Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
14-10-2011
Gezellig toch...?
Het hele clubje behalve Gerhard. Die nam de foto...
Het kostte even wat overredingskracht, maar Rick ging voor de bijl. Afgelopen 21 september vierde hij toch zijn verjaardag. Och ik hou eigenlijk niet van drukte, zei hij nog. Vanmiddag hadden we een afspraakje bij Mickey, onze vaste koffieplek in Emmen. Het was toch wel erg leuk mijn verjaardag iedereen was er. Nou ja wij niet natuurlijk, maar Ben en Niesje hebben met liefde de honneurs waargenomen. Zelfs Eva en Robin waren er en hadden zich prima vermaakt met het elektronische dartbord dat bij Rick op zolder hangt. Man, stuur toch eens wat fotos, zei ik hem vanmiddag. Ik wist zeker dat die gemaakt waren. En warempel vanavond mailde hij er een stel door. Het was erg gezellig geweest. Zeg nou zelf!
Het is rustig tijdens de oversteek, een mooi glad zeetje. Zonder problemen zijn we aan boord gekomen en lezen tijdens de overtocht nog een boek uit, wel met een whisky en een Baileys ter afsluiting. Na het uitvoerige English Breakfast staan we samen voor op het schip en zien IJmuiden aan de horizon verschijnen. Het schip stuurt inderdaad precies zo dat de beide lichten in de haven boven elkaar zitten. Dat weten we nog van onze zeilreis in 1991 toen we met bar weer de haven van Ebeltoft zonder brokken binnen moesten zien te komen. We maken de balans op van onze tocht door Engeland en Schotland. Prachtig land. Nou ja die laatste avond telt even niet mee. Toen we de allereerste keer vanuit Engeland na drie weken Europoort binnenvoeren kwam er net de Ferry uit die naar de overkant ging. Wim zei toen zoiets als:Ik zit op de verkeerde boot. Hij had zo weer terug gewild. Engeland had voorgoed zijn hart gestolen. Nu begint het toch wat anders te worden. t Was mooi. Maor 14 dagen was ok goed ewes. Warempel wat ik altijd na twee weken heb heeft hij nu ook. s Avonds zitten we voor het eerst weer even voor de tv. Ik kan het niet geloven. Hoor ik het goed. Berlijn daor wil ik toch nog wel een keer hen.
De kade van Newcastle
Uitgezwaaid door de aalscholvers
Een glad zeetje zorgt voor een aangename overtocht
Wim kan er niet genoeg van krijgen
De lichten van de haven van IJmuiden staan inderdaad precies boven elkaar bij het naar binnengaan.
En dan zijn we binnen de pieren
Nog even voorbij het Forteiland met ruines van forten uit de 2e W.O.
Deze laatste avond zullen we ons lang heugen of misschien ook niet. We gaan het vast verdringen .! We bereiden ons dus voor op de afreis naar Newcastle. We staan wat dicht op het meertje en Wim wil even de auto anders bij de caravan zetten om hem makkelijker weg te kunnen trekken en ja daar stond een paaltje, nou ja een paal met een kraan er aan, een brandblusser èn een wit bordje. Hij rijdt achteruit tja dat paaltje had er niet moeten staan. Met een geweldig geraas stoot hij de achterruit van de auto in honderdduzend stukjes. De paniek is groot kan ik jullie melden. Terwijl we al met een plastic vuilniszakken aan het plakken zijn, haal ik onze campingbaas er bij. Die kijkt nergens meer van op. Die heeft al eens een gast gehad die met een spiksplinternieuwe caravan de hele bovenkant eraf schuurde toen hij onder de slagboom door wilde komen. Zelfs dat had hij geplakt. Hij komt onmiddellijk in actie en komt met een flink stuk wit gerubberd zeildoek aan. Dat lag er al 42 jaar, nog uit de tijd dat hij kajaks bouwde. In een ogenblik hadden we dat aan de achterkant geplakt. Een engel op je pad noem je toch zoiemand! Wim haalt die stunt s nachts nog een aantal keren in zn dromen uit. Ik slaap ook niet best. De volgende morgen nemen we afscheid. Het enige wat ik onze baas te bieden heb is een boekje van Ik ben Moniek met de Engelse vertaling Im Monica. Hij vindt het geweldig en ik krijg een dikke pakkerd. Hij woont daar nu nog alleen met zn grijze kat, een briljante man, vol humor.
De deursluiting van de toiletten. Even schuiven...
Onze laatste volle dag zit er op en we gaan ons voorbereiden op de reis naar Newcastle on Tyne, waar we morgen gaan vertrekken richting IJmuiden. We hebben het hier erg naar de zin gehad op deze laatste camping. Er staan veel grote stacaravans van mensen die hier het weekend doorbrengen, maar er is altijd plek voor een paar trekkers zoals wij. De oude baas die deze camping beheert is een echte techniker. Er is echt nagedacht over de aanleg van toiletgebouw. De sluitingen en deurklinken zijn eenvoudig maar praktisch.
De receptie... inschrijven met een carbonpapiertje er tussen
De middag was nu voor the White Horse en het Information Centre bovenop de Sutton Bank. Die Sutton Bank is zo steil- 25%- dat je er met een caravan niet naar boven mag. Die steile wand wordt ook gebruikt als startplaats voor zweefvliegers en... er is een wit paard te zien, ooit door een onderwijzer aangebracht met hulp van scholieren. Het blijft een bezienswaardigheid al moet je er een steile afdaling en dito stijging even voor over hebben. Deze foto maakten we bij Kilburn.
De keuze was niet moeilijk toen we wakker werden in ons knusse vakantiehuisje. Het regende een beetje. "Ik heb gien zin um in dat natte grös te sjouwen', sprak Wim. Dus werd het James Herriot. De woning van de echte dierenarts Alf Wight in Thirsk is nu omgetoverd tot het James Herriot Museum. Je belt echt aan de voordeur alleen doet de dienstmaagd van voorheen niet open maar een jonge blom die je uitlegt hoe het hier werkt. Je voelt je bijna een gluurder omdat het zo echt gebleven is zoals het vroeger was. Het was geen verkeerde keus, al was het 's middags stralend en dacht ik even.... ach... Sheep Fair...
We mochten even binnen kijken tijdens de doopdienst in de kerk waar de echte dierenarts trouwde.
Links de ingang van de praktijk, nu museum
De echte naam van de dierenarts die onder de naam James Herriot zijn verhalen, uit het leven gegrepen, schreef was Alf Wight. Hij leende de naam van een keeper van zijn lievelingsclub in Birmingham Jim Herriot, want het was niet toegestaan om als dierenarts onder zijn eigen naam te schrijven.
Mrs Pumphry met Tricky Woo
De originele auto waarmee bezoeken werden afgelegd
Alf Wight himself
De buitenkant van de kerk, op 100 m afstand van het Museum
Het prachtige glas in lood raam op de bovenverdieping, ik meen aangeboden door vrienden van het museum.
En dan door het indrukwekkende Swaledale weer terug. We stoppen nog even in Reeth voor dat awfully nice cup of tea en dan nemen we afscheid voor de komende tijd van deze wondermooie streek: de Yorkshire Dales
Zaterdag Het bijwerken van de website is geen sinecure als je afhankelijk bent van campings en restaurants. Net als ik vanmorgen in zon wegrestaurantje wat wil invoeren valt de verbinding weg. Ik laat het dus maar even voor wat het is en heb straks wat in te halen. Het is niet de eerste keer dat we de Yorkshire Dales bezoeken. We komen steeds plekjes tegen waar we geweest zijn. Vandaag gaan we een rondje maken vanaf Leyburn het Wensleydale in, tot aan Hawes. Dit is een mooi en breed dal, we maken een paar keer een stop. De zon schijnt met vlagen zodat het uitzicht altijd wisselend is. In Hawes gaan we naar het noorden, over de Buttertubs, weer zon woeste en hoge vlakte, naar Muker waar een leuke Swaledale Woolen Shop is en een mooie Gallery met tekeningen, beelden en schilderijen die allemaal de Yorkshire Dales en haar dieren als onderwerp hebben. Ook dit dal is prachtig, iets smaller. Aan het eind, of eigenlijk is het t begin van het dal komen we in Reeth en trakteren onszelf maar weer eens op een tea for two. We zoeken een weg binnendoor naar Leyburn en daarna naar Thirsk waar we voor de laatste keer bij de Tesco wat proviand inslaan. Vanavond lezen we dat de stukken er van afvliegen. Ik geloof dat Wim al in zn vierde boek bezig is: het verloren symbool van Dan Brown en ik ben de tel al kwijt. Morgen is onze laatste dag. Wat gaat het ons brengen? Wordt het de Sheep Fair in Masham of gaan we alsnog naar het James Herriot Museum hier in Thirsk. We slapen er nog een nachtje over
En dan over de Buttertubs, een ruig en hoog gelegen woest gebied, naar het Swaledale
Op deze camping vlakbij Thirsk staan we aan een meertje.
Maar eerst gaan we een dagje naar Manchester, 154 km heen en 154 km terug, om Joan Woodgate te bezoeken. Die autobanen dat is me wat. Bij Leeds was het nog aardig druk en ook de ring om Manchester, maar we hebben het gered. Erg fijn weerzien is het met Joan. Ze vertelt over de laatste tijd met Tom, erg zwaar, maar ook over haar familie die als een warme deken steeds om hen heen was. Ze is deze zomer drie maanden op hun lievelingsplek aan het Como meer geweest met haar dochter en daar is ook Toms as uitgestrooid. We hadden gevraagd of ze ergens wilde reserveren voor een lunch. Dat werd een soort buffet bij een Chinees, erg lekker. Natuurlijk hebben we veel herinneringen opgehaald aan onze tochtjes samen in het Peak District, Castle Chatsworth, Lym, de well dressing, de River Mersey en Liverpool. Natuurlijk ook aan de gezamenlijke uitstapjes in Emmen wanneer Tom nog bij Holvrieka inspecties deed en met Joan op Camping Emmen verbleef en de bezoekjes aan ons aan de Kuifmees toen alle drie jongens nog thuis woonden. Ze vond Mark het meest veranderd niet gek Toen bezat hij nog een warrige blonde haardos. Ze volgt de website ook af en toe en waardeert het erg dat ze het in het Engels kan meelezen. Ik denk dat ze volgend voorjaar een weekje onze kant opkomt. De terugweg doen we anders en nemen het eerste stuk na Manchester dwars door het Peak District, een woest gebleven stuk natuur. Prachtig zomaar te midden van die drukke steden Leeds Manchester en Sheffield. Jammer van deze dag heb ik geen fotos camera vergeten hoe bestaat het!
"What time tonight"? Eén van de camping beheerders mèt hoed zwaait een vrouwelijke collega na die op haar fietsje de ronde gaat doen. Ze is er verlegen onder de humor en kijkt mij wat verschrikt aan. Wat moet zo'n Hollandse er niet van denken? De bedoeling was om de camping bij Leeming Bar op te zoeken, maar de snelweg wordt daar verbreed en uitgebreid en we konden er daar gewoon niet af. Ik herinnerde me ineens een aardige camping aan een meertje vlakbij Thirsk in een plaatsje dat Carlot Minneot heet, slechts een afslag verder en warempel we reden er zo naar toe. Er is een armzalig klein drukbelletje naast een grote scheepsbel. De informatie meldt: If nobody comes you ring the bell twice. When fire keep ringing. We hebben niet voor niets al die afleveringen van James Herriot bekeken en het is niet vreemd dat we ineens weer zin kregen om het Museum dat aan deze beroemde dierenarts gewijd is nog eens te bekijken. Maar eerst gaan we Thirsk maar eens in om ons te oriënteren. Een schattig oud dametje in het Information Centre loopt met ons mee om van alles aan te wijzen ja ook de church waar James getrouwd is. Erg leuk stadje.
Thirsk We hebben heel wat hotels en Inns gezien met de stoere naam Black Bull
We waren al bij Keswick toen ik het bord zag van de Castlerigg Stone circle. Dat konden we nog net mee pakken. Lag er gewoon op een heuvel, schapen rondom, de Lakeland soort dit keer. Meer dan 4500 jaar geleden opgericht door de toen hier wonende boeren. Het zou met handel te maken kunnen hebben en/ of met ceremonieën. De boeren hier maken zich er niet druk om. Zij kunnen aan de schaduwen zien hoe laat het is.
In Grassmere stopten we voor een kop thee en liepen we even het plaatsje in waar Beatrix Potter, de bekende kinderboekenschrijfster woonde. Van haar eerst verdiende geld van haar boeken en dat waren er meteen al 50.000, kocht ze een farm en een kudde Herdwickschapen en die zie je nog steeds veel in dit gebied. De kerk trok ook onze aandacht, erg mooi van binnen. De balken constructie was gewoon een plaatje.
Vooruit nog een speciale voor Gerhard die ook zo graag regen ziet. Toen we langs het Ullswater via Glenridding naar de Kirkstonepas reden zagen we de schapen zelfs schuilen achter de muurtjes en heggen. Maar de Citroen Picasso hield zich kranig en Wim net zo.
Vandaag hadden we een tochtje gepland langs het Ullswater en via de Kirkstone pas en de steile struggly road naar Ambleside en vandaar weer naar het noorden via Grasmere naar Keswick. En dat ging gebeuren, maar een regen dat we gehad hebben en een wind. Kiek dat water es, zei Wim toen we bij het Ullswater kwamen, de schuumkoppn zit dr op. Maar het heeft ook iets bijzonders om met zulk weer in deze omgeving te rijden. We maakten een lunchstop in Pooley Bridge helemaal boven aan het Ullswater. Tom Woodgate zei 25 jaar geleden al dat ze daar zulke lekkere Shepherds pie hadden. Die bestelde ik en Wim ging voor de Haggis en de black pudding, een soort bloedworst. Zo konden we samen van alles proeven. Wij vonden het erg lekker. Toen Wim aan de ober vroeg wat er allemaal in de Haggis zat zei die:Ill tell you when you come back.
De Inn heeft verschillende gezellige hoekjes, sfeervol ingericht. Er ligt overal tapijt, zelfs tot in de toiletten.
De Pooley Bridge Inn die Tom Woodgate ons jaren geleden al aanraadde.
Het was beestenweer toen we langs het Ullswater reden. Hier zijn oom Sjoerd en zijn vriend Bervo over gezwommen. We hebben ons laten vertellen door mensen van hier dat het levensgevaarlijk is omdat de bovenste laag wel warm kan zijn maar daaronder juist heel koud door de grote diepte van het meer. Maar het was in de jaren 30 toen deze twee vrienden door het Lake Districkt, de Dales en misschien ook wel door de Borders van Schotland reden met hun motor, want dat is het gebied van de tweed, waar oom Sjoerd die prachtige kostuums van maakte. Ach ze waren jong en je wilt wat...
Wij nemen een ander pas naar Keswick, eigenlijk per ongeluk maar dan kun je moeilijk terug. Was trouwens eng genoeg. 'Wat he-j toch', moest Wim regelmatig vragen als ik weer eens aan het handvat van de deur geklemd, een kreet uitstootte.
Hier kan ik al weer ademhalen, we zijn heelhuids boven gekomen.
Onderweg naar Braithwaithe zien we maar een paar boerderijen, allemaal schapen natuurlijk die op de bergen grazen en ook koeien op het lager gelegen land. Wel afgelegen, maar... MOOI!!
Dit is weer het echte Lake Districkt. Het wordt hier niet voor niets het Zwitserland van Groot Brittannie genoemd. Maar er zijn er veel meer op pad in dit mooie gebied. Het zijn allemaal Vutters en gepensioneerden zoals wij. Ook op de camping zijn het zonder uitzondering leeftijdsgenoten. Er zijn opvallend veel campers, ook kleintjes met van die uitklap daken. In dit gedeelte bij het Buttermere zie je veel Herdwickschapen, zien er wat poezeliger uit dan de Lakeland schapen. Die lijken op de Scottish Blackface, ze zijn alleen wat kleiner en smaller, dus nòg taaier.
Even later gaan we op zoek naar het Lakeland Sheep and Wool Centre in Cockermouth, maar dat bestaat niet meer. Ze konden meer verdienen met het Shepherd Hotel dat er nu van gemaakt is, vertelt ons de mevrouw van het Tourist Centre. Jaren terug zagen we een perfecte demonstratie van alle schapensoorten die Groot Brittannie rijk is. We rijden dan nog even door naar Maryport. Wim wil nog even de zee zien. Maryport heeft een haven die droog komt te liggen bij eb. Het is de geboorteplaats van onze vriend Tom die dit voorjaar overleed. Verder is er niets te beleven en we gaan weer terug naar de bergen van het oostelijke deel van het Lake District. We kiezen voor de route langs het Buttermere.
Behalve veel schilderijen, hout en kralen, sjaaltjes en meubeltjes zag ik deze stenen die beschilderd waren met dieren. Wie weet begin ik nog eens aan de Drentse keien.
Het eerste wat Wim vanmorgen meldde was:"Wie-j gaot niet die ene pas doen... ik hebbe d'r van edreumd dat et niet goed ging'. Hij bedoeld de Hardknot pas. Die is werkelijk om te griezelen. Er staat niet voor niets een ijscokar onder aan het engste stuk. Zo steil en smal èn bochtig dat je vanzelf stopt om van de schrik te bekomen. De laatste keer kwamen we er een man tegen in een cabriolet met twee platte banden... was natuurlijk verkeerd de bocht uitgekomen. "Ik dache da'w dat allange hadd'n afepraot da'w dat ding nooit meer gingen doen", stel ik hem gerust. Vandaag beginnen we maar eens rustig met een Gallery hier vlakbij in Thornwaithe. Alleen al goed om nieuwe ideeen op te doen. De meeste uitingen van kunst zijn van plaatselijke kunstenaars en ze hebben heerlijke thee. En dat is wat voor ons die thuis weinig thee drinken.
Was dàt noe weer gien water? We zijn net aangekomen in Keswick opnieuw op een campsite van de Camping- and Caravanning club, die zich ook wel noemt: The friendly campsite. En dat mag gezegd worden. We zijn zowel in Moffat als hier op handen gedragen. Op de fiets wordt je naar je plek gebracht en vanmorgen hielpen ze ons met een trekkertje van de plaats af. Eigenlijk was er hier geen plek meer fully booked, maar omdat wij een betrekkelijk kleine caravan hebben mochten we kijken of we op het erg natte gras wilden staan. Wij wel, want we hebben goede herinneringen aan Keswick, de camping aan het meer en lopend kun je de stad in. Maar we horen nu wel de pomp zn best doen maar nee geen drup komt er uit. Wim ontdekt dat er een slangetje vlakbij de pomp doormidden is. Het is niet te repareren al blijft Wim puzzelen. En wanneer hij op zn jongste broer lijkt, puzzelt hij vannacht nog door.. Nu staat de gieter gevuld klaar ach we redden ons al gauw. De laatste keer hier stonden we op deze camping helemaal aan het meer, het Derwentwater. Schitterend!
Deze laatste avond zullen we ons lang heugen
of misschien ook niet. We gaan het vast verdringen
.!
