De ploegende boer, m'n nieuwste schilderij, 60x60cm, acryl op 3D doek.









De Achterhoekse uitdrukkingen zijn vaak gebaseerd op het leven in deze streek, een streek van veel boeren en alles wat met het platteland te maken heeft. In West Vaanderen hoor je juist vaak uitdrukkingen die met de zee te maken hebben. De bloggers uit de Westhoek kunnen er wat van. Onze taal heeft een gemeenschappelijke achtergrond, maar voor mij is het lastig precies te volgen net zoals het voor hen met onze taal is.
Hier nog een paar rake uitdrukkingen van de Achterhoekse Spreukenkalender.



Met ’n oald hoes en ’n joonk wief he’j altied wat te knooien.

Elken boer pris zien eigen botter.

Op zien eigen mesthoop hef de hane ’t grootste recht.

Tegen vorst in de beddestae kö-j neet stokken.

In ’n wieje bokse heurt gien magere billen
-Je moet niet boven je stand leven-

Dén keerl is wel zo zuneg!
Hee gebruukt de pieren nog as schoenveters…
-pieren= regenwormen-

“Wie blieft mooi biej mekare”,
zae de liester tegen de piere en vrat ‘m op.

A’j een hond plaogt,
Mo’j ’t bieten veur leef nemmen.

’n Vet varken wet neet dat ’n mageren honger hef
-Iemand in goeden doen weet niet dat anderen het minder hebben-

12-02-2010 om 19:26 geschreven door hetty  

Even terug naar 1953... Opa met kleinzoons: broer Henk en Johan Aartsen

Opa Bijenhof beviel het erg best op de Boomgaard. Hij kon overal op de fiets naar toe. Hij schilde de aardappels, voerde de kippen en hielp die eerste jaren mee bij de oogst als het nodig was. Hij was de verantwoording en de zorg ons en voor een inkomen kwijt. Zelfs toen hij al dik in de 80 was zat hij onder de kersenboom om aan de bel te trekken als de spreeuwen fanatiek werd in de kersentijd. Mama wilde vooral de spekkersen bewaren voor haar beroemde bowl. Er hebben ook van die aluminium stroken in gehangen, maar dat werkte niet erg. En in de Spaanse kersenboom zat Dorus, een levensechte vogelverschrikker......, hielp ook niet afdoende. Verder hadden we nog morellen. Dat zijn van die zure krengen. Die waren ook alleen maar geschikt om in te maken. Maar… daar bleven de vogels wel van af, net als van de vogeltjeskersenboom. Dat zijn van die kleine kersen met een normale pit. Daar zat niet veel kers aan, zal ik maar zeggen. Daar hadden ze geen belang bij. Dan hadden we ook nog een meikersenboom. Daar kregen de vogels geen kans, want daar waren we zelf het eerste bij. Ik vermoed dat pa’s vader, de tuinman van kasteel het Medler, die bomen en ook alle fruitbomen van De Boomgaard nog geplant heeft in de jaren 30.

Johan heeft nu heel wat oude rassen opnieuw geplant. Ik heb het idee dat er dit jaar misschien hier en daar al wat aan gaat zitten.

11-02-2010 om 12:18 geschreven door hetty  

Mama, ongeveer 1977.

“Ik heb een bloeddruk as een jonge meid, zei de dokter”, klonk het als mama weer thuiskwam. Diny weet het zich nog te herinneren. Gek dat zij zich weer heel andere dingen herinnert dan ik. Maar aan die bloeddruk van die jonge meid kwam toch een ende. Het was de tijd van zoutloos eten en afvallen. Dat laatste kostte haar veel moeite. Ik betrapte haar eens toen ze bij het opruimen van de tafel na het eten nog even met de vinger langs de rand van de juspan ging. “Foi foi. Ik magge toch wel iets hemm’n. Ik valle nog flauw bi-j ’t varkens voer’n”.
Laatst toen Diny en Ben bij ons waren vroeg ze mij er naar. Zij heeft ook de bloeddruk te hoog. “Ikke niet”, zei ik. “Ik heb daor gien last van”.
Achteraf blijkt dat je er niets van merkt, wanneer die te hoog is. Bij de vooronderzoeken voor de galblaasoperatie bleek dat mijn bloeddruk wel veel te hoog is. Nu worden er bij de huisarts controlemetingen gedaan. Vanmorgen was het gelukkig toch iets lager. Maar… dat afvallen zal toch serieus plan worden. Doe je nog mee Gerhard?

10-02-2010 om 23:08 geschreven door hetty  

Ook de man van Ellen is beeldend kunstenaar... Dick Lubbersen. Dit schilderij van hem hangt in hun atelier.

Opnieuw een boeiend bezoek aan een man in Man bijt Hond. Een mooi opgeknapt huis lijkt het op het eerste gezicht, maar binnen moet er nog wel het een en ander afgewerkt worden waar de heer des huizes mee in de weer is.
Hij werkt thuis in deeltijd terwijl zijn vrouw een baan buiten de deur heeft. De mensen van Man bijt Hond krijgen op hun verzoek een rondleiding en hij krijgt de vraag of hij altijd zo relaxed is geweest. Het blijkt dat hij ook tijden heeft gekend met 80 uur werken in de week. Aan de muur hangt een poster met Challenge erop. “Die kreeg ik van m’n zoon toen hij 17 was”, vertelt hij. Wat betekende dat voor u?” Zoonlief had in de gaten dat pa wel erg veel met z’n werk bezig was om bv weer een nieuwe auto te kunnen kopen. Hij leerde van hem dat hij niet moest leven om te werken, maar dat werken om te leven beter is voor een mens. Het werd een ommekeer in zijn leven.
“En uw zoon… wat is er van hem geworden?”
Wat blijkt …? De inmiddels volwassen zoon heeft z’n huis weggedaan en reist met z’n vriendin een jaar door India. Heel relaxed.
En ik…? Ik ben blij dat ik de schilderijen weer terug heb. De herderin met hond en schapen hangt op een mooie plek en de moose hangt weer op zijn plaats voor de schoorsteenmantel.
De paarden zijn nu af, net als een nieuwe … een kop van een ram, vanmorgen bij Ellen kwam de finishing touch. Nu zijn Tessa en Queeny aan de beurt om vereeuwigd te worden.

10-02-2010 om 08:05 geschreven door hetty  

1972--Dit soort weggetjes weet Wim steeds te vinden. Wat pa met die balk doet weet ik niet. In het midden Henk. Wim draagt z'n vakantie outfit.


Op het -nu- Carmelcollege waren er twee trappen naar boven die ik de eerste jaren fluitend nam, gewoon op een drafje. Dat is aardig minder geworden. Als je ouder wordt is het inleveren. Hard lopen is er niet meer bij. Ik heb ooit zo’n hometrainer gehad om m’n conditie te kunnen opvijzelen. Het bleek geen succes. Ik vond er he-le-maal niks aan om dom op een fiets zitten en nergens heen te gaan. Hij is bij Mark en Jennifer beland. Zo’n fitness center is ook niets voor mij. We hebben als personeel van de Carmel ooit een kennismakingsochtend gehad om alle apparatuur eens uit te proberen. Ook niks.
Toen pa en mama in 1972 bij ons in Badenhard op bezoek kwamen gingen we wandelen. Dat bleek voor mama niet zo gemakkelijk. Wim weet altijd van die mooie paadjes en dit keer moest het hink stap sprong door een beekje naar de overkant. Mama werd van de een naar de ander doorgegeven en ondersteund. Het was een heel spektakel.
Diny en ik hebben haar al een aantal jaren overleefd. Diny is nog kwiek, niets is haar teveel. Vorig jaar tijdens ons uitstapje naar Parijs bleek haar conditie aanzienlijk beter dan de mijne.
Waar we beiden altijd een hekel aan hebben gehad is het bergop lopen. Dan zijn we allebei al snel buiten adem en moeten we het rustig aan doen. Ik zal nooit vergeten dat we samen in Reisach in het zwembad lagen met Jaapje, die was nog klein, en dat de rest van de mannen een fikse tocht ging maken naar een hut. Op een gegeven moment keken we elkaar eens aan en schoten in de lach en we zeiden bijna gelijkertijd:”Laot de kearls maor øsen.”
Ik hou het bij zwemmen, al is dat door het winterweer al een paar keer niet door gegaan. Wim belde net dat hij met de fiets goed aangekomen is in Emmen en dat de fietspaden op twee kleine stukjes na weer te berijden zijn. Het is voor het eerst na 19 december dat we weer kunnen fietsen. Er ligt overal nog een laag bevroren ijssneeuw, superglad.
Nu kan ook ik mijn wonder op twee wielen weer tevoorschijn halen.
Ik hou het maar op fietsen, wandelen en aquajoggen.

09-02-2010 om 14:28 geschreven door hetty  

Ben en Niesje voor hun huis aan de Dorpsweg.
De vogels op het huis zijn nog een product van Holvrieka, gemaakt van afvalmateriaal. Ook bij hen zijn de jonge vogels allang uitgevlogen.

Op 3 april is er weer een uitvoering van de Crucifixion in de Grote Kerk in Emmen. Er gaat een scratchdag aan vooraf zoals dat genoemd wordt. Daniel Rouwkema heeft de leiding van het geheel dat bestaat uit Mannenkoor Valerius en andere enthousiaste zangers. Al twee jaar komen Ben en Niesje met Piet en Willy Schuin onze kant op om mee te doen. Dwz de mannen oefenen de hele dag, terwijl de dames hier bijpraten en even gaan shoppen als het zo uitkomt. ’s Avonds gaan we gezamenlijk die kant op en genieten van muziek en zang.
Dus Henry… als je al in Nederland bent kun je zo meedoen.
Na het bezoek aan Ben en Niesje moest Wim ’s avonds met zijn Valerius in de Kapel medewerking verlenen aan een evangelisatiedienst. De mannen maakten het meer dan goed na het Kerstconcert dat ik maar zozo vond. Ze stonden toen zo vreemd en de nieuwe liederen klonken niet zoals het zou moeten. Dit was allemaal prachtig uitgevoerd. Daniel had de touwtjes strak in handen en gaf goede en enthousiaste uitleg. Volgens mij gaat de man die naast me zat a.s. dinsdag naar de repetitie van het koor!

09-02-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

De hele verzameling foto's van kinderen en kleinkinderen staat bij moeder van der Kolk op de kast. In het midden staat een grote foto van oma met al haar kleinkinderen toen ze 65 werd en officieel met pensioen ging. Ze was nu kosteres af en ook haar baan als administratief medewerkster van Filippus, een evangelisatiegenootschap, was klaar. Ze hield van beide een klein pensioentje over waar ze erg blij mee was.
Je kunt nog net het handvat zien van haar Mercedes, zoals haar rollator door de jongens genoemd wordt. Ze gebruikt hem niet veel want ze wordt per rolstoel overal heengebracht omdat haar hart minder wordt.
Haar laatste opmerking als de lift wat nauw blijkt is:"Nauw is niet wijd, maar lastig op z'n tijd." Gevat is ze nog altijd.

08-02-2010 om 08:45 geschreven door hetty  

07-02-2010 om 09:20 geschreven door hetty  

Moeder van der Kolk heeft wat moeite om Wim te herkennen. Ze denkt dat hij Ben is. Maar al gauw is het dik in orde als ze merkt dat Rick er ook bij is. We gaan naar haar kamer om koffie te drinken. De herinneringen aan vroeger worden nu ook minder, maar ze weet het van zichzelf en de standaard zin: “Old wodden wil ieder iene wel, maor old wean is nog een hele kuns”. Ze oefent de namen van de kinderen nog maar eens. Ze knapt op als we gaan zingen. Daar hield ze altijd al van. Liederen van Johannes de Heer en natuurlijk de psalmen en gezangen. Dat zit er nog aardig in. Geen wonder dat alle broers ook muzikaal zijn en van zingen houden.
Natuurlijk gaan we na die tijd naar Ben en Niesje en genieten van haar zuurkoolschotel met bitterkoekjespudding na. Die pudding van haar smaakt toch beter dan die van mij met de kerst. Koken is toch een kunst…zucht… Ik laat het graag aan Wim over. Ik hoop dat Niesje er zich straks in de camper in Canada ook over zal ontfermen. Ik was dan wel af. En eerlijk is eerlijk.. de mannen zullen rijden, dat is hun aandeel.
Ja… de reis is rond. We vertrekken op 28 augustus vanaf Amsterdam naar Calgary en komen op 25 september weer terug. De middelste 2 weken hebben we een camper gehuurd om vanaf Calgary een rondreis te maken met z’n vijven. Ja… Rick gaat ook mee. In gedachten is hij er al. Hij herinnerde zich ineens dat Wim en ik vorig jaar in België en Normandie een paar kerken bekeken hebben. De eerste ging hij mee in, maar bij de tweede hield hij voor gezien. Nu meldt hij al: “Als jullie al die kerken in gaan… pas ik wel op de camper…!”

07-02-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

2001--Maar ook.... na gedane arbeid is het goed rusten. We zitten graag bij de wei, lekker zonnig en altijd iets om naar te kijken. Wim installeert zich graag op z'n gemak mèt pet en een pot koffie onder handbereik en leest de boeken waar hij vroeger alleen in de vakantie aan toe kwam.
Hij heeft voor het eerst in zijn leven sandalen gekocht, vond ik hem zo leuk staan en is toch lekker in de zomer. Maar nee.... afgekeurd: "Al dat zand tussen de tene. Nou ja veuruut dan maor... als ik er stille mee blief zitten wil 't nog wel"
Aan het priktafeltje kun je zien dat hij bij Holvrieka heeft gewerkt. Het is gemaakt van restafval.
De nieuw aangelegde border is op zijn mooist. Dit jaar gaan we een gedeelte onder de treurberk rechts weer omtoveren tot grasveld. We moeten gaan afbouwen wat werkzaamheden betreft en bovendien vindt tuinadviseur Gerald dat de treurberk dan veel beter uitkomt. Twee vliegen in één klap dus.

06-02-2010 om 22:39 geschreven door hetty  

Intussen moest huis en haard bijgehouden worden. Wim was wel zo slim om het huis te laten schilderen vóór hij met de Vut ging zodat dat de eerste jaren geen werk zou opleveren. Maar er blijft genoeg te doen. De boom achter het huis moet je af en toe snoeien. Rick geeft de aanwijzingen over schuurtakken en zo die er uit moeten en Wim klimt er in.
De vijver is een paar jaar hiervoor aangelegd en geeft ons veel plezier als je bij het achterraam zit. In het voorjaar komen de padden hier paren en af en toe ook een paartje wilde eenden. In een paar jaar tijd is de visstand op meer dan 200 vissen gekomen. Een koi karper is nog niet volwassen, maar al wel de baas en schuift met z'n brede bek over het wateroppervlak als er gevoerd wordt. De goudwindes zwemmen in groepjes en schieten door het water. Nu hebben ze zich vermengd met de goudvissen en is dat niet meer zo duidelijk en de koi heeft een enorme afmeting gekregen, ik schat wel 50 cm. Nu mag ook “de grote visser” af en toe weer langs komen.

06-02-2010 om 08:48 geschreven door hetty  

Achterste rij, 6e van l., Wim 1e bas.

Nee daar zat Wim nou helemaal niet mee. Niks geen zwart gat voor hem. Sommigen volgen zelfs een cursus over hoe je om kunt gaan met de veranderingen als je ineens niet meer hoeft te werken. Daar zat hij echt niet op te wachten. Hij genoot van z'n vrijheid. Hij volgde een vrij strakke dagplanning die begon met mij de deur uit te helpen. Daarna was het tijd voor z’n krant en dan werd er geklust en voor de dieren gezorgd. ’s Avonds verzorgde hij de warme hap en tussendoor hield hij het huis ook nog op orde en hielp buurman Jans met hooien. Voor ons beiden een prachtige overgang. Ik had het hierdoor heel wat gemakkelijker.
Ik had altijd al gezegd dat ik niet snapte dat hij niet bij een koor wilde. Hij heeft een goede stem net als z’n broers, maar hij zei steeds dat hij geen zin in oefenen had.
Tot we op een middag van Kom in de kas de Eemslander Shanty's horen zingen…… en ineens is het zover. Hij gaat eens kijken en is gebleven. Zo gaat het een paar jaar later ook met het Mannenkoor Valerius. Hij gaat eens kijken en…. Hij zingt bij beiden met veel plezier.
Afgelopen jaar zijn we met een speciaal samengesteld koor van Valerius en Leens, beiden van dirigent Daniel Rouwema, naar Poznan geweest. Het optreden van dit koor in de kathedraal van Poznan is een hoogtepunt in hun “carriere”geworden. Het was zó mooi dat menigeen een traantje moest wegpinken. Binnenkort hebben we een avond als een soort reünie van onze Polenreis. Ik ben benieuwd.

05-02-2010 om 09:09 geschreven door hetty  

04-02-2010 om 08:10 geschreven door hetty  

Ons eerste tochtje hierna gaat naar St Goar am Rhein en hier staat Wim bij de Hohe Stein, het hoogste punt bij Badenhard, meestal ons doel als we in de buurt zijn.
Je kunt het niet goed zien, maar op zijn petje op de voorgrond staat Hatto Heim.

Midden in het jaar 2000 is het zover. Wim heeft er lang naar uitgekeken. Niet zozeer omdat hij flauw van het werken was, maar omdat hij bang was dat door reorganisatie of faillissement van Holvrieka er een kink in de kabel zou komen en dan kwam zijn VUT regeling in gevaar. Nu de grote baas van Holvrieka Ido niet langer hier in Emmen zat maar Holvrieka Ido een onderdeel was geworden van het grote concern, was Emmen afhankelijk van directeur Kees van de Burg. Wim zag de bui al hangen dat nèt voor hij er uit kon…. De beide directeuren die hart voor de zaak hadden hier in Emmen waren al uitgerangeerd.
Maar alles kwam voor Wim op zijn pootjes terecht en juni 2000 vierden wij zijn afscheid van het werkzame leven en ging hij in de VUT. Behalve zijn afscheid van de collega’s van de Afname van de Pijpenbuigerij bij Stork bij ons thuis in Hengelo was er nooit een echt feestje gebouwd voor Wim.
Het werd een dag om nooit te vergeten, de kantine zat stampvol. Het deed Wim goed dat er ook zoveel van de mensen van de werkvloer bij waren. Er was een toespraak waarin hij als een gedreven mens werd afgeschilderd. Bram de ram, het afscheidscadeau van zijn collega’s, door collega Richard ergens op de kop getikt, plaste de kantine onder. Er leek geen eind aan te komen. Wat lachen!
Thuis werd er met naaste collega’s, familie en vrienden verder gefeest en gebarbecued. Bram voelde zich als een koning tussen onze ooien. Broer Ben had zich over de barbecue ontfermd en het werd een ontspannen samenzijn en tot diep in de donkere uurtjes zaten we bij het kampvuur.
Nee… Wim nam afscheid als een tevreden mens en kan al bijna 10 jaar genieten van huis en haard, reizen en doen waar hij zin in heeft.

03-02-2010 om 08:33 geschreven door hetty  

Tja… het gaat toch gebeuren. De chirurg vertelde dat het een grote steen is die er in mijn galblaas zit. Hij zag het Resium medicijn daar niet veel aan veranderen. Maar… zei hij… u bent de baas. Om de galsteen niet meer ellende te laten veroorzaken gaat de galblaas er begin maart toch uit. Hij vermeldde tussen neus en lippen wat er heel misschien mis zou kunnen gaan… word je niet vrolijk van. Dat moet hij gewoon verplicht melden.
Wat een fabriek is zo’n ziekenhuis! Ik werd van de chirurgie naar de opname gestuurd, daarna naar de pre- operationele anesthesie. Ik heb een afspraak voor woensdagmorgen. Daarna moest er nog eens bloed geprikt worden om mijn bloedgroep opnieuw te bepalen èn verzekerde de bloedprikster mij… dat moet vlak voor de operatie nog eens gebeuren. Binnen 72 uur voor een operatie moet dat vastgesteld worden.
Het duurt nog een maand. Voorlopig gaan we maar vrolijk verder.
Straks gaan we met Eva naar de verjaardag van buurjongetje Frank en daarna komt jarig Jobje Mark met Jennifer hier eten. Afleiding genoeg!

02-02-2010 om 19:08 geschreven door hetty  

Het feestvarken tussen de beide vaders.

Het is midden in een sneeuwbui wanneer we weer op huis aan gaan. We hebben vanmiddag Mark z’n 40e verjaardag alvast gevierd. Niet te geloven dat je jongste kind al 40 is. We zijn met z’n allen om de grote tafel blijven zitten in de woonkeuken aan de Schaapstreek.
Robin en Eva vermaken zich met de trampoline en Nintendo. De meningen blijken nogal verdeeld als het op politiek aankomt. Gerhard is goed op de hoogte met crisis, koopkracht en politieke meningen. Wie zei dat toch ook al weer… je moet het op een verjaardag maar niet over kerk of politiek hebben…was dat mama vroeger niet? Maar hier bleef het gelukkig allemaal gezellig en vol humor. Dat is Mark èn Gerhard wel toevertrouwd. Mark en Eva hadden samen de gevulde eitjes gemaakt. Klaas en Boukje vertelden over belevenissen uit hun tijd in Australië.
Om een uur of zes liet Mark patat en kroketten, frikandellen en bamischijven aanrukken. Al met al een ontspannen middag. Nee m’n galsteen heeft niet geprotesteerd. Morgen eens zien wat de chirurg te melden heeft.
Vrijdag waren we even bij Onder de Linden voor wat voedingssupplementen: cranberry voor de blaas voor mij, KH3 om fit oud te worden en iets voor de beenderen voor ons allebei. Bij het weggaan kijk ik de verkoper nog even aan en zeg:”U hebt zeker niet toevallig een galsteen vergruizer?” “Zeker wel”, zegt ie toen. Er is vraag naar en hij heeft het nu in voorraad omdat het een aantal mensen van de stenen afgeholpen heeft. Het is ook tegen nierstenen en allerlei problemen met de werking van de lever. Ik besloot het te proberen. Eens kijken wat de chirurg ervan zegt. “Die zal het ontkennen dat het helpt”, zei de verkoper nog, “ook als hij gevallen kent waarbij het geholpen heeft.” Zou een chirurg die lange wachtlijsten heeft niet blij zijn met één klantje minder? Ik ben benieuwd.

02-02-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

De Purit.

Het was even geleden dat Ben en Diny hier waren, maar nu was het dan zover. Wim z’n verjaardag werd nog eens dunnetjes over gedaan en ze hebben m’n expositie in de Bibliotheek van Klazienaveen bewonderd. En niet alleen dat. Ben was knapjes onder de indruk dat Klazienaveen zo’n flinke plaats is met zo’n grote bibliotheek. “Ze hebt hier ok een Hema?” en Diny voegt er aan toe: En kiek toch es daor he-j ok nog een Blokker”. Het Schip staat stoer in het midden op de plek waar vroeger het kanaal lag om de turf af te voeren. Aan de andere kant van het grote kruispunt- nu een ovale rotonde- komt nog zo’n Schip, zo’n bouwwerk met winkels op de begane grond en appartementen daar boven in de vorm van een enorme Titanic. Wij zeiden vroeger altijd Klazienavéén, maar hier hoor je alleen maar Klazíénaveen. De vrouw van de oprichter van de Puritfabriek, oorspronkelijk Veenderij en Turfstrooisel Maatschappij Klazienaveen, heette n.l. Klaziena... vandaar. De fabriek, die o.a. Norit vervaardigd, heeft voor veel werkgelegenheid gezorgd. Het stof van de Purit dwarrelt nog steeds neer op het wasgoed van de omwonenden als de wind hun kant op staat.
Er moet weer heel wat bijgepraat worden en dan willen ze ook het optrekje van Mark en Jennifer eens zien. Ze hadden er natuurlijk al wel het één en ander van gehoord, maar krijgen nu een persoonlijke rondleiding door deze prachtig gerenoveerde oude dokterswoning die in Sleen nog steeds bekend staat als het huis van dokter Pauw. Mark en Jennifer nemen alle tijd voor hen en daarna was het weer afreizen door de sneeuw.
Gelukkig werd het in de buurt van Raalte wat gemakkelijker rijden, hoorde ik net. Hier ligt intussen alweer een aardige laag sneeuw.
Toen we deze zomer op camping De Boomgaard door de warmte de fiets op gingen op zoek naar een koele plek aan de beek, verlangden we naar wat koelte, maar nu ….is t goed gewes...!

01-02-2010 om 08:33 geschreven door hetty  

"As 't vliegtuug naor beneden kump... verkope jullie de boel maor." Met die woorden van mama en een bezoek aan de notaris waren de voorbereidingen van hun reis naar Amerika afgerond.
Wat kwamen ze enthousiast terug. Het was de reis van hun leven geworden. Ze raakten er niet over uitgepraat.
Ja... het vliegtuig had eerst wel een lekke band en stopte net voordat ze de lucht ingingen. Ze misten daardoor de aansluiting in Chicago en brachten daar de nacht door in een dekentje op een bankje. Maar uiteindelijk kwam het goed.
Ze maakten kennis met de hele familie. Bij Curtis en Berdena werd overnacht. Mama was ontroerd door de kleine Pam die 's morgens spontaan bij hun in bed kroop. De afstanden vond ze minder.
"Foi foi a-j een köpken koffie ergens gaot drinken mo-j eers wel zowiet as naor Utrecht riejen", zei mama.
Pa stond het boeren zoals in Amerika wel aan. Ome Sjoerd, kleermaker van beroep, maakte zich nuttig door voor tante Netty een paar rokjes te naaien. En de beide zussen waren helemaal weg van tante Netty. Die was 's morgens vroeg al brood aan het bakken. Ze was bovendien een zeer hartelijke gastvrouw.
Maar ze waren precies op tijd weer terug voor de bruiloft van Henk en Anneke op 12 juni.

31-01-2010 om 13:35 geschreven door hetty  

--Wist u….dat Johan met 3 jaar z’n eigen griesmeelpudding kookte……
En dat hij later een kookcursus “De Fijne Keuken” volgde……
Maar dat de slagroom smolt toen hij die in de warme soezen spoot.

--Wist u…. dat in de trein van Klarenbeek naar Vorden een paar meisjes zich slap gelachen hebben op pa z’n hoge hoed in het bagagenet die verpakt was in een Teddyluier met het Teddy-labeltje duidelijk zichtbaar.--( ze kwamen terug van een begrafenis van een vroegere buurman en een zwarte hoge hoed was gebruikelijk als drager)

--Wist u dat er in een bepaald huis in Velp een bergroe verwerkt is die van de Boomgaard afkomstig is?

--Wist u dat er waarschijnlijk ergens Mama’s ondergebit verstopt ligt die ze tijdens een middagslaapje op de bank verloor? (De enige oplossing die we konden bedenken is dat Sacha er mee vandoor is gegaan)

Op de achterpagina van dit Jubileum Contact ter ere van de zilveren feestvarkens Hein en Coba staan ook de volgende advertenties in verband met de plannen om een maandje naar oom Herman en tante Netty in Amerika te gaan. De eerste zou ik nu niet meer gebruikt hebben.

Attentie… Attentie!!
--Kapers worden verzocht thuis te blijven in de periode van eind april tot en met eind mei

--Wie leert ons in enkele weken een mondje vol engels? (mag ook met Amerikaans accent)
Tel 1667

--Taxi’s gevraagd om Hein en Coba èn Sjoerd en Hermien naar Schiphol te brengen.
Tel. 1667

--Oppas gevraagd voor 3 vrijdagavonden voor lief jongetje van 3 jaar omdat de huidige oppas dan buitenslands verblijft. ( en lief dat was hij…. Berend Jan)

30-01-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

"Jullie zijn niet meer te herkennen", zei een schoondochter. Ook niet gek na 35 jaar. Vooruit vooraan van l. naar r: Mark, Pa met Berend, Mama, Rick en Gerhard.
Achterste rij: broer Henk, Anneke, broer Johan met Joke, Wim, ik, Ben en zus Diny. Wat vinden jullie van de haarmode van de mannen in die tijd?

Wie wat bewaart…. Samen met Susan bekijk ik de stapel vakantieherinneringen. Het zijn veel boeken en kaarten vanuit voornamelijk Engeland, Schotland en Canada. Ik heb ook nog een hele verzamelingen schaapjes, ook uit alle delen van Engeland en Nederland.
Dan kijk ik eens in het rieten koffertje dat ook nog schatten bevat. En helemaal onderin vind ik de krant, de Jubileumeditie, die we 35 jaar geleden in elkaar gezet hebben ter gelegenheid van de 25jarige bruiloft van pa en mama. Er werd aandacht besteed aan de herinneringen die ik had aan de bewuste trouwdag op 10 februari 1950 toen Diny en ik boven bij Café de Zon bijna uit de dakgoot geplukt werden en onze kennismaking, met schoenen en al, met ons nieuwe bed.
Bovendien waren er veel van die zgn Wist u datjes
Bv:
---Wist u….dat ±5 jaar geleden Anneke nog niet met Henk naar een bruiloft wou, maar dat ze dat 12 juni a.s wel wil?
---Wist u….dat Johan bij zijn geboorte 10 pond en 1 ons woog?
---Wist u….dat diezelfde Johan, 5 jaar oud, op een dag toen pa en moe weg waren de auto uit de garage reed en z’n zusters de stuipen op het lijf joeg?
---Wist u….dat het africhten van Mona familiewerk was?
---Wist u….dat, toen er nog een Solex op de Boomgaard was, deze de bocht niet haalde en met zijn vrachtje in de sloot terecht kwam.
---Wist u dat…. oom Sjoerd naar de wintersport is geweest en nu in de 2e klas zit?
---Wist u dat pa en mama met oom Sjoerd en tante Hermien naar Amerika gaan en dat ome Jan uit Barchem om ze gerust te stellen zijn dagboekje liet lezen dat hij had bijgehouden tijdens de reis… en dat mama nu bijna het vliegtuig niet meer in durft?
wordt vervolgd.

30-01-2010 om 00:00 geschreven door hetty