|
Ons eerste tochtje hierna gaat naar St Goar am Rhein en hier staat Wim bij de Hohe Stein, het hoogste punt bij Badenhard, meestal ons doel als we in de buurt zijn.
Je kunt het niet goed zien, maar op zijn petje op de voorgrond staat Hatto Heim.
Midden in het jaar 2000 is het zover. Wim heeft er lang naar uitgekeken. Niet zozeer omdat hij flauw van het werken was, maar omdat hij bang was dat door reorganisatie of faillissement van Holvrieka er een kink in de kabel zou komen en dan kwam zijn VUT regeling in gevaar. Nu de grote baas van Holvrieka Ido niet langer hier in Emmen zat maar Holvrieka Ido een onderdeel was geworden van het grote concern, was Emmen afhankelijk van directeur Kees van de Burg. Wim zag de bui al hangen dat nèt voor hij er uit kon
. De beide directeuren die hart voor de zaak hadden hier in Emmen waren al uitgerangeerd.
Maar alles kwam voor Wim op zijn pootjes terecht en juni 2000 vierden wij zijn afscheid van het werkzame leven en ging hij in de VUT. Behalve zijn afscheid van de collegas van de Afname van de Pijpenbuigerij bij Stork bij ons thuis in Hengelo was er nooit een echt feestje gebouwd voor Wim.
Het werd een dag om nooit te vergeten, de kantine zat stampvol. Het deed Wim goed dat er ook zoveel van de mensen van de werkvloer bij waren. Er was een toespraak waarin hij als een gedreven mens werd afgeschilderd. Bram de ram, het afscheidscadeau van zijn collegas, door collega Richard ergens op de kop getikt, plaste de kantine onder. Er leek geen eind aan te komen. Wat lachen!
Thuis werd er met naaste collegas, familie en vrienden verder gefeest en gebarbecued. Bram voelde zich als een koning tussen onze ooien. Broer Ben had zich over de barbecue ontfermd en het werd een ontspannen samenzijn en tot diep in de donkere uurtjes zaten we bij het kampvuur.
Nee
Wim nam afscheid als een tevreden mens en kan al bijna 10 jaar genieten van huis en haard, reizen en doen waar hij zin in heeft.
|
