Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
06-04-2011
De Stemat Spirit
Heb je net midden in de nacht in je dromen de boel in de gaten moeten houden op de Stemat Spirit, slaan we vanmorgen ons dagblad van het Noorden open en wat zien we? Een halve pagina Stemat Spirit. Het opschrift luidt: Een echte goudmijn: kabellegger op zee. Het blijkt dat de Stemat Spirit, de kabellegger van Volker Wessels die net een jaar in de vaart is, een gouden greep is. Ze is al voor een jaar volgeboekt. Nu is ze op weg naar Napels om 50 km kabel op te halen. Daarna gaat het naar de Ierse Zee om die daar neer te leggen. Er wordt 24 uur per dag doorgewerkt en dan kan er zo'n dag 1 km kabel worden gelegd. Bovendien hebben ze net een order binnen gehaald om 150 km kabel voor het Anholt windpark voor de Deense kust te gaan leggen. Dit windmolenpark zal 4% van de Deense elektriciteitsbehoefte leveren, 400.000 huishoudens zullen straks hun stroom van dit park krijgen. De Stemat Spirit is een speciaal schip dat heel dichtbij de kust kan werken omdat het geen kiel en dus geen diepgang heeft. Ze heeft wel 60 miljoen gekost, maar dan heb je ook wat! Nu zijn ze op weg met 40 man aan boord om de kabel uit Napels te halen maar straks... ,als die gelegd gaat worden, zijn ze met 60 man. Ik had dit artikel gauw naar Susan gemaild. Wel bijzonder omdat haar Captain Frans ook net vandaag zijn 56e verjaardag viert.
Ken je dat steeds dezelfde dromen zodat je met het zweet op de rug wakker wordt. En doe je dan je ogen weer dicht gaat de ellende zo weer verder. Moeder van der Kolk droomde altijd dat ze de deur uitmoest en dan nog niet ordentelijk aangekleed was. Wim droomt vaak dat hij ergens naar toe wil maar dat er een paal in de weg staat waar hij met geen mogelijkheid omheen kan komen. Als hij er rechts langs wil, gaat de paal naar rechts en links net zo. Hij probeert het zelfs met een aanloop, maar nee... de paal blijft hem dwars zitten. En ik moet altijd voor eten en drinken zorgen voor bezoek en dat red ik op de een of andere manier maar niet. Ik kan gewoon niks op een blad krijgen, laat staan dat ik de weg naar het bezoek kan vinden. Ik zal eens proberen de droom van deze komende nacht te onthouden. Ik zal het je melden! Als je het een droom na wilt kunnen vertellen kun je het beste een papiertje en potlood naast je bed leggen en op het moment dat je aan het wakker worden bent even wat steekwoorden opschrijven. Dan weet je later zo weer waar het over ging. 3 april- Natuurlijk vergeet ik potlood en papier en bedenk dat net op het moment dat ik van morgen vroeg wakker wordt. Dan prent ik me het plaatje van de droom in mijn geheugen. Ik zat op een schip, het schip van vriend Frans die net deze week begonnen is als kapitein op een kabellegger, de Stemat Spirit. Nee Frans zag ik niet maar het hele dek lag vol spullen, allemaal ijzeren troep die ik in de gaten moest houden. Iedereen ging zn eigen gang en niemand zag dat er van alles ging schuiven. Ik was er dus akelig druk mee tja en dan word ik wakker opgelucht. En denk . Waarom zou ik eigenlijk op die spullen moeten letten? Ik zou wel eens wat anders willen dromen dat je lekker in een hangmatje onder een boom ligt, maar ik ben bang dat ik daar overdag zelf voor moet gaan zorgen.
De eerste blote voeten komen te voorschijn. Op de achtergrond de Eemslander Shanty's.
Het is zaterdag en Rick is weer van de partij. Jans is strepen aan het trekken en heeft weer 'lekker op de trekker' aanstaan, meldt hij als hij met de fiets aan de hand komt aanlopen. Hij heeft wel vaker cryptische omschrijvingen, maar hij bedoelt dat Jans aan het maaien is en naar het liedje Lekker op de trekker zit te luisteren. Zn spiksplinternieuwe band is lek. Geesje had hem nog wel even voor hem opgepompt maar dat hielp dus niet echt. Wim ontdekt een klein stukje glas in de band. Daar kan zelfs een nieuwe fiets niet mee overweg. Het was ook de dag van de Shantys en van het voorjaar. Er was de hele dag shantymuziek te horen in het centrum van Stadskanaal èn 24º. Als er één dorp veranderd is, sinds we er 20 jaar geleden dat rieten stoeltje kochten bij de Kwantum, dan is het wel Stadskanaal. Wat een flats en moderne gebouwen zijn er bij gekomen. Het dorpse is er helemaal af. De Eemslander Shantys zetten hun beste beentje voor en samen met mijn vaste Shanty-maatje Johanna vermaakte ik me wel. Winkels zat nee weer niks gekocht- dank je Ben-, alleen hebben we samen een terrasje gepakt . en bijgepraat. De mensen om ons heen begonnen zich uit te pellen, en de eerste blote voeten kwamen te voorschijn. Het wordt zomer. Ons logeermeisje Agnes is vandaag ook nog jarig en we zijn op tijd weg uit Stadskanaal om haar te gaan feliciteren in Nieuw Amsterdam. Het T-shirt met al die kattenkopjes dat we in Langres gescoord hebben valt in de smaak en we luisteren naar het Fries/ Nederlands. Oma en tante Akkie uit Friesland zijn op bezoek. Klinkt leuk. Het is te volgen maar daar heb je het ook mee gehad. En nu..? De ponys zijn gevoerd, het eendenpaartje is bewonderd dat elk voorjaar onze vijver uitkiest, Tessa is naar binnen, Rick naar Jans en Geesje en Wim neemt zn wekelijkse saunabad.
Je hebt vrienden en vrienden. Allemaal uniek, maar wel heel verschillend. Groot gelijk, hoor ik een goede vriendin zeggen als ik vertel over een nieuwe aankoop. Verwen jezelf maar eens lekker. Je hebt er zelf hard genoeg voor gewerkt. En inderdaad dan voel ik me meteen minder bezwaard. Ook als ik bij een rondje kringloop een stoel, kopje of leuk sjaaltje tegenkom. Ach het is ook geen geld en we ruimen weer een andere stoel op, de kopjes sneuvelen vanzelf wel eens en het sjaaltje gaat bij de andere in de kast. Maar sinds ons laatste tripje naar Spanje is er iets veranderd. Onze vriend Ben is een verstandig man. Telkens als Riet iets aanwees, of het nu in de supermarkt of boerenmarkt was, hoorde ik hem zeggen:He-j dr gebrek an? Dan legde Riet het vaak weer terug. Die zin heeft zich vastgezet in mijn brein. Vanmorgen gingen Susan en ik voor het eerst weer eens samen naar Het Goed. Gewoon even ons rondje doen en bijpraten. Ik vertelde haar over de vaste kreet van vriend Ben. En je kunt het geloven of niet . bij alles wat we aanpakten, of het nu een t-shirt was of een kussensloop. We keken elkaar aan en legden het weer weg. Ik ontdekte een paar prachtige zacht-oranje stoeltjes en we probeerden ze samen uit. Ze waren niet alleen leuk om te zien, ze zaten ook prettig en wat belangrijk is je kon er weer gemakkelijk uit overeind komen en en ik mijmerde al als ik die twee grote bij het achterraam eens weg zou doen zouden deze twee daar heel mooi staan. Opeens keken we elkaar aan en schoten in een giechelbui:He-j dr gebrek an kwam er hikkend bij ons beiden uit. Je snapt het al. Ik ging met niks naar huis dankzij vriend Ben. Susan ontdekte op het laatste moment nog een speelgoeddolfijn voor pup Meggan. Die had er ècht gebrek an.
De Well dressing in Paddington bestaat uit een compositie helemaal uitgevoerd met bloemen. Deze well dressings zijn ieder jaar in verschillende dorpen in de Cotswolds te zien als teken van dankbaarheid voor de eigen dorpsbron die hen gespaard heeft voor de pest in vroeger jaren.
Onze vriend Tom Woodgate is niet meer. Soms besef je pas als iemand er niet meer is wat hij of zij voor je betekend heeft. Tom kwam midden jaren tachtig naar Holvrieka als inspecteur en als zodanig had Wim veel met hem te maken. Hij had ook lang als machinist gevaren en het klikte helemaal tussen de beide mannen. Hij was telkens voor drie weken in Emmen en logeerde bij Hotel ten Cate, maar de weekends hè. Later omschreef hij plekken van stilte als 'Emmen on a Sunday'. Wim nodigde hem daar om regelmatig zondags bij ons. Hij genoot van ons gezin. Dat kon je wel zien en nadat we reizen naar Engeland begonnen te maken groeide de vriendschap tussen ons. We logeerden wel eens een paar dagen bij hen in Manchester, meestal op een terugreis van een vakantie. Denk niet dat we dan in de caravan mochten slapen, maar steevast in een groot bed met uitzicht op een brede spiegelkast, omringd door blauw met geel behang en geel met blauwe bloemetjesgordijnen. Ze hebben ons Liverpool laten zien, de Cotswolds met Chatsworth Castle, een well dressing en nog veel meer. En altijd eindigde de avond met een God Bless van Tom. Bij ons kwamen ze de wereldkampioenschappen voetbal kijken. Tom en Joan stonden toen met hun caravan op de Emmer camping bij het zwembad. Om een uur of 10 ging Tom dan vanaf Holvrieka even naar de camping terug om van zijn cooked breakfast te genieten. We hebben veel lief en leed samen gedeeld. Nu is Tom er niet meer. Vandaag werd er een mis voor hem opgedragen in de St. Monica Church in Flixton, Manchester. Tom Woodgate is iemand die we ons altijd met een glimlach zullen blijven herinneren, dankbaar dat wij hem mochten kennen.
Om half vier sliep ik pas vannacht alweer door die pijnlijke uitstraling van de rechterknieschijf. Dus op naar Muilwijk. Ik kreeg zijn vervangster die ik al eens ontmoet had. Nee het viel mee het commentaar dan ik had verwacht dat ze zou zeggen: Val eerst maar eens 20 kilo af of . Wil je misschien een nieuwe knieschijf? Nee ik hoorde geen van beide opties. Maar erg veel wijzer werd ik er ook niet van. Tja slijtage alles maar wat kalmer aandoen pijnstillers En toen kwam ze met de optie om naar de fysiotherapeut te gaan om de beenspieren van scheen- en dijbeen te stimuleren. Dat zou de pijn ook kunnen verminderen. En natuurlijk ontzie je je knie als je wat lichter bent. Daar moet ik het nog maar eens met Dirkje over hebben. Die is goed bezig met veel wandelen en anders eten. Ben benieuwd hoe ze het daar op die boot op de Nijl hebben. Daar zal er van bewegen wel niet zo veel komen als thuis in Eefde. We zijn het er samen over eens: het zit tussen je oren of je iets wèl of nìet eet en wàt je eet. Vandaag is onze sloot schoongemaakt. De gemeente doet het in etappes. Eerst de wal aan de kant-4 maanden geleden, dan wordt er gesnoeid en gezaagd - 2 maanden terug- en vandaag wordt de sloot opgeruimd. Nu moet de gemeente eerst nog de stobben, die ze hebben laten zitten, wat lager komen wegzagen. Dan pas kunnen ze er met een soort klepel door om hem goed uit te diepen. Er is ons zo al heel wat werk bespaard waarvan we eerst dachten dat het ons pakkie an was. De jongeman die vandaag aan het werk was had wel zin in een kop koffie bij ons op het terras. Meteen kwam Queeny naast hem zitten. Het is net vader Scott. Die eiste ook meteen de plek op bij de visite.
Voor dit uitzicht moesten we heel wat treden omhoog.
Dat had ik nou niet moeten doen .trappen beklimmen. Ik had het kunnen weten. Mijn knieschijven zijn al jaren aan slijtage onderhevig, maar het ging best goed en als ik niets voel ga ik gewoon mijn gang. Bovendien is veel bewegen goed voor een mens, ook die met artrose. Alleen moet je vermijden om kracht te zetten. Daarom heb ik ook al een paar jaar een E-bike. Lekker fietsen en toch het gevoel hebben dat je altijd de wind mee hebt. De steile weg naar het Parc Güell in Barcelona was geen beste en wie er geweest is weet dat het verder in het park één en al trap is. Maar ja je moet er wat voor over hebben anders kom je nergens, dacht ik. Mijn knieën begonnen meteen al te protesteren. De volgende dag maar even kalm aan dan. De bus bracht ons toen o.a. bij het stadion van Barcelona. Wim glom helemaal en we waren snel binnen. Behalve het museum mochten we ook het stadion zelf bezichtigen en wat denk je .? Weer waren het allemaal trappen. Ik heb het geweten. Op een gegeven moment komt één van die bewakers met een stoeltje aanzetten voor mij. Nou dan word je pas echt voor oud en der dagen zat aangezien. En even later mochten wij als enigen met de lift. Meteen schoten een paar anderen er bij in, maar die werden er meteen weer uit gebonjourd. Och de dag kwam ik wel door. Nu heb ik een heel aardige vriendin die allerlei zalfjes maakt, een echt kruidenvrouwtje noem ik haar. Ze heeft een goed recept voor brandnetelzalf. Daar kan geen ander middel tegenop. Het helpt niet alleen tegen jeuk bij brandnetelprikken, maar ook tegen andere jeukklachten. Net voor we op vakantie gingen bracht ze een ander zalfje mee, gemaakt van smeerwortel, zou goed zijn voor allerlei pijnklachten in spieren en gewrichten. Ze had blijkbaar een vooruitziende blik. Ik heb driftig gesmeerd, maar nog steeds voel ik die rechterknie. Het begint vervelend te worden. Ik slaap zelfs - lach niet - met een kussen onder mijn knie, anders doe ik geen oog dicht. Verder sukkel ik in laag tempo om het huis en eigenlijk ben ik het zat. Morgen ga ik naar de huisarts. Heel misschien heeft hij nog een goed idee, maar eigenlijk denk ik dat hij met de grote klapper komt: .......
Behalve boeken lezen zagen we natuurlijk ook heel wat. Hier één van de kunstwerken in Barcelona.
Een van de dingen waar je snel aan went in een vakantie is het leven zonder tv. Het scheelt wel dat je een vracht boeken bij je hebt en een aantal dvds. Alleen de dvd ik tot het laatst had bewaard - Wit Licht- vond ik afschuwelijk en heb die maar vijf minuten aangehad. Wim heeft zelfs vier dikke boeken gelezen: drie Ludlums en het Juvinalis Dilemma van Dan Brown. En dat terwijl hij thuis bijna niet aan lezen toekomt. Ik had een stapel makkelijk te lezen romans bij me. Ben en Riet hadden wel een tv in de camper en de eerste tien dagen, voor ze hals over kop naar huis vertrokken wegens ernstige ziekte thuis, dook Wim regelmatig even bij hun de camper in om tegen een uur of half elf voetbal te kijken. En ik heb natuurlijk de reünie van Boer zoekt vrouw gezien. Verder niets . helemaal niets en het gekke is dat we het niet eens misten. Hebben jullie wel meegekregen dat er in Japan zon ramp gebeurd is, vroeg Mark via Skype. Ja, we hadden het meegekregen, maar alle ellende erna niet. Nu we weer tv hebben valt het me op dat zon ding toch veel kabaal maakt. Gistermiddag zag ik in het voorbij gaan weer raceautos en als je ze niet zàg, dan hoorde je ze wel. Een maandje zonder tv heeft zo zn voordelen. We hebben niets gemist! Nou ja dat half uurtje sport dan Maar het gedicht van J.C. van Schagen dat we gisteren meekregen van Jan de Korte deed me weer even terugstappen in de stilte die we in de vakantie voelden. Chris van Schagen zou er een poortje in Middelburg mee bedoeld hebben.- klik op: http://www.schrijversinfo.nl/januari2011.html
Poortje
Soms is er een poortje aan het Abdijplein Als ik dat passeer Dan weet ik ineens mijn huis niet meer Ik ben alleen en dwaal door de straten Van een vreemde stad Het is er doodstil- volkomen verlaten Alle dingen zijn ver- er is geen verkeer Er is nergens dat brullen Van machines met knullen Er is alleen maar een stilte die zo groot is Of de wereld al vele eeuwen dood is Toch hoor je wel stemmen soms- ver en zacht Of er toch ergens mensen zijn die aldoor in zichzelf praten Het is alsof je ergens wordt gewacht Het is er wel vreemd en toch is het vertrouwd Je hebt dit aldoor geweten het is al zo oud Er moet hier iets wezen dat van je houdt Of je een kind bent je vindt iets wéér Dat zo lang al verloren was- het is heel teer
Maar dan is plotseling alles weg Het poortje is nergens- volkomen verdwenen En je vindt in het warren weer heg noch steg.
We zijn meer dan vier weken van huis geweest en veel hebben we beleefd, maar wat zakken al die herinneringen snel weg. Het is maar goed dat ik veel fotos gemaakt heb. Zo beleef je alles opnieuw en opnieuw. En besef ik pas hoeveel moois er op de wereld te zien is. De Spanjaarden zijn aardige, vriendelijke mensen. Ook het land zelf heeft veel moois, zowel wat betreft de natuur als de kunst. Toch is het mijn land niet en ik ga er misschien nooit meer heen. Het is jammer dat Nieuw Zeeland zover is, dat had iets speciaals voor mij. Gelukkig zijn Engeland, Wales en Schotland wat dichter in de buurt. Nadat onze vriend Tom Woodgate 25 jaar geleden aanbood:Als jullie de moeite willen doen om de oversteek te maken mogen jullie een paar weken in onze caravan bivakkeren in het Lakedistrict, zijn wij Groot-Brittannië-fan geworden. De toppers zijn de Yorkshire Dales, het Lakedistrict, Northumbrië en bovenal Schotland. De aangeboren behulpzaamheid is een prettige bijkomstigheid. Ooit was Wim een verkeerde weg ingeslagen in Carlisle en moest hij met caravan en al achteruit. Er ontstond een aardige rij automobilisten die wachtten en rustig toekeken hoe hij 'em dat lapte. Het enige commentaar dat hij kreeg was een duim omhoog. Och en eigenlijk hoef ik helemaal niet meer ver weg. Ons eigen landje heeft nog zoveel te bieden. Eerst maar even weer rust op ons eigen plekje hier aan het Schoolpad. Zondagmorgen zijn we weer voor het eerst in de kerk geweest. Ik was nog steeds niet helder en van de preek over de Bergrede, die me juist erg interesseert, is me niet veel bijgebleven. Maar het Taizé lied dat we zelfs twee keer zongen, is blijven hangen: Jezus het licht, het licht in mijn leven, Laat nimmer toe dat het duister tot mij spreekt. Jezus het licht, het licht in mijn leven, Zegen mij met uw liefde. Het is de bedoeling dat je het steeds herhaalt en werkt als een soort meditatie. Een paar jaar geleden waren we in Taizé en luisterden naar het zingen in de grote gemeenschapsruimte. Indrukwekkend!
Het is nog even wennen om weer thuis te zijn en het gewone leven weer op te pakken. De indrukken die zich opgestapeld hebben in mijn hoofd moeten hun plekje vinden. Wim is gelukkig op tijd terug om zijn jubileumconcert van zijn mannenkoor Valerius mee te maken. Hij heeft er ook weer helemaal zin in. Ik heb Rick zn nieuwe fiets gezien, het nieuwste model Gazelle van februari. Echt mooi! We hebben samen koffie gedronken in ons stamcafé Mickey. Samen zouden we iets voor Jennifers verjaardag kopen na het invullen van zijn belastingaangifte bij Jan Scheve, die hem er nog altijd trouw mee helpt. Jan belde al waar Rick bleef, maar die was onderweg. Ik zei hem: Kijk maar eens uit het raam. Als je beneden ergens zon felgroene vogel ziet, is het Rick. Het staat hem mooi, die Canadese jas, gescoord bij Mount Robson. Daarbij draagt hij een pet, ook van Mount Robson met elanden erop. Canadeser kan het niet. Hij moet zn belangstelling voor landen maar eens verder uitbreiden. Met Google Earth is hij al vaak in de weer. En de trip die we met hem maakten naar Normandie twee jaar terug was ook een succes. Hij is wel geïnteresseerd in plaatsen met een geschiedenis. Misschien is Berlijn ook wat. Ik heb net gisteren het boek Karel Overijssel gelezen en ben nog steeds onder de indruk. Wat een moed hadden ze in de oorlog. Veel fotos kwamen me natuurlijk bekend voor. Veel dingen wist ik niet. In het huis van de vader van een klasgenootje op de lagere school, Hannie te Hennepe, werden de tegels ter gelegenheid van de geboorte van Prinses Margriet geschilderd door onderduikers. Een jongen bij mij op school bleek de zoon te zijn van de zus van deze Henk Groot Enzerink, alias Karel Overijssel. Nooit geweten dat door die familie zoveel gedaan werd in het verzet. Ik ben er gisteren zo gretig doorheen gegaan, dat ik het boek nu eerst eens rustiger ga doorlezen.
"Ik heure bie-j de kattenkoppen, zegt moeder van der Kolk tegenwoordig wel eens. Ben antwoordt meestal:O dat wis ik allange dat ie-j daorbie-j heuren. En dan kijkt ze hem zo aan van meen je dat nou of maak je een grapje. Nee, ze heeft zich nooit de kaas van het brood laten eten, maar een kattenkop ? Eerder een bijdehandje. Ze heeft nog steeds gevatte opmerkingen. Binnenkort zal ze 98 worden. Haar moeder, opoe Dien de Bruin was ook bijdehand, heb ik me laten vertellen. Afgelopen dagen kwam een gevleugelde uitdrukking weer eens naar boven. In haar jonge jaren wilde ze haar vriendin een stuk chocola geven. Die bedankte ervoor. Dat stond Dien niet aan en zei:Pak an . of mo-j em an stukken veur de kop hemmn? Deze zin wordt af en toe binnen de familie nog wel eens weer uit de oude doos gehaald. Ben en Nies zijn weer thuis in Hattem. Hier heeft alleen de haan de afgelopen weken niet overleefd. Even gingen de honden te keer en toen ze wat later gingen kijken, lagen er alleen nog veren. Waarschijnlijk heeft een buizerd dit haantje te pakken gekregen. Buurman Jans heeft er nog een in de aanbieding. Die kreeg hij van een kennis: een lillekerd den vlög de kinder an. Die mogen we wel hebben, maar nee een ondeugende haan wil ik ook niet. Van de haan op De Haar vroeger heb ik nog steeds een trauma nou ja een kleintje dan. Die vloog me aan toen ik als kind van een jaar of 4 op de schommel zat. Ik schommelde van angst steeds hoger en de haan vloog ook steeds hoger en hoger. Grrrrrrr .. Ik riep nee ik gilde om mama en opa, maar ik weet nu nog dat het wel erg lang duurde voor die op kwamen dagen. Ik wil wel graag een nieuwe haan, maar dan een lieverd.
Straks is het voor de laatste keer pootjes indraaien en op huis aan. Wim had regelmatig bekijks met z'n boormachine met opzetstuk.
Als je een week of vier samen in een caravan leeft leer je wel om elkaar de ruimte te geven. Ie-j kroept oew anders nog vaste. Als ik s morgens het toiletgebouw op zoek tovert Wim ons slaaphok weer om in een gezellige woonplek. En gaat hij douchen dan maak ik het ontbijt klaar. En dan zitten we op ons gemakje te ontbijten. Op een paar keer na, wanneer we vroeg weg wilden, namen we er de tijd voor. Nu op onze laatste ochtend bekijk ik Wims ontbijtgewoonte eens goed. Bu-j vrogger zo te kot ekommen?. Na de sinaasappel en een boterham met tonijn besmeert hij een snee brood met pindakaas en daarover gaat een laag abrikozenjam. Ik krijg meteen associaties uit het verleden als ik de kleur zie. Wet ie wel waor ik noe metene an mot denken?.... Wim reageert niet. An zon poepluier van de jonges vrogger. Wim verblikt of verbloost niet en neemt een hap. Eigenlijk zol ik dr nog wel een paar plakkies olde keze op lusten. Nee Wim krijg je niet op de kast met zoiets. Hij smikkelt verder. Gisteravond waren Johan en Joke bij ons en we begonnen aan de laatste Spaanse worst. Wim had er de afgelopen weken al een paar op, maar deze had ik nog weten te redden. Jammer jongens, jullie zullen er zelf voor naar Spanje moeten. We gaan straks nog even aan de koffie op Lieferinkweg 4a. Gisteren heeft Jos ons rondgeleid door de oude boerderij. Die is zo ongeveer helemaal gestript en ruimer gemaakt. Een stuk van de deel is bij het woongedeelte aangetrokken en er zijn muurtjes weggehaald. Toch roepen veel plekjes nog herinneringen op zoals de diepe kast in opas kamer, die nog steeds de o.k. genoemd wordt, de trap naar boven, de slaapkamer waar Diny en ik altijd sliepen. Wanneer het klaar is zullen we nog eens kijken, maar voor zijn verjaardag op 19 april zoals de bedoeling was, redden ze het nog niet. Vanmiddag gaan we op huis aan. Ben en Niesje blijven nog tot vrijdag. Dan hebben we nog even samen om bij te praten.
Der Gauner Ik heb nog niet opgezocht wat het precies betekent, maar niet veel goeds in elk geval. Zo wordt onze campingbaas omschreven door verschillende mensen hier in St Goar. Hij is al zes jaar bezig om niet alleen het toiletgebouw van de camping te vernieuwen, maar ook om er een kast van een huis bovenop te zetten. Niks aangevraagd natuurlijk! En nu zitten er drie huizen aan de andere kant van de straat zonder uitzicht op de Rijn en de Loreley zoals ze dat gewend waren. Er zit nu een bouwstop op... al jaren. Het toiletgebouw is gelukkig af en is het meest luxe wat we tot nu toe gezien hebben. Heerlijk warm is het er en van alle moderne gemakken voorzien. Maar nu is het tijd om op huis aan te gaan. Wim draait de pootjes in en ik ruim op. Nog één camping te gaan en dat is die van Johan en Joke: Camping De Boomgaard.
Deze op een na laatste etappe gaat gesmeerd. De weg langs de Rijn de B9 is prachtig om te rijden en bij Koblenz gaan we even later de snelweg op. Mooi weer en in deze tijd van het jaar is het veel minder druk. We hebben slechts één keer oponthoud door een verkeersongeluk. We passeren de ingedeukte vrachtauto en personenauto. Een hond staat zolang vastgebonden aan de vangrail. Gelukkig is er geen ambulance nodig. Bij Johan en Joke is er koffie en we mogen op plek 0 staan, vlak bij het toiletgebouw, lekker makkelijk. We ontdekken dat Ben en Diny morgen al aan hun tripje naar Egypte beginnen met Eb en Dirkje. Als we die nog even zien willen moeten we meteen gaan en natuurlijk doen we dat. "A'k maor een keer weg bunne", zucht Diny. Het is ook overal hetzelfde. maar ze nemen alle tijd om even bij te praten. Ze gaan morgen een weekje per boot de Nijl op en gaan o.a. de Egyptische Koningsgraven bezoeken. Veel plezier samen.
Onze memorytour wordt gestart in Oberwesel, die Stadt der Turme und des Weines. De weg slingert zich van daar naar boven en we kiezen voor de richting Urbar. Die gaat het dichtst langs de Rijn maar dan op behoorlijke hoogte langs de wijnvelden. We vinden een uitzichtspunt waarbij je de bocht in de Rijn met zijn schepen goed kunt zien. We hebben hier vaker gezeten, maar nu op de eerste lentedag kan het weer niet mooier zijn dan nu. Via Urbar gaan we langs Badenhard en via Pfalzfeld naar Emmelshausen. Hier is het tijd voor een stop om een supermarkt te bezoeken en een kop koffie te scoren. Dan gaan we via Hungenroth en Utzenhain naar Birkheim en uiteindelijk belanden we in Badenhard zelf. We moeten even wachten tot een scootmobiel aan de kant is en dan maken we het rondje langs het Heisje van Laborenz waar we zo vaak mooie vakanties met de jongens hebben doorgebracht. We stoppen even bij boer Steeg en hij brengt net een kar met gier weg, de bekende gezonde lucht in deze tijd van het jaar hangt overal. Natuurlijk moeten we koffie blijven drinken. Gerhard Steeg is bijna 80 en nog steeds actief in zijn boerenbedrijf dat hij samen met zijn dochter runt. We hadden net uitgerekend dat het op een jaar na 40 jaar geleden is dat we hier voor het eerst kwamen. We haalden melk bij hen en zoals wij drie jongens hadden liepen bij Steeg vier meisjes rond. Voor de grap zeiden ze wel eens dat ze er wel één om wilden ruilen. We halen herinneringen op en ik weet nog dat wanneer we s morgens wakker werden Mark al vaak naar de boer was. Maar ook Gerhard en Rick gingen maar wat graag melk halen:Zwei Liter Milch bitte. Toch is één van hun dochters boerin geworden, maar geen van haar drie kinderen wil het boerenbedrijf in. Het wordt onze laatste dag. Morgen gaat het weer richting Nederland en we hopen dat Camping De Boomgaard nog een plekje voor ons heeft.
Enne.... Berend heeft gelijk! De Pommes en de Bratwurst waren weer geweldig bij de bekende Imbiss!
Het kerkje van Badenhard
Het uitzicht op Oberwesel
Gezicht vanaf Birkheim op Badenhard
Het huisje waar we zo vaak een vakantie doorbrachten
En dan denk je dat we gisteravind even konden internetten? Mooi niet! Je moet vlakbij de receptie staan, anders kun je niet inloggen. Nou we staan er wel vlakbij, maar niks ervan. Nu zit ik op een rieten stoeltje naast de ingang van de receptie en winkeltje. Volgens mij hebben ze dit tuinsetje er speciaal voor neergezet. Al geraden wat onze specialiteit was gisteravond? Vandaag gaan we lopend naar St Goar... toch wat beweging na zo'n avondmaaltijd. En vanmiddag.... gaan we op memorytour naar boven het Rijndal uit en richting Badenhard en Oberwesel. We zien wel waar we verder nog terecht komen. De zon schijnt, het toiletgebouw is heerlijk verwarmd en de Duitse broodjes waren lekker! Dag dag!
Het is niet alleen dat Langres precies halverwege het warme zuiden ligt, maar ook de mooie ligging op een soort heuvel aan de rand van dit oude vestingstadje doet ons steeds weer teruggaan. Hetzelfde geldt voor St Goar am Rhein. Dat ligt ook ongeveer halverwege Oostenrijk en Zwitserland en de plek van camping Loreleyblick aan de oever van de Rijn is bijzonder. Wat hebben we al vaak zitten kijken naar de voorbijvarende schepen. Aan de vlaggen en namen kun je zien dat er heel wat uit Nederland komen. We vertrekken vanmorgen al mooi op tijd in een lekker zonnetje. Het gras is overal nog wit van de vorst want het vriest hier s nachts nog. Ik kan iedereen aanraden om wat langere afstanden op zondag af te leggen want behalve een paar koelwagens is er geen vrachtauto op de weg in Frankrijk en Duitsland. We vermaken ons met de cds die we in voorraad hebben. De topper is nog steeds het Scheldeloodsenkoor, een echt Shantykoor dat mede opgericht is door de vader van Marjan. Ze heeft de cd voor ons gekopieerd toen we eens bij hen in Vlissingen waren. Het is anders om Roling home door dit koor te horen zingen dan door andere shantykoren. Misschien komt het omdat ze zelf ervaren hebben wat thuiskomen betekent als je een tijdje op zee geweest bent. En dan . om half drie s middags zitten we al in de zon op onze camping Loreleyblick. Ik wist haast wel zeker dat die open zou zijn. Wim had al gezegd:As e niet los is stoeve wie-j metene deur naor Johan. Maar dit plekje aan de Rijn blijft altijd trekken. Erg stil is het er niet met de treinen, de voorbij tuffende boten en af en toe een militair vliegtuig dat door het Rijndal scheert. Dat hoort hier nu een keer ook bij. Wim doet nu even zijn tukje, maar straks . Je raadt nooit wat we gaan eten?
Wanneer je naar de camping bij de stadsmuur wilt moet je nu eenmaal de stad in. Dit keer geen centje pijn. Maar toen we een vorige keer met volle bepakking de stad in wilden stond het zweet me op de rug. "Neee Wim... niet doen...ie kroept oe hier nog vaste", kermde ik toen. Ik weet haast wel zeker dat Wim daar toen ook geen idee van had wat hem te wachten stond. Maar eenmaal binnen de poort kun je al na zo'n 20 meter linksaf naar de stadsmuur.
Nee, we zijn aan het eind van de middag niet de enigen op deze leuke gemeentecamping aan de stadsmuur. Er komt nog een auto met caravan en een paar campers, allemaal op weg naar huis.
Tot ziens, roept Franka, de campingbazin van Les 2 Rives ons toe als we vanmorgen wegrijden. Ik heb zon idee dat we hier nog wel eens teug zullen komen. Het is niet zo ver naar Langres, maar we maken er een gezellig dagje van met een koffiestop onderweg en een shopmiddagje in het oude Middeleeuwse stadje Langres. Er wordt geprotesteerd tegen kernenergie, niet zo verwonderlijk na zon week. En we krijgen een gedicht aangereikt van een meisje die met een groepje aandacht besteedt aan gedichtendag. Dit voorjaar overleed de 91 jarige dichteres uit deze plaats Andrée Chedid. Het gedicht dat we kregen over de liefde voor alles waarover je je blijft verwonderen luidt:
De cet amour ardent je reste émerveillée
Je reste émerveillée Du clapotis de leau Des oiseaux gazouilleurs Ces bonheurs de la terre Je reste émerveillée Dun amour Invincible Toujours présent
Je reste émerveillée De cet amour Ardent Qui ne craint Ni le torrent du temps Ni lhétacombe Des jours accumulés
Dans mon mirroir Défrachi Je me souris encore Je reste émerveillée Rien ny fait Lamour sest implanté Une fois Pour toutes. De cet amour ardent Je reste émerveillée.
Andrée Chedid 1920- 2011
Bovendien zijn ze hier eveneens trots op de dichter Diderot die hier geboren is.
En dan ontdekken we een barretje en bij een cappuccino en een Guinness, je mag raden wie wat kreeg, en vinden we eigenlijk dat we geluksvogels zijn.
Ik zag het al eerder langs de Autoroute du Sud, maar nooit zoveel als hier op het platteland in de Morvan, de mistletoe die in de bomen groeit. Piet vertelde al dat het geen best teken is wanneer je die in je boom hebt. Ik ken het eigenlijk alleen uit de verhalen van de kerstviering in Engeland. Daar wordt zon bol opgehangen op een strategische plek en wanneer er iemand per ongeluk- of expres- onder staat, mag die gekust worden. Ik heb het bij ons nooit meegemaakt. Ik weet wel dat deze parasiet mistletoe gebruikt wordt om medicijn tegen kanker te maken. Het zou ook maretak, vogellijm genoemd worden of in de volksmond donderbessem en zou geluk brengen. Wat jaren terug bracht ik er een paar mee toen we in september hier bij Piet en Marry waren, maar tegen de tijd dat het kerst werd waren ze verpieterd. Jammer .en ik had nog wel zon mooi plekje in gedachten.
Ken je dat
steeds dezelfde dromen
zodat je met het zweet op de rug wakker wordt. En doe je dan je ogen weer dicht
gaat de ellende zo weer verder. Moeder van der Kolk droomde altijd dat ze de deur uitmoest en dan nog niet ordentelijk aangekleed was. Wim droomt vaak dat hij ergens naar toe wil maar dat er een paal in de weg staat waar hij met geen mogelijkheid omheen kan komen. Als hij er rechts langs wil, gaat de paal naar rechts en links net zo. Hij probeert het zelfs met een aanloop, maar nee... de paal blijft hem dwars zitten.
De Boomgaard vroeger.
