Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
07-10-2011
Speciaal eentje voor Gerhard, de weermetert.
Vandaag hebben we alles gehad van zon, regen, wind en kou, maar de rit die we maakten was prachtig. We reden van Moffat naar Selkirk. Daar zie je de echte Borders, zó mooi. Op de terugweg sloegen we rechtsaf naar Tweedsmuir. Dan kom je over de hoge heuvels langs de twee stuwmeren die Edinburgh en Glasgow van drinkwater voorzien: Het Meggan - en het Talla Reservoir. Er was vandaag een toertocht voor fietsers en die kwamen we overal tegen, ook op die hoge weg bij de stuwmeren. Ik had met ze te doen. Het regende toen vreselijk en nergens kon je schuilen. We blijven hier tot maandag en zakken dan af naar het Lake District, de plek waar ooit onze liefde voor Groot- Brittannië begon. Ook daar hebben we die eerste paar weken regelmatig regen gehad, zoveel zelfs dat het peil van het Derwentwater, waar onze camping aan grensde, in die tijd meer dan een meter steeg. We hebben toen alle wandelingen die er waren gemaakt en zo het hele Lake District doorkruist.
We hadden gisteren gedacht dat er overal plek genoeg zou zijn op de campings. Maar toen we ons gisteren hier in Moffat meldden bleek er nog maar net plaats. Zo druk hebben we het hier nog nooit gezien. We hebben nog geluk met een plekje op het achterste veld. We zien een jong stel hun tent opzetten in de regen. De jongen- met staart- sleept alles tasje voor tasje, vanuit de auto naar hun tentje. Het meisje staat er wat treurig bij te kijken. Een olielamp moet voor licht en warmte zorgen. Toch brandt er die avond nog lang licht in het tentje. Nu zien we een ouder echtpaar- zo de leeftijd van kinderen allemaal de deur uit- een nòg kleiner tentje opzetten. D.w.z. de man sleept aan, de vrouw staat er onder een paraplu bij. Even later zit ze in de auto, de man staat ernaast. Ik ben erg blij met onze caravan. Dan heb je weinig last van dit soort weer, lekker het kacheltje aan en een dvd tje in de laptop of een mooi boek en we komen de avond wel door. As it is in heaven, de DVD die we van Jannie leenden, was prachtig. Misschien kijken we hem nog een keer, maar voor vanavond hebben we een komedie gepland. Dat is afwachten.
Zoals Vorden een standbeeld voor onze eigen dichter Staring heeft, staat hier midden in Moffat deze Scottish Blackface prominent aanwezig te zijn en we hebben er heel wat in het echt gezien vandaag!
Hier zijn we dan weer. Moffat is the place to be, altijd al onze favoriet geweest. Maar de enige echte weermetert kan ik de komende dagen ook de andere kant van Schotland laten zien. Vandaag hebben we een tochtje gemaakt, inderdaad koud en kil en windy, maar het maakte niks uit, we zaten lekker warm in de auto en op een van de hoogste stukken parkeerden we even om een tukje te doen. Even later reden we toerfietsers voorbij. Daar had ik wel mee te doen. De fot's komen later, want het is weer behelpen hier. Of ik moet in de auto op de parkeerplaats de boel zitten invoeren en als die vol is zoals nu mag ik op een piepklein plekje op ee piepklein krukje even zitten typen. Hier gaat het dus naar wens, net een jacked potatoe achter de kiezen en boodschappen ingeslagen bij de COOP... ach.. net as thuis. Have fun', placht Mark altijd te zeggen. En dat zal vanavond aan de Kuifmees ook wel gebeuren, want daughter in law Judith viert haar verjaardag. Hartelijk gefeliciteerd en een fijne dag en avond. En een groet aan iedereen!
Wanneer je vanaf Killiecrancky richting Loch Rannoch rijdt begint de natuur opnieuw te spreken. We rijden nu opnieuw langs Queen's View, al is het licht nu beter dan gisteren, maar Wim heeft geen zin om opnieuw 2 pond voor een parkeerkaartje te betalen. En ineens staan twee levensgrote koeien ons aan te staren aan een hek, zo nieuwsgierig als wat. Natuurlijk moet ik er even uit en maak een serie foto's van de hele groep. Deze vond ik het leukst.
Aan het begin van het Loch Rannoch is een klein dorpje, Kinloch Rannoch. We gaan naar binnen bij een gelegenheid die wordt aangekondigd als 'Treats'. Dat klinkt gezellig en wanneer we er een Plate Rannoch bestellen krijgen we dit lekkers voor onze neus. In het kommetje zit bietenchutney, erg lekker bij het gerookte vlees en het brood. Daar komen we de dag wel mee door.
Een mooi glas in lood raam in het kerkje van Kinloch Rannoch
En dan het Loch Rannoch zelf
We hebben een uurtje aan de oever van het meer in de zon gezeten en onze ogen vielen vanzelf dicht. Wat een rust en wat een mooie natuur. Regelmatig zie je waarschuwingsborden dat je op overstekende red squirrels moet letten en warempel... we zien zelfs twee rode eekhoorns de weg over huppelen. In het supermarktje in het dorp doen we een paar boodschappen. Het blijkt een Nederlander te zijn die een paar jaar geleden deze zaak kocht. Hij houdt het meest van de winter hier zegt hij. Waarschijnlijk omdat het dan nòg rustiger is.
Het bevalt ons goed om wat langer op één plek te blijven en helemaal als het zulk superweer is als nu. We beginnen vandaag maar eens in Pitlochry, de plek waar we vroeger heel snel doorheen reden toen we al die toeristen zagen. Nu is het er rustig en bij de morning coffee in ( alweer) een Mill maken we kennis met een aantal hondenbezitters. Ik heb nooit veel opgehad met Rotweilers maar deze steelt de show, een rustige maar krachtige hond die pas tevreden is als zn baas vlak bij hem is. Hij heet Monty en ja hoor ik mag zoveel fotos maken als ik wil. Hun andere hond is Meg, een cairnterrier. Yes you know from Edinburgh Castle: Meg and Monty. Ik moet de stories er nog maar eens op nalezen. Als we weggaan om onze tocht van vandaag te beginnen is er ineens nog een bordercolliepup, net 13 weken oud en de rust zelve. Haar baasje neemt haar bewust overal mee naar toe. No shes not a working dog, just a pet, zegt de man. Ik kan het niet laten om hem te waarschuwen dat ze wel wat te doen wil hebben. Hij glimlacht, hij kent het soort.
Monty
Meg En... de bordercollie pup
Information Centre bij de pas van Killiecrankie
En ook hier weer honden, Ierse wolfshonden volgens mij. Engelsen en Schotten zijn gek op hun honden. Het lijkt wel of alle vakantiegangers er één of meer bij zich hebben.
We maken ons rondje af via Loch Tummel en bereiken vlak voor Pitlochry de plek die Queen Victoria in 1866 bezocht en waar ze zo van hield. Het heet daarom ook de Queen's View. Op de achtergrond zie je de Glencoe Mountains
Het kerkje van Foringall met links de kruin van de Yew tree ( taxus).
De Glen Lyon is een prachtig dal langs het riviertje de Lyon. Op ons gemakje rijden we die uit en we belanden uiteindelijk in Fortingall waar we opnieuw de enorme 5000 jaar oude Yew tree in de churchyard bewonderen, de oudste van Europa. Pontius Pilatus zou hier geboren zijn toen zijn vader op missie gestuurd was door keizer Caesar naar de Caledonische koning
Dan komen we weer beneden aan bij de Bridge of Balgie en herkennen meteen de postoffice/ shop/ tearoom daar aan het eind van de Glen Lyon. Natuurlijk gaan we er aan en nemen ervan met een tea for two. Als ik een paar kaarten koop en om stamps vraag... heeft ze ze nog niet: 'I'm waiting for a delivery'. Tja.. een postoffice in de Highlands of Scotland kan niet alles in voorraad hebben...
Er is in nog niks veranderd in de afgelopen twee jaar...
We volgen dan de A827 richting Killin die vlak langs het Loch Tay loopt. Halverwege slaan we rechtsaf naar boven en gaan dwars door het National Parc Ben Lawers naar de Bridge of Balgie aan het eind van de Glenlyon. Het is een woest stuk natuur met alleen schapen en een smalle, bochtige single track road. Boven is een parkeerplaats waar je prachtige uitzichten hebt. Er staat een felle wind, 't hemp zol oe uut de bokse waaien, en het is er 9 graden. Maar mooi....!
Natuurlijk rijden we erna meteen door naar Kenmore waar we twee jaar geleden met Ben en Diny in Hotel Kenmore, Scotlands oldest inn, logeerden. Het lag er nog net zo mooi bij als toen. Het is niet meer dan een rij huizen, het hotel, een klein postoffice/ annex supermarktje en het Castle Tay met wat huizen erbij.Het is wel mooi gelegen op de plek waar de Tay in het Loch Tay stroomt. We missen hier natuurlijk nog wel de herfsttinten.
Dit houten kunstwerk bij de ingang van het hotel was er twee jaar geleden nog niet
Er is niets teveel voorspeld. Het weer is om over naar huis te schrijven. Zonnig met prachtige Schotse luchten. We beginnen maar in Aberfeldy. De Water Mill is er nog. Wim presteert het om te vragen:'Is my umbrella still there? I forgot it 2 years ago". De jongeman in de tearoom verblikt of verbloost er niet van en wijst op de twee paraplu's die in een hoekje staan. De Water Mill is een combinatie van bookshop, gallery en tearoom. Het is een genot om er rond te snuffelen. Èn de chocolademelk en cappuccino smaken voortreffelijk.'It's my first day", zegt het meisje dat ons de drankjes brengt voorzichtig en als ze het keurig met plak iced ginger en servet serveert krijgen we een stralende lach als ik zeg:'Well done'.
De voormalige Water Mill in Aberfeldy, een combinatie van Gallery, bookshop en tea room
Wim is natuurlijk vooral geinteresseerd in het technisch gedeelte
In de tearoom hangt een kunstwerk dat met spuitbus vervaardigd is
Onze trip voor vandaag: Pitlochry, Aberfeldy, Kenmore,langs het Loch Tay, dan door de bergen naar de Bridge of Balgie, door de Glen Lyon naar Fortingall and via Loch Tummel en the Queen's Vieuw naar Pitlochry.
'Ben je from Holland?' Er staat een vrouw bij de caravan als ik net terug kom van de douches. Ze vertelt dat ze ook uit Nederland komt maar al jaren hier in Schotland woont en wel op een sheep farm. Als ze gaat vertellen over haar niet zo gemakkelijke leven hier raakt ze niet uitgepraat. Haar vriend verloor ze aan asbestkanker, zelf moet ze binnenkort een longoperatie ondergaan. Als ze hoort van de Schoonebekers en de andere dieren bij ons wordt ze belangstellend naar ons leven daar. Zelf komt ze uit het Gooi en aan haar open manier van praten is dat te merken. We wisselen in elk geval adressen uit. Als ik haar een visitekaartje laat zien reageert ze met:'Ben je van Herba life of zo...'? We zijn door deze onderbreking wat achter op ons schema van ontbijt met ham and eggs, koffie een sapje. Maar nu zijn we klaar voor de trip naar Kenmore en omgeving. Ja Ben.... Wim gaat voor alle zekerheid eerst tanken...
We lagen vannacht te wachten tot Katia onze rust zou komen verstoren. De zuidwestkust van Schotland had ze al aardig onder vuur genomen en de Forth bridge bij Edinburgh was al dicht, de castles voor publiek gesloten. Maar niks van dat alles. In deze streek gaat alles aan ons voorbij. Daarom gaan we deze morgen weer op pad, altijd nieuwsgierig wat de volgende plek ons te bieden heeft. We hebben intussen besloten om het noorden van Schotland te laten voor wat het is... deze keer, en om bij Huntly linksaf te gaan naar Dufftown, Craigelachie en dan via de A9 richting Pitlochry. Deze streek is in de zomer nogal toeristisch en dat is geen wonder. Castle Blair Athol hebben we al eens bewonderd. Veel van de familieleden van de Duke of Athol hebben strijd geleverd en daar zijn ze trots op. We kwamen indertijd door de kamer waar de Schotse held Bonnie Prince Charlie had geslapen en terwijl wij lazen over deze Schotse held kwam er een Nederlands stel achter ons aan, duidelijk uit het oosten, dat meteen doorliep met de woorden:"Hier zal de knech wel eslaopen hebb'n'. Het weer blijft wisselvallig, de zon doet af en toe pogingen om er door te komen maar dat lukt niet erg. Ik probeer al rijdend wat foto's te maken met de opmerking van neef Wim in het achterhoofd: beter een slechte foto dan geen foto. Nu zijn we dan op het Faskally Caravan Parc aanbeland en we krijgen een mooie plek dichtbij de receptie zodat nu het internet bereikbaar blijft zonder dat ik twee keer per dag met dat ding onder m'n arm op zoek moet waar ik bereik heb. We zien dat we bijna twee jaar geleden met Ben en Diny hier in de buurt geweest zijn en morgen gaan we een ritje maken die kant op... Aberfeldy en Kenmore waar we toen in het oudste hotel van Schotland gelogeerd hebben: Hotel Kenmore.
Een mid afternoon meal, dat kenden we nog niet en omdat onze magen al knaagden na ons uitgebreide bezoek aan de Tescos lieten we ons bij de Dairy verrassen: stew and oatmeal, carrots, gravy en nog wat. Dat alles met een kop thee en een cakeje met iets zoets er op. Ik heb het geweten. Het lag als een blok op mijn maag veel te zware kost. Wim had natuurlijk nergens last van. Dit alles kregen we in de tearoom van de Dairy, een leuke winkel met veel locale producten. De koe bij de ingang is een echte trekpleister. Het was een echte dag Inverury, de plaats waar de beide vriendinnen de school bezochten. Toen we Inverury eindelijk uitreden en zaten te bedenken welke route we zouden nemen zagen we ineens de Benachie, de berg iets verderop die uitnodigt om beklommen te worden. Nee wij niet, die tijd hebben we gehad, maar we konden het niet laten om onze camera erop los te laten en op verschillende standen uit te proberen. Een pikzwarte Aberdeen Angus stond ons nieuwsgierig te bekijken. Vreemde luchten zijn het. Hier en daar een lichte strook vanwege de zon en soms een donkere lucht waar de wolken de overhand hebben. Wim heeft net afgerekend op de camping en als het weer zo blijft rustig dus gaan we morgen een paar honderd km verderop richting Inverness.
Wel eens gehoord van Cullen Skink? Niet meteen denken aan Skunk Lekker dat het is!! Het is een soort vissoep. Sally tracteerde ons erop bij de lunch vanmiddag. Je snapt dat ik meteen het originele recept overschreef van dit echte Schotse gerecht dat zijn oorsprong vindt aan de Morach Firth. Ik denk dat Wim het straks thuis snel gaat uitproberen. Het werd een hele bijzondere middag. Susan belde toen we er net waren, heel gezellig. We hebben weer aardig Engels kunnen oefenen. Wanneer je iets bijzonders bent noemen de jongelui je hier tegenwoordig een legend. Net zoiets als bij ons helemaal super. En Sally heeft wat Nederlands geleerd: hartstikke lekker. We hebben beloofd om haar Hattem te laten zien als ze weer eens in Nederland is. Deze hele week zijn er in Aberdeenshire Open Studios. Kunnen we morgen nog een paar van bekijken als we tijd over hebben. Want we kunnen hier niet weg zonder de Tescos in Inverury te bezoeken. Daar kunnen we de auto laten staan en bij de Dairy, waar niet zo verwonderlijk een koe voor staat, koffie te gaan drinken. Ook zijn hier de locale producten te krijgen. Ik ben benieuwd. Ik heb lang gedacht dat Haggis een soort egel was die hier van de berg af kan komen stormen. Je ziet ze vaak op ansichtkaarten. Maar nee het is een mengsel van allerlei slachtresten die met kruiderij gemengd in een schapenmaag genaaid wordt, net zoiets als bij ons de balkenbrij, de bloedworst, de bakleverworst of de heufdkeze ( zure zult) Ook de Gardens van Haddo House schijnen de moeite waard te zijn. Jullie zien het voorlopig vervelen we ons nog niet. Tot onze spijt is voor de avonduren de serie van James Herriot afgelopen en gaan we verder met de stapel dvds die we bij ons hebben. Iedereen succes met school en werk de komende week. Volgens mij is dit de laatste week voor Rick zn vakantie begint De laatste loodjes Rick!
De Forth Bridge over de Firth of Forth net boven Edinburgh is altijd indrukwekkend.
Vanuit het stadgewoel van gisteren gaan we nu rustiger oorden opzoeken. Aberdeenshire hebben we al eerder bezocht, zon 6 jaar geleden en dat is ons goed bevallen. We zijn net op tijd. De regen barst los wanneer we in Kintore onze caravan een plekje hebben gegeven. De Hillhead campsite ligt nogal verborgen maar stond gelukkig goed aangegeven. De campingbazin loopt in rijbroek, rijlaarzen en een zwarte paraplu met rode roosjes langs de rand en ik zie al ergens een sulky staan. Ze is bijzonder vriendelijk. We blijven hier in elk geval drie nachten. Gerhard heeft al gewaarschuwd, of was het Mark, voor de tropische storm Katia die vanaf de Atlantische Oceaan hier op aan komt. Hier wordt het in de Daily Mail ook gemeld en dat vooral Schotland er van langs krijgt. Het wordt al vergeleken met 1987. Toen schijn het hier ook nogal te keer te hebben gegaan. De andere kranten zwijgen erover. Nou ja, we staan hier beschut en wachten af. Het was vandaag een heel eind vanaf Musselburgh en we maken er maar een rustige avond van ja inderdaad met James Herriot als afsluiting. Op de vier dvds staan 13 verhalen die verfilmd zijn. We hebben er al 10 bekeken. De internet verbinding hier is niet je dat, geen verbinding op de plek, maar dan moet je de op de receptie inloggen en met je laptopje weer naar je plek toe. Nou dat is het hem ook niet, meteen de verbinding weer weg. Ik meen dat het in Nederland mooi weer geworden is ja we blijven aardig op de hoogte. Toen Ben vanmorgen belde liep hij al in de korte broek, Frank was naar FC Emmen geweest en mocht mee het veld op en buurman Jans is jarig. Hieperdepiep!
Dat was em dan het dagje Edinburgh. We hebben even weer de sfeer gevoeld. Het was wel heel anders dan in augustus wanneer er overal op straat performences zijn, straattoneel. En het kon niet uitblijven de regen, een echte drizzle. We stappen daarom met de regenjacks aan in de bus die ons in iets meer dan een half uur naar Edinburgh brengt. Ik wil nog eens heel graag het National Scottish Museum zien en dat ie opnieuw heel erg de moeite waard. We dwalen er op ons gemak rond en bewonderen de oude meesters, ja ook Rembrandt en Frans Hals en van Gogh zijn er vertegenwoordigd. De Schotse schilders hebben een apart gedeelte. Ik bewonder Taggart het meeste. Wanneer we weer buiten komen ziet alles er al beter uit, de regen is bijna over. We gaan maar naar het winkelcentrum bij het Waverly Station. Daar is een grote ruimte waar alle mensen die wat te eten bestellen bij wel acht restaurantjes, kunnen gaan zitten met hun handeltje. De Subway lijkt ons dit keer de beste keus en het honingbrood, dat de naam Chicken tiki draagt smaakt ons goed. Tja en dan is het tijd voor de Royal Mile. De regen is nu helemaal opgehouden. Ik wil niet zeggen dat we die helemaal hebben uitgelopen, maar toch een best eind. En natuurlijk wat Schotse shopjes in op zoek naar de tartanruit voor Rick. Ik zeg niks, maar we hoeven straks niet verder te zoeken. Opnieuw gaan we naar het Waverly Station voor een kop koffie en zien dat de jeugd die daar zit net als bij ons onafscheidelijk is van hun mobieltje. Er rijden ontzettend veel bussen hier, gewone bussen die om de 10 minuten rijden en toeristische bussen in alle kleuren van de regenboog. Terwijl in Amsterdam honderd uit werd gepraat in de tram was het hier maar een kille boel. Niemand zegt wat. Kinderen in hun schooluniform, mensen van en naar hun werk en vrouwen die gaan winkelen. Er zijn opvallend veel joggingbroeken te zien bij jonge vrouwen. De terugweg duurt een uur, ik denk omdat er veel werkenden en scholieren naar huis gaan. Om de 100 m is er wel een bushalte. We gaan er bij de caravan eens lekker voor zitten, nu zelfs in het zonnetje en bereiden ons straks voor op onze rit morgen naar Kintore bij Aberdeen. Maar daarna . Kijken we weer een paar afleveringen van James Herriot All creatures great and small met
Het was iets verder dan we dachten, het zijn wel mijlen die ze aangeven op de borden. En volgens Wim, en die kan het weten, is een mijl 1609 meter.(1609,344m) Natuurlijk maken we een stop bij de grens met Schotland en aan het eind van de middag zitten we hier in het zonnetje te lezen. Ik ben ook begonnen in Donderdagskind en net als Wim ik moet hem gewoon uitlezen. We hebben ons al verdiept in het vervoer naar Edinburgh morgen. We hebben daar vroeger al vaker rondgelopen en kasteel en musea bezocht. De Tattoo staat ons ook nog vers in het geheugen net als een paar voorstellingen tijdens de Fringe, die altijd in de maand augustus is, en waarbij je iedere dag verschillende voorstellingen op verschillende plekken kunt bezoeken. We laten ons morgen maar eens verrassen. De Royal Mile en Princestreet slaan we in elk geval niet over. Je mag me wel een quilt meebrengen, zei Rick toen we weggingen. Hij bedoelt de oorspronkelijke quilt die een soort deken is waarin de mannen zich vroeger wikkelden en die s nachts als deken gebruikt werd. Nee de kleur van de tartanruit maakt Rick niks uit. Wie weet vinden we morgen al wat.
Nadat we in Alnwick rondgekeken hebben, waar het Castle waarin de Harry Potter films opgenomen zijn een toeristische attractie is geworden, gaan we op Seahouses aan want om hier te zijn geweest zonder de verse vis te proeven, kan natuurlijk niet. Neptune is een visrestaurant midden in Seahouses en het klopt wat wordt geschreven: hier moet je vis eten. Wim neemt haddock en ik cod. We moeten nog even uitvinden of het schelvis, kabeljauw of nog een andere vissoort is. Dan is het tijd om de caravan op te zoeken en ook deze avond vermaken we ons met een paar afleveringen van James Herriot, ja met een glaasje erbij.
Dan wordt het tijd om op te breken. Niet te vroeg want zo ver is het niet. Wim bestudeert nu ook de handleiding van de nieuwe camera. Ik had hem helemaal uitgeprint om onderweg uit te zoeken wat je er allemaal mee kunt doen, maar ik heb meer dan drie weken nodig. Zolang zet ik hem maar op de automaat en probeer intussen wat uit. Vandaag gaan we via de A1 verder naar het noorden. Nu zullen we Schotland bereiken. De volgende camping is de Drum Mohr camping in Musselburgh, een half uurtje oostelijk van Edinburgh.
Er zijn nog twee stellen dezelfde weg door de weilanden gelopen naar het verzamelpunt en om drie uur komt de warden aanrijden. Hij gaat er op zijn gemak voor staan bij het hek waar een deel van de kudde te bewonderen is. Hij vertelt ons over deze wild cattle die nog puur natuur is en niet verwant aan welke koe in de wereld dan ook. 700 jaar geleden heeft de Duke van Chillingham een muur laten bouwen om een groot stuk van zijn terrein om allerlei soorten wild op zijn land te houden voor de jacht. In die tijd werd er ook veel vee gestolen, zowel door de Schotten net als ook andersom wel gebeurde. Die wilde koeien zijn er altijd gebleven. Er wordt op geen enkele manier ingegrepen in de natuur. Alleen bij veel sneeuw worden wat balen hooi gebracht. De kudde houdt zichzelf in stand, hoewel er na de winter van 1947 maar 17 stuks over waren. Nu zijn het er 79. Er is altijd één grote stier die het voor het zeggen heeft en alle dekkingen verricht. Dat is meestal gedurende een jaar of drie. Dan wordt het overgenomen door degene die dan het sterkste is. Want er wordt wat afgevochten door die mannetjes. Als een kalf geboren wordt in afzondering, brengt de moeder die pas na een twee weken terug bij de kudde. De vaderstier beslist of de kleine sterk genoeg is. Als de kleine goed gekeurd is mag die blijven, zo niet wordt de kleine na drie keer verstoten te zijn door vader ook door moeder in de steek gelaten. Dat gebeurt een enkele keer. Ze zijn er op gebouwd om hard te kunnen rennen, weinig uier en een slank lijf. We zijn net als de anderen onder de indruk van dit staaltje puur natuur, want dat is het.
We volgen dan de A827 richting Killin die vlak langs het Loch Tay loopt. Halverwege slaan we rechtsaf naar boven en gaan dwars door het National Parc Ben Lawers naar de Bridge of Balgie aan het eind van de Glenlyon. Het is een woest stuk natuur met alleen schapen en een smalle, bochtige single track road. Boven is een parkeerplaats waar je prachtige uitzichten hebt. Er staat een felle wind, 't hemp zol oe uut de bokse waaien, en het is er 9 graden. Maar mooi....!
De Forth Bridge over de Firth of Forth net boven Edinburgh is altijd indrukwekkend.
Dat was em dan
het dagje Edinburgh. We hebben even weer de sfeer gevoeld. Het was wel heel anders dan in augustus wanneer er overal op straat performences zijn, straattoneel. En het kon niet uitblijven
de regen, een echte drizzle. We stappen daarom met de regenjacks aan in de bus die ons in iets meer dan een half uur naar Edinburgh brengt. Ik wil nog eens heel graag het National Scottish Museum zien en dat ie opnieuw heel erg de moeite waard. We dwalen er op ons gemak rond en bewonderen de oude meesters, ja ook Rembrandt en Frans Hals en van Gogh zijn er vertegenwoordigd. De Schotse schilders hebben een apart gedeelte. Ik bewonder Taggart het meeste. Wanneer we weer buiten komen ziet alles er al beter uit, de regen is bijna over. We gaan maar naar het winkelcentrum bij het Waverly Station. Daar is een grote ruimte waar alle mensen die wat te eten bestellen bij wel acht restaurantjes, kunnen gaan zitten met hun handeltje. De Subway lijkt ons dit keer de beste keus en het honingbrood, dat de naam Chicken tiki draagt smaakt ons goed.
Het was iets verder dan we dachten,
het zijn wel mijlen die ze aangeven op de borden. En volgens Wim, en die kan het weten, is een mijl 1609 meter.(1609,344m) Natuurlijk maken we een stop bij de grens met Schotland en aan het eind van de middag zitten we hier in het zonnetje te lezen. Ik ben ook begonnen in Donderdagskind en net als Wim
ik moet hem gewoon uitlezen.
Nadat we in Alnwick rondgekeken hebben, waar het Castle waarin de Harry Potter films opgenomen zijn een toeristische attractie is geworden, gaan we op Seahouses aan want om hier te zijn geweest zonder de verse vis te proeven, kan natuurlijk niet. Neptune is een visrestaurant midden in Seahouses en het klopt wat wordt geschreven: hier moet je vis eten. Wim neemt haddock en ik cod. We moeten nog even uitvinden of het schelvis, kabeljauw of nog een andere vissoort is. 
