprobeerd om die status op te krikken tot de top van de streektalen, het zgn
deel 3 van het Europees handvest voor streek- en minderheidstalen waartoe ook
het Fries behoort. Dat lijkt dit jaar te gaan lukken en er zijn al ideeën genoeg
om het Nedersaksisch via onderwijs, overheden en cultuur te stimuleren. En
dat mag ook wel. Het Nedersaksisch kent als zelfstandige taal een lange
geschiedenis. In de Middeleeuwen was het de schrijf- en spreektaal van het
Hanze-verbond van handelssteden in Noord- Europa. Afgelopen weekend was het zover.
In Bibliotheek en Muzeval in Emmen werd van alles georganiseerd en zelfs in
cafés zijn bandjes die muziek en zang in de streektaal. Bij Groothuis, een
gerenommerde gelegenheid kwam een Achterhoekse band uit Didam
optreden. Vorige week vrijdag was het de hele dag Drents bij RTV Drenthe, er mocht echt
alleen Drents gesproken worden. Niet alleen de tv maar ook de radioprogramma's
en de internet site van RTV Drenthe, alles was in het Drents vertaald. En al is
het Drents ook heel divers, in het noorden lijkt het op Gronings, Een Groninger
medewerker mocht even niet meedoen. Als hij 2012 wil beginnen met twaaidoezend
nee dat kon niet. Ze hadden acht verslaggevers van de dag geselecteerd uit de
èchte Drenten op de redactie. Margriet Benak, opgegroeid in Meppel, die de rol
even over mocht nemen had geen enkele moeite met Drents. Och zei ze , je mot
de bek er even naor zetten. 'Maar' zegt ze: 'weet ie wat een knetterbiele
is? Een motorzaag. En een heulebessem? Een stofzuiger'.
En er is geproost, bij de koffie met Gerhard en Judith en met wijn met Mark en Jennifer en Rick had liever een pilsje. En intussen werd de film van Israël bekeken die Ben zo mooi in elkaar had gezet. Ze waren allemaal enthousiast over deze film die flitsend en mooi het beeld weergaf van onze reis door Israël. Het huis is weer vol verse bloemen en we zitten vanavond tevreden voor 1 tegen 100 op de tv. Morgen gaan we verder met verven. We hebben de smaak te pakken. Bovendien hebben we een hele grote bus met latex in de kleur gebroken wit gescoord bij de Gamma en daar kan het hele huis wel mee geverfd worden. We doen nu alleen wat nodig is. Gisteravond tijdens ons etentje bij de Lindenhof kwamen onze toekomstplannen aan de orde. Behalve het feit dat we op den (lange) duur willen verhuizen, gaan we stukje bij beetje opruimen. Wanneer je zoals wij veel ruimte overal hebt, bewaar je van alles. Mandjes en potjes, gereedschap, kerstspullen die je al jaren niet gebruikt hebt, boeken die je niet van plan bent om opnieuw te lezen . Ken je dat? Of doen jullie alles gelijk weg? Op de schuurzolder hadden we al een begin gemaakt, maar toen stagneerde de boel weer. Nu zijn de studio en de kasten in de schuur aan de beurt. En intussen ben ik ook nog bezig om een overzichtelijk boek in elkaar te zetten dat weergeeft wat de meeste indruk op mij heeft gemaakt in mijn leven en waardoor ik gevormd ben. Je weet wel: Een Achterhoekse in Drenthe. Veel van wat te lezen is op weblog 2 van www.hettysite.nl en www.seniorennet.be/wimhetty wordt er in verwerkt. Het dagboekje van opa was de aanleiding. Ik vond het zo bijzonder om te lezen wat een eenvoudige boer uit de Achterhoek in 1932 beleefde op zijn reis naar zijn zoon Herman in Iowa. Ik herken er iets in van onze eigen reizen wanneer we voor het eerst in een nieuw land komen. Ik las er ooit stukjes uit voor aan de eerste en tweede klassen op het Carmelcollege. Telkens vroegen ze om de laatste 5 minuten van een les nog een stukje voor te lezen. Tja en dan gaan je gedachten zomaar verder hun gang.
zaterdag--Ik bun gien vief en twintig meer,
placht pa te zeggen als iemand hem vroeg naar zijn gezondheid. Dat kunnen wij
beiden met gemak ook wel zeggen. We hoeven maar even uit ons dak te gaan wat
lichamelijk werk betreft of we moeten het op de een of andere manier bezuren.
Vorige week hebben we negen karren met grint gehaald voor de oprit. Die moest
wel afgeladen worden en verdeeld over het pad. Wim zat meteen in de kreukeltjes.
Ik zeg nog: Noe liek ie net opa Bieënhof, den leep ok zo met de stieve rugge
iets veuraover. Woensdag heeft hij zich laten behandelen door de chiropractor.
Nu is hij weer t heertje. Gisteren zou er geverfd worden. Ik deed de muren in
de w.c. en Wim een muur in de keuken. Ik kan melden dat het enorm is opgeknapt.
Alleen ik niet. Er was nogal wat bukwerk en ik moest me in allerlei bochten
wringen om overal bij te kunnen. En ja met dat bukwerk gaat het bij mij al
vaker niet echt goed. Het scheelt dat ik volgende week al een afspraak heb staan
bij diezelfde chiropracter. Ik bun ok gien viefentwintig meer. Vandaag deden
we dus wat anders. Gezellig samen het dorp in, nieuwe bril uitzoeken en dan naar
Reur die in de bibliotheek van alles had georganiseerd. We hoorden onder meer de
Drentse schrijver Jan Veenstra een van zijn verhalen vertellen in het Drents
natuurlijk. Het was een topper. En vanavond waren we even echt uit en hebben
heel lekker gegeten bij De Lindentuin hier dichtbij. Want ja het is zaterdag,
dus voetbaldag, en de kinderen komen morgen nog even om òp en mèt ons te
proosten.
Gefeliciteerd, zei Wim vannacht tegen me. Het was intussen al 12 uur
geweest. Hij kijkt er een beetje slim bij. En ik zeg meteen:Waormet? En dan
schieten we beiden in de lach. Wij zijn niet van die feestvierders, maar toch
ook niet de enige. Toen Ben en Diny nog niet zolang getrouwd waren hadden ze
blijkbaar hun huwelijksdatum even vergeten en toen mama opbelde en Diny
feliciteerde, antwoordde die ook met:Waormet? In onze beginjaren samen in
Hengelo ontschoot het ons s morgens ook nog wel eens, dacht ik tenminste. Tot
er om half elf aangebeld werd en Johan van Asselt, de bloemist bij ons op de
hoek, voor de deur stond met een bos bloemen of een plantenbakje. s Avonds
maakte ik iets extra lekkers als avondeten. Echt uit eten gaan gebeurde niet zo
vaak. Wel bij de echte hoogtijdagen. Dan werd er een feestje voor allemaal van
gemaakt en daar hebben we goede herinneringen aan. Afgelopen jaar hebben we een
brunch gehad met gezin èn aanhang èn de ouders Jennifer en Judith. Dat was een
inhaalslag omdat ik toen we 45 jaar getrouwd waren net het ziekenhuis in ging om
de galblaas te laten verwijderen. Dat bleek erg gezellig. Toch een rare
gewaarwording wanneer je denkt een intiem etentje te hebben en je er ineens met
meer dan honderd man zit te brunchen in buffetvorm. Vorig jaar zaten we op 3
maart in Benidorm en vierden het samen met Ben en Riet. Vannacht was Wim er in
elk geval op tijd bij, maar ook Gerhard was nog erg wakker vannacht- zie
gastenboek. Nee er is hier geen Johan van Asselt om de hoek, maar Wim had
stiekem na het boodschappen doen 'de flessen nog vergeten in te leveren' en
moest gewoon nog even naar een ander winkelcentrum. Zonet stond hij achter me
met een plantenbak zoals hij die alleen kan uitzoeken! En we beseffen dat we
geluksvogels zijn om zolang samen te mogen zijn en... een stel prachtige kinderen te
hebben. Die zorgden voor enige uitbreiding. En daar zijn we ook weer blij
mee.
dinsdag--Liggen jullie nog niet in bed? Mark belde gisteravond
nog even. Nee, het is nog niet laat toch? Maar jullie hebben morgen toch een
zware dag voor de boeg? We gaan een dagje stappen met Robin en Eva. Het
Heim, het technisch museum in Hengelo staat op het programma. Wim en ik zijn er
een jaar geleden al eens geweest en dachten meteen aan die beide kleinkinderen.
Daar hadden ze wel oren naar. En zo gaan we vandaag op pad. De stemming zit
er al gauw in. Eva neemt onderweg het voortouw met een uitdaging om bv 10
automerken te noemen en daar kan een ander tegenop bieden met 11 of 12. Wie niet
hoger gaat, zegt dan: Doe jij het maar. Het bleek erg leuk en iedereen zocht
zn eigen onderwerpen natuurlijk waar jezelf veel van wist: sporten, landen,
bloemen, beroepen enz. Eenmaal in Hengelo gaan we het museum in en ik kan
niet anders zeggen dan dat de jongelui alles bekeken en uitgeprobeerd hebben.
Want dat was nu eens een museum waar je overal aan mocht zitten, machines laten
draaien, telefoons uitproberen, door een periscoop kijken en verder ontelbare
spellen om te doen. Alles had iets met techniek van doen. We zien ook Bertus en
Marijke, onze oude buurtjes uit de Marnixstraat die beiden als vrijwilliger zich
inzetten voor dit museum. Bertus met de techniek en Marijke met een voorstelling
voor de kleintjes. Dan gaan we lopend de stad in. Eva ontdekt een winkel die
New York heet en dat zie je alleen maar in echt grote steden volgens haar. We
shoppen wat en gaan de Subway in voor een zelf uitgezocht broodje. En dan
natuurlijk zoeken we de Marnixstraat op en vertellen over ons leventje daar
tegenover de school. Dan is ook de Jan Voermanstraat aan de beurt in de
Hengelose es, waar we de eerste paar jaar woonden. Wat is er veel veranderd!
Maar onze flat staat er nog en het speelveld ervoor is nog intact. Eigenlijk
zijn we aardig op tijd weer thuis in Emmen en de twee hebben nog geen zin om te
gaan. Aan ons Schoolpad wordt er dus Levensweg gespeeld, warme
chocolademelk gedronken en gaan we aan de pannenkoek. Als ze uiteindelijk
weggaan besluiten ze dat het een geweldige dag was en dat we rustig een nieuw
uitje mogen bedenken.
Zöw nog effen? We hebben lekker uitgeslapen, ontbijtje achter de kiezen, een rondje met de honden en straks gaan we de voorjaarstuinen van de Wildenborch nog bezoeken. Maar eerst willen we even kijken of Riek Poesse thuis is. Ze is al op leeftijd maar in de tijd dat wij op De Haar woonden is ze daar vaak geweest en wij zijn benieuwd naar haar herinneringen, want deze dame op leeftijd is nog bijzonder helder van geest. Nou vooruit, efkes kan nog wel. Wim en Ben vermaken zich wel zolang. Ze komt net terug uit de Walburgkerk als we bij haar huis aankomen. Ze wordt netjes gehaald en gebracht. Nee ze herkent in ons de kleine meisjes van toen niet meer al heeft ze Diny nog wel eens weer gezien. We krijgen van haar een ander beeld van onze moeder Coba dan we tot nu toe hadden, maar ik denk dat ze net in de tijd na de oorlog toen vader Hendrik Jan overleed en ons broertje doodgeboren werd, in Engeland zat als een soort au pair. Anderen gingen naar Engeland en Canada hun liefje achterna, vertelt ze, maar zij ging een jaar voor kinderen zorgen in Engeland en wat later ging ze mee naar Washington. Toen ze op de Haar kwam meehelpen met het vullen van de fornuispot en door opoe getrakteerd werd op koffie, was mama waarschijnlijk al uit het dal gekropen. Ze weet nog precies hoe opoe de koffie zette. Ze beschrijft een beeld van mama als een sterke vrouw die voor een paar oudjes en twee kinderen moest zien te zorgen en dat heel goed deed. Een elk geval een iets ander beeld dan dat van tante Hermien die juist die moeilijkste tijd beschreef. Riek vertelt heel beeldend over haar leven dat bestond uit zorgen voor . heel veel. Haar ouders, kinderen in een kindertehuis, een paar pleegkinderen en nu heeft ze nog een paar cavias waarvan ze de zorg maar slecht uit handen kan geven. Nu op haar 88e vindt ze het maar moeilijk om straks aan de overkant in de Koektrommel te moeten gaan wonen. Zo noemt ze de verzorgingsflat die vlakbij staat en er inderdaad als een hoge trommel uitziet. Ze geniet van ons bezoek en als we uiteindelijk weer naar huis gaan zijn we een uur verder . Ja hoor je mag een foto maken als ik er zelf ook maar eentje krijg, voegt ze er aan toe.
zondag--Op het filmpje van Ben over de open tuinendag in
het voorjaar van 2011 bij kasteel de Wildenborch kon ik maar weinig mensen
ontdekken, maar toen wij zondagmiddag in de Wildenborch aankwamen stond er een
rij autos tot in de verre verte. O ja, zei Diny, wi-j waren toen ok te late.
t Was al half vijf en um drie uur was t eigenlijk al afelopen. Maor wi-j
mochen gewoon nog effen rond. Daorumme was et zo rustig op de film. Gelukkig
vond je in de tuin al die mensen niet meer terug. Het was een hele oppervlakte
met een strakke architectuur en veel puur natuur. De sneeuwklokjes waren volop
in bloei en de winterakonieten vormden hele plakkaten met geel. De gracht waar
een paar weken terug nog geschaatst werd ademde nu het voorjaar . Er was een
mooi zwembad, keurig afgedekt, maar ook een oud zwembad, groot en strak, vol met
kamsalamanders, volgens het bordje. Er wordt daar niet meer gezwommen maar is
een mooi onderdeel van de tuin. Er staan prachtige bijzondere struiken en bomen.
Ik was benieuwd naar de boom of struik die er voor Jurrie Braakhekke geplant is
die hier zolang gewerkt heeft. We vonden de struik. We hoorden van de tuinvrouw
dat het een Magnolia Hippo Leucos is. Ook de aparte struiken er naast blijken
een bijzonser soort kamperfoelie te zijn, maar met andere bloemen dan je zou
verwachten. Al met al een mooie middag en het maakt mij nieuwsgierig naar de
rondleiding met gids die zomers gehouden wordt na zon Staringavond in de
Kapel. De chocolademelk en de glühwijn ging er dankbaar in en ons weekendje
Achterhoek eindigde hier en gingen we weer op weg naar het noorden waar nu al
bijna 30 jaar ons thuis is.
Heel veel winterakonieten
De Magnolia Hippo Leucos, geplant voor Jurrie die hier meer dan 40 jaar op het kasteel gewerkt heeft. Lastige naam? Helemaal niet! Denk bij hippo aan paard en leucos aan leuk. Leuk paard wil nog wel... toch?
Het werd een echt weekendje uit, dit maal terug naar mijn roots. We gaan
regelrecht vanuit Apeldoorn bij Johan en Joke aan. Er kwamen opnieuw een paar
fotos boven water die bij de opruiming van de Boomgaard te voorschijn gekomen
waren. Eentje van de familie Bijenhof met hun volwassen kinderen en aanhang,
waarschijnlijk ter gelegenheid van een zoveelste trouwdag van opa en opoe
Bijenhof. En de trouwfoto van oom Jaap en tante Riek Harwig die met de
voltallige familie gefotografeerd zijn. Joanne en Bram zijn intussen ook
gearriveerd met sportschoenen al aan, want de andere dag zal er gewandeld worden
vanaf de Lindese molen. Johan en Joke zullen ook meewandelen, een echt
buurtgebeuren. En zoals vaker hebben we het over pa en mama. Pa schijnt
handig te zijn geweest om koeien met 'een houw op het oog' te opereren, als je
het zo mag noemen. Je kunt het zien als staar. Hij deed een naald door een kurk
die er dan een heel klein eindje uitstak en hiermee werd de lens van het oog
verwijderd door die er uit te snijden. Hiervoor had hij geen dierenarts nodig.
Pa werd door de hele buurt ingeschakeld bij koeien met dezelfde
kwaal. Wanneer we wat later, nou ja heel veel later, bij Ben en Diny even
bijpraten voor we het bed in duiken weet Ben te vertellen dat er vroeger veel
meer specialisaties door de boeren zelf uitgevoerd werden, want veel
dierenartsen waren er nog niet. Wanneer er bij een te moeilijke geboorte het
kalf afgeleed moest worden waren daar ook boeren die daar weer handigheid in
hadden. En ook de striekers waren er in iedere buurtschap. Ben had dat weer
uit het bekende boek van Achterhoekkenner bij uitstek H.W. Heuvel. We vallen
even later als een blok in slaap ..
zondagmorgen--Heb je je gereedschapskist ook al klaar staan?', vroeg Wim me
gistermorgen. Even kijk ik hem stomverbaasd aan. Het is ook nog vroeg en dan
moet je me geen moeilijke dingen vragen. Dan krijg ik een beeld van een
beautycase voor ogen. Zou hij dat bedoelen. Hij denkt toch niet dat ik voor een
nachtje een heel pakket aan spulletjes op dat gebied ga meesjouwen? Dat kan bij
mij gewoon in m'n handtas, die leuke tas die ik mee heb gebracht uit
Israël. 'Wim grijnst: 'Je noteboek bedoel ik natuurlijk'. Nou die stond al
klaar. Dat was het eerste dat ik klaarzette. Maar of ik er aan toe zou komen? Je
ziet het... het is al een dag verder. Het was erg gezellig bij Dick en Anda.
Lekker bijgepraat, Apeldoorn verkend en lekker gegeten. Dick is daar de kok,
maar het gaat net als bij ons... Anda heeft de regie al gaat dat heel ongemerkt.
Vrienden van het eerste uur noem je dat toch? Als kind groeide ik al met Dick
op,het was m'n buurjongen van de boerderij het dichtst bij de Boomgaard. We
speelden samen en soms als het uit de hand liep vochten we ook. Samen gingen we
met de Hengelose jongensclub op stap. Zo deden we dat later met onze gezinnen
toen Anda en Wim in ons leven kwamen. We hebben aan de hand van foto's weer
herinneringen aan die tijd kunnen ophalen. Je hebt vrienden ... en vrienden.
Sommige lopen een eindje met je op in je leven, sommigen blijven. Met Dick en
Anda is dat laatste het geval.
Knipscheer zeg ie
dokter Knipscheer? Een dokter met die naam doet me griezelen, maar Frans niet.
Hij is vol lof. Nee dan die Westerhof die kump mien niet meer an mien lief.
Den hef mien zo alderbastend zeer edaon. Nooit weer en dan die hande zukke
hande. Frans wijst een soort bereklauwen aan.. nee.. den kump mien nergens meer
an, nooit van zien laeven. Nu heeft hij liever die dokter Knipscheer, maar
ja die heeft weer zon lange wachtlijst. Er is ook nog een uroloog, een
vrouwelijke arts. Die heeft hem beloofd bij een volgend blaasonderzoek bijna
geen pijn te bezorgen. Kijk eens naar mn handen?, had ze gezegd terwijl ze
haar poezelige handjes liet zien. En ik ben er heel handig mee. Het
blaasonderzoek was een crime geweest. Niet voor niets hadden er aan beide kanten
van hem verpleegsters gestaan die hem bij zn eerste protest meteen in de
houdgreep hadden. Frans, de man die ons de eerste jaren hier aan het
Schoolpad bijgestaan heeft met de schapen, was al 10 jaar niet bij zn huisarts
geweest en nu heeft hij van alles ineens. Een poliep in de blaas, vaatvernauwing
in zn benen en hartkloppingen. Nu loopt hij tot zondag met zon kastje dat
precies registreert wat zn hart allemaal doet. En nou mut ik alles ok nog
opskrievn wak underwiels doe. Wim was wat ongerust geworden omdat Frans
niet meer bij de voetbal kwam. En daar was hij altijd zo gek op. Ze hebben
beiden een seizoenkaart bij FC Emmen en zitten gebroederlijk naast elkaar op de
tribune commentaar te leveren. En nu is hij er al een tijdje niet geweest.
Daarom gingen we na het boodschappen doen even bij hem kijken. Intussen is
hij verlost van zn blaaspoliep en we krijgen het hele wrede verhaal te horen.
Westerhof of Knipscheer ik hoop ze nooit nodig te hebben. En als het dan
toch eens moet ...dan nog liever die zachte handjes
Bijna 5 jaar geleden. Wim helpt de 7 pups bij elkaar te zetten voor de
foto's om ze op internet te kunnen zetten. Binnen een week hadden ze nieuwe
baasjes.
Veel plezier straks bij Inspector Morse, zwaait Mark me vanaf
de deur toe. Hij had mn stukje gelezen. Het was wel onze favoriet ooit, maar nu
is het Inspector Lewis. Is wel in dezelfde stijl geschreven. Mark kwam Queeny
halen. Eergisteren kwam ik bij bloemenhuis Nita en werd meteen begroet door
Freek, de bordercollie van de eigenares. Hij brengt de klanten een stokje en
verwacht dat je daar wat mee gaat doen. Nita woont bij Mark en Jennifer in de
buurt. Ik vertelde over de wens van Eva. Die belde ons eens met de vraag:
Wanneer Queeny puppys zou krijgen, willen jullie er dan wel voor zorgen? Ik
zei toen :Dan mag je er eerst wel een aardige reu bij zoeken als ze loops is.
Een reu? Ja als je puppys wilt dan heb je toch een reu nodig als Queeny
loops wordt? Wat later belde ze op. Oma . Freek woont hier dichtbij en is ook
een bordercollie. Nu maar wachten op de volgende loopsheid. Ik geloof wel dat
ze elkaar aardig vinden, vond Nita. Ik heb er later niet meer over gehoord.
Eva heeft nu andere zaken aan haar hoofd. Bergen huiswerk is er een van. En
Jennifer zit niet op een nestje puppys te wachten. Dan zou Queeny bij ons
moeten bevallen. Zou toch leuk zijn? Maar of Mark dat ook wil? Wim ziet de bui
al hangen. Nee ik denk niet dat het wat wordt.
Ik gao naor bedde, Wim heeft het gehad voor vandaag. Hij heeft net zn
rondje met Tessa gedaan op het erf en de beide katten binnen geroepen. Ja, wij
hebben katten die komen als je ze roept. Ze weten natuurlijk wel dat er een
beloning aan vast zit. Dat wel . Zn middagtukje is hij misgelopen want
ineens kreeg hij de geest en moest ik mee om split uit te zoeken voor oprit en
erf. Dat was in de loop van de laatste paar jaar een stuk minder geworden en
toen de vorst uit de grond ging begon het een modderpoel te worden. Van dat dure
Schotse grit dat we jaren terug hadden opgehaald was nog niet de helft over. Nu
hebben we wat eenvoudiger grit gekozen, op het eerste oog iets minder mooi, maar
eenmaal op de oprit was het prima. En het kostte maar 10 euro per aanhanger. We
hebben vier aanhangers opgehaald en glad geharkt. Nu kunnen we ook bij regen
weer met schone schoenen het huis in. We hadden vanavond echt die aflevering
van Inspector Lewis verdiend, vonden we. Tussendoor ben ik bezig met het
naambordje met hond voor een familie. Ben ik net lekker mee aan de gang, komt er
een mail: 'Als je nog niet begonnen bent is misschien een witte VW kever ook
leuk, hobby van mijn man. Maar als je al begonnen bent is Buster ook goed.' Het
wordt straks nog een verrassing voor hen: Kever of Buster. Nee ik zeg nog
niks .
De Mallejan, geschilderd in olieverf door Pieter Dijkstra.
Ooit
begon ik te schrijven, te schilderen, collages en bloemstukken in elkaar te
frutselen. Ik deed het omdat ik het leuk vond en het me voldoening gaf. Maar ik
had er niet eens zo bij stil gestaan dat ik er ook anderen plezier mee zou
kunnen doen. Nu geniet ik van de reacties op mijn schrijven, bedankjes voor de
schilderijen en de contacten die je hiermee nieuw of opnieuw kunt leggen.
Sommigen heb ik nog nooit gezien maar ken ik alleen via mailcontact. Zonet kreeg
ik een berichtje van een mede amateur-schilder uit Friesland die ook de mallejan
schilderde naar aanleiding van een artikel met foto uit Landleven van een aantal
jaren terug. Hij had er een ander landschap bij gemaakt, een mooi
sneeuwlandschap met diepte er in. Ook een goed idee! En door de samenwerking
met prof- fotograaf Henk Braakhekke en verdere amateur fotografen in de
familiekring heb ik weer nieuwe onderwerpen die me aan het denken en dus
schrijven zetten. Net als je denkt dat je herinneringen nu wel allemaal boven
water zijn gehaald, komen er weer wat nieuwe fotos tevoorschijn die me doen
glimlachen of griezelen, net wat het oproept. De verhalen die ik aan papier ga
toevertrouwen en als een rode draad zullen functioneren, vorderen maar zijn nog
lang niet compleet. En waarschijnlijk moet er daarna weer geschrapt worden.
Er zijn al een paar aanvragen. Als het er niet meer dan een stuk of 10
worden kunnen we het printen zelf verzorgen en komt er een ringband door. Op die
manier blijft het goedkoop en ziet het er zeker leuk, maar niet echt
professioneel uit. Wanneer het gedrukt gaat worden wordt het meteen een 30 euro
of iets meer. Wanneer ik meer weet zal ik het melden. Toch zou ik graag weten of
er in elk geval interesse is. Wie al gereageerd heeft hoeft dat natuurlijk niet
nog eens te doen. ( betreft verhalen uit weblog 2 van www.hettysite.nl ) Maar morgen ga ik beginnen aan een opdracht voor een
naambordje van een plak eikenhout met natuurlijk weer een hondenkopje er op.
D.w.z. Wim schuurt en ik doe de afwerking.
We hebben geluk gehad om Ben bij ons te hebben tijdens de indrukwekkende
Israëlreis eind januari. En dan ook nog met videocamera en niet te vergeten zijn
ervaring om er na de opnames iets leuks van te maken. Hier krijgen we alvast een
voorproefje. Een samenvatting is al klaar en heeft hij op Youtube
gezet. En... daardoor kunnen jullie allemaal een indruk krijgen van onze 8
dagen Beloofde Land..... door een klik op http://www.youtube.com/watch?v=Yzt9M2yO0yg&feature=email
Er zijn nu nog drie witte en een haan. Maar wie weet... in het voorjaar....
'Kom es gauw', roep ik naar Wim. 'Die ene grieze kippe dut zo gek'. We zijn net weer thuis en doen de ronde langs kippen, katten en pony's. De haan met drie witte hennen komt al aan rennen, want die weten meteen dat er voer aankomt. Mark heeft ze een dag verzorgd, maar ik weet niet of hij het precieze aantal kippen weet, want dat wisselt nogal. Soms verdwijnt er een in de struiken om te gaan broeden of de kiekendief heeft honger en is er eentje te slim af. Sinds we de boel 's avonds goed afsluiten is dat voorbij gelukkig. Maar ik ga op zoek en vind de grijze kip vlak voor het hok in de ren. Die doet zo raar, steeds met een kromme nek en dan naar achter kijken. Ik zie dat ze er niet best aan toe is. Wim komt erbij, denkt na en zegt wat ik al dacht:'Ik belle Jans!' Hij durft die kip niet de nek om te draaien om haar uit het lijden te verlossen en ik al helemaal niet. Gelukkig komt Jans gauw en ik blijf binnen, zet koffie en wacht af. Maar Jans neemt ons kippetje mee, misschien een bevroren kam? Ze krijgt nog een kansje. Vanmiddag was ik even bij hen en vroeg hoe het met de grieze was. 'Och', zegt Jans,'dee hef zaoterdag uut zichzelf et loodje eleg'.
We zijn intussen weer thuis na een kort maar mooie onderbreking van het dagelijks bestaan hier. We zien het als een mooie afsluiting van onze laatste maand na het overlijden van moeder van der Kolk. Even er samen op uit. We zijn in het hotel heerlijk verwend. We kregen een luxere kamer dan was besproken met extra faciliteiten. Je voelde je echt gast hier. Ik kan het iedereen aanraden om er eens een nachtje op uit te trekken, want je hebt daarnaast twee hele dagen om van alles te gaan zien. Het weer was magnefiek. De zon scheen over het witte landschap in de kop van Noord Holland. De mensen waren wat sneller aangebrand. Wij hadden immers geen haast, echte zundagsrieërs, maar de anderen wel. Wanneer de politie mee had gereden hadden ze veel geld kunnen vangen voor onnodig toeteren. In Hoorn namen we de tijd om het beeld Jan Pieterszoon Coen te bewonderen die hier vandaan komt. Net als Alkmaar is het een oude stad met mooie pandjes en grachten.
Wat is dat hier? Zou dit de markt zijn? We zien hier een paar winkelende dames en dan word ik toch nieuwsgierig wat het precies voorstelt. Dan zien we het plaatje op het beeld en kunnen we bijlezen. 'Naar het Blokkertje toe', heet het. Deze gezellig winkelende dames zijn in 1996 aan Hoorn geschonken door de firma Blokker. Toen bestond Blokker precies 100 jaar. In 1896 werd de eerste winkel van de fa Blokker hier in Hoorn geopend. Het is gemaakt door kunstenares Karin Beek. Zo wandelen we door Hoorn en gaan na onze koffiestop weer op weg naar Het Jeudje, de parkeergarage waar we onze auto gestald hebben. De weg naar huis verloopt prima en we genieten in de stralende winterzon van het uitzicht aan beide kanten. De weg van Enkhuizen naar Leliestad loopt over een stevige dijk dwars door de voormalige Zuiderzee, na het aanleggen van de Afsluitdijk omgedoopt tot IJsselmeer. De ene kant het Markermeer en aan de andere het IJsselmeer.