Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
25-10-2011
Over een VVE, een kledingkast en een 'pierige' Tessa....
Hier glimt Tessa nog. Ik wilde haar schilderen en daarom houdt Wim haar in een positie om een foto te kunnen maken.
Er is niks mis met de verwarming, zo ontvangt Rick ons vanmiddag als we even op de koffie komen. Er komt af en toe als hij aanslaat wat water onder uit en dat vangt hij op in een plastic schaal. Binnenkort wordt de boel nagekeken en dan hoort hij het wel. Hij is in zijn vakantie druk geweest met het op orde brengen van allerlei paperassen en het maken van afspraken en is daar best tevreden over. De VVE, de Vereniging Van Eigenaren van zijn appartementencomplex, is best actief en heeft meteen actie ondernomen toen hij meldde dat het bovenraam lekkage vertoonde. Rick krijgt nu een nieuw kozijn in een bovenraam op zolder. Vandaag heb ik met Rick zn kledingkast eens bekeken. Ik koop af en toe nieuwe kleren met of zonder Rick, maar de oude kleren die hij nooit meer aan heeft liggen er nog. Ik zou in die kast ook geen weg meer weten. We hebben maar eens een begin gemaakt met opruimen. Een grote plastic zak met oud spul ging buiten de container in. Thuisgekomen was Tessa blij dat we er weer een op uit gingen. Met dit weer was het een genot om ons rondje bos weer eens te doen. Tessa ziet er wat pierig uit tegenwoordig, de vacht is dof en ze kan zo zielig kijken. Queeny ziet er veel florissanter uit. Maar toch... Tessa rent als een jonge hond. Ze krijgt olijfolie en regelmatig een eitje over haar voer. Ik kan niet merken dat ze ergens pijn heeft. Nu proberen we eerst maar een wormkuur. En als dat niks uithaalt gaan we naar dokter Harrie.
Wat een verschil om jongens om je heen te hebben of meisjes. Er was ooit een tijd dat men vond dat jongens ook met poppen moesten spelen en meisjes beslist met technisch Lego. In Hengelo had ik een buurvrouw die haar drie jongens met poppen overlaadde. Bij mij kregen ze alle drie een beer en dat was het dan. Ze taalden niet naar typische meisjes dingen. Het bleef bij treinen, Lego en Play Mobil en blokken, heel veel blokken. Ik heb wel mijn best gedaan om het Milieu te promoten, maar het spel Wild Life is nooit erg favoriet geworden. Het bleef meer bij Monopoly, Risk en Stratego. Bij mij kwamen er evenmin speelgoedgeweertjes in, tot ze steeds maar in de bosjes lagen met stokken en hoorde ze roepen van pau pau pau .. Wanneer we in het weekend s morgens beneden kwamen hing er een kleed over de tafel en zaten ze er met zn drieën onder en speelden vliegtuig oorlogje. Ik hoor het nog:Piloot ( Gerhard) aan co-piloot( Rick).. 'Vijand in zicht. Co-piloot aan staartschutter( Mark):Vuur. En Mark: Retteketetteketet..rrrrtttt. Ik vond het helemaal niks, maar ja het zat er gewoon in. Spanning en sensatie wilden ze. Nu heb ik af en toe Eva, Agnes of zoals vandaag Femke om me heen en heb ik eindelijk meiden om me heen met andere interesses. Vandaag heeft Femke me een website laten zien waar je paarden kunt verzorgen. Met Agnes wordt er geschilderd, net als met Eva. Er wordt gebakken en genaaid en met de dieren getraind. Gisteravond zat Robin naast Wim en telkens tussen stukjes van de Voice of Holland werd er even geknipt naar een spannende misdaadfilm. En ik zag ze beide genieten. Robins dag is goed als hij kan grasmaaien en vanavond ging hij met Wim naar FC Emmen en kwamen net helemaal enthousiast terug. Het was 2-2 geworden.
De vriendinnen gaan stappen, Judith en Lieve. Al zolang ik ze ken zijn ze al vriendinnen, heel verschillend maar ze vullen elkaar aan. Toen Robin geboren werd was het Lieve die ons, omas en opas, samen met de nieuwe vader en moeder trakteerde op een glaasje champagne om dit te vieren. Ze wonen wel een eind uit elkaar. En als ze de kans hebben willen ze er wel eens een dagje samen tussen uit. Nu is het vakantie. En wij mogen hun beide kinderen een paar dagen onder onze hoede hebben: Robin en Femke. Tegen de avond komt Gerhard ze brengen. Femke met een grappig hoedje en alle knuffels die ze heeft onder de arm. Robin, een paar jaar ouder, en dat verschil zie je nu wel.Femke bracht een uniek cadeautje voor me mee, een heel stel 'hartediefjes', persoonlijk in elkaar geknutseld door Lieve. Elke kleur staat voor iets: rood voor de liefde, groen voor de natuur enz. Als dat niet een veelzeggend cadeautje is! Femke heeft haar rondje langs de dieren al gehad. Amber is de topper. Ze heeft voor morgen hele plannen om haar te gaan longeren. Amber vindt haar nu al het einde en komt uit zichzelf op haar af en rent met haar mee. Femke komt ook niet weer bij als ze ziet dat Tessa de katten in de staart probeert te bijten. We hebben al overlegd wat we morgen zullen gaan doen. Ik denk dat het Borger wordt met het Hunebedmuseum.
Het is al weer een tijdje terug dat we bij een optreden van de Eemslander Shantys in Ter Apel een schattig hondje zagen. Susan was met me mee en dacht er net over om een tweede hondje te nemen en een Jack Russeltje viel bij de rest van het gezin wel in de smaak als aanvulling op de Retriever. De hele avond zagen we het pittige ding lopen, meestal met een paar kinderen in het kielzog. Bij het slotlied stonden we zelfs vlakbij hen en maakten een praatje. Het bleek het gezin van de dirigente van de Shantys te zijn en het was een hondje met een verhaal. Jacky had bij hen in het dorp bij de Lidl gelopen, zomaar zonder baas. Ze hadden haar maar meegenomen en verschillende instanties gebeld. Maar het hondje werd door niemand opgehaald. Ach ze vonden het zelf zon aardig ding en de kinderen waren er al helemaal gek op. Het is nu drie maanden later. Deze week kreeg Wim de vraag van de dirigente of wij het hondje wel wilden hebben. We waren er laatst zo enthousiast over geweest. Tot Wims verbazing wilde ik niet aan de Jack Russell. Ik zag Tessa niet met nog een concurrente rondrennen. Bovendien zit er jacht in en hou je die niet binnen onze erfgrenzen. Maar Susan was het toch die zo enthousiast was? Susan gebeld. Nee die had achteraf toch besloten dat Meggan genoeg leven met zich meebracht. Maar ze wist wel een oplossing. Hun buren hadden altijd een Jack Russell gehad. De laatste was een paar jaar geleden overleden. Die seinde ze in en gaf het telefoonnummer door. Ze belden meteen, stapten ogenblikkelijk in de auto en een half uur later had Jacky een nieuwe baas. Het was even slikken geweest voor de familie, vooral voor de kinderen. Die hadden hun eigen Duitse herder nog en zelf denk ik dat die herder er niet rouwig om zal zijn. Die is nu weer helemaal nummer één!
Het werd weer tijd, tijd voor een bezoekje aan de Evenementenhal in Hardenberg. Samen gingen we wel eens naar een land- en tuinbouw beurs. En met broer Ben bezoekt Wim er ieder jaar de elektro- beurs. Altijd goed voor een gevulde maag en allerlei leuke hebbedingetjes. Maar vandaag is er in Hardenberg een beurs over autoschades en materialen. Mark leverde de kaart met uitnodiging, maar had zelf geen tijd. Nu is het buurman Jans die meegaat. Ze doen dat graag, samen op stap gaan, vooral als er wat te halen valt. Ik breng intussen Geesje maar eens een bezoekje om daar de mannen weer op te wachten. En daar komen ze aan, breed lachend allebei met een grote plastic zak, want ze hebben weer gescoord. Ze vertellen uitgebreid over de beurs en vooral over de lekkere hapjes die ze gehad hebben. Jans had zn krachten nog uit kunnen proberen op wat slangklemmen, maar die worden zo sterk gemaakt dat zelfs hij ze niet kapot kon krijgen. Later op de avond zitten we thuis voor de houtkachel naar één van onze favoriete Engelse detectives te kijken: Lewis en zien voormalig Siegfried Farnon( uit James Herriot) en Dalziel in deze serie voorbij komen. Intussen wordt de tas uitgepakt. Inderdaad we hebben weer een jaar lang balpoints, kleurpotloden, bandenprofielmeters, slangenklemmen, washandjes met insectenverwijderaar en lederreiniger, sleutelhangers, stickers, memoblokjes, kauwgum, pepermuntjes, Swarfega schoonmaakmiddelen gewoon en voor extra vuile handen, een frisbee, een pet, rolmaat, ijskrabber/ annex parkeerkaart, onderzetters èn een flesopener. En zo komt mijn Jan Splinter door de winter.
Vanmiddag was het zover. Eindelijk was er door de gemeente Emmen gereageerd op onze Bezorgdheidsbrief van 18 juli j.l. en we hadden een afspraak bij de heren de Jonge en Groenewegen van de afdeling fysieke ruimtelijke ontwikkeling van de gemeente Emmen. Het bleken beiden juristen te zijn die zich hadden gebogen over onze brief die ik aanvankelijk de titel mee had willen geven Paradise Lost? - Zie 9 juli 2011- Wim vond het toen wat overdreven en hebben we dat maar weggelaten. We werden vriendelijk ontvangen, maar ja het enige wat we echt wilden was duidelijkheid over de toekomst, maar gek daar konden ze ons niet verder mee helpen. Misschien gaat die hele weg niet door, dachten ze. Er waren nog zoveel andere projecten die voorrang hadden. Voorlopig kon de N862 de stroom autos nog aan. Toen ik aangaf dat het plan waarin de verdubbeling van de N862 aan onze kant langs de weg naar Klazienaveen , toch al door de gemeenteraad was goedgekeurd eind juni, bleken ze daar niets van te weten. Verder bleek de Agrarische bestemming van ons perceel niet te kunnen veranderen omdat we al vrij dicht op de weg wonen. Wij bleven aandringen op duidelijkheid omdat we in deze situatie ons huis met goed fatsoen niet kunnen verkopen als dat nodig mocht zijn. Met het advies om bezwaar te maken tegen de WOZ waarde van ons huis in verband met de agrarische bestemming èn de belofte om binnen een week ons te informeren over het plan dat goedgekeurd zou zijn door de gemeenteraad, verlieten we toch wat aangeslagen het Gemeentehuis. Laow maor es efkes koffie gaon drinken in Emmen, stelde ik Wim voor. En dat gebeurde in de zaak met de opbeurende naam In de goede Luim. Jazeker.. met appeltaart !
Opoe Eggink werd midden 70. Vroeger werden de mensen minder oud. Ze overleden vaker aan ziektes waar nog niet zoveel aan te doen was. Opoe had chronische bronchitis, net als opoe Bijenhof. Dementie kwam daardoor ook minder voor.
Opoe Eggink was mid seventies when she died, just as our opoe Bijenhof. Both had chronic bronchitis and died by that disease. Less dementia in those days
O jao de jonges hebt hier de boel mooi vertimmerd. De psychologe mevr. Mirjam Hoen hield vanavond een lezing bij onze vrouwengroep Passage over dementie. Ze werkt hier in Emmen in het Zorg- en verpleegcentrum De Bleerinck. Ze vertelde ons over de verschillende vormen van dementie en wat dat voor de patient en zijn of haar omgeving betekent. We hoeven ons nog geen zorgen te maken wanneer we namen vergeten. Het wordt pas echt zorgelijk wanneer we ons in een verkeerde tijd denken, wanneer je bv je ouders wilt gaan verzorgen die allang overleden zijn. Er is heel wat veranderd binnen de Zorgcentra. De Bleerinck is behoorlijk verbouwd en lijkt meer op een klein dorp met huiskamers, pleintjes en straten waaraan de appartementjes liggen. Als iemand na het inrichten van het appartementje een complimentje krijgt over haar interieur krijg je soms als antwoord:O jao de jonges hebt hier de boel mooi vertimmerd. Er wordt tegenwoordig heel veel gedaan om de bewoners een huiselijk gevoel te geven door met kleine huiskamers te werken van hooguit 5 personen. En dat werkt. Er zijn bovendien vrouwengroepen die s avonds iets gezelligs doen, zelfs een 'Beethovengroep van mensen die van klassieke muziek houden'en zich zo af en toe een avondje in de Muzeval wanen. Al met al wordt er steeds meer meegedacht hoe een dementerende bejaarde toch een zo prettig mogelijke tijd te geven. Och waar is de tijd gebleven dat we brainstormden over onze oude dag. Wim wist, toen we in Hengelo kwamen wonen in 1968, zeker dat hij alleen in een bejaardencentrum zou willen als er een biljart stond. Ik was meer van de zorgboerderij. Zet mij straks maar tussen de dieren met een half brood en een kat op schoot en een hond aan mijn voeten. Het was in de tijd dat mensen van net 65 al naar een bejaardencentrum gingen. Toch zijn we al aardig op weg om 'bejaard' te worden, nou ja oudere jongere dan, we trekken van Drees en zijn met pensioen. We zullen in elk geval het advies van tante Heintje maar opvolgen: altijd blijven lachen...
Opoe Eggink
Tante Heintje 102 jaar, samen met de burgemeester van Gorssel die haar kwam feliciteren. Altijd blijven lachen, is haar devies...
't Is net of ze weten dat ze gefotografeerd gaan worden. Ze gaan er gewoon voor staan. Of... wachten ze op het brood dat hij ze voorhoudt....?
Het is niet alleen dat wíj gek op schapen zijn en dat er hier in Drente in elk geval al minstens drie flinke schaapskuddes lopen van het oersoort: Drentse heideschapen en de Schoonebekers? Deze week stuurde Henk Braakhekke een paar fotos van een soort schaap dat in Barchem rondloopt. Als ik het goed zie is dat het misschien wel kleinste schaap ter wereld: de Quessant, afkomstig van het Franse eiland Quessant waar het gewend was om bij karige omstandigheden te overleven. Het is een aardig hobbyschaap, al kunnen de rammen wat verraderlijk zijn. Zwager Piet kwam voor zijn werk vroeger overal. Zo kwam hij eens bij iemand met Quessant schapen en die man wilde net een ram afmaken omdat die zo ondeugend was, niet te vertrouwen gewoon. Dat vond Piet te gek. Of wol ie-j em soms hemmn?, zei die man toen. Nem em maor met, maor ie bunt ewaorschouwd. De ram met zn mooie gedraaide horens heeft nog jaren bij hen in de wei gelopen, maar telkens als er iemand het waagde om in de buurt te komen, viel hij die vol aan. Ik denk dat Piet het aan de ene kant nog wel wat vond, zo'n ram met pit. Zo zocht hij ook de meest dominante pup uit een nestje Snautzers, toen hun Higgins dood was. Ze hebben het geweten. Die is zo dominant dat hij geen enkele hond van buitenaf in zijn omgeving duldt. ' Je eigen schuld', vond Marry indertijd. Toen Henry en Tonny eens met Sacha, de Labrador, bij hen in Frankrijk kampeerden met de caravan, kon die arme Sacha niet eens de caravan uit als hun hond buiten was. Een hond met pit heeft hij dus ook!
Wat was het leuk om Robin weer eens te zien voetballen met zijn team C 4 van DZOH tegen C 3 van FC Emmen. We zien hem regelmatig, al vanaf het begin toen hij net 6 jaar oud als F-je begon inderdaad 20 kleine jongetjes achter de bal aan. Het leukste was steeds het einde wanneer ze allemaal een doelpunt mochten proberen te maken en elkaar de handjes schudden. Het begint nu al aardig volwassen voetbal te worden. Nee dit keer hebben ze niet gewonnen. Ze begonnen te gemakkelijk, waarschijnlijk omdat ze de vorige twee wedstrijden gewonnen hadden. Opa Wim en moeder Judith riepen nog allerlei bemoedigende kreten en aanwijzingen het veld op maar het mocht niet baten. Het publiek was vrij rustig, in elk geval vielen er geen onvertogen woorden. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt. Soms heb je van de rausdouwers aan de kant ouders die roepen: Skup ze veur de pootn. Die moet je toch direct wegsturen. Nee dit was een keurige wedstrijd met veel inzet van groot en klein. Gerhard was een van de grensrechters en dat leverde hem voor vandaag ook de nodige lichaamsbeweging op, is nooit weg toch? We hadden er prachtig weer bij maar ik had voor het eerst weer handschoenen aan dat wel.
Ik heb me vaak verbaasd over de zin: Ik ben iets nodig. Ik hoor het alleen in deze streek. Het maakt niet uit of het een spreker in de streektaal is of iemand die alleen Nederlands spreekt. Als ze hier opgegroeid zijn zeggen de meeste: Ik ben iets nodig. Ik heb alleen iets nodig en weet niet beter. Het maakt me eigenlijk ook niets uit. Het feit dat je je afvraagt of je iets nodig hebt,,, eh bent, bespaart je allicht wat. Wat me nog het meest heeft bespaard het laatste half jaar is de opmerking van vriend Ben in een winkel in Valencia. Er waren prachtige horloges te koop voor 5 per stuk. Ik had wel zin in één met een wit bandje. Riet had er ook al een te pakken toen vriend Ben met de vraag kwam:Hej dr gebrek an? Riet legde haar horloge al weer weg. Ze droeg immers al een horloge, misschien ooit van Ben gekregen. Ik nam hem wel mee en heb er nog steeds veel plezier van. Maar steevast vraagt Ben me als hij me ziet:Löp e nog?' Hij kan zich niet voorstellen dat zon goedkoop horloge langer dan een maand loopt. Maar toch . telkens als ik iets tegenkom wat wel erg leuk is om te hebben, schiet me Ben weer in de gedachten en denk: Heb ik dr eigenlijk gebrek an? En niet alleen ik iedereen waarmee ik winkel doet nu hetzelfde. Toen kwamen we in de vakantie in een galerie in het Lake District. Daar zag ik een heel mooi schaapje. Ik zag het mooie beeldje al bij mijn verzameling staan en ik wist het ineens heel zeker: Hier heb ik gebrek an.
Heintje en Koos voor hun boerderij in de Steeg, midden jaren 30.
Zaterdag 15 oktober wordt het geheim van De Borkel ontsluierd, te zien op tv Gelderland vanaf 18.00 uur. Harm Edens van Gelderse Koppen komt met zijn autootje langs bij Zorgcentrum de Borkel om mensen te interviewen en natuurlijk om de vijf 100 plussers te zien en te spreken. Natuurlijk komt ook onze tante Heintje aan bod. Zelfs een foto van de school in de Wildenborch komt even in beeld, net als een foto van Heintje en Koos voor hun boerderij in de Steeg toen ze nog niet zo lang getrouwd waren. Omdat ik er niets van wilde missen en eventueel voor de Amerikaanse familie iets wilde laten zien had ik op aanraden van neef Joop tv Gelderland gemaild of ik ook materiaal op dvd kon krijgen, maar je ziet het. De techniek tegenwoordig staat voor niets. Ik kreeg vanmiddag een mail terug dat het hele programma van Gelderse Koppen van deze week al te zien is op hun website. Leuk toch! Door op http://www.omroepgelderland.nl/web/Programmas/TV/Gelderse-koppen-5/Gelderse-Koppen-artikel/1150291/HET-GEHEIM-VAN-DE-BORKEL.htm krijg je het te zien.
Als je de eerste keer steeds pauzes krijgt laat je het programma maar doorlopen en het begint vanzelf opnieuw. Bij ons ging het toen al beter.
Er is voetbal en voetbal. Wim mag er graag naar kijken, heel graag zelfs. Nadat hij een keer meespeelde in een team van Stork Hengelo op een paar geleende voetbalschoenen van Dick Lettink, besloot hij dat het spelen zelf eens en voor altijd over was voor hem. Maar .hij is wel fan van FC Emmen en al doen ze het niet geweldig, hij blijft ze steunen en zit om de twee weken op een kussentje en in warme lange onderbroek op de tribune. En zo hoort het. Gerhard speelt nog steeds in een seniorenteam van DZOH. Het feit dat hij een week voor zn huwelijk het ziekenhuis in geschopt is en op de bewuste dag geopereerd moest worden, verandert niets aan zijn liefde voor de sport en al de sociale contacten die er bij horen. Hij is al 7 jaar leider van het team waarin ook Robin speelt en verricht secretariaatwerk. Ik geniet van zijn stukjes op de site van DZOH waarin hij zijn spelertjes van C4 een geweldig hart onder de riem steekt. Mark daarentegen is na een succesvolle carriere in zijn jeugd bij DZOH, SVBO, Beilen en Drenthina aan het sukkelen geraakt met een knie. Maar hij heeft sinds vorig jaar de draad weer opgepakt als assistent- trainer naast Gerrie Benes van het 1e team van Drenthina. En ik kan je vertellen dat het er bij deze 1e klasser zaterdagvoetbal professioneel aan toe gaat. Er worden opnamen van wedstrijden gemaakt en later met de spelers geanalyseerd. Het verslag van de wedstrijd Drenthina 1 tegen VIBOA uit Winsum begint met deze alinea: De Beer is los! Dat waren de woorden van assistent-trainer Mark van der Kolk in de week na de eerste zege in deze nog prille competitie. Volgens de middenvelder van weleer zat het er al een paar weken aan te komen en tegen LTC viel de puzzel in elkaar. Je ziet gewoon dat onze manier van werken zn vruchten gaat afwerpen en als iedereen het koppie er bij houdt dan zijn we een lastig te bespelen team voor elke tegenstander. Deze conclusie kon door hoofdtrainer Gerrie Benes alleen maar worden onderstreept. Rick heeft niks met voetbal en, hoewel hij zwemt als een waterrat, vindt dat hij genoeg beweging krijgt tijdens zijn dagelijks werk in de plantsoenen van de Bargeres. Laten we Robin maar gaan aanmoedigen als C4 zaterdag gaat spelen op het DZOH veld in de Rietlanden.
Voor geinteresseerden: Zaterdag 15 oktober 2011 DZOH C4 Emmen C3 aanvang 11.30 uur
We zijn deze dag begonnen bij moeder van der Kolk. Wim moet haar even herinneren wie we zijn en wil haar meenemen. De rolstoel heeft hij al klaar gezet, maar nee moeder heeft er geen zin in. Ik blieve liever hier. En even later:Bun ik een kattekop? Als Wim dan zegt:Ja dat buj, schiet ze in de lach en stoot hem met haar elleboog. Nee ze weet niet veel meer, alleen de namen van haar jongens en hun aanhang, maar de kleinkinderen daar begint ze wijselijk niet meer aan. De zusters zijn uiterst zorgzaam. Als een nog even wat onafgemaakte spreuken en gezegden in het midden gooit, begint moeder wakker te worden. Die zitten er nog aardig in. En als we uiteindelijk afscheid nemen zegt ze ineens:Doe de groeten aan de jongens. Daar zitten we dan even later, samen met de broers en zus van Niesje. Twee keer per jaar vieren we gezamenlijk hun verjaardagen aan de Dorpsweg. En ja hoor. Er is niet veel veranderd. De beide economen hebben het over geld. Bij alles wat aangekaart wordt, komt meteen de opmerking of het wel of niet wat oplevert. Niesjes zus is microbiologe en maakt zich meer zorgen om haar onderzoeken die eigenlijk voortgezet moeten worden nu zij eindelijk officieel met pensioen is. De voormalig dijkgraaf verheugt zich op het jachtseizoen en de beide broers van der Kolk praten nog na over de wisseling van provider bij ons die Ben onder zijn hoede had toen wij weg waren. Niesje heeft één van haar favoriete menus klaargemaakt: een heerlijke zuurkoolschotel en toetjes waarvan je gaat watertanden. Zelf drinkt ze geen druppel alcohol, maar haar toetjes daar zit wel het een en ander in. Ik weet niet of het daaraan lag, maar op de terugweg zet ik in Zwolle de stoel wat achterover en zijn even later zomaar in Sleen waar we nog even gezellig bij Mark en Jennifer bijpraten in de tuin.
Het is toch wel leuk om thuis te komen met dit mooie weer. In Canada en vast ook in Amerika noemen ze dit wel de Indian Summer. We treffen dat wel vaker eind september. Toen we nog in Hengelo woonden en Rick bij het paardrijden voor gehandicapten bij de Kapberg was, gingen we ieder jaar eind september een weekend naar internaat Aekinga in Appelscha, kinderen, begeleiders èn de ouders. Ik denk dat Gerhard en Mark dan op de Boomgaard gedropt werden. De voorman van dit hele gebeuren van het paardrijden voor gehandicapten in Hengelo, dhr Deuss, was jaren werkzaam geweest op dit internaat. De kok offerde zn vrije weekend er ook aan op. Het was één groot feest met een gezellige avond, zang en muziek, een oecumenische kerkdienst op zondagmorgen. Daarna kwamen de paarden van de rijvereniging van Appelscha om met onze kinderen een mooie rit te maken. Wij als ouders gingen lekker het bos in om aan het eind een restaurantje te vinden voor koffie met iets lekkers. Wanneer ik terugdenk aan dit jaarlijks gebeuren herinner ik mij vooral het mooie weer en de ontspannen sfeer. Èn de opmerking van een van de moeders met een nogal nou ja met een flinke bos hout voor de deur, die in de hitte opmerkte terwijl ze naar beneden keek:Het is warm tussen de heuvelen. Ik hoop dat Rick er ook mooie herinneringen aan heeft overgehouden
We zitten al weer aardig in het ritme van alledag. De was is gedaan. De buren opgezocht, de kinderen gezien, de nieuwe achterruit van de auto is geplaatst. En... Och pa heb je vanmiddag even tijd? De buxussen hebben we eruit gehaald, wil je die wel even wegbrengen? En kun je even een vrachtje hout voor me ophalen?' Mark heeft geen trekhaak en geen aanhanger. Natuurlijk gaat Wim dat doen. Dan gaat de telefoon .neef Arend. Of we heel misschien . tijdelijk . een plekje hebben voor de auto van pa. Hij heeft nu een leaseauto van de zaak en wil de auto uit de verzekering en belasting halen, maar dan mag hij niet meer op straat staan. Och wij hebben wel de ruimte, maar je wilt zon ding niet in de weg hebben staan. Hiervoor worden plannen gemaakt. Achter in de voormalige groentetuin, vindt Mark. Op de open plek onder de bomen, bedenk ik. Nee, naast de kapschuur is de beste plek, vinden we samen. Maar dan moet er een vracht hout verplaatst worden. Zullen we de jongens vragen? Of Arend met vriend? De jongens hebben zaterdags de voetbal en Arend komt pas als hij de auto brengt. Misschien is de andere kant van de kapschuur een betere plek. Dit plan wordt aangenomen. Voor we jongens kunnen vragen begint Wim al met dikke bossen hostas weg te graven. Wie ooit zon klus zelf heeft moeten klaren weet dat oude hostas opgraven nogal een zwaar karwei is. Dan moet er een bult Drentse keien verwijderd. Nu is het stuk terrein vlak, maar Wim ligt uitgeteld op de bank. We liggen er vroeg in straks.
Het hele clubje behalve Gerhard. Die nam de foto...
Het kostte even wat overredingskracht, maar Rick ging voor de bijl. Afgelopen 21 september vierde hij toch zijn verjaardag. Och ik hou eigenlijk niet van drukte, zei hij nog. Vanmiddag hadden we een afspraakje bij Mickey, onze vaste koffieplek in Emmen. Het was toch wel erg leuk mijn verjaardag iedereen was er. Nou ja wij niet natuurlijk, maar Ben en Niesje hebben met liefde de honneurs waargenomen. Zelfs Eva en Robin waren er en hadden zich prima vermaakt met het elektronische dartbord dat bij Rick op zolder hangt. Man, stuur toch eens wat fotos, zei ik hem vanmiddag. Ik wist zeker dat die gemaakt waren. En warempel vanavond mailde hij er een stel door. Het was erg gezellig geweest. Zeg nou zelf!
Het is rustig tijdens de oversteek, een mooi glad zeetje. Zonder problemen zijn we aan boord gekomen en lezen tijdens de overtocht nog een boek uit, wel met een whisky en een Baileys ter afsluiting. Na het uitvoerige English Breakfast staan we samen voor op het schip en zien IJmuiden aan de horizon verschijnen. Het schip stuurt inderdaad precies zo dat de beide lichten in de haven boven elkaar zitten. Dat weten we nog van onze zeilreis in 1991 toen we met bar weer de haven van Ebeltoft zonder brokken binnen moesten zien te komen. We maken de balans op van onze tocht door Engeland en Schotland. Prachtig land. Nou ja die laatste avond telt even niet mee. Toen we de allereerste keer vanuit Engeland na drie weken Europoort binnenvoeren kwam er net de Ferry uit die naar de overkant ging. Wim zei toen zoiets als:Ik zit op de verkeerde boot. Hij had zo weer terug gewild. Engeland had voorgoed zijn hart gestolen. Nu begint het toch wat anders te worden. t Was mooi. Maor 14 dagen was ok goed ewes. Warempel wat ik altijd na twee weken heb heeft hij nu ook. s Avonds zitten we voor het eerst weer even voor de tv. Ik kan het niet geloven. Hoor ik het goed. Berlijn daor wil ik toch nog wel een keer hen.
De kade van Newcastle
Uitgezwaaid door de aalscholvers
Een glad zeetje zorgt voor een aangename overtocht
Wim kan er niet genoeg van krijgen
De lichten van de haven van IJmuiden staan inderdaad precies boven elkaar bij het naar binnengaan.
En dan zijn we binnen de pieren
Nog even voorbij het Forteiland met ruines van forten uit de 2e W.O.
Deze laatste avond zullen we ons lang heugen of misschien ook niet. We gaan het vast verdringen .! We bereiden ons dus voor op de afreis naar Newcastle. We staan wat dicht op het meertje en Wim wil even de auto anders bij de caravan zetten om hem makkelijker weg te kunnen trekken en ja daar stond een paaltje, nou ja een paal met een kraan er aan, een brandblusser èn een wit bordje. Hij rijdt achteruit tja dat paaltje had er niet moeten staan. Met een geweldig geraas stoot hij de achterruit van de auto in honderdduzend stukjes. De paniek is groot kan ik jullie melden. Terwijl we al met een plastic vuilniszakken aan het plakken zijn, haal ik onze campingbaas er bij. Die kijkt nergens meer van op. Die heeft al eens een gast gehad die met een spiksplinternieuwe caravan de hele bovenkant eraf schuurde toen hij onder de slagboom door wilde komen. Zelfs dat had hij geplakt. Hij komt onmiddellijk in actie en komt met een flink stuk wit gerubberd zeildoek aan. Dat lag er al 42 jaar, nog uit de tijd dat hij kajaks bouwde. In een ogenblik hadden we dat aan de achterkant geplakt. Een engel op je pad noem je toch zoiemand! Wim haalt die stunt s nachts nog een aantal keren in zn dromen uit. Ik slaap ook niet best. De volgende morgen nemen we afscheid. Het enige wat ik onze baas te bieden heb is een boekje van Ik ben Moniek met de Engelse vertaling Im Monica. Hij vindt het geweldig en ik krijg een dikke pakkerd. Hij woont daar nu nog alleen met zn grijze kat, een briljante man, vol humor.
De deursluiting van de toiletten. Even schuiven...
Onze laatste volle dag zit er op en we gaan ons voorbereiden op de reis naar Newcastle on Tyne, waar we morgen gaan vertrekken richting IJmuiden. We hebben het hier erg naar de zin gehad op deze laatste camping. Er staan veel grote stacaravans van mensen die hier het weekend doorbrengen, maar er is altijd plek voor een paar trekkers zoals wij. De oude baas die deze camping beheert is een echte techniker. Er is echt nagedacht over de aanleg van toiletgebouw. De sluitingen en deurklinken zijn eenvoudig maar praktisch.
De receptie... inschrijven met een carbonpapiertje er tussen
De middag was nu voor the White Horse en het Information Centre bovenop de Sutton Bank. Die Sutton Bank is zo steil- 25%- dat je er met een caravan niet naar boven mag. Die steile wand wordt ook gebruikt als startplaats voor zweefvliegers en... er is een wit paard te zien, ooit door een onderwijzer aangebracht met hulp van scholieren. Het blijft een bezienswaardigheid al moet je er een steile afdaling en dito stijging even voor over hebben. Deze foto maakten we bij Kilburn.
En dat vonden we allemaal mooi!
Vanmiddag was het zover. Eindelijk was er door de gemeente Emmen gereageerd op onze Bezorgdheidsbrief van 18 juli j.l. en we hadden een afspraak bij de heren de Jonge en Groenewegen van de afdeling fysieke ruimtelijke ontwikkeling van de gemeente Emmen.
Gerhard tijdens de Wereldkampioenschappen.
Deze laatste avond zullen we ons lang heugen
of misschien ook niet. We gaan het vast verdringen
.!
