Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
15-10-2011
Hier heb ik gebrek an....
Ik heb me vaak verbaasd over de zin: Ik ben iets nodig. Ik hoor het alleen in deze streek. Het maakt niet uit of het een spreker in de streektaal is of iemand die alleen Nederlands spreekt. Als ze hier opgegroeid zijn zeggen de meeste: Ik ben iets nodig. Ik heb alleen iets nodig en weet niet beter. Het maakt me eigenlijk ook niets uit. Het feit dat je je afvraagt of je iets nodig hebt,,, eh bent, bespaart je allicht wat. Wat me nog het meest heeft bespaard het laatste half jaar is de opmerking van vriend Ben in een winkel in Valencia. Er waren prachtige horloges te koop voor 5 per stuk. Ik had wel zin in één met een wit bandje. Riet had er ook al een te pakken toen vriend Ben met de vraag kwam:Hej dr gebrek an? Riet legde haar horloge al weer weg. Ze droeg immers al een horloge, misschien ooit van Ben gekregen. Ik nam hem wel mee en heb er nog steeds veel plezier van. Maar steevast vraagt Ben me als hij me ziet:Löp e nog?' Hij kan zich niet voorstellen dat zon goedkoop horloge langer dan een maand loopt. Maar toch . telkens als ik iets tegenkom wat wel erg leuk is om te hebben, schiet me Ben weer in de gedachten en denk: Heb ik dr eigenlijk gebrek an? En niet alleen ik iedereen waarmee ik winkel doet nu hetzelfde. Toen kwamen we in de vakantie in een galerie in het Lake District. Daar zag ik een heel mooi schaapje. Ik zag het mooie beeldje al bij mijn verzameling staan en ik wist het ineens heel zeker: Hier heb ik gebrek an.
Heintje en Koos voor hun boerderij in de Steeg, midden jaren 30.
Zaterdag 15 oktober wordt het geheim van De Borkel ontsluierd, te zien op tv Gelderland vanaf 18.00 uur. Harm Edens van Gelderse Koppen komt met zijn autootje langs bij Zorgcentrum de Borkel om mensen te interviewen en natuurlijk om de vijf 100 plussers te zien en te spreken. Natuurlijk komt ook onze tante Heintje aan bod. Zelfs een foto van de school in de Wildenborch komt even in beeld, net als een foto van Heintje en Koos voor hun boerderij in de Steeg toen ze nog niet zo lang getrouwd waren. Omdat ik er niets van wilde missen en eventueel voor de Amerikaanse familie iets wilde laten zien had ik op aanraden van neef Joop tv Gelderland gemaild of ik ook materiaal op dvd kon krijgen, maar je ziet het. De techniek tegenwoordig staat voor niets. Ik kreeg vanmiddag een mail terug dat het hele programma van Gelderse Koppen van deze week al te zien is op hun website. Leuk toch! Door op http://www.omroepgelderland.nl/web/Programmas/TV/Gelderse-koppen-5/Gelderse-Koppen-artikel/1150291/HET-GEHEIM-VAN-DE-BORKEL.htm krijg je het te zien.
Als je de eerste keer steeds pauzes krijgt laat je het programma maar doorlopen en het begint vanzelf opnieuw. Bij ons ging het toen al beter.
Er is voetbal en voetbal. Wim mag er graag naar kijken, heel graag zelfs. Nadat hij een keer meespeelde in een team van Stork Hengelo op een paar geleende voetbalschoenen van Dick Lettink, besloot hij dat het spelen zelf eens en voor altijd over was voor hem. Maar .hij is wel fan van FC Emmen en al doen ze het niet geweldig, hij blijft ze steunen en zit om de twee weken op een kussentje en in warme lange onderbroek op de tribune. En zo hoort het. Gerhard speelt nog steeds in een seniorenteam van DZOH. Het feit dat hij een week voor zn huwelijk het ziekenhuis in geschopt is en op de bewuste dag geopereerd moest worden, verandert niets aan zijn liefde voor de sport en al de sociale contacten die er bij horen. Hij is al 7 jaar leider van het team waarin ook Robin speelt en verricht secretariaatwerk. Ik geniet van zijn stukjes op de site van DZOH waarin hij zijn spelertjes van C4 een geweldig hart onder de riem steekt. Mark daarentegen is na een succesvolle carriere in zijn jeugd bij DZOH, SVBO, Beilen en Drenthina aan het sukkelen geraakt met een knie. Maar hij heeft sinds vorig jaar de draad weer opgepakt als assistent- trainer naast Gerrie Benes van het 1e team van Drenthina. En ik kan je vertellen dat het er bij deze 1e klasser zaterdagvoetbal professioneel aan toe gaat. Er worden opnamen van wedstrijden gemaakt en later met de spelers geanalyseerd. Het verslag van de wedstrijd Drenthina 1 tegen VIBOA uit Winsum begint met deze alinea: De Beer is los! Dat waren de woorden van assistent-trainer Mark van der Kolk in de week na de eerste zege in deze nog prille competitie. Volgens de middenvelder van weleer zat het er al een paar weken aan te komen en tegen LTC viel de puzzel in elkaar. Je ziet gewoon dat onze manier van werken zn vruchten gaat afwerpen en als iedereen het koppie er bij houdt dan zijn we een lastig te bespelen team voor elke tegenstander. Deze conclusie kon door hoofdtrainer Gerrie Benes alleen maar worden onderstreept. Rick heeft niks met voetbal en, hoewel hij zwemt als een waterrat, vindt dat hij genoeg beweging krijgt tijdens zijn dagelijks werk in de plantsoenen van de Bargeres. Laten we Robin maar gaan aanmoedigen als C4 zaterdag gaat spelen op het DZOH veld in de Rietlanden.
Voor geinteresseerden: Zaterdag 15 oktober 2011 DZOH C4 Emmen C3 aanvang 11.30 uur
We zijn deze dag begonnen bij moeder van der Kolk. Wim moet haar even herinneren wie we zijn en wil haar meenemen. De rolstoel heeft hij al klaar gezet, maar nee moeder heeft er geen zin in. Ik blieve liever hier. En even later:Bun ik een kattekop? Als Wim dan zegt:Ja dat buj, schiet ze in de lach en stoot hem met haar elleboog. Nee ze weet niet veel meer, alleen de namen van haar jongens en hun aanhang, maar de kleinkinderen daar begint ze wijselijk niet meer aan. De zusters zijn uiterst zorgzaam. Als een nog even wat onafgemaakte spreuken en gezegden in het midden gooit, begint moeder wakker te worden. Die zitten er nog aardig in. En als we uiteindelijk afscheid nemen zegt ze ineens:Doe de groeten aan de jongens. Daar zitten we dan even later, samen met de broers en zus van Niesje. Twee keer per jaar vieren we gezamenlijk hun verjaardagen aan de Dorpsweg. En ja hoor. Er is niet veel veranderd. De beide economen hebben het over geld. Bij alles wat aangekaart wordt, komt meteen de opmerking of het wel of niet wat oplevert. Niesjes zus is microbiologe en maakt zich meer zorgen om haar onderzoeken die eigenlijk voortgezet moeten worden nu zij eindelijk officieel met pensioen is. De voormalig dijkgraaf verheugt zich op het jachtseizoen en de beide broers van der Kolk praten nog na over de wisseling van provider bij ons die Ben onder zijn hoede had toen wij weg waren. Niesje heeft één van haar favoriete menus klaargemaakt: een heerlijke zuurkoolschotel en toetjes waarvan je gaat watertanden. Zelf drinkt ze geen druppel alcohol, maar haar toetjes daar zit wel het een en ander in. Ik weet niet of het daaraan lag, maar op de terugweg zet ik in Zwolle de stoel wat achterover en zijn even later zomaar in Sleen waar we nog even gezellig bij Mark en Jennifer bijpraten in de tuin.
Het is toch wel leuk om thuis te komen met dit mooie weer. In Canada en vast ook in Amerika noemen ze dit wel de Indian Summer. We treffen dat wel vaker eind september. Toen we nog in Hengelo woonden en Rick bij het paardrijden voor gehandicapten bij de Kapberg was, gingen we ieder jaar eind september een weekend naar internaat Aekinga in Appelscha, kinderen, begeleiders èn de ouders. Ik denk dat Gerhard en Mark dan op de Boomgaard gedropt werden. De voorman van dit hele gebeuren van het paardrijden voor gehandicapten in Hengelo, dhr Deuss, was jaren werkzaam geweest op dit internaat. De kok offerde zn vrije weekend er ook aan op. Het was één groot feest met een gezellige avond, zang en muziek, een oecumenische kerkdienst op zondagmorgen. Daarna kwamen de paarden van de rijvereniging van Appelscha om met onze kinderen een mooie rit te maken. Wij als ouders gingen lekker het bos in om aan het eind een restaurantje te vinden voor koffie met iets lekkers. Wanneer ik terugdenk aan dit jaarlijks gebeuren herinner ik mij vooral het mooie weer en de ontspannen sfeer. Èn de opmerking van een van de moeders met een nogal nou ja met een flinke bos hout voor de deur, die in de hitte opmerkte terwijl ze naar beneden keek:Het is warm tussen de heuvelen. Ik hoop dat Rick er ook mooie herinneringen aan heeft overgehouden
We zitten al weer aardig in het ritme van alledag. De was is gedaan. De buren opgezocht, de kinderen gezien, de nieuwe achterruit van de auto is geplaatst. En... Och pa heb je vanmiddag even tijd? De buxussen hebben we eruit gehaald, wil je die wel even wegbrengen? En kun je even een vrachtje hout voor me ophalen?' Mark heeft geen trekhaak en geen aanhanger. Natuurlijk gaat Wim dat doen. Dan gaat de telefoon .neef Arend. Of we heel misschien . tijdelijk . een plekje hebben voor de auto van pa. Hij heeft nu een leaseauto van de zaak en wil de auto uit de verzekering en belasting halen, maar dan mag hij niet meer op straat staan. Och wij hebben wel de ruimte, maar je wilt zon ding niet in de weg hebben staan. Hiervoor worden plannen gemaakt. Achter in de voormalige groentetuin, vindt Mark. Op de open plek onder de bomen, bedenk ik. Nee, naast de kapschuur is de beste plek, vinden we samen. Maar dan moet er een vracht hout verplaatst worden. Zullen we de jongens vragen? Of Arend met vriend? De jongens hebben zaterdags de voetbal en Arend komt pas als hij de auto brengt. Misschien is de andere kant van de kapschuur een betere plek. Dit plan wordt aangenomen. Voor we jongens kunnen vragen begint Wim al met dikke bossen hostas weg te graven. Wie ooit zon klus zelf heeft moeten klaren weet dat oude hostas opgraven nogal een zwaar karwei is. Dan moet er een bult Drentse keien verwijderd. Nu is het stuk terrein vlak, maar Wim ligt uitgeteld op de bank. We liggen er vroeg in straks.
Het hele clubje behalve Gerhard. Die nam de foto...
Het kostte even wat overredingskracht, maar Rick ging voor de bijl. Afgelopen 21 september vierde hij toch zijn verjaardag. Och ik hou eigenlijk niet van drukte, zei hij nog. Vanmiddag hadden we een afspraakje bij Mickey, onze vaste koffieplek in Emmen. Het was toch wel erg leuk mijn verjaardag iedereen was er. Nou ja wij niet natuurlijk, maar Ben en Niesje hebben met liefde de honneurs waargenomen. Zelfs Eva en Robin waren er en hadden zich prima vermaakt met het elektronische dartbord dat bij Rick op zolder hangt. Man, stuur toch eens wat fotos, zei ik hem vanmiddag. Ik wist zeker dat die gemaakt waren. En warempel vanavond mailde hij er een stel door. Het was erg gezellig geweest. Zeg nou zelf!
Het is rustig tijdens de oversteek, een mooi glad zeetje. Zonder problemen zijn we aan boord gekomen en lezen tijdens de overtocht nog een boek uit, wel met een whisky en een Baileys ter afsluiting. Na het uitvoerige English Breakfast staan we samen voor op het schip en zien IJmuiden aan de horizon verschijnen. Het schip stuurt inderdaad precies zo dat de beide lichten in de haven boven elkaar zitten. Dat weten we nog van onze zeilreis in 1991 toen we met bar weer de haven van Ebeltoft zonder brokken binnen moesten zien te komen. We maken de balans op van onze tocht door Engeland en Schotland. Prachtig land. Nou ja die laatste avond telt even niet mee. Toen we de allereerste keer vanuit Engeland na drie weken Europoort binnenvoeren kwam er net de Ferry uit die naar de overkant ging. Wim zei toen zoiets als:Ik zit op de verkeerde boot. Hij had zo weer terug gewild. Engeland had voorgoed zijn hart gestolen. Nu begint het toch wat anders te worden. t Was mooi. Maor 14 dagen was ok goed ewes. Warempel wat ik altijd na twee weken heb heeft hij nu ook. s Avonds zitten we voor het eerst weer even voor de tv. Ik kan het niet geloven. Hoor ik het goed. Berlijn daor wil ik toch nog wel een keer hen.
De kade van Newcastle
Uitgezwaaid door de aalscholvers
Een glad zeetje zorgt voor een aangename overtocht
Wim kan er niet genoeg van krijgen
De lichten van de haven van IJmuiden staan inderdaad precies boven elkaar bij het naar binnengaan.
En dan zijn we binnen de pieren
Nog even voorbij het Forteiland met ruines van forten uit de 2e W.O.
Deze laatste avond zullen we ons lang heugen of misschien ook niet. We gaan het vast verdringen .! We bereiden ons dus voor op de afreis naar Newcastle. We staan wat dicht op het meertje en Wim wil even de auto anders bij de caravan zetten om hem makkelijker weg te kunnen trekken en ja daar stond een paaltje, nou ja een paal met een kraan er aan, een brandblusser èn een wit bordje. Hij rijdt achteruit tja dat paaltje had er niet moeten staan. Met een geweldig geraas stoot hij de achterruit van de auto in honderdduzend stukjes. De paniek is groot kan ik jullie melden. Terwijl we al met een plastic vuilniszakken aan het plakken zijn, haal ik onze campingbaas er bij. Die kijkt nergens meer van op. Die heeft al eens een gast gehad die met een spiksplinternieuwe caravan de hele bovenkant eraf schuurde toen hij onder de slagboom door wilde komen. Zelfs dat had hij geplakt. Hij komt onmiddellijk in actie en komt met een flink stuk wit gerubberd zeildoek aan. Dat lag er al 42 jaar, nog uit de tijd dat hij kajaks bouwde. In een ogenblik hadden we dat aan de achterkant geplakt. Een engel op je pad noem je toch zoiemand! Wim haalt die stunt s nachts nog een aantal keren in zn dromen uit. Ik slaap ook niet best. De volgende morgen nemen we afscheid. Het enige wat ik onze baas te bieden heb is een boekje van Ik ben Moniek met de Engelse vertaling Im Monica. Hij vindt het geweldig en ik krijg een dikke pakkerd. Hij woont daar nu nog alleen met zn grijze kat, een briljante man, vol humor.
De deursluiting van de toiletten. Even schuiven...
Onze laatste volle dag zit er op en we gaan ons voorbereiden op de reis naar Newcastle on Tyne, waar we morgen gaan vertrekken richting IJmuiden. We hebben het hier erg naar de zin gehad op deze laatste camping. Er staan veel grote stacaravans van mensen die hier het weekend doorbrengen, maar er is altijd plek voor een paar trekkers zoals wij. De oude baas die deze camping beheert is een echte techniker. Er is echt nagedacht over de aanleg van toiletgebouw. De sluitingen en deurklinken zijn eenvoudig maar praktisch.
De receptie... inschrijven met een carbonpapiertje er tussen
De middag was nu voor the White Horse en het Information Centre bovenop de Sutton Bank. Die Sutton Bank is zo steil- 25%- dat je er met een caravan niet naar boven mag. Die steile wand wordt ook gebruikt als startplaats voor zweefvliegers en... er is een wit paard te zien, ooit door een onderwijzer aangebracht met hulp van scholieren. Het blijft een bezienswaardigheid al moet je er een steile afdaling en dito stijging even voor over hebben. Deze foto maakten we bij Kilburn.
De keuze was niet moeilijk toen we wakker werden in ons knusse vakantiehuisje. Het regende een beetje. "Ik heb gien zin um in dat natte grös te sjouwen', sprak Wim. Dus werd het James Herriot. De woning van de echte dierenarts Alf Wight in Thirsk is nu omgetoverd tot het James Herriot Museum. Je belt echt aan de voordeur alleen doet de dienstmaagd van voorheen niet open maar een jonge blom die je uitlegt hoe het hier werkt. Je voelt je bijna een gluurder omdat het zo echt gebleven is zoals het vroeger was. Het was geen verkeerde keus, al was het 's middags stralend en dacht ik even.... ach... Sheep Fair...
We mochten even binnen kijken tijdens de doopdienst in de kerk waar de echte dierenarts trouwde.
Links de ingang van de praktijk, nu museum
De echte naam van de dierenarts die onder de naam James Herriot zijn verhalen, uit het leven gegrepen, schreef was Alf Wight. Hij leende de naam van een keeper van zijn lievelingsclub in Birmingham Jim Herriot, want het was niet toegestaan om als dierenarts onder zijn eigen naam te schrijven.
Mrs Pumphry met Tricky Woo
De originele auto waarmee bezoeken werden afgelegd
Alf Wight himself
De buitenkant van de kerk, op 100 m afstand van het Museum
Het prachtige glas in lood raam op de bovenverdieping, ik meen aangeboden door vrienden van het museum.
En dan door het indrukwekkende Swaledale weer terug. We stoppen nog even in Reeth voor dat awfully nice cup of tea en dan nemen we afscheid voor de komende tijd van deze wondermooie streek: de Yorkshire Dales
Zaterdag Het bijwerken van de website is geen sinecure als je afhankelijk bent van campings en restaurants. Net als ik vanmorgen in zon wegrestaurantje wat wil invoeren valt de verbinding weg. Ik laat het dus maar even voor wat het is en heb straks wat in te halen. Het is niet de eerste keer dat we de Yorkshire Dales bezoeken. We komen steeds plekjes tegen waar we geweest zijn. Vandaag gaan we een rondje maken vanaf Leyburn het Wensleydale in, tot aan Hawes. Dit is een mooi en breed dal, we maken een paar keer een stop. De zon schijnt met vlagen zodat het uitzicht altijd wisselend is. In Hawes gaan we naar het noorden, over de Buttertubs, weer zon woeste en hoge vlakte, naar Muker waar een leuke Swaledale Woolen Shop is en een mooie Gallery met tekeningen, beelden en schilderijen die allemaal de Yorkshire Dales en haar dieren als onderwerp hebben. Ook dit dal is prachtig, iets smaller. Aan het eind, of eigenlijk is het t begin van het dal komen we in Reeth en trakteren onszelf maar weer eens op een tea for two. We zoeken een weg binnendoor naar Leyburn en daarna naar Thirsk waar we voor de laatste keer bij de Tesco wat proviand inslaan. Vanavond lezen we dat de stukken er van afvliegen. Ik geloof dat Wim al in zn vierde boek bezig is: het verloren symbool van Dan Brown en ik ben de tel al kwijt. Morgen is onze laatste dag. Wat gaat het ons brengen? Wordt het de Sheep Fair in Masham of gaan we alsnog naar het James Herriot Museum hier in Thirsk. We slapen er nog een nachtje over
En dan over de Buttertubs, een ruig en hoog gelegen woest gebied, naar het Swaledale
Op deze camping vlakbij Thirsk staan we aan een meertje.
Maar eerst gaan we een dagje naar Manchester, 154 km heen en 154 km terug, om Joan Woodgate te bezoeken. Die autobanen dat is me wat. Bij Leeds was het nog aardig druk en ook de ring om Manchester, maar we hebben het gered. Erg fijn weerzien is het met Joan. Ze vertelt over de laatste tijd met Tom, erg zwaar, maar ook over haar familie die als een warme deken steeds om hen heen was. Ze is deze zomer drie maanden op hun lievelingsplek aan het Como meer geweest met haar dochter en daar is ook Toms as uitgestrooid. We hadden gevraagd of ze ergens wilde reserveren voor een lunch. Dat werd een soort buffet bij een Chinees, erg lekker. Natuurlijk hebben we veel herinneringen opgehaald aan onze tochtjes samen in het Peak District, Castle Chatsworth, Lym, de well dressing, de River Mersey en Liverpool. Natuurlijk ook aan de gezamenlijke uitstapjes in Emmen wanneer Tom nog bij Holvrieka inspecties deed en met Joan op Camping Emmen verbleef en de bezoekjes aan ons aan de Kuifmees toen alle drie jongens nog thuis woonden. Ze vond Mark het meest veranderd niet gek Toen bezat hij nog een warrige blonde haardos. Ze volgt de website ook af en toe en waardeert het erg dat ze het in het Engels kan meelezen. Ik denk dat ze volgend voorjaar een weekje onze kant opkomt. De terugweg doen we anders en nemen het eerste stuk na Manchester dwars door het Peak District, een woest gebleven stuk natuur. Prachtig zomaar te midden van die drukke steden Leeds Manchester en Sheffield. Jammer van deze dag heb ik geen fotos camera vergeten hoe bestaat het!
"What time tonight"? Eén van de camping beheerders mèt hoed zwaait een vrouwelijke collega na die op haar fietsje de ronde gaat doen. Ze is er verlegen onder de humor en kijkt mij wat verschrikt aan. Wat moet zo'n Hollandse er niet van denken? De bedoeling was om de camping bij Leeming Bar op te zoeken, maar de snelweg wordt daar verbreed en uitgebreid en we konden er daar gewoon niet af. Ik herinnerde me ineens een aardige camping aan een meertje vlakbij Thirsk in een plaatsje dat Carlot Minneot heet, slechts een afslag verder en warempel we reden er zo naar toe. Er is een armzalig klein drukbelletje naast een grote scheepsbel. De informatie meldt: If nobody comes you ring the bell twice. When fire keep ringing. We hebben niet voor niets al die afleveringen van James Herriot bekeken en het is niet vreemd dat we ineens weer zin kregen om het Museum dat aan deze beroemde dierenarts gewijd is nog eens te bekijken. Maar eerst gaan we Thirsk maar eens in om ons te oriënteren. Een schattig oud dametje in het Information Centre loopt met ons mee om van alles aan te wijzen ja ook de church waar James getrouwd is. Erg leuk stadje.
Thirsk We hebben heel wat hotels en Inns gezien met de stoere naam Black Bull
We waren al bij Keswick toen ik het bord zag van de Castlerigg Stone circle. Dat konden we nog net mee pakken. Lag er gewoon op een heuvel, schapen rondom, de Lakeland soort dit keer. Meer dan 4500 jaar geleden opgericht door de toen hier wonende boeren. Het zou met handel te maken kunnen hebben en/ of met ceremonieën. De boeren hier maken zich er niet druk om. Zij kunnen aan de schaduwen zien hoe laat het is.
In Grassmere stopten we voor een kop thee en liepen we even het plaatsje in waar Beatrix Potter, de bekende kinderboekenschrijfster woonde. Van haar eerst verdiende geld van haar boeken en dat waren er meteen al 50.000, kocht ze een farm en een kudde Herdwickschapen en die zie je nog steeds veel in dit gebied. De kerk trok ook onze aandacht, erg mooi van binnen. De balken constructie was gewoon een plaatje.
Vooruit nog een speciale voor Gerhard die ook zo graag regen ziet. Toen we langs het Ullswater via Glenridding naar de Kirkstonepas reden zagen we de schapen zelfs schuilen achter de muurtjes en heggen. Maar de Citroen Picasso hield zich kranig en Wim net zo.
Gerhard tijdens de Wereldkampioenschappen.
Deze laatste avond zullen we ons lang heugen
of misschien ook niet. We gaan het vast verdringen
.!
