Wel weer een nieuwe ervaring om door twee jonge assistent- artsen beklopt, beluisterd en beknepen te worden. Het is toch net of ze steeds jonger worden.... die artsen. Ze willen alles van me weten. Alle ziektes tot nu toe… daar ben ik vlug klaar mee. Alleen het abces aan de lymfeklier in mijn hals is het vermelden waard en natuurlijk m’n stijve spieren.
Ze zijn geïnteresseerd in het feit dat de anesthesie bij het verwijderen van dat abces wat mis ging. Ik kreeg net nadat ik onder zeil was geen lucht meer en werd wakker. Ik wilde nog wijzen naar mijn gezicht maar dat lukte niet. Ik hoorde iemand zeggen:” Er gaat hier iets niet goed” en een andere stem zei:”Ja er gaat iets niet goed”. Ik had intussen tot zes geteld en ineens sliep ik weer. Toen de kaakchirurg naast me zat op het moment dat ik bijkwam om me te feliciteren met zijn vondst, een abces, vertelde ik hem mijn belevenis. Hij schrok er erg van en als hij het door had gehad had ik een injectie gekregen zodat ik het me niet meer zou herinneren. Ook slim natuurlijk.
Ik blijk een bijzonder geval te zijn. De pijn bij een galaanval klopte niet helemaal bij het klassieke patroon… niet heftig genoeg met steken en zo. Bij de echo was wel een flinke galsteen te zien, maar of die mijn ongemak veroorzaakt willen ze zeker weten. Ze gingen te rade bij de echte chirurg. “Nee… wij snijden nog niet zelf”, zeiden ze tot mijn geruststelling. De chirurg wil nu nog meer bloed van me hebben voor extra onderzoek. Dat kan hij krijgen.
Uiteindelijk zijn we na twee uur weer thuis. Op 1 februari mag ik bij de baas, de echte chirurg, terugkomen en hoor ik meer.

23-01-2010 om 17:27 geschreven door marylou